Geachte Shirley, na dat enerverende weekend kon ik een beetje tot rust komen bij jou. Op het gemakkie reden we ons rondje vanaf de loswal in Amsterdam naar het altijd zonnige Zwaanshoek. Alleen die ochtend even niet, want het was nog een beetje mistig. Of was dat de rook van het fikkie bij Lijnden *smiley die achter z’n oor krabt* op het nieuws werden nogal wat branden genoemd, die afgelopen weekend of die ochtend hadden plaatsgevonden, maar nog opvallender was het nieuws van Danone. Dat bedrijf gaat 5000 koeien naar Siberië sturen. Niet om in een strafkamp te werken, maar om daar melk te maken voor de toetjes van Danone. Door de importheffing die Rusland heeft op vanalles, is kaas uit het buitenland zo duur geworden, dat er nu veel in Rusland zelf gemaakt word. Maar door die enorme kaasproductie is er verder weinig melk op de markt over om toetjes te maken, en de prijzen zijn nu zo gestegen dat het voor Danone goedkoper word om een eigen boerderijtje te beginnen. De koeien die daarheen worden gebracht zijn West-Europese Holsteiners *smiley die rood aanloopt* uit voornamelijk Nederland en Duitsland vandaan *smiley die staat te stampvoeten* hadden ze dat niet een halfjaar eerder kunnen bedenken? Misschien even een kleine brainstormsessie kunnen doen met de Nederlandse overheid? Dan hadden de koeien uit de stoppersregeling daarheen gekund, in plaats van dat ze in de shredder zijn gegooid. Maar er is altijd groter nieuws, want in Amerika is alles groter, en dus ook de stormen en de neerslag. Een orkaan was in Texas aan land gekomen en vervolgens kwam er in 3 dagen meer neerslag naar beneden dan wij normaal gesproken in een heel jaar hebben. Er waren al een stuk of 9 mensen overleden. Intussen was er in het Afrikaanse Sierra Leone ook wat gaande, door regenval en daaropvolgende modderstromen waren grote krottenwijken weggespoeld. Er waren al 1000 doden geteld, maar omdat er in krottenwijken geen officiële bewonersaantallen worden bijgehouden, was het niet duidelijk hoeveel mensen er nog vermist waren. Amerika hoorde ik bijna elk halfuur op het nieuws, Afrika slechts 1 keer *smiley die z’n schouders ophaalt* dan valt het oneerlijk verdelen van koeien nog wel mee.
Na 7 vrachten van het gezeefde zand mocht ik jou achterlaten bij de loswal en met 1/4e Bentley W12 naar huis toe rijden. Dankzij het werk aan de A10 komt er maar weinig verkeer ’s middags de Coentunnel in, een beetje van de oprit vanaf de S102 en S101 en een aardige stroom vanaf de A5, wat een genot als je zo door de tunnel kunt blazen. Helaas stond ik daarna wel in een flinke file. Net de tunnel uit begon het al op te stropen. Naar de A8 toe is het altijd even druk, omdat daar 3 verkeersstromen bij elkaar komen en mensen allemaal zo snel mogelijk na het begin van de stippellijn naar links of naar rechts willen voorsorteren om hun weg via de A8 of de A7 te vervolgen, terwijl ondertussen het verkeer van de linkerbanen 2 keer moet invoegen omdat de weg smaller word. Maar nu bleef het druk. Toen de stippellijnen al een tijdje bezig waren, zelfs na het tankstation waar er nog een extra spitsstrook bij kwam, rolde het verkeer nog voort in de eerste versnelling, af en toe opgeschrikt door een slimme motorrijder. Ondertussen hoorde ik al op de filemeldingen dat er ergens bij afrit Wijdewormer een vrachtwagen met pech stond *smiley die aan z’n kin krabt* die bleek net voorbij de oprit bij de Burger King op de vluchthaven te staan, en om de monteur de ruimte te geven, was de spitsstrook afgekruist *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* en dan vraag ik me af waarom #rijkswaterstaat het eerste stuk van die spitsstrook dan evengoed open gooit *smiley met stoom uit z’n oren* en erger nog: waarom zelfs de vrachtwagenchauffeurs al voor de eerste knipperende pijl opschuiven naar links *smiley die aan z’n stuur knaagt* ik kon er niet langer meer tegen en ben heel asociaal via de af- en oprit gereden en net voor het pechgeval, waar het verkeer alweer begon op te schakelen, vlot doorrollend ingevoegd. Ruimte maken voor chauffeurs en monteurs, heel logisch, maar nu werd er gewoon file gecreëerd op niks af.
Dinsdag mocht ik na het carpoolritje weer met jou naar Zwaanshoek. Samen met een paar collega’s nog even wat kuubs wegrijden. Met het raam op een kiertje, want het werd zomaar weer warm. Erg warm. Gelukkig was er goed nieuws, want in tegenstelling tot wat ik dacht, blijken er meer mensen een hartaanval te krijgen in de kou dan in de warmte. Hoewel mijn hersenen wel al iets stroperiger werden door de oplopende temperatuur, was er dus geen reden tot paniek. Tenzij het extreem warm zou worden, dan stijgt het aantal hartaanvallen ook weer. Gelukkig werd ik al snel afgeleid door een ander bericht *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* het was tijd voor een praatje poep! Een voormalig hockeyspeler wilde zich na zijn sportieve carrière laten omscholen tot kinderarts, en kwam via via bij een poeponderzoek bij kinderen terecht, waarna hij zich daarin is gaan specialiseren. Problemen met poepen worden vaak weggewuifd door de huisarts, het is maar een beetje obstipatie of gewoon een simpele buikpijn. Even een grote-mensen-pilletje erin (die trouwens geeneens op kinderen worden getest, dus wat voor effect dat heeft wanneer de kinderen zelf groot zijn, weet ook niemand) en ze poepen weer gewoon. En ‘gewoon’ is dan een nogal rekbaar begrip, want bij kinderen is dat tussen de 3 keer per week en 3 keer per dag. Dus moeders, raakt niet in paniek wanneer de koter niet dagelijks gaat, er is (nog) niks aan de hand. Wel moet je je zorgen gaan maken als je kind ‘overloopt’. Dan houd het zo lang zijn of haar poep op, dat de darmen vol raken en letterlijk overlopen in de onderbroek, waardoor het lijkt alsof het kind niet zindelijk is. Terwijl het juist overdreven zindelijk probeert te zijn. Huisartsen hebben er nog niet veel aandacht voor, maar ik denk dat veel ouders zich goed kunnen voorstellen dat een overlopend kind niet word aangenomen op school ‘omdat het niet zindelijk is’, komt het dan toch op een school terecht, dan zal het waarschijnlijk minder goed presteren en al helemaal niet goed bij de groep horen, en dan hebben we het nog geeneens over de poeplucht in huis, die de relatie van de ouders en alle familie en vrienden daar omheen nogal onder druk kan zetten. Ik zou zeggen dat het genoeg reden is om te blijven doorzeuren bij de huisarts. Om af te sluiten dan nog even 1 extreem geval *smiley die in z’n handen wrijft* mensen smullen altijd van situaties waarbij ze kunnen zeggen ‘ach gelukkig kan het altijd nog erger’. De deskundige vertelde over een jongen, inmiddels in de puberleeftijd, die slechts 1 keer per jaar poepte. De rest van het jaar was hij aan het overlopen. Waarom snapte niemand, maar de jongen poepte niet vaker. Nadat hij streng was toegesproken poepte hij van schrik een drol van 2,5 kilo *smiley met opengesperde ogen* er zijn mannen die denken dat hun drollen ook zo groot zijn, maar gemiddeld leggen kinderen een bolus van 1 of 2 ons in de pot. En om het verhaal met een serieuze toon af te sluiten: de jongen moet nu 3 keer per week zijn darmen legen met een klysma. Omdat hij de boel zoveel heeft opgehouden, zijn z’n darmen zo beschadigd dat hij nooit meer normaal kan poepen.
Woensdag was het tijd voor wat luchtigers, na een lange afwezigheid mochten we ons weer eens melden op het grote Westfrisiaproject. In de ochtendschemer reden we het werkvak in bij de tijdelijke rotonde bij Bovenkarspel, en tegen de tijd dat we bij het stortje waren achter de hoofdkeet bij afrit Hoorn-noord, was het al licht geworden. Gelukkig zijn de absurde werktijden die er voor de bouwvak werden gehanteerd, weer verdwenen. Zeker nu het nogal regende was het fijn om in het licht te kunnen werken. We reden mooi heen en weer via het Circuit Van Hoorn, waar voor de doorstroming nog een extra verkeerslicht bij was geplaatst *smiley die met z’n ogen draait* het station is nu nog beter bereikbaar, maar mensen die met de auto reizen worden weer een beetje extra gehinderd. Ondertussen bleef het de hele dag lekker doorregenen. Af en toe wat minder hard, maar de ruitenwissers hebben aardig wat kilometers gemaakt op het voorraam. De werkweg was na 2 rondjes al veranderd in een wasbord en hier en daar ontstonden ‘sinkholes’. Niet de Amerikaanse, waar complete huizen in verdwijnen, desondanks waren de gaten op de grens van werkweg en afwatering groot genoeg om een vrachtwagen mee om te trekken, als je er doorheen zou rijden. Maar al snel werd ons gezeur over het weer in perspectief geplaatst: in Amerika waren ondertussen al 12 mensen overleden door de heftige regenval, in Afrika zo’n 1000 mensen meer, en in Azië waren door heftige moessonregens en rivieren die uit hun oevers waren getreden, ongeveer 41 miljoen mensen getroffen, variërend van dood tot dakloos. Dan valt dat hobbelpaadje bij ons nog wel mee.
Donderdag mochten we ons weer melden op het wasbord bij Bovenkarspel. Maar onderweg naar het werk toe kwamen we op het Circuit Van Hoorn al wat blauwe lampen tegen. Midden op het kruispunt voor het spoorviaduct stond een Alfa overdwars zonder neus. Of de ambulance die we verderop tegenkwamen daar naartoe onderweg was weet ik niet, maar haast had ie wel. Bijgekomen van de consternatie die blauwe lampen en sirenes kunnen veroorzaken op tweebaans provinciale wegen, zagen we tegenover de Chinees een auto zonder lichten staan. Gelukkig wel met alarmlichten aan, maar de parkeerplek op de kruising was niet erg handig gekozen. Terwijl jouw rugzak vol werd geschept, kwam ook het zonnetje voorzichtig op, en met een beetje miezer op het voorraam reden we weer over de slingerende provinciale weg naar het Circuit Van Hoorn om daarna via de A7 naar de hoofdkeet toe te rijden. De auto met de alarmlichten was gelukkig weg, en net onder het spoorviaduct door zagen we ook geen gedeukte Alfa meer staan. Maar nu het licht werd, viel het bouwvakkersbusje wel op, dat midden in het water stond. Niet halvers in de berm met een natte neus, maar alle 4 de wielen in de prut en een broodtrommel die door cabine dobberde. Op het nieuws was er ook veel te doen over het verkeer, want de speekseltest die tegenwoordig word gebruikt, geeft onterecht het seintje dat mensen drugs gebruiken. Waar je vroeger alleen de lul was wanneer je in een apparaat moest blazen na een paar borreltjes, daar hebben ze nu een wattenstaafje dat door je mond word gehaald, en waarna ze kunnen zien of je drugs hebt gebruikt en dus eigenlijk niet mag rijden. Dat het apparaat geen verschil ziet tussen medicinale wiet en recreatieve wiet, dat is duidelijk, maar een aantal medicijnen die langdurig geslikt worden bij chronische ziekten, worden ook aangezien voor recreatieve drugs. Medicijnslikkers vinden nu dat de test niet meer gebruikt moet worden, de overheid zegt de test te blijven gebruiken en ondertussen te zoeken naar een verfijndere uitvoering of een andere oplossing. Als de test net zo vaak word gebruikt als het blaaspijpje, zal het allemaal wel meevallen met de paniek.
Wel was er ’s middags nog even paniek, toen we met de laatste vracht het Circuit Van Hoorn opreden. Net voor het spoorviaduct was er iets gaande. Een paar auto’s die waren uitgeweken de berm in, daartussen een motor die op z’n kant lag, mensen die uitstapten en er omheen liepen, auto’s die erachter stonden en omkeerden. Het was zo vers dat de politie nog niet eens aanwezig was. Even bellen met de transportplanner van het werk, want zomaar binnendoor rijden mag natuurlijk niet. Er stond al een collega achter ons en de collega daarachter was gelukkig al op tijd gewaarschuwd en kon een rondje via Enkhuizen rijden. Toen na de politie ook nog 2 ambulances verschenen, was het eigenlijk wel duidelijk: omkeren, want dit zou nog wel een tijdje gaan duren. Veel vrachtwagens zochten hun weg door Hoorn heen, het leek wel een truckrun door de ghetto. Maar in plaats van gepoetste trekkers, reden er nu complete combinaties door de krappe wijkjes heen. Geen vrolijk zwaaiende mensen langs de kant, maar vooral verbaasde en geïrriteerde blikken. Deur op slot en lekker doorrollen in de file die er spontaan was ontstaan. Hoewel we eigenlijk niet na 4 uur mochten kiepen, was er een uitzonderingetje gemaakt, en zo gooiden we even over 4 de laatste keer de bak achterover.
Waarna we ons vrijdag weer mochten melden op hetzelfde rondje. Geen miezer, geen ongelukken met auto’s, amfibievoertuigen of motors, het was een rustig dagje. Tot er nieuws kwam uit de EU vandaan *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* terwijl op andere continenten de wereld aan het vergaan is, word in Europa druk vergaderd over wat echt belangrijk is: stofzuigers. Terwijl Brexittanië druk bezig was met te benadrukken dat Brussel teveel invloed heeft op alle landen, werden de nieuwe regels even uiteengezet. Stofzuigers moeten namelijk begrensd worden op 900 watt en 80 decibel. Totale paniek, dat zult U wel begrijpen. Bij de internetwinkels zijn de stofzuigers waarschijnlijk niet meer aan te slepen, omdat iedereen nog even een zware hufter wil kopen voordat we straks allemaal aan een slap zuigertje moeten. Volgens de EU-poppetjes gaat het een grote besparing opleveren, tot wel 4 euro per jaar op de energierekening. En ook moeten losse onderdelen als de slangen en motortjes langer meegaan, wat voor de berekenende huisvrouw ook een besparing gaat zijn op lange termijn. Alleen maar goede berichten dus. Tot een radiojournalist even bij de consumentenbond langs ging, en daar hoorde dat huis-tuin-en-keukenstofzuigers tegenwoordig allemaal zo rond de 800 tot 900 watt zitten. In plaats van 4 euro te besparen, zijn we dus gewoon weer een hoop geld kwijt geweest aan vergaderingen op niks af. Gelukkig was de kantine op de zaak weer ingericht voor een vrijmibo, en konden we de dagelijkse werksleur even van ons af praten.
Maar laat kon ik het niet maken, want zaterdagochtend mocht ik me weer melden bij de schoonheidsspecialiste. Met mooie wenkbrauwen en een strak gezicht liep ik vervolgens bij Vader en Moeder binnen, precies op tijd voor de lunch. Tijdens het wegwerken van de boerenomelet en de bekers melk werd er over Vaders motorvakantie gepraat, hoe het nu op de boerderij ging, en wie Oma na haar weekje logeren weer thuis zou brengen *smileys die strootjes trekken* en zo reed ik samen met Oma nog even langs het winkelcentrum om wat te shoppen, voordat ik haar weer thuis afzette en na een halve pot thee en wat koekjes huiswaarts keerde. Nog even een wassie draaien en boodschapjes doen voordat de supermarkt zou sluiten, en daarna lekker chillaxen tot Wingman thuis zou komen. Gelukkig had hij wat te eten geregeld, en op de tv opgezocht hoe we de kwalificatie van de Formule 1 race in Italië konden terugkijken. Ook daar regende het nogal hard en na een slippende auto op het rechte stuk werd er druk met de rode vlag gezwaaid. Er werd gewacht, de safetycar reed nog een rondje om te kijken of het al beter werd, weer wachten, weer terug naar de studio, weer naar de verslaggevers ter plekke, weer wachten *smiley die zich nog eens uitrekt* en toen zocht ik m’n bedje maar eens op, de zaterdag duurde mij al lang genoeg.
En zondag begonnen we natuurlijk weer met uitslapen, om daarna lekker luxe op de bank te kruipen met broodjes uit de oven, voor de start van de Formule 1 race in Italië. Was het gisteren nog volop regen op het circuit van Monza, nu stond iedereen in de zonneschijn. De startrij was voor Wingman geen verrassing, maar voor mij wel. Hamilton had natuurlijk zijn Zilveren Pijl vooraan geparkeerd, maar in zijn ooghoeken zag hij het wit van Stroll, daarachter stonden Bottas in het zilvergrijs en Ocon in het roze, gevolgd door de 2 Steigerende Paarden van Vettel en Raikkonen, gevolgd door de rest van het veld… Ja het was een ander plaatje dan anders, de wedstrijdleiding had wild in het rond gestrooid met strafplaatsen, tot wel 35 plaatsen *smiley die achter z’n oor krabt* terwijl er maar 20 startplaatsen zijn. Maar goed, Verstappen stond na veel gereken uiteindelijk op 13, met teamgenoot Ricciardo op 16. De eerste bocht, wat meteen al een chicane was, kwam iedereen goed door. Nouja rijdend dan, want ondertussen vlogen de brokstukken in het rond. Hamilton pakte de voorsprong, Stroll wist zijn tweede plaats redelijk te verdedigen en Max kroop 4 plaatsen naar voren. In de afgelopen week zeiden collega’s dat Max achteraan zou moeten starten, wat mij wel leuk leek. Ik zette er meteen een wedje op: achteraan starten, maar na 10 ronden zou hij al aan de top 10 snuffelen. Nu stond hij iets minder ver naar achteren, kwam hij al snel in de top 10 terecht, maar werd hij na een paar ronden helaas aangetikt door Massa, wat voor Verstappen een lekke band betekende. Terwijl Bottas zijn Zilveren Pijl naar voren werkte, gevolgd door Steigerende Paarden, dook Verstappen de pits in. Ondertussen zette Ricciardo grote stappen naar voren toe. Verstappen kwam in niemandsland terug op de baan en het duurde even voordat hij Grosjean voorbij was. Het duurde niet lang of ook Hamilton kwam voorbij. De stoere man met de neuspiercing probeerde het hele veld op een rondje te zetten, gevolgd door Bottas en een tijdje later door Vettel, met nog verder daarachter Raikkonen. Ricciardo stampte met zijn Rode Stier verder door naar voren, terwijl Stroll, Ocon, Perez en Massa wat lichtere kleuren in de top 10 brachten. Van Doorne zat er ook goed bij en leek punten te gaan pakken, maar nadat Palmer de pitsbox in werd gerold, was de Belg de tweede uitvaller. De race verliep rustig, Mäylander mocht in de pits blijven staan, Ricciardo ging Raikkonen voorbij en Max kroop langzaam verder naar voren. Even was er nog een dingetje met Magnussen, die zijn tiende plaats en daarmee een punt niet wilde opgeven, maar toen was de race alweer voorbij. Hamilton finishte, Bottas even daarna, wachten, en toen kwam Vettel om het podium compleet te maken. Laten we blij zijn dat Verstappen deze race finishte, de Rode Stieren pakten dankzij Ricciardo’s vierde plaats nog wat punten in het constructeurskampioenschap, en nu kunnen we uitgebreid genieten van de nabespreking en het vooruitzicht van de volgende race in Singapore. Fijne zondag allemaal *smiley die zich nog eens uitrekt*
