Geachte Shirley, na het latertje zondag konden Wingman en ik helaas niet onbeperkt uitslapen, want er was nog een Kerstfeest te vieren, dit keer bij Vader en Moeder. Samen met Zusjes hadden we afgesproken om allemaal wat kleine hapjes te maken, zodat Moeder niet alles in haar eentje hoefde voor te bereiden. De hapjes waren voor een groot gedeelte klaar, alleen zou ik voor het toetje nog even wat appel-perenmoes maken *smiley die wit wegtrekt* en tijdens het gepruttel op het fornuis kwam het nieuws keihard bij me binnen: George Michael is overleden *smiley met natte ogen* ik zat er helemaal doorheen. Moegestreden door de Kerststress, na het vertrek van Prince nu ook nooit meer George Michael live kunnen zien, en om het feest compleet te maken wist ik ook niet wat ik aan moest doen *smiley met uitgelopen mascara* het opbeurende “dan doe je toch gewoon kleren aan?” van Wingman hielp ook niet echt, maar uiteindelijk zat ik dan in een Kerstige outfit naast hem onderweg naar m’n ouders toe. Na de thee en gebak begon ik enigszins te kalmeren en werd het zowaar nog een gezellige middag. Er was een overvloed aan hapjes, en dat ik dankzij mijn onervarenheid met dit soort dingen slechts 8 roomkaasbonbons en 8 geitenkaaspesto-deegflapjes had gemaakt, maakte niks uit. Om het voor mezelf goed te praten had ik nog wel een troef achter de hand: als toetje verschenen er zondagse glazen gevuld met pepernootkruimels, appel-perenmoes, yoghurt en kokosrasp op tafel. Het was een heerlijke dinch geweest met z’n allen, en toen Vader naar buiten ging om de koeien te melken, mochten de (klein)kinderen nog even losgaan op de spelletjeszolder, waar het dartbord, de autoracebaan en de grote bak met knikkers tevoorschijn werden gehaald. Na nog een laatste glaasje fris was het dan toch tijd geworden om op pad te gaan richting huis.
Zusje en Zwager waren al iets eerder weg met de kleine kinderen, en Wingman en ik reden tegelijk met Zusje en Zwager (zonder kinderen) het pad af. Om op de Hoeverweg, net voor de ijsbaan, te worden opgehouden door een auto die niet erg hard reed. In het schijnsel van de lantaarnpalen zagen we hoe de auto niet alleen de witte strepen kruiste, maar ook de stoeprand een paar keer raakte. Het verkeerslicht om rechtsaf de Ring Alkmaar op te gaan kleurde rood, maar de bestuurder reed toch door. Niet wetende dat Zusje en Zwager achter ons ook druk in discussie waren, zaten Wingman en ik te babbelen over wat we zouden doen. Het licht ging op groen en hij trapte het gas vol in, op zoek naar de slingeraar, terwijl ik alvast het alarmnummer intikte. Wat verder dan verwacht zagen we op de Ring Alkmaar een aantal auto’s die remden en uitweken: de droeftoeter was gelokaliseerd *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een sensatie allemaal! Wingman ging erachter rijden, ik belde de politie, en bij het verkeerslicht op de kruising met de Kennemerstraatweg leek de auto te gaan stoppen voor rood, wat voor Wingman en Zwager (die naast ons reed) het teken was om uit te stappen en de deur van de auto open te trekken. Toen het licht op groen sprong parkeerde Zusje haar auto ervoor, maar de vrouw op leeftijd had dat amper door. Wingman maande haar om stil te blijven staan tot de politie er was, wat ze antwoordde met een vrolijk “Ok!” om vervolgens de deur dicht te trekken en de auto weer te starten. Gelukkig werd Zusjes auto net niet geraakt, en zorgden Wingman en Zwager ervoor dat de auto op z’n plek bleef staan, terwijl ik achter de auto’s stond om naar overig verkeer te zwaaien. Na een paar minuten (wat in de donkere kou veel langer leek) arriveerde de politie, die de vrouw liet blazen. Rechtop naast de auto blijven staan was al een opgave, het blazen lukte helemaal niet meer. En ondertussen was er ook een bekende van de vrouw bijgekomen, die toevallig met haar aan de Kerstdis had gezeten. Hij was nogal verontwaardigd dat wij de politie hadden gebeld, want nu zou ze haar rijbewijs kwijtraken *smiley die rood aanloopt* dat zijn je echte vrienden: mensen die zien dat je niet meer normaal op je benen kunt staan, en die je rustig in de auto laten stappen, om in het donker nog even van Alkmaar naar Amsterdam te rijden! *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* heel jammer voor het rijbewijs van dat ene oudere vrouwtje, maar de veiligheid van de rest van het verkeer is ook belangrijk. De agenten namen de vrouw mee naar het bureau, nadat ze haar auto verderop aan de kant hadden geparkeerd. De voorbumper stond tegen het voorwiel aan gevouwen, en de hele zijkant was bekrast, niet de ideale condities om nog even mee te gaan rijden. En wij vervolgden onze weg huiswaarts. Zusje en Zwager zakten af richting het noorden en Wingman en ik reden omhoog richting het zuiden, waar we nog een drankrijder troffen, maar deze bestuurder wist de auto nog wel uit de vangrail te houden, dus hebben we die maar door laten rijden.
Ja en toen kwam de laatste Kerstdag, 3e Kerstdag, de dag die word gereserveerd voor de familie die we niet in die andere 2 dagen hadden kunnen proppen. En nouja, misschien was het ook een beetje omdat Wingman geen Kerst voorbij kon laten gaan zonder gourmetten. En dus werd Snorro uitgenodigd en kwam het gourmetstel op tafel, met een keur aan dode beesten, een bakje konijnenvoer, zelfgemaakte kruidenboter, courgette met geitenkaas en natuurlijk stokbrood uit de oven. Het was een heerlijke avond die werd afgesloten met een kaasplankje. Waarna iedereen loof en vooral voldaan richting z’n bedje kon rollen. Ja, ook deze Kerst weer overleefd, een klein levensreddend wondertje gedaan, met de familie gepraat, lekker gegeten, het was heerlijk, maar ik ben blij dat ik voorlopig weer even vanaf ben.
En wat is er mooier dan na zo’n Kerst lekker uit te kunnen rusten? Welke dag het was, ik had geen flauw idee, maar het was heerlijk om eens gewoon ongegeneerd de hele dag in de badjas op de bank te kunnen liggen voor de tv. Zonder de weekendstress van het huishouden en de sociale contacten die eigenlijk nog onderhouden moeten worden voordat de werkweek weer begint, want nu lag er nog een zee van tijd voor me om al die dingen te doen. En om dan toch nog even dat gevoel te krijgen van ‘nuttig zijn’, werd er ’s avonds gebeld of we nog een rondje wilden strooien *smiley die in z’n handen wrijft* had ik toch weer even dikke mazzel dat jij wilde starten na een paar dagen stilstaan! Zonder vreemde noemenswaardigheden wisten we ons rondje te rijden en konden we daarna weer in de ruststand. Wat voor mij betekende dat ik weer terug kon keren naar de bank, om voor het slapen gaan nog even een programma te kijken over huizen van 1 miljoen pond in Groot Brittannië *smiley die aan z’n kin krabt* hoeveel rondjes zullen we nog moeten strooien voordat ik zo’n gezellig Schots kasteeltje kan aanschaffen?
Omdat ik gister zo hard had gewerkt, begon donderdag met uitslapen. Ja ik had het opgezocht op m’n telefoon, het was donderdag. Wederom lekker uitrusten, dit keer met een boekie in plaats van tv, tot Wingman met het voorstel kwam om iets actiefs te gaan doen: een middagje Amsterdam *smiley die wit wegtrekt* met als argument dat het overal uitverkoop is. Blijkbaar waren er meer mensen met dat zinnetje naar de stad gelokt, want we waren langer bezig met een parkeerplek vinden dan met het ritje van huis naar Amsterdam. Maar goed, uiteindelijk stonden we dan, voor slechts 2 euro per 20 minuten, en ik was bij de uitgang van de parkeergarage de weg al kwijt. Wingman sleepte me eerst mee naar de Old Sailor, waar ik nog iets van het darten kon kijken, om daarna langs de roodverlichte ramen naar een straat met winkels te lopen. Nu ik toch zo enorm ver buiten mijn comfort zone was, konden we ons ook wel even in het oorlogsgeweld dat Primark heet storten. Het was iets minder druk dan ik had verwacht, maar ondanks dat ik een beetje ruimte had om om me heen te kijken, kon ik toch niets leuks vinden. Vervolgens gingen we verder de straat in, waar we links en rechts werden omringd door kleding-, make up- en accesoirewinkels. Het klinkt gek, maar ik voelde me erg leeg vanbinnen. Misschien kwam het door het overweldigende stadsleven, al die mensen die weten waar ze naartoe willen en daar met stevige pas op af stappen, behalve dan de mensen die vlak voor ons liepen en op willekeurige momenten stil gingen staan of omkeerden. Het was druk, er was genoeg te zien aan kleding en schmink, maar toch lukte het me niet om dat fijne gevoel op te roepen dat ik vroeger had wanneer ik de stad in ging. Een paar jaar geleden ben ik gestopt met in het wilde weg shoppen, want er moest gespaard worden. Voor de Kadett natuurlijk, maar ook voor een huis voor de Kadett, en voor mezelf. Als een roker die in een fanatieke anti-roker veranderd na het stoppen, lijk ik wel te zijn veranderd in een anti-shopper *smiley met natte ogen* de vreugde van iets zien, iets passen en naar buiten lopen met tassen vol met mooie spulletjes was verdwenen. Bij het zien van de overvolle kledingrekken kon ik alleen nog denken aan de volle inloopkast en al die kleren die daar nog lagen te wachten om gedragen te worden. Het was een schok voor mij om tot dat inzicht te komen. Na een portie pannenkoek was het dan weer tijd om de auto op te zoeken. De stad bruisde verder, maar ik werd ondertussen al zenuwachtig of de strooitelefoon niet zou gaan, en dus was het beter om weer op zoek te gaan naar de uitgang, en thuis de rust van de bank weer op te zoeken.
Vrijdag begon zonder het verwachte belriedeltje van de strooitelefoon, dus begon de dag weer heerlijk rustig met uitslapen. Wingman was wat actiever en vond een klusje in de tuin, zodat ik ongestoord mijn boekie kon lezen op de bank. Maar ’s avonds nog wel wat actiefs gedaan hoor, ik had namelijk gekookt, een wokschotel met biefstukpuntjes *smiley die aan z’n vingers likt* en daarna lekker uitbuiken voor de tv.
Om zaterdag iets minder lang uit te slapen. Het was de laatste dag van het oude jaar, en ik was zo stom om toen pas te bedenken dat ik nog wat boodschappen wilde doen *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* foute boel, de supermarkt barstte welhaast uit de voegen van mensen die in blinde paniek nog wat wilden halen voor het feestje ’s avonds. Daarna op bezoek bij Opa en Oma, om weer wat tot rust te komen en om hen ook een fijne jaarwisseling te wensen. Om vervolgens weer huiswaarts te keren en het huis nog even op te ruimen voor de visite. Die avond kwamen Schoonvader en Zwager langs om gezamenlijk het nieuwe jaar in te luiden. Toen we klaar waren met tv kijken, kwamen de kaarten op tafel en het werd zo spannend dat we haast vergaten om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de kaarten werden opzij gelegd en we hebben buiten nog wat van het vuurwerk van de buren genoten. Het leek wel alsof het dorp in een soort oorlogsgebied was veranderd. De hele dag door waren er hier en daar al wat knallen te horen, maar nu ging het helemaal los, en gelukkig zag dat er vanaf een afstandje ook schitterend mooi uit. Maar de kou dreef ons weer naar binnen, waar we met de nodige borrels en broodjes stinkiekaas er nog een paar potjes Skip-bo doorheen joegen voordat iedereen z’n bedje weer opzocht.
En een paar uur later, nog steeds de eerste dag van het nieuwe jaar, was het weer tijd om het bed uit te komen en de zondagse kleren aan te trekken. De eerste nieuwjaarsborrel van dit jaar vierden we bij een jarige oom, in de schuur die voor de gelegenheid was aangekleed met vrolijke tafelkleedjes en veel kaarsen. De hapjes kwamen in gestaag tempo voorbij en de festiviteiten van de avond(en) ervoor werden druk besproken. Het begon alweer donker te worden voordat we huiswaarts keerden. Ja de kop is eraf, nog een paar uurtjes en dan is de eerste dag van dit jaar ook alweer voorbij. Nou nog even snel mijn goede voornemens doornemen: minder spelfauten maken *smiley die om z’n eigen grap lacht*, vaker mijn nagels lakken, meer genieten van het hier en nu, meer energie in mijn sociale leven stoppen en vaker wandelingen maken door de natuur (of de buurt, je moet klein beginnen). En bij deze wil ik dan meteen alle lezers heel veel moois wensen voor het nieuwe jaar, dat je voornemens mogen slagen en dat je over een week of 52 tevreden terug kunt kijken *smiley die een kushandje doet* laten we al die fijne en liefdevolle gedachten die we tijdens de Kerst hadden, proberen een heel jaar vast te houden.
