Geachte Shirley, wat was het weer heerlijk genieten bij Boer Zoekt Vrouw *smiley die in z’n handen wrijft* de boeren hadden een gezellige date met 5 meiden van hun keuze, en Yvonne had voor iedereen iets passends bedacht. De Amerikaanse Olke keerde terug naar zijn Friese wortels en kreeg een cursus schaatsen. Niet het lompe pootje over, maar romantisch zwieren en zwaaien over het ijs. De Canadese Riks, die vertelde dat hij thuis regelmatig dieren uit eigen stal at, ging samen met de potentiële stiefmoeders worsten maken, om die daarna bij een gezellig etentje te kunnen proeven. De Zambiaanse Marc bleef dicht bij zijn eigen wereldje, hij moest zijn vrouwen een boot laten bouwen van bamboe, en daarna kregen ze een maaltijd van insecten voorgeschoteld *smiley die aan z’n kin krabt* soms lijkt een date meer op een test dan op een gezellig samenzijn. Ondertussen werd de Roemeense David met zijn dames en wat glazen wijn aan tafel gezet om van een ander soort exotisch eten te genieten, waarna hij model mocht zitten voor de 5 klei-kunstenaressen die een borstbeeld van moesten maken terwijl ze ondertussen antwoord gaven op een paar lastige stellingen. En tot slot werd de Franse Herman losgelaten in een manege, waar hij de touwtjes in handen moest zien te houden terwijl hij de leidsels overgaf aan zijn 5 dames voor een cursus mennen. De nodige borrels werden genuttigd, grappige verhalen werden afgewisseld met natte ogen, misschien wel dubbelzinnige opmerkingen, flirterige lachjes en wat lastige vragen. Want als je je leven met iemand wilt delen, op een aantal uren vliegen van je veilige thuisbasis, dan is het wel fijn om te weten wat iemand verwacht van zo’n relatie. Meewerken in het bedrijf? Een gezinnetje met kinderen? In een paar dates tijd werd het stadium van ‘wat is je favoriete kleur?’ en ‘moet jij ook zo lachen om katten met strikjes om?’ overgeslagen en ging het direct naar de wat diepere vragen, waarna de boeren met een klein alcoholroesje hun keuze moesten maken. Slechts 3 dames mochten er mee om te gaan logeren, en het keuzemoment was wederom tenenkrommend spannend. Ik kan niet wachten tot ze straks worden losgelaten op de boerderij *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*
Maandag was de romantiek helemaal verdwenen, toen we in het donker op zoek moesten naar een nieuwbouwtje ergens midden in de donkere en regenachtige krochten van Heerhugowaard. Ploegend door de bagger vond ik een route naar de keet, maar dat bleek nog een peulenschil te zijn vergeleken met de route die we moesten zoeken om Heerhugowaard weer uit te komen. De kortste route was niet toegestaan voor vrachtwagens, en dus konden we kiezen tussen de Oosttangent en de Westtangent *smiley die een muntje in de lucht gooit* kiezen tussen ontelbare rotondes, letterlijk, want na 4 raakte ik afgeleid door vlinders en elk rondje leek er wel een rotonde bij te komen, of slechts 3 rotondes en dus ook minder contactmogelijkheden met fietsers. Maar daar kwamen we dus weer in de file te staan toen er massaal fietsers de rotonde overstaken naar de naastgelegen school. En vanwege het miezerige weer gingen er ook veel auto’s die kant op. Auto’s zijn tot daar aan toe, in geval van nood kun je er altijd nog eentje snijden en schuldbewust je hand opsteken. Met fietsers is dat lastiger, de materiële schade is minder maar je hebt er veel meer gedoe van. En dan komen ze ook nog eens van 2 kanten tegelijk *smiley die wit wegtrekt* in het schemerduister met zonder licht en het twijfelachtige talent om altijd even de dode hoek op te zoeken, desnoods door een stuk stoep mee te pakken. In een aanval van Gilles de la Tourette wisten we de rotonde over te komen, nadat we 8 minuten in de file hadden gestaan. Duurzaam en CO2-neutraal, gemeente Hereyougoweird? Gelukkig had de planner ons wel duurzaam ingezet, want met elke vracht grond die we wegbrachten naar een andere nieuwbouw in Alkmaar, mochten we bij de loswal aan de andere kant van Alkmaar meteen een vracht zand mee terug nemen. Heel efficiënt allemaal.
Op de overzichtelijke stukken van de route had ik gelukkig nog wel wat tijd om naar de radio te luisteren. Geheel in stijl met onze route door de Stad van de Zon (ja, schoorvoetend toch maar de route met ontelbare rotondes gekozen) was er iemand geweest die wat duurzame carnavalhits bij elkaar had gezocht. Zo is het best handig om een paard in de gang te zetten, zoals André van Duin zong, want dan kan de kachel een graadje lager. Maar ook zanger Rinus kon er wat van, niet alleen stond hij met Marloes onder de douche, wat de helft van het water bespaart, ook stapte hij samen met Romana op de scooter, wat dan weer een hoop uitstoot bespaart. En er was nog iets met een boompje op je hoofd *smiley die z’n schouders ophaalt* maar met dat vreselijke accent kon ik dat niet goed verstaan. In Groot Brittanië waren ze trouwens iets minder blij met de natuurlijke ontwikkelingen. Al een tijd geleden waren daar de buitenlanders gearriveerd, maar nu verdrongen die het eigen volk. Sterker nog, ze hadden een ziekte onder de leden waar ze zelf weinig last van hadden, maar wat voor de autochtone bewoners dodelijk was. Voor de duidelijkheid: het gaat om eekhoorns. De bekende rode eekhoorns worden verdrongen door grijze eekhoorns, ratten met pluizige staarten. Ze fokken als konijnen en ondertussen dringen ze huizen binnen om snoertjes door te knagen. In plaats van ze dood te maken en in restaurants en bij slagers aan te bieden (wat stiekem al schijnt te gebeuren), gaan ze nu anticonceptiemiddel in nutella doen en dat aan de eekhoorns aanbieden. Toen ik het thuis vertelde vroeg Wingman of die nutella ook in de Nederlandse winkels komt, want dat is een stuk makkelijker dan dat geknoei met condooms elke keer. En dan hebben we het nog geeneens over de smaak.
Dinsdag konden we de Noordhollandse drukte achter ons laten, want we mochten weer naar Harlingen toe. Zei ik ‘drukte achter ons laten’? Het depot aan de Kanaalweg stond vol met vrachtwagens, die zouden uitvliegen naar diverse locaties. Zelf zou ik samen met een andere vijfasser halverwege de ochtend ergens anders gaan laden, maar na wat babbelen over het bakkie en navragen bij uitvoerders bleek er nog wel wat ruimte te zijn om auto’s heen en weer te schuiven. Maar ondanks alle drukte wisten we het toch zo te regelen dat iedereen voor de eerste schaft op de juiste plek reed. Zo begonnen wij eerst met het ritje van de Kanaalweg naar het grote depot De Oostpoort, om daarna verder te gaan vanaf de Grensweg naar De Oostpoort. Nog weer een werkvakje verder stond de keet, waar de mannen blij waren dat er eindelijk een waterkoker stond. Ze begonnen al te glunderen bij de gedachten aan alle eitjes en blikken knakworsten die ze daarin konden koken, maar eerst werd er een jonkie de keet uitgestuurd om water te halen voor mijn bakkie thee *smiley die een kushandje doet* wat een service weer! En wat een gezelligheid ook. Het jonkie vertelde wat over zijn ervaringen als vrijgezel, misschien een klein beetje onder druk van zijn collega’s. Maar misschien was het ook niet heel erg handig van hem om te vertellen dat ie naar 50 Shades Darker, het vervolg op de 50 tinten grijs-film was geweest. En natuurlijk moest hij ook even laten zien wat voor tinder-match er in de buurt was *smiley met opengesperde ogen* tinder? In Friesland? Ik dacht dat ze daar alleen Frynder hadden, waarbij je een pômpeblèdje naar iemand kan sturen als je diegene leuk vind, en wanneer die ander jou ook interessant vind kan je dan een privégesprek voeren, via 2 blikken met een touwtje ertussen, om daarna in de lokale kroeg een Berenburg-cola te gaan drinken. Maar blijkbaar zijn ze dus alweer een stapje verder dan gedacht.
Woensdag mochten we wederom naar Harlingen. Het was de bedoeling dat we weer zouden beginnen met klei rijden vanaf de Kanaalweg naar De Oostpoort, gezellig tussen de trailers, om daarna het werkvak aan de Oosterparkweg op te zoeken om daar klei vandaan te halen. Maar ze waren daar nog even bezig met iets anders, en dus konden we rustig in hetzelfde rondje door blijven rijden. Wat steeds gezelliger werd, want er kwamen in de loop van de dag nog wat auto’s bij uit andere werkvakken vandaan. En toen er ook nog eens een lengtetransportje tussendoor kwam om op het grote maar goed gevulde terrein aan de Kanaalweg te lossen, begon het helemaal spaak te lopen. Gelukkig wisten we het einde van de dag zonder kleerscheuren te halen, en kon ik daarna uitrusten op weg terug naar huis. Terwijl jij een slaapfeestje hield in Harlingen, had ik een carpoolfeestje met de collega’s.
In plaats van donderdag weer in de miniMAN Fabia te stappen, stuurde de planner mij met een noggrotereMAN op pad *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* *smiley met natte oogjes* *smiley met zweetdruppels op z’n voorhoofd* de garage had onderhoud gepleegd aan een trekker met trailer, die moest weer teruggebracht worden naar de chauffeur in Harlingen. En dat kon ik dan wel even opknappen. Wingman had me nog gewaarschuwd: die combinatie is iets langer, dus eerst het parkeervak uit en dan pas het stuur omtrekken *smiley met opengesperde ogen* de zenuwen werden iets minder toen ik zag dat alle parkeervakken naast de auto al leeg waren. Een beetje wiebelig gingen we op pad. Misschien ook omdat de stoel in een nogal relaxte houding stond, waardoor ik helemaal verscholen ging achter de gordijntjes. Nu kan ik me dat goed voorstellen, je wilt er natuurlijk niet mee te koop lopen dat je met zo’n auto moet rijden, maar daardoor vond ik het bij kruisingen toch wel wat spannend. Ook omdat de dode hoek nog groter is dan bij jou, snoes. Gelukkig ging het grootste gedeelte van de route over de snelweg, en deinde ik lekker door de spoorvorming heen op de Afsluitdijk. Na dat hele avontuur had ik genoeg tijd om bij te komen, want we moesten even in de wacht. De uitvoerder wees aan dat er daar en daar nog wat opgeruimd moest worden om ruimte te maken voor een ander hijsapparaat, en dan konden wij zo en zo bij de kraan komen, maar het verwachte halfuurtje werd een tweeënhalfuurtje.
Andere mensen op het werk waren er wel razend druk mee, want iemand had bedacht om een tijdcapsule in het akwadukt te verstoppen. Op diverse punten in Harlingen kon je een briefje schrijven en inleveren, dat in een waterdichte koker gestopt zou worden, die dan weer ergens in een dikke betonlaag verstopt gaat worden. En wanneer de constructie over 100 jaar afgebroken word, dan zou dat weer tevoorschijn komen. Heel leuk allemaal, maar het werd ons zo even snel onder de neus geschoven, dat ik niet veel meer kon bedenken dan “Als dit akwadukt in 2100 word gesloopt, bedenk dan dat het Colosseum al 2000 jaar bestaat” *smiley die aan z’n kin krabt* maar als vrouw zijnde ging ik er later toch weer over nadenken. Had ik moeten schrijven dat ik een vrouw ben, en in de minderheid, en dat ik hoopte dat de verdeling op de werkvloer in die tijd beter zou zijn? Had ik iets moeten zeggen over de verandering van het milieu, en dat ze voorzichtig moeten zijn, of zouden ze ons uitlachen als ze in 2117 terug kijken naar hoe wij hier omgaan met zulke dingen? Zullen de mensen die het openmaken baggervet zijn en worden de kinderen geboren met de insulinespuit al in de hand, of is er al een ommezwaai gemaakt en leven mensen in die tijd gezonder dan we nu doen? Het klinkt zo ver weg, de mannen in de keet hadden het al over vliegende auto’s en dat daarom zo’n constructie niet meer nodig is. Tenminste, de Nederlandse mannen. Driekwart van wat er in de keet zat was Hongaars of Portugees, dat weet eigenlijk niemand, en waarschijnlijk hebben die alleen hun telefoonnummer opgeschreven voor die leuke meiden die de briefjes kwamen uitdelen. Tegelijkertijd is 100 jaar heel dichtbij. Mensen kunnen al steeds ouder worden, de kans is groot dat de kindjes die nu met hun opa en oma bij het uitkijkpunt staan te kijken naar al dat gewerk, straks met hun eigen kleinkinderen staan te kijken naar hoe het weer gesloopt word. Met al die gedachtegangen vloog de dag voorbij, en alsof het nog niet genoeg was geweest, mocht ik de 10×4 van een collega meenemen terug de dijk over *smiley die achter z’n oor krabt* 3 keer een wazig stuurgevoel, maar dan toch liever dat wazige gevoel van jou snoes.
Vrijdag begon dan wel met carpoolen, want jij stond natuurlijk nog in Harlingen. We zouden naar hetzelfde werk gaan als gisteren, en dit keer ging alles een stuk vlotter. We konden vrijwel direct beginnen, maar de uitvoerder vroeg wel of we via de Kimswerderweg van het werk af wilden rijden, in plaats van via de Oosterparkweg. Niet erg, maar dat betekende wel dat we bij 1 van de 2 kranen verkeerd om stonden, waardoor de machinist met het natte spul vlak langs de cabine moest draaien. Na wat gemopper, gespetter en gemanouvreer liep het rondje dan eindelijk net zo vloeiend als de baggersubstantie die werd geladen. Maar toen kwam er plotseling weer een betonpomp in de weg te staan *smiley die aan z’n stuur knaagt* gelukkig was op De Oostpoort wel alles voor elkaar. De mannen van de kranen probeerden de jonge snaak van de mobiele kraan aan mij te koppelen, en eindelijk was hij dan zo ver dat ie een rondje mee durfde. Gezellig hoor, terwijl ik grapjes maakte over een domme Volkswagenrijder die probeerde een trailer aan de kant te duwen, vertelde hij dat ie ook een Golf reed. En toen ik nog even met de uitvoerder babbelde over lompe en onbehouwen machinisten, hielp hij me herinneren dat ie ook op een kraan zat *smiley die grijnst* maar evengoed hebben we het wel gezellig gehad. Terwijl hij ondervraagd werd door zijn collega’s, zocht ik de keet op waar de Nederlands sprekende machinisten zich verzamelden, en waar de uitvoerder trakteerde op patat. Het was een heerlijk dagje geweest, en om het af te sluiten mochten we nog een vrachtje zand meenemen naar Schagen, waarna jij in de ruststand ging en ik in de kantine nog wat verder babbelde met collega’s.
En zo werd het zaterdag. Een beetje uitslapen maar niet te lang, want ik mocht weer naar de therapeut toe voor een massage. Meteen daarna mocht Wingman op tafel, want ook hij was daar wel aan toe. Met een paar mooie stukken tape op de rug en het advies om niets te tillen, sloegen we het boodschappenuitje over en zijn we gezellig bij vrienden op de bank gaan zitten. Beetje bijkletsen over hoe het leven er nu voor staat, onder het genot van een bakkie thee en een appelpuntje. En daarna lekker thuis op de bank kruipen. Wingman begon al spierpijn te krijgen van zijn behandeling, en ik was ook moe genoeg om bij hem te gaan liggen. Gek is dat, wat een beetje wrijven en drukken al teweeg kan brengen.
Over wrijven en drukken gesproken: zondag besloten we na het uitslapen dat het wel mooi weer was om een rondje te gaan toeren met de motor. Alhoewel ‘mooi weer’ een nogal ruim begrip is. Terwijl dagjesmensen genoten van een lekker ijsje, was Wingman in een innige omhelzing met zijn warme chocomel verstrengeld geraakt, in een poging om weer leven in zijn vingers te krijgen. Verder was er weinig aan de hand, tot we bij Vader en Moeder aan kwamen rijden. Vader was die ochtend ook op de motor gestapt voor een rondje toeren, maar daar dacht de motor anders over. Die gooide zijn bestuurder er met een spectaculaire tankslapper weer af en weigerde daarna om weer te starten. De motor werd naar huis geduwd, en Vader werd door Moeder naar de huisartsenpost gereden. Tegen de tijd dat Wingman en ik het pad op reden, waren ze net weer terug en van de ergste schrik bekomen, en werden er plannen gemaakt voor het mantelzorgen. Want koeien kun je geen 6 weken op verlof sturen, en voor de stoppersregeling waren ze net te laat *smiley die z’n mouwen opstroopt* en zo studderden Wingman en ik nog even door de stal heen. Moeder had troosteten gemaakt in de vorm van pannenkoeken met spek, en met een volle buik zijn we zo weer thuis gekomen. Nog even bijkomen van de schrik, uitbuiken, Boer Zoekt Vrouw kijken en dan lekker op bed. Dan kunnen wij morgen weer samen op pad snoes, hopelijk zonder tankslappers en andere narigheid.
