Geachte Shirley, de zondag vloog inderdaad voorbij. Na de brunch konden de nette kleren aan, en gingen Wingman en ik op pad om zijn Neefje te halen. Die zou blijven logeren en de volgende dag meerijden met Wingman. Terwijl de mannen een programma over Lego zaten te kijken, probeerde ik pannenkoeken met spek te bakken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat nog best lastig is, als de spek erg krokant word maar de pannenkoek eigenlijk nog iets langer moet blijven liggen. Gelukkig wilde Neefje het evengoed eten, net als het toetje wat daarna kwam. En toen was het alweer bedtijd, eerst voor hem en een half uurtje later voor de grote mensen.
Want maandag begon de werkdag weer op tijd. Het was nog een beetje schemerig toen ik de Skoda met 3 collega’s richting de loswal in Amsterdam stuurde. Niet iedereen was al goed wakker op dat tijdstip, en zo konden we tot 2 keer toe een Mercedes S500 rechts inhalen *smiley die aan het stuur draait en BWOOAAP BWOOAAP roept* en het werd nog sneuer voor die kantoormeneer toen we op internet zagen dat een S500 geen 5 liter motor heeft, maar slechts een vierkommazessie. Tja dat bied natuurlijk weinig weerstand tegen dat kwart Bentley W12 waar wij mee op pad waren. Nog een beetje melig werden de grote Skoda’s geladen en reden we weer richting Hoofddorp, voor het werk aan de leidingen in de grond. Maar daar bleek al gauw dat we een gevalletje ‘bouwvaksyndroom’ hadden. Wegens broedende vogels had de uitvoerder zijn planning aan moeten passen, en dat had hij netjes doorgemaild naar de planner. Die op vakantie was, zo bleek die ochtend. De andere planner stuurde ons naar Velsen toe, waarna iedereen een kant op vloog. Wij mochten verder naar boven, naar Alkmaar, om korrel te gaan laden voor de N241. Ondertussen begon er bij jou weer een oud kwaaltje op te spelen. Misschien had het met de stijgende temperatuur te maken, maar jouw derde as wilde niet meer met de rest van de auto meedoen. Netjes probeerde ik de computer te resetten, door bij elke laad- of wachtgelegenheid de motor uit te zetten, en soms hielp dat ook even, maar verder was ik vooral blij dat we over een korrelbaan reden, dat reed makkelijker dan over asfalt achteruit. Toen je ook nog eens zat te knoeien met je versnellingen, begon ik het een beetje zat te worden, maar we moesten nog even door. Nog even een rondje dik in de file staan voor de Leegwaterbrug op de Ring Alkmaar, waar nog steeds hard gewerkt word, en daarna nog even door naar de loswal in Schagen om met 15 kuub zand te dag af te kunnen sluiten. Die avond lag ik afgepeigerd naar Wingman op de bank. Zonder Neefje, die lag na zo’n lange werkdag weer in zijn eigen bedje te slapen.
Dinsdag begonnen we meteen weer met een storing in de derde as. Terwijl jij in Schagen een kwartiertje stond te resetten, bedacht ik me dat je als ExcuusTruus kon meespelen in de Transformers-film, als de ‘physically challenged’ transformer. Gelukkig wilde de storing wel even verdwijnen toen we daarna tussen 2 betonnen muurtjes moesten storten en dus netjes recht achteruit moesten rijden. Op het nieuws hoorde ik dat de eerste boot met strooizout alweer lag aangemeerd. De pepernoten liggen al zowat een maand in de winkel, maar nu was ook Rijkswaterstaat begonnen met de voorbereiding voor de winter. Een boot met 3 miljoen kilo zout, wat straks een totale voorraad moet worden van 200 miljoen kilo *smiley die een eitje pelt* maar ondertussen was ik wel benieuwd naar het steunpunt waarvandaan we de afgelopen paar jaar zijn uitgerukt. De zoutloods en gebouwen waren van het voorjaar al tegen de vlakte gegaan, om ruimte te maken voor een nieuw gebouw waarin alle brugbediening moet gaan plaatsvinden. Volgens het bord moet dat in december klaar zijn, maar het strooiseizoen begint op 1 november, dus hopelijk schieten ze een beetje op met de nieuwe zoutloods en de kantine voor de chauffeurs. Ondertussen werd er in het kantoor in Winkel druk over ons gebabbeld, en was er een afspraak gemaakt bij de MANdealer in Wognum. Omdat de planner ons geen hele middag kon missen, liet hij een andere auto aanrukken, zodat ik in ieder geval nog een paar vrachten in Middenmeer en Andijk kon doen *smiley met opengesperde ogen* wat niet zo vloeiend ging als ik had gehoopt. Of juist wel vloeiend, want de knijperauto die ik meekreeg bracht het begrip ‘dansen in de veren’ naar een heel ander niveau. Als een voluptueze salsadanseres bewogen we door het verkeer, om uiteindelijk op de zaak te eindigen, waar jij in de garage stond. Bij de dealer was een noodreparatie gedaan, wat mij het gevoel gaf dat al die keren dat je storing had gehad, er dus toch iets meer aan de hand was dan alleen maar “ik kan niets vinden in de computer”. Maar helaas was er wel een bandje dat de strijd had verloren.
Gelukkig konden we woensdag zonder narigheid op pad. Met een schuin oog op het lampje reden we weer naar Amsterdam, om vanaf de loswal wat gezeefd zand naar Zwaanshoek te brengen, de klus die maandag even was opgeschoven. Er kwam geen piepje, geen knippertje, geen geraas en gekraak onder de auto vandaan bij het achteruitrijden, en langzaam aan kon ik me een beetje gaan ontspannen en rustig naar de radio luisteren. Er was veel te doen over Kim Wall, een Zweedse journaliste die 2 weken geleden bij een Deense uitvinder in zijn zelfgemaakte duikboot stapte om een verhaal over hem te schrijven. Het was de Scandinavische versie van Natalee Holloway, de vrouw die verdween in of langs een zee aan de andere kant van de wereld. En net als in die zaak, vertelde ook deze mogelijke dader steeds een ander verhaal. Hij zou haar hebben afgezet op een eiland voor de Deense kust. Later zou ze weer zijn overleden na een ongeluk in de onderzeeër, waarna de uitvinder haar een zeemansgraf had gegeven. Maar waar er op Aruba even werd gedacht dat er lichaamsresten van Natalee waren gevonden, die er toch niet bleken te zijn, daar kwam nu het bewijs zelf opdagen. Langs de kust, niet ver van Kim Walls geboorteplaats af, spoelde een romp aan, die na kort onderzoek van de journaliste bleek te zijn. Geen hoofd, geen armen, geen benen, maar metaal dat het naar de bodem had moeten laten zinken. Terwijl de rillingen over vele Scandinavische ruggen gingen bij al die details, was men in Nederland BNerland druk met Jan Smit, die moest toezien hoe een student, als ontgroeningsopdracht, bij hem op de stoep had gepoept. Het is het neusje van de zalm wat er studeert in Nederland, de slimste jongeren die zich laten opleiden tot beroepen waarmee ze de mensheid verder kunnen brengen, als dokter of advocaat of andere specialisaties waarbij je veel geld verdient. En wat doen die om hun loopbaan te beginnen? Ze poepen op iemands stoep *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig was Milieudefensie wel druk bezig om nog iets van de toekomst te kunnen maken, zij hadden net als Urgenda de stap naar de rechter gezet om bij de overheid af te dwingen dat er meer werk gemaakt zou worden van het creëren van een beter klimaat. Maar na 7 rondjes te hebben gereden via de Ring Amsterdam, via de 80km/h-zone, denk ik niet dat mensen dat willen. Ze wonen pal aan de snelweg, en blijven daar ook gewoon wonen. In plaats van iets beters te zoeken, hangen ze hoestend aan de telefoon om te klagen over hun longziekte. Heeft de overheid er dan echt wel zoveel schuld aan?
Donderdag begonnen we weer vanaf de Vlothaven in Amsterdam, om daarna 2 vrachten bij de loswal in Diemen te halen, voor de Zuidas in Amsterdam. De bouwvak bij loswal Diemen is weer voorbij, en de trailercollega’s waren nog druk aan het asfalteren op de A10 tussen de S108 en S102, dus pakten we eens een verrassend ander paadje *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* alsof de Zuidas nog niet verrassend genoeg is. Ultieme yuppenporno in de vorm van ‘speelse’ flatgebouwen met bomen op balkons en rijtjeshuizen met abnormaal strakke voortuinen (voortuin als in ‘2 vierkante meter omdat je voordeur anders op de stoep opent’), werden afgewisseld met bouwputten, wegwerkzaamheden en halffabrikaten waar druk werd gewerkt. Na 3 vrachten mochten we weer een weg terug zoeken naar de Vlothaven, waar weer een boot met gezeefd zand was aangekomen. Ondertussen was iedereen op de radio in lichte paniek. Gisteravond was er, na een tip van de Spaanse politie, een wit busje met Spaans kenteken en volgeladen met gasflessen aangehouden bij de Maassilo in Rotterdam, waar een concert van een Amerikaanse band was afgelast. In de loop van de dag bleek dat het busje werd bestuurd door een aangeschoten Spaanse monteur, die de gasflessen nodig had voor zijn werk *smiley die achter z’n oor krabt* er werd al verteld dat het drukker word in de bouwsector, dat er wachttijden ontstaan en dat het niet lang zal duren voordat de prijzen gaan stijgen, maar dat we nu ook al mensen uit Spanje vandaan laten komen, die zelf hun gereedschap mee moeten slepen, dan is het toch wel heel nijpend allemaal. Ondertussen was er ook een man in Brabant opgepakt, en bij gebrek aan ander nieuws stond er een gehucht van 9 huizen en kroeg, ergens tussen Zevenbergen en de A16, vol met journalisten die wilden praten met de buren van de jonge gozer die een valse melding had gedaan over een mogelijke aanslag op de Maassilo. Het lijkt alsof we al aardig in de ban raken van het hele gebeuren, en weinig meer zelfstandig kunnen denken. Er was ook nogal wat ophef over een man die in juni op een bushokje was geklapt, of beter gezegd: over het feit dat zijn persoonlijke gegevens naar buiten waren gebracht door een lekkende agent. Het ongeluk leek op een terroristische aanslag, maar na onderzoek werd verteld dat de bestuurder suikerziekte had en in een hypo raakte, waarbij de bloedsuikerspiegel zo laag werd dat ie wazig werd en de controle over het voertuig verloor. Maar nu blijkt de man een Marokkaanse naam te hebben *smiley die staat te stampvoeten* en dat vind ik dus echt discriminerend! Dat we in Nederland al zover zijn met het wij-tegen-hun denken, dat we zelfs de welvaartsziektes voor onszelf willen houden. Iedereen die al een paar jaar in Nederlandse supermarkten zijn boodschappen doet, kan diabetes krijgen, ongeacht de kleur of herkomst die ze hebben. Het is niet erg dat de politie zich druk maakt om terreurdreiging, maar het is duidelijk dat het volk nu echt van slag begint te raken.
Gelukkig kon ik even afstand nemen van het hele gebeuren, want vrijdag begon eerst met uitslapen. Er stond een weekendje Limburg gepland, maar er lagen nog zoveel uren vrije tijd voor me, dat ik wat langzaam op gang kwam. Wasje draaien, boodschappen doen, nog wat eten en daarna de Kadett volproppen en de weg op. In plaats van na de lunch, gingen we pas tijdens de middagspits de weg op. Het eerste stuk lekker snel, richting Amsterdam. Iedereen wil na een werkweek graag zo snel mogelijk de stad uit, dus rij je heerlijk rustig als je juist naar de stad toe gaat. Helaas moesten we voorbij Amsterdam nog een paar keer aansluiten in de file, maar zonder problemen stuurde ik mijn showpony even voor half 8 een groot weiland op bij een manege net buiten Sevenum. En wat daar allemaal gebeurde *smiley met opengesperde ogen* dat moet ik zelf ook nog even verwerken.
Tussendoor mochten Wingman en ik ons nog even melden bij vrienden die daar vlakbij een feestje vierden. Zij hadden een dubbel jubileum te vieren, niet alleen waren ze al 25 jaar getrouwd, maar ook hun Hoogvliegers-stichting was al 10 jaar oud. Wingman heeft daar ook al een aantal jaren aan mee mogen doen, de Hoogvliegers dan, niet hun huwelijk, en zo waren wij ook uitgenodigd om dat mee te vieren. De koffie, thee en Limburgse vlaaien stonden al klaar voor de visite, en samen met familieleden en vrienden van zowel zijzelf als de stichting werd het een gezellige avond met veel mooie verhalen. Nog even wat meesnoepen van het buffet, en toen stapten Wingman en ik weer in de auto om terug te keren naar de camping.
Na een zondag van opruimen en auto’s inladen konden we weer beginnen aan de terugreis. Zusje en Zwager reden met de klassiekers naar hun huis, en ik reed met mijn Kadett achter Wingmans General Motorsproduct aan. Even een klein beetje opruimen en toen was het tijd voor Formule 1. De tribunes waren oranje gekleurd langs het circuit van Spa en er werd druk geduimd dat zowel Verstappen als zijn auto de zomerstop goed door waren gekomen. De training en kwalificatie gingen goed, hij wist zich als vijfde plaatsen achter Hamilton, Vettel, Bottas en Raikkonen met hun Zilveren Pijlen en Steigerende Paarden. Met achter Max de Rode Stier van zijn teammaat Ricciardo. De eerste bocht kwam iedereen goed door, op een recht stukje waren de mannen van Force India een stukje aan het bangeren maar konden ze gelukkig allebei blijven rijden, en ondertussen zocht Wehrlein de pitsstraat op voor een reparatie die overging in een uitvaller. 8 ronden lang gebeurde er weinig voorin, en zagen we hoe de andere coureurs streden voor een plek in of net buiten de top 10. En toen was het klaar, pal voor een oranje tribune stuurde Max zijn auto naar de marshalls tussen de vangrail, het was klaar. Hij had alle knopjes op het stuur ingedrukt, maar de auto wilde niet verder, hij kon de pits geeneens meer halen. Ondertussen werd er druk verder geracet, maar ik voelde mijn ogen langzaam dichtzakken *smiley met het schaamrood op de kaken* de fans hebben hier een hele maand op moeten wachten, en ik ben er gewoon doorheen geslapen. Tegen de tijd dat Hamilton, Ricciardo en Vettel op het podium stonden, maakte Wingman me weer wakker. Nog even gauw de laatste spullen opruimen en dan gauw m’n bedje in, want morgen is het weer tijd voor de werkpony.
