Geachte Shirley, nadat de rondvaart afgelopen zondag ietsie was uitgelopen, kwam het goed uit dat we maandag niet hoefden te beginnen met strooien en dat de planner, wat een schatje is het toch, ons achteraan in het rijtje had gezet, zodat we na een redelijke nachtrust om 7 uur konden laden. We mochten wederom eerst doorrijden naar Rottepolderplein op de A9, om vervolgens terug te keren, de A22 te pakken en dan links uit te voegen het werkvak in. De goedlachse machinist was al helemaal opgewarmd na het laden van die andere auto’s en door de haperende airco, dus dat was weer een gezellig begin van de dag. Wederom mochten we het zand, wat onder de tijdelijke keerlus vandaan komt, naar een nieuwe en permanente wegverbreding verplaatsen. En dus mochten we weer spoorzoeken naar de snelste route richting Purmerend/Volendam. Door de opkomende mist reed het op meerdere plekken niet lekker door. En omdat er vanaf Volendam op de A10 door de Coentunnel heen maar 1 rijbaan beschikbaar is, wil het daar ook regelmatig vastlopen. Een collega heeft wel eens naar Rijkswaterstaat gebeld en gevraagd waarom het niet over 2 rijbanen mag. Hij kreeg een antwoord over iets met een calamiteitenstrook. Maar die is blijkbaar niet nodig in de tunnelbuis daarnaast, waar wel over 2 rijstroken gereden mag worden, zonder dat er een vluchtstrook naast ligt. Later die dag belde een attente collega dat ik de A5 richting Coentunnel beter kon vermijden. Het was duidelijk waarom toen wij in de andere richting de tunnel uit kwamen *smiley met een verrekijker* zo ver we konden zien stonden de auto’s stil op de A10 en de A5, omdat er in of net voor de tunnel een ongelukje was gebeurd. De rij met auto’s groeide gestaag aan, en ik vroeg me af waarom de andere tunnelbuis, die tijdens de spits ook word gebruikt, niet open werd gegooid. Nou om je eerlijk te zeggen, eigenlijk zat ik te foeteren, maar ik hoorde van een collega die er iets later langs reed, dat de andere tunnelbuis wel was geopend. Blijkbaar werken de protocollen iets langzamer dan het publiek wat in de file om de auto heen staat te draaien. Maar goed, we hadden onze 5 vrachten gedaan, en mochten daarna nog even een zandje vanaf de trechter in Hoorn naar de andere kant van Hoorn slepen, terwijl we op de radio iets hoorden over een enorm openstaande deur *smiley die achter z’n oor krabt* het is nu in een wetenschappelijk onderzoek bewezen: kinderen leren de groenten te eten waarvan ze in de eerste instantie zeggen dat ze die niet lusten, door ze die groenten gewoonweg voor te schotelen *smiley die diep zucht* moet ik Moeder toch weer gelijk geven.
Dinsdag begon hetzelfde als de maandag, wederom naar de steeds korter wordende keerlus tussen de A9 en de A22, alleen kregen we al tijdens het eerste ritje een bericht van de planner *smiley die wit wegtrekt* een collega was onderweg met een carpoolauto om met jou verder te rijden, en dan zou ik me even mogen melden op kantoor. Voor een voortgang-in-functioneren-gesprek *smiley die nagels zit te bijten* tuurlijk stelt het niks voor, want als er iets is, dan word dat eigenlijk meteen besproken. En Wingman praatte me ook nog moed in door te zeggen dat ik het afgelopen jaar geen auto op z’n kant heb gelegd en dat ik me inzet voor het strooien, maar toch blijft het wel zo’n piekspanning-momentje voor mij. Gelukkig was de piek iets minder hoog dan vorig jaar, omdat ik nu al een beetje wist wat er zou gaan komen. En ja, ik functioneer dus nog wel goed genoeg *smileys die confetti strooien* dus ik mag nog een jaar blijven. Als ik maar wel iets vaker een poetsdoekje door jouw cabine heen haal. En dat ik in de toekomst minder wil gaan werken *smiley die achter z’n oor krabt* tja het lijkt erop dat alle chauffeurs dat moeten gaan doen, met de steeds strenger wordende rij- en werktijdenwetten. Maar tot die tijd kunnen we … nee het gesprek was afgelopen, buiten kwamen de vlokjes al naar beneden gedwarreld. De buien met winterse neerslag die voor die avond waren voorspeld, begonnen wat vroeger *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* terwijl bermen voorzichtig wit begonnen te kleuren, reed ik weer terug naar Purmerend om jou weer over te nemen en de carpoolcollega naar zijn volgende klus te sturen. Hij had netjes meegereden in het rondje, zodat jij uiteindelijk toch 5 keer de bak omhoog hebt kunnen gooien. Het sneeuwen was gestopt, en daarna weer een beetje begonnen, maar de telefoon was nog niet gegaan.
Dat gebeurde ’s avonds. Na het werk snel koken, eten, even douchen en op bed, alle slaapuurtjes meepakken, want je weet maar nooit wat voor nacht het zou gaan worden. Maar daar kwam ik tijdens het douchen al achter, snel de kraan dicht en halfklammig weer in de werkkleren gekropen, want we mochten op pad. Preventief, dus waarschijnlijk 1 rondje, maar wel 20 gram, en dat is vakjargon voor ‘het scheelt niet veel of de pleuris breekt uit’. Na dat ene rondje, waarbij het hier en daar romantisch wit was gekleurd, mochten we weer naar huis toe.
Om woensdag wakker te worden in de Winterefteling *smiley met een dromerige blik* terwijl we vanaf de netjes gestrooide en zwarte Ring Alkmaar de A9 met witte sierstrepen op reden, kwam er een nieuw winters buitje over. Het was onschuldige sneeuw, beetje poederachtig, waardoor het zout niet echt wilde werken tenzij je er overheen reed, maar dat durfden de meeste weggebruikers niet erg, waardoor de linkerbaan wat smaller werd en de op- en afritten korter. En ook gingen veel mensen van het gas af, waardoor we ietsie later dan verwacht bij de loswal in Beverwijk stonden voor een vrachtje zand en een bakkie thee. Het eerste vrachtje ging naar Bloemendaal, the city that always lijkt te sleepen, en daarna mochten we aansluiten in het rijtje auto’s dat van Nauerna naar Schagen reed. Weer lange afstanden, maar wel weer een ander rondje dan de afgelopen dagen. En wederom met gezellige machinisten. Alleen kwamen we met onze pitstopstrategie net niet mooi uit. Zo tegen het einde van de schaft kwamen we op Nauerna aan voor de tweede vracht, Even snel een kopje thee bietsen, de machinisten uit de keet jagen en weer door. Niet veel later kwam de planner er weer tussendoor, nadat we onze rust hadden gemaakt mochten we weer naar de Bermudadriehoek tussen de A9 en A22, waar de uitvoerder had gehoopt om de klus te klaren met 2 auto’s en de machinist er nu achter kwam dat ze het met 3 niet zouden gaan redden. Alleen kwam het daar ook weer slecht uit, want precies tijdens de schaft van de machinist kwamen we op het stort aan, waar de 2 auto’s voor ons netjes halverwege de zandbaan hadden gekiept *smiley die zich nog eens uitrekt* even wachten dan maar, tot de shovel terug zou komen. Uiteindelijk reden we daar 2 rondjes mee, om daarna weer terug te keren naar Nauerna, waar we net voor 4 uur nog 1 keertje konden laden voor Schagen *smiley die applaudiseert* optimaal gebruik gemaakt van de rijtijd en de beschikbare klussen op de route, het was een functionele dag met voortgang.
Maar om dat kleine beetje extra inzet nog even te kunnen tonen, mochten we die avond weer een rondje strooien. Douchen kwam ik dit keer niet eens aan toe, ik zette net de borden op tafel toen het bericht binnenkwam. Snel dooreten en snel weer op pad dus. Vanwege de veiligheid en omdat het laatst weer eens ter sprake kwam dankzij een strooicoördinator, was er die ochtend besloten dat er bij het leegdraaien en het schoonmaken niet meer op de strooier mag worden geklommen. In de praktijk betekende dat we dus niet de laatste brokjes zout uit de hoeken mochten wegvegen, en dat we ook niet de binnenkant van de bak konden schoonspuiten. Het leegdraaien ging op de gok, in de cabine bij de kachel met af en toe een blik op de camera om te zien of er nog wat uitrolde, en het schoonmaken werd beperkt tot de achterkant, het staartstuk, onder het klepje van de lopende band, en klaar *smiley die in z’n handen wrijft* volgens de berichten zou er morgen een steigerconstructie worden gebracht, zodat we ook de binnenkant van de strooiers weer konden doen, maar dit beviel me ook wel. Iets eerder dan gisteren kroop ik weer in bed.
Want donderdag mochten we ons ’s ochtends vroeg achter een donker en verlaten station van Enkhuizen melden, alwaar ik mijn lichamelijke diensten beschikbaar moest stellen, om jou van Enkhuizen naar Venhuizen te sturen. In Enkhuizen was een korrelbaan aangelegd, maar het werk was klaar en dus kon de korrel ook weer weg, en in Venhuizen werd een stuk weiland op een industrieterrein verhard, waar die korrel goed van pas kwam. Het rondje was een stuk korter dan we de afgelopen dagen waren gewend, maar er viel genoeg te zien. Zo reden we over de soort-van-rotonde net voorbij de Woeste Hoogte. Weet je nog, waar die rotonde was gesneuveld en een knus kruispuntje was gecreëerd waar mensen alleen maar rechtdoor mochten oversteken en wij ondertussen zand reden voor de aanleg van de nieuwe rotonde? Nou, daar is dus een halve nieuwe rotonde aangelegd, met een stuk nieuw rijbaan, en ondertussen liepen er wat mannetjes omheen die voorbereidingen troffen voor de andere helft van de rotonde. Heijmans had het grote Westfrisiaproject dan wel stilgelegd, dit werkvakje moest toch nog even afgemaakt worden. We reden onze rondjes tussen de werkvakken, landerijen, vinexwijken van Venhuizen en bollenbedrijven, tot het tijd werd om te schaften. Bij gebrek aan een keet zocht ik samen met de andere chauffeur de warmte op van Truckstop Maccies, voor een klein bakkie thee en een grote koek. Terwijl we onze rondjes reden en bij de volgende schaft weer afspraken in Maccies, zat ik ondertussen nog wat over het nieuws te denken. Deskundigen hadden gezegd dat dyslexie niet bestaat en de schuld is van gebrekkig onderwijs, waarna onderwijzers, ouders en dyslecten daar weer boos op reageerden. President Trump had getwitterd dat een winkelketen stom is, omdat zij niets meer uit de kleding- en accesoirelijn van zijn Ivanka willen verkopen *smiley die huilie huilie doet* maar ondanks Trumps inzet en originele berichten bleef het aandeel Twitter dalen. Maar het nieuws waar het meeste om te doen was, dat was overduidelijk de uitgelekte sexvideo van Patricia Paay. Watsep-groepen stonden roodgloeiend, iedereen buitelde over elkaar heen om flauwe grappen, delen van het filmpje zelf en zelfs een nieuwe carnavalshit te delen. In al die consternatie was er wat minder aandacht voor het bericht dat Aydin C. werd veroordeelt tot 10 jaar en 6 maanden gevangenisstraf, omdat hij jonge meisjes volwassen-mensen-dingen liet doen voor de webcam en ze vervolgens afperste met als bedreiging dat hij anders die beelden onlijn zou zetten. De zaak kreeg internationale aandacht toen een meisje in Canada zelfmoord pleegde nadat hij foto’s van haar via veesboek had verspreid *smiley met openhangende mond en verdwaasde blik* slechte grappen en de reden van een zelfmoord, op 1 dag, met dezelfde oorzaak: uitgelekte blootfoto’s en sexfilmpjes. Het zijn niet de mensen die op die beelden staan, die de viespeuken of ransbakken zijn, het zijn de mensen die misbruik maken van andermans vertrouwen, die moedwillig dingen naar buiten brengen die in de privésfeer zijn gebeurt en privé hadden moeten blijven. Nee misschien was het niet slim geweest dat zij zichzelf zo voor de webcam of telefoon lieten zien, maar wanneer er op zo’n manier misbruik gemaakt word van naieve onschuld en iemand daar dan ook nog eens mee proberen af te persen, alsof het misleidende vertrouwen nog niet beschamend genoeg is, dan is het niet degene in het filmpje waar we slechte grappen over moeten maken, maar degene die we juist niet in het filmpje zien. Want dat zijn de echte smerige perverselingen.
En na zo’n drukke donderdag, was het vrijdag dan tijd voor rust. Uitslapen, boodschapjes doen en kostuums ophalen, want die avond zouden we naar een apres ski-feest gaan. Wingman en een groepje Hoogvliegervrijwilligers zouden naar het feest van Hoogvlieger-ambassadeur en 538-dj Coen Swijnenberg gaan, en om de delegatie uit Noord Holland wat te versterken (en omdat het Wingman wel mooi uitkwam dat ik kon rijden) mocht ik ook mee. Gekleed in lederhosen en een dirndl-jurkje liepen we tussen schaatsers, koeien (die na het skieën weer op de alpenweides lopen), talloze andere lederhosen en dirndls, skieërs en ijshockeyers een grote zaal binnen *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* grote mensenmenigte, grote ruimte, en Wingman die bijna onzichtbaar was tegen een achtergrond van ongeveer 50.000 kerels met geruite rode bloesen in lederhosen en hippe ongeschoren gezichten. Maar gelukkig was de muziek goed, de bar dichtbij, de rij voor de damestoiletten te overzien en bleef het Olympisch vuur branden. Ik heb Nicolien Sauerbreij van dichtbij gezien, gedanst op de hits van de Dikdakkers, de Deurzakkers, de Partysquad, de Coen und Sander, de Mental Theo, de Originals en de-Rect. Sterker nog, we hebben met de hele zaal Ke Si Ke No en Op Op Op Oppan Gangnam Style gezongen *smileys die op tafel staan te dansen* en zelfs de koning en koningin nog gezien! Het was een topavond, maar uiteindelijk moest het er toch een keer van komen, de lichten gingen aan, de bezems kwamen tevoorschijn, de laatste muntjes werden nog even snel opgemaakt aan de laatste drankjes voordat Wingman er een vette hap voor zou gaan halen, en toen was het tijd om de auto te zoeken in een parkeergarage die werd bevolkt door iets wat nog het meeste leek op een uit de hand gelopen Milka-reclame.
En zo werden we zaterdag dan wakker. De fijne lucht van bierdouche die uit de wasmand tevoorschijn kwam en witte vlokjes die voor de ramen langs dwarrelden. Tijd om ons eigen apres-apres ski-feestje te vieren *smiley die zich nog eens uitrekt* terwijl Wingman al zenuwachtig naar buiten zat te wijzen. Het ging steeds harder sneeuwen, de hele straat begon al wit te kleuren, maar de strooitelefoon bleef stil. Dan maar een pizzaatje bestellen, want het was geen weer om naar buiten te gaan. Tot even voor de middernacht de telefoon ging, toen moest ik wel. Het zou een curatieve actie worden, wat betekende dat het hele steunpunt vol stond met vrachtwagens die om elkaar heen draaiden om de juiste strooier en schuiver op te kunnen bouwen. Gelukkig waren er zoveel extra, want bij jou was er iets mis gegaan. Tijdens mijn afwezigheid vrijdag was een andere chauffeur met jou wezen strooien, en bij het afbouwen een snoertje vergeten los te maken. Na wat gevloek en gehannes met tajrippies zat de stekker weer vast, maar toen wilde het bedieningskastje geen contact maken met de strooier. Tegenwoordig gaat dat allemaal draadloos, maar zelfs als ik naast de strooier stond, wilde het kastje dat ding maar niet vinden *smiley die staat te stampvoeten* dan de schuiver er maar op hangen. Ondertussen bleek het bij anderen ook niet geheel vlekkeloos te verlopen, en terwijl de fietspadstrooiers een uitweg zochten tussen de vrachtwagens door en op pad gingen, liepen alle chauffeurs naar het koffiehoekje boven. De coördinator moest even wat improviseren wie welke route zou gaan rijden met welke extra auto, en toen konden we dan eindelijk op pad gaan. Ik reed voorop om de route te wijzen en sneeuw te schuiven, daarachter een extra schuifauto en daarachter dan de auto met een schuiver en een strooier. In colonne gingen we de provinciale weg over richting Schoorldam, een vrolijk lint van zwaailampen trok door het landschap. En bij de S3 aangekomen werd het dan toch een beetje Stress3. Als voorste auto moest ik constateren waar de meeste sneeuw lag en de andere auto’s aansturen, en zo reden we net als in de filmpjes schuin achter elkaar de steeds breder wordende kruispunten over richting Alkmaar. Omkeren zonder elkaar of andere weggebruikers te raken, ondertussen de schuiver bedienen, over de bak praten wie welke rijstrook zou pakken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* en dan te bedenken dat ik de strooier niet eens hoefde te bedienen. Wat zal de chauffeur in de achterste auto hebben zitten zweten met al die bedieningskastjes om hem heen.
Na het eerste rondje gingen we terug naar het steunpunt, zout bijladen, koffie/thee/snert tanken en weer op pad. Het bleef met vlagen gewoon doorsneeuwen, en door de stevige bries werd sneeuw uit de berm vandaan opnieuw de weg opgeblazen. Na meerdere rondjes zagen we in het schijnsel van een opkomend zonnetje de weg weer zwart kleuren. Alles schoonmaken, afbouwen en naar huis, was het bericht van de coördinator. Alleen moesten wij eerst de strooier nog even naar de zaak toe sjouwen, om daar de stekker na te laten kijken. Even wachten op de monteur, kon ik ondertussen de garage dweilen met jouw smeltwater. Toen bleek dat er met de stekkeraansluiting niets mis was, werd er na wat telefooncontact besloten om naar het andere steunpunt te rijden, waar de strooiermonteur was. Daar bleek het probleem hoogstwaarschijnlijk op een plek te zitten die niet te bereiken is wanneer de strooier in de bak staat *smiley die door de sneeuw huppelt* inmiddels was ik al aardig over m’n slaap heen, en reageerde ik vriendelijker dan verwacht toen de monteur voorstelde om terug te rijden naar het eigen steunpunt en daar de strooier af te bouwen. Eindelijk waren wij dan ook klaar snoes *smiley met hartvormige ogen* en als verrassing had Wingman voor mij een paadje vrijgemaakt naar de achterdeur, zodat ik zonder sneeuwschoenen naar binnen kon stampen en eindelijk even op bed kon gaan liggen.
Ja en toen was het dus alweer zondagmiddag. Wingman maakt eten, ontbijt of avondeten, ik weet het niet meer precies, maar trek heb ik wel gekregen. De kans zit erin dat we vanavond weer moeten, maar ondanks het aanlokkelijke zondagtarief, hoop ik stiekem toch dat ze tot morgenochtend wachten met bellen, want dan kunnen Wingman en ik straks, lekker romantisch samen op de bank, Boer Zoekt Vrouw gaan kijken *smiley die een kushandje doet* want dat heeft die lieverd wel verdient.
