Bij Le Dakar 2017 laat ik na iedere etappe de deelnemers zelf aan het woord. Of, nou ja, ik… Het overgrote deel van deze quotes zijn door Marcel Vermeij verzameld en door Natascha Kayser op papier gezet en doorgestuurd, de Mammoet-berichten komen van Berry Kamphorst. Ere wie ere toekomt.
Team De Rooy slaat terug: vier trucks in top 10, zege Gerard de Rooy
In opnieuw een loodzware etappe in de Dakar 2017 nam Petronas Team De Rooy Iveco revanche op de tegenslagen van de afgelopen dagen. Met alle vier de trucks in de top 10, de snelste tijd voor Gerard de Rooy en de tweede plaats in het klassement voor Federico Villagra zag het er na de vierde etappe ineens weer allemaal een stuk vrolijker uit.
Met name Gerard de Rooy deed uitstekende zaken vandaag. Hij stuurde zijn Iveco Powerstar foutloos door de duinen en noteerde na 416 kilometer op de meet in Tupiza de snelste tijd. Die wordt wellicht nog gecorrigeerd met een minuutje straftijd. “Even de 141 kilometer aangetikt”, wist De Rooy. Aangezien het verschil met Airat Mardeev op de finish maar 30 seconden was, zou dat betekenen dat de etappewinst formeel naar de Rus gaat. Erg rouwig was De Rooy er niet om. “Een etappezege is leuk, maar het zou niet ongunstig zijn om morgen als tweede te starten in plaats van de piste te moeten openen met drie Kamazzen in mijn nek.”
De proef openen, betekent vaak tijdverlies. Dat bleek ook in etappe 4, waar Eduard Nikolaev de fout in ging. De Rooy kon daardoor veel goedmaken van de tijd die hij in etappe 3 verloor. In het klassement steeg hij met stip naar plaats 5. “In de duinen en vlak erna was het heel moeilijk navigeren”, vertelde De Rooy. “Er zijn er daar veel de fout in gegaan. Wij startten als elfde en toen wij daar aankwamen, zagen we ze al allemaal door elkaar rijden om te zoeken. We hebben zelf één keer een bochtje moeten maken om terug te draaien, maar verder was de navigatie foutloos.”
In de duinen passeerde De Rooy minstens vier, vijf trucks. Aan de stempelpost kwam hij als zesde truck door na als elfde te zijn gestart. “En dan heb ik bijvoorbeeld Hans Stacey niet eens gezien, terwijl die voor mij startte. Na de duinen, die echt fantastisch mooi waren, kwam er een stuk met rivierbeddingen. Daar hebben we de banden wat zachter gezet voor meer grip en zo kon ik in één keer naar twee Kamazzen toe rijden.”
De Rooy reed met zo’n vaart door de duinen dat hij teamgenoten Ton van Genugten en Wuf van Ginkel, die waren aangepikt bij de kopman, kwijt raakte. Met de Powerstar had De Rooy het voordeel boven hun Trakkers dat hij minder harde klappen kreeg. “Voor de auto was het een heel zware dag”, zei De Rooy. “Maar hij heeft het perfect gehouden. Ik ben dik tevreden. Niet alleen met mijn eigen prestatie, maar met die van het hele team.”
Federico Villagra reed het grootste deel van de dag op kop, nadat Nikolaev en Kolomy de fout in waren gegaan. De Argentijn deed prima zaken en pakte de tweede plaats in het klassement. “De duinen waren geweldig”, vond Villagra. “Heel zacht zand, waarin veel auto’s vast zaten. Dat maakte het best moeilijk, omdat er eigenlijk maar één pad was en je dus om al die auto’s heen moest.”
Villagra verloor een beetje tijd ten opzichte van De Rooy omdat hij samen met twee Kamazzen aan het zoeken was naar een waypoint. “Toen wij het hadden gevonden, reden de Kamazzen achter ons aan.” Daardoor kon Sotnikov de leiding pakken in het klassement en niet Villagra, maar daar zat hij niet zo mee. “Ik ben tevreden met hoe het tot nu toe gaat en met mijn plaats in het klassement. Er komen de komende dagen nog heel lastige etappes. Het landschap in Bolivia is erg ruw.”
Ton van Genugten reed naar de zevende tijd. Er had iets meer ingezeten, dacht hij aan de finish in Tupiza. “We hebben moeten zoeken naar een waypoint en daar hebben we te veel tijd mee verspeeld. 500 meter verder naar rechts en we hadden zo door kunnen rijden. Toen we de draad eenmaal hadden opgepakt, zijn we plankgas naar de finish gereden. Op het laatste deel hebben we een beetje geluk gehad. Er waren drie doorgangen in een rivierbedding, maar er was er maar eentje geschikt voor de trucks. Ik heb een paar keer moeten steken, maar anderen hebben de hele bovenkant van hun auto eraf gereden.”
Wuf van Ginkel sloot de rij van Team De Rooy op de tiende positie. Hij hoefde niet in actie te komen om de kopmannen te helpen en kon vlot doorrijden.
Van Genugten geniet van het slalommen in de duinen
De vierde etappe was puur genieten, vond Ton van Genugten. Over de zevende tijd was hij een tikje teleurgesteld, maar dat nam het plezier over het rijden in de duinen – enorme knoeperds – niet weg. “Zulke mooie duinen! We zijn er zó doorheen geslalomd. Heerlijk gereden.”
Er had iets meer ingezeten, dacht Ton van Genugten aan de finish in Tupiza. “Vlak na de duinen hebben we moeten zoeken naar een waypoint en daar hebben we te veel tijd mee verspeeld; zo’n tien, vijftien minuten. Er waren er meer aan het zoeken. De MAN’s, Maurik van den Heuvel, Wuf van Ginkel. Iedereen reed rondjes. Toen hebben we besloten om terug te rijden naar ons laatste referentiepunt om vanaf daar nog eens goed te kijken. Toen waren we er snel uit: 500 meter verder naar rechts en we hadden zo door kunnen rijden. Toen we de draad eenmaal hadden opgepakt, zijn we plankgas naar de finish gereden.”
In het laatste deel van de 416 kilometer lange etappe, na de grensovergang van Argentinië naar Bolivia, had de Iveco van TonTrans een engeltje aan boord. “Op het laatste deel hebben we een beetje geluk gehad”, zegt Van Genugten. “Er waren drie doorgangen in een rivierbedding, maar er was er maar eentje geschikt voor de trucks. Ik heb een paar keer moeten steken, maar anderen hebben de hele bovenkant van hun auto eraf gereden.”
Met zijn zevende plaats in de etappe klom Van Genugten weer een beetje op in het klassement: terug de top 10 in. Daarin is hij de derde truck van Team De Rooy, achter Federico Villagra op plaats 2 en Gerard de Rooy die met de etappewinst met stip naar plaats 5 steeg. “Als team hebben we een prima dag gehad. Er is wel weer van alles gebeurd, en we zijn nog maar vier dagen onderweg. Dit zijn eigenlijk nog maar de opwarmertjes. Het kan nog alle kanten op.”
Pascal de Baar ijzersterk in vierde rit; equipe Van den Brink toont karakter
Het team van Mammoet Rallysport heeft weer eens een ouderwets staaltje van doorzettingsvermogen ten toon gespreid. Vanuit volslagen kansloze positie knokte Martin van den Brink zich op de valreep naar de startstreep. De Harskamper en zijn co-piloten Marcel Blankestijn en Daniel Kozlovský werden beloond voor hun vastberadenheid.
De finish halen van de vierde etappe was het doel na een dramatisch verlopen derde etappe. In die opzet slaagde de Harskampse doorzetter cum laude. Een 14e plaats in de etappe was de beloning. De stemming in het bivak was voor die tijd al opgevrolijkt door de uitstekende prestatie van Pascal de Baar.
De snelle assistent van Mammoet Rallysport reed in de vierde etappe voor eigen kansen en in zijn eigen tempo. De coureur uit Beekbergen parkeerde de Renault front truck als zesde in het bivak. Pascal de Baar, Wouter de Graaf en Martin Roesink moesten 19.10 minuten toegeven op etappewinnaar Gerard de Rooy. Naast de uitstekende dagklassering klom het trio in het algemeen klassement naar een zevende plaats. De achterstand op koploper Dimitri Sotnikov (Kamaz) is 17 minuten en 17 seconden. Na een zenuwslopende 24 uur keerde de rust daarmee enigszins terug in het serviceteam.
De formatie van Martin van den Brink heeft de afgelopen 40 uur het nodige meegemaakt. Na de glorieuze ritwinst in de tweede etappe was woensdag alles anders. ,,Het lijkt of we een marathon-etappe hebben afgelegd. In het tweede deel van de derde etappe ging de motor kapot,´´ aldus Martin van den Brink na terugkeer van de vierde special. ,,De injector was kapot en de turbo moest vervangen worden.´´
´We zagen het somber in´
In de strijd tegen de techniek waren Martin, Daniel en Marcel overgeleverd aan het team van Ed Wigman. Zij hadden de noodzakelijke onderdelen in de truck. Ook vanuit het bivak werd, onder aanvoering van Steven van de Craats, de nodige actie ondernomen om de koploper in het truck-klassement in de race te houden. ,,Het was een heftige nacht en ochtend,´´ aldus een opgeluchte Van de Craats. ,,In het bivak zagen we het op een gegeven moment ook heel somber in. Maar gelukkig kregen we nog een starttijd.´´
´Marcel ging hout sprokkelen voor kampvuurtje´
Voor het zover was moesten de mannen van de truck met startnummer 506 de Renault Sherpa repareren en vervolgens de nacht doorbrengen op de route. ,,Daniel heeft volop gesleuteld. Marcel ging in de tussentijd hout sprokkelen en zo hebben een kampvuurtje gemaakt en bij het vuur geslapen. Vanochtend (donderdagochtend) konden we om 7.00 uur verder en waren net op tijd in het bivak om de stempels voor de vierde etappe te halen.´´
De gebruikelijke servicebeurt voor de truck viel daarbij in het water. ,,We hebben heel snel de belangrijkste dingen kunnen doen. Vervolgens moesten we weer 100 kilometer door de bergen terug naar de start voor de vierde proef.´´
Van den Brink en zijn manschappen begonnen op ruime achterstand aan de rit van San Salvador de Jujuy (Argentinië) naar het Boliviaanse Tupiza. Iedereen in het kamp van Mammoet hield zijn hart vast. ,,We moesten van start met een truck die niet goed liep. We hadden maar vijf cilinders en hij rookte als een schoorsteen,´’ aldus de 46-jarige Van den Brink.
In de Boliviaanse duinen op ongeveer 3500 meter hoogte bleek de Renault Sherpa zich als een vis in het water thuis te voelen. Martin en zijn co-piloten ‘vlogen´ over de duinen en stonden uiteindelijk met een 14e tijd aan de eindstreep van de etappe over 416 kilometer. De achterstand op winnaar De Rooy bedroeg 42 minuten en 22 seconden. Maar dat was slechts bijzaak. ,,We moesten de finish halen en hopen dat we niet te veel schade veroorzaakten. Ik ben heel blij dat we er zijn. Mario Kress en zijn mannen hebben nu tijd genoeg om de truck weer fris aan de start te brengen. Morgen is er weer een nieuwe ronde.´´
Die nieuwe ronde brengt de rallykaravaan van Tupiza naar Oruro. Na een korte verbinding start de proef over totaal 438 kilometer. ,,Na een goede nacht slapen zijn we klaar voor het vervolg,´´ aldus de vermoeide maar toch tevreden teameigenaar.
Klassement totaal verpest
De technische tegenslag in de derde rit heeft het algemeen klassement voor Martin van den Brink echter wel totaal verpest. De trotse koploper van het truck-klassement na de tweede etappe staat 41e met een achterstand van 17 uur 48 minuten en 10 seconden. Dat de mannen van Mammoet echter nog in de race zijn maakt vrijwel alles goed. ,,Wij geven nooit op,´´ zo roemde Martin van den Brink in de aanloop naar de rally zijn Mammoet-team meerdere malen. Woensdag en donderdag bleek die uitspraak een waarheid als een koe.
Verschil tussen Stacey en Versluis slechts 15 seconden
In de vier dagen van de Dakar 2017 heeft het klassement er al elke dag anders uit gezien. Een half uur tijdverlies op de ene dag, kan de volgende dag alweer bijna zijn goedgemaakt. Peter Versluis en Hans Stacey hebben daarom maar besloten zich voorlopig niet al te druk te maken over het klassement, waarin de teamgenoten van EVM Rally op respectievelijk de achtste en negende plaats staan, gescheiden door slechts 15 seconden.
De vierde etappe was wat dat betreft een goede reminder voor Peter Versluis, die erop gebrand was om zijn plaats in de top 5 terug te veroveren. “Dat moet ik toch een beetje zien los te laten”, constateerde Versluis na afloop in Tupiza. “Vooraan starten is niet per se een voordeel en te gedreven zijn geeft een groter risico op fouten. In plaats van een plaatsje te stijgen, ben ik er twee gezakt en alleen maar omdat ik een kwartier bezig was met een lekke band.”
De lekke band kwam op 90 kilometer voor de streep van de 416 kilometer lange etappe van Jujuy in Argentinië naar Tupiza in Bolivia. Op een ongelukkige plaats, waardoor het wisselen langer duurde dan gewoonlijk. Een beetje opgefokt door het tijdverlies was Versluis aan het eind van de rit iets te ongeduldig bij een viaduct over een rivierbedding. “Ik koos de verkeerde doorgang en kwam klem te zitten”, vertelt hij. “De schade aan de truck valt gelukkig mee, maar hij knapt er niet van op. Het materiaal heeft deze rally toch al behoorlijk te lijden. De vijfde etappe wordt ook weer een lange dag, van boven de 500 kilometer. Dan is het verstandiger om iets rustiger zo’n etappe in te gaan, met de instelling niet al te veel tijd te verliezen in plaats van te proberen tijd goed te maken.”
Een kwartier verliezen heeft in deze fase van de Dakar meteen gevolgen. Dat merkte ook Hans Stacey, die ongeveer dezelfde tijd nodig had om een waypoint te vinden. “Als je op 20 minuten in het klassement staat, is een kwartier best veel”, zei Stacey. “We waren als vijfde vertrokken en gingen super door de duinen, maar daarna moesten we zoeken naar het waypoint. Toen we terugreden, zagen we de trucks die achter ons waren gestart, al aankomen. Dan weet je al dat je dat kwartier niet meer goedmaakt.”
Stacey heeft meer dan genoeg ervaring in de Dakar om te weten dat het nog alle kanten op kan. De etappes waarin de echte verschillen worden gemaakt, moeten nog komen. “We zijn nog maar op een kwart. Alles ligt nog open. Wat nu nog minuten zijn, kunnen over een paar dagen uren zijn. De prijzen worden toch pas eind volgende week verdeeld.”
Een nachtje doorakkeren bij Team DakarSpeed
“Geef me maar een overall, ik help wel. Dan maar een nachtje doorakkeren, maar het moet goed zijn.” Maurik van den Heuvel had zulke klappen gehad in de vierde etappe van de Dakar 2017 dat hij er alles voor over had de Scania Torpedo weer in orde te krijgen. Een kapotte schokbreker had ertoe geleid dat de rubbers waarop de cabine steunt waren doorgesleten. Daardoor kreeg de bemanning zulke klappen te verduren, dat Van den Heuvel met hoofdpijn aankwam in het bivak in Tupiza.
Met de zeventiende tijd in de 416 kilometer lange etappe was Maurik van den Heuvel niet tevreden. Zeker niet omdat hij als negende had mogen starten. “Dat betekende dat er nogal wat snelle jongens achter me zaten. We reden hard, we reden flink, tot we verkeerd reden bij een hekje. We gingen linksaf, maar we moesten rechtdoor. Daar hebben we een kwartier verloren bij het zoeken naar het waypoint.”
Dat was niet het enige ‘momentje’. In het tweede deel van de proef kwam de Scania vast te zitten in een modderpoel. “Ik mag de monteur de schuld geven: Wilko riep dat we naar rechts moesten en daar kwamen we vast in de modder. We hadden een rukje nodig van een meter, maar de eerste vier trucks die langs kwamen, lieten ons staan. Dat snap ik wel: dat zijn ook onze concurrenten. Gelukkig kwam Jos Smink als eerste Nederlander langs en die trok ons los. Die twee momentjes hebben ons twee keer een kwartier gekost. In totaal hebben we dus een half uur verloren. Verder hebben we goed gereden.”
Wat eigenlijk vervelender was – en de monteurs in het bivak in Tupiza handenvol werk bezorgde – was dat de schokbreker was afgebroken. Dat zagen Van den Heuvel en zijn mannen in de neutralisatie bij de grens. “Dat had nog wat meer schade aangericht, maar de Scania is sterk dus dat hield het wel vol. Maar in het laatste deel van de etappe zat een stuk met rivierbeddingen met veel stenen. We hadden van onze bandenleverancier de tip gekregen met harde banden te rijden. Dan krijg je harde klappen – dat is niet goed voor je vullingen – maar rijd je minder gauw lek. Maar door die klappen en die gebroken schokbrekers moeten nu wel de cabinerubbers worden vervangen. Dat is nogal een grote klus, maar dat móet gebeuren. Dus ik help wel, want morgen moeten we weer 500 kilometer en dan moet het opgelost zijn.”
Wat het klassement betreft, waarin Van den Heuvel op de twaalfde plaats staat, maakt hij zich geen zorgen. “Er is nog van alles mogelijk, het is niet erg dat we nu weer buiten de top 10 zijn gevallen. Je ziet vandaag dat Kolomy problemen heeft en dat De Rooy juist weer plaatsen wint. Het blijft stuivertje wisselen en dat is het mooie van Dakar.”
Versteijnen voor het donker aan de pils
De herinneringen aan zijn eerste Dakar, toen hij de eerste week vrijwel permanent in het donker moest rijden, waren even door het hoofd geschoten bij Vick Versteijnen. In de derde etappe ging er veel mis, zodat hij de TopTrucks Scania in het donker door de woestijn moest sturen. En de vierde etappe zou een serieus lastige worden, dus Versteijnen had er rekening mee gehouden dat het weer nachtwerk zou worden. “Maar we zaten voor het donker aan de pils.”
Pas diep in de nacht was Versteijnen aangekomen in het bivak in Jujuy. In de derde etappe hadden hij en zijn crew moeten improviseren. “De spanrol liep kapot en nog wat dingen. Met een uur of drie knutselen hebben we dat kunnen maken. Dat zag er even naar uit dat het erg moeilijk ging worden, maar dat lukte allemaal gelukkig. De rest van de dag hebben we goed kunnen rijden. Vanwege de vertraging hebben we het laatste stuk in het donker moeten rijden. Om tien uur ’s avonds moesten wij nog beginnen aan het tweede deel. Gelukkig waren het vooral harde paden en konden we gewoon gas geven. Er zitten goede lampen op de Scania en die werken nog ook, dus dat viel niet tegen. We hebben iets rustiger gereden dan normaal gesproken overdag, maar we hebben echt nog wel gas gegeven in de nacht.”
De truck werd in een paar uurtjes tijd stevig onder handen genomen door de monteurs van het team, zodat Versteijnen weer door kon in etappe 4. Als 36ste truck mocht hij beginnen aan de 416 kilometer lange proef, waarvan vooraf nadrukkelijk werd gezegd dat het een taaie zou worden. Versteijnen had zich op een lange dag ingesteld. “Bij de start zag ik iedereen wel met zweethandjes zitten. De soep werd inderdaad heet opgediend deze dag. Wij moesten als laatste starten en we konden kiezen voor de moeilijke optie (door de duinen) of de makkelijke (er omheen en 12 uur straftijd pakken). We kozen voor de moeilijke en dat ging super. Het waren gigantisch hoge duinen, dat was echt kicken. We hadden alle vermogen nodig om toch maar boven te komen. We hebben alle duinen wel goed kunnen pakken, en dat moest ook wel hier want anders wordt het echt moeilijk. We hebben denk ik wel acht tot twaalf trucks ingehaald. We vertrokken als 36ste en zijn als twintigste gefinisht.”
Dat was alleszins beter dan gedacht. En het had nog beter gekund, want een afgebroken schokbreker linksvoor repareren vergde tijd. “Maar al met al ben ik dik tevreden. Ik had niet aan zien komen dat we voor het donker aan een koude pils zouden zitten. Ik verwachtte een helse dag. De truck deed het heel goed en dan zie je hoe krachtig ‘ie is, hoe goed ‘ie stuurt en veert – daar mogen we trots op zijn. Ik zie daarom ook niet op tegen de volgende etappe, in de bergen. Vandaag hebben we ook flink gas gegeven in de bergen. Dat ligt ons wel. Je kunt serieus de bocht aansnijden met dit ding, dus laat maar komen.”
‘Moeilijke dag’ een makkie voor Jos Smink
De vierde etappe zou een moeilijke dag worden. Lastige duinen, op 4000 meter hoogte, moeilijk te vinden waypoints en pittige navigatie. Maar Jos Smink stuurde zijn Ginaf er doorheen alsof het niks was, door navigator Daniël Bruinsma zonder problemen naar alle waypoints geloodst. Smink had genoten. “Hier doen we het voor, voor dit soort etappes, met lekker veel zand en schitterende duinen.”
Die mooie dag werd ook nog eens afgesloten met de vijftiende tijd, wat Smink naar de zeventiende plaats in het klassement bracht. “Als je hoort zeggen dat het de zwaarste Dakar in tijden wordt, denk je nog ‘jaja, het zal wel’, maar ik moet zeggen dat ze tot nu toe de belofte aardig nakomen. Ik vind het een mooie rally. Met inderdaad, zoals ze hadden beloofd, veel zand. En wij zijn zandboeren hè. Daar houden we van.”
De vierde etappe, 416 kilometer naar Tupiza in Bolivia, was best pittig, maar voor Smink geen probleem. “Toen we bij de duinen kwamen, zagen we andere auto’s en trucks er overal doorheen draaien, maar wij zijn er zo doorheen gezoefd. Van de eerste rij duinen was het zand heel zacht. De tweede duinenpartij was enorm hoog. Wat een grote duinen.”
Het was wel een lange zit. Vooral het laatste stuk, met rivierbeddingen met knippen en stenen, maakte het vermoeiend. Onderweg trok Smink ook nog even landgenoot Maurik van den Heuvel los uit een modderpoel. “Dat was een kleine moeite, die ons niet eens tijd heeft gekost. Hij stond gewoon een beetje ongelukkig. Eén rukje en hij kon weer verder.”
Het probleem met de koeling van de Ginaf lijkt ook te zijn opgelost. Doordat de thermostaat pas bij 85 graden open ging, werd de motor te warm. Door een veertje te veranderen, waardoor de thermostaat al bij 75 graden open gaat, werd dat probleem opgelost. “Geen last meer van gehad”, meldde Smink tevreden. “De motor liep als een zonnetje, zelfs op 4000 meter hoogte. Soms mag je wel eens mazzel hebben, toch?”
Tilburgs op de automaat door de duinen
Vorig jaar had Frank Tilburgs in de duinen nogal afgezien. Eén keer verkeerd schakelen kan in het mulle zand voor grote problemen zorgen. Daarom had hij besloten de DAF van Team Tilburgs Truckparts voor de Dakar 2017 te voorzien van een automatische versnellingsbak. In de vierde etappe, met joekels van duinen, bleek dat een juiste beslissing te zijn geweest.
Er zijn nog maar weinig trucks in de Dakar die een automatische versnellingsbak hebben. Het is vrij nieuw en er is van alles over te doen geweest. Velen hebben zich afgevraagd of dat wel goed zou komen in de duinen bijvoorbeeld. Maar Frank Tilburgs zag vorig jaar hoe gemakkelijk Pascal de Baar met automaat door de duinen kwam en zelfs de zwaarste duinenetappe van de Dakar 2016 won. “Toen dacht ik: dat moet ik ook hebben. Het was een risico en een forse investering, maar ik ben er vandaag zo blij mee geweest. Er zijn wel wat puntjes voor verbetering, maar voorlopig ben ik er erg tevreden mee.”
Tilburgs begon als 31ste aan de vierde etappe, een rit van 416 kilometer van Jujuy in Argentinië naar Tupiza in Bolivia, en tikte als 21ste aan. “Het was een echte Dakar-etappe. Alles zat erin: heel snelle stukken, rio’s en duinen; die had ik nog nooit gezien, zo hoog! En fijn dat het ging. We hebben een kwartiertje moeten zoeken naar een waypoint, maar dat had zo’n beetje iedereen, hoorden we al van andere rijders. Dat kan ook een keer gebeuren en uiteindelijk hebben we alles opgehaald.”
De samenwerking tussen Tilburgs en navigator Marcel Snijders loopt goed en het duo raakt steeds beter op elkaar ingespeeld. “We hebben veel schik. Als we aan het werk zijn, dan zijn we er ook echt serieus mee bezig, maar er is ook tijd voor een lolletje. Dat moet ook. Je zit toch twee weken samen in die truck en dat is heel intensief.”
Van de Laar back in business na etappe in slakkengang
Even leek het erop dat de équipe Van de Laar moest worden afgeschreven. In de derde etappe van de Dakar Rally bleef de DAF zo ver achter, dat gevreesd werd dat Jan van de Laar, Ben van de Laar en Dolf Huijgens het niet zouden redden. Pas onder de morgen kwam de truck aan in het bivak in Jujuy, om amper een paar uur later te beginnen aan etappe 4. Daarin waren de broers Van de Laar weer helemaal terug.
In de derde etappe ging het al vroeg mis. “Na 30 kilometer voelde Jan dat de koppeling raar deed”, vertelt Ben van de Laar. “Niet veel later hadden we helemaal geen koppeling meer. Het cilindertje dat kapot was, hadden we uiteraard niet op reserve bij ons. We hebben geprobeerd met een noodoplossing iets te fabriceren, maar dat werkte niet.”
Van de Laar kreeg de truck in de tweede versnelling aan de praat en hobbelde zo, met een slakkengang van 15 kilometer per uur door de lange etappe. “Je ziet heel veel van de omgeving op die manier”, grinnikte Ben, die qua navigatie niet veel te doen had bij die snelheid. “We hebben dingen gezien waar je anders geen tijd voor hebt. Heel mooi, maar dat is niet waarvoor we hier zijn.”
Om een uur of vier ’s nachts parkeerden ze de truck in het bivak in Jujuy, waar het kapotte cilindertje snel vervangen was. Met een paar opgewarmde knakworsten achter de kiezen raffelde Ben van de Laar het roadbook voor de vierde etappe af, hij raakte een uurtje zijn bed aan en toen was het alweer tijd om te vertrekken. “We hebben serieus overwogen om de omleidingsroute om de duinen heen te kiezen en 12 uur straftijd te pakken. Na die derde etappe maakt dat toch niets meer uit. Maar toen we eenmaal onderweg waren, ging het zo lekker dat we toch de duinenroute hebben gekozen. En daar hebben we geen spijt van.”
In de vierde etappe, 416 kilometer van Jujuy in Argentinië naar Tupiza in Bolivia, was Team Van de Laar weer helemaal back in business. “Het liep perfect”, zegt Ben. “De auto heeft niet één hikje gegeven. Alle waypoints gehaald, niet vast gezeten, niet één keer uit de cabine gehoeven en met een keurige 24ste tijd gefinisht. Morgen kunnen we dus weer op onze eigen plaats starten. Als het toch elke dag eens zo zou kunnen… Op dagen als deze is de Dakar pas echt leuk.”
Willems met veel plezier door bijzonder zand
Een heerlijke etappe, met lekker veel zand, en dan nog 23ste worden ook. Maik Willems kon zijn geluk bijna niet op na afloop van de vierde etappe van de Dakar 2017. De proef van 416 kilometer was een stevige, met enorme duinen op een hoogte van 4000 meter, en tricky rivierbeddingen op het einde, maar Willems stuurde de Toyota van het Bastion Hotels Dakar Team er soepel doorheen.
“Het was zo leuk vandaag”, jubelde Willems na aankomst in het bivak in Tupiza. “Een dag met heel veel zand en daar houden we van. Heel bijzonder zand bovendien. Het heeft hier onlangs geregend en daardoor leek het wel of het zand zoog. Het was hard werken en je moest goed op snelheid blijven om er doorheen te komen.”
Twee keer viel de motor van de Toyota uit, door een elektrisch probleem. “Dat moet je de schakelaar omzetten en dan gaat het wel weer, maar het gebeurde natuurlijk precies op lullige momenten waarop je beter niet stil kunt vallen. Aan de andere kant: als het dat maar is…” Vanuit zijn ooghoeken had Willems wel gezien dat er her en der in de duinen mensen stonden te graven om hun auto los te krijgen uit het zuigende zand. Dat was bij hem niet aan de orde geweest.
Eigenlijk was de etappe Willems reuze meegevallen. Dat gold ook voor navigator Rob van Pelt, die er vooraf nogal tegenop had gezien. De navigatie is aanzienlijk versoberd. Er moet veel meer puur op roadbook en kompas worden gereden en er verschijnt geen pijltje meer in de gps als een auto in een straal van 500 meter bij een waypoint komt. Daardoor is het lastiger geworden om waypoints te halen, maar elk gemist punt levert straftijd op. “Je moet heel precies navigeren, want anders wordt het een grote gok. We zijn één keer verkeerd gereden, op een punt waar bijna het hele veld verkeerd reed. Dat heeft wat tijd gekost, maar op zo’n duinenetappe maakt tien of twintig minuten ook niks uit. Rob heeft het prima gedaan”, vond Willems.
De 23ste plaats in de etappe bracht Willems ondertussen naar de 29ste plaats in het klassement. Zo hoog stond hij nog niet eerder. Maar hij realiseert zich ook terdege dat er nog niets te vieren valt. “Dat hoeft ook niet. Gelukkig komen er nog een heleboel dagen aan. Lange en zware dagen, precies waar wij van houden. Het is een beetje zoals met de Tour de France: je gedeisd houden tot de bergen komen en dan lekker mee blijven fietsen. Blijven rollen is het devies, en als je een beetje verder vooraan mee kunt rollen, zoals wij nu doen, is het alleen maar leuker.”
Erik van Loon meldt zich weer in voorste gelederen
Na de deceptie van de derde etappe liet Erik van Loon in de vierde etappe zien wat hij werkelijk waard is. Met de achtste tijd, op 27 minuten van de winnaar, meldde Van Loon zich weer nadrukkelijk in de voorste gelederen. En het had misschien nog wel beter gekund ook, als hij niet eventjes had vastgestaan in het mulle zand en geen klapband had gekregen in de laatste sector van de 416 kilometer lange special.
Het was sowieso een prestatie van formaat die Van Loon en zijn navigator Wouter Rosegaar leverden. Vooraf was gewaarschuwd voor deze etappe, met gigantische duinen op maar liefst 4000 meter hoogte. Van de top van het veld kwam lang niet iedereen er zonder kleerscheuren doorheen.
Van Loon begon wat ongemakkelijk aan de etappe van Jujuy in Argentinië naar Tupiza in Bolivia. Hij had slecht geslapen na de ellende van de derde etappe en was nog vergeten dat de klok een uurtje achteruit moest ook. Bij de start van de etappe bleek bovendien dat de airco van de Toyota het weer liet afweten. “Niet dat het nou zo warm was, maar er komt veel warmte van de motor in de cabine. Dan wordt het bloedheet en is het toch wel prettig als de airco het doet”, legde Van Loon uit.
Na de slechte uitslag van een dag ervoor, had Van Loon de joker ingezet. Die geeft de elite-coureurs de mogelijkheid verder naar voor te starten als ze een slechte dag hebben gehad. Maar toen hij aan de start stond om als 22ste te vertrekken, twijfelde Van Loon of het wel zo’n goed idee was geweest. “Die groep van 20 tot 40 kan ik makkelijk voorbij, maar van de eerste 20 gaan ze niet zomaar aan de kant, ook al ben je sneller. Ik was een beetje bang dat ik de hele dag in het stof zou rijden.”
Dat viel mee. Na 11 kilometer had Van Loon de eerste auto al ingehaald en omdat Nasser Al-Attiyah niet gestart was en dus geen gebruik had gemaakt van zijn joker, viel er een gat. Dat gaf Van Loon de kans het gaspedaal van de Toyota in te trappen. Zodoende had hij nog voor de duinen al een forse inhaalslag gemaakt qua tussentijden.
Bij de duinen haperde de koppeling even, waardoor de auto bij het terugschakelen in het mulle zand afsloeg. “Gewoonlijk zet je ‘m dan in z’n achteruit en rijd je weer los. Maar als de koppeling het niet doet, kan dat niet. We hebben een kwartiertje staan worstelen om weer los te komen. Dat was wel een beetje jammer, maar daarna ging het super.”
Zelden had Van Loon zulke hoge, grote duinen gezien. Dat ze niet gemakkelijk waren, bleek ook wel uit wat er allemaal vast stond of op de kant lag. Van Loon ging er echter soepeltjes doorheen, foutloos genavigeerd door Rosegaar. Juist op dat moeilijkste gedeelte in de etappe boekte Van Loon de meeste winst.
In het slotstuk, na het passeren van de grens tussen Argentinië en Bolivia, kreeg de Toyota op een snel pad bij een snelheid van 170 kilometer een klapband. “Maar deze auto ligt zo strak op de weg dat ik daar nauwelijks iets van merkte. De ‘drivability’ is echt fantastisch en de vering is perfect. Natuurlijk hebben we meteen de band gewisseld. Dat heeft een paar minuutjes gekost. Als je ziet wat er vandaag weer allemaal is gebeurd – Yazeed uitgevallen, Sainz het ravijn in, Loeb die bijna een half uur verliest – en wat er bij ons aan kleine dingetjes heeft tegengezeten, dan ben ik met die achtste tijd meer dan tevreden.”
In het klassement klom Van Loon een flink stuk op, naar de 22ste plaats. “Wie weet wat er nog mogelijk is. Als wij zoveel tijd kunnen verliezen, kunnen anderen dat ook. Dat zag je vandaag ook wel weer. Gewoon zo blijven rijden als we vandaag hebben gedaan en dan is er nog heel veel mogelijk.”
Er is nog geen persbericht binnen gekomen over Gerrit van Werven en zijn mannen. Zodra die binnen is zal die op deze plaats verschijnen.
Foto’s: Iveco, EVM, Van Loon Racing.
