Geachte Shirley, maandag hadden we een mooi ritje in en om Amsterdam. Zand laden bij de loswal naast de Coentunnel, dat ging naar een werk naast op-/afrit 116, daar konden we dan weer grond laden voor het gronddepot dat net voor de Coentunnel tussen de struiken en het water verstopt ligt, om vervolgens de tunnel door te duiken en weer een vracht zand te laden. Heel efficiënt allemaal, meestal gaat het vol heen en leeg terug. Iets minder efficiënt was de overdaad aan medeweggebruikers, die er gek genoeg ook allemaal bij dezelfde afrit als ons er af moesten *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* vreemd genoeg zitten er niet alleen wat woonwijken, maar ook een industrieterreintje bij de afrit *smiley die aan z’n kin krabt* het zal toch niet zo zijn dat alle mensen die in die wijken wonen, ergens anders werken, en mensen van verder weg naar dat industrieterrein komen? Hoe zit dat eigenlijk in Amsterdam, kan iedereen die daar woont er ook werken? Of zullen er dan tekort arbeidsplaatsen zijn, of tekort woningen? Ondertussen trok de ochtendspits aan ons voorbij en werd het een normale dag op de Ring Amsterdam. In sommige opzichten alsnog een rustige dag, want het duurde tot de lunch tot we een keer stil kwamen te staan voor de tunnel. Hoewel er dan veel word geklaagd dat het allemaal zo lang duurt, kregen wij geeneens de tijd om ons kwartiertje erop te zetten. Uiteindelijk wisten we 9 vrachten zand en 9 vrachten grond op de teller te zetten, voordat jij in de rusthouding ging en ik in de Skoda stapte richting huis.
Om dinsdag eerst even kort uit te slapen. Geen vrachtwagens, kuubs en stoere praat vandaag, maar kant, tule en vrouwenpraat. Zusje is druk met de voorbereiding voor haar Grote Dag, en daar hoort een Grote Jurk bij. Geheel in stijl met Say Yes to the Dress gingen moeders en de 2 zussen mee voor een keurende blik en opbouwende feedback. En zo zaten wij dinsdagochtend in een kamer vol met stofjes in alle kleuren wit je die kan bedenken, met en zonder glimmers en steentjes en kant. Zusje omschreef haar idee van de jurk aan de verkoopster, terwijl ik alvast in de rekken begon te neuzen. Onze smaken verschillen nogal, bleek al snel, en terwijl Zusje in de kleedkamer in een korset werd gehesen, liet ik wat ideeën voor mijn Grote Dag aan Moeder en andere Zusje zien *smiley met een grote grijns* van TE kort tot ouwelijk, van Karin Bloemen-stijl tot je-bent-niet-in-Kroatië-hoor. Zusje liet de diverse jurken zien, terwijl ze stoeide met een sleep, hakken en een krukje keken wij toe en gaven we ons oordeel, maar er was duidelijk 1 jurk waarbij haar ogen meer glommen dan de glitters op de luxe stof. Uiteindelijk kozen we met gezamenlijke overeenstemming voor de jurk die ze als eerste had gepast, nadat we gezamenlijk alle anderen jurken hadden afgewezen. Ik vraag me af of de verkoopster vaker van zulke klanten heeft, die zo kieskeurig zijn op een aparte manier. Even in het decolleté gluren omdat het kant niet mooi doorloopt, of juist het kanten werkje afkraken omdat het eruit ziet als iets van de markt. Terwijl ik in de rekken bleef zoeken naar alles wat ‘anders’ was, en bijna begon te twijfelen of ik niet in de winter wil trouwen vanwege dat leuke bonten bolerootje, vertelde ik over mijn schoonheidsspecialiste, en of Zusje die ook nog wilde huren voor een week. Want bij de voorbereiding hoort ook nog een spraytan, een half jaar van tevoren, zodat je een eventuele foute oranje kleur er nog af kan boenen, en een gezichtspeeling een week van tevoren, zodat je niet zit te schilferen onder de sluier, en dan natuurlijk nog een complete lichaamswaxbeurt, want het enige wat er boven de jurk uit mag komen is een stralend gezicht, en geen piekende borst- of okselhaartjes. In gedachten zag ik mijn visite al naar me kijken, “is dat een nieuwe trend, dat zwarte kant over je decolleté?” *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* nee hoor, dan liever een wit bonten bolerootje over een te kort roze-met-kant jurkje. Lekker fout, heerlijk.
Woensdag dook ik weer volgas de mannenwereld in. Jij was een dagje op pad geweest met een inval-chauffeur, en waarschijnlijk was dat iemand met korte pootjes en een brede rug, want de stoel moest helemaal opnieuw ingesteld worden op mijn maten. Terwijl ondertussen Radio NL door de cabine klonk *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* zocht ik alle vieze doekjes bij elkaar om daarna bijna kokhalzend nog een keer met de deur te wapperen in de hoop het glassex-aroma uit de cabine te krijgen. Lekker mopperend reed ik met mijn ochtendhumeur en een sigaartje vanaf de loswal naar Vijfhuizen met een vrachtje zand. Het werd een heerlijk dagje rallyrijden over de A10, de A4 en de nieuwe A9 om Badhoevedorp heen, waarna we via de provinciale weg het werk indoken tussen de nieuwe hoogspanningsmasten. In tegenstelling tot wat ik eerder had meegemaakt op dat werk, verliep het allemaal erg vlotjes, en langzaam klaarde mijn humeur wat op. Ook een beetje geholpen doordat we op de Ring veel auto’s inhaalden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* geeft toch een goed gevoel, dat je met een vrachtwagen eindelijk eens wat terug kunt doen tegen al die aso’s die je normaal gesproken in de weg rijden en vervolgens uit het zicht zijn voordat je er wat aan kunt doen. Tijdens de middagschaft werd de tunnel nog even dichtgegooid, maar gelukkig konden wij er net voor de file vanaf, en was de drukte alweer voorbij toen we ’s middags de boel afsloten, jij op je logeeradres, ik in de carpoolauto richting huis.
En diezelfde carpoolauto werd donderdag voor mijn neus weggekaapt, zodat ik een ander uit het rek moest zoeken. In de gezellige file op de A7 toerde ik naar jou toe, iets later dan verwacht maar toch gooide ik voor de zekerheid eerst nog even de tank vol voordat we op pad gingen naar de andere kant van Amsterdam. We mochten weer naar dat klussie waar we vorige week vrijdag ook reden, en eigenlijk kwam het wel goed uit dat ik niet al voor 7 uur al een kwartiertje stond te maken op het knusse bouwwerk. Terwijl de mobiele kraan als een malle stond te scheppen, waren we met 3 kiepauto’s, 2 verkeersregelaars en een vrachtwagen met betonplaten aan het mikado’en. Het duurde 20 minuten voordat we konden laden, maar we hebben geen 5 minuten stil gestaan. In gedachten hoorde ik Wingman alweer zeggen “wat loop je nou te mopperen?” Ja mopperen, mooi woord is dat. Mopperen. Terwijl ik het hardop nog een paar keer herhaalde, mop-puh-run, reden we met een vracht zand via 1 van de vele tunnels die Amsterdam rijk is weer naar de Ring, om tussen de drukte door te horen dat de avocado sinds kort een ‘superfood’ is. En gek genoeg kwam er meteen slecht nieuws achteraan, want er verschijnen steeds meer mensen op de eerste hulp, omdat ze zich in de vingers hebben gesneden bij het aansnijden van de fruitachtige groente *smiley die achter z’n oor krabt* ik weet niet wat er erger is, dat mensen niet eens meer normaal een groente met daarin een grote pit kunnen snijden, of dat er nu waarschuwingsstickers op geplakt moeten worden. Dit is een mooi voorbeeld van de rubbertegel-generatie. Iets waar we ook mee werden geconfronteerd toen we weer Amsterdam indoken, want de fietsers en scooters rijden daar rond alsof ze onschendbaar zijn. Ik begin te begrijpen wat de collega’s vorige week bedoelden toen ze zeiden “het is meivakantie en bevrijdingsdag, daarom is het zo absurd rustig.” Want we stonden in de file voor een rotonde waar een constante stroom fietsers genoot van de voorrang terwijl de automobilisten met een beginnende nekhernia in hun dode hoek probeerden te gluren of ze er misschien al tussendoor konden duiken. Wachtend tot er ruimte was, lachte ik om mezelf. Ik heb nog wel eens gezegd dat ik een leven wilde zoals die meiden van Sex and the City, lekker lunchen in hippe kleren met trendy vriendinnen in een fancy eettent, waar ik op mijn hakken heen trippel, om vervolgens door te trippelen naar een galerie of ander cultureel hippigheidje *smiley die omrolt van het lachen* nu ik deze ratrace zo aan me voorbij zie trekken, denk ik dat ik nooit een Sex and the City leven zou kunnen leiden, ik zou kopje onder gaan in de ongeschreven regels van de stad en verzuipen in al het gebruis. Gelukkig was het stort een oase van rust binnen alle trendigheid. Een zandvlakte met een shovel, een keet en een uitvoerders-vergadering waar gevulde koeken werden uitgedeeld. En zo genoten de machinist en ik in het zonnetje naast de keet van verse koek en thee. Ja ’s ochtends was het nog te doen, ’s middags liep het kwik sneller op dan het aantal vrachten op de bon en werd de bruisende stad broeierig, geen korte rokjes en vrolijke gelach vanaf de terrassen, maar broeierig en prikkelbaar, alsof er nog maar een klein vonkje nodig was om iedereen in grote woede te laten uitbarsten terwijl ze op weg waren naar een fijne middag in de zon op hun veelsteduurbetaalde mini-balkonnetje in de rook van de barbecue van de benedenbuurman. Het ideale moment om uit te zwaaien en de koelte van de kust op te zoeken, want de planner had nog een vrachtje gralux naar Schoorl voor ons geregeld. Heerlijk om de dag zo te kunnen afsluiten *smiley die met z’n shirt wappert*
Vrijdag ging het iets anders. De planner had een stapeltje bonnen voor ons klaargelegd, en ik besloot dat we tijdens zo’n klussendag dan lekker ons eigen plan konden trekken. Het kwartiertje sloegen we over, de ontbijtcrackers nuttigde ik onderweg naar het laden voor de tweede vracht, nadat de planner die had omgewisseld met een andere vracht. We zouden de hele dag onder de rivier rijden, Amsterdam, Bloemendaal, met een klein uitstapje boven water om te laden bij de loswal in Beverwijk. Ach ja, Bloemendaal, een plaats waar de 4×4-dichtheid bijna nog hoger is dan op Vlieland, maar zet een bordje en een schrikhek op de weg en de paniek is compleet. Eerst mochten we een vracht korrel naar de achterkant van het werk brengen, tussen de bomen en villa’s door over de glooiïngen van de duinen, en daarna een vracht zand bij de keet, maar dan via een veredeld fietspad gevolgd door een zandpad, tussen de bomen en grootse panden door. Heerlijk als je zo kunt toeren in de baas z’n tijd. Na al die joligheid reden we weer naar Amsterdam, waar we op een depotje van een leidingwerker mochten kiepen. Het depot oprijden ging nog, daarna moesten we 4 keer steken om de vracht zand op de juiste plek te krijgen, om vervolgens achterwaarts weer richting de weg te steken voordat we het werk konden verlaten *smiley met klamme handjes* gelukkig was het niet zo warm als gisteren en begon het zelfs nog wat te miezeren, zodat de rijplaten wat gladder werden en het manouvreren wat makkelijker ging, zodat we met iets minder steken uiteindelijk het hele depotje vol konden storten, voordat we gingen laden voor de Zuidoostbeemster, waar we voor de eerste keer een kijkje konden nemen bij de nieuwe sierbestratingsvestiging. Na een kort kijkje in de showtuin keerden we huiswaarts, en met gesmeerde kleppen dook jij het weekend en de wasstraat in.
Zaterdag: vergadering, boodschappen, huis schoonmaken, verjaardag vieren.
Nee Wingman, zo kort kan ik het niet houden. Want alles wat tijdens het chauffeursoverleg werd besproken is dan wel geclassificeerde informatie, maar dat ik zo in het zonnetje werd gezet *blozende smiley* en dat de schalen met mijn zelfgebakken ontbijtkoek helemaal leeg werden gegraaid, wou ik toch wel even vermelden. Verder werd er nog wat verteld over hoe het er bij de verschillende divisies voor staat, het grote werk dat in de bouwvak staat gepland, en wat er gaande is met de nieuwe boordcomputer. Na de gezelligheid met de chauffeurs was het tijd voor de hectiek van de supermarkt, maar gelukkig was Wingman daar om mij bij te staan. Het huis nog even aan kant maken en vervolgens met de zondagse kleren aan en de haren in de krul wachten op de visite, want ik vierde ’s avonds mijn verjaardag. Rent-a-Friend had een gemêleerd gezelschap mijn kant op gestuurd en de kamer zat helemaal vol. Tussen het koffieschenken en gebak uitdelen door probeerde ik wat praatjes te maken met de gasten, ondertussen druk kadootjes uitpakken en iedereen bedanken. Wingman verwende me met een kado in Sex and the City-stijl, 3 dagen Milaan *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* de roze rolkoffer die ik daarna kreeg, paste daar mooi bij. Voor onderweg nog een lekkere chocolade reep, een proeverijtje van whisky’s en een leesboekie. Om in het hotel de boel dan netjes bij te houden met een luxe gezicht-cleaner en lekkere body oil *smiley die glundert* en na de citytrip weer fijn thuiskomen in alle kneuterigheid bij een koekoeksschoteltje van oma, een foto van mijn lieve nichtjes en Hollandse pot met lekker vlees van de kwaliteitslager. Ja ik ben weer heerlijk verwend *smiley die een kushandje doet* het was inmiddels al zondag voordat de laatste visite de deur uit ging *smiley met het schaamrood op de kaken* en ik in een hoek van de bijkeuken nog een tas met chips en nootjes zag staan, die eigenlijk ook nog op tafel hadden moeten staan. Gelukkig had ik wel genoeg kaas, vlees, druiven en tomaten van verschillende kleuren uitgestald, want ik heb niemand horen klagen.
Zondag begon met uitslapen, brunchen met de laatste gebakjes en daarna lekker voor de tv om Formule 1 te kijken. Helaas was het plezier van korte duur toen Max er in de eerste bocht al werd uitgetikt door Bottas en Raikkonen die in zijn binnenbocht zaten. Raikkonen zelf was ook klaar, en Bottas eindigde later in de race langs de kant met motorproblemen. De eerste rijders, Hamilton met zijn Zilveren Ster, Vettel die zijn Steigerende Paard de sporen gaf en Ricciardo die er achteraan stampte met zijn Rode Stier, moesten allemaal de eer hooghouden nu hun teammaatjes het veld hadden geruimd. Sterker nog, de rest van het veld eindigde allemaal op een ronde achterstand. Ja ik had er een heel mooi verslag van kunnen doen, maar nog enigszins woesie van de appelcider en overdaad aan gebak kon ik me niet helemaal over de teleurstelling van Max zijn DNF heen zetten. Ach over 2 weken weer een nieuwe kans. Maar nu eerst de koelkast nog even plunderen en een originele lunch maken voor morgen *smiley die in z’n handen wrijft*
