Geachte Shirley, de nieuwe werkweek begon in een klein wereldje, want het was nogal mistig. Behalve over de te volgen route, waren er ook twijfels over het wel of niet handen schudden met collega’s. Dat handen schudden en zoenen wat sommigen dan ook graag doen, daar heb ik niet zoveel problemen mee, maar de ongeschreven regel is eigenlijk dat na Drie Koningen, wat afgelopen vrijdag was, er geen ‘beste wensen’ meer worden gewenst. Hoewel je natuurlijk wel voor iedereen het beste wenst, niet alleen in het begin maar eigenlijk het hele jaar door. Alleen kom je op zo’n eerste werkdag weer een hoop gezichten tegen die je voor Drie Koningen nog niet had gezien, en dus werd er zo hier en daar halverwege het gesprek nog een ‘oja! En de beste wensen’ doorheen gegooid. Maar goed, we gingen weer beginnen. Geen half dagje boot leegrijden, maar een hele dag zand rijden van de trechter in Hoorn naar de kruising N244/N247 tussen Purmerend en Volendam. Samen met een collega die er vorig jaar ook al had gereden, dus hij bepaalde de route: A7 op, bij Avenhorn eraf, daar de N247 op die steevast ‘oude E10′ werd genoemd, en dan 100 meter voorbij de kruising met de N244 linksaf het werk op. Een uitdagende rit, want die oude E10 had ik al een tijdje niet meer gereden, en wanneer de mist het zicht beperkt tot een metertje of 100 dan zien die flauwe bochten er toch wel spannend uit. Ondertussen stond jij te springen in je veren, want het golvende asfalt gaf een soort van Dakar-ervaring. Gelukkig konden de collega en de machinist ons netjes het werk op praten, door het vochtige zand heen achteruit de zandbaan in. Na een paar rondjes knepen we er even tussenuit voor de medische keuring op de zaak. De vergaderzaal was omgetoverd tot behandelkamer en er was zelfs een gezellige wachtkamer gecreëerd op de gang. Na een kopje thee en het piesen in een potje (niet door elkaar halen), werd de bloeddruk gemeten, evenals de ogen, de oren, de lengte en het gewicht. Na het aftappen van wat bloed mochten we door naar de volgende kamer, waar de huisarts naar mijn ruisjes rondom het hart luisterde, keek of mijn rug nog wel recht was, nog eens herhaalde dat ik toch echt moet stoppen met roken, en daarna konden we onze klus weer vervolgen. Terug naar Hoorn om te laden voor Purmerend. Gelukkig was de mist al wat minder geworden en konden we na 7 vrachten de eerste echte werkdag afsluiten.
Dinsdag stond hetzelfde ritje op het programma, ditmaal met wat beter weer. Helaas was er nu wel een ongelukje gebeurt ergens op de A7, waardoor het niet alleen op de snelweg, maar ook op het stukje Circuit van Hoorn begon vast te lopen. In die drukte kwamen we naast een nieuwe Alfa Romeo Giulia te rijden *smiley die met z’n neus tegen het raam zit* een dik ding hoor, dubbele dubbele uitlaat, subtiel spoilerrandje op de kofferklep en zelfs wat louvres in de motorkap. Even het raam op een kier toen het licht op groen sprong, maar helaas maakte de auto niet het bijbehorende sportieve geluid. Ondertussen was er op het nieuws een goed bericht voor de Arbo-arts: het aantal mensen dat dood gaat aan roken gaat in de toekomst stijgen van 6 naar 8 miljoen. In Nederland is roken al bijna ‘not done’, in de horeca word je buiten gezet en ook word er nog maar weinig in de woonkamer gerookt bij feestjes. Maar in veel tweede- en derdewereldlanden is roken nog een statussymbool, en aangezien de economie daar wat begint te groeien, gaan er dus ook meer mensen roken. Verder was er een leuk bericht van Honda, die hebben een vernuftig systeem ontwikkeld waardoor de motor overeind blijft staan, ook zonder zijwieltjes. Op die manier moeten er dan minder ongelukken gaan gebeuren. Doordat de motor ook een klein stukje zelf kan rijden, wat handig is bij krappe parkeerplaatsen of smalle steegjes, komt de zelfrijdende motor steeds dichterbij. Leuk nieuws, tot ik me bedacht wat er dan gaat volgen: de motorgekkies *smiley met opengesperde ogen* nadat auto’s steeds makkelijker te besturen werden, en nu ook wat rij-functies van de mensen overnemen, zijn er steeds meer mensen die geen flauw idee hebben waarmee ze eigenlijk onderweg zijn. Kijk maar naar het gestegen aantal verkeersdoden. Als dat bij motoren ook die kant opgaat, word het nog gevaarlijker op de weg. Misschien dat Honda na de uitvinding van die geweldige automaatbak beter had kunnen stoppen met dingen uitvinden. Ondertussen werkten wij op het gemakje 8 vrachten weg, het ging heerlijk.
Tot het ergste bericht van die dag kwam *smiley met natte ogen* *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* een man met een wiskundige achtergrond heeft de geschiedenis van (wereld)oorlogen sinds 1495 in getallen gevangen, en op basis van die patronen berekend dat er rond 2020 een nieuwe wereldoorlog uitbreekt. De WO III zou dat worden, maar voor WO I waren er al oorlogen waarbij een groot gedeelte van de wereld meedeed, waardoor deze WO III eigenlijk de vijfde wereldoorlog word. Na elke oorlog word een vast patroon gevolgd: een grote groep landen besluit dat dit nooit meer mag gebeuren, er word een internationaal verdrag opgesteld met een internationale groep mensen die toezicht houden op naleving van de afgesproken regels en richtlijnen, er onstaat in een aantal landen onrust, onrust die te groot voor het land zelf is en tegelijkertijd buiten het getekende verdrag valt, er duikt een nieuwe beweging op die zegt dat het anders gaat gebeuren,een land word daarmee overhoop gegooid, het strekt zich uit naar buurlanden en er volgt een oorlog die zich uitstrekt over de verschillende continenten. Eerst ging daar jaren overheen, maar de stadia lijken zich nu wat sneller op te gaan volgen, waardoor we dus over een paar jaar weer in een wereldoorlog terecht komen. Iedereen de beste wensen wensen? Iedereen wensen dat we met elkaar in gesprek blijven gaan, ook met mensen die andere meningen hebben, en hopen dat we die oorlog kunnen voorkomen.
Woensdag ging de reis wederom naar Hoorn toe, om weer zand te gaan rijden naar Volendam/Purmerend. De dag begon met groot nieuws *smileys die op tafel staan te joelen* aankomend president van Amerika Trump zou tijdens een bezoek in Moskou hoeren op zijn hotelkamer hebben gehad *pauze voor dramatisch effect* het duurde 2 rondjes voordat ik doorhad dat mensen dat ook echt als Groot Nieuws bestempelen. Wij hadden ondertussen ook iets nieuws, voor de afwisseling mochten we even een vrachtje zand naar Zwaag brengen, in de knusse nieuwbouw. Na de weidsheid van de provinciale weg tussen de uitgestrekte landerijen was het even wennen om tussen stoeprandjes en fietsers te manouvreren. Gelukkig bleef het bij 1 vrachtje en konden we daarna snel de ruimte weer opzoeken. Alhoewel we nog even werden geremd in ons enthousiasme toen er op de A7 een rijbaan was afgekruist. Op de vluchtstrook stonden een paar auto’s met pech, en daar moest ook een sleepwagen bij komen. Om die mensen veilig te laten werken, word dan de rechterbaan afgekruist. Tot zover niks geks, hulde voor de matrixborden en de wegsleepdiensten. Alleen raken de meeste automobilisten daar nogal van in de war. Zodra ze de pijl naar links zagen, moesten ze ook naar links. Direct! Wat tot onnodig remmen en bijna-botsingen leidde. Gevolg: file. Wij bleven netjes doorrollen op de rechterbaan, haalden de auto’s in die vlak voor ons hard hadden geremd, en gingen pas een meter of 50 voor het rode kruis naar links. Precies zoals tijdens de verkeerslessen is verteld. Bijkomend voordeel was dat het verkeer daar ook alweer wat harder reed, dus konden we zonder al teveel storing er zo tussen voegen. In de miezerige windvlagen maakten we zonder verdere problemen de dag vol.
Alhoewel, bij jou ging het niet helemaal probleemloos *smiley die achter z’n oor krabt* je had al eens last gehad van een storing waarbij de derde as niet meer wilde sturen, maar nu wilde je die as ook niet meer omhoog trekken. Ja en dan word het lastig. Niet alleen zwaarder in de zandbaan, maar tijdens achteruit rijden over verhard wegdek zette jij steevast je wiel de verkeerde kant op. In de garage konden ze niets anders vinden dan wat speling op de fuseekogels, en dus werd dat die middag nog even opgeknapt.
Donderdag, hoe verrassend, reden we weer het rondje Hoorn-Volendam/Purmerend! De zandbaan bleef een beetje twijfelachtig. Dankzij de slappe ondergrond in die hoek lijkt het erop dat we eeuwig zand kunnen blijven rijden, want alles zakt weg. Gelukkig was het gistermiddag en ook vandaag zonnig, en werd het met de stevige bries erbij wat drooggeblazen, maar sommige plekken golfden harder dan het IJsselmeer doet op onstuimige dagen. Terwijl de zonnebril er weer bij werd gepakt, kwam er op de radio een waarschuwing voor hevige sneeuwval. Nouja, dat is niet zo erg, maar als het dan ook maar stopt met waaien, want dat gefluit en die koude tocht langs het raam werd ik wel een beetje zat. Ook was er goed nieuws, want Nederlandse boeren hebben sinds 2009 60% minder antibiotica gebruikt voor hun beesten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zie je wel dat we goed bezig zijn! En dan hopen dat we deze pluim en schouderklop in Brussel kunnen inruilen voor de joker, die we dan weer kunnen gebruiken om een tijdje van dat mest-geneuzel af te zijn. In een heel andere categorie viel het nieuws dat de woningmarkt in de grote steden begint droog te koken. De woningprijs is weer wat aan het stijgen, in Amsterdam met tientallen procenten tegelijk, er word meer verkocht, maar tegelijkertijd daalde het aanbod van koopwoningen, wat betekent dat die markt straks helemaal stilvalt in Amsterdam. Vreemd genoeg rijden wij al 4 dagen langs een vrijstaand huis met dubbele garage, aan de rustige parallelweg van een doorgaande provinciale weg waar bijster weinig file te ontdekken is, met uitzicht op weidse landerijen, op fietsafstand van het gezellige Warder, met zowel Alkmaar, Hoorn als Amsterdam binnen een straal van 30 kilometer, en toch lijkt het al een hele tijd te koop te staan *smiley die achter z’n oor krabt* snap jij dat nou?
Maar goed, na 8 vrachten mochten we dan weer terug naar de garage, met een mank pootje. De storing van gisteren was terug gekomen en de monteur wou jou graag even op de brug zien staan. Maar jouw derde as en mijn autistische brein raakten daarbij nogal in de clinch. Terwijl ik ‘achteruit inparkeren’ tot een soort persoonlijk motto heb gemaakt, duwde jouw scheve derde wiel steeds je kont opzij voordat we de deur in reden. Een diep zuchtende monteur zwaaide dat we er ook vooruit in konden rijden, terwijl de brokken rubber letterlijk in het rond vlogen *smiley met het schaamrood op de kaken* daar had ik beter even outside mijn box kunnen denken. Terwijl de monteurs aan de gang gingen met de storing die zich in de aangesloten laptop niet meer liet zien, ging ik alvast naar huis om te eten. Voor die nacht werd er nogal wat narigheid voorspeld, dus de kans was aanwezig dat ik jou eerder nodig had dan de technische mannen klaar zouden zijn.
Het liep iets anders. Na het eten was er nog geen telefoontje, dus dook ik op tijd onder de lakens. Om daar weer onderuit te komen toen even voor middernacht het bericht dan toch wel kwam. De storing hadden we weinig last meer van gelukkig, alleen was ik nog zo van slag door de kapotte band en het vergeten te tanken dat ik iets te ver doorreed toen ik de strooier weer in de loods wilde zetten *smiley die staat te stampvoeten* dat ook nog! De kap die over de draaiende schijf heen hoort te hangen, was er nu tegenaan gebogen. Klein ongemakje met grote gevolgen, want strooien lukte zo niet meer. Om het feest compleet te maken morstte ik ook nog wat calciumvloeistof over m’n schoenen en boos sopte ik de trap op naar de kantine. De laptop stond al open geklapt, want er waren nog 2 strooiers met storing en 1 fietspadstrooier die weigerde het zout af te geven. De monteur kreeg dus wel waar voor zijn voorrij-tarief, maar tegelijkertijd was er lichte paniek want op deze manier kwamen we een grote strooier te kort. En bij calamiteiten dus 3 strooiers *smiley met ogengesperde ogen* hopen dat de monteur snel zou komen en we voor die tijd niet meer op pad hoefden. Wij gingen nog wel even snel op pad, richting huis, de tank volgooien en daarna kroop ik vlug weer in bed om nog een paar uurtjes te kunnen pakken.
Om iets later diezelfde vrijdag weer op pad te gaan voor het rondje Hoorn-Volendam/Purmerend. Gelukkig nog een beetje vastigheid in die rommelige dagen. En toen begonnen de hersenen te werken, op een manier zoals ze eigenlijk alleen werken wanneer ze een korte REMslaap maar niet de optimale nachtrust hebben gehad. Al bellend met een collega, die de afgelopen nacht ook in touw was geweest, werd het plotseling duidelijk. We babbelden wat over milieuwetten, dat mensen over de geluidsvervuiling van vliegtuigen klaagden. En over de Wijkertunnel, of Velsertunnel, die in de A22, die binnenkort weer opengaat. Terwijl ie al een tijdje klaar is maar de computermannetjes zijn nog steeds bezig met het nakijken van de veiligheidssystemen. Toen de collega zei “Ja maar dan werken die jongens toch 10 uur in plaats van 8 uurtjes!?” viel bij mij het kwartje *smiley met een lampje boven z’n hoofd* nee juist niet! Waarom zouden ze meer moeten werken? Om vervolgens meer belasting te kunnen betalen? We moeten juist de andere kant op, dat we allemaal minder gaan werken. Het begin word even lastig, maar als dat balletje eenmaal rolt word het vanzelf duidelijk. Als we minder gaan werken, hebben we ook minder inkomsten. Dus minder geld voor tabak en alcohol. En meer tijd voor sport, ontspanning, tuinieren en mantelzorgen. We worden dus gezonder en ook de zorgkosten gaan omlaag. Omdat we minder werken, zijn er minder forenzen onderweg, dus ook minder files. Omdat we minder geld hebben, gaan we ook minder op vliegvakanties. Winst voor het milieu dus. Achteruitgang voor de economie, dat deeltijd-werken? Juist niet, want mensen hebben meer tijd om boeken te lezen, documentaires te kijken, met andere mensen daarover te praten, en dus word de geestelijke ontwikkeling beter. Zeker als je naar de volgende generatie kijkt, want al die deeltijd-werkende ouders hebben veel meer tijd om educatieve spelletjes met hun kinderen te spelen *smiley die zijn schouders ophaalt* lopen mijn hersenen nu een stapje te hard of gaan die van anderen zo langzaam? Het is te hopen dat we iets van die omslag kunnen bereiken voordat de oorlog losbarst in 2020 en we allemaal gedoemd zijn te verdwijnen in het oneindige strijdgewoel tussen de 2 gevaarlijkste alfamannetjes van het moment: Poetin en Trump.
Tussen het oplossen van de wereldproblematiek door, brachten we onze vrachten weg, wensten we de machinisten en chauffeurs een fijn weekend, en keerden we huiswaarts. Tank volgooien (dit keer wel) en naar huis, waar Wingman een lekker maaltje voor me bereidde. Al om 20:00 zochten we het bed op, want er werd nog steeds gewaarschuwd voor een Siberische winter.
Verrassend genoeg werden we zaterdag pas rond 4:45 gebeld. Dat is uitslapen in het strooiwoordenboek. Even een rondje om de laatste beetjes sneeuwresten op te ruimen, en daarna weer naar huis. Douchen, ontbijten en terwijl jij met de strooier nog in de bak van je rust genoot, reed ik naar de schoonheidsspecialiste. Door een wit dorp heen, via een schone provinciale weg, ach die Siberische winters vielen tegenwoordig ook wel mee. Na 2 uurtjes op behandeltafel zag ik er weer fris en fruitig uit. Wel als fruit dat onder in een volle boodschappentas had gelegen, want de peeling was misschien iets te heftig geweest voor mijn huidje, dat na die paar dagen van zoutscrubs wat was uitgedroogd. Halverwege de middag zaten Wingman en ik aan de dinch, en net voordat ik hem zou volgen naar de slaapkamer ging de telefoon weer *smiley die zit juichen in z’n tuigje* met deze voorspellingen word dat een lange nacht! De tas werd volgepropt met snaaiwerk en een kaartspel en vol goede moed reden we weer naar het steunpunt. Maar helaas, na het eerste rondje strooien bleek dat ook meteen het laatste rondje te zijn. Misschien hadden we het iets te vaak over dure uren gehad, en werden we nu gestraft? De 3 uur die we vorige keer hadden staan wachten, werden nu verruild door het bericht dat we naar huis mochten. Met de strooier in de bak, gelukkig, dus er zou nog wel wat langs waaien.
En dat kwam zondagochtend vroeg. Rustig manouvrerend door de sneeuw in het dorp, en de pruttige sneeuwresten op de route van een ander steunpunt, reden we naar het eigen, netjes schone steunpunt toe. Misschien ging het daar wel fout, deden we teveel ons best. Maar goed, de coördinator had de snert en worst alweer opgeborgen voor een volgende keer, en wij mochten na het vaste rondje de strooiers ook allemaal weer afbouwen. Nog even een paar uurtjes op bed, en toen was daar het volgende agendapunt alweer: Zwagers verjaardag *smiley met taart op het puntje van z’n neus* even een paar uurtjes gezellig babbelen en toastjes snaaien, en toen weer richting huis. Ja snoes, wat zal het worden. Ik zie je sowieso morgenochtend weer, maar misschien dat we eerst nog even moeten strooien voordat we de zandbaan weer induiken *smiley die een koningenwuif doet* tot straks snoes, daag daag.
