Geachte Shirley, toen ik maandagochtend naar jou toe liep, was het net alsof ik geen week maar een weekend weg was geweest. Het ontroerde me wel dat je mij had gemist *smiley met natte oogjes* toen de radio aanging klonk ‘Waiting for a girl like you’ door de cabine. Wat ben je toch ook een romanticus snoes! Vervolgens ging het weer als vanouds naar Harlingen toe. Naar het oude Spaansenterrein aan de Kanaalweg, precies zoals op de bon stond. Dat geen van de machinisten wist wie de klei ging laden, en dat er ook nog geen inhuurauto’s waren, was een beetje vreemd. Een belletje met de uitvoerder leerde ons dat we eerst naar de Oude Trekweg moesten, net zoals vorige week was gebeurd, om daar een bult klei weg te rijden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* de inhuurauto’s stonden daar al bij de kraan, gelukkig, ik was even bang dat ik voorop zou moeten rijden. Vervolgens reden we in colonne naar de afrit Kimswerderweg, waar we naast de afrit, achter de supermarkten, moesten kiepen. Voor de mensen die daar regelmatig langsrijden en zich achter de oren krabben: dat is zo ongeveer het eerste stukje definitieve nieuwe N31 wat daar ligt. Na maanden van nieuwe weg aanleggen en oude eruit frezen, maanden van achtertuinen plunderen en de tijdelijke weg weer een stukje omleggen, is er dan nu eindelijk een stukje definitief *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* over de zandlaag word straks een laagje korrel aangebracht, waarna het asfalt erop gesmeerd kan worden. Wel moet er eerst even een laag grond overheen, om de ondergrond alvast voor te bereiden om het enorme gewicht wat er straks overheen gaat. Oplettende kijkers hebben vast wel gezien dat de zandlaag een beetje omhoog loopt, gelukkig wisten een paar mannen in de keet te vertellen waarom: dat is een waterkering, zodat bij harde regen niet alles zo de tunnelbak in stroomt. Let maar eens op bij andere tunnels, daar ga je ook eerst een stukje naar boven, voordat je naar beneden duikt. Zo rond de middagschaft konden we klei gaan laden bij het depot aan de Kanaalweg, wat mooi uitkwam, want ik had een afspraak met de duurzaamheids- en omgevingsmanager van het grote werk. Voor de schaft werd ik uitgenodigd op kantoor. Geen smoezelige broodtrommels waarvan het deksel als bord word gebruikt, geen koffie in goedkope plastic bekertjes, maar een tafel vol met broden, beleg, pakken melk en vruchtensap, met echte borden en glazen om het netjes te kunnen nuttigen. Ik voelde me bijna bezwaard om daar tussen te zitten met mijn bakje Chinees. Alhoewel, kliekjes van gisteren als lunch gebruiken en je eigen beker meenemen naar de keet, veel duurzamer dan dat kan een lunch niet worden. De manager was ook een vrouw die in een grotendeels mannelijke omgeving werkte, wat voor veel herkenning zorgde. We praatten wat over hoe je huizen duurzamer kunt maken, en toen gingen we op pad, ze zou namelijk een rondje meerijden om het werk eens van de andere kant te bekijken. Dat er duurzaam werd gewerkt was wel te zien aan de containers die her en der staan opgesteld, waar zonnepanelen en windmolentjes op staan, en de uitvoerders die zich sinds kort per fiets verplaatsten. De manager kreeg letterlijk een andere kijk op het werk, want we reden via plaatsen waar ze met de fiets niet mocht komen, en vanuit de hoge vrachtwagencabine kun je mooi over de bouwhekken langs de N31 heen kijken, waardoor je een geweldig uitzicht hebt over het hele werk. Nu kwam het dan wel goed uit dat we zo’n lang rondje moesten draaien, vanaf de Kanaalweg naar de Almenummerweg de N31 op, bij afrit Oostpoort/McDonalds keren, door naar afrit Kimswerd, daar weer omkeren, de afrit af, kiepen, via de Kimswerderweg naar de oprit de N31 op richting Kimswerd, daar weer omkeren, door naar afrit Oostpoort, weer omkeren en dan na de vierde keer de brug te zijn overgestoken de eerste afrit eraf naar de Kanaalweg toe *smiley die aan z’n kin krabt* in het kader van de duurzaamheid en verbruikscijfers van de vrachtwagens zou ze toch nog eens gaan kijken of we echt geen gebruik konden maken van de rotonde en spoorwegovergang. Nu ze het hele rondje 2 keer had meegemaakt, niet op de kaart maar daadwerkelijk rijdend in een vrachtwagen, bleek het toch wel lang te zijn. En dan had ze nog mazzel dat de brug open bleef voor de auto’s. Die trouwens meteen dicht ging toen ze wat uitgestapt, waardoor wij zo’n 4 minuten konden kijken naar masten zonder zeilen. Ach die paar minuten, hoeveel is dat nou op een mensenleven? Nou precies genoeg om aan 2 kanten een file te creeëren die tot buiten Harlingen strekt, tot voorbij de knipperende waarschuwingsborden voor de gesloten brug, waardoor de kans op een kopstaartbotsing achter in de file groter word, en die 4 minuten daardoor een mensenleven zou kunnen eisen. Zo *smiley die in z’n handen wrijft* hebben we na ‘duurzaamheid’ en ‘omgevingsmanagement’ ook nog even ‘veiligheid’ besproken.
Dinsdag mochten we wederom naar Harlingen, weer naar de Kanaalweg, om daar klei vandaan te rijden naar de afrit Kimswerderweg. Het rondje wisten we inmiddels, konden we mooi een beetje radio luisteren en van de omgeving genieten. En genieten was het voor een aantal collega’s, die met groot plezier dan eindelijk die vermaledijde Mickey Mouse rotonde in de Grensweg opruimden. Het plezier was van korte duur, als ik de gesprekken over de bak mag geloven, want voor het gewone verkeer was de rotonde al een lastig obstakel, laat staan dat je er overheen moet manouvreren terwijl je ook nog eens netjes voor een freesmachine moet blijven rijden. Ondertussen hoorden we op de radio iets over de weersberichten, voor die middag werd namelijk ‘code geel’ voorspeld, wat waarschijnlijk ‘code rood’ in de files tot gevolg zou hebben. Maar ook was er applaus voor Bob Dylan, die de Nobelprijs voor literatuur had gewonnen. Jawel, die liedjeszinger uit Amerika was door een groep grijze mannen uit Noorwegen verkozen tot de persoon die enorm veel voor de literatuur heeft betekend. Bob zelf wilde er alleen niet op reageren. Telefoontjes en mails van de grijze mannen werden genegeerd. Hij leefde echter nog wel, aangezien hij nog een paar optredens had gedaan. Het is al eens voorgekomen dat de Nobelprijs aan iemand werd toegekend, die vlak daarvoor overleden was. In de reglementen staat dat een Nobelprijs niet aan dode mensen mag worden uitgereikt, waardoor de stoffige mannengroep binnen 3 dagen een andere kandidaat zou moeten aanwijzen als winnaar. Ze kozen voor een makkelijkere weg door de regels te veranderen: de Nobelprijs mag wel worden uitgereikt aan dode mensen, wanneer het prijzencomité niet op de hoogte kon zijn van diens overlijden. Ondertussen stak er een stevige bries op en ging het pittig regenen. Wat jou al meteen een spiegelkapje kostte. Met de carpoolauto reden we met een gangetje van 100 terug de dijk over. In de spoorvorming kan nog wel eens wat water blijven staan, dat voor aquaplaning zou kunnen zorgen. Onderweg hadden de bijrijders genoeg tijd om op hun telefoon te kijken, en inderdaad, ‘code geel’ had hard toegeslagen. Veel regen, storm en files en een verwoestende windhoos die over Winkel was getrokken. Onderweg naar de zaak toe kwamen we alleen afgewaaide takken en bomen tegen. Verderop in het dorp bleek het nog erger te zijn. Overheaddeuren die naar binnen waren geklapt, kaalgeplukte daken, bomen die door de brandweer uit hun lijden moesten worden verlost, het was totale chaos in het dorp. Gelukkig was bij mij thuis het belangrijkste overend blijven staan: de garage met mijn geliefde Kadett was ongeschonden door de storm gekomen.
Woensdagochtend gingen we weer met een groepje collega’s in de Skoda naar Harlingen toe, waar het nog steeds wat waaide en vooral regende. Ik had een stapel bonnen meegekregen voor de inhuurchauffeurs, maar door de weersomstandigheden was het wat lastig uitdelen allemaal. En dan waren er ook nog eens verschillende klussies die gedaan moesten worden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* ik was blij toen het eenmaal licht begon te worden, konden we in ieder geval zien wat er aan de hand was, om vervolgens op het gemakje weer wat naar de radio te gaan luisteren. Er was veel te doen over eten en drinken die dag. Dat er wat gaande is in de bierwereld wisten we al, met de grote overnames die hier en daar worden gedaan, maar Brandbier koos voor een wel heel agressieve manier, door bij de Bavariabrouwerij in de spouwmuren te kruipen. De brandweer zag zich genoodzaakt om het betreffende gebouw te slopen, omdat ze de Brand anders niet te pakken konden krijgen. Veel schokkender was het bericht van omroep MAX, dat een onderzoek had laten doen bij een aantal tafeltje-dekje bedrijven die kant-en-klare maaltijden aanbieden. Sommige warm, andere uit de diepvries of koeling vandaan. Hier bleek hetzelfde mis te zijn als bij veel kant-en-klaar uit de supermarkt vandaan: te veel zout en te weinig groente. Maar wat nog veel erger was, was het grote aantal bacterieën dat in de maaltijden zat. In de diepvries gaat slechts 10% van die bacterieën dood, maar bij ontdooien of opwarmen in de magnetron gaan de overgebleven bacterieën als een malle groeien. En voor oudere mensen, die vaak een iets minder goede weerstand hebben, is dat gewoon gevaarlijk. Dus wil je gezond ouder worden, of je (groot)ouders gezond oud laten worden, neem ze dan gewoon eens mee uit eten, in plaats van ze af te schepen met zo’n ongezonde tafeltje-dekje-hap. Ik heb Oma vorige week niet 1 keer horen klagen tijdens het eten.
En ja, ook donderdag reden we weer naar Harlingen toe. En ja, ook donderdag reden we weer klei vanaf de Kanaalweg naar de afrit bij de supermarkten. Door alle regen en de slinkende berg klei is het depot aan het veranderen in een groot zwembad. Of eigenlijk een soort Meer van Ganges, een donkerbruine drab maar dan zonder mensen die zich erin wassen omdat ze denken dat het heilig water is. Uitstappen moet je alleen doen wanneer je met groot licht over het terrein bent gereden, om te zien waar de prutlaag het dunst is, waarna je met een zaklamp verder moet lopen. Wat nog niet wil zeggen dat je met droge voeten alle bonnen uit kunt delen, want er zit soms nog een diepteverschilletje verstopt onder het prutwater. Waar ook een diepteverschilletje was aangetroffen, was in de aanbesteding van de politieauto’s, een paar jaar geleden. Diverse directeuren van andere merken zaten waarschijnlijk luid “Zie je nou wel!” te roepen, bij het lezen van het krantenbericht waarin stond dat Pon, importeur van de Volkswagengroep, zo’n 12 miljoen heeft betaald als schikking, om onder een slepende rechtszaak uit te komen waaruit duidelijk zou worden dat diverse Pon-medewerkers diverse overheids-medewerkers op etentjes en weekendjes weg hebben getrakteerd, om op die manier de enorme order van politieauto’s binnen te kunnen halen. Er waren toendertijd al vermoedens. In de aanbesteding stond dat het merk/de importeur diverse modellen moet kunnen leveren, van kleine flitsautootjes tot grote limousines tot busjes. Zodat met 1 merk of merkengroep de lokale veldwachter, de hoge piefen van kantoor, de arrestanten en alles daar tussenin vervoerd kon worden. Verschillende merken kwamen hiervoor in aanmerking, toen er plots een nieuw regeltje werd gevonden: degene die ook de communicatie-appatuur in de auto’s kon verzorgen, had wel de voorkeur. En opeens bleek Pon een aandeel te hebben in een of ander 27MC-bedrijfje, waardoor alle andere merken en importeurs buiten de boot vielen. Dit verhaal, met het dikke ‘dieselgate’ dossier erbovenop, doet vermoeden dat we binnenkort geen nieuwe VW’s met roodblauwe striping meer zien verschijnen. Ondertussen was er ook nog iets te doen op de Merwedebrug. Had ik in mijn vakantie even helemaal gemist, maar daar zaten wat haarscheurtjes in de brug, waarna de brug werd afgesloten voor vrachtverkeer en er ellenlange files ontstonden. Het is niet te hopen dat de controleurs van de Merwedebrug tijdens een weekendje Fryslân over de N31 rijden, want hier en daar staan de scheuren al in de nieuwe oude weg. Maar laten we positief blijven, de scheuren zijn nog niet zo erg als die in het Westfrisiaproject af en toe opduiken, en in tegenstelling tot de Merwedebrug is hier al een plan van aanpak gaande. Nu hoeven we alleen nog maar te duimen dat de weg niet word afgesloten voor vrachtverkeer, want dan word het echt absurd druk in het knusse Harlingen.
Vrijdag mochten we wederom het bekende rondje rijden met een bak vol klei, nadat we eerst een grote stapel bonnen hadden uitgedeeld. Vijfassers, vierassers, trailers, er reed vanalles daar in de omgeving. Ondertussen werd ook het Meer van Ganges een beetje opgeruimd, waardoor de auto’s iets minder snel vies werden. Had ik mooi even de tijd om bij te kletsen met Wingman. Het was een bewogen nacht geweest, na een enge nachtmerrie waarin ik achterna werd gezeten door iemand met een angstaanjagend masker op, was ik schreeuwend wakker geworden, waarna Wingman troostend een arm om me heen had geslagen. Zijn versie was echter iets anders, hij schrok zich namelijk kapot omdat ik plotseling begon te piepen als een bange puppy, en had mij in een reflex een klap tegen me kop gegeven *smiley die aan z’n kin krabt* gelukkig had ik de liefdesbrief die ik van de week tussen de bonnen vond bewaard, misschien moest ik daar toch maar eens achteraan gaan… Voor de schaft had ik mezelf getrakteerd op een lunchpakketje van de Maccetaria. De spinzende collega’s keken vanachter hun rauwe tosti en straffe koffie toe hoe ik genoot van mijn hamburger met Iers rundvlees, frietjes en kippenneukertjes, zoals Opa de kipnuggets altijd noemde. Met een heerlijke milkshake banaan om het feestje af te maken *smiley die over z’n buik wrijft* en dan lekker hyper worden van alle suikertjes. Dat was ook wel nodig, want het raakte bijna slaags tussen een chauffeur en de machinist, die het niet eens konden worden wiens schuld het nou was dat er klonten klei aan de achterklep kleefden. Gelukkig werden ze afgeleid door een collega die zeer geïnteresseerd vroeg of ik de milkshake via het rietje dronk. Hij was wat later in de keet, omdat ie eerst nog wat periodiek onderhoud aan z’n auto moest doen (vakjargon voor olie bijvullen), maar aan de blik in zijn ogen te zien had hij thuis ook al een tijdje geen periodiek onderhoud meer gehad *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig zat ons halfuurtje er alweer op snoes, en konden wij de lange baan weer op in het klei rondje. Na 9 vrachten vond ik het welletjes, en gingen we bollenzand laden voor Noord Holland. Als afsluiter nog 1 vrachtje de dijk over, maar dat liep iets anders. Door de file voor de brug waren we wat later met laden dan eigenlijk de bedoeling was, en toen we uiteindelijk in Slootdorp bij de bollenboer op het pad stonden, bleek dat ie geen zand nodig had *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* omdat ik niet helemaal naar Wervershoof wilde rijden, hebben we na 3 telefoontjes de vracht uiteindelijk maar gedumpt bij de loswal in Schagen.
Meestal maakt het me niet zoveel uit, een uurtje extra maken, maar dit keer had ik haast. Zonder te tanken zette ik jou in de hoek, om daarna snel met de Kadett richting Moeder te rijden, waarna we samen met Nichtje en Tante richting Zusje reden, voor een Tupperware partieh. Jawel, ze bestaan nog. De onbreekbare broodtrommeltjes, drinkbekers en bewaarbakjes van je oma zijn inmiddels veranderd in onbreekbare broodtrommels, drinkbekers en bewaarbakjes die geschikt zijn voor de magnetron en vaatwasser, en worden geleverd in diverse vrolijke en hippe kleuren. En het assortiment is enorm uitgebreid met keukenartikelen zoals messen, spatels, kloppers, snijmachines-waar-je-ook-sinasappels-mee-kunt-uitpersen, kleine snijmachientjes voor uien en knoflook, handige hapjesmakers en ingenieuze ovenschalen. Ik had niks nodig, en zou dus ook niks gaan kopen, maar je weet hoe dat gaat na een lange dag en stressvolle middag: de prefrontale cortex raakte vermoeid, waardoor impulsen lastig te controleren waren en het brein vooral voor de dopamine-kick op de korte termijn koos, in plaats van na te denken wat het beste zou zijn op de lange termijn. Wat erop neerkomt: na het proeven van de zelfgeklopte chocolademoes en de gehakthapjes uit de oven, het zien van de vrolijk gekleurde catalogus die was volgepropt met lachende mensen en opgeruimde aanrechten, en het horen van de uitleg over hoe makkelijk alles is en hoe ze alles thuis ook zelf gebruikt (ook al kookt ze niet zo vaak omdat ze 3 keer in de week zo’n Tupperware avondje heeft, maar daar had mijn prefrontale cortex even geen boodschap aan), ging ik voor de bijl. Ik zag mezelf iets invullen op het bestelpapiertje, en aangemoedigd door de dopamine die ongehinderd zijn gang kon gaan, kraste ik zowat het hele formulier vol.
Waar ik zaterdag, na een stevige nachtrust zonder nachtmerries en meppende kerels, vol verbazing naar zat te kijken. Ongeloveloos hoe het die vrouwen elke keer weer lukt *smiley die diep zucht* uit schuldgevoel ben ik maar wat in het huishouden gaan rommelen, en kookte ik die avond, nog zonder de nieuwe keukenspeeltjes, voor Wingman en Snorro, die een dagje lekker in het hobbyboetje hadden gestudderd.
Om zondag eerst maar weer eens te beginnen met uitslapen. Het weer is droog, niet echt zonnig, ideaal om buiten een rondje te gaan wandelen en een frisse neus te halen. Of om lekker om de bank te hangen *smiley die achter z’n oor krabt* het word natuurlijk wel een zware nacht, met de Formule 1 race van Amerika, die pas om 21:00 start, dus moet ik mezelf ook niet teveel vermoeien. Rust jij wel goed uit snoes, dan kun je me morgen weer veilig naar Harlingen brengen.
