Geachte Shirley, na het drukke weekend hoefden we gelukkig niet zo heel vroeg op. We mochten zand laden bij de loswal in Schagen en dat naar een nieuwe zogenaamde ‘ovonde’ rijden aan de A. C. de Graafweg, richting Opmeer. De weg heeft landelijke bekendheid gekregen als dodenweg, en ondanks dat de bermen zijn aangevuld met een randje beton, waardoor auto’s niet meer meteen het weiland of het water induiken als ze met een wiel naast het asfalt komen, gebeuren er nog steeds veel ongelukken. De mannen van Oôs Joôs zongen jaren geleden al dat het zo gaaf is aan de A. C. de Graaf, en nu willen de gemeentes dat blijkbaar ook weer. De kruising waar wij moesten wezen heeft alle ingrediënten voor kleine foutjes met grote gevolgen. Op dat punt gaat er namelijk een watertje onder de weg, en omdat er aan beide zijden van dat water een boerenweggetje loopt, heeft het kruispunt een soort H-vorm. Niet alleen zit er hoogteverschil in de weg, ook maakt ie hier en daar een paar mooie slingers, waarvan 1 slinger vlak voor die kruising netjes uit het zicht word gehouden door een handvol bomen. Inmiddels zijn er al drempels gelegd om de snelheid er een beetje uit te halen, maar blijkbaar is dat nog niet genoeg. Tussendoor mochten we een paar vrachten zand naar Medemblik brengen. Niet langs een provinciale weg, maar echt in Medemblik, in een hoekje van een parkeerplaats. Het eerste rondje was het alleen nog de auto van de grondwerker die even een parkeervak op moest schuiven, het tweede rondje was het kiezen tussen manouvreren om een knappe Jaguar heen, of een Prius *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* en met manouvreren bedoel ik dan dat we een paar meter vooruit en weer een paar meter achteruit rijden terwijl ik als een malle jouw voorbanden aan het opslijten ben door op dat kleine stukje helemaal van links naar rechts te sturen, in de hoop dat we jouw kont een stukje om krijgen en zo dan toch in de juiste positie komen om te kiepen en om vervolgens ook weer de parkeerplaats te verlaten. Bij de derde vracht waren er gelukkig al een paar auto’s weg, en daarna konden we weer genieten van het uitgestrekte landschap in de contreien van Opmeer *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* waar een collega ondertussen gewoon door was gereden, dus er was al een aardig beginnetje gemaakt.
Dinsdag werd dat beginnetje bij Opmeer verder uitgebreid. Niet met 2, maar met 8 auto’s. En omdat we ’s ochtends nog weinig last hadden van de drukte op de N241 langs Schagen en het spitsuurtje bij niet-zo-turborotonde bij Verlaat, hadden we voor 8 uur al zowat 20 vrachten op het werk gekiept. En dan waren er ook nog een paar chauffeurs die klaagden over rijplaten, omdat ze scheef stonden te kiepen. Ach wat is scheef *smiley die met een duimstok staat te knoeien* we kiepten vanaf het boerenweggetje, dat tegelijkertijd een dijk is, en die vanaf de wat hoger gelegen A. C. de Graaf wat naar beneden liep, waardoor je soms niet helemaal recht stond als je schuin vanaf de weg de berm indraaide. Van de andere kant ligt zowel die weg als dat talud er al een tijdje, en heb ik er wel aardig vertrouwen in dat die piekbelastingen van nog geen 50 ton weinig schade aanbrengen. Ondertussen probeerde de machinist een paadje schuin naar beneden in het zand te schuiven, zodat we een wat ruimer stort konden creëeren en van beneden af naar boven konden werken *smiley die door stapels boeken bladert* ze zeggen wel eens (en met ‘ze’ bedoelen we dan ‘chauffeurs’) dat als je echt niks meer kan, je altijd nog machinist kunt worden, maar bij zulke werken zit er wel een bepaalde gedachtengang achter, want een beetje geknoei van de machinist zou de hele constructie kunnen laten rammelen. Ondertussen was de sfeer tijdens de schaft nogal uitgelaten. Bij de loswal in Schagen was het al een tijdje geleden dat er 2 klussen tegelijkertijd bezig waren en dat er zomaar 10 chauffeurs in de keet zaten. En dan nog de loswalmedewerkers erbij *smiley die z’n adem inhoudt* het paste precies allemaal. Niet lang na de schaft werd het helemaal rustig, toen de boot en ook de trechter leeg raakten. Terwijl de inhuurauto’s huiswaarts keerden, brachten wij nog even een zandje naar Zuid Scharwoude, om daarna door te rijden naar Alkmaar, waar we nog net voor 4 uur een vrachtje korrel konden krijgen, om die na een lange rit door de middagspits in de Venhuizen te dumpen *smiley die z’n uren telt* kijk dat zijn tenminste nog eens dagen.
Woensdag mochten we weer terug naar Schagen om zand te gaan rijden naar de A. C. de Graaf, maar niet voordat we een toolboxmeeting hadden gedaan. Geen filmpje kijken maar wel een stapeltje A4tjes doorlezen, en vervolgens een krabbeltje zetten, zodat ze op het werk ook weten dat je je eigen naam kunt schrijven. Ja natuurlijk heel mooi allemaal, dat we respectvol met elkaar omgaan, ons aan de regels houden, veilig werken, vogelnesten melden bij de ecologen en vissen uit uitgebaggerde sloten in een ander watertje zetten, maar waar waren die wijze woorden toen we de afgelopen 2 dagen scheef over het randje stonden te kiepen? Zonder verkeersbelegeider erbij *smiley die achter z’n oor krabt* misschien denk ik er te makkelijk over, misschien is ‘veilig werken’ al zo vanzelfsprekend dat ik het onzin vind om er nog briefjes voor in te vullen, maar helaas is dat ook zo’n dingetje in de categorie ‘meewerken doet het minste pijn’. Terwijl er aan de ene kant hard word gewerkt aan Logistiek Zonder Papier, worden er aan de andere kant nog veel briefjes rondgedeeld met veiligheidsvoorschriften en let-hier-ook-op-memo’s op prikborden geplaatst. Ondertussen werd het weertje wel steeds beter, de metereologische lente was geloof ik al begonnen, maar gezien de temperatuur kon het niet lang meer duren voordat ik weer BH’s moet gaan dragen, omdat de allesverhullende werktrui weer uit kan *smiley in een fladderjurk die door het lange gras rent* de temperatuur liep ’s middags kortstondig nog even flink op, toen we het laatste vrachtje zand net over de rand wilden kiepen en vervolgens niet meer weg kwamen. Gelukkig stond er in de toolbox ook dat we niks over het werk mogen publiceren, dus hoef ik niet over dat voorval te vertellen *smiley die grijnst*
Donderdag, jawel, Schagen Opmeer, wat een heerlijk rondje is het toch. En aangezien we er niets meer over kunnen zeggen, gaan we het maar eens over een ander werk hebben: de N241 langs Schagen. Elk rondje weer reden we daar langs, en elk rondje weer zagen we de zwoegers druk bezig zijn. Mannetjes in de loopgraven die iets deden met kabels. Heel geheim onder een tentje verstopt. Mannetjes met kranen die de berm aan het opknappen waren bij de stukken definitieve weg. En dan nog de mannetjes die gisteren druk bezig waren met asfalteren, de verkeersregelaars die de vele auto’s en tractoren daar omheen moesten leiden, de freesclub die vandaag bezig was terwijl wij er via een nieuwe omlegging omheen slingerden, het was aan alle kanten druk. En dan was het ook nog eens mooi weer, dus waren er een hoop boeren bezig met mest uitrijden. Oja, er waren ook nog verkiezingen geweest. De opkomst was een stuk hoger dan 5 jaar geleden, en hoewel nog niet eens alle stemmen waren geteld, en de uitslag in de loop van de ochtend soms nog een zeteltje veranderde, werd er al druk gepraat over de ‘winnaars’, de ‘verliezers’ en wie nou met wie moet gaan samenwerken. Dat het regeren van het land als een spelletje word gezien, waarbij het niet draait om een gezond volk met een gezonde economie, maar om wie er meer of minder zetels heeft, laat duidelijk zien dat er meer vrouwen nodig zijn. Terwijl de kerels druk bezig zijn met een potje ver-piesen, kunnen de dames in alle rust vergaderen, besluiten nemen, het land beter maken en daarna gezellig nog wat theeleuten over nieuwe breipatronen en hoe het thuis gaat met de huisvader. Terwijl er op de ene zender druk werd gespeculeerd over de mogelijke coalities, werd er op de andere zender gebeld met boeren, Greenpeace en vrachtwagenchauffeurs, die allemaal blij waren dat de pro-EU partijen en de ‘groene’ partijen zoveel stemmen hadden gekregen *smiley die in z’n handen wrijft* nu nog afwachten welke partijen er daadwerkelijk aan de macht komen.
Vrijdag, niet schrikken snoes, mochten we ons melden op stort Nauerna *smiley met opengesperde ogen* dat was even een rondje de hele andere kant op. Gelukkig wel met een redelijk bekende bestemming, namelijk de N241 bij Schagen. Al 4 dagen reden we er langs, maar nu mochten we dan eindelijk ook zelf weer iets doen op dat werk *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en tussendoor lekker de benen strekken op de lange afstanden. En op de afstanden zagen we weer een hoop leuks voorbij komen. Een zeldzame Plymouth Prowler, maar ook een misschien nog wel zeldzamere en sowieso oudere Rolls Royce limousine. Waarschijnlijk onderweg naar een mooi feestje, want niet ver daarachter volgde een auto met paardentrailer en witte koets. Ook troffen we de nieuwe SUV van Alfa Romeo, de Stelvio *smiley die z’n schouders ophaalt* mwah het heb op zich wel wat, maar als het eerste exemplaar meteen in het grijs word gedrukt, dan weet je al een beetje hoe er in de fabriek over gedacht word. Dan vond ik dat opzichtige lipstickrood van die Mercedes S klasse toch wat gaver. Of het bordeauxrood van de Jaguar F-type. Helaas was er nog iets roods, namelijk de verkeerslichten op de N242, wanneer we van Heerhugowaard verder reden naar boven, langs het uitgestrekte industrieterrein Zandhorst. Ja dat je niet alle lichten mee kunt hebben, dat snap ik. Maar het leek wel alsof we op de heenweg steeds alle lichten tegen hadden. En voordat die 50 ton dan weer op tempo is *smiley die diep zucht* om nog maar te zwijgen van die kruispunten waar het even naar 2 banen gaat, en de automobilisten vechten om ons via de verdrijvingsvlakken nog in te kunnen halen. Nee dat draagt niet erg bij aan een gezellig werksfeer. Gelukkig waren we op tijd al klaar met die werksfeer, want toen we om 3 uur stonden te kiepen, en dus nog een vrachtje hadden kunnen halen, zei de machinist dat het mooi was geweest. Op tijd naar huis dus, zodat ik alvast een voorsprongetje kon nemen op de te-doen-lijst voor het weekend.
In het dwangmatig volproppen van de wasmachine en het tegenwind fietsen naar de supermarkt kon ik mijn frustaties een beetje kwijt, want er waren een paar dingen die volgens mij niet klopten. Eerder die week was daar het bericht dat Amsterdam trappetjes gaat plaatsen in de grachten, omdat er nogal eens mensen verdrinken. Het gaat dan om zo’n 18 doden per jaar, en vaak zijn dat dronkelappen die in de gracht staan te zeiken. Ook zouden er nog wat extra urinoirs geplaatst worden, om de dronkelappen weg te lokken bij de steile grachtenmuurtjes. Blijkbaar ligt de grens voor ingrijpende aanpassingen dus bij 18 doden per jaar. Vervolgens was er een bericht dat rijschoolhouders pleiten voor een cursus ‘hoe kom ik uit een auto die te water is geraakt’, als verplicht onderdeel van de rijles *smiley die achter z’n oor krabt* zijn dat dezelfde rijschoolhouders die niet meer dan 60 kilometer per uur mogen rijden, en urenlang op lage snelheid door woonwijken sukkelen, of een sporadisch uitstapje over de snelweg compenseren met een langdradig verhaal langs de kant van de weg? Dezelfde rijschoolhouders die geen verlaten parkeerplaats opzoeken om noodstops te oefenen, of om aquaplanning uit te leggen met behulp van een paar diepe plassen en een overenthousiaste puber die op het gaspedaal staat? Dezelfde rijschoolhouders die zorgen dat mensen wel kunnen slagen, maar ze niet echt laten autorijden, omdat dat teveel aan verbruik en bandenslijtage kost? Die willen nu dat mensen extra geld gaan uitgeven om te leren hoe ze uit een auto moeten komen die langzaam in het water verdwijnt? Volgens mij ligt het aantal doden-door-verdrinking-in-auto lager dan 18, dus laten we dat idee gewoon van tafel schuiven. Laten we eens beginnen met iedereen die les heeft, verplicht een dag mee te laten rijden op een vrachtwagen. Dat ze zelf kunnen zien wat de chauffeur allemaal wel en niet ziet. Snijdende auto’s over verdrijvingsvlakken, mensen die 70 rijden op de snelweg en boos gas bij gaan geven wanneer je ze inhaalt, maar dat dan weer niet doen wanneer ze naar boven rijden uit een tunnel vandaan, mensen die op het laatste moment nog ff snel de afrit willen pakken voor die trage vrachtwagens langs, of fietsers die steeds de dode hoek op blijven zoeken. Zal dat 18 doden per jaar schelen? Ik denk het wel.
Zaterdag begon alweer vroeg. Wingman mocht naar de therapeut, helaas niet voor een relaxmassage maar voor wat accupunctuur en een nieuw setje fysiotherapeutisch tape, waarna we samen doorreden naar Vader en Moeder, om op de boerderij wat te gaan mantelzorgen. Wingman wist met zijn kreupele pootje als eerste de tractor te bereiken, en ging lekker poep rijden, terwijl Vader wat over het erf liep te delegeren en ik Moeder hielp met de booschappen. Na de lunch hielp ik Vader nog wat te studderen in de stal, en toen hij de koeien ging voeren, vond ik het tijd worden om een rondje met Wingman mee te gaan. Eens kijken hoe zijn project erbij lag. Daarna weer koffie en thee met koek erbij, waarna Wingman het laatste stukje land onder de mest smeerde en ik alvast huiswaarts keerde. Die namiddag moest ik namelijk echt aan het werk *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* als een volleerd prutser in de keuken had ik aangeboden om hapjes te maken voor een feestje zondag. Iets met spinazie, pijnboompitten en kruiden in deegflapjes, besmeerd met ei en sesamzaadjes. Heel gezond, maar niet zo makkelijk als ik had gehoopt. In een anderhalf uur durende aanval van Gilles de la Tourette wist ik iets te fabriceren wat er enigszins op rooide. De 2 meest mislukte exemplaren werden gebruikt als proefexemplaar, en hoewel Wingman zei dat het goed smaakte, vond ik de smaak erg tegenvallen in vergelijking met de tijd en de scheldwoorden die ik eraan kwijt was geweest. Nog maar even nukkig op de bank zitten dan, met een restantje wijn en een flesje bier, en als een oud stelletje niet te laat naar bed.
Want zondag was het dan zo ver *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de babyshower! Kadootjes ingepakt, nette kleertjes aan, semi-mislukte hapjes mee, en toen eerst nog even langs Vader en Moeder, om daar verse moedermelk te halen. Ach of het nu van een rund of een mens komt, wanneer er babies onderweg zijn, hoort daar gewoon een fijn glaasje melk bij. Alhoewel daar niet veel van werd geproefd. Zelf ben ik het helemaal niet gewend, en had ik er dus ook niet echt aan gedacht, maar mensen met lactose intolerantie en zwangere vrouwen kunnen beter geen echte verse melk drinken. Gelukkig stond er genoeg ander lekkers op tafel. Maar het ging natuurlijk niet alleen maar over eten. Met meerdere zwangere vrouwen, een paar moeders en een paar oma’s aan tafel krijg je een heel ander soort gesprekken *smiley met opengesperde ogen* de redenen om niet zwanger te worden volgden elkaar in razend tempo op, terwijl de (groot)moeders instemmend knikten en andere vreselijke scenario’s op tafel gooiden, met een ondertoon van ‘ach zo gaat dat nou eenmaal, er zijn ergere dingen’. Tussendoor waren er nog een paar spelletjes, om iedereen een beetje bij de les te houden. De middag vloog voorbij, de moeders in spé vonden het tijd om de bank weer op te zoeken, en ik keerde terug naar Vader en Moeder, waar inmiddels ook Zusje, Zwager en Oma waren aangeschoven. Lekker babbelen, Oma via een toeristische route weer naar huis brengen, en daarna met het gezin aan tafel. Pizza en spare ribs, maar voor een toetje zat ik echt te vol. En inmiddels moesten we ook een beetje haast gaan maken, want Boer Zoekt Vrouw begon al bijna *smiley die zit te springen in z’n tuigje* en wat werd het spannend! Bij de Franse Herman was er weinig spanning meer, hij had vorige week al een vrouw naar huis gestuurd, en nu werden de andere 2 meiden ondergedompeld in het gezin. Samen koeien voeren, tuinieren, taart bakken, je zou bijna denken dat het broer en zussen waren in plaats van potentiële bonkermaatjes. Ondertussen liep de spanning bij de Canadese Riks ook op, of beter gezegd bij 1 van zijn vrouwen. Zij vond het juiste gevoel niet bij hem, en ook de omgeving bood weinig troost. Alleen de hond dan, die haar na een goed gesprek aanraadde om haar tas te pakken. Riks’ Powerpuff clubje werd iets uitgedund, maar het tenenkrommende moment aan de keukentafel kon zo wel overgeslagen worden. En zo ging het ook bij Marc, in het warme Zambia twijfelde er ook eentje aan de warme gevoelens. Of eigenlijk 2, slechts 1 dame was direct enthousiast over hem. Ook bij Marc viel er weinig te kiezen, toen de meest hardnekkige twijfelaarster haar tassen pakte. En dan merk je wel verschil in leeftijdervaring. Bij de ene boer word er druk gegiecheld wanneer het woord ‘zak’ valt, bij de andere boer worden verstopte littekens van vorige relaties pijnlijk tevoorschijn gehaald. Gevoelens laten zich niet leiden, je kunt ze wegstoppen, en dat kan heel lang goed gaan, maar er komt een moment dat ze weer de kop opsteken. Zo vertrokken er 2 vrouwen die misschien nog iets uit hun verleden moesten verwerken, of misschien aan een avontuur waren begonnen dat hun verleden nog niet kon verdoezelen. Iets wat, ondanks de wat lagere leeftijd, ook speelde bij David in Roemenië. Heftige relaties en scheidingen waren er dan nog niet geweest, maar dat wil niet zeggen dat relaties, of de relatie die hun ouders hadden, minder indruk hebben achtergelaten. David was zo gastvrij en druk bezig om het iedereen naar de zin te maken, dat al de meiden het gevoel hadden dat ze zouden blijven. En juist degene die er het meeste zeker van was, die de beste gesprekken had gehad, mocht op huis aan. In retroperspectief snapte ze het helemaal. Zoals alleen vrouwen dat kunnen uitleggen in hun vrouwlogische manier. En dan was Olke daar ook nog. Eerst kreeg hij een flinke tik op de vingers van Yvon, want zijn vorige relatie liep op de klippen omdat hij niet vleiend genoeg was, niet genoeg had laten merken dat hij gek op haar was. En nu er 3 vrouwen aan zijn lippen hingen probeerde hij zo netjes mogelijk alle aandacht eerlijk te verdelen, dat het flirten er helemaal bij inschoot. Maar ook bij hem was de spanning duidelijk te zien, toen hij de meest geschikte boerin naar huis toe stuurde. Maar zoals Yvon heel wijs kan vertellen, gaat het om het gevoel, niet om wie het beste kan werken op het erf. Op alle erven keerde de rust terug, de groepjes werden kleiner, het volgende keuzemoment lijkt nog mijlenver weg, net als de volgende aflevering. Tegelijkertijd komt de realiteit razendsnel dichterbij. Het is weer laat snoes, gelukkig hoeven we morgen niet al te vroeg op pad. Nog even snel een paar uurtjes slapen, en dan gaan wij samen weer boertjes kijken. Slaap lekker en tot morgen *smiley die een kushandje doet*
