Geachte Shirley, bij het nalezen van de belevingen van vorige week, zag ik dat de zondag niet onlijn was komen te staan. Was het dan zo saai? Nee hoor, want ook zondag stond er weer een feestje op de agenda. Buuv werd 75 en dat werd gevierd bij een gezellig restaurantje langs de Egmondse duinrand. Bij binnenkomst stonden de gebakjes al klaar, en zoals dat hoort op een verjaardag moest er natuurlijk ook nog een liedje gezongen worden. Met een luid applaus keerde iedereen weer terug naar z’n stoel, want ja, op een bepaalde leeftijd valt het niet meer mee om zo lang achter elkaar te staan, en niet veel later werden de kopjes soep uitgedeeld. De volgende gang bestond uit een gang naar buiten, waar iedereen z’n beste gezicht opzette voor de groepsfoto, terwijl binnen de soep werd afgeruimd en de broodjes klaar werden gezet. Het was een gezellig middag die eindigde met de vraag van Moeder of we nog zin hadden in Chinees *smiley die achter z’n oor krabt* ik denk dat je het antwoord wel kan raden. Terwijl Vader de koeien aan het melken was, waren Zusje, Zwager en Wingman druk aan het sleutelen aan Zusjes sportwagen, en haalden Tante en ik eten. Tijdens het eten kwam Vader met de opmerking dat de waterpomp stuk was en dat de droge koeien geen water meer kregen *smiley die aan z’n kin krabt* hoewel je het niet zou verwachten bij ‘droge koeien’, hebben die toch wel de nodige liters nodig op een dag, en dus gingen de mannen nog even in de stal aan de gang, terwijl de vrouwen binnenshuis een potje zaten te kaarten op de computer en Bed&Breakfast keken. Wat een heerlijk kneuterig programma *smiley die over z’n kale kop wrijft* ik zou niet zeggen oud, maar eerder… klassiek. Fijne tv, maar uiteindelijk werd het toch wel tijd om naar huis te gaan en het bed op te zoeken.
Want maandag was het alweer vroeg dag. Terwijl de meeste mensen uitsliepen en genoten van hun tweede Pinksterdag-vrijheid, stonden wij al voor 6 uur in de keuken om te ontbijten en kadetjes te smeren, want we zouden de Elfstedentocht weer gaan rijden. In een colonne van 8 motoren, waarvan 2 voorzien van een bijrijder, vlogen we de Afsluitdijk over. In Leeuwarden werd er koffie gedronken, de eerste kadetjes kwamen tevoorschijn, net als de rest van de groep, en de kaarten werden gehaald. Het was een bont gezelschap, de sportwagen van Zusje zou bestuurd worden door Moeder en Tante, en over de motoren verdeeld reed ik tussen Vader, Zusje, Zwager, diverse Ooms, nog een Tante, Neefje, Nichtje, Wingman, Snorro en Vriendin. Omdat iedereen bij de stempelkaart en het vlaggetje een routebeschrijving krijgt, zouden de dames in de auto wel kunnen navigeren, die waren toch met z’n tweetjes. Gelukkig had Oom de route op zijn navigatiesysteem laten zetten, want al bij de eerste rotonde ging de auto rechtdoor in plaats van linksaf. Daarna slingerde het wat over het industrieterrein van Leeuwarden, waar blijkbaar een klein foutje in de route zat, want we kwamen een hoop motoren tegen die omkeerden of vanaf de verkeerde kant aan kwamen rijden, maar toen we eenmaal buiten de bebouwing waren ging alles goed. Het weer was in jaren niet zo goed geweest en met een opkomend zonnetje reden we door het Friese landschap. Elk jaar verbazen we ons er weer over hoe goed het voor elkaar is. Ja natuurlijk, bij de stempelposten zijn te weinig wc’s zodat er soms voor het struikgewas moet worden gekozen, en zo hier en daar reden we een stukje in de file voor een brug of een volgende stempelpost, maar overal langs de route zagen we vrolijke gezichten, stonden de vrijwilligers van de Friese Motorclub weer klaar om alles in goede banen te leiden en konden we zelfs nog een paar stukken lekker sportief rijden over de slingerwegen op het platteland. Na nog een tussenstop bij waarschijnlijk de enigste mensen die niet langs de route staan te zwaaien, voor koffie en thee met een gebakje en een toiletbezoek, reden we het laatste stukje van de route uit terug naar Leeuwarden, waar we nog even in de file kwamen te staan omdat de verkeerslichten die overdaad aan motoren niet konden verwerken. Maar eindelijk was het daar dan, het felbegeerde kruisje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* enthousiaste en ietwat vermoeide gezichten bij het laatste bakkie koffie, en toen hadden we nog een stukje te gaan. De auto en 2 motoren smokkelden de route terug de dijk over op de aanhanger en in de bus, maar gelukkig kwamen we dit keer zonder afgewaaide onderdelen aan de overkant, zodat we met het hele gezelschap bij de Manke Merrie van het avondeten konden genieten *smiley die over z’n buik wrijft* en daarna snel weer naar huis toe.
Want dinsdag mochten we weer te werk. Met het voornemen dat we volgend jaar op zondag gewoon op tijd te bed gaan en op dinsdag ook vrij nemen, sleepten Wingman en ik onszelf het bed uit. Na het heerlijke toerweer van gisteren, een graadje of 20 met een lekker briesje erbij, was het nu ideaal werkweer. Een heel stevige bries met zo nu en dan een flinke bui erbij. We waren de laatste tijd natuurlijk wel onwijs verwend met al die zonnige dagen, maar ik was blij dat ik lekker binnen kon blijven zitten. We moesten langs de Westfrisiaweg bij Hoorn ATM-spul opladen, net als vorige week bij de kruising met de Markerwaardweg, en wederom ging dat weer naar het viaduct bij de kruising met de Rijweg. De machinist zag zijn geelblauwe kraan met elke schep zwarter worden, en wij vochten ons tegen de wind in richting De Strip. De dag vloog voorbij, letterlijk, want op het nieuws hoorden we berichten over omgewaaide aanhangers op de weg en dat de dijk tussen Enkhuizen en Lelystad dicht was.
En woensdag was die wind nog niet minder geworden. Niet alleen was de route Enkhuizen-Lelystad nog dicht, ook waren er problemen met een wankele steiger bij de sluizen op de Afsluitdijk, waardoor het verkeer van alle 4 de banen over 1 rijstrook werd geleid. Gelukkig hadden wij er weinig last van op onze route, want we reden hetzelfde rondje als gisteren, alleen nu met grond. Niemand wil tegen een berg van ATM aankijken, dus moet dat verstopt worden onder een deken van grond, die straks rustgevend groen word. Iets minder groen was de machinist, die jarig was en een lekkere vlaai voor ons had meegenomen *smiley die over z’n buik wrijft* wat een heerlijke manier om uit je suikerdipje vandaan te komen. Terwijl wij met een select gezelschap onze rondjes draaiden, werd automobilisten aangeraden om een rondje IJsselmeer te draaien. De files voor de Afsluitdijk liepen aan beide kanten nogal op, maar de dijk Enkhuizen-Lelystad was ook nog steeds dicht, dat zou een aardig eindje om worden. Gelukkig was het ook te winderig voor de politie, en werden er weinig flitsers gemeld. Terwijl op de radio dan weer werd gemeld dat de politie meer zou gaan flitsen. De laatste jaren was dat niet zo vaak gebeurd vanwege stakingen en computerproblemen, maar nu het aantal verkeersdoden weer begint op te lopen (was dat niet voorspeld, toen de pliesie hun stakingen aankondigden?) moet er toch wat meer gehandhaafd gaan worden, en dan vooral op wegen waar meer risico’s zijn, zoals provinciale wegen enzo *smiley die achter z’n oor krabt* hoewel ik heel blij ben met de dienders die onze veiligheid proberen te bewaken, vraag ik me af hoe lang het zal duren voordat de mensen weer gaan klagen dat ze alleen maar langs snelwegen staan.
Ach, politie, flitsers, wij hadden donderdagochtend wel iets anders om ons druk over te maken. Na een paar dagen pas na 7 uur te hoeven laden, was de 6:10 die nu op de bon stond niet erg fijn. Wel werden we goed wakker gehouden op de kilometers lange werkweg, die met een paar kleine buitjes tussendoor op een langgerekt wasbord begon te lijken. Je zou jezelf in Afrika kunnen wanen, rijdend in een rammelende auto, in de verte een grote berg waartussen de weg lijkt te zijn uitgesleten, alleen de kaarsrechte lijnen van de bollenvelden langs de weg deden niet goed mee. Gelukkig hadden we nog meer weilanden om naar te kijken, want we zouden vandaag letterlijk ‘in een rondje’ rijden. Na 10 minuten rammelen vanaf de kraan kwamen we bij de tijdelijke rotonde bij Bovenkarspel ergens in die hoek de openbare weg weer op. Dan ging het rechtsaf richting Hoorn, langs HN80 over het Circuit van Hoorn naar de A7, snelweg op en bij Hoorn-noord snelweg weer af, om na het tweede verkeerslicht onder de tijdelijke fietsbrug uit te voegen naar het werkvak tussen de rijstroken in. Na het kiepen weer invoegen richting De Strip om vervolgens de Westfrisiaweg te volgen, daarna de weg die in het verlengde daarvan ligt maar een andere naam heeft, om dan zo langs Enkhuizen te rijden, langs de Woeste Hoogte en de nieuwe turborotonde weer naar de tijdelijke rotonde net voorbij Bovenkarspel, waarna we weer 10 minuten slingerend om kuilen en volle auto’s en dumpers heen naar de kraan reden. Een uur en een kwartier hadden we nodig per rondje, terwijl een paar 100 meter voorbij de plek waar we moesten laden een tunnelconstructie werd gebouwd. Er word nog wel eens gezegd dat op kantoor het geld word verdiend, maar als ze op kantoor echt geld hadden willen verdienen, dan hadden ze die tunnelbak als eerste gemaakt. Het scheelt zo veel *smiley die z’n handen uit elkaar houd* aan kilometers die we moeten omrijden, daardoor moeten nu extra auto’s worden ingehuurd om toch aan de kuubs te komen, en dan moeten we tussen het werken door ook nog op gekkigheidjes als ‘verbruik’, ‘uitstoot’ en ‘duurzaam werken’ letten. Toen we na de tweede schaft weer over het wasbord en een paar rijplaten bonkten, vond jij het genoeg geweest. Je gooide een luchtketel van je af, maar die raakte de grond waardoor het dopje eraf sloeg, en voordat ik goed en wel doorhad waar het lek zat, stond jij al zonder adem. Lastig, want om te kunnen remmen, schakelen of van de handrem af te komen heb je lucht nodig, dus moest er eerst even gebeld worden met de garage. Na een uurtje met een boekie op het stuur te hebben gezeten kwam er een monteur met een nieuw doppie en een setje spanbanden *smiley die boos staat te wijzen* altijd 2 spanbanden gebruiken! Een kwartier later reden we weer, jij had weer asem en we konden mooi aansluiten tussen de collega’s die hun laatste rondje reden.
En zo ging het vrijdag dan weer verder. Weer vroeg op, weer zand rijden via de Afrikaanse weg en de Ronde Van Hoorn, en weer was het buiïg, maar gelukkig was de wind al wat minder geworden, zodat ik zonder slagregens en uitgelopen mascara de keet kon bereiken. Volgens de radioberichten was het afgelopen nacht nogal druk geweest. In Amerika had iedereen voor de tv gezeten om te horen wat er gaande was met Trump en de FBI, en in Groot Brittannië waren de stemmen geteld na de haastig georganiseerde verkiezingen. En alles was anders gegaan. In Amerika schreeuwde iedereen om een ‘impeachement’, wat niets te maken heeft met perzikken maar betekent dat de president uit het Witte Huis word ontslagen, en in het VK kwam landsleider May met het idee van de verkiezingen zodat haar partij met een grotere meerderheid aan de Brexit-onderhandelingen kon beginnen. En wat denk je? Trump treft geen blaam en mag blijven zitten, en May verloor kiezers en daarmee bijna haar baan. Terwijl we zaten te wachten op een persconferentie van May, waarin ze zou vertellen dat ze zou stoppen, wat zou betekenen dat het VK de derde leider binnen een paar jaar zou krijgen, hoorden we dat een Nederlander Trump had afgetroefd. Een VVD’er uit een provincie ergens ver weg van Den Haag zei namelijk dat het klimaatprobleem helemaal niet bestaat, en dat het is verzonnen door grote multinationals om vervolgens subsidies op te kunnen strijken voor het verduurzamen van hun bedrijf. En daarbij wist hij ook te melden dat ie daarmee eerder was dan Trump, lekker puh *smiley die z’n tong uitsteekt* ondertussen kwam er nieuws uit Engeland vandaan, waar May bij de koningin op visite was geweest en voor de deur van Downingstreet 10 vertelde dat ze de baas zou blijven, samen met een partijtje uit Ierland vandaan, zodat ze evengoed nog een meerderheid hadden *smileys die staan te juichen op tafel* niks terug onder het glazen plafond! May brak er doorheen, werd op een glazen klif geplaatst met haar opdracht om een verdeeld land even gauw door een EU-uittreding heen te lijden, leek uit te glijden met haar hoge hakken op het geslepen glas, maar vond grip en lijkt daarmee de volgende vrouw in de lange lijst van IJzeren Dames te zijn. Met een goed gevoel over de emancipatie keerde ik huiswaarts, tijd om weekend te gaan vieren.
Wat begon met uitslapen en daarna op het gemakkie douchen en optutten, want ’s avonds ging ik gezellig met Vriendin uit eten. Uitkijkend over de boulevard van Egmond aan Zee genoten we van een garnalenplankje bij EAZEE *smiley die op z’n dijen kletst* wat een goede woordspeling! Lekker roddelen… uhm kletsen over hoe het er nu mee is, en hoe het verder gaat, terwijl de oberesse nog een brood met aïoli en tapenade aan ons probeerde te slijten. Na het toetje waar een verrassend goed smakende karamelsaus bij zat en een verwarrend takje lavendel, genoten we van de laatste zonnestralen bij een wandeling over het strand. Maar wel met het goede voornemen om er nog een keer naar EAZEE terug te keren voor de pizza die is vernoemd naar de Opel Frontera, namelijk de pizza Frontera. Echt, je verzint het niet! Met het zand nog tussen de tenen genoten we op het terras van een afzakkertje, en lang nadat de zon was afgezakt tot in de zee keerde ik weer huiswaarts.
Zondag kon ik namelijk niet onbeperkt uitslapen, samen met Zusjes en Moeder haalden we Buuv op voor haar verjaarskadootje: een wandeling door de rustgevende duinen van Castricum met daarna een welverdiende lunch bij Johanneshof. Uitkijkend over de kinderen, geitjes en kippetjes die achter het hek van het zonnetje en de klimrekken genoten, nuttigden wij onze gezonde lunch met ambachtelijk gesneden bruin brood, waarna we zoetjes aan weer huiswaarts keerden. Zoetjes aan ja, want onderweg reden we nog even bij Oma langs, die ons niet liet vertrekken voordat we tenminste 1 chocolaatje hadden gegeten *smiley die zit te stampvoeten* gelukkig konden we daarna bij Moeder nog even uitbuiken, en een ijsje snoepen, en nu kan ik met een gevuld buikje en bijna 7 kilometers in de benen dan eindelijk lekker op de bank gaan hangen. Nog een paar uurtjes wakker blijven om de Formule 1 race in Canada te kunnen zien, en dan snel op bed *smiley die gaapt* dat word een lange dag morgen….
