Geachte Shirley, afgelopen maandag mocht ik je weer ophalen bij je logeeradres in Amsterdam, om weer zand te gaan rijden vanaf het ieniemienie bouwputje bij de kunstacademie naar de andere bouwput in Amstelveen. Het was dit keer een stuk drukker op de weg, en tijdens de spits werd dat alleen nog maar erger. Gelukkig mochten wij tijdens de spits een vervroegde pauze houden, want ergens in de regels stond dat tussen 8 en 9 uur we het werk in Amsterdam niet op of af mochten rijden, zodat de scholieren veilig naar school konden lopen. Alhoewel veilig een nogal abstract begrip is in Amsterdam. De scholieren zelf liepen en fietsten nameijk ook kriskras over de straat, het voetpad en het fietspad, tussen auto’s en ander bouwverkeer door, desnoods een rood licht meepakkend verderop bij het grote kruispunt. Maar goed, daarna konden we wel mooi doorrijden op het rondje door de stad heen. Ook nu weer zagen we een zwarte Tesla Model X voorbij zoemen, de mintgroene Kia Soul viel wat beter op, en zag er ook een stuk vrolijker uit dan de grijze en zwarte Maserati’s. Blijkbaar bleven de Ferrari’s op doordeweekse dagen op stal staan. Ondertussen hoorden we op de radio dat het vandaag de De Dag Van De Anticoncepie was. Nog steeds dank ik God op mijn blote knietjes voor het uitvinden van De Pil. De pubertijd is al moeilijk genoeg met alle veranderingen in het lichaam, in het hoofd, op school, in de vriendengroep, en in de relatie met de ouders, laat staan dat je daarbij dan ook nog eens ongecontroleerd aan het bloeden bent *smiley die wit wegtrekt* wat een horror was het in die tijd. Stel je voor dat er helemaal geen anticonceptie was uitgevonden, dan zou een groot gedeelte van de vrouwen nu nog steeds op haar twintigste een keurig gehuwd moedertje zijn. Alhoewel die groep wel steeds kleiner word, als we de berichten van vorige week over de dalende kwaliteit van het kwakkie mogen geloven. Uiteindelijk kon ik jou na 11 vrachten aan de kant zetten, en hoefden we ons niet meer druk te maken over kwakkie, alleen maar over thuiskomen met de carpoolauto.
Zodat ik me dinsdag druk kon maken over het vinden van een carpoolauto. Waarna ik samen met een carpoolcollega weer naar Amsterdam toe kwam om jou op te pikken. Volgens de bon moesten we op het werk aan Cruquiusstraatlaankade zand laden, en dat naar de bouwput bij de kunstacadamie rijden. Ik dacht dat de uitvoerder het verkeerd aan de planner had doorgegeven, en dus reden we naar de kunstacademie, om daar te horen dat er die dag geen zand werd gereden. Een belletje naar de uitvoerder leerde ons dat we zand moesten laden op de Cruquiuswegsstraat, en dat naar Amstelveen moesten brengen. Bijna hetzelfde rondje dus, alleen gingen we nu over de snelweg. En kwamen we dus ook in de spits terecht. En op de snelweg duurt die vaak wel iets langer dan in de stad, waar je kan zien dat het bij het volgende verkeerslicht alweer over is. Tegelijk met de eerste schaft trok ook de file weg, waarna de paradepaardjes tevoorschijn kwamen. Een rechtsgestuurde Nissan GTR in knallend oranje, maar helaas zonder knallend geluid. Dan klonk de frisblauwe Ford Focus RS iets beter. Comfortabel stil was de Ford Thunderbird, dat model waarin Lady Penelope zich liet rondrijden in de gelijknamige tv-serie, maar dan in cabriovorm en gehuld in een lipstickrode kleur. Wat een plaatje. Na 8 vrachten was dan eindelijk de bouwput in Amstelveen vol, en hoefden we de mannen van de heimachine niet langer in de weg te staan. Om de tijd vol te maken mochten we nog een vrachtje gaan laden in Beverwijk. In de aanloop naar de middagspits toe, hoorden we op de radio dat de zorgverzekering ook weer wat duurder gaat worden. Niet ongeveer 3,5% zoals het kabinet tijdens Prinsjesdag had beloofd, maar zo’n 10%. Daarom bij deze meteen een goedkope tip: heb je last van nierstenen, en ga je toevallig naar het pretpark toe, ga dan in het achterste karretje van de achtbaan zitten, en maak zoveel mogelijk ritjes. Doktoren in Amerika vonden het opvallend dat veel van hun niersteen-patiënten na een uitje naar Disneyland hun niertsteen zelf konden uitplassen. Vervolgens bleek uit onderzoek dat de nierstenen vanzelf vergruizen na een ritje in de achtbaan, en dat de achterste karretjes het meest rammelen, en dus het beste vergruizen. Kijk, dat zijn tips waar je wat aanhebt. Nadat we hadden geladen in Beverwijk, mochten we in Uitgeest tijdens het kiepen nog even bij de straatstenen van de sierbestrating kijken, waarna we zonder nierstenen huiswaarts keerden.
Om woensdag weer eens naar Hoorn toe te rijden. Of eigenlijk naar De Goorn, waar het grote Westfrisiaweg-project ook langs loopt. De einddatum op de borden is inmiddels aangepast, maar ondertussen word er nog wel hard gewerkt. Terwijl de uitvoerder met het aggregaat stoeide omdat de waterkoker te veel stroom vroeg, keek ik hoe de collega’s in het donker al waren begonnen met het afgraven de overhoogte langs het fietspad lang De Braken. De berm was daar inmiddels genoeg ingezakt, en de grond mocht nu naar een ander werkvak, om daar te gaan drukken. En zo reden we vanaf De Goorn naar Westwoud, waar het verkeer probeerde zo vlot mogelijk over de rotonde te draaien, maar wat gezien de file die er soms ontstond niet erg lukte. Tussen de trailers door reden we onze rondjes, terwijl we naar de persconferentie over de MH17 ramp lusiterden. 2 jaar geleden stortte er een vliegtuig neer in de Oekraïne. Opgestegen in Nederland, maar het zou de eindbestemming niet halen. Bijna 300 doden, waaronder veel Nederlanders, en dus moest er een groot onderzoek gedaan worden. In de persconferentie werd verteld dat inmiddels duidelijk was dat het vliegtuig was gecrasht nadat het was neergeschoten met een zogenaamde ‘bukraket’ of ‘boekraket’. Die raket stond in een weiland in de Oekraïne, op ongeveer 21 kilometer afstand van de plek waar het vliegtuig neerkwam, maar was daarvoor uit Rusland vandaan gekomen, op een transportje met een witte Volvo dieplader, een Volkswagen Transporter en een UAZ terreinwagen. Het was nu nog niet duidelijk of dat de bemanning uit zichzelf iets had bedacht, of dat de opdracht van hogerhand kwam. Wel duidelijk was dat niemand zich na deze aanslag nog druk maakte om wat er in De Krim gebeurde. Het schiereiland dat onafhankelijk was en nu weer werd ingelijfd door Rusland, op nogal agressievie wijze. Buckraket of niet, de missie van Rusland was geslaagd. En daarmee hield het slechte nieuws niet op, want Ziggo maakte bekend dat ze het tvkanaal HBO uit de lucht gaanhalen. Blijkbaar word er te weinig aan verdiend *smiley die wit wegrekt* en dus moet ik eerdaags maar eens een bingewatching weekendje plannen, om alle afleveringen van Sex And The City nog eens te kijken.
Donderdag kwamen we bij een donkere keet aan. De mannen waren zo bezorgd om mijn kopje thee, dat ze alle lichten en andere stroomverbruikers uit hadden gezet, zodat de waterkoker in ieder geval tot een kookpunt zou komen *smiley die een kushandje doet* zo lief! Ook nu weer mochten we overhoogte-grond rijden vanaf het fietspad langs De Braken, tussen kruispunt Berkhout en kruispunt Spierdijk, maar wel met een stukje extra spanning, we kwamen namelijk onder de hoogspanningskabels te staan. Dat het wat meer waaide maakte niet uit, maar dat het ook nog wat miezerde maakte dat er niet fijner op. Geukkig kon ons niks gebeuren, want jij had een ijzeren ketting in de trekbek hangen, om te kunnen ‘aarden’. Rustig deinend in de veren hoorden we op de radio dat met het herfstweer, ook de nieuwe seizoenen weer in het nieuws kwamen. Zo is daar het ‘burlseizoen’, waarbij herten aparte geluiden maken om te laten weten dat ze willen paren, en mannen op de radio dat geluid proberen na te doen. En het nieuwe studentenjaar is weer begonnen, met de daarbij horende ontgroeningssessies. Inmiddels was het eerste serieuze slachtoffer al gevallen, een student moest naar het ziekehuis waar hij hersenletsel bleek te hebben, na wat klappen op het hoofd te heben moeten incasseren. Ook was er vorige week al een lijst verschenen met ‘de lekkerste studentes van Groningen’, compleet met namen, nummers en adressen. Niet echt fijn wanneer wildvreemden je kunnen bellen om te vertellen dat je zo lekker bent. En dus moest de minister daar iets aan gaan doen, om niet alleen deze studentengroep wat te laten inbinden, maar ook om te zorgen dat het geweld en andere narigheid tijdens ontgroeningsacties wat minder zou worden. Ondertussen was de wind nog wat harder gaan waaien. Zo hard dat we op de vluchtstrook een Nissan Note tegenkwamen met een opengewaaide motorkap *smiley die wit wegrekt* wat een schrik zal dat geweest zijn, als je tijdens het rijden opeens word verblind door je eigen motorkap. Nog een mazzel dat de voorruit er in was blijven zitten, anders heb je ook nog eens een bak met glas op schoot. De Formule 1 auto die in het zand stond langs het tracé (jawel, van De Strip naar Westwoud even goed over de barrier heen blijven kijken) leek minder last te hebben van het stuivende zand. Na nog wat te hebben geknoeit tijdens het laaste vrachtje in de zandbaan, konden wij uiteindelijk ook weer huiswaarts keren.
Om vrijdag iets later dan de bedoeling was, weer op pad te gaan. In plaats van de wekker iets eerder zetten, had ik em iets later gezet *smiley met het schaamrood op de kaken* blijft lastig , zelfs als je het al meer an 10 jaar doet. Maar achteraf kwam het goed uit, want toen we op het werkvak pal naast de rotonde bij De Goorn kwamen aanrijden, bleek dat er weinig ruimte was om alle auto’s op te stellen, en aangezien er nog 1 auto onder de kraan stond, was er precies genoeg plek voor ons om aan de zijkant te wachten tot we aan de beurt waren. Tijdens die eerste vracht hoorden we op de radio dat er een ongeluk was gebeurt bij de afrit Avenhorn gezien vanaf de kant van Purmerend. Ideaal voor ons, want de oprit bij Avenhorn lag daar iets voorbij, en dus konden wij rustig invoegen. Helaas zagen we wel dat er aan de andere kant al een pittige kijkersfile was ontstaan, inclusief een klappertje waardoor er een baan afgekruist moest worden, wat betekende dat we op de terugweg wel in een dikke file terecht kwamen. Het rondje daarna was de file grotendeels opgelost, alleen was er in het sluipverkeer voor de turborontonde bij afrit Hoorn wel een ongelukje gebeurt. Een stuk of 4 auto’s stonden daar overdwars op de weg en in de berm, waardoor de sluiproute helemaal vastliep. En daarmee ook het verkeer op de beide afritten bij Hoorn. Op een gegeven moment stonden de auto’s al op de vluchtstrook voor de afrit stil, wat weer een paar bijna-ongevallen en wat drukte opleverde bij het doorgaande verkeer op de A7 *smiley die met z’n hoofd schud* wat een haast allemaal, het is ongeloveloos. Gelukkig was het vrijdag, en liep de week bijna ten einde, waardoor veel mensen in een wat beter humeur raakten op het werk. Zelfs de uitvoerder, die was zo blij, dat hij spontaan thee voor mij ging zetten, toen wij de waterkoker niet konden vinden *smiley die een kushandje doet* fijn als je zo gewaardeerd word op het werk. Even later hoorden we iets op de radio, over een man van de Christenunie die een boek had geschreven over hoop, toepasselijk genaamd ‘Hoop’. Door de individualisering worden we steeds alleniger, en keren we ons steeds sneller af van mensen die ‘anders’ zijn. Vroeger werden we nog gedwongen om te mixen. In de kerk zaten mensen van rijke en arme komaf door elkaar heen, op scholen zaten kinderen van verschillende geloven, evenals op de sportclubs. Tegenwoordig komen er steeds meer kloven tussen de diverse groepen, en omdat er geen bruisend groepsleven meer is, kunnen al die kleinere groepjes zich steeds makkelijker afkeren van anderen. Zijn advies was dan ook om weer eens bij elkaar te gaan zitten. Met mensen te praten, ook al zijn ze ‘anders’, voordat de samenleving zo ver versplinterd raakt dat we dan we niet meer kunnen spreken van een samenleving.
Iets wat mijn therapeut op zaterdag ook weer vertelde. We zijn niet ‘alleen’, we zijn ‘allen een’. Samen moeten we het doen, samen kunnen we nog iets maken van deze wereld zodat ook de generatie na ons er nog van kan genieten. Alleen redden we dat niet, wanneer iedereen zich alleen maar bekommert om zijn of haar eigen stukje . Therapeut? Jawel snoes, terwijl jij de hele week rondrijd met knuffels van de Stichting Hoogvliegers achters het raam, lag ik bij de therapeut op tafel tijdens een Hoogvliegersdag op het vliegveld van Den Helder. Hoe graag ik al die kindjes ook een mooie dag gun, ik kan het niet. Stereotypisch gezien zijn vrouwen vaak leuker met kinderen, maar volgens hetzelfde stereotype zijn mannen vaak beter in het niet tonen van emotie, en dat is precies wat kinderen tijdens zo’n dag nodig hebben. Bij het eerste kale koppie met slangetjes in de neus zou ik al staan te janken naast de auto, maar gelukkig zijn er mensen die sterker in hun schoenen staan, die verder kijken dan dat en zich niet laten afleiden door de narigheid die er omheen hangt. Die leuk praten en spelen met de kinderen, ze een ritje in een vrachtwagen of helicopter geven, zonder stil te staan bij de ziekte of aandoening. Want dat is juist wat die kinderen nodig hebben, lol, plezier maken, kind zijn, niet na hoeven denken over dokters en medicijnen. Volgens de verhalen, filmpjes en foto’s was het een mooie dag geweest, en voor mensen die nieuwsgierig zijn: luister maandagmiddag ook naar de Coen en Sandershow op 538, want daar word er nog even over nagepraat.
En toen was het alweer zondag. Lang konden we niet uitslapen, want al om 9 uur startte de Formule 1, dit keer in Maleisië, op het circuit van Sepang. Absurd heet was het daaro, en toch moesten de heren op het best van hun kunnen gaan presteren. Je kan wel stellen dat de startopstelling ‘zoals gewoonlijk’ was: 2 Mercedessen, 2 Red Bulls, 2 Ferrari’s, en dan de rest van het veld. Bij de start wilde Vettel zijn Ferrari zo graag voor een Red Bull zetten, dat hij daarbij niet alleen Rosberg met zijn Mercedes in de rondte duwde, maar ook zijn eigen auto beschadigde en aan de kant moest zetten. In alle drukte kwam Max op de vijfde plaats te rijden, maar dat was altijd nog beter dan Rosbergs zestiende plek. Terwijl zowel Rosberg als Verstappen weer wat naar voren reden, zette Grosjean zijn auto in de grindbak. In die safetycar situatie maakte Max een snelle bandenwissel, waarna hij als vierde terugkwam op de baan. Tussen auto’s die nog een stop moesten maken , wat betekende dat hij daardoor als vanzelf op de eerste plaats te rijden kwam. Inderdaad, nog voor Hamilton, die zonder al te veel moeite op de eerste plaats was gekomen na de start, en daar (voor en na Max’s koppositie) ook bleef rijden. Met in zijn slipstream Ricciardo, Verstappen en Rosberg, die liet zien waarom hij zo hoog staat in het klassement. Netjes en doelgericht haalde hij vrijwel elk rondje een auto in, waardoor hij zijn plek in de top 5 snel had terug gevonden. Tot hij misschien wat overmoedig werd, misschien een beetje oververhit raakte, of misschien was het een wraakactie tegen Ferrari in het algemeen, maar bij het inhalen van Raikkonen ging hij iets te wijd, waardoor hij Raikkonen op de zijkant tikte. Wat hem een straf van 10 seconden opleverde. Ondertussen hing zijn collega Hamilton huilend aan de telefoon bij de teambaas, want zijn motor stopte ermee. Met een rookgordijn en wat vlammen parkeerd hij zijn bolideaan de kant, waarmee hij de koppositie aan Ricciardo gaf, die op de hielen werd gezeten door zijn teammaatje Max. Tegelijkertijd was Rosberg met het uitvallen van zijn rivalistische collega op de derde plaats gekomen, en zolang hij een 10 seconden voorsprong op Raikkonen kon houden, zou hij ook op die plaats op het podium tercht komen. Dat was dan uiteindelijk ook de volgorde waarin werd gefinishd. Rosberg op 3, Max op 2, en op 1 Ricciardo, die zo breed grijnsde dat zijn gespierde stierennek bijna in tweeën brak. En jawel, zoals Ricciardo had beloofd, werd er inderdaad uit de schoon gedronken. Champagne uit een zweterige sportschoon, het zal niet lekker zijn geweest, maar ook de teambaas moest eraan geloven. Waarna Rosberg er fijntjes op wees dat ook Verstappen wel een slokje had verdiend. En ach ja, al we dan toch aan het uitdelen zijn, mocht ook Nico zelf wel wat drinken *smiley die in de lampen hangt* het publiek was uitzinnig, wat en pret in deze warmte, zelfs Webber maakte nog een paar grapjes tijdens het interviewtje op het podium. En na die beelden keken Wingman en ik nog eens uit het raam, 30 graden was het hier niet, ongeveer de helft daarvan, zo voelde het. Eigenlijk was er een motortoertocht die we zouden rijden, maar met deze buien sloegen we even een rondje over. Kunnen we mooi nog wat chillaxen, voordat we morgen zelf weer moeten presteren. Fijne zondag snoes, tot morgen maar weer.
