Geachte Shirley, wat was het spannend he *smiley die in z’n handen wrijft* de spanning begint op te lopen. Er is geknuffeld, er is stiekem gezoend, er is gehuild, de eerste ongemakkelijke stilte na een niet-lullig-bedoelde opmerking van een kind is gevallen, ja er is een hoop gebeurd bij de boeren van Boer Zoekt Vrouw. De Zambiaanse Marc lijkt er nog niet helemaal over uit te zijn, een zelfstandige vrouw wil hij hebben, maar ze moet niet vaker gebeld worden dan hem, stel je voor dat ze gaat denken dat ze belangrijk is. In Amerika vierde Olke Thanksgiving met zijn familie en zijn potentiële nieuwe wife. Terwijl de ene graag in het Fries vertelt dat ze met hem wil kroepen en hem een tuutje wil geven, lijkt de ander er met de buit vandoor te gaan. Geen woord Fries, maar wel een tuutje op’e bek en punten scoren bij de schoonfamilie, the game giet oan! Ook in het wat hoger gelegen Canada werden de kaarten opnieuw geschud. Riks leek wel wat naar de rode Powerpuff girl toe te trekken, want je weet: roje en vale zijn donderstralen *smiley met een schalkse lach* maar nu de kinderen op de boerderij werden gedropt, was het de beurt aan de Power-oefff…ja..nee.. De kinderloze rode deed een stap terug, en het donkere moedertje greep haar kans. Ze moederde zo goed dat het zoontje bijna in tranen tegen de camera schreeuwde dat hij een stiefmoeder wil, en wel nu! Je zou haast denken dat hij jaloers is op het klasgenootje die Stifler’s Mom als stiefmoeder heeft. Strijd, tranen en ‘oew als dat geen bekken word!’-momenten waren er ook bij David in Roemenië. Alhoewel de strijd meer bij de dames van binnen word gevoerd. David heeft een vrouw en een meisje uitgekozen, qua leeftijd zit hij er precies tussenin, als ik het goed heb onthouden. En alsof het strijden om een man terwijl je ondertussen de leukste versie van jezelf probeert te zijn nog niet zwaar genoeg is, was er ook nog de innerlijke strijd. Het jonkie voelde zich minder dan de rest, door haar gebrek aan zelfkennis en levenservaring, terwijl de oudere haar leven maar ook haar eigen bedrijf op de rit had en daarmee het gevoel had voor de keuze ‘man’ of ‘werk’ te komen staan. Dan ging het er bij Herman een stuk soepeler aan toe in Frankrijk. De jongste boer en de jongste meiden, maar ze leken het meest volwassen met elkaar om te gaan. Terwijl het ene muziekmeisje zonder een kwaad woord of valse sneer haar instrumenten in de auto laadde, liepen Herman en het andere muziekmeisje plotseling innig verstengeld over het erf, alsof ze beiden al jarenlang ervaring hadden in het hebben van een relatie *smiley met hartvormige ogen* wat kan de liefde toch mooi zijn.
Maandag gingen we verder met onze gezamenlijke ‘liefde’: rondjes rijden. We mochten korrel rijden van Alkmaar naar de N241 bij Schagen. Op de bon stonden diverse aanwijzingen waar we ongeveer moesten zijn, maar de uitvoerder wilde het liefst dat we bij hectometerpaaltje 9 het werkvak in zouden rijden *smiley die achter z’n oor krabt* wat nogal een uitdaging is als er over het hele tracé in de berm word gewerkt en alle paaltjes zijn gesneuveld. Maar goed, we vonden het juiste werkvak en met slechts een kleine onderbreking voor een vrachtje zand naar een betonboer toe, draaiden we onze rondjes. Ondertussen hoorde ik op de radio dat er minder fietsen zijn verkocht, maar de gemiddelde fiets word wel duurder. Ook is de filedruk in de middagspits meer toegenomen dan die in de ochtendspits. Nou dat lijkt me heel duidelijk: dankzij de vergrijzing en de aantrekkende economie worden er vooral bij de 50plussers meer fietsen aangeschaft, en omdat die of electrisch of een carbonfiber sportmodelletje zijn, stijgt de gemiddelde prijs. Ouderen gaan meer recreëeren en/of deelnemen aan zogenaamde ‘spullensporten’, zoals golfen of wielrennen, waarbij het niet gaat om hoe goed je het kan, maar hoe duur je materiaal is. Dat actieve gebeurt vooral in de ochtend, na het ontbijt worden plannen gesmeed om eens lekker uit te waaien. ’s Middags echter, is de wind gedraaid, bleek het toch wel koud te zijn, moeten er boodschappen gedaan worden die niet in de tassen passen, is de afstand te groot voor de accu en allerlei andere smoezen die moeten verhullen dat ze gewoon moe zijn. Dus stappen ze in de auto. Maar mensen blijven gewoontedieren, zeker wanneer ze ouder worden, en dus willen ze weer voor het avondeten thuis zijn. En dus staan ze met hun grijze haren en gezonde bruintint van het rondjes fietsen netjes elke middag in de file aan te sluiten om net als de forenzen om 6 uur het avondeten naar binnen te schuiven. Willen we een rustigere spits, wacht dan even met asfalteren en ga eerst die oudjes eens vertellen dat ze beter ’s middags kunnen gaan fietsen.
Dinsdag werd het iets bewerkelijker. We reden hetzelfde rondje als maandag, maar nu met versterking. De planner had 3 auto’s van 3 verschillende bedrijven ingehuurd, waarmee ik non-verbaal tot leider van de dag werd gebombardeerd. Bij collega’s kan je nog eens over de mobilofoon roepen of desnoods opbellen, nu was het contact beperkt tot de 27 MC. En via die beperkte bereikbaarheid moest ik dan de diverse chauffeurs, die ook op diverse plaatsen hun rusttijd vol maakten, instrueren over de diverse plekken waar we moesten storten. Om nog maar te zwijgen van de uitdaging die 2 vrachten zand tussendoor met zich meebracht *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* even een sigaartje om te ontspannen dan maar, en mijmeren over dat gekoelde flesje bier dat vanavond op mij staat te wachten. Want als het aan pretparken en piloten ligt, dan zijn thuis en naast-de-auto straks nog de enige plekken waar je van dat spul kunt genieten. Vorige week werd er al gezegd dat roken in de wachtrij voor achtbanen word ontmoedigd, en nu kwam de vakbond van het vliegend personeel met de vraag of het alcoholbeleid op luchthavens niet aan banden kan worden gelegd. Roken in een pretpark is een verkeerd voorbeeld en een gezondheidsrisico voor de kinderen die er rondrennen, en dronken passagiers veroorzaken veel overlast in vliegtuigen. Dus als je eerst een hele ochtend in de file hebt gestaan, met een paar jengelende kinderen op de achterbank die al vanaf 5 uur ’s ochtends wakker zijn omdat ze zo graag *smiley die z’n handen uit elkaar houd* zo graag naar het pretpark willen, en je vervolgens met plakkerige handen van de kleffe, zelfgesmeerde broodjes probeert de rietjes uit dat plasticje van die hermetisch dichtgeplakte pakjes drinken te frunniken, terwijl de koters aan je armen trekken en op je tenen dansen in een poging je mee te slepen naar een snackwagen waar je voor 6,80 euro een klein bakje lauw gefrituurde frietjes kunt kopen, dan is er vervolgens ook nog eens een verbod op het enige momentje grote-mensen-ontspanning wat die dag te bieden heeft: een peuk. Een moment van rust. Tussen al het geklets en gegil van die demonen door, hoor je het knisperen bij elke hijs die je neemt. De warme lucht die je longen binnendringt en je lichaam tot rust maant, om vervolgens met een volwassen speelzigheid de roofzuchtige wespen van je plakkerige handen af te jagen door ze een rookdouche te geven *smiley die zich nog eens uitrekt* en zelfs dat word je al ontnomen. En wil je de kinderen dan maar meenemen op vakantie, naar een of ander alles-inclusief-resort dat je voor een paar grijpstuivers op een site heb kunnen ‘winnen’ maar waarvoor je alsnog veel geld moet betalen omdat er in de kleine lettertjes stond dat je wel moet bijbetalen voor zelfs de handbagage, waardoor het uitje alsnog duurder word dan een dagje pretpark, dan mag je dus geeneens meer een borreltje nemen van tevoren, waardoor je de hele vlucht wakker blijft, luisterend naar het gesnotter, gepuf, geklaag en gezeur van andere passagiers *smiley die met z’n hoofd op de stoelleuning bonkt* werkelijk waar alle pleziertjes in het leven worden je ontnomen door kinderen en vakbonden! Het is een verschrikking!
Gelukkig werd woensdag alles anders. We mochten zand gaan laden bij de loswal in Schagen en dat weer naar de ovonde op de route naar Opmeer brengen. Het was alweer een weekje geleden dat we daar waren geweest, maar gelukkig was er aan het paadje weinig veranderd. Het uitzicht daarentegen was niet te vergelijken met dat van vorige week. Het was de woensdag dat het traditionele Paasvee werd gevierd in Schagen. Wat begon als een koeienkeuring voor de weidse omgeving, is nu een koeienkeuring-gevolgd-door-een-groot-drankfestijn geworden. In de ochtend kwamen we diverse veewagens tegen, maar ook een autootje met een paar dixies, een stoet oude trekkertjes en het gepoetste materieel van de diverse loonbedrijven uit de omgeving. Het fietspad werd bevolkt door de schooljeugd, voor wie het een dag als alle anderen was. Maar in de loop van de dag zag je het veranderen. Vanaf 12:00 zou de tap open gaan, en rond die tijd zag je de ‘schooljeugd’ ouder worden, er zat meer make up op, de broeken werden strakker en de rokjes korter. Zo zoetjes aan kwamen ook de eerste veewagens en trailers weer uit de stad vandaan. De treinen die zo nu en dan ons pad kruisten leken ook wel voller te zitten en de aanwezigheid van politieauto’s nam toe. Het zonnetje scheen aardig, en hoewel het ietwat frisjes was, zal de temperatuur in de luwte niet verkeerd zijn geweest. Nouja, volgend jaar maar weer eens kijken bij die gepoetste dikbillen.
Donderdag leek de dorpse rustiek van het Paasvee te zijn ingeruild voor het haastige stadse gejaag. Wederom mochten we zand rijden van Schagen naar de ovonde, maar voordat we goed en wel op snelheid waren met de eerste vracht zand, werden we al ingehaald. Nou ok, dat was op het stukje waar de weg al af is maar waar je nog steeds maar 50 mag. Nog haastiger was dat autootje dat niet alleen ons maar ook de mobiele kraan voor ons inhaalde, terwijl we nog door de slinger reden om een nieuwe rotonde heen *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* vast iemand die ook dronken in het vliegtuig stapt en daarna in het gangpad staat te piesen omdat ie de plee te klein vind. Maar goed, we hadden de eerste vracht gestort, en terwijl ik stond te wachten tot de verkeersregelaar het verkeer voor ons zou gaan tegenhouden, was er alweer een fietser die tussen de schildjes door probeerde om ons heen te rijden. Gelukkig kon ze nog een stap achteruit doen toen we begonnen te rijden, anders had ik heel boos moeten uitstappen. Iets wat weinig zin had bij die auto die ons vervolgens inhaalde. We waren nog bezig om buiten het officiele werkgebied te komen, toen ie ons al inhaalde. Om vervolgens heel schijnheilig een paar honderd meter voor ons te blijven rijden *smiley die achter z’n oor krabt* dankzij zulke ‘ff gauw inhalen’ acties is er al veel geld aan die A. C. de Graafweg gespendeerd. Niet omdat de weg onveilig is, maar omdat mensen gewoon inhalen over doorgetrokken strepen. Ze staan er niet voor niks, die bochten kunnen behoorlijk onoverzichtelijk zijn als je haast hebt. Maar goed, verder ging alles lekker. Vooral omdat ik toch niets mag vertellen over het werk, zelfs als het niet lekker zou gaan, zoals met die hinkelende wegwerker die zich niet ziek wilde melden omdat ‘het vanzelf wel over gaat’. Opzij springen voor onoplettende automobilisten zou dan wel een uitdaging worden, maar gelukkig zat ik veilig hoog en droog in de uitkijktoren. Kon ik ook meteen goed zien wat er allemaal langs de N241 werd uitgespookt. Daar werd een rijbaan afgezet met zo nu en dan een kleine file tot gevolgd, omdat de trekkers in de berm druk bezig waren met het wegrijden van de overhoogte *smiley die in z’n handen wrijft* weer een nieuw stukje dat klaar is om omgebouwd te worden tot weg.
Vrijdag was… Nouja laat ik beginnen met donderdag middag, toen ik aan de balie stond bij de planning en de planner met een kleine grijns rond zijn lippen zei dat het uitslapen voorbij is. Zuchtend zei ik “dus morgen moet ik om 6 uur op de Vlothaven staan?” waarop de planner antwoorde met “nee hoor, kwart over 6 is ook goed” gevolgd door een nogal duivels klinkend lachje *smiley die fronst* vooruit maar weer dan. Vervolgens kwam daar ’s avonds laat nog een telefoontje achteraan, of we een ZZP’er mee wilden nemen, zodat die de fijne kneepjes van het 10×8-rijden een beetje kon leren. En zo gingen we vrijdagochtend vroeg op pad, met een bijrijder en een ochtendhumeurtje dat ik uit beleefdheid wat probeerde te onderdrukken. Maar erg lang duurde dat niet, want na het kwartiertje maken bij de loswal in Amsterdam kwamen de 7 auto’s vrij snel achter elkaar aan op het werk in Rijsenhout. En daar bleek dat de machinist pas om 7 uur zou beginnen *smiley die aan het stuur zit te knagen* waarom we dan al om 6 uur beginnen met laden, terwijl we 20 minuten rijden van het werk af zitten, ik snap het nog steeds niet. Terwijl de machinist en ik tegen elkaar schreeuwden dat hij aan de gang moest, maar dat ik eerst moest kiepen, maar dat er al een vracht lag van die andere auto, maar dat ie dan maar eens zou gaan kijken hoe en wat, werd de rij van kiepers langer dan de ruimte die er was bij de keet. Maar toen het rondje eenmaal liep, ging het ook als een malle. We reden het rondje vanaf de loswal via de A10 en A4, maar ook voor de afwisseling via de A5 en de A4, en op vrijwel elke route kwamen we files en kleine ongelukjes tegen. Toevallig was er ook nog iets over op de radio, de DJ’s waren in discussie wat je moet doen als je een kopstaartdingetje hebt op de linkerbaan. Blijven staan of de vluchtstrook opzoeken? De bijrijder en ik waren het er over eens dat als je alleen wat blikschade hebt, je als de sodemieter de vluchtstrook op moet zoeken. Maar we zagen op de A5 dat mensen daar toch vaak anders over denken, en zonder schaamte hun auto met gedeukte kentekenplaat gewoon op links laten staan. Wat de situatie niet echt verbeterde was het nieuws dat het CBR de theorie-examens aan heeft gepast, en dat het slagingspercentage flink is gestegen. Dus het word voor dummies, gekkies en simpele zielen steeds makkelijker gemaakt om aan het verkeer te gaan deelnemen *smiley die op z’n knietjes zit en z’n handen heeft gevouwen* in Godesnaam! Laat ze opschieten met die autonoom rijdende auto’s, anders rijden we straks van kijkersfile naar omleiding-vanwege-ongeluk. Terwijl de ZZP’er nog wat vertelde over zijn andere werkgevers en hoe hij daarvoor het hele land doorkruiste en wel 460 kilometer op een dag wegtrapte, reden wij weer richting de loswal, waar jij met dik 400 kilometer op de teller in de hoek werd gezet, want het laatste stukje mochten we carpoolen terug naar de zaak.
Van de carpoolauto naar meeliften met een collega, wist ik op vernuftige wijze mijn weg te vinden naar de afdeling sierbestrating, waar een feestje werd gevierd voor 3 collega’s die 25 jaar bij de zaak waren. De 2 collegachauffeurs en de vrolijkste vrouw van kantoor liepen in hun zondagse goed tussen de mensen in werkkleding en uitgenodigde familie. Onder het genot van een borreltje, broodje en korte speech genoten we van het collegiale samenzijn en werd er vrolijk gebabbeld over het werk van nu, aanstaande maandag en vroeger. Tot er werd gezegd dat er geen bier meer werd getapt omdat het vaatje leeg was, wat voor Wingman en mij het teken was om in zijn nieuwe auto te stappen en naar huis te rijden.
En al vroeg stond Wingman zaterdag naast z’n bed. Niet gehinderd door alcohol op de avond ervoor, begon hij actief met het opruimen en poetsen van zijn nieuwe karretje. Kon ik ondertussen lekker uitslapen, en met een zoemende wasmachine op de achtergrond fijn op de bank kruipen met een goed boek.
Nee nee laat ik het nu eens niet zo romantisch omschrijven. Een groot gedeelte van de ochtend zat ik te verknoeien op veesboek en met het maken van sudoku’s, tijdens het centrifugeren van de wasmachine nog snel even een ‘gezond’ ontbijtje in de vorm van een trosje druiven naar binnen werken en daarna eindelijk lezen. Om vervolgens na elke 3 bladzijdes weer op te staan om drinken te pakken of een chocoladereep. Vervolgens kwam Wingman met het verzoek om gebakken eitjes te maken. Daarna verder proberen te lezen en daarbij per ongeluk wegdoezelen. Toen kwam Wingman melden dat de auto schoon was, en de rest van de namiddag en avond hingen we voor de tv met een thuisbezorgde maaltijd. Lichtelijk gepikeerd omdat ik niet van die tijd gebruik had gemaakt om mijn afbrokkelende nagellak bij te werken, lagen we uiteindelijk voor middernacht al op bed.
En dus werden we zondag op tijd wakker, zodat we de Formule 1 race van China konden zien, om vervolgens op de motor te stappen en de rest van de dag buiten van de zon te genieten *pauze voor dramatisch effect* maar nee ook dat gebeurde niet echt zo. Het uitslapen duurde zo lang dat we op veesboek zagen dat Max als derde was gefinisht. Terwijl Wingman nog aan het wakker worden was, zette ik alvast de wasmachine nog een keer aan, waarna ik een bordje vol fruit naar binnen werkte. Misschien dat ik met al die fruitsuikers wat actiever zou worden *smiley die zit te springen in z’n tuigje* maar nee, al snel werd besloten dat we tot een uurtje of 1 thuis zouden blijven om de herhaling van de race te kunnen kijken. Snor schoof ook aan en we zagen de stoet van 20 auto’s van start gaan op een ietwat vochtig circuit. Waarom wisten we nog steeds niet, maar Verstappen startte vanaf een zestiende plek, achter zijn mede-Belg Van Doorne. Teammaatje Ricciardo stond verder vooraan, tussen zilveren sterren en steigerende paarden. Dat het echt nog wel een beetje nattig was, bleek wel toen er in de eerste 5 rondjes al 2 auto’s uitvielen. De ene kwam deels door onervarenheid in de grindbak, de andere vond een nat plekje op het rechte stuk en schoof de muur in. Max wist snel plekken te winnen en kwam op een tweede plaats terecht. Als je weet dat ie uiteindelijk toch derde gaat finishen is er toch wat spanning weg, maar gelukkig wist hij onze aandacht vast te houden. En ook die van Vader en Moeder, die onverwachts opdoken voor een kopje koffie. Door pitstops kwam Verstappen op een derde plek terecht, achter Vettel en voor Ricciardo, met wie hij in een spannend duel raakte. Hard tegen hard ging het niet, in de laatste ronden van de race is het meer zorgen dat je binnenkomt, niet teveel brandstof verstoken en teveel banden verslijten, want dat kost je dan niet 1 plek maar meteen een heleboel meer. Als 2 aangelijnde honden vochten ze binnen de begrenzers op de laagste trede op het ereschavot, terwijl Max ondertussen ‘een Vetteltje deed’, zoals Olav Mol dat zo treffend omschreef. Achterblijver Grosjean werd door Hamilton en Vettel op een rondje gezet, maar Max kwam er niet voorbij. Normaal gesproken haalt hij in de regen links en rechts in alsof de rest stilstaat, maar nu liep hij maar te miepen over een blauw vlaggetje en dat die stakker gewoon ff moest opzouten, terwijl er nog een paar seconden ruimte tussenzat. Hebben we het gevonden? De zwakke plek van Max? Is dat zijn gevoelige snaar? *smiley die op een snaar zit te prikken* Heeft hij zijn breekpunt bereikt? Ondanks zijn poestigheid via de boordcomputer en een laatste remfoutje wist hij de auto direct na Grosjean over de finishlijn te sturen. Hamilton blij, Vettel blij dat ie voor Max wist te eindigen, Verstappen wederom punten gepakt, en Ricciardo zal ongetwijfeld ook blij zijn dat ie wat puntjes heeft.
Tijd voor Vader en Moeder om weer op te stappen, waarna Wingman, Snor en ik op de motor konden stappen voor een rondje Westfriesland, met chocomel en appeltaart bij de Woeste Hoogte en daarna even lekker uitwaaien op de dijk richting Hoorn. Ja al met al was het een mooi dagje. Nu nog even de nageltjes doen, hopen dat Wingman straks gaat koken, Boer Zoekt Vrouw kijken en dan lekker op bed, want morgen begint de dag alweer vroeg in Amsterdam. Fijne avond allemaal *smiley die een kushandje doet*
