Geachte Shirley, maandagochtend carpoolde ik samen met een collega naar Harlingen, waar nog meer chauffeurs heen zouden komen, want na de rust van de dag-na-koningsdag werd er nu weer volop gewerkt. Zo was vanaf 7:00 de Kimswerderweg afgesloten voor auto’s, en werden de fietsers met wat aanwijzingen van de verkeersregelaars tussen het werk door gemanouvreerd. Met 6 auto’s en 2 frezen zouden we het asfalt op gaan ruimen, zodat er over een paar weken een compleet nieuw kruispunt over de nieuwe tunnelbak heen ligt. Het was een hoop drukte op een klein stukje, terwijl wij de oude weg opruimden waren ondertussen kranen bezig met het nieuwe werk, werden hekken weggehaald en ergens anders weer neergezet, en tussendoor liepen er dan nog wat mannetjes rond die met de tunnelbak bezig waren. Je snapt wel dat het niet allemaal zo vlotjes ging als de uitvoerder had gehoopt. Gelukkig waren er een hoop auto’s dus kon er tussendoor nog een vrachtje betonzand gereden worden, terwijl de frezen doorzwoegden. Met de middag was het grootste gedeelte alweer klaar, en konden wij alvast een vrachtje brekerzand meeslepen de dijk over, naar de loswal in Schagen. Daar vandaan had de planner nog een paar vrachtjes en uiteindelijk waren we klaar bij de sierbestrating in Winkel. Op de radio waren wat discussies over vrije dagen. Zo was het vandaag de Dag van de Arbeid, volgens de ene juist een dag om te werken, volgens de ander het ideale moment om vrij te zijn. Net zoals 5 mei, de dag dat we vrijheid vieren, iets waar je eigenlijk wel bij stil moet staan, omdat het niet overal vanzelfsprekend is dat je zonder oorlog kunt leven. Werkgevers rillen bij de gedachte dat er in het voorjaar bijna geen week is waarin er gewoon 5 dagen gewerkt kan worden, dus lijkt het mij wel handig om gewoon alle religie-gerelateerde dagen af te schaffen en alleen nog koningsdag en vrijheidsdag vrij te zijn. Hebben we mooi een paar extra vrije dagen om zelf in te delen, en maar 2 weken in het jaar dat we een rare gebroken week hebben.
Dinsdag hadden we een mooi ritje saampjes. Na de drukte van Harlingen vonden we nu de rust tussen Hoorn en Oosthuizen. Bij Oosthuizen word namelijk een bruggetje vervangen, maar dan moet er eerst een brug en een weg naast gelegd worden, dus mochten we de hele dag zand rijden om de dijk te verbreden. Heerlijk op het gemakje genieten van het weidse uitzicht, terwijl we op de radio hoorden dat het bedrijf Van de Bron samen met Tennet een proef gaat starten, waarbij electrische auto’s tijdens de daluren opgeladen gaan worden, en misschien ook gebruikt kunnen gaan worden als tijdelijke opslag. Van de Bron is een klein en nieuw bedrijf, maar timmert aardig aan de weg richting schone energie. Ze kregen landelijke bekendheid toen ze probeerden de Nuoncentrale in Amsterdam te kopen, omdat het stoken van kolen in de stad eigenlijk te absurd voor woorden is. En nu willen ze dus gaan proberen om de spanning wat van de piekuren af te halen. Veel electrische auto’s zijn er nog niet, maar als het aantal groeit gaan we wel tegen het probleem oplopen dat veel mensen tussen 5 en 6 uur ’s middags thuis komen en hun auto aan de lader gooien, terwijl er op dat moment al een grote piek is in het stroomverbruik omdat iedereen dan in huis ook de lichten, tv en magnetron aanzet *smiley met opengesperde ogen* een bedrijf dat vooruit kijkt, wat heerlijk! Het idee is dat je aangeeft hoe laat je morgen weer op pad wilt, zodat de auto niet meteen, maar bijvoorbeeld pas midden in de nacht word geladen, zodat je evengoed om 7 uur weer naar je werk kunt rijden, zonder dat er heel veel druk komt te staan op het landelijke netwerk. Die pieken zijn met ‘vieze’ stroom nog makkelijk op te vangen, door op die momenten even wat meer kolen te verstoken, maar je kunt de wind niet harder laten waaien of de zon feller laten schijnen, dus moeten we proberen om het stroomverbruik wat beter te verdelen over de hele dag en nacht. Juist om die reden zit ik me zo op te winden over het accupakket dat aan de zonnepanelen aangesloten moet worden. Bij gebrek aan een electrische auto moeten we het maar op een andere manier zien op te lossen.
Woensdag mochten we ons weer melden langs de Westfrisiaweg bij Hoorn. Het was een bewerkelijke ochtend met meerdere auto’s die naar diverse stortlocaties reden. En dan ook nog eens met verschillende materialen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* maar gelukkig wist iedereen het juiste werkvak te vinden, en uiteindelijk ook de juiste code in de logistiek-zonder-papier-applicatie. Ja het is even zoeken met al die moderne technologie, zeker als je wat je ouder bent en dikke vingers hebt, maar gelukkig bleven de machinisten op het werk rustig grinniken terwijl de chauffeurs zenuwachtig de verschillende codes via de bak naar elkaar riepen. Dankzij de vakkundige begeleiding had ik ook nog wat tijd om naar de radio te luisteren, want het trending topic ging over 1 van mijn favoriete onderwerpen: koters. Voor het eerst sinds jaren is de bevolking van Nederland gestegen dankzij het aantal statuskrijgende asielzoekers. Voorheen groeide de bevolking altijd dankzij het aantal kinderen dat werd geboren, een aantal dat groter was dan de mensen die stierven. Maar nu waren er minder kinderen geboren dan er mensen dood waren gegaan. Reden tot paniek? Het lijkt mij juist een goede ontwikkeling. Er is al overbevolking op de wereld, en kijk je naar Nederland specifiek dan zie je dat de schoolklassen absurd groot zijn en we enorm veel afval produceren. Worden er minder kinderen geboren, dan worden de schoolklassen kleiner en het onderwijs dus ook beter, en op de wat langere termijn word de berg afval ook kleiner en komt er meer ruimte voor groen omdat er minder woonruimte nodig is. Juist dat tekort aan woonruimte, en vaste contracten en zekerheid, is er nu de reden van dat veel mensen hun kinderwens even op de lange baan schuiven. Een heel normaal biologisch principe: wanneer er tekort aan voedsel en woonruimte is, krijgen dieren minder jonkies (of gaan er veel jonkies dood). Meestal gevolgd door een periode waarin er dan weer veel voedsel is, en de dieren dus gemiddeld wat meer jonkies krijgen. Een natuurlijke golfbeweging. Alhoewel ik me afvraag wat voor invloed de natuur heeft op een diersoort die massaal vast staat op de weg, wanneer er ergens een snelweg is afgesloten omdat er iets was gevonden dat een explosief zou kunnen zijn maar uiteindelijk een onderdeel van een kinderspeurtocht bleek te zijn *smiley die aan z’n kin krabt* dieren die zo in paniek raken op niks overleven het vaak niet…
Donderdag mochten we alleen op pad, met de 440 handtamme Shetlanders reden we van de loswal in Hoorn naar een manege in Kwadijk, waar de viervoeters nieuwsgierig vanuit hun boxen keken wat voor gebouw er over het pad heen rolde. Geen hooi of biks, maar speciaal zand voor een buitenbak, zodat ze weer mooi hun rondjes konden draven. Het was een goudvinkenritje, via het Circuit van Hoorn naar de snelweg, om daarna nog een stukje door een knus dorpje heen te rollen waar we op het gemakkie huisjes konden kijken. Ouderwetse boerderijtjes afgewisseld met nieuw spul, leuk om even rond te kijken. Ondertussen hoorden we op de radio dat er in het Verenigd Koninkrijk grote paniek begon te ontstaan, alhoewel de Britten dat natuurlijk niet echt lieten merken. Al het personeel van alle paleizen was naar het hoofdkantoor geroepen voor een werkoverleg. Zou koningin Elizabeth zijn overleden, of haar man? Of zou ze aftreden? Misschien dat de eeuwige kroonprins het loodje had gelegd? Speculaties alom. Iets waar ze bij de Rabobank trouwens geen tijd voor hadden, want daar was gisteren aangekondigd dat de pinautomaten beter beveiligd zouden worden vanwege al die ramkraken de laatste tijd. Stevige constructies rondom de automaten, en tot die tijd beveilingsmannetjes die ’s nachts de boel in de gaten zouden houden. Iets wat in de Achterhoek niet was gelukt, want binnen 24 uur na de aankondiging van extra beveiliging werd daar wederom een plofkraak gepleegd. Een paardenkoets geladen met buskruit werd op hoge snelheid tegen het gebouw aan gereden, waardoor veel schade ontstond. Hoeveel gulden er precies was buitgemaakt, kon nog niet worden verteld. Wel werd er in de UK verteld wat er aan de hand was, prins Philip, de man van Elizabeth, gaat het na de zomer wat rustiger aandoen. Met zijn 95 jaar maakt hij nog lange dagen, en veel kilometers, want er is bijna geen plakkaat in het land te vinden dat hij niet heeft onthuld. Na het lintjes knippen en gordijnen trekken ging hij dan weer terug naar de vergaderruimte, want er zijn zo’n 280 besturen waar hij in zit. ’s Avonds aan de currschotel en daarna nog even op handen en knieën door de kamer galopperen met de achterkleinkinderen op zijn rug, om de dag af te sluiten met een bakkie thee en een potje scrabble met zijn vrouw, grappen makend over de flaporen van hun zoon of de vreemde klederdrachten van dat Nigeriaanse staatshoofd*smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een zwoeger die man! Dat pre-pensioen heeft ie meer dan verdiend.
Ja en dan was het natuurlijk ook nog eens 4 mei, de dag waarop we stilstaan bij mensen die zijn overleden in de oorlog. Een man had bedacht om in Amsterdam ook een kleine ceremonie te houden voor mensen die zijn omgekomen in de oorlogen waar we nu in zitten. Eerst werd de locatie al aangepast, omdat het anders te pijnlijk zou zijn voor mensen die op weg waren naar De Dam, en uiteindelijk werd het op het laatste moment helemaal afgeblazen. Ik voelde me nogal blasé, waarschijnlijk omdat ik te weinig van de oorlog heb meegemaakt. De opa’s en oma’s praten er niet heel veel over. Een Oma heeft wel eens verteld dat ze hoe dan ook met een boer zou trouwen, want dan is er altijd wat te eten. Een andere Oma verteld zo nu en dan over hoe ze moesten verhuizen omdat haar vader werd overgeplaatst of omdat hun woonplaats zou worden gebombardeerd. Maar verder is de oorlog een ver-van-mijn-bed-show, die alleen maar onwerkelijker word als je de vele films en musicals bekijkt die erover zijn gemaakt. Het is een gebeurtenis die nooit vergeten mag worden. En juist daarom dacht ik dat het wel goed zou zijn om ook stil te staan bij de vluchtelingen, bij de mensen die in bootjes of achterin vrachtwagens proberen een veiliger heenkomen te bereiken, ook al weten ze dat er een kans is dat ze het niet halen. Veel mensen waren beledigd omdat ‘onze’ 4 mei werd gestolen. Dit is ‘onze’ herdenkingsdag, niet die van ‘hun’. We herdenken ‘onze’ ouders en grootouders, niet ‘die gelukszoekers’. Want dat mensen dagen aan het lopen waren om hun trouwring te ruilen voor een zak aardappelen, of dat er een stad compleet werd weggevaagd, dat is iets totaal anders dan wat er nu gebeurt in andere delen van de wereld, waar mensen dagen door de woestijn lopen, hun dorp of stad moeten ontvluchten omdat het word platgebrand of gebombardeerd. Nee, wij herdenken vandaag ‘onze’ strijd, ‘onze’ slachtoffers *smiley die achter z’n oor krabt* dat maakt alleen maar duidelijker dat we niets hebben geleerd van de (wereld)oorlogen die er al zijn geweest, want die begonnen allemaal met een scheiding van ‘wij’ en ‘zij’. Want ‘wij’ zijn de goejerikken en ‘hun’ de slechterikken. Tot we wakker worden geschud door beelden van concentratiekampen en we opeens roepen dat het ‘onmenselijk’ is. Hoezo? ‘Wij’ zijn toch de goede mensen? ‘Hun’ zijn toch maar uitschot? Wat maakt het dan allemaal nog uit?
Vrijdag hadden wij onze eigen strijd te voeren. Hoewel het zoveel minder voorstelt dan wat mensen op andere plaatsen op de wereld meemaken, stuurde ik jou toch met ietwat klamme handjes Amsterdam in om ergens langs een waterkant zand te gaan laden in een bouwput, dat naar een andere bouwput ergens anders in Amsterdam moest. Het was een drukte van belang, maar gelukkig stonden er al 2 auto’s voor ons te laden, zodat ik het spoortje niet zelf hoefde te zoeken. Dat spoor voerde via de ringweg naar een aggenebisbuurt waar het straatvuil uit de uitpuilende vullisbakken vandaan over straat waaide, tussen de schildjes van de wegwerkzaamheden door (is er eigenlijk wel een plek in Amsterdam waar niet word gesloopt, gebouwd of verbouwd?), auto’s stonden tijdelijk op de trambaan geparkeerd en daar tussendoor stuurden wij een knus bouwplannetje op waar de fietsen zelfs binnen de hekken geparkeerd stonden. Het was ongeloveloos, een buurt waarin je arme sloebers verwacht, mensen die weinig centen hebben en dan maar worden ondergebracht in een soort van megastal van meerdere verdiepingen met kleine hokjes. Maar toen we het werk weer af reden, zagen we hoe de parkeervakken langs het werk letterlijk uitpuilden van de dikke bakken. Diverse Audi’s, Land Rovers, een Jaguar F-pace, een nogal dikke uitvoering van de Porsche 911 en een Bentley Continental cabrio, niet echt auto’s die je daar zou verwachten. Toen ik na 2 rondjes met een nog steeds wat verwilderde blik in mijn ogen aanschoof in de grote keet op het werk, hoorde ik dat we mazzel hadden. Meivakantie en 5 mei, heerlijk rustig op de weg *smiley met opengesperde ogen* op een normale dag is er eigenlijk geen doorkomen aan. Tijdens de tweede schaft gaf ook de kraan het op. De mobiele kraan raakte nogal over z’n toeren van al die grote vijfassers die er geladen moesten worden, en gaf met een rookwolkje aan dat het tijd was voor het weekend. Niet voor ons, want wij mochten nog even 2 vrachten zand naar andere klussen brengen, voordat we ons op de zaak konden melden voor de vrijmibo. Enigszins tipsy maar wel helemaal tot rust gekomen, gleed ik die avond m’n bedje weer in.
Om zaterdag eerst eens lekker uit te gaan slapen. Samen met Wingman en een klein katertje lekker lang onder de klamme lappen blijven liggen *smiley die zich nog eens uitrekt* om daarna te brunchen met een gebakken eitje, voordat we in de auto stapten naar Vader en Moeder. Hoewel er hier en daar al driftig werd gemaaid en geschud op de groene akkers, was er bij m’n ouders besloten om nog even te wachten met maaien. En dus gingen Wingman en Zwager alvast aan de slag met het klaarzetten van de machines, zodat alles klaar staat wanneer het grote feest weer losbarst. De tuin werd wel gemaaid en samen met Nichtje haalde ik nog even de koeien uit het land, voordat we aan de koffie gingen en weer in de auto stapten naar huis. Lekker zo’n relaxdagje, zouden we eigenlijk vaker moeten doen.
En daarom gingen we zondag nog eens in de herhaling. Eerst wat uitslapen en daarna met de brommer naar Vriendin, die een proeflesje ging volgen met de tweewieler. We brachten haar in stijl naar de rijschool, achterop een luid ploffende chopper, waarna Wingman en ik konden kijken hoe ze tussen de pilonnetjes door tufte. Daarna stapte ze bij mijn luid ploffende toermachine achterop, om via een toeristische route en een terrasje in de stad weer richting huis te toeren. Lekker in het zonnetje *smiley met een grote zonnebril op* ideaal weer om lekker uit te waaien. Nu nog even genieten van de zondagsrust op de bank, en dan op tijd te bed, want morgen mag ik weer vroeg op pad met de tienwieler.
