Geachte Shirley, nadat ik afgelopen zondag mijn vrijwel foutloze stukje had getypt en zag dat het buiten al te donker was om nog een rondje te gaan wandelen, ben ik samen met Wingman op de bank gekropen. Op nog lekker even van het vakantiegevoel te genieten, hebben we nog een paar afleveringen van een spannende serie op netfliks gekeken. Eerst vond ik het een beetje onzin, aangezien we weinig tijd hebben om tv te kijken en er nog een grote stapel DVD’s op me ligt te wachten, maar gaandeweg bleek dat nefliks wel handig te zijn. In plaats van een week te moeten wachten om een halfuurtje van een leuke serie kunnen kijken, kun je gewoon meerdere afleveringen achter elkaar kijken. En dan niet midden in de nacht omdat het op dat tijdstip word uitgezonden, maar op elk willekeurig moment van de dag. Of nacht, zoals wij zondag deden. Want wanneer je er eenmaal aan begint, verzand je al snel in de valkuil van ‘ach nog eentje dan!’ *smiley met opengesperde ogen* het was zo retespannend! Toen de telefoon ging hing ik eerst even in de gordijnen, voordat ik besefte dat het een strooibelletje was, en het al 3 uur ’s ochtends was *smiley met blosjes op de wangen* en dus werden de zondagse kleren snel ingeruild voor het werkpakje en snelde ik met een lichte piekspanning naar jou toe. Helaas zat jij ook nog zo heerlijk in de vakantiestemming, dat je helemaal geen spanning meer had. Of in ieder geval te weinig om te kunnen starten. Dus ging ik samen met een collega op zoek naar een kikstarter, om die na het leegstarten om te ruilen voor een paar startkabels die te kort bleken te zijn. Eigenlijk wilde ik rood aanlopen, maar omdat ik nog steeds in de zondagse make up zat, zagen de collega’s dat niet. Met een hoop gevloek en geklooi konden uiteindelijk een uurtje later dan de bedoeling was ons rondje strooien. Waarna ik dan eindelijk in bed kon kruipen.
Om met het loeien van het luchtalarm weer op te staan. Even een REMslaapje en weer door. Nouja door, een beetje rommelen in het huishouden en ’s avonds alsnog op tijd op bed.
Want dinsdag mochten we weer aan de gang. Rustig aan beginnen, dat wel, in Amsterdam Westpoort wat vrachten zand omrijden van het depot bij de ene betonboer naar de trechter bij de andere betonboer. Tussendoor nog even een paar vrachten grind naar weer een andere betonboer gebracht, het lijkt wel alsof alles nog op 1 oor ligt, op de betonwerken na. Maar ook daar was het niet druk, en dus gingen we zo tijdens de lunch alweer richting huis. Op de radio hoorde ik toen iets over de laatste voedseltrends, het schijnt dat ‘powerfoods’ over hun hoogtepunt heen zijn. Hippe bessen en fancy granen die minimaal 4 keer zo duur zijn als de huis-, tuin- en keuken bessen en granen zijn uit. En dat lijkt mij goed nieuws voor mensen die ‘afvallen’ en ‘gezond eten’ op hun voornemenslijstje hadden staan. In plaats van met een slanke taille en een evenzo slanke portemonnee door het leven te moeten gaan, kun je nu weer ouderwetse appels en peren kopen (of uit de tuin plukken, zonder chemicalien erover heen gesproeid, nog gezonder!) om gezond te eten en wat kilo’s kwijt te raken. Tuurlijk tuurlijk, gojibessen en quinoa mogen ook, maar tijdens de wintermaanden is een appeltje ook lekker om je binnenste op te warmen, en met zilvervliesrijst kom je ook een heel end.
Woensdag mochten we wederom aan de gang voor de betonboeren. Dit keer niet uit het depot vandaan, maar uit de boot. Terwijl onze collega zijn vrachten bij de ene betonboer in het vak kiepte, brachten wij die van ons weer naar de andere toe. De ochtend rolde gezapig voort, en voor we er erg in hadden was de boot alweer leeg. Nog even gezellig samen een bakkie doen, de laatste vracht storten en weer richting huis. En ja, je weet hoe graag ik het boekie op jouw stuur leg, maar toch leest het het lekkerst als ik gewoon op de bank kan liggen. En daar heb ik die middag mooi gebruik van gemaakt.
Donderdag mocht ik een dagje thuisblijven van de planner. Alleen lukte dat in de praktijk niet helemaal, want wederom mochten we ’s ochtends vroeg een rondje strooien. Alles ging voortreffelijk, opbouwen, laden, netjes binnen de tijd reden we het pad af. Waar het anders ging was bij het schoonspuiten, toen kwam een van de andere strooimannen naar ons toe om te zeggen dat we nog even moesten wachten, want misschien moeten we nog een rondje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wachten! Dat is het snelst verdiend! En dus zaten we met z’n allen voor de tv, koffie/thee/soepuitzak erbij en wachten op het telefoontje. Het is namelijk zo: ergens in Nederland zit iemand achter de computer om naar alle cijfers en voorspellingen te kijken. Wat is de temperatuur, gaat die omhoog of omlaag? Luchtvochtigheid nu, en straks? Wegdektemperatuur? Hoeveel zout ligt er nog op? En aan de hand daarvan word dan de lastige keuze gemaakt: wel of niet strooien. Omdat er nog een buitje in de lucht hing, en de temperatuur met het opkomen van de zon nog iets zou zakken, werd er aan de andere kant van de telefoon besloten dat we weer op pad moesten. Het zal wel even vreemd geweest zijn voor de mensen die inmiddels al in de ochtendspits reden, want meestal zijn wij van de weg af voordat het gros van de automobilisten eraan komt, maar goed, dan hebben ze nu weer eens gezien waarvoor er motorrijtuigenbelasting betaald moet worden. Nadat we uiteindelijk klaar waren, dook ik wederom even m’n bedje in.
Nog een paar uurtjes pakken, maar dat werd een uurtje korter dan verwacht, omdat plotseling de installateurs al voor de deur stonden *smiley die in z’n ogen wrijft* jawel snoes, het zou eindelijk gaan gebeuren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de zonnepanelen en het accupakket waren al een keer geplaatst, maar omdat het niet helemaal goed was gegaan, moest het accupakket nog een keer opnieuw aangesloten worden, en dat zou vandaag gaan gebeuren *smileys die confetti strooien* eindelijk eindelijk! Niet alleen een stapje verder in het redden van de wereld, maar ook een stapje minder betalen elke maand, en dus meer kunnen sparen voor leuke dingen. De heren klommen op het dak en op zolder, liepen heen en weer met zware accu’s en de grote kast die er omheen komt, dronken koffie, rommelden nog een tijdje op zolder, en toen bleek dat het niet zou gaan gebeuren *smiley met natte oogjes* nee snoes, nog steeds niet. Wingman en Snorro, die erbij waren voor het technische op-de-vingers-kijken, probeerden het aan mij uit te leggen, en het is gewoon heel ingewikkeld. Al snel kwamen de metaforen op tafel: op zolder stond een sportwagen met een V8 die zo’n 500 pk levert, en die word afgeremd met fietsremmetjes *smiley die achter z’n oor krabt* hoe zeg je dat duidelijker? Alsof wij zand hebben besteld met 6x6en, omdat het nogal krap is hiero, en het bedrijf denkt ‘ja maar kieptrailers kiepen ook’ en vervolgens de hele straat volstaat met grote auto’s die hun kont niet kunnen keren. Ja dat was misschien nog wel het moeilijkste te begrijpen, dat ze mij in een uur tijd in Jip en Janneketaal konden uitleggen wat er aan de hand was, terwijl de mensen van het bedrijf dat er verstand van hoort te hebben niet verder zijn gekomen dan “He kijk! Die stekkers passen! Dan moet het vast wel werken!” *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* terwijl de zolder vol lag met ongebruikte volts en ampères, vlogen beneden de ohms over de koffietafel. Eigenlijk hadden we die avond nog een verjaardag, maar ik was te gaar om nog in een gezellige stemming te komen. Nog een paar keer hard ‘ohm!!’ roepen, douchen en lekker op tijd te bed.
Want vrijdag, jawel, mochten we weer aan de gang. Wederom een bootje leegrijden, net als eergisteren, naar 2 verschillende betonboeren toe. Het was weer een rustige ochtend en we waren weer erg op tijd klaar. Kon ik mooi thuis nog even wat in het huishouden rommelen, het wassie draaien dat ik gister had bewaard als test voor de panelen, boodschapjes doen, ja ik was er weer druk mee. Maar later die avond werd het nog veel drukker. Er kwam een berichtje binnen dat we weer gingen strooien, met de waarschuwing dat het wel eens een lange nacht zou kunnen worden. Dus werd er snel nog wat snaaiwerk uit de kast gepakt voordat Wingman en ik op pad gingen. Het begin stelde niet veel voor, spullen opbouwen, rondje strooien, maar halverweg het rondje begon het te sneeuwen. Allemaal snoezig kleine vlokjes dwarrelden in het schijnsel van jouw lichten naar beneden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zal het dan toch nog een keer gaan gebeuren dat we de schuiver mogen gebruiken? Na het rondje waarbij hier en daar de weg al wat grijzig begon te kleuren, mochten we in de wacht. Tijd voor thee en wat tv kijken *smiley die duimen zit te draaien* tot het telefoontje kwam dat we nog een rondje mochten doen! De motsneeuw was veranderd in miezerregen, de kleine stukjes weg die wit waren, werden zwart zodra we er overheen reden. Maar er werd nog wel wat ijzel voorspeld, en dus mochten we op het steunpunt weer verder gaan met wachten. Waar de coördinator een verrassing voor ons had *smiley die een kushandje doet* op het vuur stonden pannen met snert, rookworsten en kippensoep te pruttelen. Wat een verwennerij! Na anderhalf uur waren de pannen leeg en werden we het wachten een beetje zat. Een paar chauffeurs hadden hun cabine al opgezocht voor een tukje, en toen het bericht binnenkwam dat we nog minimaal 1,5 uur moesten wachten, volgden Wingman en ik dat voorbeeld. Stoel achterover, standkachel aan (in jouw geval betekende dat het dieselaggregaat werd gestart) en in een soort van buitenbaarmoederlijke foetushouding wisten we een paar hazenslaapjes aan elkaar te rijgen. Ja dit viel eerlijk gezegd even tegen snoes, als je het bed van een Scania gewend bent. Maar na een kleine 2 uurtjes werden we uit ons roesje gewekt: het gevaar was geweken, de dreigende ijzelbui was afgezakt tot wat motregen, we mochten gaan afbouwen. Een paar chauffeurs hadden de gok al genomen om voor die tijd leeg te gaan draaien, die waren snel klaar, maar gelukkig had ik een mopperende Wingman bij me, dan lijkt het leegdraaien, schoonmaken en afbouwen net wat sneller te gaan dan anders. Heel in de verte leek je al een begin te kunnen zien aankomen van een rijzende zon, toen we eindelijk het bed indoken voor een relaxte en lange slaap.
Om in de loop van de middag weer wakker te worden. Even de slaap uit de ogen wrijven, feestkleding aan, schminkje erop en door naar de nieuwjaarsborrel. Als +1 van Wingman mocht ik mee naar een gezellige borrel in het studderhok dat voor de gelegenheid was aangekleed als truckerscafé, compleet met kleedjes op de tafels en muziek van The Cats en Normaal *smileys die polonaise lopen* na de koffie en de speech werd het buffet geopend. Er stond Hollandse kost op het menu, boerenkool met worst, Chinees, slaatje en stokbrood met kruidenboter. Het was een gezellige avond met goede muziek, tot in de late uurtjes werd er geborreld, totdat zelfs de eindbaas naar huis werd geroepen door zijn vrouw. Tijd voor Wingman en mij om ook ons bedje op te zoeken.
En weer liep het al in de middag voordat we wakker werden. Het laatste dagje van de vakantie, dus geen gekkigheid, lekker broodje eten op de bank terwijl we kijken naar het overzicht van het afgelopen rallycross seizoen *smiley die zich nog eens uitrekt* veel chillaxter dan dit word het niet. Dus nog even genieten voor de tv, kijken wat er in de Dakarrally uitgespookt word, dan een paar uurtjes slapen en daarna gaan wij weer samen op pad snoes, dan is het echt over met de vakantie en halve dagen werken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*
