Geachte Shirley, na zo’n lange vakantie zette de planner ons maandag meteen weer volgas aan het werk. Al om 6 uur mochten we ons melden in Amsterdam bij de huisvuilcentrale, om te beginnen met een toolbox *smiley die met z’n ogen rolt* want ja, aan de chauffeurs te zien stond er voor vele decennia aan ervaring, maar we snapten natuurlijk niet dat we rustig zouden moeten rijden op het werk, terwijl we niet bellen, roken, eten of drinken. Niet buiten de auto komen zonder hesje of helm, ja dat zijn natuurlijk regels die alleen daar gelden en niet bij alle andere werkterreinen waar we komen. Maar goed, een toolbox dus, eerst een tijdje drentelen in de kou bij de weegbrug waar we ons eigenlijk zouden moeten melden maar waar het hek dicht en de keet donker was, dan maar naar de grote weegbrug waar wat meer leven was. Zonder dat er koffie geserveerd werd, begon een man aan zijn praatje, terwijl de vrachtwagens over de weegbrug denderen. Je snapt, we hebben er veel van opgestoken. Brutaal als ik was, wist ik nog wel een kopje thee los te peuteren, terwijl de mannen nog steeds droog stonden en morrend de papieren aanpakten en hun krabbeltje zetten. Vervolgens mochten we onze weg zoeken door het schemerduister, via een route die heel anders dan van te voren was aangegeven. Ik was blij toen we ons vrachtje dampende bodemas hadden geladen en we de snelweg op konden naar de eindbestemming. Even de benen strekken, want het spul moest helemaal naar Middenmeer gebracht worden, een ritje van even gauw 3 kwartier. Lekker rustig op de A7, maar zodra je weer in de buurt van Amsterdam komt, merk je dat de mensen weer gek gaan doen. Lopen trutten in de Coentunnel, en wanneer je met je personenautootje dan word ingehaald door een vrachtwagen, geen gas geven maar er stug naast blijven rijden. Of de tunnel uitkomen *smiley met opengesperde ogen* en dan niet weten of je de A10 of A5 moet volgen. Op het laatste moment over het witte driehoekje toch maar richting A10, stil gaan staan, achteruit rijden en dan alsnog de A5 pakken *smiley die aan het stuur knaagt* mazzel dat er niemand vlak achter die dwaas reed, anders was het weer zo’n situatie geworden waarvoor de snelweg en de dus ook de tunnel een tijdje zou moeten worden afgesloten.
’s Middags konden we een beetje tot rust komen in het landelijke Middenbeemster. De jaarlijkse vlootschouw was er weer, en hoewel ik elke winter vloek wanneer de telefoon gaat, heb ik me een paar maanden terug, in het zonnetje en lekker uitgeslapen, weer laten verleiden om mee te doen. Jawel, het heeft toch wel wat. Alleen word het dit jaar anders dan anders. Hadden we voorheen het steunpunt bij Heerhugowaard op de Zandhorst, nu kunnen we daar niet terecht omdat er gewoonweg niet gebouwd word. Er zal ongetwijfeld een reden achter zitten, maar lastig is het wel. Eerst werd er nog gezegd dat 1 november het nieuwe steunpunt klaar zou zijn, inmiddels is bekend dat we het hele seizoen vanuit Middenbeemster strooien. Erg? Nouja, de rijtijd naar het steunpunt is nu 20 minuten langer (bij geen verkeer en geen rode lichten), vervolgens is de rijtijd naar het begin van onze route ongeveer 25 minuten langer (als er geen angsthazen voor ons uitrijden), dus wanneer we worden gebeld zijn we een klein uurtje later dan anders aanwezig. Voor de mensen die rondom Alkmaar forenzen: houd er maar rekening mee. Maar goed, de vlootschouw dus. Van heinde en verre kwamen de chauffeurs erop af, sommigen zelfs met het infuus nog in de arm, zo belangrijk vonden ze het. Eerst kregen we, hoe verrassend, een praatje over veiligheid, reflecterende kleding, niet in je eentje de strooier op- of afbouwen, altijd tanken, calcium bijvullen, schoonmaken *smiley die diep zucht* je weet wel, het verhaal dat we nog niet kennen. Voor de coördinatoren was het ook spannend, want we zijn niet alleen van steunpunt maar ook van opdrachtgever veranderd, en de nieuwe mannen hadden nog niet echt een idee van wat er ging gebeuren. Nou, complete chaos dus. Zo’n 8 vrachtwagens en 2 fietspadstrooiers die door elkaar heen kluwden om hun strooier en schuiver op te bouwen, te laten keuren, weer af te zetten en naar huis te gaan. Tussendoor nog 2 monteurs die de boel moesten keuren en wat kleine dingen repareren, en de coördinator van een andere strooiploeg die vanuit hetzelfde steunpunt werkt en de strooiers allemaal op andere plekken wilde hebben omdat er iets was afgesproken over waar we calcium moeten tanken. Ja, maar moderne strooiers hebben geen motortje meer, en stroom nodig tijdens op- en afbouwen, dus wel een plekje dat met een verlengsnoer bereikbaar is. Lang verhaal kort: er waren broodjes geregeld, hopelijk weten ze die tendens gedurende het seizoen een beetje vast te houden.
Gelukkig mochten we dinsdag uitslapen van de planner. We hoefden pas om half 7 te laden, net buiten het dorp. En net als gisteren, zaten we weer op de lange afstanden. Van Winkel naar Muiderberg, een rondje van dik 2 uur. Muiderberg *smiley die wit wegtrekt* dat is nog voorbij loswal Diemen! Wat een end! Een collega die ik gisteravond nog sprak, had me omslachtig uitgelegd hoe we vanaf afrit Naarden/Weesp via diverse verkeerslichten en bruggen naar het werk moesten rijden. Ja er is daar nogal wat veranderd langs de A1, niet alleen is de hele snelweg omgelegd, ook het onderliggend wegennet is drastisch aangepakt. Een beetje zenuwachtig pakten we de afrit, blij dat we die alvast hadden gevonden, met op de achtergrond het navigatiesysteem dat volledig in de war raakte omdat we met 80 km/h door een weiland reden. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we gewoon de bordjes Muiderberg moesten volgen om weer op de originele weg achter het tankstation uit te komen, waarna de navigatie het weer overnam *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* crisis afgewend. Maar toen kwam de planner met het bericht dat we, omdat het toch enigszins op de route lag, wel een vracht zand bij loswal Diemen konden laden voor Purmerend. Gelukkig ligt de loswal vlakbij winkelcentrum Maxis, en staat dat luid en duidelijk aangegeven op de bordjes. Na 3 vrachten grond was dat klusje klaar, en konden via de loswal en een klant in Nibbixwoud weer huiswaarts keren.
Om woensdag weer naar Amsterdam te rijden. De toolboxmeeting hadden we gehad, dus hoefden we er pas om 6:30 te zijn. Net als alle andere auto’s, we konden mooi voor de weegbrug alvast een kwartiertje maken, om bij de shovel weer in de wacht te gaan. Op de route vanaf de shovel naar de weegbrug konden we ook nog even stoppen voor een man met een containerauto. Hij was hier nog nooit geweest, en blijkbaar degene aan wie hij de weg had gevraagd ook niet, want hij stond wel bij het rangeerterrein, maar dan aan de verkeerde kant van het muurtje. En ja, probeer dan maar eens ff snel om te keren met een schamelaanhanger. Maar goed, we hadden alle tijd, want onze dag was toch al superefficiënt ingedeeld. Na het lossen in Middenmeer mochten we oversteken naar Winkel, daar grond laden voor Muiderberg en vervolgens weer naar Amsterdam voor bodemassige slakken die naar Middenmeer gingen. Misschien was de planner bang dat ik ’s avonds in bed nare dromen zou krijgen van het rondje, want om de dag af te sluiten mochten we in Middenmeer laden voor Den Helder. Ja dan heb je wel heel veel van Noord Holland gezien in 1 dag. Op de radio was men ondertussen druk met Dierendag. Of eet-geen-dierendag. Er was nog meer drukte, maar dat was allemaal wat negatief. Tot er goed nieuws kwam *smiley die een tromroffel doet* deskundigen zeggen dat er weer een nieuwe oorlog aankomt. In de supermarkten welteverstaan. Fijn voor de consument, want die is nu nog minder geld kwijt aan z’n dagelijkse hapje en drankje. Het startschot werd gegeven door Jumbo en Plus, die een aantal dagelijkse artikelen in prijs hebben verlaagd, voor vast, naast nog een heleboel seizoens-, week- en dagaanbiedingen. Het kan niet lang duren voordat andere supermarkten volgen. Een verslaggever ging op onderzoek uit en vond bij de Jumbo een heel pak halfvolle melk voor 75 cent *smiley die rood aanloopt* 75 cent! Voor een halve liter melk (halfvolle melk is een mix van water en melk) dus 1,50 voor een hele liter, terwijl boeren daar zo’n 33 cent voor krijgen *smiley die zit te schuimbekken* m’n oren begonnen ervan te galmen, maar ik kon nog wel het spotje van een dierenclubje horen, die mensen aanspoorde om op dierendag geen vlees te eten, want dieren verdienen een beter leven. Een beter leven? Hoe moet die boer zijn dieren een beter leven geven als ie zelf ook moet leven van aanbiedingen? Het is… ik weet het niet meer… iedereen wil groene weides met huppelende kalfjes en lammetjes, maar we willen wel de melk zo goedkoop mogelijk terwijl de directeur van de supermarkt ondertussen meedoet aan de 24 uursrace van Le Mans, met zijn eigen raceteam. Kan iemand mij uitleggen wat ik dan verkeerd zie, want ik zie alleen nog maar scheefgetrokken verhoudingen die worden gemaakt door geldbeluste stropdassen die alleen denken aan hun eigen oude dag, en het weinig kan schelen dat de grond waar het klootjesvolk op loopt word uitgeknepen.
Donderdag, weer een nieuwe dag, even een diep zuchten en weer door. Maar niet diep zuchten als je in het rijtje staat om slakkenmeuk te laden, want daar zit een vreemd luchtje aan. Jawel, de planner had ons weer op de lange afstanden gezet. Hangend in de vering waren we naar Amsterdam gereden. Er was een stormachtige spits voorspeld, maar gelukkig staakten de leraren en leraressen van het basisonderwijs, dus zouden er een hoop ouders thuis moeten blijven om voor hun kroost te zorgen. De route van Amsterdam naar Middenmeer ging zonder problemen, maar terug naar Amsterdam leek het wel alsof de ouders allemaal oppas hadden geregeld en nu alsnog de weg opgingen. Er werden megafiles gemeld op de radio en ook op de A7 was het gezellig druk. Gelukkig bracht de spitsstrook bij Wijdewormer wat verlichting, maar eenmaal uit de file durfden mensen niet harder dan 79 km/h te rijden *smiley die op het stuur knaagt* dan is ‘een beetje frusterend’ wel een understatement. Na 2 vrachten slakken had de planner wat anders voor ons in petto: we mochten in Middenmeer laden voor Zwaag, en daarna weer terug naar Amsterdam, voor speciaal zand dit keer. En dat moest naar Abcoude *smiley die wit wegtrekt* ja dat is nog verder dan Muiderberg inderdaad. 3 vrachten, 3 keer via de A10, A1 en A9, en alle keren was er wel wat. Een auto met aanhanger die stapvoets door de bocht van de A10 naar de A1 rijd, een Italiaanse camper die niet harder durfde dan 75 en voor alles wat ook maar op een bocht leek nog eens afremde *smiley die zit te tandenknarsen* de eerste afrit op de A9 was afgezet wegens werkzaamheden, even twijfelde de bestuurder en ik hoopte dat ie volgas (nouja, met 55 km/h) op de pijlenwagen zou klappen, maar helaas kwam ie terug naar links en bleef ie voor me treuzelen tot de volgende afrit. Wat duurt 2 kilometer dan lang… En dan nog die bus *smiley die alvast z’n witte bloes aantrekt* echt waar! Pensionado’s, luister goed, als je denkt “ach ik ben met pensioen, maar waarom zou ik niet nog een dagje of 2 rondjes gaan rijden met een touringcar?” maak dan een keuze! Blijf thuis achter de geraniums of rijd toch op z’n minst 80 op de snelweg! En als je dat niet durft, blijf dan thuis en begraaf jezelf onder die geraniums, elke keer dat je het idee krijgt om de weg op te gaan! Tussen het tandenknarsen door dacht ik nog even terug aan een onderzoekje dat was gepubliceerd. Stadsmussen blijken gestresster te zijn dan plattelandsmussen, en de onderzoekers dachten dat dat ook nog wel eens op mensen van toepassing zou kunnen zijn. Ik kan je vertellen: DAT IS ZO!! Hoe dichter bij de stad, hoe gestoorder mensen worden. Dat bleek ook wel uit de harmonica-file ’s middags op de A7 terug naar boven, bij Amsterdam en de gestresste mussen vandaan, iedereen wilde er weg, zo snel mogelijk.
Vrijdag, het zal je niet verbazen, mochten we ons weer melden in Amsterdam. Heel leek wel alsof iedereen een halfuur eerder op pad was gegaan, om ’s middags allemaal weer een halfuur eerder naar huis te kunnen, zo druk was het op de A7 in de vroege ochtend. Erg? Meestal niet, maar nu reed er een pensionado met een vrachtwagen voor ons, die niet harder wilde dan 79. Vind zijn baas vast niet erg, auto rijd lekker zuinig en het mannetje achter stuur kost ook weinig. Maar mijn baas moet wel het volle pond voor mij betalen en die kan het ook wel waarderen als ik daarvoor volgas (zeg 82 km/h) rijd. Ondanks die hapering liep het verder eigenlijk best wel lekker. In het derde rondje was er even een auto in de rondte gegaan tussen de Coentunnel en de A8, je weet wel, die sportieve bocht waar je tegenwoordig maar 70 mag. Een chauffeur was zo vriendelijk geweest om zijn vrachtwagen erachter te parkeren en de inzittenden te beschermen tegen het achteropkomende verkeer, en een plichtsgetrouwe ANWB-medewerker stond met toeters en bellen achter die vrachtwagen om het verkeer naar de rechterbaan te zwaaien. Mensen die kalm blijven en hulp bieden, waarschijnlijk waren het plattelanders. Een plattelander die dan wel weer heel erg kalm bleef, was de bestuurder van een Ford F150 Raptor. Met zijn lege aanhangertje koetelde hij achter een vrachtwagen aan, terwijl de afstand groter en de snelheid lager werd *smiley die tekeergaat tegen een boksbal* hangt er een groot neonbord boven jouw cabine met ‘TERG MIJ! TERG MIJ!’ ofzo? Echt waar, als je zoveel moeite doet om de dikke uitvoering van een grote Amerikaanse bak hierheen te halen, trap dat gas dan in ieder geval in tot 60 mijl! Of koop lekker een Skoda met een trekhaak!
Gelukkig was het vrijdag. Weekend. Of nee, de planner had op het laatste moment nog een verzoekje binnen gehad, of hij nog wat auto’s had voor een klusje morgen. En na 2 weken vakantie is het niet erg geloofwaardig om nee te zeggen.
En dus reden we ook zaterdagochtend weer in het schemerduister van het pad af. Hoewel we pas om 7:15 hoefden te laden, had ik die verjaardag gisteren toch maar afgezegd. Je kent het wel, even een uurtje taart eten en babbelen en dan weer naar huis, maar in de praktijk lukt je dat toch niet. En op dit werk moesten we ook wel een beetje wakker blijven, want we reden van Warmenhuizen naar Wijdewormer (rondjes om de kerk zijn zooo passé), waar we ons op een verzakte platenbaan konden aansluiten achter de andere auto’s. Via een werkbrug staken we het water over naar de Jisperdijk, waar we elkaar niet konden passeren, om na een paar kilometer nog eens 500 meter achteruit te moeten rijden in een drassig weiland. Je snapt, we stonden mooi in de wacht met onze plakgrond. De planner had gezegd dat we 4 rondjes moesten doen, maar gezien de stremming op de loslocatie besloten de chauffeurs voor ons dat we na 3 rondjes zouden stoppen. Ondertussen maakte ik wat foto’s van de omgeving, waarna ik een uitnodiging kreeg van Oma en Tante om daar te komen lunchen. Bakkie thee, gebakken eitje, van het halfuurtje maakte ik maar even 3 kwartier, daarna het laatste vrachtje doen, kleppen smeren en de deur op slot. Het was mooi geweest snoes, jij kon lekker uitrusten terwijl ik nog even door de supermarkt stampte, wat op veesboek klooide en de rest van de avond wegkroop op de bank met een stukje literatuur.
Zondag dan eerst maar eens uitslapen, en daarna de Formule 1 race terugkijken. Er werd gereden in Japan, op het circuit van Suzuka, waar in het in de middag 6 uur Nederlandse tijd is. Iets te vroeg voor avondmensen, het zal me niets verbazen als de techneuten achter de ingenieuze programma-terugkijk-programmering van de tv ook van die langslapers zijn. Maar goed, Suzuka, een circuit dat net als dat in Maleisië geschikt is voor de Rode Stieren van Verstappen en Ricciardo, met korte stukjes en een wat lagere snelheid. Alhoewel de snelheden natuurlijk duizelingwekkend zijn wanneer je het vergelijkt met straatauto’s. Maar in het parallele universum dat Formule 1 heet, was het niet al te gek. Verstappen wist zich als vijfde te kwalificeren, achter Hamilton, Bottas, Vettel en Ricciardo. De Zilveren Pijl van Bottas kreeg nog even een nieuw onderdeel ingesleuteld, en moest daardoor een aantal plaatsen naar achter schuiven, waardoor Max op de startgrid tegen de zwiepende staart van Vettel’s Steigerende Paard aankeek. De start ging mooi, Verstappen stampte met zijn Woeste Stier voorbij Ricciardo en had ook al snel Vettel te pakken. Ondertussen miste Sainz met zijn Pinkenbulletje een bocht, meteen al in de eerste ronde. Hij zou na de race afzwaaien om naar Renault te gaan, waar hij Jolyon Palmer vervangt, die is weggestuurd omdat ie teveel brokken maakt. De andere Pinkenbul werd lange tijd bestuurd door Kvyat, maar omdat die ook niet erg consistent was, werd hij sinds de vorige race vervangen door Pierre Gasly, een fijne jonge snaak die als mogelijk nieuwe ster aan het Formule 1-firmament is verschenen. En nu komt Kvyat dus weer terug op de plaats van Sainz. Die er deze race uit ging met een knal. In de bandenstapel welteverstaan. Olav Mol wist nog te melden dat er niet veel races zijn waarbij alle coureurs die starten ook finishen, maar in Japan is dat in 2015 en 2016 gebeurd. Dit zou een iets andere race worden. Na een paar ronden en een paar plekken verlies werd Vettel als tweede uitvaller naar binnen geroepen, zijn Steigerende Paard liep kreupel en werd met pensioen gestuurd in de pitsstraat, terwijl Max ondertussen op Hamiltons Zilveren Pijl joeg, gevolgd Ricciardo en de roze Force India’s, die echter al gauw plaats moesten maken voor Bottas. Het rondje rolde lekker door, en het werd alweer tijd voor een paar bandenwissels. Verstappen dook naar binnen, Hamilton ook, maar Bottas bleef nog even tussen de beide heren in rijden om de Nederlander op te houden. Ericcson stapte er ook nog tussenuit, Hulkenberg moest helaas afzwaaien met een kapotte spoiler en met de laatste ronden in het zicht pakte Stroll een spectaculaire bocht met een lekke band om daarbij nog net Ricciardo te missen, maar verder bleef de volgorde Hamilton-Verstappen-Ricciardo staan tot aan de finishvlag *smileys die in de lampen hangen* wat een mooi potje racen was het weer! En daarmee een mooie zondag. Nog even een paar uurtjes van de vrijheid genieten, en dan kunnen we weer aan de slag, snoes.
