Geachte Shirley, na een indrukwekkend weekend mochten we maandag gelukkig uitslapen van de planner. Eerst een vrachtje zand laden bij de loswal in Alkmaar voor een kinderboerderij, en daarna mochten we weer naar Nauerna om schoongemaakt zand te rijden naar de N241 bij Schagen. Maar dat duurde slechts 2 rondjes, toen had de planner weer iets anders voor ons bedacht. Er was nog wat speciaal zand nodig bij een sportveld, en de collega die daar al reed zou het niet allemaal gaan redden, dus mochten wij hem gaan helpen. Ondertussen hoorde ik op de radio dat er wat regeltjes van veesboek waren uitgelekt, over wat er wel en niet in beeld mag komen bij de livestreamfilmpjes die je daar kunt maken. Van een paar rechtszaken kort geleden wisten we inmiddels dat je niet live voor de camera mensen mag verkrachten en/of vermoorden. Zelfverminking daarentegen mag dan wel weer. Maar dat was wel duidelijk, want filmpjes die veel worden gedeeld, zijn vaak dodelijk voor iemands imago. Iemand anders dood maken mag dus niet, maar het mishandelen van kinderen of dieren weer wel. Snap jij het nog? Terwijl wij van het voetbalveld nog wat zand naar een nieuwbouwwijk reden, was er ook wat te doen over de toekomstige filmpjes van de bodycams van politieagenten. De agenten kunnen zelf kiezen wanneer ze die aan of uit zetten, dus komt alles wel eerlijk in beeld, of alleen als het hun het beste uitkomt? En mogen mensen die in een proces worden meegesleept dan ook naar die beelden kijken of niet? En hoe zit het dan met de privacy van mensen die er niets mee te maken hebben maar toevallig wel in beeld zijn? Een hoop uitzoekwerk dus nog. Maar als het goed is word dat bij slachthuizen juist minder, want daar gaan straks de camera’s continue draaien om ervoor te zorgen dat er geen dieren meer worden mishandeld. Als het goed is gaan er straks dus geen slachthuisfilmpjes meer viraal op veesboek.
Dinsdag mochten we weer eens naar Den Helder. Dat was alweer een tijd geleden, en we hadden nu ook nog eens een heerlijk goudvinkenritje. Op het ene depot moesten we compostachtig spul laden, en dat 2 kilometer verderop op het andere depot weer storten *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een heerlijk dagje in de zilte zeelucht met een sterk compost-aroma. Ondertussen hoorden we de hele ochtend weinig ander nieuws dan over de aanslag die er gisteravond was gepleegd in Engeland, bij een concert van Ariane Grande. De speculaties gingen nog alle kanten op, maar het was wel al vrij snel duidelijk dat het bij IS vandaan kwam. In de loop van de dag liep het dodental op van 19 naar 22 en er waren nog steeds mensen vermist. Zou dit het breekpunt worden? Is IS nu te ver gegaan door kinderen aan te vallen, zullen medestrijders zich nu tegen hen gaan keren? Of is het echt zo erg dat er mensen juichende berichten twitterden, omdat dit juist een goede vergelding is voor alle gestorven kinderen in Syrië? Het is angstaanjagend, maar het ergste is misschien nog wel de machteloosheid, dat er niets is wat je nu direct concreet zou kunnen doen om datgene wat er gaande is in de wereld, te stoppen.
Voor veel mensen in Groot Brittannië stond de wereld stil, maar ondertussen draaide alles in andere landen gewoon verder. Zo werd er in Nederland weer gesproken over de energietransitie. Het was de bedoeling dat we minder zouden gaan gebruiken, dankzij nieuwe meters en slimme thermostaten, maar de veranderingen zijn nogal klein. Terwijl iedereen zat af te wachten wie er een stap zou gaan zetten, bedrijfsleven of de overheid of de nutsbedrijven of toch de buurman, bleven mensen rustig ronddraaien in hun eigen dagelijkse sleur, zonder daadwerkelijk veranderingen toe te passen in hun gebruik. De overheid, energie-aanbieders en een paar grote marktpartijen hebben nu een krabbel gezet om actiever te gaan samenwerken, met als eerste doel de consument duidelijk maken dat ze moeten veranderen, anders volgen er straks dwangmaatregelen om ons verbruik omlaag te krijgen. Nu kan ik iedereen aanraden om te investeren in een nieuwe meter, want uit eigen ervaring weet ik dat het zo’n 200 euro in een halfjaar kan schelen. Das toch wel geld. En het enige wat je hoeft te doen is jezelf aanleren om de vaatwasser, wasmachine en diverse telefoon- en tandenborstelladers in de daluren aan te zetten. Die daluren zijn doordeweeks van 23:00 tot 6:00 en in het weekend van vrijdagavond 23:00 tot maandagochtend 6:00. Dus de vaatwasser draait bij ons ’s nachts en de wasmachine vooral in het weekend. Met die bespaarde centjes probeer ik dan weer te sparen voor (werkende) zonnepanelen en vloerisolatie. Laat die overheid maar komen met hun dwangmaatregelen, ik ben er klaar voor *smiley die z’n mouwen oprolt* *smiley die z’n spierballen showt* maar ook in Mexico werd er druk gewerkt aan het mooier maken van de wereld. Wat specifieker: het mooier laten blijven van de vrouwelijke rondingen. Een jonge gozer is een BH aan het ontwikkelen waarmee je borstkanker kunt ontdekken. Het ziet eruit als een sportBH die vol zit met sensoren, en is stukken comfortabeler dan het pletten van de borsten bij het maken van foto’s in de tietenbus. En die mammografie-op-locatie is ook nog eens voorbehouden aan vrouwen boven de 50, terwijl er onder die leeftijd ook een sijging lijkt te zijn. Nu draag ik geen telefoon in mijn BH, maar ik werk nog wel eens in nachtdiensten, en de kans dat ik voor mijn 35e borstvoeding ga geven schat ik zeer klein, dus statistisch gezien zou ik best wel nog wel eens te grazen kunnen worden genomen door een gezwelletje in mijn jopen. En hoewel ik nog steeds de hoop heb dat mijn memmen wat groter worden, zie ik toch liever een egale bos hout voor de deur, in plaats van avocado-vormige uitstulpingen op mijn meloentjes.
Maar ja, alle terroristen en tumoren ten spijt, werd het dan toch weer woensdag. Jij was al vroeg op pad met een andere chauffeur, en ik ging niet heel veel later op pad met Wingman, om bij Vader te helpen met grassen. We hadden al vrij gevraagd omdat we naar de camping zouden gaan, maar eerst moest het luie zweet er nog even uitgewerkt worden. Met een mannetje op de trekker op de kuil en 2 mannetjes op de trekker voor de opraapwagen, bedacht ik me dat het wel handig zou zijn om het pad voor de staldeuren langs even schoon te maken, zodat de trekker geen poepsporen over het erf zou maken. Na 3 koeienvlaaien bedacht ik me dat ik maar beter voorzichtig kon doen, want de schoenen die ik aanhad zou ik nog de rest van de week moeten dragen op de camping. Na 2 volgeschepte kruiwagens bedacht ik me dat ik beter Moeders klompen aan had kunnen trekken *smiley die achter z’n oor krabt* ondertussen vertelde Vader over zijn week. Zondag was ie alvast begonnen met maaien, maandag was er een koe die pas na middernacht liet weten dat ze ging bevallen van een tweeling die in synchroon-stuitligging lagen, en dinsdagavond was ie nog tot laat bezig geweest met het klaarzetten van het materieel voor het personeel *smiley met tandenstokers tussen z’n ogen* om zichzelf wakker te houden ging ie de kantjes langs de kuil maar wat uitplukken, terwijl ik ondertussen de lunch voorbereidde en de melkdoeken aan de waslijn hing. Na de lunch gingen de harde werkers, inmiddels uitgebreid tot 4, weer naar buiten en mocht ik de boel even opruimen. Afwassen moest niet persé, maar Moeder was in de winkel aan het werk, dus ja die wil je toch ook niet laten thuiskomen bij zo’n vol aanrecht? *smiley die met z’n ogen rolt* emancipatie hoezee *smiley die diep zucht* maar stiekem was ik er wel blij mee, want waar mijn rug normaal gesproken strak word omarmd door jouw sportstoel, daar stond ik nu huffend en puffend langs de kuil, hopend dat ik niet dubbel zou knakken omdat mijn slappe rugspieren het gewicht van het hellende bovenlijf niet meer konden dragen. Gelukkig mocht ik daarna helpen melken, terwijl de mannen (en 2 fanatieke vrouwen) de laatste vrachten binnenhaalden en begonnen met het afdekken van de kuil. Alles was weer binnen, tijd om de buit te verstoppen onder een zwart plastic dekentje, terwijl Moeder snel een tas vol Chinees haalde. Het was al met al een drukke dag, maar gelukkig kwamen Wingman, Zwager en ik precies op tijd op de camping aan. Een beetje woesie van de drukke dag en de eerste borreltjes onder de luifel probeerden we het bed op te maken en doken we onder de gekreukte lakens.
Om donderdag wakker te worden van het gekwetter van de vogels en andere campinggasten. Met een groot gedeelte van de familie hadden we een heel veldje voor onszelf, en zaten we met ooms, tantes, neefjes, nichtjes en aanhang aan het ontbijt van warme broodjes met suiker en een kopje thee *smiley die grijnst* wat een heerlijke familietraditie is het toch. Na de brunch kwam de visite, eerst een gezinnetje met de nieuwe aanwas voor de voortzetting van de traditie, en daarna kwam Oma met haar chauffeur om te kijken hoe alle tenten, vouwwagens en de camper stonden uitgestald. Koffie en thee met wat lekkers erbij, sommigen in de zon, anderen zochten inmiddels de schaduw al op, het was heerlijk weer om op de camping te zitten. Iedereen was netjes ingesmeerd voor de zon, dus alles wat je vastpakte was ook lekker plakkerig. Na een rondje door de speeltuin was niet alles meer plakkerig, maar toch lukte het niet om het zand van m’n benen af te krijgen. En zo kabbelde de dag voort, om uiteindelijk in het campingrestaurant te eindigen met een slinkende voorraad Texelse Skuumkoppe, Wieckse Witte die bijna over datum waren, pannekoeken en verkeerd geturfd ijs. Terwijl de rest nog lekker wat nababbelde onder de luifel, kroop ik samen met Wingman vroeg onder de plakkerige lakens.
Want vrijdag mocht hij nog even te werk, terwijl ik na een heerlijk lange nacht lekker uitgerust wakker werd. De ochtend bestond voornamelijk uit ontbijten, afwassen, koffie/thee en het middagtukje van de jongste telg, voordat de hele club naar Medemblik trok om daar de boel onveilig te maken. We struinden langs winkeltjes, genoten op het terras van langsvarende bootjes en, uiteindelijk, ook een paar speciaalbiertjes en koffie, om daarna nog wat verder te shoppen. Het grootste gedeelte van de groep zocht alvast een plekje op een terras, terwijl een kleiner gezelschap nog wat winkeltjes bezocht. Zoekend naar een knappe riem kwamen we langs een Indianen-restaurant, waar we uiteindelijk toch niet gingen eten, en een schoenenwinkel. We zijn wel eens met volle tassen teruggekeerd naar het terras, maar nu kwamen we niet veel verder dan wat brocante, likeurtjes, kindershirtjes en aaibare schoenen. Ondertussen werd op het terras de hele bierkaart uitgeprobeerd en gingen de broodjes met pesto en aïoli letterlijk als warme broodjes over de toonbank. De sfeer zat er goed in en we besloten om op datzelfde terras ook van het avondeten te genieten. Er werd druk gekletst en gekeken naar voorbijgangers en er sloten zich 2 extra vakantiegangers bij de groep aan. Het was een heerlijke avond, maar stiekem was ik blij dat de zon achter de ouderwetse geveltjes zakte, want mijn huid begon al aardig te trekken. Het gezelschap liet zich omschrijven als 50 tinten rood, want ondanks dat er druk gesmeerd werd, was er meer zon dan onze blanke Hollandse huidjes konden verwerken *smiley die z’n schouders ophaalt* nouja liever wat rood gekleurd dan dat je billen uit je broek vandaan vallen.
Zaterdag begon met hetzelfde ritueel, ontbijten, smeren, schaduw zoeken met een bakje koffie of thee erbij en ondertussen werd er vanuit de verschillende schaduwhoekjes gediscussieerd over het verloop van de verdere dag. De motorrijders in het gezelschap kropen, ondanks de stijgende temperatuur, in hun motorpak en zochten de verkoelende rijwind en het ontbrekende lid van het gezelschap op, terwijl ik ondertussen nog lekker met een boekje vol foto’s van scheerschuim en afstandbedieningen in de schaduw zat te sudderen. De eerste borreltjes werden al opengetrokken toen er werd besloten om Enkhuizen op te zoeken. Het was al te laat om naar het Zuiderzeemuseum te gaan, maar de motorrijders hadden plekje voor ons vrij gehouden op een terras, en dus genoten we daar nog van een zonnetje met verkoelende borreltjes erbij. Na wat discussie werd er besloten om terug te gaan naar de camping en daar zelf te gaan koken. Of beter gezegd: te gaan barbecueën. Het gros zocht weer een plekje in de schaduw met een borrel en boekje, terwijl er 3 op pad werden gestuurd voor de boodschappen. Heerlijk als de meerderheid van de familie zich zo kan verliezen in boekjes en sudoku’s, dan kun je ongestoord zelf ook wat lezen. Slechts af en toe onderbroken door een anekdote uit een boek, een kindje dat om zijn moeder riep of een goede grap over pielemuizen en kleine blikjes Monster-energiedrank. De barbecue verliep zonder problemen, een halfblote Douwe Bob werd gebruikt om de kolen op temperatuur te krijgen en dankzij de lichte zonnesteken en het dalende bloedpercentage in het alcohol ging het gespreksniveau al snel richting hier *smiley die naar z’n knieën wijst* natuurlijk zijn we geen alcoholverslaafden, maar toch was er applaus toen de eerste shotjes op tafel kwamen. Het idee om te gaan ‘shotgolfen’ werd van tafel geveegd, want na de barbecue was het inmiddels al te donker om nog op zoek te gaan naar de ballen *smiley die aan z’n kin krabt* waarschijnlijk had ook niemand de tee meer kunnen vinden. En dus bleven we onder de luifel zitten, met op de achtergrond het luide gezoem van het vliegjes-schouwspel boven de bomen, wat slechts werd overstemd door verhalen over Sjepsjnet (voor het veilig doorsturen van mislukte selfies) en de roep om meer alcoholvrije radlers met alcohol. Het moet al na middernacht zijn geweest toen ook het laatste feestbeest uit zijn stoel en uit zijn slaap werd gehaald, voordat alle ritsen werden dichtgezipt en je alleen nog het kwaken van de kikkers en het snurken van de buren kon horen.
Zondag was druk. Druk druk druk, want alles moest weer ingepakt worden. Voor 12:00 moesten we de plaatsen op de camping verlaten, en het liefst met alles schoon en netjes ingepakt, zodat er thuis geen tenten meer hoefden te worden uitgevouwen. En dat lukte allemaal. De vouwwagens, tenten en camper werden weer ingeklapt en ingepakt, alles wat op de heenreis mee was gegaan, paste ook op de terugreis weer mee. Afgezien dan van de lege flessen natuurlijk, maar die konden mooi plaats maken voor de paar souvenirs die waren gekocht. Normaal gesproken drinken we nog een bakkie om de vakantie na te bespreken, maar omdat op de camping alles pas vanaf 13:00 open is, zochten we ons heil verderop in Andijk. Dat dorp bleek dezelfde openingstijden te hanteren en dus waren we aangewezen op een buurtkroegje in Wervershoof, waar we op het terras genoten van de laatste gezamenlijke koffie-met. Om na het afrekenen en afscheid nemen precies op tijd thuis te komen voor de voorbespreking van de Formule 1 race in Monaco. Terwijl ik alvast wat uit de overvolle auto laadde en de wasmachine volpropte, hield Wingman zicht op de tv voor de start. Op de voorste startrij stonden de 2 steigerende paarden, gevolgd door Bottas met een Zilveren Ster en onze Max met zijn Rode Stier. Daarachter teammaat Ricciardo en de rest van het veld. Hamilton had zijn Zilveren Ster niet eens in de top 10 weten te krijgen, want juist toen hij in de kwalificatie zijn snelle ronde wilde rijden, zorgde de andere Belg Van Doorne voor een gele vlag-situatie. De start was goed, Max wist zijn vierde plaats te behouden en behalve Hulkenberg die uitviel met een haperende versnellingsbak, was er weinig verandering in de volgorde. Hamilton kroop wel weer terug de top 10 in, maar blijkbaar zijn ze in Monaco niet erg gediend van donkere mannen met warrig haar en neuspiercings, want hij was maar weinig in beeld. Ondertussen zat iedereen te wachten op een safety car, zodat er met minimaal tijdverlies een bandensetje gewisseld kon worden. Op ongeveer eenderde van de race waren de mannen van team Rode Stier zo op van de zenuwen, dat ze Verstappen naar binnen riepen, waarna een trits van coureurs ook de pitstraat opzochten. Helaas kwam daar de koude calculator weer tervoorschijn, want Ricciardo versnelde en kwam na zijn pitstop voor Verstappen en Bottas terecht, achter Vettel en Raikkonen die van plek waren gewisseld. Max was duidelijk niet te spreken over die verandering in de volgorde, we hoorden hoe hij flink werd weggepiept op de boordradio. En dat was voorlopig wel het enigste verzetje dat we hadden. Achter in het veld waren er 2 extra pitstops vanwege lekke bandjes, maar verder bleef het rustig. Zo rustig dat Wingman ergens in rondje 61 zei “wat een saaie race, ik ga chips pakken.” En op dat moment zagen we Wehrlein op zijn kant in de bandenstapel staan *smiley met opengesperde ogen* in autocross-houding stond hij stil voor de ingang van de tunnel, terwijl een medische marshall op de bandenstapel kroop zwaaiden de andere marshalls dat de coureurs en de safety car de binnenbocht moesten houden. Kort daarna bleek ook Button te zijn uitgevallen. Button was eigenlijk al met pensioen, maar omdat Alonso de Indy 500 een keer wilde rijden, kwam hij voor de gelegenheid weer even terug. Voor aanvang van de race hadden ze nog even contact, waarbij Alonso vroeg of hij de auto heel wilde houden en Button antwoordde dat hij een plasje in zijn stoel zou doen. Waarschijnlijk had hij dat plasje ook gedaan, want in de herhaling bleek hij degene te zijn die met een klein tikje in de flank Wehrlein op zijn zij te hebben gezet, doordat Buttons voorwiel en Wehrleins achterwiel elkaar raakten en Wehrleins auto, gelukkig met lage snelheid, in het piepschuim eindigde. Ondertussen mochten de achterblijvers het veld en de safety car inhalen, en Wehrleins teamgenoot Ericsson was daar zo door verrast dat hij zijn auto neus vooruit in de banden parkeerde. Geen punten voor team Sauber. Met nog 10 ronden te gaan was het Van Doorne, die op de tiende plaats reed en zijn eerste puntje in de koningsklasse van de autosport leek te gaan pakken, die de buitenbocht moest pakken in dezelfde bocht als waar Ericsson onderuit ging ook daar de bandenstapel aantikte. Het was lang goed gegaan, maar in de warme binnenstadje, amper een zuchtje wind, leken de coureurs toch nog last te krijgen van borrelende hersens. Voordeel was wel dat het hele veld weer dicht bij elkaar zat, maar helaas kon Max, die na de pitstop was gezakt tot plaats 5, geen inhaalmanouvre meer maken op voorligger Bottas. En zo eindigde de race met 13 auto’s. Op het podium stonden de 2 volbloedpaarden van Vettel en Raikkonen, die de hitte het beste konden trotseren, gevolgd door de heftig stampende en zwetende Stier van Ricciardo. In het napraatje bleek Max nogal teleurgesteld te zijn in zijn vijfde notering. Het was beter dan zijn DNF vorig jaar, maar toch, er had meer in kunnen zitten, en dat is een mooi vooruitzicht voor het gevecht over 2 weken in Canada. Met dat vooruitzicht genieten we nog even van het laatste stukje vakantie en warmte in de tuin *smiley met een zwetende snor* om het laatste restje alcohol er nog even uit te zweten.
