Geachte Shirley, week 36 2016: met de neus tussen de boeken


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, omdat we de afgelopen tijd niet zoveel hebben beleefd samen, dacht ik dat het wel weer eens tijd werd voor een klein boekverslagje. Hoewel ik bij jou in de cabine meestal tijdschriften op het stuur heb liggen, lees ik thuis nog wel eens een ouderwets papieren boek. En sommige daarvan zijn misschien ook wel interessant voor anderen.

Eric van ’t Zelfde, Superschool
De biografie van een man die opklimt van leraar naar schooldirecteur. Ergens had ik misschien wel gehoopt op wat sappige verhalen over uit de hand gelopen pesterijen en meiden die ten prooi vallen aan loverboys, maar de waarheid is nog veel erger. Bij een uit de hand gelopen pesterij blijkt het nogal lastig te zijn om de pesters weer op het rechte pad te krijgen. Niet alleen kun je niet zomaar kinderen van school wegsturen, ook de ouders blijven keihard ontkennen dat het hun kind was, ook al hangen er camera’s in de school en zijn de kinderen duidelijk in beeld gebracht. Ook zitten er (kinderen van) asielzoekers op school, die te horen hebben gekregen dat ze mogen blijven in Nederland, en dan meteen de volgende dag dus al naar school toe moeten. Heel fijn. De puberteit (Van ’t Zelfde zit in het middelbare schoolwezen, dus alles word gedaan in een roes van hormonale schommelingen) is niet alleen de meest onzekere en vreemde periode in je leven, je bent ook nog eens gevlucht uit je vertrouwde omgeving, en vervolgens kom je in een vreemd land en moet je een nog vreemdere taal leren. Sommige jongens zijn al iets te volwassen voor hun leeftijd, en maken graag gebruik en misbruik van de meisjes die zich onzeker door deze periode heen bewegen. Ondertussen word het loon van leraren niet verhoogd, terwijl er wel meer van ze word verwacht, het landelijke systeem faalt gigantisch, iedereen heeft het over ‘veiligheid’ en ‘gezondheid’, maar niemand wil budget vrijmaken voor het opknappen van de lokalen. Moet de school dat zelf betalen? Die hebben niet eens budget genoeg om een kapotte printer te laten maken. Na het lezen van dit boek zal ik niet snel meer zeggen dat leraren een luizenbaantje hebben en dan ook nog eens veel vakantie, want daartegenover staat een enorme werkdruk en staan ze als laatste in het rijtje van de ‘afschuifcultuur’. Voorbeelden daarvan zijn dagelijks in het nieuws te horen en te zien. Zijn de treinen te druk tijdens de spits? Laat de scholen hun lestijden maar aanpassen. Zijn kinderen te dik? Laat de scholen maar meer gymles geven. Zijn we in Nederland homofood en islamofoob? Laat de scholen maar lessen geven over tolerantie en respect. Moeten asielzoekers-met-een-status de Nederlandse taal en cultuur leren? Laat de scholen maar extra lessen inlassen voor zulke mensen. En voor kinderen met het zogenaamde rugzakje. Extra beloning? Nee nee, daar is nu even geen budget voor. Kijk maar hoe je het oplost.

Esther Verhoef, Deja Vu
Een boek wat ik zelf niet snel zou uitzoeken omdat het volgens de kaft een literaire thriller is, maar op een of andere manier kwam het in mijn stapeltje terecht. Het is geen aanrader voor vrouwen om mee te nemen op vakantie naar een afgelegen gebied. Maar thuis op de bank leest het wel lekker weg. Een spannend verhaal met soms wat “Nee niet daarheen!”-momenten, een beetje sex, een interessante plottwist, een spannende ontknoping en een afloop met een dikke ‘lekker puh’, ik heb ervan genoten.

Susan Travers, De geliefde van de kolonel
Oorlogsverhalen, vooral wanneer ze worden verteld door vrouwen, vind ik bijster interessant. Daarom was ik ook blij verrast dat ik dit boek tegenkwam. Het verloop van de Tweede Wereldoorlog in Afrika (na al die films over hoe het rondom Duitsland verliep, zou je haast vergeten dat daar ook oorlog was), verteld door een geweldige feministe die de eerste vrouw in het Franse vreemdelingenlegioen werd. In de biografie (ze schreef het boek samen met Wendy Holden) vertelt ze over haar jeugd in Engeland, hoe ze nooit echt een ‘meisjesmeisje’ was en bleef proberen de waardering en liefde van haar ouders te krijgen. Het welgestelde gezin verhuisde naar Frankrijk, ze ging naar een meisjesschool in Italie, en tijdens haar carrière als tennister zag ze veel van de wereld. Via de radio hoorde ze verhalen over de Eerste Wereldoorlog, maar toen de Tweede uitbrak besloot ze dat het tijd was om echt volwassen te worden. En dus sloot ze zich aan bij ‘het leger’. Via de ziekenboeg en ambulance werkte ze zich op tot privéchauffeur van de kolonel. Een verhaal dat leest als een jongensboek, terwijl zij ondertussen worstelde met ondraaglijke hitte, onbeantwoorde liefde en wasbaar maandverband. Oja en een oude auto, die ze moest oplappen met gereedschap dat werd gestolen als ze niet oppaste. En orders waar ze niet naar wilde luisteren. En het overlijden van dierbaren in het strijdgewoel. Wat zijn vrouwen toch ongelooflijk krachtig. Zelfs wanneer de hoogste man van Frankrijk zegt dat ze niet mee mogen lopen in de triomftocht door de stad, omdat ze gewonde soldaten moeten verplegen.

De Earrings over de Earring, samengesteld door Tjerk Lammers
Een verzameling van alle interviews die de Golden Earring als groep en de leden apart hebben gegeven. En daarbij ook alle columns die Barry Hay schreef. Ja zo simpel kan het zijn. En tegelijk zo vermakelijk. Gedurende het boek groei je als het ware op met de jongens, van die gasten uit de buurt die samen wat spelen naar de serieuze jongens die het in Amerika gaan proberen tot de volwassen mannen die al langer in het vak zitten dan de gemiddelde rockband bestaat. Over de ups en downs en uppers en downers. Vermakelijk, soms ontroerend, beetje pijnlijk als het weer over de grijpgrage ex-manager gaat, maar zeker een aanrader. Voor Earringfans en voor fans van Hollandse rockers in het algemeen.

En waar ik nu mee bezig ben: Ruby Wax, tem je geest.
Ruby Wax ken ik vooral als brutale comedienne die geen schaamte kende wanneer ze bekende mensen ging interviewen. Veel programma’s heb ik niet van haar gezien, omdat ze vaak op een vrij laat tijdstip werden uitgezonden. Dat ze ook programma’s maakte waarin mensen met bepaalde geestesziekten hun verhaal vertelden, wist ik pas nadat ik het in haar boek las. Net als haar verhaal over haar eigen geestesziekte. Terwijl ze druk bezig was om het voor iedereen verborgen te houden, leed ze zelf aan depressies. Haar tv-carrière raakte in het slop, en ze vroeg zich af wat er stuk was in haar hoofd, en waarom ze zoveel geld moest betalen voor een therapeut, waarna ze besloot om te gaan studeren zodat ze zou weten hoe haar hoofd werkte en hoe ze het kon repareren. Ze neemt je mee in dat verhaal, en ze legt je in haar eigen bewoordingen uit wat ze tijdens die studies heeft geleerd. Voor de mensen die Wij zijn ons brein van Dick Swaab hebben gelezen, of eraan zijn begonnen maar er niet doorheen kwamen: vergeleken met die ietwat droge materie weet Ruby Wax een smeuïg verhaal te maken van wat er gaande is in jouw hoofd. Weet je wat, ik zal even een stukje quoten, en als dat je aanspreekt, koop het boek dan gewoon, want je gaat van het ene aha-moment naar het andere. “Deze pilatesvrouwen klagen dat hun echtgenoten tot middernacht werken en dat zij alleen worden gelaten om hun gebroed op een peuterschool te krijgen die alleen kinderen aanneemt die een IQ hebben van zes cijfers. Ik heb (tevergeefs) geprobeerd ze te vertellen dat het huwelijk een ‘deal’ is. Ik heb zelfs een klein stroomschema voor hen gemaakt zodat ze het in perspectief kunnen zien. Ik zei tegen hen: ‘Als je echtgenoot meer dan 175.000 euro per jaar verdient, plus bonussen, dan heb je als vrouw geen rechten. Jij zorgt voor het huis en de kinderen. Je moet hem seks geven waar en wanneer hij maar wil. En je moet dun en jong blijven totdat de dood jullie scheidt. Als je echtgenoot rond de 90.000 euro per jaar verdient, dan zorg je nog steeds voor het huis en de kinderen, maar dan kun je maximaal 27 uur per week over hem klagen tegen je vriendinnen. Als hij niet helpt in het weekend, dan kun je hem seks onthouden. Als hij minder dan 12.000 euro verdient, kun je het huis en de kinderen naar de verdoemenis laten gaan.’
Dat is zo als de echtgenoot al het geld verdient. Als de vrouw al het geld verdient – laten we zeggen dat ze 175.000 euro per jaar verdient, wat het equivalent is van 670.000 euro in ‘mannengeld’ – dan zal ze nog steeds alles moeten doen, omdat de evolutie mannen niet de ogen heeft gegeven om details zoals een hoefadruk op het tapijt te zien. Maar mannen hebben een erg belangrijk functie en dat is dat ze er moeten staan en richting de horizon moeten staren om zich ervan te verzekeren dat er geen gnoes zijn.”

Laat me weten wat je ervan vond, en heb je nog goede tips, dan houd ik mij aanbevolen *smiley die druk zit te bladeren*

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *