Geachte Shirley, zondagavond was het weer spannend. Na alle geweld op het circuit, was het tijd om naar het andere uiterste over te stappen. Kneuterigheid ten top, gezellig zoals alleen Hollanders het gezellig kunnen hebben *smiley die in z’n thee zit te roeren* het was tijd voor de voostelronde van een nieuw seizoen Boer Zoekt Vrouw. Ditmaal liet Yvon de hippe Jeep en de kroeshond thuis, om in het vliegtuig te stappen naar USA, waar ze welkom werd geheten door Olke, een Friese Texaan. Of een Texaanse Fries. Zijn ouders, die zoals het een echte boer betaamt slechts enkele kilometers verderop woonden, waren er ook nog niet helemaal over uit. Terwijl wij ons in Nederland druk maken over buitenlanders en megastallen, had hij een bedrijf met 1400 koeien, waar 15 Mexicanen (de lokale buitenlanders) zo’n 12 uur per dag werk hadden om die allemaal te melken. Hoewel ik probeerde er met een open gedachte in te springen, verzandde ik al snel in het ouderwetse hokjesdenken. Een grote stoere man, gescheiden vader van 3 kinderen (waarvan 2 lekkere dochters, hoorde ik naast me), die moeite had om over emoties en gevoelens te praten. Typische man of typische stugge Fries? Na een gesprek over wat hij in een vrouw zoekt en wat hij haar te bieden heeft, aan de rand van een vijver waar de drachtige koeien verkoeling zochten, was het tijd voor Yvon om af te reizen naar Frankrijk. Bij het station werd ze opgewacht door … nee sorry, ik kan het niet anders zeggen dan dat het een jonge gozer was, net puber-af, met lichte autistische trekjes. Lief joch hoor, die Herman, blozende wangen, leuke lach, kan taarten bakken en tuinieren, maar toch kon ik me niet aan de gedachte ontrekken dat hij ietwat vrouwenschuw was. Iets wat zijn moeder ook bevestigde. Zijn zusje vond het trouwens helemaal niet erg, want die genoot erg van zijn befaamde cheesecake. Daarna zocht Yvon haar heil op een wat exotischer plaats, bij Marc in Zambia. Hij doet iets met vissen en tijdens het groenten schillen heeft ie een kat op schoot, verder heb ik eigenlijk niets anders gezien dan zijn ogen. Oja, en hij is op zoek naar een positief iemand, omdat ie zelf ietwat pessimistisch in het leven staat. Lijkt mij een kanshebber voor de ‘meeste brieven van dit seizoen’-award. Mooie ogen, getergde ziel, exotisch land, hond en katten op de veranda, helemaal geweldig. Vervolgens kwam Canada aan bod, een populaire bestemming bij emigrerende Nederlandse boeren. Yvon kwam op het bedrijf van Riks terecht. Wederom een gescheiden vader, maar dit keer eentje die er geen problemen mee had om er nog wat kinderen bij te maken. Het bedrijf was wel wat aan de kleine kant, met ‘slechts’ 80 koeien, maar gelukkig hadden zijn 2 kinderen een handeltje in kippeneieren voor de bijverdiensten. Wel mooi om te zien hoe een gemeenschap daar leeft. Wanneer er 10 auto’s in het dorp staan, is het er druk. Ook namen ze een kijkje bij de kerk waar hij regelmatig komt. Een kerk daar is niet zoals hier een groepje grijze mensen die psalmen murmelen en daarna koffie drinken, maar het is echt een gemeenschap, omdat je door de grotere afstanden veel meer op je buren en anderen uit de gemeenschap bent aangewezen, dan wanneer je in een dichtbevolkt gebied als Nederland woont. Soms is het zelfs je enigste uitje. Kunnen we ons in atheïstisch Nederland bijna niet meer voorstellen. Als laatste was David aan de beurt, die een bedrijf in Roemenie wil beginnen. Hij had daar een bestaand bedrijf, wat niet veel meer was dan 13 overwoekerde gebouwen en wat verzakte voersilo’s, overgenomen en wil dat in de komende jaren uitbouwen tot een grote varkenshouderij. Het vooruitstrevende aantal van 2500 varkens in 1 stal stak schril af bij de gedeukte Dacia’s en paard-en-wagens die het straatbeeld domineerden. Roemenie, het land wat vanaf nu op mijn vakantieverlanglijstje staat. Ook al is het daar blafheet, aan David’s gezicht te zien. Maar gelukkig kun je er wel goed eten, aan David’s figuur te zien. Gek genoeg begon ik er nog wat voor te voelen ook, al was het niet zozeer de persoon die mij aansprak, maar wel datgene wat hij zei en de ideeen die hij voor Yvon uiteenzette. Met een ietwat betweterige ondertoon, wijdse gebaren, een fijne glimlach en tijdens het wandelen steevast de handen in de zakken *smiley die aan z’n kin krabt* ach misschien deed hij me wel gewoon aan iemand denken.
De maandag begon al bijna net zo Hollands en kneuterig. Samen met mijn inmiddels vaste carpoolcollega dook ik de A7 weer op richting Harlingen. Maar op dat lange stuk snelweg daarnaartoe kwamen we een paar oudhollandse ergernissen tegen. Om ons te beschermen tegen hogesnelheidsbekeuringen reden we netjes op de cruise control (luxe hoor, zo’n mini-MAN), en het viel ons op dat er toch wat auto’s waren die stiekem gas bij gaven wanneer we dichterbij kwamen. Blijkbaar hebben die Roemeense Seat’s nogal een streng uiterlijk, want er waren zelfs auto’s die van het gas af gingen, toen we er te lang op onveranderde afstand achter reden *smiley met een platte pet op* wat een gezelligheid zo op de vroege ochtend. Bijna net zo gezellig was het kwartiertje maken. Nog voor 7:00 ging de brug open, en die bleef ook een tijdje open voor de 2 grote schepen die langzaam passeerden. Eenmaal geladen op het terrein langs de Kimswerderweg en weer gelost op het terrein langs de Kanaalweg kwamen we weer in de file voor de brug te staan. De brug zakte wel omlaag, maar de bomen gingen niet omhoog. Blijkbaar had deze breggewipper al een tijdje uit het raam zitten turen, want vanuit de verte kwam een ambulance aangesneld, die dankzij de gesloten bomen ongestoord langs de file kon rijden. Zeer goed inzicht. Iets dat de verkeersregelaars wat minder hadden. Bij de afrit Grensweg/Kanaalweg werden de strepen getrokken om de aansluiting naar een nieuw stukje weg te kunnen maken, zodat we niet meer over de Mickey Mouse rotonde heen hoefden. Nu snap ik dat die mannen ook veilig en ongestoord willen werken, maar in de spiegels zagen we de rij auto’s achter ons al groeien, tot die bijna op de doorgaande provinciale weg stond. Tijdens dat wachten konden we dan wel weer rustig even naar de radio luisteren, waar druk werd nagepraat over de prestaties van Max Verstappen. De ‘kenners’ waren het er over eens dat hij een geweldige race had gereden, wat helaas had geresulteerd een mindere prestatie, terwijl de ‘leken’ zich vooral afvroegen of hij niet te gevaarlijk reed, vooral ook omdat de Duitse commentatoren nogal anti-Max klonken en Niki Lauda (oud-coureur, overlever van een ernstig F1-ongeluk en tegenwoordig mentale ondersteuning van een concurrerend team) had gezegd dat hij beter een bezoekje aan de psychiater kon brengen. Wat door de ‘kenners’ werd gepareerd met de opmerking dat Niki Lauda een aantal weken terug nog zei dat Max een goede toevoeging was voor het hele F1-circus. Ook over het interview wat hij naderhand gaf, waren ze nogal te spreken. Beetje brutaal misschien, wanneer een 18jarige zegt dat als iemand zijn wedstrijd verneukt, hij diegene ook in de weg gaat zitten en het liefst nog van de baan rijd. Maar altijd nog eerlijker en zeker ook vermakelijker dan die voetballers die over elk woordje moeten nadenken. Ik vroeg me wel af, wat nou als Magnussen al een aantal keer in de top 5 had gereden, zouden ze dan na zijn crash ook roepen ‘dat je daarop kon wachten, met zo’n rijstijl!’? Blijkbaar wil het publiek wel spektakel zien, maar zodra (aanstormende) toppers zichzelf in de kijker rijden, worden ze teruggeduwd in een strak en saai maatpakje. Wie ook teruggeduwd moesten worden in hun strakke en saaie stukje weiland, waren de pinken die langs de N31 graasden. Eerst nog in het weiland, maar met de warmte van vorige week zochten ze steeds vaker schaduw en verkoeling in het riet en de daartussen gelegen sloot. Blijkbaar was die sloot zo ondiep, of het riet zo dichtgegroeid, dat ze makkelijk konden oversteken naar de overkant, waardoor ze in de berm pal langs de snelweg kwamen te lopen. Geen sensationele foto’s, een rondje verder zagen we de pinken bij het hek staan, waar ze waarschijnlijk met een emmertje biks naartoe waren gelokt door hun baasje, die druk in gesprek was met een paar agenten. Ondertussen moesten wij ook blijven opletten, want het nieuwe, inmiddels veelbesproken stukje weg werd opengegooid voor verkeer, zodat we nu zonder geknoei met rotondes van het stortadres naar de oprit van de N31 konden rijden. Het was een drukke dag snoes, maar gelukkig mocht ik jou na 10 vrachten weer aan de kant zetten, om samen met mijn andere partner de dijk weer over te vliegen.
Om dinsdag weer met mijn partner terug te vliegen de dijk over, naar zijn en mijn speeltje. Waar ik werd verblijd met een briefje op jouw dashboard *smiley met het schaamrood op de kaken* blijkbaar was ik gisteren in een haastige bui, want jouw lichten stonden nog aan, maar gelukkig was er iemand van de technische dienst langs gelopen, en die was zo vriendelijk geweest om het uit te zetten *smiley die een kushandje doet* wat een teamwork zo allemaal tezamen. En zo konden we weer aan de gang met ons vaste rondje, van het terrein bij de Kimswerderweg naar het grote depot bij de Kanaalweg. De machinist die alles daar op een hoop stond te draaien werd er al een beetje moedeloos van. Niet alleen is het nogal saai werk, maar ook werd de hoop zo groot dat het bijna buiten de aangegeven randjes ging. Gelukkig konden we die middag een paar vrachten bij het oude viaduct naast de Mickey Mouse rotonde storten. Zand kiepen op een asfaltweg die eruit gefreesd gaat worden, halvers onder een viaduct dat gesloopt gaat worden? Jawel, door een laagje zand op het asfalt uit te smeren, zal het niet beschadigen wanneer de brokstukken van het viaduct naar beneden komen, een ook hebben de sloopkranen een ‘opstapje’ zodat ze beter bij het werk zouden kunnen komen. Het zal dus niet lang meer duren voordat ook dat stukje van de oude N31 zal gaan verdwijnen. Wat nog wel even duurt is de tweede aflevering van Boer Zoekt Vrouw. Ja de voorstelronde hadden we gezien, en die was inmiddels ook al een paar keer besproken tijdens de schaft. We kunnen natuurlijk allemaal grapjes maken over de diverse typetjes die Yvon nu weer bij elkaar heeft gezocht, maar uiteindelijk komt het erop neer dat het stuk voor stuk mannen zijn die zich op hun kwetsbaarst opstellen, zich onzeker voelen over de liefde, dit programma als een laatste strohalm zien om nog iemand te kunnen vinden, en zelf ook weten dat ze het misschien niet altijd goed hebben gedaan in hun vorige relaties en dat zelf ook aangeven dat ze misschien een beetje moeten veranderen. Alhoewel je dan weer duidelijk het verschil ziet tussen leeftijds- en relatie-ervaring, want het waren vooral de gescheiden mannen die dachten dat ze het niet altijd goed hadden gedaan in hun vorige relatie. En daarmee blijkt wel weer dat Boer Zoekt Vrouw niet alleen een programma is voor boeren die op een makkelijke manier bij een andere boer op het erf willen kijken, maar ook voor mensen met een voorliefde voor huis-, tuin- en keukenpsychologie. Wat dan weer verklaard dat de kijkcijfers in de miljoenen liepen.
Woensdag gingen we weer verder met zand rijden naar de Kanaalweg. Nee niet echt verrassend, daarom werd er vandaag voor een interessante twist gezorgd: de mannen gingen aan het werk op de afrit bij de Grensweg *smiley die achter z’n oor krabt* ja dat is de eerste afrit over de brug, wanneer je vanaf Midlum komt. De afrit die wij eigenlijk moesten hebben om naar de Kanaalweg te kunnen rijden. Gelukkig is er even verderop ook nog een afrit, maar dat betekende wel dat we na de eerste schaft (gelukkig hadden de mannen netjes gewacht tot na de spits) iets verder door moesten rijden, om vervolgens met een hele slinger via de route die we leeg ook reden, naar de Kanaalweg te rijden. En ja, omdat we die route ook leeg reden, betekende dat dat we mekaar nogal eens tegenkwamen onderweg, in de krappe bochtjes, waarvan er eentje zeer onoverzichtelijk is. Het tuinbedrijfje wat op de hoek naast dat ene tankstationnetje zit, heeft namelijk alles helemaal dichtgeplant. Op zich geen probleem, ware het niet dat er nu een paar maanden (misschien wel een paar jaar) vrachtwagens mekaar tegenkomen in dat krappe bochtje. En ook even verderop, bij het autobedrijf voor de deur langs, waar de ene vrachtwagen over de schildjes heen moet hobbelen terwijl de andere met z’n rechterspiegel door het struikgewas ruist, wanneer je mekaar daar wilt passeren *smiley die diep zucht* toen dat weggetje nog het doodlopende stukje Oude Trekweg was, en naar het Perseverantiaterrein leidde, was er niks aan de hand, maar nu viel het erg tegen hoe smal het was. Gelukkig mocht ik er die ochtend even tussenuit knijpen, want ik moest naar het gemeentehuis om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Ja snoes, jij mocht een paar uurtjes in de hoek, want dit was een spoedgeval. Hoewel mijn rijbewijs nog 4 jaar geldig is, moest ik toch een nieuwe, want er is wettelijk besloten dat ik er voor 10 september een ‘Code 95′ stempel op moet hebben. Begin augustus had ik al naar de gemeente gebeld, om een afspraak te maken voor de maandagavond, de enige avond dat ze open zijn. Bellen ja. Bij veel gemeentes kun je zo binnenwandelen, maar ik woon dan weer in een moderne gemeente, waar je eerst een afspraak moet maken. Erg handig voor iemand die in een sector werkt waarvan je nooit weet hoe laat je thuis bent. Maar vanwege de drukte moest ik dus tussendoor even snel de dijk weer vliegen, om vervolgens in een wachtkamer te belanden, pal naast een woest blazende airco. Gelukkig was ik snel aan de beurt en mocht ik aanschuiven bij een ietwat zenuwachtige man. Allebei probeerden we in vakjargon uit te leggen hoe en wat, tot bleek dat we hetzelfde bedoelden maar alleen een ander vakjargon gebruikten *smiley die rood aanloopt* en dan proberen kalm te blijven. Tijdens dat gesprek werd ook duidelijk waarom de man zo zenuwachtig overkwam, die ochtend was hij bijna nog over tafel heen getrokken door een vrachtwagenchauffeur die, na een monoloog over de hel en verdoemenis van de regels van EU, boos werd omdat hij niet alles voor mekaar bleek te hebben. Zoals de computermeneer het vertelde, had de chauffeur de regels niet helemaal goed begrepen, en vervolgens was er ook nog eens wat haast bij gekomen, want 10 september komt altijd eerder dan je verwacht. Niet alleen de gemeentes, ook het RDW en CBR hadden niet verwacht dat iedereen tot het laatste moment zou wachten met het aanvragen van een nieuw rijbewijs. Maar misschien als ze zelf een wat beter beleid hadden gevoerd, en met beter beleid bedoel ik dan dat ze niet elke paar jaar de regels veranderen (rijbewijs is 10 jaar geldig. Rijbewijs is 5 jaar geldig. Chauffeurs boven de 55 hoeven geen Code 95 te hebben. Chauffeurs boven de 55 moeten wel Code 95 hebben), dan zouden mensen er misschien iets meer vertrouwen in hebben, en hadden ze het rijbewijs misschien ook al eerder in het jaar aangevraagd *smiley die aan z’n kin krabt* tja achter een loket werken is zo makkelijk nog niet. En dan moest die man ook nog eens mijn beste foto, die uit het derde jaar middelbare school, waarop m’n haar echt goed zit en m’n jukbeenderen waanzinnig goed uitkomen, afkeuren omdat er beschadigingen op de foto zaten, dus loop ik de komende 5 jaar helaas rond met een foto waar ik wat minder florissant op sta.
Maar goed, dat rijbewijs heb ik toch nodig, wil ik met jou blijven toeren. Ook al zijn het maar korte stukjes, want donderdag werd het helemaal spannend. We mochten zand laden bij de kraan, ergens halverwege het werkvak dat ik hardnekkig ‘Kimswerderweg’ blijf noemen, en dat moesten we dan kiepen halverwege de oude afrit vanaf de N31 naar de Kimswerderweg toe, ter hoogte van die goedkope supermarkt. Daar moest namelijk een dammetje komen, zodat de mannen veilig in het weiland konden komen om daar het begin van de tunnelbak uit te kunnen graven. Een mooi rondje: laden, werkvak uitrijden, Kimswerderweg oversteken en volgende werkvakje weer inrijden, afrit oversteken en via de oude afrit naar de dam toe rijden *smiley die zich nog eens uitrekt* het waren 13 mooie ritjes, toen we het sein kregen dat er voorlopig wel genoeg lag, en we weer mee konden rijden met de collega’s naar het depot aan de Kanaalweg. De afrit naar de Grensweg was inmiddels weer open, maar nu stond er wel file op, bijna tot boven aan toe, omdat er beneden 1 rijbaan was afgezet. Daar moesten namelijk de fietsers overheen, want het fietspad was afgezet. De sloopkranen waren begonnen met het afbreken van het viaduct, en voor de veiligheid moet dan de weg (in dit geval het fietspad) wat er pal langs loopt worden afgesloten. Op veilige afstand konden we nu op het gemakkie kijken. Want wanneer het verkeer eenmaal werd doorgestuurd door de fijne verkeersregelaars, duurde het niet lang voordat het vastliep op de Kanaalweg. Iets verderop buigt de doorgaande weg namelijk af naar rechts, om daar een industrie terrein op te gaan, via een bruggetje. En dat bruggetje hoeft geeneens open te gaan om het verkeer klem te zetten (wat het trouwens wel een paar keer deed), want om de bocht te kunnen maken, hebben de vrachtwagens daar 2 rijstroken nodig. En wanneer automobilisten staan te wachten, dan sluiten ze zoveel mogelijk aan op hun voorligger. Auto’s die rechtdoor wilden, konden er nog net langs, maar ook dat ging niet van harte, doordat er net na de afbuigende voorrangsweg een wegversmalling was gemaakt. Waarachter dan ook nog een paar stratenmakers bezig waren om op en naast de stoep het straatwerk eruit te lepelen *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* *smiley die aan z’n oorlelletjes trekt* rustig aan snoes, we zaten in het urengeld, rustig blijven. Gas geven had sowieso weinig zin, want dan zouden de omwonenden weer gaan klagen dat we te harden zouden rijden *smiley die aan z’n stuur knaagt* het was stiekem wel fijn toen de machinist ons vertelde dat we het laatste vrachtje hadden geladen, waarna de planner nog een allerlaatste vrachtje voor ons had. Al zowat een maand was ik alleen nog maar met de carpoolSkoda de dijk over gevlogen, maar nu mocht ik samen met jou even uitwaaien op de lange baan, zodat we nog een vrachtje grind in Schagen konden brengen. Oja, de N241, daar werd ook nog gewerkt *smiley die ‘Wuh?’ kijkt* dat is ook zo ja.
Vrijdag mochten we gelukkig weer terug naar ons eigen werk. De moten begonnen al iets duidelijker te worden. Wat ik stug ‘Kimswerderweg’ bleef noemen, stond op papier als ‘moot 9-23′, en moot 1 tot en met 8 zitten daar nog voor, dus blijkbaar is dat langs de afrit N31/Kimswerderweg. Maar goed, op die moot 9 tot en met 23 was er een hoop drukte. Niet alleen waren we met 5 vijfassers zand aan het wegrijden, ook was er een mobiel kraantje zand en klei aan het uitgraven, wat met een trekkertje opzij werd gereden. Even verderop was er dan nog een trailer natte meuk aan het laden uit het gat van het spoorviaduct vandaan, en voor de poort was niet alleen een grote kraan bezig met het zetten van damwand, maar ook een complete asfaltploeg met het maken van een nieuwe tijdelijke weg *smiley die vlinders zit te tellen* drukte alom dus, en dat op zo’n knus werkje. Die 15 moten mogen dan ruim klinken, 1 moot is slechts 30 stappen lang, dus dat alles gebeurde op een stukje van een paar 100 meter. Ja snoes, het was zwoegen, maar daarna mochten we gelukkig dan weer even de benen strekken in het rondje ‘4 keer over de brug’. Tot er na een paar rondjes paniek was op het bakkie. Op het industrieterrein Oostpoort werd namelijk een politiecontrole opgebouwd, compleet met weeginstallatie *smiley die wit wegtrekt* hoewel er waarschijnlijk niks mis was met ons gewicht (mijn BMI zit al jaren rond de 20) werd iedereen toch een beetje zenuwachtig. Plotseling gingen overal netjes de kleppen dicht, ook al reden sommigen al een tijdlang met de kleppen open wanneer ze leeg waren, en gooide de machinist er een paar scheppen minder op. Hoe zwaar we precies waren wisten we niet, want het zand reden we per kuub, en de weegbrug was ook op de Oostpoort, dus daar even langs rijden zou betekenen dat we bijna langs de controle zouden rijden. Dan maar netjes met de gordel om en zonder telefoon doorrijden *smiley met zweetdruppels op z’n voorhoofd* om vanaf een veilige afstand te zien hoe de ene na de andere auto-met-aanhanger en kleine bakwagen via de pylonnetjes over de geïmproviseerde weegbrug werd geleid. Terwijl de stress van de aanwezige politie langzaam wegzakt, reden we zo zoetjes aan de vrijmifi in. Het lijkt wel een vast gegeven te worden, zodra de brug even open is geweest (waarbij ‘even’ een minuut of 3 is, wat jij mooi kunt bijhouden op de boordcomputer), staat er een pittige file die soms al begint bij de afrit Kimswerderweg. En zo ontstaat binnen korte tijd de VRIJdagMIddagFIle. Met daarin ongetwijfeld wat mensen die onderweg waren naar de vrijmibo. Net zoals wij uiteindelijk ook deden, maar dan wel via loswal Schagen, waar we nog even een brekerzandje in het hok konden kiepen, voordat ons weekend echt begon.
En dat begon op de zaterdag dan eerst met uitslapen, gevolgd door wat huishoudelijk werk. Met daarna wat ontspanning in de vorm van een rondje toeren met de motor. En dat is ook wat we voor de zondag in gedachten hebben. Het weer wil misschien niet helemaal meewerken, maar Wingman heeft een mooie route uitgestippeld, dus gaan we zodrekt op pad, met een extra mannetje in het kielzog. Het klinkt als een goede westernfilm, “The good, the bad and the Snorro” *smiley die aan z’n kin krabt* misschien word het toch tijd om die avonturen eens te verfilmen. Gelukkig heb ik nog een hele zondag voor me om het script uit te denken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en natuurlijk moet er ook weer geracet worden! Nog een paar uurtjes, en dan mag Max Verstappen weer optreden, dit keer op het circuit van Monza in Italie *smiley die een kushandje doet* succes fijne snaak, maak er maar weer een mooie show van.
