Geachte Shirley, weet je nog dat ik vorige week zei dat het een druk weekend geweest was? Nou daar werd nog een stukje aangeplakt, want Wingman kwam tijdens het zappen nog een Formule 1 race in Mexico tegen. En ja, dan blijf je toch weer even kijken he. Vooral omdat de startopstelling nu anders dan anders was. Voorop stonden zoals gewoonlijk de 2 Mercedessen, maar daarna niet Verstappen en teammaat Ricciardo, maar Verstappen en Hulkenberg, een rijder van Force India, die meestal ergens achter de Ferrari’s start *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat zullen die Ferrari-rijders chagrijnig zijn dat ze nu zelfs al worden voorbijgestreefd door een of andere snuiter uit de achterhoede. Wel grappig trouwens dat Hulkenberg ook al Nederlands aan het leren is. Dat maakt het voor ons wel wat makkelijker om de interviews te volgen. Maar goed, de eerste bocht: de 2 Mercedessen stonden nog in ‘harvest mode’, want beide hadden ze een stukje groen asfalt nodig om de bocht ongeschonden door te komen, Max wist zijn plekje in de voorhoede vast te houden en waarschijnlijk zaten er 2 coureurs van een temperamentvol team al met de tanden in het stuur. Er werd lekker geraced, vooral door Perez, die in zijn thuisland reed en luidkeels werd toegejuicht bij elke inhaalmanouvre, zelfs al zat ie ergens halverwege het veld. Ondertussen kwam Ricciardo vanuit de achterhoede naar de top 5 gereden *smileys die confetti strooien* dat joch kan evengoed ook wel rijden hoor. Maar halverwege de race werd het te gek, mijn filter zat vol en langzaam doezelde ik weg, om bij de laatste paar rondjes weer wakker te worden. Max en Ricciardo hadden Vettel in de sandwich, en ook aardig in de houdgreep zo in de laatste paar bochten, en toen was de race alweer voorbij. Hamilton en Rosberg op 1 en 2, of net andersom, Max op 3 en een vloekende Vettel achter de schermen, maar voor mij was het echt bedtijd. Vrijdag had ik nog naar de uitleg van Peter Heerschop zitten luisteren, over de wintertijd. Dat de klok een uur achteruit gaat, en dat je daardoor een uur korter hebt. En dat klopte ook helemaal.
Na een nacht die toch iets korter duurde dan verwacht, mocht ik weer met jou op pad. Gelukkig hoefden we niet al te vroeg te beginnen, want eerst moesten we die vracht korrel nog kwijt die we vrijdag mee naar huis hadden gesleept. De collega stond al een tijdje voor het hek zijn kwartiertje te maken, toen wij net voor 7 uur de straat in kwamen. En net na 7 uur was er nog geen uitvoerder, maar wel iemand die de sleutel van het hek had en zijn auto parkeerde in de hoek waar wij eigenlijk moesten kiepen. Daarna konden we zand laden bij de trechter in Hoorn, om naar Oostzaan te brengen, hadden we mooi de tijd om wat radio te luisteren. Door de mist werd er die ochtend een wat heftigere ochtendspits beloofd. Wij hadden nog niet zo heel veel last van de mist, maar toch zagen we voor een verkeerslicht in Hoorn al een kopstaartbotsing staan naast een bergingsauto, en toen we de A7 opdraaiden was daar ook al iemand die zijn auto netjes langs de vangrail had geparkeerd. In de middenberm. Met een lichte filevorming daalden we verder de A7 af richting Amsterdam, en hoorden we dat er ook een flinke middagspits werd voorspeld, omdat het vanwege de zomertijd-wintertijd-omslag nu opeens al donker zou zijn en veel mensen daar nog niet aan gewend zijn *smiley die druk zit te krassen* nog een reden om dat gezeur met die tijden af te schaffen. Laten we een voorbeeld nemen aan Turkije, waar dat al gebeurt. Na Oostzaan ging het door naar Amsterdam, om daar een bootje leeg te rijden. Een van jouw luchtbalgen was die ochtend geklapt, maar gelukkig konden we toch doorrijden, zolang je alle wielen maar aan de grond hield, en dat lukte goed tijdens dat pendelwerk, want hoewel het een klein bootje was, hadden we toch wat hinder van een overstromende trechter en een rijtje trailers dat tussendoor nog even geladen moest worden. Ondertussen hoorden we op de radio dat Max gisteravond niet op de derde tree van het erepodium had gestaan. De wedstrijdleiding had besloten hem 5 seconden tijdstraf te geven, waardoor hij op plek 5 kwam, na Vettel (die de beker in ontvangst mocht nemen) en teammaat Ricciardo. Na het gejuich en gespetter met champagne was echter besloten om Vettel een tijdstraf van 10 seconden te geven, waardoor hij op de 5 plek kwam, Max opschoof naar 4 en Ricciardo alsnog de beker voor plaats 3 mee naar huis mocht nemen. Nadat wij Amsterdam weer ontvlucht waren, ging het richting Alkmaar, en hoorden we dat wij (en met ‘wij’ bedoel ik iedereen die iets bestuurt op de weg) meer schades hebben gemaakt, en dat daardoor de premies van verzekeraars zullen gaan stijgen. Was er tijdens de recessie nog een duik naar beneden om klanten te kunnen lokken, nu moeten verzekeraars weer omhoog gaan. Omdat wij blijkbaar iets te vaak denken dat we ook als Max kunnen rijden, en dat vervolgens niet zo blijkt te zijn, en omdat er de laatste tijd nogal wat pyromanen actief waren. Hopelijk is zo’n noodklok genoeg om mensen weer even wat bewuster te maken van waar ze mee op pad zijn, want meer-moeten-betalen is de grootste schrik die mensen lijken te hebben.
Dinsdag mochten we richting de loswal in Alkmaar, na al die klussen lekker weer een dagje in de zandrace, van Alkmaar naar Sint Pancras. Midden in een weiland waarvan de bovenlaag was afgegraven, moesten we zand storten als ondergrond voor een lange platenbaan. Via via hoorden we dan weer dat daar een leiding de grond in gaat om een nieuwbouwwijk te voorzien van stadsverwarming, wat gebeurt met de restwarmte van de HVC, waar alle huisvuil word verbrand. Op de radio werd mijn aandacht getrokken door het bericht dat De Pil schuldig is aan de lage rente. Doordat vrouwen in de jaren ’60 massaal aan de hormonale anticonceptie gingen, werden er een stuk minder kinderen geboren. De mensen van voor die tijd spaarden te veel en gaven te weinig uit, waardoor er een soort spaaroverschot is ontstaan. Zo rond 2030 gaat de groep mensen die tijdens de opkomst van De Pil zijn geboren met pensioen, en de verwachting is dat tegen die tijd de rente ook weer wat zal gaan stijgen. Interessant hoe zulke dingen op lange termijn terug te vinden zijn in de maatschappij. Terwijl wij rustig meedraaiden in het rondje, met af en toe een wachtmomentje, werd er op de radio ook verteld dat de meeste files niet op de snelwegen staan, maar op de N-wegen, het zogenaamde onderliggende wegennet met provinciale en lokale wegen. Op de ring Alkmaar was dat duidelijk al eens aangepakt. Sterker nog, het was 1 van mijn eerste grote klussen, met dat kleine 6x6je, zand rijden vanaf de loswal bij de Omval naar de overkant van de ring, waar een groot viaduct moest verrijzen. Inmiddels weet bijna niemand meer hoe het er vroeger ook alweer uit zag, en zijn we doorgereden naar het volgende pijnpunt: de scherpe bocht onder het spoorviaduct wanneer je doorrijd naar Heerhugowaard toe. De ring Alkmaar is na die grote verbouwing verschoond van files (behalve in de ochtendspits en wanneer de brug open gaat), maar die files zijn nu op andere plekken ontstaan, omdat het verkeer daar nu in de grote hoeveelheden op af komt rijden. In Harlingen moet het straks beter gaan op de provinciale weg N31, die gaat aan beide kanten van Harlingen namelijk over in de snelweg A31, dus het verkeer dat straks theoretisch gezien ongehinderd door de stad heen rijd, kan zonder oponthoud van verkeerslichten doorrijden de snelweg op. Ondertussen stonden wij met de tiende vracht zand in Sint Pancras. Dat er tussendoor nog even een trailer met rijplaten gelost moest worden, was niet erg, alleen wilde de planner wel graag dat we voor half 5 nog even korrel zouden laden in Alkmaar. Op tijd stond ik op de weegbrug, de tweede auto was op het randje, maar de derde ging het niet meer redden. Via Warmenhuizen, waar we tussen de trailercollega’s stonden te kiepen, keerden we weer huiswaarts.
Om woensdag weer terug te keren naar hetzelfde rondje Alkmaar-Sint Pancras. Dit keer niet koeteldekoet, want ik had de koppositie weten te bemachtigen. Met een andere pitstop-strategie dan de 2 andere auto’s reden we als eerste bij de trechter weg en konden we het tempo aangeven die dag. Gelukkig was er gisteren al een draaiplek gemaakt, en konden we het eerste stuk vooruit over platenbaan. Hoewel het alweer vroeg licht word, is het in het schemerduister toch altijd een beetje riskant. Vooral omdat er naast de platenbaan een flinke afstap zit, waarna je de zachte grond in rijd. Op het nieuws hoorden we iets over Heijmans, het bedrijf stond er namelijk niet zo goed voor. Een tijdje terug moesten alle grote bouwbedrijven in die sector met de billen bloot, want overal kwamen er lijken uit de kast. In tijden van oorlog, liefde en recessie is alles geoorloofd, leek het wel. Maar nu waren die bedrijven dus nog steeds bezig om de financiële rommel op te ruimen. Alleen was er bij Heijmans nog wat meer onder het matje geschoven, wat nu naar buiten kwam. Reden waarom het werk aan de Westfrisiaweg grotendeels stil is gelegd. Terwijl er diverse doemscenario’s door de wandelgangen vlogen, zag ik al voor me hoe die hoge heren zaten te zweten in hun driedelig pak, snauwend tegen de receptioniste, stiekem bellend met mensen van de krant, om berichten te lekken die hun imago misschien nog iets konden opvijzelen, of beter nog: het imago van de tegenstander verder konden afbrokkelen. Ondertussen sleepten wij vrolijk verder met het zand, en na 12 vrachten, het vinden van een nieuwe stortplek en het te woord staan van een beduusde buurman die geen flauw idee had wat er gaande was, was voor ons de dag om.
Donderdag mochten we naar een nog korter rondje, langs het inmiddels veelbesproken Westfrisia-tracé. Van werkvak 12 naar werkvak 15. Oftewel laden tussen de rotonde en het kruispunt bij De Goorn, en lossen bij de oude op- en afrit Avenhorn, onder aan de A7. Tussen het laden en lossen zat slechts 5 minuten rijden, maar dat was genoeg om op de radio te horen dat er een huisarts in Fryslân is die zijn griepprikklanten een Berenburgje aanbied. Berenburg is 1 van de bekendste dranken uit Fryslân, en er zitten zo’n 70 verschillende kruiden in. Het was niet vanwege de helende werking van de kruiden, maar om twijfelende klanten over de streep te trekken, dat deze huisarts een borrel aanbood. Het aantal mensen dat een griepprik wil, is namelijk al een paar jaar aan het dalen. Voor veel mensen word het nu duidelijk dat een geforceerde besmetting met een griepvirus (er zijn honderden verschillende soorten griep), geen bescherming bied tegen een besmetting met een ander soort griep. We hebben wel een tijd gedacht dat de griepprik werkte, maar dat er minder besmettingen waren en mensen er ook niet meer zo snel dood aan gingen, blijkt nu vooral te komen door de hygiëne (vrijwel elk huis heeft een toilet, en daarbij gelegenheid om de handen te wassen) en de verbeteringen in de medische sector, waardoor mensen sneller en beter en hygiënischer behandelt kunnen worden (zusters wassen tegenwoordig ook hun handen na het toiletbezoek). En daarbij *smiley die aan z’n kin krabt* wanneer je ergens naartoe word gelokt met aanbiedingen of gratis borrels, dan krijg je al snel het idee dat iemand je iets probeert aan te smeren wat je eigenlijk niet nodig hebt. Wat veel mensen wel nodig zeggen te hebben, is een reumamedicijn. Door wat veranderingen in de gang van zaken dreigt er nu een tekort aan dat medicijn, net zoals een tijdje terug toen er een tekort was aan een middeltje voor de schildklieren, omdat de verhuizing van de ene naar de andere fabriek niet zo soepeltjes verliep. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld en negatief hoor, ik heb tijdens de reumacollecteweek namelijk 2 behandelingen gedoneerd, in plaats van simpel wat geld te geven waarvan een groot gedeelte in de burelen zou blijven hangen, om 2 mensen de kans te geven op een alternatieve behandeling, zodat zij mogelijk met minder of zelfs zonder medicijnen verder kunnen leven. Tot op de dag van vandaag is daar echter nog geen gebruik van gemaakt *smiley die in z’n handen wrijft* wel een goedkope donatie trouwens, ik denk dat ik dat volgende keer maar weer ga doen. Maar goed, inmiddels hadden we al 21 vrachten grond weggebracht, en konden we uitgerust huiswaarts keren.
Om vrijdag weer terug te gaan naar hetzelfde klusje. Lekker nog een dagje met een boekje op het stuur, alleen zouden we de 21 vrachten vandaag niet gaan halen. Gisteren hoorde ik nog iets over katerarm bier, dat door de Amsterdamse brouwerij De Praal word gebrouwen, en te proeven is in hun proeflokaal. Het bier bevat onder andere vitamine B12, zeezout, gember en iets van wilgentenen, waardoor het lichaam de alcohol wat beter zou moeten kunnen verwerken. Misschien zou ik dat nog wel nodig hebben, want die avond werd ik in Zwartewaal verwacht, bij een whiskyproeverij voor het goede doel. Maar voor het zover was, moest ik me met de Kadett eerst door de middagspits heen zien te wringen. Gelukkig was het niet zo’n grote bende als van de week, toen de file-teller tegen de 1000 kilometer aan liep, maar evengoed was er nog genoeg oponthoud. Eerst kwamen we op de A8 in de file. In de Coentunnel (vanaf die kant de rechtse buis) was een ongeluk gebeurt, waardoor alles de andere kant van de ring A10 op werd gestuurd. Een aantal mensen probeerden via de laatste afrit voor de tunnel, bij het tankstation daaro, een sluiproute te kiezen, maar er stond ook al een file voor die afrit. Doorrijden dan maar. Bij het passeren van de splitsing zagen we mensen buiten hun auto staan te wachten en te kijken. Gek genoeg was de reservebuis, die tijdens de spits wel open gaat om het verkeer wat sneller door te laten stromen, dicht *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* zoveel geld in dat project gepompt, nu komt het een keer van pas en dan laten ze die tunnel dicht! Mafkezen! Doorrijden dan maar naar afrit 117 bij de Kadoelen. Ook daar stond al file op de vluchtstrook voor de afrit en dus reden we nog even door naar 116, Volendam. Om vervolgens zonder al te veel gedoe om te kunnen keren en door een andere tunnelbuis de A10 en A5 op te kunnen rijden. De A5, van collega’s had ik al gehoord dat er voorbij de boogbrug nogal wat kuilen en hobbels waren ontstaan bij de diverse viaducten. Gelukkig was er nu wat aan gedaan: tussen afrit Westpoort en de kruising met de A9 was de maximumsnelheid op 70 km/h gezet *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* tig euro’s betaal je elke maand weer aan het Rijk, en wat doen ze ermee? Bordjes met lagere snelheden in de berm planten. Maar goed. Nog even door de drukte heen op de A4, vervolgens nog wat drukte op de lokale wegen vlak voor Zwartewaal, en toen was het eindelijk tijd voor een snel patatje met Zusje, Zwager en hun vriendengroep. Waarna ik samen met Zusje naar de proeverij ging, omdat de mannen liever aan auto’s gingen sleutelen.
De proeverij was zeer geslaagd. Bij binnenkomst stonden de glazen met de eerste soort al klaar, en na een kleine introductie van team Dirk en Regina begon McKeesie met zijn verhaal over het hoe en wat van goede whisky. Niet alleen het brouwproces, maar ook de verhalen achter de stokerijen, de mensen die vaten opkopen en onder hun eigen naam verkopen, de verschillen tussen blends, malts en single casks en hoe je een goedkope fles kunt verbeteren, alles kwam aan bod. En daar tussendoor liep de gastvrouw rond met hapjes, geheel in stijl. Zo kregen we whiskykaas op vijgenbrood voorgeschoteld, en een toastje zalm met daarover een whiskyspray *smiley die over z’n buik wrijft* de stress van de file om daar te komen was al aardig weggezakt, en ik was bijna zover dat ik me meteen inschreef voor de volgende proeverij. Maar eerst moesten we de weg terug naar de Bed&Breakfast nog vinden.
Waar ik na een nachtje op het luchtbed wakker werd. Lekker brunchen voor de tv, met een warm bolletje geitenkaas/zalm zonder whisky en daarna zouden we op stap gaan naar een duurzaamheidswinkel. Gezien de stappen die Wingman en ik aan het ondernemen zijn met de zonnepanelen, leek me dat wel interessant. Alleen was die winkel al om 13:00 gesloten. En dus reden Zusje, Zwager en ik naar een Boerenbond-Welkoop/Action winkel toe. Eigenlijk had ik niks nodig, maar al snel raakte het karretje vol met goedkope werkbroeken, Kerstspulletjes, een LED-lichtslang en een everzwijn *smiley die achter z’n oor krabt* het paste nog net in de Kadett, naast de Tupperware spullen, die ik eigenlijk ook niet nodig had… Gelukkig had ik nog een aardige trip voor de boeg, zodat ik wat tijd had om een goed sluitend verhaal voor te bereiden voor Wingman. Hij was zo blij met zijn werkbroeken en discolampjes, dat ie eten voor me klaar maakte en vertelde over de wasjes die hij al had gedraaid *smiley die een kushandje doet* wat een schat is het toch ook.
En ja, toen was het alweer zondag. Tijd om alle spulletjes die-we-eigenlijk-niet-nodig-hebben-maar-wel-leuk-en/of-handig-zijn op te ruimen, en lekker te genieten van de tijd op de bank. Weer om buiten te lopen was het niet, met al die regen, en nu de eerste Kerstspullen al in de kamer stonden, raakten we ook al een in de vakantiestemming. Maar nog niet helemaal snoes, want over een paar uurtjes mag ik weer met jou aan het werk *smiley die duimen zit te draaien* als ik tenminste niet word gebeld voor die tijd, dat we mogen strooien, want oja! Dat seizoen is ook weer begonnen! *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*
