Geachte Shirley, na de lekkere dinch van Wingman telde ik de minuutjes af tot Boer Zoekt Vrouw zou beginnen, maar blijkbaar hadden de mannen van de gladheidsbestrijding weinig op met dat programma, want aan het begin van de avond werden we weer gebeld om een rondje te gaan strooien *smiley met opengesperde ogen* onderweg naar het steunpunt volgde nog een telefoontje, we mochten omkeren, de strooier was nog niet gemaakt. Er werd een andere chauffeur gebeld en wij keerden weer huiswaarts. De gedachte dat er een paar kinderen waren die hun vader deze zondag amper hadden kunnen zien, spoelde ik weg met een biertje voor de tv. Yvon had de boeren uitgenodigd in Nederland op het schip dat vroeger de mensen vanuit Nederland vandaan naar hun nieuwe bestemming ergens ver weg bracht. De Texaans/Friese Olke, de Canadees-dialect pratende Riks, de verlegen Herman uit Frankrijk, directeurtje David die aan een nieuwe uitdaging wilde beginnen in Roemenië en de Zambiaanse vissenboer Marc, allemaal genoten ze op het dek van een fijn diner. Het laatste avondmaal, want daarna begon de narigheid: Yvon sleepte met tassen en koffers vol brieven, mailtjes, foto’s en leuke cadeautjes. Zoals verwacht kreeg Marc-met-de-mooie-ogen de meeste brieven, maar ik had niet verwacht dat het er meer dan 800 zouden zijn. Grote knuffelbeer Olke scoorde ook goed bij de dames, David kreeg het grootste kado, alhoewel dat vooral vol zat met lucht, Riks ging op zoek naar geschikte kerkgangers en Herman werd al zenuwachtig bij het zien van de foto’s. Uiteindelijk wisten alle heren, met wat hulp van familie en vrienden, de berg post terug te brengen tot 10 potentiele vlammen, die volgende week naar de speeddate komen *smiley die in z’n handen wrijft* ik kan niet wachten!
Maandag mochten we weer eens naar Harlingen toe. Blijkbaar zat Fryslân niet erg op ons te wachten, want op de Afsluitdijk wisten ze het al te presteren om 5 minuten voor 7 uur de brug open te gooien *smiley die achter z’n oor krabt* in Noord Holland zouden mensen moord en brand schreeuwen dat zoiets gebeurt in de spits, maar in Fryslân kennen ze dat natuurlijk niet, dus blijft iedereen rustig in het rijtje staan wachten. Helaas duurde dat wachten dan weer te kort om een kwartiertje op de klok te kunnen zetten, maar gelukkig kregen we een herkansing toen we eenmaal op het werk waren. Het werkvak was ondanks het schemerduister vrij snel gevonden, evenals een parkeerplek om ruimte te maken voor de dieplader die een kraan kwam brengen. Of ophalen? Ik weet het eigenlijk geeneens. Vervolgens moesten we ons nog haasten om naar de kraan te rijden, voordat een andere grote rupskraan het paadje zou versperren. Ondertussen werd er op de 27MC bak en de mobilofoon lekker gebabbeld, en werd een vijfasser-chauffeur terug gefloten om een vastgelopen trailer los te trekken. De zandvlakte was dan wel bevroren, maar ook hier was 50 ton net iets teveel van het goede. Na het opstarten kwam het tempo er aardig in, en werd de kuil die straks tunnelbak moet worden langzaamaan groter. Blijkbaar word er in Harns ook werk gemaakt van het Adonis-programma, want de keet stond op een wandelingetje afstand. De ochtend vloog zonder problemen voorbij, en met een frisse neus na de wandeling door de winterbries wilden we op dezelfde voet verder gaan, maar helaas zag jij dat niet zo zitten *smiley die rood aanloopt* terwijl ik op de radio iets interessants zat te luisteren over oude graanrassen die weer terugkomen in de schappen en ondertussen de tijden en tonnen op de bonnen invulde, voelde ik plotseling de cabine uit de vering komen *smiley met opengesperde ogen* op de bak werd al druk geroepen en hoewel je het bij scheefkiepen niet moet doen, liet ik in een reflex toch de bak weer zakken. Blijkbaar was de kleismurrie zo tegen de achterklep aangeplakt, dat die niet meer open ging. Na wat knoeien met de knevels en wat hulp van buitenaf raakten we gelukkig toch nog van de vracht af *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* na 16 vrachten en wat ademhalingsoefeningen konden we de mannen op het werk een fijne avond wensen, en bij de zeverij nog een vrachtje laden voor Noord Holland. De kop was er weer af, snoes.
Dinsdag mochten we ons melden op Nauerna. We hoefden niet als eerste te laden, dus was ik ook niet te vroeg op pad gegaan, zodat we in de rij voor de weegbrug het kwartiertje erop konden smokkelen. Helaas was de rij daar net iets te kort voor *smiley die op het stuur zit te trommelen* als je haast hebt blijft iedereen treuzelen, maar nu ik op een flinke file rekende, ging opeens de weegbrug eerder open en vlogen de auto’s in razend tempo het pad op. Gek genoeg stond er 10 minuten later wel een lange rij *smiley die aan z’n kin krabt* volgende keer dus nog iets later op pad gaan, dan werkt mijn plannetje vast wel. Na een paar vrachten vanaf Nauerna naar de provinciale weg langs Schagen, mochten we bij de loswal in Schagen een vrachtje zand laden voor Heerhugowaard, om daarna weer verder te rollen in het rondje. Ondertussen werd ik op de radio doodgegooid met reclames en anekdotes van radioDJ’s over Valentijnsdag *smiley die diep zucht* Wingman had me al gewaarschuwd dat hij niet meedoet aan al die commerciële ongein, dus ik hoefde van hem niets te verwachten. Dat scheelt, dan hoefde ik dus ook niks te doen. Alhoewel ik toch wel even wat op internet had geshopt, omdat er Valentijnskorting werd gegeven. Ja zo hypocriet ben ik dan wel weer. En eigenlijk is het ook wel een beetje onzin, net alsof je een heel jaar lang je relatie kunt laten versloffen en dat op 1 dag goed kunt maken. Na nog een laatste vrachtje speciaal zand voor een betonboertje keerden we huiswaarts. Ik zal je eerlijk zeggen dat er stiekem wel iets van teleurstelling door me heen ging toen ik thuis kwam. Niet alleen was de brievenbus leeg, ook stond het aanrecht nog vol met de vaat van gisteren. Maar toen Wingman thuis kwam, had hij toch iets voor mij. Het was zo zwaar dat hij op een knie moest gaan zitten, toen hij het doosje voor mij opende. Een mooie ring met een glimmertje kwam tevoorschijn *smiley met blosjes op de wangen* een onverwachte en daarmee nog mooier kado dan ik had kunnen denken. Wat een lieverd is het toch!
Na de grote verrassing van gisteren, ging woensdag de werkweek gewoon weer verder. De planner had weer een ander ritje voor ons geregeld, we mochten gezeefd zand van de loswal in Amsterdam naar Vijfhuizen brengen, waar een heleboel kranen, shovels en vooral machinisten druk waren met de aanleg van een gasleiding. Of een kabelnetwerk. Of tankvallen. Misschien wel een combinatie daarvan.Terwijl we werkten onder hoogspanning kwam er ook ontrustend nieuws uit Frankrijk en Duitsland vandaan. Over tankvallen gesproken *smiley die achter z’n oor krabt* de geruchten dat PSA, waar Peugeot en Citroën onder vallen, Opel willen overnemen van General Motors, werden steeds sterker. Het schijnt dat Opel al zo’n 17 jaar geen winst maakt in de Amerikaanse stal, maar dat komt natuurlijk omdat die Amerikanen langzaam en pijnlijk wraak willen nemen vanwege dat Duitse geintje vorige eeuw, en daarom stelselmatig net-iets-tekort investeren in 1 van de mooiste automerken ter wereld. Nu ruiken de Fransen bloed, en misschien dat ze er om dezelfde wraaklustige gevoelens iets fanatieker op afspringen, of omdat ze met die aankoop het grootste autobedrijf van Frankrijk worden en in de top 3 van veel-verkopers in Europa komen, maar de helft van de Franse auto-industrie wil dus Opel overnemen. De andere helft, Renault, heeft dankzij de alliantie met Nissan en met het afstoffen van de merknaam Dacia, die plek in de top 3 al bereikt. Nouja wie weet, moet er straks zo’n bollenvering-systeem onder mijn DS Kadett geschroefd worden, om te kunnen voldoen aan wat ze noemen ‘Frans comfort’. Terwijl we rustig onze rondjes maakten over de spaghetti van snelwegen rondom Amsterdam, was er ook goed nieuws te horen. Een rechter had uiteindelijk de proefboringen naar gas bij Schiermonnikoog goedgekeurd, ondanks protest van eilandbewoners en mensen met een hart voor groen, maar nu trok het bedrijf dat die boringen zou gaan uitvoeren zich terug. Bang dat de imago-schade groter zou worden dan de mogelijke winst, koos Engie eieren voor z’n geld *smileys die scanderen* hoezee voor het milieu! En nu word het nog mooier, want wanneer een ander bedrijf die proefboringen wil gaan doen, dan moet dat opnieuw goedgekeurd worden en handtekeningetje hier paraafje daar *smileys die scanderen* hoezee voor het logge bureaucratische wezen! En met die fijne gedachte keerden ook wij weer huiswaarts.
Om donderdagochtend nagelbijtend te beginnen onderweg naar het werk toe. Zijn het nou automobilisten of zijn het professionele sarders? Het eerste stuk reden we over een tweebaans provinciale weg, achter wat ander verkeer aan, de bordjes in de berm riepen 80 maar we kwamen niet veel verder dan zo’n 70, 75 km/h. Eenmaal voorbij Heerhugowaard, richting de Ring Alkmaar, veranderde de weg in tweemaal tweebaans *smiley die in z’n handen wrijft* eindelijk die nachtblinde bouwvakker inhalen! Maar nee, plotseling weet het mannetje dan ook het gaspedaal te vinden en gaat ie opeens ook 80 rijden *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* dan ga ik me dus serieus afvragen of zulke snuiters dat nou express doen of dat ze met hun gedachten nog in bed liggen. Maar goed, we mochten ons weer melden bij de altijd opgewekte machinist die stelselmatig de tijdelijke keerlussen rondom de Velsertunnel aan het opruimen was. Hij had al een bakkie thee voor me gezet, en na het uitdelen van de bonnen konden we laden en op pad richting Purmerend. Stond de machinist vorige keer nog schuin over de achterklep heen te laden, nu had hij een mooi werkie voor zichzelf gemaakt, zodat hij via de zijkant kon laden en de rugzakken met een paar minuten vol waren. Reden voor de machinist om 8 auto’s te bestellen *smiley die in z’n handen wrijft* helaas waren ze daar op het stort niet helemaal op berekend. De vaste machinist was vervangen door iemand die daar niet erg bekend was, en het duurde niet lang voordat er een fikkie werd gemaakt om rooksignalen naar de zaak sturen *smiley met een verentooi op z’n hoofd* of er zo snel mogelijk een waterwagen die kant op kon komen. Tja machinisten, er zit altijd wel ergens een beperkende factor tussen *smiley die knipoogt* wij hadden ondertussen ons eigen focusmomentje. Het werkvak bevond zich in de berm tussen de A9 en de A22, en de vluchtstrook-die-we-tijdelijk-even-invoegstrook-noemen was net lang genoeg om de 50 km/h aan te tikken. Daarna was het kiezen: een baan naar links en een vrachtwagen die 2 keer zo hard rijd opzij dwingen, of een baan naar rechts en hopen dat die automobilisten niet veel meer dan 3 keer zo hard van de A22 af kwamen stuiven? Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren en vangrail-kussers aan de 6 vrachten, en mochten we weer op huis aan.
Vrijdag mochten we op dezelfde plek laden, alleen hadden we nu een ander stort. Dus in de keet thee en bonnen pakken, en aan andere chauffeurs uitleggen waar we heen moesten en hoe daar te komen. Ondertussen was er al een behulpzame collega naar jou aan het bellen, of ik wel had gezien dat we naar een ander adres moesten, en of ik de weg wel wist. Tijdens zijn grappige anekdote over een andere collega die vaak verkeerd rijd, kwam er op de boordcomputer een bericht binnen van de planner, dat hij mij een watsepje had gestuurd over een chauffeur van een ingehuurde auto die ziek was, en dat hij zou gaan bellen voor een andere auto. Collega opgehangen (niet letterlijk), met machinist overlegd over de missende auto, planner terugbericht dat hij geen haast hoefde te maken met die vervangende auto, daarna terugbericht gestuurd naar de andere planner die mijn bestelling voor nieuwe werkschoenen binnen had gekregen *smiley die in z’n handen wrijft* schoenen! Dat konden we mooi onderweg even rustig bespreken. Vracht geladen en tijdens het dichtdoen van de kleppen nog even de route uitgelegd aan de chauffeur die na ons in het rijtje kwam, en eenmaal op weg konden we dan de schoenbesteller bellen. Ging prompt de andere telefoon: een meedenkende collega dacht op veesboek te hebben gezien dat jij vervangen zou worden door een nieuwe auto en had alvast een nieuwe tekst verzonnen. Gesprek afgekapt, nog wat met de planner gebabbeld over Manohlo’s en Louboutins met stalen neuzen, wat erg grappig is want kerels hebben dan echt geen idee waar je het over hebt. Andere collega weer teruggebeld om uit te leggen dat ik nog geen nieuwe auto kreeg, maar dat ik zijn suggestie voor ‘Three times a lady’ wel waardeerde. Ik beloofde het doorgeven wanneer de derde vrouwelijke chauffeuse aangenomen zou worden, zodat hij het nog eens kon opnoemen. Daarna rinkelde de werktelefoon weer, de behulpzame collega maakte zijn anekdote over verdwalende collega’s af, vertelde nog een anekdote over vroeger, wat mannen van een bepaalde leeftijd steeds vaker lijken te gaan doen, en oja dat ik op de terugweg even een andere route moest zoeken, want er was een ongeluk gebeurt en de weg was afgesloten bij Assendelft. Toen ik eindelijk op het rode knopje drukte, vertelde jij me dat het 7:56 was *smiley met het stoom uit z’n oren*
Gelukkig verliep de rest van de dag wat kalmer. Het nieuwe stortje was pal naast de A7, onder aan het viaduct bij afrit Purmerend Noord, waar al veel aan de N244 was gewerkt. De verbreding naar tweemaal tweebaans was op dat stuk al grotendeels gerealiseerd, maar nu Spaansen een nieuwe sierbestratingvestiging heeft geopend aan de Purmerenderweg, waren de bewoners in het hoekje Purmerend-Zuidoostbeemster bang voor een enorme toename in het langsrazende verkeer. En dus word er een aansluiting gemaakt vanaf de N244 direct naar de Purmerenderweg, zodat mensen niet meer langs restaurant Boss en de Renaultdealer hoeven te rijden, of nog erger: door Kwadijk heen moeten hobbelen om een mooi stukkie straatwerk uit te kunnen zoeken *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* na 6 vrachten vonden wij het welletjes, en terwijl een paar collega’s nog snel terugsjeesden om de laatste paar vrachten te halen, zochten wij onze thuisbasis weer op. Het is ongeloveloos hoe snel een week voorbij kan vliegen *smiley met een dromerige blik*
Zaterdag begon met uitslapen, waarna ik samen met Wingman op toernee ging om bij Opa en Oma de ring laten zien. Na een lekker gebakje bij de koffie en thee ging de reis verder naar Vader en Moeder, waar de lieve reacties bleven komen. En ook de waarschuwingen over huwelijkse voorwaarden, die snel weer van tafel werden gelachen, want zo ver zijn we nog lang niet. Na nog een bezoekje en een laatste gebakje bij Oma was het tijd om een restaurantje te zoeken en lekker met z’n tweetjes van de avondmaaltijd te genieten.
Om zondag weer op pad te gaan. Nog 1 Oma, nog 1 keer gebak eten en babbelen over de wilde ideeën voor het grote feest, en toen reden we in het zonnetje weer naar huis, om nog even saampjes van de zondag te genieten. En terwijl Wingman lekker in de keuken staat te rommelen, kan ik rustig nog even de nagels lakken voordat de volgende aflevering van Boer Zoekt Vrouw begint en daarmee het einde van dit weekend inluid. Nog een paar uurtjes snoes, dan kunnen wij weer samen op pad en lekker napraten over de avonturen van boeren en hun liefdesleven.
