Geachte Shirley, met gelakte nageltjes zat ik klaar voor de tv *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* hoe zal het de boeren vergaan bij hun laatste keuzemoment. Nou, dat viel erg tegen. Yvon moest rennen om niets te missen van het geheel, want er waren maar weinig boeren en vrouwen die netjes tot het daarvoor bestemde moment wilden wachten. Zoals bij Riks, waar vorige keer al een vrouw vrijwillig vertrok uit Canada. Nu liet ook de volgende Powerpuff het afweten, omdat zij waarschijnlijk niet kon wennen aan zijn fanatisme met het geloof. Daarmee bleef rode Powerpuff Marit over, die meteen te horen kreeg dat ie nu “alleen nog ff verliefd moest worden. Ja.” Waar de vrouwen steeds bezig zijn met kriebels en het ontdekken wat dat precies is, daar was Riks blijkbaar bezig met iemand vinden die in het plaatje past. Maar ook in Amerika liep het niet vloeiend. Olke wil graag zo snel mogelijk zijn wife naast zich hebben liggen in bed, en de dames reageerden allebei bijna hetzelfde. Sandra moest wel even terug om nog wat huishoudelijke zaken af te handelen, maar zij had het al zo vaak over haar einddoel gehad, dat ze de indruk wekte dat alles al klaar stond voor een emigratie. Alberdien daarentegen zou iets langzamer gaan. Je weet wel, de opzegtermijn van het werk enzo. Maar zo ver zou het uiteindelijk niet komen, want Alberdien koos scharreleieren voor haar geld. Verpest door de Campina open-stal-dagen waarbij je oneindig lang kalfjes kunt aaien en in het hooi kan spelen, kon ze niet wennen aan de zakelijke manier waarop er werd omgegaan met de koeien. Kalfjes die in trailers verdwenen, de veiling, de eindbestemming bij het slachthuis, dat paste niet in het plaatje wat je altijd op de zijkant van een yoghurtpak ziet staan, en dus keerde zij na een goed gesprek met Yvon en Olke huiswaarts. Daarmee Sandra achterlatend, die plotseling werd overweldigd door twijfels. Zou ze hier wel zo snel heen willen verhuizen? Even leek het erop dat ze van pure angst ook zou vertrekken, maar nee, gelukkig wilde ze nog wel even een citytripje gaan doen. Iets waarvoor Marc in Zambia eerst waarschijnlijk een dag voor in de auto moet zitten. Zo rustig als het in Afrika altijd gaat, zo gehaast was hij met kiezen. Met het schepnet en de mango’s nog in zijn hand, vroeg hij Annekim of ze wilde blijven. Waarna ze dat giechelend samen aan Anke gingen vertellen, die binnen even van de schaduw en de rust genoot. Ik kan je wel vertellen, zij slaapt nooit meer! Even de ogen dicht en je man is verdwenen *smiley met lucifers tussen de oogleden* snel werd Yvon erbij geroepen, om het geheel nog wel even te begeleiden. Het keuzemoment bij Herman in Frankrijk lijkt inmiddels al weken geleden, zelfs de premier had tussen het formeren door tijd gehad om nog even te benadrukken dat hij het al vanaf het begin had geweten. En zo zagen we Herman en Fleur straalverliefd door een Frans kasteel struinen, waarbij ze elkaar voor de camera nog snel even een kusje gaven. Daarna kwam de cliffhanger van David, die nog steeds niet kan kiezen omdat ze allebei zooo leuk zijn *smiley die staat te stampvoeten* nouhou! Het is zo moeilijk! En daarom krijgt hij nog een week extra voordat zijn keuzemoment op tv komt.
Maar voor die tijd moesten wij gewoon weer ouderwets aan het werk. Eerst gezellig even carpoolen naar Amsterdam toe, waar jij nog stond te logeren, daarna onder de kraan een vracht zand laden, want de lopende band was helaas niet door de kaboutertjes gemaakt in het weekend, en toen konden we de weg op. Het eerste rondje hadden we meteen al een snijdende en remmende auto voor ons. Lastig om te begrijpen wat ie nou bedoelde met die knipperlichten, “sorry dat ik je liet schrikken, maar ik miste bijna de afrit waarvan ik niet zeker weet of ik die wel moet hebben” of “ik heb een ochtendhumeur en een schijthekel aan chauffeurs en daar moet iedereen voor boeten!”. Tja het is ook niet makkelijk. Met het omleggen van de A9 buiten Badhoevedorp om zijn er wat aansluitingen met de A4 veranderd. De route naar Schiphol is compleet anders dan een paar maanden geleden, dus erg lastig voor mensen die 1 keer per jaar het vliegtuig pakken en strak van de vakantiestress proberen de route van het navigatiesysteem te rijden die allang niet meer klopt. Dankzij een nieuwe aansluiting vanaf de A9 naar de A4 richting de A10 kwam er wat file te staan vanaf de Schipholtunnel. Niet erg handig om 2 rijstroken toe te voegen, waarvan 1 rijstook dan ook nog moet invoegen, op een plek waar ondertussen de meest linkerbaan verdwijnt en mensen dus bezig zijn om van de linkerbaan naar rechts te komen en van de rechterbaan naar links te kruipen. Gelukkig kwamen we ongeschonden de strijd door en wist jij me ook nog een blij te verrassen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* onderweg naar de loswal om te gaan schaften begon het tanklampje te branden, het is ongekend maar jij wist gewoon 723 kilometers uit 1 tank te slepen. Dat is voor mij wel het bewijs dat met een constante snelheid op de linkerbaan rijden het zuinigst is. Uiteindelijk wisten we 9 vrachten weg te brengen voordat ik weer bij een collega in de Skoda stapte om naar huis te rijden. En we waren precies op tijd, want er stond zoveel file op de A8 dat achter ons blijkbaar de Coentunnel dicht was gegaan. Niet dat daarmee de file voor ons oploste, maar we hoefden in ieder geval geen lange tijd stil te staan voor een lege tunnel.
Dinsdag jawel, mochten we weer hetzelfde rondje naar Rijsenhout maken. Vanaf de loswal bij de Coentunnel, via de A10 of A5 naar de A4, om daar vervolgens een vreselijk slecht onderhouden rijplatenbaan te moeten oversteken. Gelukkig was dat slechts voor een paar rondjes, en mochten we daarna weer lekker de zandbaan induiken. Terwijl de files rustig voortwoekerden leek de dag te veranderen in een Dikke Dinsdag. Eerst werden we verrast door een Audi R8, bijna gemist vanwege z’n zwarte kleur. Daarna een BMW i8, die voor de zekerheid maar 2 keer langs kwam, zodat iedereen em kon zien, ondanks zijn eveneens zwarte kleurtje. Vervolgens nog een zwarte Mercedes GLE coupe AMG *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* ik begon bijna alle hoop te verliezen, tot we op de A10 een sjiek bruine Porsche 911 inhaalden, met blonde lokken achter het stuur die goed kleurden bij de bruine cabriokap. Daarna was er een knaloranje Lamboghini Murcielago roadster, het leek steeds beter te gaan met de kleuren, een rode Ferrari La453 tdf kruiste onze weg, helaas niet lang daarna gevolgd door een blaartrekkend witte Maserati Quattroporte. Vervolgens kwam er op een aanhanger een klassieke Mercedes SL langs in een klassieke bruine kleurstelling. Het contrast met de roomwitte en moderne CLS AMG had bijna niet groter kunnen zijn. Ook zagen we een Rapide in het zwart, maar bij Aston Martin krijgt dat dan een exotische naam zoals ‘it’s bloody gunpowder’. Voor de Jaguar XJ moest ik even de zonnbril afnemen, want die bleek een donkerblauwe jas aan te hebben. Opvallender was de Nissan Navara, niet alleen voorzien van een kap over het bakkie maar ook van een zebraprint. Totaal anders maar van hetzelfde merk was de 300 ZX, helaas niet in zebra- maar in poemaprint. Daarna nog een oude BMW 3 serie cabrio, zwart natuurlijk, maar wel met een mooie rode kap. Onderweg naar Hoorn voor een laatste vrachtje werden we nog ingehaald door een onopvallende rijkerd in een zwarte Bentley Mulsanne, zaten we te kwijlen bij de pure autoporno die Mercedes CLS heet, in een waanzinnige bordeauxrode kleur, en zagen we nog een Volvo XC90 in een flipflop donkergroene jas *smiley die zich nog eens uitrekt* met vermoeide ogen keerden we huiswaarts.
Woensdag mochten we de compleet andere kant op. Hadden we dagenlang alleen maar snelweg gezien, nu dropte de planner ons weer in Harlingen. Met zijn viertjes reden we zand van de Foliepolder, waar nog een grote berg lag, naar de oprit vanaf de Kimswerderweg richting Zurich. Daar zou dan eindelijk, na maanden van wegen omleggen, het eerste stuk definitieve weg gaan verschijnen. Ondertussen hoorde ik op de radio dat het nogal rommelt in het onderwijs. Gisteren was er al een onderzoek geweest waaruit bleek dat kinderen die opgroeien in een omgeving vol herrie, achter gaan lopen in de ontwikkeling *smiley die de dubbele deuren open gooit* was al bekend mensen! Herrie veroorzaakt stress, en stress remt de ontwikkeling van de hersenen. Maar vandaag kwam daar nog eens bij dat we eigenlijk de kinderen een jaar langer naar de basisschool moeten sturen, omdat ze nogal vroeg al een keuze moeten maken welke richting ze op willen gaan. Middelbaar onderwijs is niet meer zo algemeen als het vroeger was, en dus moet je op je 12e al weten wat je voor de rest van je leven wilt doen, zodat je wel het juiste vakkenpakket kunt kiezen. Op je 12e, de leeftijd dat je puberteit duidelijk is begonnen, je lichaam gaat veranderen, je houding tegenover je ouders gaat veranderen, de klas waar je 8 jaar in hebt gezeten gaat veranderen, en dan moet je tussendoor nog even een keuze maken die gaat over de rest van je leven. Niet vreemd dat er een duidelijke stijging van het aantal mensen met een zogenaamde ‘quarterlife crisis’ is te zien. Je kiest een richting die je wel leuk vind, voor zover je dat in kan schatten vanuit een foldertje, en na de studie blijkt dat je liever toch iets anders had gedaan.
Voor mij ook een reden om niet aan kinderen te gaan beginnen. Nog afgezien van de helse pijnen bij het rondsjouwen met dikke enkels en de bevalling en al die ongein, moet je eerst dus 4 jaar lang je kind voeden, kleden, opvoeden, educatieve spelletjes doen, een broertje of zusje maken want dat is pedagogisch gezien beter, ondertussen je elke keer verdedigen waarom je je kind niet naar de opvang brengt, terwijl tegelijkertijd de ouders die hun kinderen wel bij de opvang dumpen zich moeten verantwoorden waarom ze eigenlijk kinderen hebben genomen als ze ze toch elke keer wegbrengen. En dan sta je daar, 4 jaar na die overdosis oxytocine, je best te doen om niet te huilen want dan maak je Junior ook aan het huilen en dan gaat ie school eng vinden en ontwikkeld ie selectief mutilisme. Diepe zucht, met ferme tred naar de juf, die een Pabo-studente blijkt te zijn want de juf zit thuis met een burnout, zwangerschapsverlof of een combinatie daarvan, en dan zeg je “nou Junior, stel je eens netjes voor aan de juf” waarop de juf antwoord “zeg maar Marietje hoor, en je hoeft ook geen U te zeggen” *smiley die rood aanloopt* dankUwel Pabokuttekopje, 2 jaar lang geoefend met opa’s, oma’s, bakkers en slagers om netjes te Uwen en te dankUwellen, en in 5 minuten heb jij dat door de plee gespoeld. Maar dat is nog niets als je bedenkt wat je wat je 14 jaar later te wachten staat: een astmatische puber met overgewicht, die jarenlang in slecht onderhouden gebouwen heeft geleefd met 35 andere kinderen/pubers/asielzoekerskinderen die veel ouder lijken, waar de hormonen tegen de slecht sluitende ramen opklotsten. Totaal gedesillusioneerd omdat ie niet bij een Eureka-klasje mocht omdat de ouders lager opgeleid zijn. En terwijl het schaamhaar tussen de huidplooien groeit en de gestolen fiets zucht onder het gewicht, omdat er zowel op gymles als op het toeziend oog van concierge is bezuinigd, moet Junior dan nog even beslissen wat ie wil gaan worden. Het is vreselijk, dat wil je toch geen kind aandoen?
Gelukkig kwam er donderdag beter nieuws voor kinderen zoals Junior. Wederom reden wij in Harlingen rond, en met de Plus en de Lidl in het uitzicht, hoorden we op het nieuws dat de schappen van de Jumbo en de Albert Heijn tijdens de Pasen waarschijnlijk leeg zouden raken omdat het personeel van de distributiecentra zou gaan staken voor een beter CAO. De loonsverhoging van 1,5% was niet genoeg, er moest ook verlaging van de werkdruk komen, en meer vaste contracten. Om de aandacht af te leiden kwam Jumbo met iets anders: het soortvanvastecontractmaartochniethelemaal. En daar was het dan, de hoop voor Junior: een contract waarbij je 4 jaar werkt en ook nog eens geld krijgt voor een studie. Dus 4 jaar in een soort bijbaan-constructie, de waarde van het geld leren kennen, uitvinden wat je leuk zou kunnen vinden, en dan ook nog geld ‘krijgen’ voor je studie *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* precies wat mijn denkbeeldige Junior nodig heeft. Maar eerst de boodschappen nog doen. Zelf doe ik het liefst boodschappen na de feestdagen, dan zijn de meeste dingen in de aanbieding, maar met het vooruitzicht van de lege schappen zal dat ook wel tegenvallen. Ondanks de 2% prijsstijging van vorig jaar. Sterker nog, de eieren en het lamsvlees waren zelfs met een procent of 15 gestegen *smiley die aan z’n kin krabt* het word bijna goedkoper om uit eten te gaan. Ook geen verkeerd idee.
Vrijdag reden we ook weer rond in Harlingen. Ondanks aandringen van de uitvoerder wisten we het bij 5 auto’s te houden, en evengoed stonden we zo nu en dan nog te wachten. Voor de brug, op het stort of bij het laden. Het was Goede Vrijdag en mooi weer, dus werden er een hoop pleziervaarten verwacht, maar dat viel gelukkig mee. Ook voor ons was het een Goede Vrijdag, want de machinist had gebak gehaald. Nog nagenietend van de oranjekoek hoorden we op de radio dat het in Zuidholland niet zo goed was, daar loosde een bedrijf al enige tijd chemisch en kankerverwekkend afval in de rivier *smiley die aan z’n kin krabt* serieus? Zijn we een derdewereldland geworden? Laten we de bevolking ziek worden omdat de directeur van een bedrijf zich verschuilt achter ‘eerder gemaakte afspraken’ in plaats van dat ie een paar tanks besteld en het afvalwater daarin sodemietert? Zijn we zo ver vervreemdt van het geheel, dat we niet meer snappen dat alles wat in het water word gegooid, uiteindelijk ook in het drinkwater terecht komt? Maar ja, wat moet je nu? De waterzuiveraars geloven die zeggen dat de hoeveelheden schadelijke stoffen die nu in het kraanwater zitten, beneden de kritieke grens zitten, of in de supermarkt flessen water kopen, die slechts op 50 punten worden gecontroleerd, terwijl kraanwater op 250 punten word gecontroleerd, en je dus niet alleen meer afval creëert, maar er ook niet zekerder van bent dat je drinkwater schoner is? Dilemma’s dilemma’s… In plaats van de carpoolen gingen wij al op tijd richting de dijk over met een laatste vrachtje zand.
Niet om de vakantiefiles te ontwijken, maar omdat ik die avond samen met Moeder, Zusje en 2 Tantes in het theater moest zitten om van Karin Bloemen te genieten. Wat een megaster is zij toch! Ze zong Radar Love bijna nog beter dan Barry Hay zelf, ze nam ons mee in haar verdriet, waarna ze ons aan het lachen maakte tot we ervan moesten huilen, ze had zelfs haar dochter nog meegenomen om een liedje te zingen van Sick en Nimon, nee Marco Borsato, nee Trijntje Oosterhuis!! *smiley die kucht* waarna wij door de vrouw achter ons werden verzocht om een tijdje ons smoel te houden, want blijkbaar waren Zusje en ik niet alleen veel jonger dan het gemiddelde publiek, maar ook wat luidruchtiger. Sorry Karin, ging niet express, we lieten ons af en toe een beetje meeslepen. En sorry ook dat ik je niet ga vragen voor mijn bruiloft. Je bent geweldig, je zingt, je doet de stukjes en je kan moppen tappen, alles wat een goed feest nodig heeft, maar naast jouw verschijning lijk ik meer op Hoofd Bediening dan op de bruid. Je mag evengoed wel een gebakje komen halen, jouw botte humor kunnen we dan wel weer erg waarderen *smiley die cake in z’n mond propt*
Zaterdag was van een heel andere orde. Geen theater, geen enorme jurken en zeker geen zweepjes. Eerst even boodschappen doen en daarna samen met Wingman aan de gang bij Opa en Oma. Hoewel ze graag buiten studderen, werd de tuin nu toch iets teveel werk, en met dat mooie weer van de afgelopen tijd groeide het onkruid haast tegen de schutting op. Terwijl Oma ons appeltaart en broodjes probeerde aan te smeren, gaf Opa nog wat tips voor het moestuinieren en voor ik er erg in had stond Wingman al achter de struiken verstopt met een schep in zijn handen. Na het studderen en ontwijken van rondzwaaiende harken was het dan eindelijk tijd voor Oma’s appeltaart, waarna we uitzwaaiden en nog even een spontaan bezoekje brachten aan Vrienden. Waar we ook van het avondeten genoten, een varkensaté menuutje met raspatat. Junior genoot van zijn plofpatat met frikandel, terwijl de grote mensen uitpufden op de bank, voor de tv, zoals een zaterdag hoort te zijn.
Zondag begon uitslapen en een gekookt eitje. Tja Pasen, dan hoort dat er gewoon bij. Terwijl Wingman buitenshuis aan de gang ging, kon ik op het gemakkie de belastingpapieren invullen en een wasje draaien. Om daarna samen met Snor voor de tv te kruipen voor de Formule 1 race van Bahrein. Het begon lekker, Max wist een paar plekken te pakken bij de start en even leek het op het standaard rijtje wat we vorig seizoen ook vaak zagen: de Zilveren Sterren, de Steigerende Paarden en de Dolle Stieren bevolkten de eerste plaatsen, waarna de rest van het veld volgde. Al vrij snel dook Vettel naar binnen voor een pitstop, en dat was het teken voor Max om de tactiek aan te passen en ook voor een bandenwissel te gaan. Helaas miste hij daarna een rem, waardoor de auto rechtdoor schoot en daarmee eindige zijn race met een tikje in de muur. Hij kon aansluiten bij zijn collega-Belg Van Doorne die al in de pits stond. Niet veel later werden ze gevolgd door Stroll en Sainz, die elkaar geen ruimte gunden in de bocht en allebei strandden met schade. Daardoor kwam ook de safety car de baan op, terwijl de rest van het veld massaal de pits indook voor de bandenwissel. Ondanks het express te langzaam rijden van Hamilton, die probeerde langzaam door te rollen tot zijn teammaat Bottas klaar was met banden wisselen, wist Ricciardo in de top 3 de pits weer uit te komen. Na het verdwijnen van de safety Mercedes raakte Ricciardo helaas wel weer wat op achter, en met wat wisselingen hier en daar kwamen uiteindelijk Vettel, Hamilton en Bottas als eerste 3 over de finishlijn. Gevolgd door Raikkonen, Ricciardo en de rest van het veld. Niet zo’n heel groot veld, uiteindelijk eindigden er maar 14 rijdend, nadat ook Magnussen weer uitviel in de laatste ronden voor het vallen van de vlag. Maar goed, uiteindelijk staat Max nog vijfde in het algemeen klassement en is Wingman druk bezig met een lekker lasagne klaar te maken *smiley die een kushandje doet* dus mijn zondag is evengoed geslaagd.
