Geachte Shirley, je raad het al he? In de namiddag van de zondag hadden Wingman en ik beiden geen zin meer om te koken, en dus werd er wat besteld. Precies op het moment dat het werd bezorgd, ging de telefoon weer *smiley die z’n schouders ophaalt* en nu? Eerst maar even snel naar het steunpunt toe, alles opbouwen, in positie zetten voor het zout laden, en daarna snel naar de kantine om de wrap naar binnen te werken. Ik zei wel heel mans dat ik dan wel even onderweg zou eten, tijdens de rechte stukken in de strooiroute, maar op de heenweg naar het steunpunt bleek wel dat zoiets niet zou gaan lukken, zonder alles onder te knoeien. Uiteindelijk gingen we alsnog op tijd het pad af en draaiden we netjes ons rondje, zodat ik niet al te laat in bed lag.
Want maandag mochten we ook weer op pad, zonder zout maar met IJsselmeerzand, wat we in Hoorn mochten laden en in de Bermudadriehoek tussen Volendam en Purmerend mochten lossen. Hetzelfde rondje als vrijdag ja, met als verschil dat het nu niet echt mistig was, maar dat er af en toe nog wel wat ‘winterse neerslag’ leek te vallen. Of dat nou stuifsneeuw uit de bomen vandaan was, of dat het echt een beetje sneeuwde, ik weet het niet, maar het was wel een mooi gezicht. Na een paar rondjes was het zonnetje op, en ik luisterde met de zonnebril op de neus naar de radioberichten over Blue Monday. Of het nou wetenschappelijk bewezen is of een commercieel dingetje gebaseerd op wetenschappelijke aannemingen, daar waren ze op de radio ook nog niet helemaal over uit. Volgens sommige mensen hebben wetenschappers berekend dat dit de treurigste dag van het jaar is, omdat de feestdagen voorbij zijn, een nieuwe werkweek begint met het uitzicht op een nog oneindig lang jaar, de goede voornemens zijn alweer gesneuveld en het is ook nog eens treurig weer. Behalve dan op de plek waar wij reden. Of het nou komt door alle aandacht voor Blue Monday of omdat de wetenschappers toch echt gelijk hebben, werden er 2 zelfmoorden genoemd in de nieuwsberichten. Iemand die afgelopen weekend een snelweg op was gelopen om aangereden te worden en een leraar die op de eerste schooldag van de week besloot van het dak te springen. ’s Avonds zou in Amsterdam het Depressiegala plaatsvinden, om aandacht te vragen voor depressie, het uit de taboesfeer te halen en daarmee al een begin te maken met de behandeling ervan, namelijk dat mensen erover kunnen en durven praten. Maar helaas kwam dat voor sommigen te laat. Het aantal zelfdodingen schijnt in Nederland heel erg hoog te zijn, vergeleken met andere beschaafde, ontwikkelde landen met een redelijk-tot- goeddraaiende economie. Het lijkt wel alsof er een antitrend plaatsvind: hoe meer middelen er worden uitgevonden om met elkaar te communiceren (wat dan heel hoopvol ‘sociale’ media word genoemd), hoe minder contact mensen daadwerkelijk met elkaar hebben. Maar goed, onze dag was weer voorbij, en voorlopig zouden we dit rondje niet meer gaan rijden, zei de machinist.
En dus vertrokken we dinsdag richting Amsterdam. De mist die gistermiddag kwam opzetten, was blijven hangen, maar eenmaal bij de loswal aangekomen was het nog donker om een andere reden. Op de radio hoorden we al dat er een grote stroomstoring was in Amsterdam en omgeving. Sinds 5 uur die ochtend waren monteurs al druk bezig geweest om het op te lossen, en hier en daar was er dus ook alweer stroom. Alleen nog niet bij de loswal. En dan kun je dus helemaal niks. Zelfs het aggregaat kan niet gestart worden, want die sleutels liggen in een kastje dat, jawel, electronisch word beveiligd. Op de radio bleef er gezegd worden dat ‘met een halfuurtje’ het wel weer zou werken, dus bleven we nog even wachten. Er was ondertussen ook overal file ontstaan omdat spitsstroken dicht bleven en meer mensen in de auto stapten omdat de treinen niet reden. Maar nadat we een driekwartiertje hadden gemaakt, werkte er nog steeds niks bij de loswal, en zijn we maar naar Beverwijk gereden. Het viel mee op de route, vooral de andere kant op was het druk, tot we bij de A9 kwamen *smiley die wit wegtrekt* we hadden dus beter het binnendoorweggetje kunnen pakken. Mijn verwachting dat er geen file zou staan omdat de tunnel in de A22 weer open zou zijn, was totaal verkeerd uitgepakt *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* vervolgens moest ik na het laden weer een keuze maken: via een iets langere weg die vol staat met oranje streepjes (langzamer rijdend verkeer) of via de kortste weg waar een korte donkerrode streep staat (zo goed als stilstaand verkeer) *smiley die aan z’n kin krabt* dan toch maar de kort-maar-hevig-file. Uiteindelijk was het 9 uur geweest voordat we op het werk aan kwamen. Er hadden al 2 vrachten moeten liggen, maar de grondwerkers bleven positief: nu was het tenminste licht en kon je iets zien van het smalle bruggetje waarover we achteruit de tuin van het nieuw te bouwen huis in moesten rijden. Het was begonnen als een rommelig dagje, en zo ging het ook verder. Na nog 3 vrachten Purmerend mochten we laden voor Ilpendam, om daarna via Beverwijk naar een klusje in Alkmaar te rijden, waar we ook in Alkmaar voor mochten laden. Korte klappen samen met de 10x4en, en alsnog op tijd weer richting huis.
Want ’s avonds mocht er weer gestrooid worden. Ik zou net richting bed gaan, en was al druk bezig met het avondritueel. Met een mond vol tandpasta nam ik de telefoon op, om daarna eerst het ritueel af te maken met het smeren van de crèmetjes. De schoonheidsspecialiste kon trots op me zijn *smiley die staat te stralen voor de spiegel* en daarna alsog snel naar het steunpunt voor het bekende rondje. Het was nog voor middernacht, dus konden we evengoed nog een aardig tukje doen.
Want woensdag mochten we uitslapen van de planner. Pas om kwart voor 7 hoefden we te laden bij de loswal in Schagen. Het leek wel alsof we de eerste wedstrijd op natuurijs zouden gaan schaatsen, zo druk was het daar. Vijfassers, trailers en nog een paar inhuurauto’s stonden te wachten op het zand, dat in blokjes de trechter uitkwam. Eerst maar eens een bakje thee pakken en een kwartiertje maken, toen werd het al wat rustiger en konden wij gaan laden. We zouden met een klein groepje naar Noord Scharwoude gaan rijden, op een groot stuk braakliggend land waar voorheen wat ouderwetse fabriekjes hadden gestaan, werd nu een nieuwbouwwijk uit de grond gestampt. Een gedeelte was al bewoond, een gedeelte was in aanbouw, en wij moesten in het volgende gedeelte de vormen voor de nieuwe wegen en fietspaden gaan maken. Terwijl men op de radio druk was met de eerste schaatswedstrijd op natuurijs, reden wij door een wit sprookjeslandschap. Wat kan de wereld toch mooi zijn als het een paar graden heeft gevroren. Soms gaat het op het werk dan ook makkelijker, als het vriest, omdat de ondergrond dan wat steviger is. Helaas maakten de machinist en ik dezelfde inschattingsfout: een centimetertje of 2 bevroren grond is niet stevig genoeg om een auto van 50 ton omhoog te houden *smiley met het zweet op de rug* en zo stonden we daar dan snoes, aan de ene kant door het ijs gezakt, met de andere kant bijna in de lucht. Gelukkig wilde de machinist de bovenste helft van de vracht wel uit de bak scheppen, waar hij nu goed in kon kijken omdat we precies zijn kant op hingen, maar toch kwamen we er niet zelfstandig uit. Dan toch maar een sleepkabel ertussen *smiley die staat te stampen in het zand* gelukkig stond de uitvoerder alles vanuit zijn uitkijk-keet in de gaten te houden, en stuurde hij snel zijn overenthousiaste hond op me af om me weer op te vrolijken. Wat trouwens ook in de keet bij de trechter goed lukte, want daar werd druk geschilderd. En tijdens het eten drong die verflucht ieders neus binnen, waarbij het bij sommigen duidelijk op de hersens inwerkte *smiley die zit te juichen op een plastic stoeltje* wat waren ze druk, maar wat was het gezellig. Na 10 vrachten was de lol helaas alweer voorbij en keerden we huiswaarts.
Om donderdag weer naar hetzelfde werk te gaan rijden. Het was een onrustige nacht geweest, ik had nog wel een rondje strooien verwacht, maar de telefoon bleef stil. En dan gebeurt het wel eens dat ik ’s nachts wakker word, op de wekker kijk, op de telefoon kijk, en me maar weer omdraai. Gelukkig konden we rustig aan beginnen in Schagen. De trechters waren niet meer bevroren, maar de kraan had wel last van een koude start, dus bleven de trechters leeg. Dan maar met de shovel laden. Konden wij tijdens het wachten en laden snel het kwartiertje erop smokkelen en als derde auto in het rijtje naar het werk toe rijden. Daar eenmaal aangekomen bleek dat de eerste auto ook een zachte plek in de onderlaag had gevonden. De tweede chauffeur vertelde over de bak dat ie gewoon moest kiepen, maar hij was natuurlijk zenuwachtig, want normaal gesproken is ie zelf de eerste *smiley die grinnikt in z’n knuistje* er stond dus aardig wat druk op het werk, zo in de vroege ochtend. Gelukkig had de machinist dat door, en die liet ons op een ander plekje kiepen, zodat we meteen via de ingang het hek weer uit konden rijden, terwijl er nog 2 kiepers, een kraan en 2 dumpers in de rij stonden om richting de uitgang aan de andere kant van het werk te rijden. Zo werd ons de koppositie in de schoot geworpen, en die wisten voor de rest van de dag vast te houden. Al ging dat niet helemaal van een lijdend dakje *smiley die achter z’n oor krabt* want jij kreeg weer last van die storing. De derde as wilde niet meer omhoog en ook niet meesturen de goede kant op. In combinatie met wat diepere sporen in de zandbaan, betekende dat wederom een sleepkabeltje. Eerst even zelf proberen, maar dat was ik al snel zat, meer dan 4 centimeter wilde je niet verplaatsen. Gelukkig waren we snel genoeg met slepen om de eerste plaats in het rijtje te kunnen behouden, af en toe is het ook net Dakar in de zandbaan, en konden we aan het einde van de dag niet alleen een vracht meer dan gisteren, maar ook een vracht meer dan de rest van het deelnemersveld op de bon schrijven *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*
En vrijdag mochten we weer in de herkansing. Wederom hetzelfde rondje via de Stress3 naar Noord Scharwoude, waar nu de kraan was gewisseld voor eentje zonder bakkie, waardoor de communicatie met de machinist wat minder werd. En ja meestal kom ik dan met leuke berichten over wat er op de radio is, maar ik werd die radio eigenlijk een beetje zat. Ging het niet over het afscheid van Obama, dan was er wel iets te zeggen over de augurken van Trump. Augurken? Nee dat is geen zinspeling op zijn mannelijke geslachtsorgaan dat er, gezien de staat van de rest van zijn lijf en zijn overcompenserende geschreeuw, er waarschijnlijk bijhangt als een klein en zuur komkommertje, maar dat is het woord dat ik steeds hoor wanneer het over de ‘inauguratie’ gaat. Waarom niet gewoon ‘beëdiging’? Want dat is toch wat er gebeurt? Maar wat mij het meeste dwars zit, is dat wij helemaal in het teken van Amerika staan, terwijl Amerika geeneens weet wat Nederland is. Amsterdam weten ze wel, daar kun je wiet roken en het ligt net boven Italië. Zal er in Amerika een protestmars komen wanneer Wilders aan de macht komt? Lijkt me sterkt. Het frusteert me ook dat we hier over een paar maanden verkiezingen hebben, en iedereen nog lijkt te zweven. Als kiezer zijnde dan. Niemand lijkt een flauw idee te hebben van welke partij eigenlijk waarvoor staat. Sterker nog, er word zoveel gepraat over lijsttrekkers en lijstduwers en ministers-die-straks-ook-weer-mee-willen-doen, dat ik eigenlijk geeneens meer weet wie eigenlijk bij welke partij hoort. Misschien is het in België dan beter geregeld. Daar werd een nieuwe wet, die verbied om bier en wijn te schenken in het parlement tijdens debatten en dergelijke, afgewezen. In de jaren ’90 werd er een wet aangenomen om binnen de gebouwen alcohol te gaan schenken, want er bleken nogal wat politici tussen de debatten door de kroeg op te zoeken *smiley die z’n handen in de lucht gooit* *smiley met ogengesperde ogen* in België is alles zoveel beter! Dus als ik me een paar keer verslaap, dan word er niet gedreigd met ontslaan, maar dan word er geregeld dat ik later mag beginnen? Heerlijk als je zo kunt werken! Ondertussen draaiden we netjes onze rondjes, niet als eerste in het rijtje, maar toen we stipt rond 4 uur binnen het hek stonden, konden we wel weer 11 vrachten op de bon zetten.
Omdat we weer op tijd klaar waren, konden we mooi nog even de garage in om de kleppen te smeren en nog wat te babbelen over jouw storende derde as. Daarna nog even een bakkie doen met collega’s, napraten over de afgelopen week, en toen ik bijna het hek uitliep, werd ik net gebeld *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* of we even snel wat wilden gaan eten, want straks om 7 uur mogen we een rondje strooien. Samen met een strooicollega snel even naar de snacketaria geweest voor een vette hap, en daarna weer met jou op pad snoes. De motor was nog een beetje warm, dus we konden volgas aan de gang. Tot ik in gesprek raakte met de coördinator. We hadden het even over het schoonmaken. We mogen namelijk niet meer op de strooier klimmen om het laatste beetje zout eruit te peuteren of om schoon te spuiten, dus blijven we achterop staan, waar een sta-gelegenheid en 2 treetjes is gecreëerd. Wat echter niet is meegenomen in de tekeningen is een klim-gelegenheid, om bij dat sta-plekje te komen. En dus zei deze coördinator dat je er dan niet op hoefde te klimmen, want het is gewoon te gevaarlijk *smiley die zit te juichen in z’n reflecterende tuigje* helaas zagen we bij terugkomst op het steunpunt dat ie een keukentrapje had gevonden. Goed idee, maar in de praktijk sta je dan op een gammel trapje op de niet vlakke ondergrond van de spuitplaats en moet je alsnog via een uitstekend stukje ijzer (waarvan werd gezegd dat we daar absoluut niet aan mochten komen, want dan moet de stooier opnieuw afgesteld worden) op het sta-plekje klimmen. Maar laten we positief blijven, het is een begin. En volgende keer werken we er weer verder aan.
Maar moest er geslapen worden, want zaterdag stond er ook weer veel op de agenda. Naar de therapeut voor een relaxmassage, boodschapjes doen, kadootje kopen en daarna naar Zwager toe. Weer een andere dan vorige week, maar toevallig zijn ze rond dezelfde tijd jarig. Gelukkig vielen de kado’s goed in de smaak, en kregen we een proeverijtje van gebak. Appeltaart, Arretjescake, gewone monchou en monchou met stroopwafel, alles zelfgemaakt, lag voor me uitgestald op een groot gebaksbordje. Met daarnaast een lekker bakkie Sloveense thee. Terwijl de kinderen zich vermaakten met technisch lego en dansende koeien, vermaakten de volwassenen zich met toastjes, stinkiekaas-op-vijgenbrood, praten over werk en roken in de tuin. Het was druk maar gezellig en opeens alweer tijd voor het avondeten. Na een kommetje snert en een hamburger keerden Wingman en ik weer huiswaarts. Een beetje zenuwachtig, dat wel, want we zagen daar op sommige wegen al strooizout liggen. Maar gelukkig bleef mijn telefoon stil.
En zo werd ik zondag uitgerust wakker. Eerst even relaxen, ontbijtje eten. Eigenlijk stond er nog een huiswarming-feestje van een neef en zijn vriendin op de agenda, maar Wingman was al een tijdje in het wel-of-geen-griep-stadium, en zelf was ik ook niet helemaal 100% fit. Wel uitgerust genoeg om een afbericht te sturen, de wasmachine vol te proppen, en daarna op de bank te kruipen met een boekie, kopje thee en een potje nagellak. Met een fruithapje en een gezonde noedelschotel kwamen we de dag door. Nog even het lunchtrommeltje klaar maken voor morgen, en dan met gelakte nageltjes het bed opzoeken. Tot over een paar uurtjes snoes, dan gaan weer volgas aan de gang *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*
