Geachte Shirley, maandag mochten we een beetje uitslapen, we moesten wel helemaal naar Harlingen toe, maar daar begon het feest pas om 7 uur. Het was wel even schrikken toen we daar aankwamen, want er was een hoop veranderd. Niet alleen was N31 zelf hier en daar omgelegd, ook waren er wat op- en afritten verdwenen en bijgekomen. En daar gingen wij nu bij helpen, want we mochten de oprit vanaf de Grensweg de N31 op, en een stukje van de N31 zelf, eruit gaan frezen. We stonden pal voor de brug, maar om bij het stort te komen moesten we eerst een stukje terug rijden, via die akelige Mickey Mouserotonde en een haakse bocht met tegenliggers, om bij het uitkijktorentje de grote weg op te gaan naar industrieterrein Oostpoort, waar een depot was gemaakt voor het freesasfalt. Vrijwel elk rondje hadden we de brug een keer tegen, wat meestal niet zo erg is want bij het frezen zit nog wel eens wat wachttijd *smiley die zich nog eens uitrekt* maar deze keer niet. Om 13:00 uur hadden we de tiende vracht er al op liggen, het ging zo hard dat we geeneens tijd hadden om rustig in de keet te pauzeren, want de mannen van de frees zijn gewend om gewoon door te gaan, die hoeven zich ook niet aan rij- of rusttijden te houden met zo’n machine. Een collega heeft toen maar ergens uit een keet vandaan een thermoskan met koffie meegenomen, zodat de mannen evengoed een bakkie konden doen tussendoor. De uitvoerder had daar geen tijd voor, want die was ondertussen druk bezig om zijn rondetijden in het rallycross-klassement te verbeteren. Waar wij nog enigszins rustig door de berm heen rolden, om de boel heel te houden en om de fietsers op de parallelweg te ontwijken, daar ging de uitvoerder continue volgas. Wat op zich ook niet vreemd is, want als je iedereen maar halve informatie geeft, moet je ook vaker heen en weer rijden om iedereen bij te praten. Zo kwamen we er pas in de loop van de dag achter dat de oprit naar boven toe, en ook de parallelweg eruit moesten. Een vervangend fietspad was al gemaakt, compleet met hekken, alleen wilden de verkeersregelaars daar nog geen fietsers overheen sturen, dus werd besloten dat we op tijd zouden stoppen, en de rest voor de volgende dag te bewaren. Terwijl jij op je logeeradres bleef, keerde ik al vroeg huiswaarts met de collega’s, waarna ik al om half 8 m’n bedje in kroop. Heerlijk, na dat zware weekend was ik daar wel aan toe.
En die lange nacht kwam goed uit, want dinsdagochtend zaten we alweer vroeg met z’n viertjes in de carpoolauto richting Harlingen. Om vervolgens op de zaak nog een halfuur bakkie te doen voordat we naar het werk toe reden. Waar we gisteren de bovenlagen asfalt van de N31 en de oprit eruit hadden gefreesd, daar moesten we nu de onderlaag korrel van de grote weg, en de lagen asfalt van de oprit en de parallelweg afvoeren. Een heel gedoe dus met bonnen, want elke materiaalsoort heeft weer een ander papiertje nodig. Denken we, want de uitvoerder maakte zich er makkelijk vanaf door de begeleidingsbonnen blanco uit te delen. Vanaf welke locatie en waarnaartoe precies moesten we op de gok maar een beetje invullen, net als de precieze benaming voor het materiaal, maar het was wel makkelijk dat we zelf konden beslissen om er een repeterende bon van te maken, zodat we niet elke vracht opnieuw hoefden te schrijven. Het freesasfalt ging weer de brug over naar het grote industrieterrein, de onderlaag brachten we naar het oude terrein van Spaansen. Tussen de funderingen en wat overblijfselen van de oude betonfabriek konden we ons puinkorrelachtige mengsel kiepen. Een kort rondje zonder tussenkomst van een brug, dus dat reed heerlijk vlot door. Zo vlot dat we tijd hadden om tussendoor even snel een vrachtje schelpengrit naar een klant te brengen. Ook in Harlingen, maar weer in een heel andere hoek *smiley met opengesperde ogen* hoe langer we er rijden, hoe groter de stad lijkt te worden. Nadat zowel de boven- als onderlagen eruit waren, konden we weer de dijk over. Een aantal collega’s gingen carpoolen, maar wij mochten nog een vrachtje grind meenemen de dijk over, voor de sierbestrating in Winkel, waarna ik jou bij de garage kon achterlaten.
Woensdag mocht ik met een andere auto op pad, want dat breekt zo lekker de week. Terwijl jij van je onderhoudsbeurtje genoot in de garage, stond ik samen met 7 collega’s te dringen rondom de Mickey Mouserotonde in Harlingen. Na 2 dagen van harde lagen afpellen, bestond het stukje N31 dat over de Grensweg loopt nu nog uit zand en grond, en ook dat moest afgepeld worden. Door de planner waren we met z’n allen naar de kraan op het postzegeltje naast de rotonde gestuurd, en dus werd meteen de hele straat dichtgezet met al die grote, wachtende auto’s. Terwijl de uitvoerder langs kwam met de bonnen en de verschillende auto’s naar de verschillende plekken stuurde, foeterde hij nog wat op de machinist, die niet stipt om 7:00 in de kraan zat. Er ging 1 auto een meter of 10 verderop staan, om het fietspad en de berm voor de Texaco langs op te ruimen, 4 auto’s gingen naar het werkvakje tussen de rotonde en de heimachine, en ik bleef met een collega-kieperchauffeur toekijken hoe de uitvoerder het in gedachten had. We moesten het zand namelijk afvoeren naar het depot op het oude Spaansenterrein, aan de Kanaalweg, wat betekende dat we onder het viaduct door, waar we naast stonden, de weg met de bocht mee naar links moesten volgen, en dan na een paar 100 meter linksaf slaan het terrein op. Om dan weer terug te komen, onder het viaduct door, rondje over de rotonde en achteruit naar de kraan toe *smiley die aan z’n kin krabt* hoe graag we ook zouden willen, die draai konden we absoluut niet maken, en dus gaf de uitvoerder een shovelmachinist opdracht om de stoepbanden weg te halen en de rotonde wat groter te maken. Ondertussen waren we alvast begonnen met zand laden, wat betekende dat er behalve het reguliere verkeer, ook nog eens elke minuut een vrachtwagen over de rotonde heen ploegde, terwijl tussendoor een shovel bezig was om rijplaten te leggen en het randje van de weg te slopen. En oja, die lantaarnpaal moest ook maar weg *smiley die driftig aan z’n oorlellen zit te trekken* kon het werk gisteren nog als ‘rommelig’ omschreven worden, nu was het ‘complete chaos’. We waren blij toen de machinisten aankondigden dat het schafttijd was, hoefden we even een halfuurtje niet te op de omgeving te letten. Toen we na de schaft nog een paar vrachten weg hadden weten te worstelen, kregen we het bericht dat de andere chauffeur en ik een afwachtende houding mochten aannemen. Eindelijk lagen de rijplaten goed bij de kraan, maar nu had de machinist te horen gekregen dat de hele platenbaan een stuk omhoog moest. Na slechts een halfuurtje wachten werden we opgetrommeld om uit het depot vandaan allebei een vracht zand op te laden, dat naar de Kimswerderweg te brengen, en daarna *smiley die diep zucht* was het gelukkig alweer schafttijd, want daar was ik eerlijk gezegd wel aan toe. Na de schaft voegden we ons bij de andere 4 auto’s die zand aan het wegrijden waren, om daar de tijd vol te maken tot 4 uur. Samen met 1 collega zwaaiden we de rest uit, en hebben we toen nog maar wat zand en grind op het nieuwe terrein van Spaansen omgereden. De bouwvak is het ideale moment om wat op te ruimen, en dus werd er ook nog druk gerommeld op het terrein net buiten Harlingen. Een paar vrachten zand, een kieptrailer die tussendoor schelpengrit moest laden onder een trechter die niet meer open wilde, nog een paar vrachtjes fijn grind, en toen konden ook de laatste 2 chauffeurs huiswaarts keren.
Om vervolgens donderdag weer die kant op te carpoolen. En meteen in een grote mindfuck te belanden *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* want wederom was die nacht de weg plotseling weer omgelegd. Nu het beginstuk, vanaf knooppunt Kimswerd gezien dan. En daarmee wisten wij ook meteen ons werkvak te vinden, want het oude stuk van N31, wat nu verstopt lag achter barriers en schildjes, zou er uitgefreesd gaan worden. De uitvoerder het slim aangepakt: 2 auto’s zouden de lange tocht naar het depot op het industrieterrein gaan maken, wat de Ballast Foliepolder noemde, en 4 auto’s zouden in het depotje naast het werk kiepen. Als alles meteen naar het verweg-depot had gemoeten, dan zou je zo’n 12 auto’s nodig hebben om te zorgen dat de frezen door konden draaien, nu konden we met de helft toe. Helaas had de uitvoerder ook bedacht dat de vangrail meteen maar weggehaald moest worden *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* dus stonden we op de vierkante meter te knoeien met 2 frezen (die ook nog eens allebei de andere kant op werkten), 3 auto’s en diverse mannetjes van de vangrailploeg, en daar tussendoor dan ook nog eens een autootje of 4 dat onder de frees stond of een weg daarnaartoe zocht. Tussendoor zocht een van de freesmannen zijn weg naar een rokende chauffeur, hij had zijn peuken die ochtend in het hotel laten liggen, en zocht iemand die even snel langs een tankstation kon rijden. Omdat de supermarkt naast het werk stond, en ik toch moest wachten tot ze klaar waren met beitels wisselen, offerde ik me wel op. Om vervolgens geconfronteerd te worden met een foto van een magere kerel die in foetushouding in bed lag te huilen, met daarbij de tekst dat roken de kans op impotentie vergroot *smiley die aan z’n kin krabt* aan zijn ribbetjes te zien zou hij gewoon eens wat beter moeten eten, misschien dat die spier dan ook weer wat beter gaat werken. En voor degene die niet weet wat ‘foetushouding’ is, daarvan stond een foto op het andere pakje. De asbak in de asbak was in de vorm van een baarmoedervrucht geveegd, met een uitgedrukt sigaret als navelstreng, en daarbij de tekst dat roken je vruchtbaarheid nadelig beinvloed. Een oom had al eens gezegd dat ie nu wel wilde stoppen met roken, nu er plaatjes van huilende mensen naast een bloemstuk op het pakje shag staan, met de tekst dat roken dodelijk is voor het ongeboren kindje. Terwijl hij geeneens zwanger kan worden! Maar nu ik die teksten zo naast elkaar zag liggen, kon ik eigenlijk niet anders bedenken dan dat roken de kans op doodgeboren kindjes juist verkleint, als het waar zou zijn dat je van roken impotent en onvruchtbaar word. Ondertussen hadden we de dubbele laag asfalt uit het werkvak weten te peuteren, en konden we weer de dijk over carpoolen.
Om vrijdag die kant weer op te gaan. Zonder jou nog steeds, want in de garage hadden ze meteen wat andere pijnpunten aangepakt. En in overleg met de planning vond ik het een beetje onzin om een 10×8 de dijk over te slepen, om te ruilen voor eenzelfde 10×8. Op het werk in Harlingen word al zoveel geld verdient *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* dat ik het zonde vind om diesel te verstoken door lege auto’s heen en weer te rijden over de dijk. Maar goed, nu stonden we dus met 10 kiepers op de onderlaag van de oude N31. En voordat de uitvoerder klaar was met bonnen uitdelen, stonden we er met 12 auto’s, 2 frezen, 2 kranen en een paar mannetjes in witte overalls. Want onder de vangrail die gisteren was weggehaald, was nog een stukje vervuilde berm gevonden. Oftewel, het was wederom een knusse bedoening. Blijkbaar dachten de freesmannen dat ook, en probeerden ze daarom de auto’s zo vol mogelijk te laden, zodat ze vlot weer van het werk af zouden zijn. Maar hoewel het depot waar we moesten storten, hemelsbreed amper een kilometer verderop was, moesten we eerst nog een heel stuk met die dikke vrachten over de weg. Omdat we de rotonde in het midden niet mochten gebruiken, moesten we vanaf het laadpunt de Kimswerderweg opdraaien en onder het viaduct meteen doordraaien de oprit op naar Kimswerd toe, daar omkeren, doorrijden door Harlingen heen de brug over naar de afrit Midlum/McDonald’s, daar weer omkeren en weer terug de brug over, dan de eerste afrit eraf naar de Kanaalweg toe, kiepen, via de Kanaalweg, Grensweg en vernieuwde Oude Trekweg de oprit weer op de N31 op richting Midlum, dus de brug weer over, omkeren, terug de brug weer over en doorrijden naar Kimswerd, daar weer omkeren en dan de eerste afrit bij de supermarkten eraf waar we zo tussen de schildjes door het werkvak in konden rijden *smiley die aan z’n stuur zit te knagen* gelukkig rijden er alleen maar nieuwe auto’s op dat werk, zodat de CO2 uitstoot nog meevalt. En gelukkig bleef de brug ook vrij lang dicht, pas om 9:35 stond ik er voor het eerst voor te wachten die dag. Maar daarna ging het in gestaag tempo achter elkaar door, soms wel 4 keer per vracht. Ja het was een ongekend drukke dag voor de chauffeurs, maar gelukkig had er weer iemand de tijd gevonden om koffie te zetten in het kleine keetje naast het werk. Want laten we de week positief afsluiten, dat is wel een voordeel van zoveel uitvoerders op zo’n werk, elke uitvoerder wil een eigen keet, en *smileys applaudiseren* naast elke keet staat een professionele toiletcontainer, compleet met handenwaswater, zeep en *smiley die een tromroffel doet* zonnebrandcreme! Wat een topbaas die meneer Nedam.
Maar ja, na zo’n week zwoegen was het dan wel weer lekker dat er zaterdag kon worden uitgeslapen. Na een beetje huishouden stapten Wingman en ik op de brommer om te gaan eten in Hotel Akersloot. Oma had alle kinderen, kleinkinderen en aanhang uitgenodigd in een poging om het lopend buffet leeg te krijgen. En echt, we hebben ons best gedaan *smiley die over z’n buik wrijft* maar het is weer niet gelukt, alle carpaccio met poffertjes en fruit uit de chocoladefontein ten spijt. Maar gezellig was het wel. Lekker bijkletsen met de familie, over carrieres, huizen, relaties en vakanties, en gewoon ongegeneerd jezelf zijn. Tot het tijd werd om weer huiswaarts te keren.
Want ook zondag was er nog een druk programma. Terwijl Wingman samen met de mannen een rondje ging toeren, ging ik samen met de dames op pad. De andere Oma wilde haar kleindochters ook weer eens zien, en dus gingen we met z’n vijfen naar het Westfrisiamuseum in Hoogwoud. Toevallig had Oma die ochtend iets op de radio gehoord over kantklossen en kralen breien, en nog toevalliger hadden we ook een tripje naar dat museum gepland. Voor mensen die geinteresseerd zijn in de alledaagse geschiedenis van boerderijen en het leven van een paar generaties terug is dit museum zeker een aanrader. Er waren maar weinig bordjes, dus we hebben er geen hele middag gespendeerd, maar daar stond tegenover dat de entree niet duur was, en dat er een aantal vrijwilligsters rondliepen om uitleg te geven en vragen te beantwoorden. Een hoop dingen kwamen niet alleen Oma, maar ook ons nog bekend voor, zeker van het oude speelgoed dat was verzameld. Blijkbaar was het vroeger van zo’n goede kwaliteit dat ook de kleinkinderen er nog met een gerust hart mee konden spelen. Daarna was het tijd om de dag af te sluiten met een lekker pannenkoek onderweg en een ijsje bij Oma thuis. Al met al een druk weekend, maar gelukkig kan ik zodrekt mijn bedje weer opzoeken.
