Geachte Shirley, de strijd is nu echt begonnen *smiley die in z’n handen wrijft* bij de boeren van Boer Zoekt Vrouw zijn er op elk erf nog maar 2 vrouwelijke logees te vinden, en het gaat hard tegen hard. Of ze nu in Canada, Amerika, Roemenië, Zambia of Frankrijk zitten, in een keuken, tijdens een picknick tussen het jongvee, aan de thee in de avond, op een steen onder een parasolletje of in een brocanterie-winkeltje, er gaat geen moment voorbij of 1 dames zoekt contact terwijl de ander vuil toekijkt. Even aanraken, even schalks aankijken en giechelen, even benadrukken hoezeer ze wel niet bij hem passen omdat ze ook gevoelig zijn/dezelfde smaak hebben/dezelfde dingen hebben meegemaakt/hetzelfde, nee maar echt precies hetzelfde van een relatie verwachten, terwijl de ander vals toekijkt en probeert de hoorntjes op haar hoofd te verstoppen *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* wat een heerlijk idee dat ik me nooit in die slangenkuil heb hoeven begeven. Aan de kant gezet worden voor een grietje dat je alleen een paar keer op veesboek voorbij hebt zien komen is tenenkrommend pijnlijk, maar als het zo midden in je gezicht gebeurt, moet dat echt heel verschrikkelijk zijn. Ik kan niet wachten tot er straks gekozen moet worden en er nog een paar valse sneren achteraan komen.
De maandag ochtend begon vroeger dan ik de afgelopen week gewend was. Hoewel de tijd niet veel verschilde, was het nu nog donker en lieten de vogels zich ook nog niet horen. Gelukkig was er wel een gesprek met een Mercedesrijder waardoor ik snel wakker werd. Voordat ik een grap kon gaan maken over rookpluimen, stond de loonwerker uit de buurt al in de keet. Er waren een aantal vrachten draineerzand besteld, en die moesten naar verschillende locaties in de omgeving van Schagen gebracht worden. Samen met een collega doken we het platteland in. Terwijl het zonnetje de mist verdreef, hoorde ik op het nieuws dat het bedrijf Van de Bron de mist uit Amsterdam wil verdrijven door de grote Nuoncentrale bij de Coentunnel, tegenover onze loswal, wil kopen en slopen. Hoewel zo’n locatie de vierkante meters in goud waard is, gezien de hoge woningnood in de stad, bood Van de Bron slechts 1 miljoen euro + de kosten van ontmanteling van de grote stookoven. Hoewel Nuon graag aan de consument vertelt dat ze wel degelijk met ‘groen’ en ‘duurzaam’ bezig zijn, gingen ze niet op dit wereldverbeterende bod in. Alleen al een regeling voor de werkloos rakende werknemers zou 40 miljoen kosten. Met dat miljoentje extra dat Van de Bron bij de gemeente Amsterdam lospeuterde, waren ze er dus nog lang niet. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen, vooral omdat we dan ook bij de loswal wat schonere lucht binnen gaan krijgen. Ondertussen hadden we op alle aangewezen plekken in diverse weilandjes gekiept, en mochten we vroeger dan verwacht alweer op huis aan *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en dat zonder technisch malheur!
Dinsdag stuurde de planner ons weer de lange baan op. Of in ieder geval om op het werk te komen, want we mochten ons melden in Harlingen, aan een straat die de planner nog steeds niet goed uit kan spreken, maar wat aan het begin van het werk bekend stond als het Perseverantia-terrein. Samen met 2 collega’s mochten we nog wat klei wegrijden uit de tunnelbak vandaan. Lekker rustig aan want de machinist moest alles tussen de verstevigingsbuizen en heipalen vandaan peuteren. Maar die extra tijd konden we mooi gebruiken want om bij de kraan te komen moesten we achteruit tussen kraanstempels en containers door manouvreren. Gelukkig was er aan beide zijden zeker 2 vuistjes ruimte, dus nog geen reden om het werk af te blazen wegens veiligheidsredenen. Maar ach eigenlijk mochten we ook niet klagen, want terwijl wij zonder noemenswaardige strubbelingen onze vrachten wegbrachten, stond de rest van Nederland in de file rondom de Schipholtunnel. Door een brandje in de kluwen van electrakabels was de tunnel dicht gegooid. Wanneer de camera’s en ventilatoren en alle andere veiligheidsongein niet werken, word de boel gewoon afgesloten. Geen 2 rijbanen die onder politiebegeleiding open blijven zodat de middagspits in traag tempo door kan rollen, maar een compleet verkeersinfarct volgde. Er waren mensen die niet eens thuis waren gekomen, omdat ze de volgende ochtend eerder op pad moesten om een andere route te zoeken. Rond de tijd dat de tunnel weer open zou gaan, kwam er een berichtje langs op de radio dat de technische dienst nog druk bezig was en de tunnel dus nog een paar uurtjes dicht zou blijven. Ondertussen brachten wij 12 vrachten naar depot De Oostpoort, waarna we nog een vrachtje metselzand mochten laden om mee terug te nemen de dijk over.
Eenmaal thuis gekomen hoopte ik op een warm avondmaal, maar Wingman zat gedesillusioneerd op de bank. Die middag waren de solarboeren weer langs geweest *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* en wederom ging mijn hoop op een schonere wereld (okee het is maar een heel klein stukje, maar alle ieniemienie beetjes helpen) in rook op. Letterlijk in rook, want het kwam niet alleen uit onze oren, maar ook uit de omvormer. Dus nu liggen er nog steeds zonnepanelen werkloos op het dak, met onder dat dak een nutteloos setje batterijen. En daaronder 2 mensen die hun verdrietige toestand probeerden te verdoezelen met pizza en een borrel.
Het weer was woensdag ochtend hetzelfde als mijn humeur: donker, miezerig en winderig. Alsof het universum mij gisteren liet weten dat het niet wil dat ik mijn snode wereldverbeteringsplannen doorzet, en mij die ochtend achter m’n rug om uitlachte maar precies hard genoeg zodat ik het nog kon horen *smiley met een donkere wolk boven z’n hoofd* en dan had de planner ook nog wat leuks bedacht: die vracht metselzand van gistermiddag mochten we eerst even bij de sierbestrating in Uitgeest lossen, voordat we ons om half 7 zouden melden in Alkmaar bij het grote Garbage City. En we moesten daar wel op tijd zijn, want we kregen ook nog een stapeltje bonnen mee voor de ingehuurde auto’s. Nadat ik een paar van die inhuurjongens probeerde te roepen via de bak, kwam ik erachter dat er vlak naast Garbage City ook nog wat fijne snaken aan het werk waren *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* in volle verbazing lieten we hen achter, niet wetende wie of wat er nu over de bak met hun had zitten praten. Ja dat maakte mijn humeur wel iets minder donker. Ondertussen brachten we vrachten menggranulaat naar de N241, de provinciale weg langs Schagen. Op verschillende plekken was een keurig vlakke zandbaan erin geschoven, daar moest een laagje korrel overheen, want vrijdag zouden de asfaltrockers daar weer langs komen. Ondertussen was er ook een hoop te doen op de radio. De kabinetsformatie was begonnen, mevrouw May had haar brief over de 50e regel in het EU-verdrag ingeleverd en daarmee is de Brexit dan echt van start gegaan, en ook was er diezelfde dag een grote landelijke actie om geld op te halen via Giro 555, voor de (naderende) hongersnood in Afrika. Op vrijwel elke radiozender hadden ze een paar verslaggevers of werknemers van goede doelen gevonden om hun vreselijke verhalen te vertellen over ondervoede kindjes en dood vee, terwijl tegelíjkertijd op de achtergrond een oorlog sluimert. Ja dat is natuurlijk allemaal heel erg heftig, maar er was 1 bericht dat alle andere nieuwsitems in de schaduw plaatste: Gordon gaat namelijk trouwen *smiley met een sluier over z’n hoofd* en Gordon zou Gordon niet zijn als hij niet eerst via een tv-programma de Ideale Man gaat zoeken, om vervolgens ook nog eens voor de camera zijn ja-woord te gaan zeggen *smiley die zit te springen in z’n tuigje* Gordon en een lesje ‘hoe organiseer je een bruiloft’, ik kan niet wachten tot het op de buis is!
Maar voordat het zover is, moesten we eerst nog een dagje korrel rijden van Alkmaar naar Schagen. Nog iets eerder dan gisteren mochten we ons melden in het duistere Garbage City. Alles was nog donker, de luiken bij de acceptatie-keet waren nog gesloten, maar verderop op het terrein, verstopt achter een grote bult menggranulaat, stond een shovel al druk vrachtwagens vol te scheppen. Hoewel wij als 1 van de eerste moesten laden, stonden er al auto’s voor ons te dringen, dat kwam mooi uit, want dan konden wij alvast het kwartiertje erop smokkelen *smiley die in z’n handen wrijft* om daarna aan te sluiten in de lange sliert auto’s die er vandaag heen en weer zouden rijden. Er moest even een tonnetje of 2000 worden verzet, wat meer nog dan gisteren, maar ’s ochtends leek het allemaal wel wat moeizamer te gaan. Het was een rommelige ochtendspits, en wanneer je dan eens lekker het gas in wilde trappen, dan reed je weer achter een boertje aan die op zoek was naar een stukje bollenland. Eindelijk liep de spits tegen z’n einde, maar toen werd er bij Heerhugowaard weer een rijbaan afgesloten om een verloren verhuisliftje uit de berm vandaan te halen *smiley die op het stuur zit te trommelen* gelukkig verliep het de rest van de dag wat soepeler. Ondertussen reden we ook elk rondje langs het steunpunt, waar we al een tijdje niet meer zijn geweest. Na die enorme sneeuwbui is de temperatuur weer omhoog gegaan, en waren we niet meer nodig. Maar nu leek het erop dat het hele steunpunt niet meer nodig zou zijn. Terwijl het shoveltje zijn best deed om de grote trailers vol te laden met zout, reden 2 andere collega’s alle strooiers naar andere steunpunten, gevolgd door een collega met een oplegger vol sneeuwschuivers. Na een dagje korrel te hebben gereden, mochten we nog een vrachtje gefreesd asfalt van het werk af naar het depot rijden, nu het strooien over lijkt te zijn, moeten we toch op een andere manier aan onze overuurtjes zien te komen.
Vrijdag was het dan zo ver *smileys die confetti strooien* de laatste dag van het strooiseizoen *smiley die in z’n handen wrijft* het is weer voorbij die mooie winter. Gisteren werd er alweer een warmterecord gevestigd, dus het is afwachten hoeveel van die mooie winters er nog gaan komen. Eerst maar weer eens een dagje in de zandrace, van de loswal in Schagen naar de ovonde net voor Opmeer. Een rustig rondje, we hadden mooi de tijd om een beetje rond te kijken. Spelende schaapjes in de wei, dravende paardjes, een varkentje dat lekker in de bagger lag te slapen, en de asfaltrockers die netjes in een rijtje stonden te wachten tot ze eindelijk voor de machine mochten gaan staan. Genietend van het zonnetje trok de dag in een gestaag tempo voorbij. Tot er halverwege plotseling aan de bel werd getrokken, want de tweede boot die voor de kant verscheen, had wel erg nat zand bij zich. Niet dat de machinist op het stort dat erg vond, want dat kon hij wel in een hoekie schuiven en er maandag, als het wat droger zou zijn, mee aan de gang gaan. Alleen krabte hij zich nog eens op het achterhoofd, toen de eerste vracht zelf-vlakkend zand werd gekiept. Normaal gesproken blijft zand op een bult achter de auto liggen, maar dit zand was zo nat dat het uit de bak vandaan meteen omwijd spoelde. Tja in alle haastigheid wil er nog wel eens een bootje nat zand tussen zitten, als er zoveel zand nodig is dat de schepen minder tijd hebben om het droog te pompen. Gelukkig werden de vrachten daarna wel iets beter, en konden we zonder de boel af te blazen de dag gewoon vol maken. Nog even de kleppen smeren, en toen was het alweer tijd voor weekend, dat meteen begon met een verjaardag van Oma. Gezellig met een groot gedeelte van de familie zitten babbelen over hoe het er nu mee gaat enzo, lekker als je zo kunt beginnen.
En dat betekende dat de zaterdag begon met uitslapen *smiley die zich nog eens uitrekt* om daarna lekker op de bank te gaan zitten ontbijten. Eigenlijk hadden Wingman en ik vanalles op de agenda staan. Behalve een was draaien ook boodschappen doen, stofzuigen en nog wat poetsen en boenen. Maar zoals ik inmiddels gewend ben, duurde het even voordat we op gang kwamen, waarna het tempo ook vrij snel weer inkakte en we besloten om de rest naar zondag door te schuiven. Het was voor ons immers ook weekend. En eigenlijk kwam dat wel mooi uit, want op die manier kon ik nog even de herhaling van de Formule E race kijken. Spanning alom *smiley die om z’n eigen grap lacht* maar helaas wist de Nederlander Frijns niet in de top 10 te geraken. Blijkbaar ben ik er wel een tijdje uit geweest, want het was alweer de derde race van het seizoen *smiley die aan z’n kin krabt* toch maar wat vaker voor de tv gaan zitten, ben ik bang…
Iets waar we zondag weinig tijd voor hadden. De doorgeschoven klusjes van zaterdag moesten nog wel gedaan worden, voordat de aangekondigde visite voor Wingmans verjaardag die middag op de stoep zou staan. En zoals gewoonlijk liep ik nog druk door het huis heen te steerten in m’n badjas, toen de eerste visite voor de deur stond. Meteen maar een hapje meeprikken van de brunch. Daarna snel omkleden terwijl Wingman nog even met de stofzuiger door het huis heen vloog, en toen waren we precies op tijd klaar voor de rest van de visite. Lekker buiten in de tuin genoten we van gebak en hapjes, tot iedereen met een rozig gezicht weer richting huis ging. En ja nu hebben we als avondeten de laatste stukjes gebak, kaas en vlees *smiley die grijnst* wat jammer nou! Dat word weer stuiteren tijdens Boer Zoekt Vrouw en daarna nog even naar het plafond staren, met al die chipolata in m’n buikje. Slaap lekker snoes, nog een paar uurtjes dan kunnen we al die hapjes er weer uitzweten.
