Geachte Shirley, afgelopen maandag reden we het pad af met het nieuwsbericht van 6 uur op de radio. Het schijnt dat 1 op de 5 werknemers tegen een burnout aan zit *smiley die aan z’n kin krabt* terugdenkend aan mijn reactie van afgelopen zaterdag, begin ik te twijfelen of ik daar ook toe behoor. Sowieso wel een fijn bericht om de week mee te beginnen, als je zelf al bijna overspannen bent. Een opluchting dat je niet de enige bent, maar tegelijkertijd ook zwaar frusterend, want als het probleem zo groot is, waarom doet niemand er dan iets aan?! Ondertussen reden wij naar Harlingen toe, waar we lekker wat mochten studderen in de klei. Vrachten wegrijden uit de nieuwe tunnelbak vandaan, en dat naar het depot achter de McDonalds brengen. Vorige week hadden we er ook al gereden, dus het rondje was inmiddels al een beetje bekend voor ons. En zoveel kilometers als wij al in Harlingen hebben gemaakt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* poeh dan heeft die stad weinig geheimen meer voor ons. Ondertussen hoorden we ook slecht nieuws over chauffeurs op de radio, want het schijnt dat er in 2015 zo’n 11.000 te-hoog-meldingen zijn geweest bij tunnels, waarvan 9.000 bij de Velsertunnel in de A22. Blijkbaar gaan chauffeurs zo zwaar gebukt onder hun werk, dat ze de hoogte van hun auto niet in de gaten houden en massaal te lage tunnels proberen in te rijden. Het probleem word nu zo groot dat Rijkswaterstaat flyers (dat zijn moderne folders) wil gaan uitdelen. In het Nederlands maar ook in andere talen, omdat ongeveer de helft van de meldingen word veroorzaakt door voornamelijk Oostblok-chauffeurs. Over tunnels hoefden wij ons niet druk te maken, wel om de slingers in de tijdelijke N31. En tijdens 1 van die ritjes hadden we mooi uitzicht op 2 dikke Duitsers voor ons. Een BMW 7 serie van rond de jaarwisseling, je weet wel, met die kenmerkende Bangle-butt. En daarvoor reed een nieuwe Mercedes E klasse coupe, die toch verdacht veel op een Aziaat begon te lijken *smiley die z’n bril poetst* soms duurt het even voordat mensen de schoonheid ergens van inzien, vooral in de kunstwereld is dat nogal een dingetje, maar in dit geval kon ik toch wel heerlijk genieten van iets wat in de jaren ’00 werd verguisd en wat bij het volgende model meteen alweer wat werd afgezwakt. Tweedehandsjes zijn zo gek nog niet. Na die kleine Duitse-konten-vergelijking en 10 vrachten klei werden door de planner naar de andere kant van Harlingen gestuurd. Ergens op het industrieterrein, nog voorbij het Spaansenimperium, mochten we een vracht zout laden. Het had nogal wat voeten in de aarde, of in dit geval in het zout, en een uur en wat bijladen verder stonden we dan eindelijk op de weegbrug met een vracht van 28 ton *smiley die diep zucht* eigenlijk net wat te weinig, maar ik had geen zin meer om nog eens terug te rijden. En dus gingen we de dijk over, om bij een loonbedrijf te zoeken naar een mannetje die de kraan en trekker aan de kant kon zetten, zodat we eindelijk konden kiepen.
Toen had ik eigenlijk willen zeggen dat we daarna konden genieten van onze avondrust, maar ik was letterlijk halverwege jouw deur en mijn voordeur, toen de telefoon ging: jawel, een rondje strooien *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* nog even een rondje de wereld redden. Gelukkig ging het zout laden nu een stuk sneller, en omdat Wingman ook pas net klaar was met zijn werkie, hebben we toen samen nog maar even de dag doorbesproken tijdens het bekende rondje. Na het schoonmaken en afbouwen mochten we dan eindelijk onze rustplaats opzoeken.
Om dinsdag weer naar Harlingen toe te rijden. Het was mistig, de wereld is voor ons al klein ’s ochtends, omdat het dan nog donker is, maar nu werd de wereld niet veel groter dan hooguit een paar 100 meter. Gelukkig hoefden we niet veel te rijden, want we begonnen met wachten op de buizenleggers. Zo gaat dat als alles tegelijk moet gebeuren: rustig. Heerlijk met het boekie op het stuur en een beetje bijkomen van gisteren. Afgelopen nacht was er ook nog gewerkt in Harlingen, de aansluiting tussen het asfalt en de brugdelen was nogal *smiley die achter z’n oor krabt* hoe zeg je dat netjes? Wingman en ik zitten wel eens op een andere golflengte, maar dit verschil was wel heel erg overdreven. Wanneer je met de maximumsnelheid van 70 over de weg reed, werd alles vakkundig uit de dashboardkastjes vandaan gegooid. Maar dankzij het harde werk van wat nachtchauffeurs waren de kuilen reduceerd tot kuiltjes, en was ook de druppel aan het einde van het werk, die de verschillende rijrichtingen op de snelweg van elkaar moet scheiden, verdwenen. Wat goed uitkwam voor de chauffeur die het niet meer goed kon vinden in de dichte mist, want aan de platte schildjes te zien was er iemand geweest die geen keuze kon maken. Na 5 vrachten was de ochtend al voorbij, maar konden we niet verder. Het leek erop dat er bij het damwand iets verkeerd was gegaan, en dus moesten we onze werkzaamheden tussen dat damwand staken. Helaas werd dat wel pas na een paar uur besloten, en het ergste was: ik had het boekie al uit *smiley met opengesperde ogen* wat duurt wachten dan lang. Gelukkig had de planner nog een vrachtje bollenzand voor ons geregeld, en zo konden we met een volle bak nog even voor de brug wachten, voordat we de dijk weer over vlogen richting Noord Holland.
Woensdag lag het in Harlingen even stil, en de planner had voor ons een ritje gevonden van Anna Paulowna Blanca naar Winkel, mooi in de buurt dus. En lekker binnendoor, via kronkelende boerenweggetjes en gezellige bebouwde kommen. Gelukkig was het niet mistig, anders was het echt een hele uitdaging geweest. Nu was het vooral een uitdaging om mijn labiele toestand enigszins onder controle te houden. Met alle Kerstliedjes over meters sneeuw, vrolijke mensen en de liefde kon het contrast met de wereld buiten de cabine niet groter zijn. Miezerig weer, bagger, de meeste gezichten langs de weg keken nogal chagrijnig, het was koud maar dan weer niet koud genoeg om te kunnen genieten van sneeuw of schaatstochten op natuurijs, en de berichten over die mafkees die in Berlijn op een Kerstmarkt was ingereden met een gestolen vrachtwagen maakten dat droomideeën over wereldvrede als een zeepbel uiteenspatten. Gelukkig werd mijn stemming iets beter toen er op de radio over de Kerstreclames werd gepraat. Zoals de reclame van Coca Cola, waarin een jochie flesjes uitdeelt aan mensen die bijna ten onder gaan aan de Kerststress. Was het al iemand opgevallen dat de Kerstman slanker is geworden? Blijkbaar krijgt die alleen nog Zero Cola te drinken. En dan de reclame van de Bijenkorf. Na een flinke reorganisatie willen ze vol inzetten op het luxesegment, en ondertussen komen ze met een wel heel goedkope animatie-reclame *smiley die aan z’n kin krabt* je druk kunnen maken over reclames, dat was net even dat kleine stukje eerstewereldproblematiek die ik nodig had om me op te beuren, want zolang we ons druk maken om zulke kleine dingen, is het er in de wereld dus nog niet zo slecht aan toe.
Donderdag mochten we dan weer naar Harlingen toe. Het ging nog niet zo snel als maandag, maar gelukkig had ik weer een nieuw boekie mee. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten zaten we alweer in de middagschaft. En toen werden we verblijd met een snack van de uitvoerder. Eigenlijk had iedereen iets besteld behalve de chauffeurs (geheel in stijl met het werk: soms vergeten we gewoon wat mensen), maar omdat de snackbar blijkbaar de typische werk-Harlingen-stijl had overgenomen, klopte de inhoud van de plastic tasjes niet helemaal, en dus viel ik met mijn neus in de mayo toen er nog een patatje over bleek te zijn *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een onverwachts kadootje! Net als datgene wat we later tegenkwamen, namelijk de nieuwe Maserati Levante *smiley die achterstevoren in z’n tuigje zit* wat een beul van een bak, alleen dat tranentrekkende wit mogen ze wat mij betreft wel uit de catalogus schrappen, want dat die kleur helemaal goed is voor een Lexus LFA of een Opel Combo, wil nog niet zeggen dat je een Italiaanse super-SUV ook in die kleur kunt uitrusten. De Aston Martin DB11, die we niet veel later op de dijk tegenkwamen, had het trouwens niet heel veel beter voor elkaar. Sterker nog, in dat nietszeggende zwart duurde het even voordat ik de auto herkende. Helaas. dan was het warme rood van de tulpen die ik bij de bollenboer kreeg waar we nog even wat bollenzand mochten kiepen, vele malen beter.
Ja en toen was het vrijdag. Wederom mochten we naar Harlingen, waar begonnen met, hoe verrassend, klei omrijden. Na 2 rustige vrachten begon het zonnetje op te komen, tegelijk met de mist. En een bericht van de machinist, dat we ons op het oude Spaansenterrein mochten melden om daar zand te gaan laden voor de Foliepolder. Een heel ander rondje weer, en dan ook nog eens tussen de trailers in, gezellig hoor. Terwijl de mannen met de grote auto’s op een afstandje stonden te kijken, waren wij lekker aan het kloten in de zandbaan. Helaas wisten we toen nog niet dat er eigenlijk op het laatste moment was besloten dat het gat nog even vol moest, en dus moesten we na de schaft nog even doorrijden. Maar eigenlijk was daar geen tijd voor, want de planner had voor ons nog een ritje de dijk over met metselzand. Alleen ging de vestiging in Harlingen al om 14:00 dicht vanwege de Kerstborrel, en dus was er nog even wat piekspanning in de laatste momenten. Dankzij de goede service konden we iets later dan de bedoeling was alsnog laden en op pad, en kon ik me alvast mentaal voorbereiden op de kerstborrel in de garage in Winkel. Op de radio waren al wat tips langsgekomen om de Kerst, of het nu met de familie is of met collega’s, zo netjes mogelijk door te komen. En al die regels werden stuk voor stuk aan de werklaarzen gelapt *smiley die in z’n handen wrijft* de drank vloeide rijkelijk, er waren de nodige (on)gewenste intimiteiten en sexuele toespelingen, er werd gedanst op een manier waarvan je blij bent dat er niemand staat te filmen, en toen een collega werd opgehaald door zijn vrouw werd zij vrolijk begroet met “van wie is die boze ex?”. Maar natuurlijk was er ook een geslaagde speech van de directeur, een staande ovatie, een uitgebreid warm en koud buffet en zelfs een tafel vol met Kerststollen, chocolaatjes en flessen wijn, waar iedereen iets van mee mocht nemen voor thuis. Ja het was weer gezellig, en ondanks alle goede voornemens om op tijd het bedje op te zoeken, bleef er toch weer een harde kern rondhangen tot na middernacht. Maar toen was dan toch de tijd aangebroken dat ik na de allerlaatste stevige knuffels en fijne-feestdagen-zoenen de collega’s achter moest laten en in de auto stapte om Wingman op te halen van zijn Kerstfeestje, waarna we dan eindelijk samen het weekend en vooral het bed in konden duiken.
Om zaterdag eerst eens lekker uit te slapen. Er waren een hoop plannen: huishouden, rondje wandelen, hapjes voor de Kerst voorbereiden, zelfs de Kerstmarkt in Amsterdam werd nog geopperd. Maar na een uitgebreide brunch op de bank voor de tv *smiley met het schaamrood op de kaken* zijn we eigenlijk niet meer van de bank af gekomen.
Tot we vanochtend (zondagochtend, red.) dan toch echt in actie moesten komen. We hadden de bank nog wel ingeruild voor het bed, maar nu moest dat weer ingeruild worden voor de zondagse kleren en het eerste Kerstuitje van dit jaar: eten bij de schoonfamilie. Nette kleertjes aan, laagje schmink erop, haartjes gekamd en hakjes eronder, en dan lekker de hele middag eten, snaaien, theeleuten, nog wat snaaien, avondeten, lekker babbelen, nog wat ijs eten, napraten, en toen naar huis toe. Want ja, er moesten nog wat hapjes gemaakt worden voor het volgende Kerstuitje. En oja, natuurlijk ook nog een stukje typen! En daarom bij deze, lieve Shirley, lieve lezers: allemaal heel fijne dagen. Niet alleen tijdens de Kerst, maar vooral ook de dagen daar omheen. Die 2 of 3 dagen in zondagse kleding met de familie zijn niet heel veel anders dan verjaardagen, sneeuw zoals in de videoclips hebben we hier vrijwel nooit in Nederland, de heimelijke verliefdheid zal nooit zo worden beantwoord zoals in de films gebeurt, de wondertjes die gebeuren worden overschaduwd door terroristische acties, dodelijke ongelukken en huisbranden. Laten we ons daarom snel weer richten op de mooie dagen na Kerst, wanneer we weer ‘normaal’ kunnen gaan doen *smiley die een kushandje doet* *smiley die het V-teken doet* omdat we niet alleen tijdens Kerst van elkaar hoeven te houden, maar omdat dat ook die andere dagen van het jaar mag.
