Geachte Shirley, na de rustgevende zondag konden we maandag weer volgas aan de gang. Wederom mochten we zand rijden vanaf de nieuwe Westfrisiaweg bij Bovenkarspel, naar de al bestaande Westfrisiaweg vlakbij afrit Hoorn-noord. Een bekend rondje, tot we na 2 vrachten te horen kregen dat we ergens anders moesten kiepen. Gelukkig was dat schuin tegenover het bekende stortje, zodat ik jou na de derde vracht weer op het vertrouwde plekje naast de keet kon zetten om een lekker bakkie thee te gaan nuttigen *smiley die vals kijkt vanachter z’n drinkbeker* ik wist het niet zeker, maar ik kreeg de indruk dat een paar mensen verdacht veel naar me zaten te kijken. En dat klopte ook wel, want toen onze rust erop zat, bleek dat jij klem stond tussen de shovel en de waterwagen *smiley die zich nog eens uitrekt* heerlijk als je zo op het gemakje kunt werken. Helaas had ik niet van de gelegenheid gebruik gemaakt om een rondje om je heen te lopen, want toen we weer op pad gingen werden we gewaarschuwd door een collega die achter ons reed, en de dubbellucht nogal zag zwabberen *smiley die wit wegtrekt* de wielen zijn er al zo lang niet af geweest, dat ik het me niet meer kan herinneren (2 maanden geleden volgens de garage-chef), maar toch waren er een paar bouten verdwenen. Het is ongeloveloos hoeveel vermogen jij op die achterwielen zet, snoes! Even aandraaien en omkeren naar het tankstation, waar er vervolgens weer aangedraaid kon worden. Op die manier zouden we niet naar de garage kunnen rijden zonder ongelukken te maken, dus lieten we de garage naar ons toe komen om de boel weer knap vast te zetten. Vervolgens gingen we alsnog naar de zaak toe, want de boel was bij jou toch wel een beetje uitgelubberd, dus verder dan dat mocht jij niet meer rijden. Met een andere auto mocht ik de middag vol maken *smiley die tegen de banden schopt* maar daar moest eerst nog even een bandje geplakt worden voordat ik ermee weg kon. Al met al toch nog 5 vrachten op de diverse bonnen kunnen zetten, maar het voelde niet echt als een productieve dag. Nouja, laten we het positief afsluiten: bij de andere auto was er niks meer losgelopen en ik heb geen nagels gebroken tijdens het sleutelen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*
Dinsdag was jij weer klaar voor de strijd, en je begon de dag met een knal en een knipoog *smiley die rood aanloopt* je hebt een hele middag in de garage gestaan, en nu we weer aan het werk konden, gaat je koplamp opeens stuk?! Het is ongeloveloos. Gelukkig mochten we laden op een vertrouwd plekje in het duistere Niemandsland bij Hem, wat iets verder is dan Bovenkarspel, en met het opkomende zonnetje konden we zonder dimlicht de vrachten zand naar het viaduct bij afrit Hoorn-noord brengen. Een beetje paranoide, omdat ik je continue voelde trekken, trillen en rammelen aan het stuur, reden we onze rondjes terwijl op de radio druk werd gepraat over het kapsel van Matthijs van Nieuwkerk. In alle regio’s zijn de schoolvakanties en bouwvak afgelopen, en dat betekent dat heel Nederland weer massaal naar een nieuw seizoen van De Wereld Draait Door kan kijken. Maar afgaande op de reacties was de vakantie van Matthijs zo druk geweest, dat hij met zijn door de zon gebleekte kapsel niet langs een kapper heeft kunnen gaan. Door alle commotie raakte het nieuws van Milieudefensie een beetje ondergesneeuwd. Hoewel dat clubje defensieve geitenwollensokkendragers meestal anti-boer is, kwamen ze nu met een goed plan: zorg dat de melkprijs voor de boer wat omhoog gaat, zodat die meer ruimte krijgt om duurzaam te ondernemen. Hoewel de prijs in de winkel met zo’n 50% is gestegen, is de prijs die boeren ontvangen rond de 30 cent blijven hangen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* eindelijk eens wat mensen die het snappen! Ze willen namelijk de melkproducten in de supermarkt niet duurder maken, maar het prijsverschil beter verdelen tussen producent en eindverkoper *smileys die confetti strooien* zal het dan eindelijk eens gaan gebeuren dat de tussenhandelaren en groot-geld-verdieners worden afgeremd in hun afroompraktijken? Ondertussen hadden wij de dag vol kunnen maken zonder verloren onderdelen, en bij het natrekken bleek alles ook nog netjes vast te zitten. Helaas dacht ik er thuis pas weer aan dat er ook nog een lampje gewisseld had moeten worden *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat*
En zo reden we woensdag door het donkere en regenachtige Westfriesland, wederom naar de nieuwe weg in de buurt van Hem. Klagen over het weer zou niet erg netjes zijn, want op de radio werden de uren afgeteld tot orkaan Irma over de andere Nederlandse provincies zou razen. Ondertussen was ik met een collega de ritten aan het aftellen, want na een paar vrachten zand mochten we ons melden bij het middelste pootje van het viaduct bij de Rijweg, waar nog een bult korrel lag. Die moesten we even naar het werkvak net voor de tunnelbak bij Hoogkarspel brengen *smiley die in z’n handen wrijft* een kort rondje en weinig verkeerslichten, heerlijk. Ondertussen begon de storm op de radio aan te trekken. Irma? Er waren wel belangrijkere dingen gaande! Tijdens de verkiezingen waren er een aantal partijen die absoluut zeker weten zouden regelen dat de zorgverzekering goedkoper zou worden *smiley die achter z’n oor krabt* je raad het zeker al? Het eigen risico gaat wederom omhoog. Chronisch zieken en beneden-modaalverdieners buitelden over elkaar heen om hun schande uit te spreken, maar ik houd hoop dat het over een jaar of 10 beter zal gaan. Niet alleen kijken we tegen een enorme Grijze Golf aan, ook de anti-rokerslobby kwam met goede berichten. Doordat er minder word gerookt tijdens de zwangerschap, worden er minder te kleine babies te vroeg geboren. Minder open ruggetjes, minder hazelippen, scheelt allemaal weer operaties en kosten. En wanneer de babies dan wat ouder worden, blijken er ook minder gevallen van aangeboren astma en andere longproblemen te zijn omdat er minder word meegerookt *smiley met eurotekens in z’n ogen* het is nu nog ff zwoegen en betalen, maar de volgende generatie gaat bijster weinig kosten aan zorg. Ondertussen was er bij ons wat onduidelijkheid. De machinist op het stort vertelde dat hij genoeg korrel had, zijn hoekje was vol. Maar de machinist die stond te laden, zei dat alles daar vandaag nog weg moest. Hoop heen-en-weer gebel, maar we konden terecht aan de andere kant van de tunnelbak *smiley met opengesperde ogen* hoewel het voor ons eigenlijk verboden terrein is, mochten we nu dus wel de doorgaande dorpsweg oversteken. Er waren verkeerslichten geplaatst, gelukkig, want tussen de dichtgetimmerde bouwhekken door was het kruisend verkeer slecht te zien. Wel viel het me op dat er een paar keer wielrenners dik door rood reden. En zo rond 4 uur liep de keet leeg, en probeerden kantoormensen links en rechts om ons heen te vliegen om zo snel mogelijk het hek uit te zijn. Niet volgens de voorgeschreven route die wij verplicht moeten volgen, maar goed, daarom werken zij op kantoor en wij niet. Na dat inkijkje in het voor ons onbekende werkvakje, mochten we dan ook huiswaarts keren.
Om donderdag weer terug te keren naar de Westfrisiaweg. We mochten grond rijden, van werkvak 20 naar werkvak 19. Klinkt als een kort rondje, en dat is het ook. Bij de rotonde van Westwoud proberen een gaatje te vinden tussen de lange stroom forenzen, even gauw naar de 70 trappen, en dan weer uitrollen om bij het kruispunt bij De Strip rechts af te slaan en naar de Rijweg toe te draaien. Het duurde niet lang of de route werd aangepast. De rotonde-constructie onder de nieuwe weg door moest eigenlijk wel knap blijven, en 2 van die starre vijfassers die met volle vrachten grond daar overheen reden, dat zou rimpelingen in het nieuwe asfalt betekenen. En dus moesten we iets eerder uitvoegen, via de platenbaan de nieuwe rijstroken oversteken en dan via de volgende platenbaan naar de oprit van het talud rijden *smiley die aan z’n kin krabt* als er een kraan over dat paadje moest, dan werd ie op de dieplader of dikke houten schotten gehesen, omdat anders de kabels in de ondergrond zouden verzakken, maar wij mochten er nu met 50 ton gewoon overheen. Gelukkig was er niemand die ons dat vertelde, dus konden we zonder een bezwaard geweten gewoon doorrijden. Op de radio werd druk gesproken over Irma, elk half uur was er wel een update, terwijl er door de chaos en omgewaaide zendmasten geen direct contact met bewoners mogelijk was. Naarstig zocht ik naar goed nieuws, en ik werd beloond: Milieudefensie had het kort geding tegen de overheid gewonnen, er moeten nu concrete stappen worden ondernomen om onze leefomgeving te vergroenen en duurzamer en daarmee gezonder te maken. Toeval of niet, maar er werd ook bekend gemaakt dat Defensie opdracht heeft gekregen om in de komende jaren het verbruik van de vloot met 70% terug te dringen. Ook is het aantal electrische auto’s aan het stijgen, en stijgt het aantal laadpalen nog harder *smiley die in z’n handen wrijft* en komen er steeds meer zonnepanelen bij. Helaas werd al dat goede nieuws afgesloten met het bericht dat we de komende jaren niet moeten schrikken van stroomuitval. Door de digitalisering van het hele systeem, word het ook gevoeliger voor hacks en cyberaanvallen. Niet de dingen die je wilt horen als je iedereen in je omgeving een electrische auto probeert aan te praten *smiley die diep zucht*
Vrijdag mochten we ons weer melden bij het werkvak bij de rotonde van Westwoud, langs de Westfrisiaweg. Er is daar ook een viaduct-constructie in aanbouw, maar naast het viaduct moest nog wat overhoogte worden weggereden. Het grootste gedeelte hadden we gisteren al gedaan, en als vierde auto hoefden wij pas om kwart over 7 te laden (dankjewel planner!), maar de 3 auto’s voor ons hadden al het werk al gedaan, waardoor wij meteen door mochten rijden naar werkvak 24, bij het inmiddels bekende Hem. Met een beetje regen en een aardige woei reden we overhoogte-grond van het viaduct bij de Houterweg naar het viaduct bij de Rijweg, een Halve Ronde Van Enkhuizen. Op het asfalt lagen de plassen in de spoorvorming en op het fietspad vochten de scholieren met de striemende regen en tegenwind. Maar klagen over het weer was eigenlijk ongepast, nu we hoorden hoeveel schade Irma had aangericht op Sint Maarten. En Saba en Sint Eustatius, maar aan de nieuwsberichten te horen was dat toch iets minder interessant. Tussen neus en lippen door werd nog even verteld dat de orkaan doorwaaide naar Haiti, de Dominicaanse Republiek en de Amerikaanse staat Florida, terwijl ondertussen druk werd opgeroepen om geld te storten voor onze Medelanders op het meest exotische eiland van Nederland. Maar dat we niet mochten klagen, betekende niet dat ons werk helemaal zonder gevaar was. Door de vele regen was de ondergrond onder de rijplaten aan het wegspoelen en konden we het werkafritje ook niet meer gebruiken. Door aquaplanning onder de rijplaten zouden die de weg op kunnen schieten wanneer we er overheen zouden rijden. Iets wat dan weer werd overschaduwd door het nieuws dat er in Mexico een aardbeving was met een kracht van ruim 8 op de schaal van Richter *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* is God boos? Is het karma? Is het de aarde die terugvecht? Of gewoon toeval dat de natuur dit alles tegelijk laat gebeuren?
Overpeinzingen die zaterdag ver naar de achtergrond werden gedrukt, want toen was er iets belangrijkers dichter bij huis. Voor Zusje was een vrijgezellinnenfeestje georganiseerd *smileys die in de lampen hangen* en zoals het hoort, mag daar niets over verteld worden. Daarom typ ik het maar *smiley die grijnst* want memorabele feestjes moeten herinnerd worden. Het begon met een bijna geslaagde overval in een winkelcentrumpje in Alkmaar. Er waren iets teveel toevalligheden, waardoor ze al zo’n vaag vermoeden had. Maar gelukkig kwamen er nog genoeg verrassingen, want natuurlijk was er een gekke uitdossing voor haar klaargelegd. Het thema was ‘boerin’, en dat betekende dat alle dames spijkerbroeken, geruite bloesjes en rode zakdoeken uit hun garderobe tevoorschijn hadden gehaald. Na een gezellige lunch, met als toetje zelfversierde cake, dook het bonte gezelschap de dansschool in voor een lesje salsa-dansen *smiley die met z’n heupen staat te draaien* meetellen, zweten en de armen erbij gebruiken, het werd erg actief allemaal. En toen hadden we nog een wandeling te gaan naar het station voor een reisje naar, hoe kan het ook anders, Amsterdam. Voor de meeste dames geen probleem, dat zijn ervaren OV’ers, maar voor mij en andere Zusje was het een kijkje in een totaal andere wereld. Achteruit reden we naar Amsterdam, waarbij ik nog wat bekende werken tegenkwam. Bij het openschuiven van de deuren kwam ons de kenmerkende stadsgeur al tegemoet. Gekruide sjek, een luchtje dat ons tijdens de wandeling naar het restaurant nog vaak omringde, afgewisseld met de geur van wildgeplaste zeik en sterke luchten die uit eettentjes tevoorschijn kwamen. Druk babbelend en kijkend naar de karakteristieke gevels langs de grachten werden we nog een paar keer verrast door auto’s, maar gelukkig wist iedereen zonder ongelukken en met handtas het eten te halen. Rustig zitten, verder babbelen en genieten van het CD’tje van Whitney Houston dat ze hadden aanstaan. En jawel, daarna natuurlijk door naar de kroeg. Er was gegoogeld op ‘foute kroeg’, waarmee wij een tent bedoelen waren ze Hakkuhbar afwisselen met Ich bin wie du en Guus Meeuwis, maar we kwamen terecht in een ‘foute kroeg’, waar de dansvloer ongeveer 5 vierkante meter groot was en de muziek zo werd overweldigd door het decor dat we elkaar beter konden verstaan dan in een cafeetje waar we eerder wat probeerden te kletsen *smiley met opengesperde ogen* Amsterdam? Ik snap er geen vuk van. Gelukkig wisten we nog een karaokebar te vinden, hadden we toch nog iets van Guus Meeuwis en wat ruimte om de salsa-les in de praktijk te brengen. Met de laatste trein vertrok het groepje, dat inmiddels aardig was uitgedund, weer terug richting Alkmaar. Wederom reden we achteruit, zagen we de sfeervol verlichte Westpoort en Zaanse geveltjes aan ons voorbij trekken, terwijl we stiekem zaten te wachten tot de slapende kerel aan de andere kant van het gangpad om zou vallen. Het was een waanzinnig feestje, met teveel indrukken om in 1 kort nachtje te kunnen verwerken.
Een nachtje dat me terug in de tijd bracht. Wegens logistieke redenen bleef ik bij Vader en Moeder logeren, samen met het niet-trouwende Zusje. In de tiekhouten halfhoogslaper onder een dekbed met paardenprint. Met bijna het hele gezin ontbijten en vertellen over de avonturen van gisteren, waarna we op pad gingen om het gezin compleet te maken. Nichtje, de dochter van Zusje, vierde haar verjaardag. Met slingers, gebak en een vloer bezaaid met inpakpapier en nieuw speelgoed kwamen er nog wat sterke verhalen langs. De middag vloog voorbij en nu is het weekend alweer bijna voorbij. Nog even 1 borreltje voor de tv, en dan duik ik m’n bedje weer in, morgen is het weer tijd voor ons feestje *smileys die proosten*
