Geachte Shirley, week 38 2016


MAN TGS 2nd gen
Geachte Shirley, terwijl de wasmachine zondag druk stond te draaien om wat van de vakantie-was weg te werken, kropen Wingman en ik voor de tv om de Formule 1 race in Singapore te kunnen zien. Het was een spetterende start, waarbij de auto van Verstappen net niet werd geraakt toen Hulkenberg dwars overstak na een kleine touche met een paar andere auto’s. Helaas viel hij daardoor een stukje terug, maar dankzij een oranjezwarte vlag voor Sainz (soms denk ik dat ze ter plekke nieuwe kleuren verzinnen) kon hij weer naar voren kruipen. Sainz moest een loswapperend stuk auto laten maken in de pits, wat er eigenlijk op neerkwam dat de monteur het er gewoon afscheurde tijdens een bandenwissel. Via het oortje kreeg hij te horen dat de auto misschien iets anders zou reageren in de bochten, maar verder niks aan de hand. Soms kan racen zo simpel zijn. Terwijl Max lekker aan het rijden was en hier en daar nog wat fijne inhaalacties liet zien, dwaalden mijn gedachten af naar de vakantie. Hoe we op het terras hadden gezeten terwijl de zon wegzakte achter de bergen, en de maan tevoorschijn kwam vanachter andere bergen. Hoe mijn Varadero door de bochten heen vloog en hoe we hadden zitten genieten van het eten. Pas toen Max finishte kwam ik weer een beetje bij zinnen, en niet lang daarna vond ik het tijd om mijn eigen bedje weer op te zoeken. Na de vakantie is het wel de bedoeling dat je weer fris op je werk verschijnt. Helaas ging dat niet helemaal op, want voor het slapengaan moest er eerst nog op muggen gejaagd worden *smiley die staat te stampvoeten* 2 weken lang geen last van gehad, maar in 1 nacht leken de vliegende etterbakken dat wel te willen compenseren.

Maandagochtend verraste jij me meteen al met een nieuw gezicht. Ter ere van de vlootschouw was jij al voorzien van een bullbar. Met je nieuwe outfit en mijn toch-niet-zo-uitgeruste-gezicht gingen we op pad. De planner had een aantal klussen voor ons in gedachten, alsof hij ons meteen op een ‘welkom terug’ tournee stuurde. Maar jawel hoor, bij de tweede bon veranderde het alweer. De klant had geen 2 maar 1 vracht nodig, waarna we vervolgens in Alkmaar nog even 3 vrachtjes mochten doen, omdat we anders te vroeg op de volgende klus zouden zijn, waar we een bootje leeg moesten rijden in Amsterdam. Gek genoeg was dat na een uurtje al klaar, het was maar een klein schuitje blijkbaar. De klus die we daarna zouden doen ging niet door, de planner had alweer iets anders voor ons verzonnen. We mochten korrel laden op de Cruquiuslaankadestraatweg en dat naar Amstelveen rijden. En dus stuurde ik jou door de stad heen naar het laadadres. Alleen moesten we op de Cruquiusweg zijn, en had ik de Cruquiuskade in gedachten *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig zitten die dicht bij elkaar in Amsterdam. Vervolgens gingen we via de grote weg naar Amstelveen, even de benen strekken op de snelweg. Om na 3 vrachten weer huiswaarts te keren. Terwijl jij niet lang daarna met een andere chauffeur nog wat ritjes moest doen, haastte ik me naar huis om te koken, om vervolgens naar het gemeentehuis te haasten waar ik dan eindelijk mijn nieuwe rijbewijs met het felbegeerde Code 95-stempel op kon halen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* weer een uur onderweg voor een stom stukje plastic terwijl het vorige stukje nog 4 jaar geldig was. Maar laten we positief blijven, met al deze ongein kunnen de hoge heren van het CBR wel weer een paar dikke sigaren opsteken. En aangezien ze daarvoor ook wat tabaksaccijns moeten betalen, komt er ook weer wat geld in de staatskas. Ja het is vergezocht, maar ik kon geen korter paadje met een positieve draai erin vinden.

Dinsdag kon ik met dat nieuwe rijbewijs jou naar Schagen toe sturen. Ook vandaag stonden er weer een paar klussen op het programma, en ook vandaag veranderde dat weer. Wel in ons voordeel dit keer, want de tweede klus bestond dit keer uit rondjes rijden door Amsterdam Westpoort. Aan de ene kant grind laden, en dat aan de andere kant weer storten, mooi rallyrijden tussen het overige verkeer door. Zoals we daar aan het sturen waren, leek het wel alsof die 2 weken vakantie slechts een weekendje was geweest. Ondertussen luisterden we op de radio wat naar de troonrede, en het commentaar wat er daarna op volgde. Behalve de tekst was ook koning Willem Alexander zelf vaak het onderwerp. Hoe zat hij erbij, hoe las hij het voor, alles werd geanalyseerd, van de relaxte houding tot de bekakte uitspraak van de V. Heerlijk kneuterig. Dat hij vertelde dat we ons niet moeten laten leiden door angst, en dat discriminatie niet word getolereerd in dit land, dat maakte niet zoveel indruk meer. Het afgelopen weekend waren er alweer genoeg dingen gebeurd die die zinnen veranderden in holle frasen. Aan de telefoon met een collega, om de vakantie na te bespreken, moesten we het er toch nog even over hebben. De dag ervoor had Wingman mij een stukje laten zien van het programma ‘Lubach op zondag’, waarin werd verteld dat bijna 60% van de basisscholen in Nederland niet openbaar zijn, maar voor kinderen van mensen die een bepaalde religie of een bepaalde manier van leven aanhangen. Terwijl wij steeds bekrompener worden in onze mening over andere culturen en religies, gaat het merendeel van onze kinderen dus naar scholen die zich afzetten tegen vreemde culturen en religies. Dus het woord ‘basisschool’ klopt eigenlijk ook niet meer. De school bied geen brede basis van waaruit kinderen hun eigen richting kunnen kiezen, de school is het begin van het sturen van kinderen in een bepaalde richting, door het eigen geloof te verheerlijken en slecht te spreken over alle ‘ongelovigen’. Er waren een paar mooie voorbeelden te zien in het programma van Lubach. Dat kinderen op een Islamitische school de lerares begroeten met een Salam Aleikum (vrede zij met U, als ik het goed heb onthouden), klonk een stuk vriendelijker dan de man die op een Christelijke school vertelde dat mensen die niet in God geloven in de gevarenzone kunnen komen wanneer ze zich gaan afzetten tegen God,en dan kunnen mensen zoals Hitler aan de macht komen *smiley die aan z’n kin krabt* ik heb zelf ook op een kerkelijke school gezeten, maar daar waren ze gelukkig niet zo fanatiek. Het is te hopen dat het niet op alle gelovige scholen er zo aan toe gaat, anders ben ik bang dat straks de dochter van koning Willem Alexander dezelfde dingen gaat vertellen als haar vader tijdens de troonrede, en erger nog, dat dat nog steeds nietszeggende woorden zijn waarvan in het dagelijks leven weinig meer is terug te zien.

Woensdag konden we ons melden op het grote stort bij Medemblik, waar we na het laden eerst aan konden sluiten in de file naar de A7 toe. Blijkbaar zochten een hoop mensen een route buiten de Westfrisiaweg om, maar gelukkig konden we zonder al te veel vertraging toch de A7 op rijden richting Den Oever. Wel goed op blijven letten, want een stukje voorbij het Van der Valk hotelrestaurant moesten we via een wegwerkersafritje uitvoegen, om vervolgens een grote bult grond op te zoeken, waar wij onze grond bovenop konden kiepen. Om vervolgens door te rijden richting het IJsselmeer, waarlangs we weer terug konden rijden naar Medemblik. Een heerlijk rustig rondje, waarbij we lekker wat radio konden luisteren. Zo hoorden we onder andere dat de kwaliteit van het sperma van mannen achteruit gaat. Het aantal zwemmertjes in een gemiddeld kwakkie is met duizenden vermindert de laatste 20 jaar, waardoor zwanger worden op de natuurlijke manier steeds lastiger word. Ik zou denken dat het de natuur zelf is, die is namelijk zo gemaakt dat het haar eigen fouten ‘corrigeert’, en met de enorme hoeveelheid mensen op aarde, is het geen gek idee dat de natuur wat minder bevolking wil, zodat er genoeg te eten blijft voor iedereen. Wetenschappers waren er ook nog niet helemaal achter. Of het nu de strakke onderbroeken zijn of het veranderende eet- en levenspatroon, daar moet nog wat onderzoek naar gedaan worden. Maar ze waren er wel vrij zeker van dat het door ‘het milieu’ word veroorzaakt. Wat mijn redenering nog wat plausibeler maakt. Ondertussen reden we lekker onze rondjes, tot het tijd was voor de tweede schaft. Niet ver voorbij het stort was een boerderij met een biologische streekproductenwinkel. Een interessant adres om mijn schaft door te brengen, dacht ik. De eerste schaft kwam dat niet helemaal uit, omdat het winkeltje pas om 9:30 open ging. Toen ik jou had geparkeerd en met een gevulde portemonnee richting de entree wandelde, zag ik op het bord dat de toko om 12:30 alweer gesloten werd. Ongeveer een kwartiertje geleden dus *smiley die staat te stampvoeten* een winkel die open is van dinsdag tot en met vrijdag, en dan ook alleen tussen 9:30 en 12:30? Dan is het niet zo gek dat alleen flexwerkende yuppen van dat bio-voer eten *smiley die rood aanloopt* mensen die de pech hebben dat ze voltijd moeten werken, krijgen de kans geeneens om bij zulke winkels te shoppen. Gelukkig waren er op de route genoeg koeien, schapen en lama’s te zien om me weer een beetje tot bedaren te brengen. Zonder bio-voer maar wel lekker uitgerust keerden we na 8 vrachten weer huiswaarts.

Om donderdag weer de klus in te duiken. Eerst 3 vrachten zand vanaf de loswal in Hoorn naar Zwaagdijk, waarbij we lekker binnendoor konden rijden. Al die dagen dat we daar reden voor het Wesfrisiaproject en we vele kilometers moesten omrijden, waren nu even vergeten. Tussen boertjes en golfbanen door sleepten we het zand vanaf de trechter naar een grote parkeerplaats die opgeknapt moest worden. Daarna mochten we zand rijden naar het ziekenhuis in Hoorn, waar ook iets opgeknapt moest worden, maar daar waren we eigenlijk niet meer nodig, omdat er al 2 auto’s reden. En dus konden we naar het nieuwbouwplan Bangert Oosterpolder, aan de andere kant van Hoorn, wat betekende dat we dwars door Hoorn heen reden. Nouja dwars doorheen, we kwamen natuurlijk niet in het oude centrum, eigenlijk alleen maar in het ‘nieuwbouw’gedeelte, wat inmiddels ook al redelijk verouderd was en hier en daar zelfs wat op een ghetto begon te lijken. Na 2 weken los te hebben gezeten op een motor, reed ik inmiddels alweer een paar dagen met de deur op slot. Zelfs al was het maar om de boos kijkende moedertjes bij het schooltje buiten te houden. Ja ik had het bord ook gezien, dat dat nieuwbouwweggetje verboden was voor bouwverkeer, maar de enige manier om bij het losadres te komen, wat niet meer was dan een minikaveltje in een verder dichtgebouwde nieuwbouwwijk, was via die weg. Terwijl wij fanatiek binnendoor crossten, barstte ondertussen buiten het geroddel los. Niet alleen had het grote Westfrisiaproject in de krant gestaan, ook was er nog wat op de radio geweest, en ging het verhaal in de rondte dat het werk werd stilgelegd *smiley die aan z’n kin krabt* niet vreemd, want zo hier en daar ligt nog wat overhoogte waar de ondergrond moet inklinken, en dan kun je niks anders doen dan het werk stil laten leggen en de zwaartekracht z’n werk laten doen. Eigenlijk zou het wel een mooie stunt zijn, als het werk stil word gelegd. Dat het een paar jaar blijft zoals het er nu bij ligt. Fijn voor de omwonenden, hebben ze eindelijk een beetje rust. En dan wachten wij ondertussen rustig af hoe lang het gaat duren voordat de omwonenden gaan vragen of alsjeblieft weer aan de gang willen gaan omdat het nu voor geen meter rijd *smiley die grinnikt in z’n knuistje* maar dat soort dingen hoeven wij ons gelukkig niet druk om te maken. We hoefden ons alleen nog even druk te maken om een vrachtje zand naar een tuinier te brengen, waarna we richting huis konden. Wingman had de warme hap al voor me klaar staan. Heerlijk als je zo op tijd kunt eten, want met het mooie weer konden we daarna lekker nog wat in de tuin studderen.

En toen was het alweer vrijdag. De tijd vliegt voorbij. Zowel de werkweek als de ochtend, want we hadden een uur werk om de eerste vracht te laden in Medemblik en daarmee ook de poort uit te rijden. Zowel voor de weegbrug als voor de kraan stond file. Vervolgens konden we nog even in de wacht omdat de bonnen nog niet voor elkaar waren, en toen konden we eindelijk naar dezelfde wegwerkersafrit langs de A7 als waar we afgelopen woensdag reden. Toen had ik bedacht dat we met het creatief indelen van de rusttijd misschien wel 9 vrachten hadden kunnen doen, maar nu liepen we met de eerste vracht al achter op het schema van woensdag. Ondertussen hoorden we op de radio dat een dijkgraaf van de waterschappen had voorgesteld dat mensen die het straatwerk in hun tuin vervangen voor groen, een belastingvoordeel moeten krijgen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* lijkt me een strak plan, zo’n financieel extraatje! Het idee erachter is dat mensen dan worden getriggerd om mee te denken over wateroverlast en wateropvang. Doordat steeds mensen hun tuin dichtstraten, kan het regenwater niet weg, waardoor straten, riolen, maar ook kelders of complete huizen vollopen met hemelwater dat zich vermengd met water uit het riool. Een goede timing na de korte maar heftige regenbui die die ochtend over ons heen trok. Gelukkig was het regenen gestopt toen ik naar jou toe liep, maar aan de tuinen te zien was het pittig tekeer gegaan. We hadden nog genoeg tijd om erover na te denken, want halverwege de middag werd de kraan op het stortadres opgeladen, onder toeziend oog van meerdere kiepauto’s. En wat automobilisten die het fafereel via de berm passeerden. Hadden we eerst nog tijd zat, nu moesten we ons haasten om het laatste vrachtje te kunnen laden. Uiteindelijk stond er weer een totaal van 8 vrachten op de bon, toen we richting huis gingen.

Maar tijd voor weekend was het nog niet, want zaterdag konden we wat van de gemiste tijd in de vakantie inhalen. In Amsterdam moesten we zand opladen, dat uit een bouwput vandaan werd gegraven, en dat naar het bouwwerk brengen waar we van de week al die korrel heen hadden gebracht. De werkweg was daarmee verhard, en nu moest er een laagje zand in het vormpje van het bouwsel gestort worden. De kortste weg was binnendoor, dus reden we met 2 autootjes lekker de hele dag door het stedelijk gebied. Het laden ging rustig, want de machinist had nog niet veel ervaring met een rupskraan, waardoor ik lekker wat in de Autovisie kon lezen, om vervolgens het drukke verkeer in te duiken en opvallende auto’s te spotten. Niet alleen reed er vlak voor ons een Lamborghini Huracan de oprit naar de A10 op, ook troffen we een auto die zich nog het best laat omschrijven als een KTM XBow driewieler. Vervolgens 2 Ferrari’s, een vrij nieuwe knalrode Straciatella 477 (de voorloper van de 488) en daarna nog eens een zwarte Spider van nog een type eerder. Maar ook een klassieke Aston Martin, een glimmend nieuwe Maserati Ghibli, een Honda S2000, een electrische Kia Soul en de Tesla Model X en Roadster, om de wereld te redden, waarna er nog eens een Maserati Quattroporte en een klassieke MG met lange neus voorbij kwamen. Toen vond de collega het welletjes en zochten we de loswal op, waar een carpoolauto stond. Terwijl jij van je weekendrust stond te genieten, moest ik nog even aan de bak. Voordat ik chillaxed op de bank kon gaan hangen, moest er nog even wat boodschappen gedaan worden.

Want zondag zou er wat visite komen. De jaarlijks bloemenparade zou namelijk weer voor mijn deur langs trekken, en nieuwsgierig na de verhalen van vorig jaar, wilden er dit jaar een aantal mensen dat met eigen ogen zien. Het corso zou geopend worden door een stoet van Spaansenvrachtwagens, ter ere van het 70jarig bestaan. Maar helaas was dat om verzekeringtechnische redenen afgeblazen. Bang geworden na auto’s die het publiek in waren gereden bij andere evenement, werd er nu geen toestemming gegeven om met oude vrachtwagens stapvoets een rondje door het dorp te rijden. Een dorp dat al grotendeels was dichtgebouwd met hekken, en waar programmaboekjes werden uitgedeeld waarin ook nog eens benadrukt werd dat mensen niet tussen de voertuigen door moesten gaan lopen. Maar nee, we moesten een uurtje wachten tot het echte corso zou gaan beginnen. En dat werd gelukkig wel een indrukwekkend geheel. Veel wilde dieren kwamen door de straat, maar ook vlinders *smiley die over regenbogen huppelt* diverse smileys, een bootje onder een bruggetje in een Venetiaanse setting, goocheltrucs, een enorm dartbord en een ware Corso-pride met lekkere wijven. Het was heerlijk weer en in het warme zonnetje genoten we van de mooie show, ondersteund door de muziek van de diverse fanfares en slaggroepen. Behalve het standaard hoempapa kwam ook Adele voorbij, en een vrolijke happy hardcore-mix. Kortom, een mooie dag om op terug te kijken. Tot over een paar uurtjes snoes, dan kunnen we samen nagenieten van het weekend.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *