Geachte Shirley, na die ene extra aflevering zondagavond, werd ik niet zo heel blij verrast met de bonnen op maandagochtend *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* vrijdag was ik zo haastig geweest met het lezen van het bericht van de planner, terwijl ik ondertussen probeerde mijn panty aan te trekken zonder ladders te maken en de planner een fijn weekend wenste en lippenstift opsmeerde en naar de groep beneden in het restaurant seinde dat ik onderweg was, dat ik me een uurtje had vergist in de tijd. In mijn eigen nadeel, want ik had dus gewoon een uur langer op bed kunnen blijven liggen *smiley die rood aanloopt* dus zag ik mezelf genoodzaakt om tijd te rekken onderweg naar het werk toe. We mochten weer naar Nauerna, en zoals je weet beginnen ze daar stipt na 7:00, maar nu zouden we er al om 6:15 staan om een kwartiertje te maken. Gelukkig reed er een zware kraanwagen voor ons, die zelfs op de snelweg amper boven de 70 km/h kwam. Blijkbaar waren er meer chauffeurs die zich vergist hadden in de tijd, want we werden opvallend weinig ingehaald, en toen we het laatste stuk zonder kraan voor ons naar de weegbrug toe sukkelden, bleek er ook al een collega aanwezig te zijn. Supertruckers be like… *smiley met een stoppelbaard en een vieze pet op* lekker om tijd nog even wat te lezen. Toen we eenmaal hadden geladen, ging de reis richting Schagen, waar nog steeds hard word gewerkt aan de nieuwe weg met een parallelweg voor tractoren. Maar veel zouden wij er vandaag niet aan bijdragen, want tussendoor mochten we nog even wat klusjes doen. Via Heerhuguwaard en IJmuiden kwamen we dan weer op Nauerna terecht, en na 3 vrachten gereinigd zand mochten we nog even snel naar de loswal in Schagen voor een vrachtje zand naar een betonboer *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* de blaren stonden op m’n vingers van het berichten sturen over de boordcomputer, maar de dag was weer om.
Dinsdag begonnen we bij de loswal in Beverwijk, om daar een vrachtje te laden voor het nog slapende Bloemendaal, waarna we zo aan konden sluiten in het rijtje auto’s dan van Nauerna naar Schagen reed. Wat een superstrakke timing snoes! Ondertussen hoorde ik op de radio dat uit de officiële cijfers is gebleken dat vrouwen tussen de 18 en 25 jaar steeds vaker deeltijd werken, en procentueel ook veel meer deeltijd werken dan mannen. Zelfs als ze geen kinderen hebben (in die groep zie je begrijpelijkerwijs ook veel deeltijdters). Als redenen werden genoemd de sectoren waren ze werken, zoals in de zorg, waar veel banen nou eenmaal in deeltijd zijn, of de sectoren waar ze zich misschien niet erg op hun plek voelen, zoals in de mannelijke technische sector, en dat ze zich daardoor niet volledig op het werk willen storten *smiley die aan z’n kin krabt* volgens mij raken steeds meer vrouwen geïnspireerd door topwijven zoals Adele en Anouk, die leven om te werken, en wanneer ze genoeg hebben verdiend om de rest van het jaar de hypotheek te kunnen betalen, lekker weer van hun leven gaan genieten. Nog niet eens zo’n heel slecht idee, laatst zag ik een berichtje langskomen op veesboek, dat er van overuren ongeveer de helft direct de staatskas invloeit, en dan ga ik me toch wel afvragen wat voor zin het eigenlijk nog heeft om die extra uren te maken. Ondertussen zwoegden we voort, op de linkerbaan om zoveel mogelijk kilometers in zo min mogelijk tijd te kunnen maken, en zo wisten ondanks de klusjes tussendoor nog een vijfde rondje te kunnen gaan halen bij de mannen op Nauerna. We waren ruim op tijd, maar door de file voor de weegbrug stonden we stipt 16:00 onder de bak van de shovel. Ondertussen was de file voor de weegbrug verplaatst naar het spuitkanon. Jawel, zelfs bij Nauerna kun je nu knap je bak met vervuilde grond schoonspuiten, staand op een balkonnetje achter een raam, zodat de viezigheid niet in je gezicht spat *smileys die een staande ovatie doen* eindelijk is het voor elkaar!
Woensdag kregen we een ander soort ritje, na de ontspannen lange afstanden over de A9, mochten we nu van de loswal in Amsterdam naar een verstopt stort achter een manege langs de provinciale weg richting IJmuiden rijden *smiley die zit te schudden in z’n tuigje* dat betekende de hele dag door de Westpoort heen crossen, en aangezien de Groene Golf is weggespoeld, ook continue stoplicht-sprintjes doen. Kon je eerst met een snelheid van 70 km/h de Westpoort doorkruisen vanaf het kruispunt bij AEB tot aan die scherpe bocht waar die cacaoboer zit, en weer terug, nu konden we heel efficiënt voor elk verkeerslicht op de rem. Ironisch genoeg staat er tegenover de loswal, prominent in beeld wanneer je de Coentunnel uit komt, een groot billboard met bewegende beelden, waaronder van een vrouw met bloemblaadjes onder d’r neus, met daarbij de veelzeggende tekst ‘de luchtkwaliteit is hier matig’ en het advies om eens een kijkje te nemen op de website van het longfonds. Het zou me niets verbazen als die mevrouw elke ochtend begint met remstof en uitlaatgassen op te niezen, voordat ze haar plekje op het billboard weer in kan nemen. Terwijl de planner ons instrueerde over de vrachten die we na de middagschaft mochten gaan doen, hoorde ik op de radio dat 2 op de 3 vrouwen wel eens bang zijn in het verkeer. Ik controleerde voor de zekerheid nog eens of de deur nog wel op slot zat en reed zonder angst verder. In de uitkijktoren van een tank heb je weinig om bang voor te zijn. Op straat tenminste, wanneer we door de zandbaan banjeren en een zachte plek vinden, of er zit plotseling een afstapje wat de machinist niet had gemeld, dan wil ik nog wel eens hartkloppingen krijgen. Volgens het bericht hebben veel vrouwen er last van wanneer het regent en/of ijzelt, maar gek genoeg zijn er maar weinig vrouwen die winterbanden onder hun auto laten monteren. Heren, het is heel simpel: dit is ultieme vrouwenlogica *smiley die met een serieus gezicht de handen vouwt* om dezelfde reden gaan vrouwen op stap zonder reserve-panty, paraplu, poederdoos of onderbroek. En wanneer ze dan thuiskomen met ladders in hun panty, nat gemiezerd, met een verlopen gezicht en zonder gescoord te hebben, dan is dat de schuld van het Universum. Want dat weet dat zij een hekel hebben aan autorijden in de gladdigheid, en toch regent het, terwijl die vrouwen gewoon onderweg zijn naar hun deeltijdbaan met de auto die volgens vriendlief hardstikke veilig is maar soms toch vreemde geluiden maakt *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* daarom kijk ik ook altijd woest naar boven als ik met de Kadett of de motor door de regen moet. Ik kan er niets aan doen, het Universum is gewoon tegen mij.
Maar goed, via IJmuiden en Vijfhuizen reden we nog even naar Purmerend, en toen konden we weer op huis aan. En volgens de PvdA hoeven we thuis geen telefoon meer op te nemen of mail te lezen, want zij willen een wet invoeren waardoor mensen het Recht op Onbereikhaarheid krijgen, zodat ze buiten werktijd om ook echt vrij zijn *smiley die aan z’n kin krabt* ik zal dat eens overleggen met de strooicoördinator.
Donderdag begon wat minder fijn. Onderweg naar het werk hoorde ik in mijn hoofd nieuwsberichten echoën. Volgens de verkeersdienst gebeuren verhoudingsgewijs de meeste ongelukken tussen 2:00 en 4:00 ’s nachts, omdat mensen dan in hun natuurlijke diepe slaap zitten. En er is in onderzoek een verband aangetoond tussen ’s nachts werken en een verhoogde kans op borstkanker. Maar als je in een mannenwereld werkt, dan word er niet op borstkanker gelet. En ‘slaap’ is slechts een emotie, en emotie kun je uitschakelen. Of onderdrukken met eten en roken. En dus waren we onderweg om al om 6:00 te gaan laden in het werkvak tussen de A9 en A22, waarvoor we eerst naar het Rottepolderplein moesten rijden, daar keren en van via de afrit IJmuiden linksaf het werkvak in te rijden. Mijn humeur werd slechter en slechter toen bleek dat we geen uur maar slechts 45 minuten nodig hadden om op het werk te komen *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* had ik dus nog gewoon een kwartier langer op bed kunnen blijven liggen! En het ergste is nog dat we wel vaker om 6 uur beginnen, sterker nog, dat is een vrij normale tijd. Maar het is al een tijdje geleden dat we dat hadden gedaan, en op dit werk begonnen ze eerst om 7 uur, maar stiekem werd dat steeds eerder. Waarom steeds vroeger? Waarom niet ’s middags een uurtje langer door? Gelukkig werd de donkere wolk boven de cabine al snel verdreven door een vrolijke machinist die thee voor me aan het zetten was in de keet. Er was zelfs een dixie op het werk gezet, wat een luxe! Na een gezellig babbeltje over het werk, en de mate van paniek wanneer je ‘op tijd’ of ‘over tijd’ bent, huppelde ik al wat vrolijker de keet uit om jou achteruit over de platenbaan naar de kraan toe te sturen. Het werd een gezellig dagje, zo via de slingerroutes naar Purmerend/Volendam toe, en het feest was compleet toen de machinist taart uit zijn auto tevoorschijn toverde *smiley met slagroom op het puntje van z’n neus* een heerlijke dagje, waarop we met hangen en wurgen 6 vrachten wisten weg te slepen.
En toen mochten we weer naar huis. Op de radio hoorden we nog wel dat het voorstel van de PvdA, voor die wet waarmee je recht hebt op onbereikbaarheid, aan alle kanten onderuit was gehaald. Vrijwel alle vakbonden wisten te melden dat mensen gewoon hun telefoon uit mogen zetten als ze naar huis gaan. Maar gelukkig stond mijn telefoon nog wel aan, want de planner stuurde nog een berichtje dat we morgen wat later mogen beginnen *smiley die een kushandje doet*
En zo stonden we vrijdag achteraan in het rijtje. Die dag konden we lekker op ons gemakje rijden, want we wisten van tevoren al dat het geen 6 vrachten zouden worden. Gelukkig hadden we ook weinig last van de files. Het gebeurde een paar keer dat er file langs het werk stond, wanneer er iets was gebeurd voor de tunnel in de A9, maar gelukkig werd die file niet zo lang dat de afrit naar de A22 werd geblokkeerd. Of er nu een vrachtwagen te hoog was, of dat er iemand was afgeleid door de lachende machinist en even een stukje vangrail mee had genomen, we kwamen er maar niet achter. De andere kant op, op de A9 vanaf de tunnel richting Rottepolderplein, was het ’s ochtends ook erg druk. Een paar auto’s moesten elkaar even aanraken op de linkerbaan, en in plaats van door te rijden naar zo’n calamiteitenstrookje een stukje verderop, blijven de forenzen dan graag altijd even staan babbelen op de plaats van het ongelukje zelf. Gelukkig wisten wij onze routes om die calamiteiten heen te vouwen, door elke keer op de terugweg de A5 te pakken en meteen vanaf de goede kant aan te komen rijden. Ja die wirwar van snelwegen rondom Amsterdam maakt het er meestal niet duidelijker op, maar nu hadden we er wel profijt van. Dankzij mijn eigenwijze pitstopstrategie haalden we nog een paar collega’s in, en toen was het tijd om nog even een vrachtje zand te laden voor een hoveniertje. Via een dorpje dat duidelijk nog was gebouwd in de tijd van paard-en-wagentjes kwamen we bij een erfje aan, met een sierhek bij de poort *smiley die op het stuur zit te tikken* wat zullen we doen snoes, vooruit erin rijden, en dan een paar keer achteruit de heg insteken om de bocht te kunnen maken, of achteruit erin en dan met de neus proberen net niet door het struikgewas te ruisen? Een collega heeft wel eens gezegd dat het niet uitmaakt hoe smal de inrit is, als je op de weg maar ruimte hebt, maar nu was dat weggetje ook amper 2 auto’s breed en geflankeerd door bossages, wat onze bewegingsvrijheid nogal beperkte. Lang verhaal iets korter *smiley met het schaamrood op de kaken* we manouvreerden achteruit, net iets te ver achteruit, een punt van het sierhek bleef onder jouw bak steken en maakte het hek iets minder sierlijk, gelukkig kreeg de klant het hek los en konden we na nog 2 keer steken dan eindelijk het pad op draaien. Waar al een vracht lag *smiley die achter z’n oor krabt* ik ben benieuwd welke collega die heeft gestort. Ja en toen was het eindelijk tijd voor de vrijmibo. Terwijl jij van je weekendrust genoot, zat ik tussen de collega’s om de afgelopen weken na te bespreken.
Om zaterdag dan weer te beginnen met uitslapen. Vader en Moeder hadden een bomenhakdagje georganiseerd, maar zoals ze dan altijd weer benadrukten, mochten we komen en moest het niet. Dus besloten Wingman en ik om eerst rustig te ontbijten en daarna in de loop van de ochtend bij de rest van het werkvolk aan te sluiten. Dat er bij aankomst niet bleek te zijn. De ooms en vrienden van Vader hadden stuk voor stuk afgebeld wegens ‘griep’ en ‘vriendin heeft nachtdienst’, waardoor alleen Zusje, Wingman en ik overbleven. Vader had net zijn overall aangetrokken om na de verlate koffie dan toch maar eens aan de gang te gaan, toen wij aankwamen. Overall uit, koffie/thee aan, en eerst even lekker babbelen over hoe het op het werk gaat. Waarna Moeder zei dat ze alvast lunch ging serveren, want we zaten nu toch al aan tafel *smiley met een dromerige blik* heerlijk dat werken op de boerderij. ’s Middags gingen we dan eindelijk aan de slag, en na een paar uurtjes was de klus weer geklaard. Tijd voor koffie, en toen Vader naar buiten ging om de koeien te melken, haalden wij onze feestkleding tevoorschijn. ’s Avonds stond er nog een verjaardag van Tante op het programma, en zo doken we gezamenlijk de zondag in.
Die natuurlijk ook weer begon met uitslapen. Om daarna weer een nieuw setje feestkleding uit de kast te toveren, want Neefje vierde zijn verjaardag. Op een rondvaartboot *smiley die grijnst* het was een klein rondje wat we hebben gevaren, maar de lampen wiebelden wel vervaarlijk wanneer er visite bij kwam. En toen in de loop van de middag de visite setje voor setje weer vertrok, bleven we nog even zitten. Wingman had zijn biertje nog niet op, en was zijn flesje leeg dan had ik net een vers bakkie thee gekregen. Uiteindelijk vertrokken we later dan de jarige zelf, nadat we de laatste stukjes monchou en toastjes met stinkiekaas hadden opgemaakt. En nu is het dan echt tijd om het bedje op te zoeken. En nee, ik ga niet zeggen ‘tot over een paar uurtjes’, want dan moeten we straks weer vroeg beginnen met strooien. Tot morgen snoes.
