Geachte Shirley, na dat drukke weekend konden we gelukkig weer een bekend rondje gaan rijden, maar wel met een vreemd bedrijf erbij. Het omrijden van de vele vrachten zand, grond en ATM gebeurt normaal gesproken door Spaansen en Den Breejen (met soms wat extra inhuur-auto’s erbij), maar in het weekend was Den Breejen overgenomen door de Adog-groep. In fleurige graffiti stond de nieuwe bedrijfsnaam op de zijkant van de auto’s gekalkt. Opvallend, maar erg professioneel oogde het niet. De chauffeurs vertelden dat ook een kraan op hetzelfde terrein onder handen was genomen. Fijn om te weten dat de jeugd van Hoorn creatief te werk gaat en geen moeite heeft met het beklimmen van een hekwerk, het is alleen wel jammer dat ze daarbij andermans eigendommen besmeuren. Het zullen wel van die manse jochies geweest zijn, grote bek, te groot petje te hoog op het hoofd gedragen, afgezakte broek met scheuren erin, maar niet stoer genoeg om eerst eens de schutting of auto van hun ouders te besmeuren, voordat ze het in hun hoofd halen om het bij een ander te doen. Ondertussen reden we onze rondjes met grond, geladen in het werkvak verstopt achter Hem, en gelost in het werkvakje naast de hoofdkeet. Het was een rustig dagje, op de een of andere manier kon het radio-nieuws me niet echt bekoren. Toen we na 7 vrachten weer huiswaarts keerden, begon ik al een beetje in paniek te raken, het zou toch zeker geen saai verhaal worden? Maar gelukkig, op de valreep kwamen we nog 2 ultieme pizza-ansjovis-auto’s tegen. De term ‘pizza ansjovis’ heb ik overgenomen van Thomas Bangma (bij bekende mensen kan bronvermelding geen kwaad), en hij doelde daarmee op mensen die vanalles willen maar dan net even anders dan eigenlijk is bedoeld. Tenminste, zo vat ik het op. Mensen die kunnen kiezen uit 15 verschillen soorten pizza, en dan de pizza ansjovis bestellen. Maar dan zonder ansjovis alstublieft *smiley die z’n schouders ophaalt* waarom? Waarom bestel je dan geen margerita? Op de snelweg werden we ingehaald door 2 van zulke types: een Opel Karl Rocks gevolgd door een BMW X4 in een M-uitvoering. Volgens mij hoorden ze nog bij elkaar ook. De Opel Karl, in de markt gezet als ‘goedkoop maar compleet’, de no-nonsense auto voor mensen die wars zijn van status en protserigheid, en gewoon veel kwaliteit en betrouwbaarheid willen voor weinig geld. En die dan in de duurdere Rocks uitvoering, wat hoger op de poten en met iets imperiaal-achtigs op het dak. Waarom? Waarom koop je dan niet CrossMokkaXland, als je toch bereid bent om meer uit te geven? En dan de BMW X4. Voor mensen die af en toe van de gebaande paden af willen, die ruimte nodig hebben, en daarom een civiele uitvoering van een terreinwagen kopen *smiley die aan z’n kin krabt* maar dan wel een model met een aflopende daklijn omdat een kek uiterlijk belangrijker is dan een grote kofferbak, en in een sportieve uitvoering, zodat ie op een ietsie verlaagd onderstel staat en ze lekker sportief kunnen rijden. Waarom hadden ze dan niet een 2 of 3 of 4 serie gekocht als ze zonodig willen hoeken? Gelukkig waren de auto’s wel in vrolijke kleurtjes gespoten, anders was het helemaal schandalig en onbegrijpelijk geweest.
Dinsdag reden we weer een dagje over het Circuit Van Hoorn, wederom van Hem naar de hoofdkeet. Onderweg om de eerste vracht te gaan laden, hoorden we iets op de radio over een windhoos bij Hoogkarspel, waarbij een kas en nog een paar gebouwen zwaar waren beschadigd. Zelfs de auto’s in de straten waren wat verschoven, zo werd er verteld. Gelukkig stonden op het werk de kranen en keet nog overeind. Terwijl het zonnetje flink begon te schijnen, waren de machinisten druk bezig met graven van deltawerken op en langs het werkvak. Er was zelfs een grondwerker bijgehaald om hier en daar de opstaande randen langs de korrel- en zandbaan door te steken, zodat de kleine kanaaltjes konden leeglopen in de sloten, die ook goed werden gevoed door de continue stromende drainagepijpen. Met dat zonnige weer had ik graag wat leuk nieuws op de radio gehoord, maar het enige wat opviel was dat het aantal miljonairs is gestegen het afgelopen jaar. En dat is dan eigenlijk juist weer niet positief, want de grootste stijging zit in de agrarische sector, waar juist amper wat word verdiend. Het geld zit voornamelijk in hectares land en grote gebouwen om vee en materieel in te huisvesten. Helaas kun je geen grond en stenen eten, want het inkomen waarvan boeren hun boodschappen moeten betalen, is nog steeds aan de karige kant.
Woensdag begon stormachtig. De staart van tropische cycloon Irma trof nu ook de rest van Nederland. Ik had de paraplu meegenomen om me tegen de ergste regen te beschermen, maar al snel plakten de broekspijpen tegen m’n benen. De wind leek continue te draaien en trok de paraplu flink uit z’n voegen. Eenmaal op de zaak gekomen was ik nat. De werkjas en -broek drupten na van de stevige wandeling, en de zorgvuldig aangebrachte mascara zat in strepen over mijn wangen. De sleutels en bon pakken, en daarna dook ik met een diepe zucht het strijdgewoel in, om met klotsende schoenen de laatste meters naar jou toe te lopen. Kachel aan, stoelverwarming aan, en vooral de ramen goed dichthouden. Vanachter de zwiepende ruitenwissers zagen we nog enkele mensen fietsen, maar de meesten kozen toch voor de auto. Op de radio werd verteld dat het relatief meeviel met de files, waarschijnlijk waren er een hoop mensen gaan thuiswerken na de waarschuwing voor deze stormachtige dag, maar in Hoorn liep het verkeer wel redelijk vast. Veel ouders brachten hun kroost met de auto naar de diverse scholen, en dat kon de turborotonde niet aan, waardoor ook de andere rotondes en afritten vanaf de A7 dicht slibden. Behalve wat takjes op de weg en ramen die af en toe besloegen, hadden we verder weinig last van het noodweer. Op de radio was het dit keer geen nieuwsbericht, maar een reclame die mijn aandacht trok. Dat is ook de bedoeling van reclame, maar ik weet niet of de mensen van Opjoekoo het ook zo bedoelen. Na de nieuwsberichten waarin werd verteld over de storm in Nederland, orkaan Irma en de tientallen slachtoffers, was er een vrolijke man die in een spotje van 30 seconden vroeg of de luisteraar op vakantie was geweest. Naar een fijn tropisch eiland, met een echte eilandcultuur? En nu weer aan het werk? Maar dan zonder de eilandcultuur op de werkvloer. Weg met de eilandcultuur! *smiley die grinnikt in z’n knuistje* de makers van Opjoekoo (dat spel je als uu-pee-uu-zee-oo) hebben ongetwijfeld het beste voor met al die interimmertjes en human resourcers, maar als je reclame word uitgezonden direct na het verslag van een bijna verdwenen eilandcultuur op Sint Maarten, dan zijn het vooral de mensen met een nogal donkere vorm van humor waarvan je de aandacht trekt.
Donderdag begon zonnig, als stilte na de storm, maar terwijl wij van Hem naar het nieuwe viaduct bij de Rijweg reden, werd de lucht donkerder. Al bij de eerste schaft konden we niet meer droog van de auto naar de keet en weer terug lopen *smiley die in z’n handen wrijft* heerlijk, de herfst is begonnen. De natuur lijkt langzaam dood te gaan, vrolijke kleuren worden omgevormd tot 50 tinten bruin, en mensen worden somberder. Dat bleek ook wel toen er een onderzoek naar buiten kwam over het sociale leven van ouderen in bejaardetehuizen. Met een licht verbolgen ondertoon werd er verteld dat een kwart van de oudjes niet meer buiten komt, vaak omdat ze door ingewikkelde medische narigheid moeilijk te verplaatsen zijn. En 20% krijgt helemaal geen bezoek! Vreselijk is het! Gelukkig waren er wat mensen die zich niet lieten grijpen door de herfstdepressie, en zij vertelden met enige trots dat 64% van de bewoners in zo’n tehuis regelmatig buitenkomt, en 80% krijgt wel bezoek, soms wel wekelijks! Het gaat hartstikke goed juist. Dat mensen niet buiten kunnen komen, is niet alleen maar een kwestie van tekort geld en tekort handen aan het bed, het heeft soms ook te maken met de conditie van die mensen, dus de cijfers zijn juist heel positief. En met dat positieve gevoel kroop ik die middag nog even in jouw rugzakje, om de laatste beetjes grond eruit te scheppen. Netjes op het asfalt, pal naast de schoonmaakplek die de machinist voor ons had gemaakt, kwamen er nog even wat natte kluiten en glibberigheid tevoorschijn. Maar het had een goede reden, want de planner had voor ons nog een vrachtje bollenzand in petto, en dan moet de bak goed schoon zijn, omdat anders de plantmachine van de boer vastloopt.
Terwijl we wegrijden van het knusse bollenschuurtje in Grootebroek, werd er op de radio verteld dat Red Bull stopt met Renault en verdergaat met Honda. Jawel, van glibberige grond naar bollen planten naar Formule 1, het vliegt echt alle kanten op vandaag. Eerder werd al verteld dat na Max Verstappen nu ook zijn teammaat Daniel Ricciardo een auto heeft geëist waarmee hij wereldkampioen kan worden. Waarom ze dan voor Honda kiezen is niet helemaal duidelijk, want die motoren liggen nu nog in de McLarens die, jawel, buiten de top 10 rijden. Terwijl Red Bull/Toro Rosso nog probeerde om de deur met Renault op een kiertje te laten staan terwijl ze met Honda flirtten, heeft Renault diezelfde deur keihard dichtgetrapt. Hoewel het in Frankrijk normaal schijnt te zijn om een openbare minnaar naast het huwelijk te hebben, wilde Renault niet aan dit spelletje meespelen. In 2018 rijd Red Bull nog met de Franse motoren, maar krijgen de Pinkenbulletjes van Toro Rosso de Honda-motoren uit de McLarens, die dan weer de Renaults krijgen. In 2019 moeten ook de Rode Stieren eraan geloven, en krijgen ze een Type R-sticker op de kont. Even dacht ik dat Renault helemaal zou afzwaaien. Waarom je laten beledigen in de Formule 1, als je wereldkampioen bent in de Formule E? Maar ze gaan dus toch door. Of in ieder geval tot 2020, want dan lopen de contracten weer af. Voor de fans die zuchten dat Verstappen het nu helemaal wel kan vergeten, immers doen de McLaren/Honda’s het zowaar nog slechter qua betrouwbaarheid dan de Red Bull/TAG Heuer/Renaults, was er nog een opbeurende roddel uit de wandelgangen. Honda heeft namelijk contact (en ook contract?) met een man met een lastige naam om over te schrijven van de radio, maar bij de hardcore fans is hij bekend als de goeroe achter de reeks winnende motoren van het Mercedes-team. Wanneer hij zijn licht laat schijnen over de turbo-aangedreven V-TEC’s, en de verzorgers hun Rode Stieren in goede conditie houden, dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat Verstappen en Ricciardo vanaf 2019 vaste gasten worden op het ereschavot.
En met die fijne gedachte, kon ik vrijdag lekker even uitslapen. Na alle verhalen van collega’s die in de bouwvak op vakantie waren geweest, de stroom niet-zo-positieve verhalen op de radio en weer dat wisselde van ‘storm’ naar ‘zomers zonnig’ en weer terug, had ik even behoefte aan wat tijd en ruimte voor mezelf. Rustig ontbijten, wasje draaien, wat in huis rommelen tot het droog werd en dan snel naar de supermarkt fietsen, ja ik was heerlijk druk op mijn eigen manier *smiley die zich nog eens uitrekt* met het zonnetje dat langzaam de tuin probeerde op te drogen en het onafgebroken ronken van het aquarium, raakte ik weer een beetje in mijn hummetje. En dan vooral omdat het allemaal voorbereidingen waren voor de vakantie *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* flesjes water voor onderweg, nog even wat zomerse kleren wassen en het huis netjes achterlaten zodat het geen hele grote tegenvaller zou zijn na al die nachten in onberispelijke hotels.
Maar voordat het zover was, ging het eerst nog even over werk. Wingman was uitgenodigd voor de familiedag op het hoofdkantoor van zijn werk, en dat betekende 2 uurtjes rijden om op tijd bij de opening te kunnen zijn. Na een mooi toertje werden we welkom geheten in een loods waar de bomen tegen het plafond groeiden en de foodtrucks stonden opgesteld tussen gepoetst materieel. Nu ligt mijn verwachting wat betreft ‘bedrijfsborrels’ na het magistrale feest van Spaansen in Harlingen natuurlijk vrij hoog, maar hier hadden ze er ook aardig werk van gemaakt. Om de kinderen (en hun ouders) bezig te houden was er een bingo geregeld, een wedstrijdje spijkerslaan, een voetbaltoernooitje en er stond zelfs een echte ambulance waar mensen een korte EHBO-cursus konden doen *smiley die achter z’n oor krabt* nu zeg ik meestal ‘werkze en veel plezier’ wanneer Wingman de deur uitloopt, maar misschien kan ik beter ‘voorzichtig! En kom veilig thuis!’ zeggen, als er zelfs al een ambulance aanwezig moet zijn bij werkuitjes. Nadat we diverse foodtrucks hadden afgestruind was het tijd om in de auto te stappen voor een paar uurtjes rijden richting Oostenrijk. We zouden ergens in Duitsland wel een hotelletje zoeken en na de tankstop, het is ongeloveloos, kwamen we in hetzelfde hotel terecht als waar we 2 jaar geleden ook met de motors aan kwamen zetten. Dit keer was er geen wilde Der Sunneblumen-avond, en de sfeer was ook een stuk minder gezellig. In zijn beste Duits vroeg Wingman om de dessertkarte, waarna de ober vroeg of hij wel ff Duits wilde praten, want Inglis dat verstehen ze daar nicht. Toen we om de eiskarte vroegen, kwam dezelfde ober wel aanzetten met een menuutje waar in sierlijke letters ‘dessertkarte’ op was gedrukt *smiley die rood aanloopt* wat een vervelend volk is het toch.
Na een rustige nacht konden we aanschuiven voor het ontbijt. Blijkbaar was er wel een Der Sunneblume-gezelschap aanwezig, want al voor 9 uur was het een drukte van jewelste bij het broodjes-en-yoghurt-buffet. Flink eten, snel afrekenen, en we konden de weg weer op. Nu schijnt Duitsland een walhalla te zijn voor automobilisten, maar dat is dan wel op de uitgestorven binnendoorweggetjes. Wil je kalm en vlot over de snelweg voortbewegen, dan moet je welhaast een gevorderd Zen-boedhist zijn *smiley die op het stuur zit te trommelen* te pas en te onpas haalden zondagsrijders elkaar in, afgewisseld met wat baustelle hier en daar, en daardoor lukte het Wingman niet om eens de maximale snelheid van zijn auto te testen. Op zoek naar wat leeg asfalt op de linkerbaan troffen we een BMW 535 GT (pizza ansjovis iemand?) die hetzelfde idee als ons had. De Estonische geblondeerde achter het stuur trapte maar wat graag op de rem tijdens het bumperkleven, en het duurde een tijdje voordat we haar op slinkse wijze rechts in konden halen. Ach ja, je moet je lolletje toch ergens vandaan halen nietwaar? Keer op keer zag ze ons kleiner worden als we de ruimte hadden, om vervolgens weer aan de bumper te komen snuffelen. Ze bleef nog lange tijd achter ons hangen, en zat op een gegeven moment ook met haar telefoon voor het gezicht. Of ze haar make up aan het bijwerken was of een foto maakte voor haar vriendje, om Wingmans sportwagen op een internationale-autorovers-bestellijst te zetten, we weten het niet. Maar in een stukje file raakte we haar dan toch kwijt. En jawel, dat moet wel even gezegd worden: er was een ongelukje gebeurd, maar in plaats van allemaal op de linkerbaan te blijven staan en de rest te blokkeren tot de politie zou verschijnen, waren de automobilisten allemaal netjes naar de parkeerplaats gereden om daar de beschadigde neuzen en konten te bekijken. Wij kwamen gelukkig zonder kleerscheuren aan in Oostenrijk, bij een hotel waar we werden verwelkomd door een man met een karretje zoals je die meestal in Amerikaanse films ziet *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een luxe! Valetparking (waar Wingman uit principe geen gebruik van maakt), met de lift naar de kamer en dan worden verblijd met een badkamer die zo groot is dat je je scheet kunt horen echoën. We mochten gebruik maken van de sauna en de spa en de sportschool, maar na zo’n lange reis tussen de uilenkruikers en pargen zochten we liever de rust op van het bad en het bed. Waar we met Duits commentaar nog even wat van de Formule 1 zagen. Helaas was Max al uitgevallen, Hamilton reed voorop en zou dus wel gaan winnen, en wij gaan nu lekker nog wat verder relaxen tot we straks bij het avondeten worden verwacht.
Fijne zonnigdag allemaal *smiley die knipoogt*
