Geachte Shirley, de maandag begon mistig. Het is mooi om te zien hoe die witte flarden uit slootjes vandaan over dijkjes heen trekken. Heerlijk als je daar zo doorheen kunt rijden, onderweg naar Hoorn toe. We mochten overhoogtezand laden bij werkvak 19, tegenover het grote Bangert-Oosterpolder-nieuwbouwplan, en dat via de provinciale weg langs Enkhuizen naar werkvak 24 brengen. Onderweg was het spannend, de mist leek nog wel wat dikker te worden, terwijl er op de radio juist werd gewaarschuwd voor zomerse temperaturen. Maar wij hadden eerst even iets anders aan ons hoofd. Door de mist heen zochten we onze weg op een nieuw stort. Wekenlang, wat zeg ik, maandenlang was alles hetzelfde geweest van werkvak 25 tot aan 22: een werkweg gemaakt van korrel en freesasfalt, met daarnaast een zandbaan. Sommige stukken op gelijke hoogte, op andere stukken keken we tegen een zanddijkje aan. Er was vorige week al een paar keer wat gezegd over het weekendwerk, want afgelopen zaterdag zou alles omgelegd worden, en voor zover wij konden zien, was dat aardig gelukt. De klim bij het grote viaduct bij 25, waar de Westfrisiaweg gaat aansluiten op de N506, was nog hetzelfde, daarna doken we niet naar beneden, maar bleven we enigszins op hoogte op de nieuwe rijbaan. Net even voorbij de keet was er een afritje naar beneden waar we moesten kiepen. Wat voorheen werkweg was, was nu weer zandbaan, en sommige stukken daarvan moesten dus ook opgehoogd worden. Terwijl wij beneden in het zandbaantje kiepten bij de bulldozer, reden de vele trailers op hoger niveau ons voorbij. Wat we hoorden via de bak was dat het verderop niet zo best in elkaar stak. De nieuwe weg was wat smaller en ook niet overal goed aangereden, waardoor er soms een trailer in de berm bleef hangen. En dan loopt het niet zo vlot, wanneer er weer een autootje of 40 rijden. Maar goed, wij waren steeds weer snel van het werk af en konden dan weer aan de lange reis terug naar 19 beginnen. De mist begon langzaamaan weg te trekken en al voor de eerste schaft stond er 20 op jouw buitentemperatuurmetertje *smiley met opengesperde ogen* het zal toch niet? Jawel hoor, de temperatuur bleef klimmen en klimmen, volgens de nieuwsberichten heel erg fijn voor vakantievierders, maar bij de organisatie van de Nijmeegse Vierdaagse was het ook een beetje angstzweet wat er over de ruggetjes liep. Die zou namelijk gaan beginnen met de voorspelling dat het tropisch weer ging worden, wat op woensdag (halverwege de vierdaagse) waarschijnlijk zou gaan veranderen in regen en onweer. Maar deze editie moest doorgaan, want het was de 100e keer dat ie zou worden verlopen. Er waren zelfs waarschuwingsborden rondom Pokémon-hotspots gezet, om het overige verkeer en de wandelaars op onvoorzichtige jongeren en dertigers te wijzen. Helaas waren die gestolen, en dus moest er in allerijl weer een nieuwe partij besteld worden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* onze partij zand was nog niet verdwenen, maar na 9 vrachten waren we wel klaar voor die dag.
Dinsdag mochten we ons wederom melden bij de kraan op werkvak 19, om het laatste beetje weg te gaan rijden. De dag begon al een paar graden warmer dan gisteren, voor de schaft zat ik al zo te puffen dat de airco aanging *smiley die rood aanloopt* gelukkig waren we niet de enige die zaten te puffen. Gisteren viel het ook al op dat het tijdens spitsuren wat rustiger lijkt op de weg. Helaas was het tussen de spitstijden wel wat drukker, want een hoop van die vakantiegangers kwamen langsrijden om te kijken hoe het ervoor stond. En dan kan het soms even heel erg druk worden. Vooral bij de rotonde bij Westwoud, waar een verkeerslicht voor overstekende fietsers bij staat, loopt de rij auto’s soms snel op wanneer er vlak achter elkaar wat fietsers willen oversteken. Waar veel verkeer afsloeg bij Enkhuizen, voor een bezoek aan het Sprookjesbos, de dijk naar Lelystad of een McIJsje, reden wij nog even verder naar werkvak 24. Ondertussen hoorden we op de radio dat de Nederlandse sportpaarden het erg goed doen in het buitenland. Na Amerika en Groot Brittannië is Nederland de grootste exporteur van spring- en dressuurpaarden. Ik las laatst ergens in een krantje dat zelfs de Amish uit Amerika graag Nederlandse paarden voor de koets willen hebben. Dat belooft een hoop spektakel straks bij de Olympische spelen *smiley met ratels en spandoeken* laat die kür op muziek maar komen! Terwijl de paardenbusiness groeiende is, kwam ook naar buiten dat het bij de stalen rossen nogal rammelde. Niet alleen letterlijk. Een paar jaar geleden waren er al invallen gedaan in diverse kantoren, en nu werd verteld waarom: 5 vrachtwagenmerken hadden verboden prijsafspraken gemaakt *smiley die met z’n vinger wijst* foei foei, dat mag natuurlijk niet, want daar zijn vrachtwagenkopers de dupe van. Maar die rekenen die extra kosten toch door naar de klanten? *smiley die achter z’n oor krabt* kon dat maar, want de laatste jaren staan de marges in de transportwereld zo onder druk, dat het eigenlijk juist goedkoper is geworden. Maar goed, verboden prijsafspraken dus, tussen Volvo/Renault, Daimler, Iveco, Daf en MAN. En daarvoor zouden ze een gezamenlijke boete krijgen van 2,9 miljard. De hoogste boete ooit in zo’n zaak, ook omdat er gezamenlijk was afgesproken om nieuwere, zuinigere en dus milieuvriendelijkere techniek tegen te werken. Of het werd niet geleverd, of tegen zo’n prijs dat niemand het wilde hebben. En dat speelt dan al 14 jaar lang *smiley die staat te stampvoeten* oew wat waren die mensen boos. Het ergste is nog dat het grootste gedeelte van de boete waarschijnlijk bij Daf op het bordje komt. Volvo/Renault, Daimler en Iveco hadden nog enigszins meegewerkt aan het onderzoek, dus die kregen wat minder straf, en MAN was degene die had geklikt, dus die kreeg helemaal geen bekeuring. Ondertussen begon het zand op te raken, en mochten wij naar Opperdoes. Of Medemblik. Of eigenlijk daar precies tussenin, bij een depotje grond laden en met de trailers meerijden naar werk 24, of 23, dat wist niemand precies. Tijdens dat veranderde middagritje hoorden we iets wat onze complottheorie compleet maakte. Dat MAN van de Volkswagen Audi Groep is, weten we inmiddels, hoe Volkswagen is ontstaan ook, en nu hebben we dus geleerd dat we niemand op zijn blauwe Arische ogen moeten geloven. Ze maken nog zo’n goede indruk met hun gestreken uniforms en klakkende hakken, maar uiteindelijk maken ze alles en iedereen tot een pion in hun eigen Duitse spelletje. Dieselgate van Volkswagen kreeg een nieuwe wending: het blijkt al vanaf 1999 te rommelen met uitstootgegevens. In 1996 hebben een groot aantal automerken wereldwijd, geheel op eigen initiatief, nog voordat de overheid begon te zeuren, afgesproken om auto’s zuiniger en schoner te gaan maken. Maar VW zag dus na 3 jaar al dat ze het niet meer bij konden houden. In de VS ligt nu een schadeclaim van 16 miljard, en MAN hebben ze express laten klikken om onder een volgende boete uit te komen. De andere Duitser en een Italiaan volgden, de Zweeds/Franse alliantie bezweek onder de druk en ging mee, waardoor Nederland als zwakste schakel het moet bekopen met de hoogste straf *smiley die aan z’n kin krabt* of zit ik nu te ver door te denken?
Woensdag was, tja, alles anders. Jij mocht een dagje naar de garage voor een APKtje, en ik mocht niet alleen met een andere auto rijden, maar ook naar een heel ander werk *smiley met opengesperde ogen* gelukkig was de auto uit dezelfde serie als jij, dus kon ik me volledig op de nieuwe route concentreren: laden bij de loswal in Schagen, jawel, onder de trechter, dat is ook al weer even geleden, en dan helemaal naar Wervershoof toe toeren. Onderweg kwamen we slechts 3 verkeerslichten tegen, wat een verademing vergeleken met het stop-start-systeem wat de lichten op de Drechterlandse weg (het verlengde van de oude Westfrisiaweg) hanteren. Op die lange afstanden zaten we weer fijn van de radio te genieten. Na het slechte nieuws van gisteren, was er vandaag goed nieuws over dieselauto’s. Door slooppremies en milieuzones in binnensteden zijn 2 van de 3 oude diesels (wanneer je auto van voor 2001 is, word ie als oud bestempeld) uit het straatbeeld verdwenen en vervangen door nieuwere auto’s. Vervolgens kwamen er 2 redenen voorbij waardoor ik er zekerder van werd om mijn oude auto nog niet weg te brengen. Bij nieuwe auto’s draait het vooral om ‘connectiviteit’. Niet alleen is je auto een rijdende WiFi-hotspot, maar door de internetverbinding kan de garage ook updates aan de software doorvoeren zonder dat je daadwerkelijk naar de garage toe hoeft, een voordeel dat Tesla graag gebruikt in zijn reclames. Ook kan de garage jouw rijstijl monitoren en op afstand foutmeldingen uitlezen. Dit word het ‘internet van dingen’ genoemd. Koelkasten die monitoren wat hun inhoud is en zelf eten bestellen, waarna jij in je zelfrijdende auto een bericht krijgt dat de auto ook langs het oppikpunt van de supermarkt gaat, zonder dat je zelf doorhad dat er iets op was, het gaat gebeuren in de nabije toekomst. Nadeel is dat alles via internet met elkaar in verbinding is, en dat die verschillende dingen niet altijd goed zijn afgeschermd. Zo is er al eens een auto gehacked, die begon te sturen, gas te geven en hard te remmen zonder dat de bestuurder iets deed. De vorig jaar uitgebrachte pratende Barbie kon via een bluetooth systeem met je dochter communiceren. Wat er niet bij werd verteld, was dat al die gesprekken werden opgeslagen in het Barbie-hoofdkantoor. Ook de grote-mensengesprekken die toevallig werden gevoerd binnen gehoordafstand van Barbie. Dan was er nog ingebroken in een ziekenhuis, door hackers, die via een onbeveiligde verwarming in het computersysteem kwamen en vrij makkelijk de hoofdcomputer bereikten. Verwarming, verlichting, schuifdeuren, liften, operatiegereedschap, er was vanalles aangesloten op die computer. Eng? Zelfs een pacemaker kan gehackt worden en iemands hart finaal op hol laten slaan. Dus voor mij nog even geen internet in de auto. Vervolgens werd er verteld dat er een pannenfabriek is die kankerverwekkende stoffen gebruikt voor de productie, maar daarmee moest stoppen, en als alternatief dan een andere, ook kankerverwekkende stof was gaan gebruiken. Ook is het de groene strijders nog niet gelukt om de proefboringen rondom Schiermonnikoog, op zoek naar een nieuwe gasbel, tegen te houden. Milieu? Gezondheid? Ja wij moeten allemaal investeren in nieuwe en dure spullen, maar ondertussen laat de overheid ons mooi stikken omdat er zogenaamd geen aanwijsbare redenen zijn om er iets aan te doen.
Donderdag mocht ik wederom zand rijden naar Wervershoof met dezelfde vreemde auto. Jij mocht namelijk nog een dagje terug naar de dealer vanwege een garantiedingetje. En aangezien er net bekend was geworden dat de baas eigenlijk teveel voor jou heeft betaald, moeten we die garanties natuurlijk wel maximaal uitbuiten *smiley met dollartekens in z’n ogen* en dus stuurde ik met jouw type-genootje van de loswal in Hoorn naar hetzelfde adres als waar we gisteren bezig waren, een nieuwbouwwijkje aan het water. Wel een inspirerend werkje hoor, het is een buurtje waar allemaal losse kavels worden verkocht, dus er staan een hoop verschillende huizen, en aan de andere kant van het water kijk je in de achtertuin van andere dure huizen, dus ik kon mooi wat ideetjes opdoen voor mijn eigen achtertuin. Maar niet voor lang, want na 5 rondjes stuurde de planner een mailtje dat ik met SPOED! naar Amsterdam toe moest. In de Westpoort grof grind laden voor een adres ergens in Amsterdam. Terwijl ik op de navigatie alvast het losadres ging zoeken, kwam er weer een mailtje binnen, dat we eerst nog even een vracht betonzand konden laden in de Westpoort, en die lossen bij een adres even verderop langs dezelfde weg in de Westpoort, maar dat we dan wel voor 13:00 dat grind moesten laden *smiley die zit te springen in z’n tuigje* wat een haast allemaal weer! Gelukkig waren we op tijd voor het grind, alleen stond er een lange file voor de weegbrug. En eenmaal geladen stond er ook weer een file om uit te wegen. De temperatuur begon omhoog te kruipen, evenals het rokje van de weegbrugjuffrouw toen ze naar buiten rende om aan te wijzen welke auto’s er eerst over de weegbrug moesten. Dat deed ze trouwens wel beter dan de verkeersregelaar die op het werk stond in de stad. Of eigenlijk was het net buiten de ring, op de s106, waar tussen de 2 maal tweebaansweg een trambaan ligt die vernieuwd moest worden. Ik had wel genoeg tijd om te kijken wat de bedoeling was, waarom ik zo nodig voor de schaft nog moest laden was mij ook niet helemaal duidelijk, want ik begon met een tijdje wachten. Om vervolgens alsnog te gaan schaften, want niet alleen begon ik trek te krijgen, maar de collega’s die er al reden ook, en dus stopten we bij het truckerscafé in de Westpoort. De lunch bestond uit 3 broodjes, 2 chocomel en 1 toiletbezoek, en dat in 43 minuten, ik zou bijna willen zeggen zoals het hoort bij een volleerd trucker. Om vervolgens weer de file op het terrein in te duiken. Hoeveel er nu eigenlijk gebracht moest worden op het werk, bleef lang onduidelijk, maar rond een uurtje of 6 werd de laatste vracht gekiept, waarna de 3 kiepers in Amsterdam bleven overnachten en de chauffeurs gezamenlijk huiswaarts carpoolden.
Om vrijdag weer verder te gaan. Met enige vertraging, want ik kon maar slecht m’n bed uit komen, waardoor de carpoolauto 5 minuten later vertrok dan eigenlijk de bedoeling was. Omdat een collega en ik al hadden voorgeladen, konden we na het bakkie doen meteen naar het werk toe, om daar nogmaals een ruim kwartiertje te maken. Van de andere collega hoorden we al dat er weer file stond voor de weegbrug en het duurde niet lang voordat ik daar ook kon aansluiten *smiley met het schaamrood op de kaken* tot er iemand met een oranje hesje naar me toe kwam om te zeggen dat ik er voorbij moest. De chauffeurs in de rij keken nogal verwonderd, helemaal toen we bij de weegbrug niet leeg hoefden in te wegen maar meteen naar de shovel toe konden rijden. Liever had ik nog een tijdje in de rij gestaan, met het boekie op het stuur, net zoals al die andere chauffeurs die probeerden wat te verdienen voor hun opdrachtgever. Maar omdat wij in opdracht reden van het bedrijf waar we moesten laden, werden we gedwongen om asociaal voor te dringen. Ze sfeer op kantoor werd er ook niet beter op, het scheen dat er nogal wat andere transportbedrijven hadden gebeld om te hun beklag te doen. Ondertussen reden we met 3 auto’s (de vierde stond stil met een storing) het rondje netjes dicht. Elke keer als we op het stort aankwamen, hoefden we hooguit 5 minuten te wachten voordat we konden kiepen. Voor de machinist was het namelijk nogal bewerkelijk: de trambaan moest vervangen worden en wij moesten dan over het randje heen het grind voor de ondergrond van de rails kiepen. Maar we konden niet helemaal in het werkvak staan, aangezien de bovenleiding van de tram daar nog hing. En dus moest de machinist eerst de hele vracht wegschuiven voordat de volgende gekiept kon worden. Halverwege de ochtend was de ene auto gemaakt, maar had ondertussen ook de uitvoerder gebeld dat het niet snel genoeg ging, en dus had de planner er nog een auto extra bij gezet. Met 5 auto’s ging het werk niet sneller, maar kregen de chauffeurs gelukkig wel wat meer tijd om te wachten. Sterker nog, eigenlijk zouden we zaterdag ook op dat werk rijden, maar omdat wij zo snel waren met grind rijden (of de mannetjes voor ons niet snel genoeg waren met de betonnen randjes zetten) konden we niet verder.
Waren we zaterdag dan vrij? Nee hoor, de planner had gelukkig nog een ander klusje gevonden. En zo mocht ik dan weer met jou, met je verse APK en je nieuwe garantie-onderdelen op pad naar Heiloo, waar wat grond weggereden moest worden. Ergens aan de achterkant van de Boekelermeer, het industrieterrein dat tussen Alkmaar, Heiloo en Akersloot ligt, word een nieuwe kaasfabriek gebouwd, en naast het parkeerterrein lag nog wat grond, dat naar een depot in Sint Pancras moest. Het was lekker rustig op de weg en dat kwam goed uit, want we waren al een tijdje niet meer in de Boekelermeer geweest. Ook omdat het vanwege werkzaamheden was afgesloten, en nu zagen we dan waarom, want de rechtdoorgaande weg boog opeens af, waarna we via een T-splitsing konden kiezen om naar Heiloo te rijden of het industrieterrein op te gaan. Met 3 auto’s gingen we vervolgens in de grondrace, want de eerste rondjes was het nog steeds rustig op de weg. Helaas veranderde dat rond een uurtje of 9, het tijdstip dat meestal de spits voorbij is, maar nu het teken was voor dagjesmensen en vroege zondagsrijders om de weg op te gaan. Of het water *smiley die op z’n stuur zit te tikken* vrijwel elk rondje hebben we stilgestaan voor een open brug, of reden we de file in voor een brug die net weer dicht was gegaan. Maar geen haast, want op het nieuws hoorden we ondertussen berichten die ons niet zo blij stemden. Chauffeurs van touringcars werken tot wel 15 uur per dag, met maar een paar uurtjes slaap tussendoor, en zitten zeker in het hoogseizoen vaak met zware ogen achter het stuur. Op zich niet vreemd dus, dat er elk jaar wel een paar bussen ernstig verongelukken. Dan maar zelf met de auto op vakantie gaan? Goed plan, maar niet als je via de Gotthardtunnel naar Italië wilt, want daar werd melding gemaakt van 3 uur vertraging door files. Omrijden dus via de San Bernardinotunnel. Of nee liever niet, want daar gebeurde later op de dag een ongeluk waardoor er ook een lange file ontstond. Naar Frankrijk dan maar? Ja, maar niet via de Route Soleil, want op dat traject stond zo’n 90 kilometer aaneengesloten blik *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* het is te hopen dat je met je caravan in zo’n file staat, kun je onderweg nog eens een toiletbezoekje plegen of wat te drinken pakken. Ondertussen leek het laatste beetje van de bult grond maar niet weg te willen gaan. De vrachtwagen van het bedrijf dat ons had ingehuurd was inmiddels vertrokken, want die chauffeur had een etentje, en het laatste rondje voor de collega en ik veranderde daarmee in 2 rondjes. Uiteindelijk wisten we na 10 vrachten alles wel zo’n beetje weg te krijgen, en haastte ik me naar huis om een partieh-outfig aan te trekken. Wingman was door vrienden uitgenodigd om een middagje mee te gaan met een bootje, lekker rondje varen en dan ergens in Avenhorn aanleggen en daar wat eten. Dus vloog ik op m’n hoge hakken die namiddag snel naar Avenhorn toe, waar we het hele terras hebben verbouwd om vervolgens alsnog binnen te gaan zitten eten. Na een smakelijke hamburger, die er bijna net zo goed uitzag als het kipkarbonaadje wat tegenover mij was geserveerd *smiley die grijnst* stapte het gezelschap weer in de boot, en Wingman bij mij in de auto om me de weg te wijzen naar het tuintje waar we nog even zouden naborrelen. Al met al was het een mooie zomerse dag geweest, en moe maar voldaan stapte ik die avond m’n bedje in.
Om zondag lekker uit te slapen. Even wat in het huishouden rommelen, een knappe lunch in elkaar flansen en toen was het tijd voor Formule 1. Dit keer in Hongarije. Het scheen daar ook nogal warm te wezen, wat het enigszins moeilijk maakte, maar omdat het een circuit is met korte rechte stukken en veel langzamere bochten was er goede hoop dat onze Max in de punten zou gaan rijden. Max startte op de vierde plek, naast zijn teammaat en achter de 2 Mercedessen, en hoewel hij erg snel van zijn plek kwam nadat de lichten uitgingen, stond hij een paar bochten verder weer op diezelfde vierde plaats. Sorry Max, ik had stiekem gehoopt op wat sensatie op het Mickey Mousecircuit, maar het viel erg tegen. Het werd vooral een tactische race, ruimte voor jezelf creëeren zodat je op dezelfde positie weer terugkwam na een pitstop, dat soort dingen, en dan begint mijn spanningsboog aardig te verslappen. Een coureur die al was teruggezakt naar het einde van het treintje kreeg ook nog eens een drive thru penalty omdat ie over technische dingen had gepraat via het bakkie, maar dat die ene Mercedesrijder tijdens de training de snelste tijd reed onder de gele vlag (geel betekent gevaarlijke situatie, niet vol gas rijden en niet inhalen) daar hoorde ik niemand over, behalve Wingman dan, die ook de hele voorbeschouwing had gezien. Uiteindelijk wist Max zijn vijfde plek te behouden, zodat hij toch nog wat punten mee naar huis kon nemen. Hij leek er zelf ook niet helemaal tevreden mee te zijn, zo kreeg ik de indruk bij het interview na de wedstrijd, maar volgende week in Duitsland is alles weer anders. En zo is het ook. Geniet nog even van het bewolkte zonnetje *smiley die zich nog eens insmeert* want voor je het weet is het weer maandag.
