Geachte Shirley week 48 2017

Geachte Shirley, de week begon even anders dan we gewend waren. Jij mocht met een andere chauffeur op pad en ik bleef lekker thuis. Na 2 zaterdagen gewerkt te hebben, moest ik nu wel mijn verplichte uurtjes weekendrust op de chauffeurpas zetten. Maar echt rust had ik niet, natuurlijk moest er weer een wasje gedraaid worden, ik ben naar de supermarkt gefietst (2 keer, omdat ik nog iets was vergeten op het lijstje te zetten), de rommelkamer werd gestofgezogen en opgeruimd, zodat het wasje alle ruimte had om rustig op te drogen. Daarna meteen maar even het bed verschoond en de stofzuiger door de slaapkamer heen gesleept. De overloop, de trap, de kamer en de bijkeuken waar het konijn en de cavia nog wel eens willen keutelen dan ook meteen maar. En toen ik na het koken Wingman’s bordje en biertje voor de tv zette, vroeg hij “zozo, bed verschoond en boodschappen gedaan, verder lekker de hele dag op de bank gezeten?” *smiley die rood aanloopt* ja dat ga ik de volgende compensatiedag dus wel doen! Vervolgens keken we samen naar de herhaling van de Formule 1 race. In Nederland was het al donker en tijdens de race zakte het zonnetje ook snel naar beneden. Dat was zo’n beetje het enige wat overduidelijk van plek wisselde. Verstappen stond met zijn Rode Stier achter Bottas, Hamilton, Vettel, Ricciardo en Raikkonen, in die volgorde werd er gestart en gereden. Bottas reed voorop en bleef daar ook rijden tot de geblokte vlag werd gezwaaid. Verderop in het veld waren wat inhaalacties, maar voorin bleef het rustig tot aan de pitstops. Na de bandenwissels kwam de eerste uitvaller, Ricciardo moest noodgedwongen uitstappen in ronde 21 met een akkefietje in het hydraulisch systeem. Een rondje of 10 later ging Sainz naar binnen voor een nieuw setje rubber, maar de monteur vergat de bout na te trekken en Sainz moest noodgedwongen zijn Renault in de berm parkeren. Daarna bleef het rustig tot aan de finishvlag, waarna diverse toch even een donut moesten draaien. Verstappen werd uiteindelijk vijfde, na het uitvallen van Ricciardo, en met groots vuurwerk was dit feest dan weer voorbij. Nog iets meer dan 100 dagen wachten, en we kunnen weer klaar gaan zitten voor Australië.

Dinsdag mochten we ons weer melden in Harlingen. De oude oprit vanaf de Kimswerderweg naar de N31 richting Zurich werd eruit gefreesd. Om daar te komen moesten we het werk voorbij rijden, uitvoegen tussen de schildjes, een kilometer of 2 achteruit rijden en dan wachten tot we aan de beurt waren. Het asfalt ging eruit, gevolgd door de onderlaag van korrel, en omdat we het naar het depot aan de Kanaalweg brachten, mochten we daar meteen grond laden om alles weer dicht te gooien. De Kanaalweg konden we bereiken door via de nieuwe afrit in de tunnelbak de ovale rotonde op te gaan en door het doorsteekje te ploegen om zo het depot op te rijden. Maar daar werden ondertussen ook andere vrachtwagens geladen, dus het was soms sneller om via de volgende afrit bij de McDonalds te rijden, dan het doorsteekje bij Midlum te pakken de oude N31 op, de brug over en zo de Kanaalweg op. Vanaf de Kanaalweg moest je via het doorsteekje naar de ovale rotonde, de tunnelbak in, bij McDonalds eraf, er onderdoor en er weer op, de hele tunnelbak weer doorrijden tot net voorbij het werk en dan weer door de schildjes uitvoegen *smiley die in z’n handen wrijft* het was een bewerkelijk dagje en het viel me mee dat er niemand zat te dromen en per ongeluk de verkeerde afrit pakte. Als afsluiter had de planner nog een vrachtje 0/4 zand voor ons, dat naar de loswal in Schagen mocht, om de voorraad een beetje aan te vullen.

Op de radio was er een hoop te doen over kerstpakketten. Werknemers klagen steen en been dat ze nutteloze troep, vies eten en goedkope wijn voorgeschoteld krijgen. Bij de ABN AMRO maakten ze het helemaal bont. De directie verdiend genoeg om de hele kerstvakantie op een bounty-eiland door te kunnen brengen, maar in het kader van ‘recessie’ en ‘huilie huilie’ kregen de werknemers geen kerstpakket. Tot er plotseling een mailtje verscheen waarin iets werd aangeboden als kerstpakket. Klik hier even en je kunt iets bestellen *smiley met opengesperde ogen* het bleek een valstrik te zijn. Een zogenaamde vissingmeel (of pissingmail, zoals Oma dat noemt) die door het bedrijf zelf in de rondte was gestuurd, om te kijken hoeveel van hun personeelsleden erin zouden trappen. Er werd druk gestampvoet want met zo’n serieus onderwerp als het kerstpakket, ga je gewoon niet aan de haal. Toen ik me die middag bij de planning meldde, bleek dat Sinterklaas na zijn bezoek op de zaak zaterdag, ook nog wat kadootjes voor de grote mensen had achtergelaten *smiley die begint te glunderen* een mooie opbergkist die goed past bij de thermo-ton van vorig jaar, gevuld met lekkere kaasjes, een grote kaasplank om alles op te dienen, handige messen, bakjes voor dipsaus en potjes dipsaus, bijpassende fles wijn en een mooi gedicht *smiley die een kushandje doet* dankuwel Sint Nicolaas!

Woensdag werden we een donker gebied in gestuurd. Tussen Westfriesland en het Vikingenland in, langs het IJsselmeer, ik zou eerlijk gezegd geeneens weten hoe ze die regio dan weer noemen. Via hobbelwegen en diverse bruggen die niet geschikt zijn voor verkeer dat meer dan 4,8 ton per as weegt, reden we van de Oude Zeug naar de Tussenweg ergens buiten Middenmeer. Een meer toepasselijke naam kun je bijna niet verzinnen. De Oude Zeug is een klein haventje waar 2 boten zand voor ons klaar lagen, en via boerenwegen reden we dat naar een nieuwbouwproject aan de rand van het kassencomplex van Agriport. Van absolute duisternis naar een plek waar het nooit meer donker zal worden. Gelukkig waren we op tijd klaar, want die middag mocht ik naar de tandarts. Voor het eerst in bijna 3 jaar *smiley die achter z’n oor krabt* tja het was de bedoeling om eerder te gaan, maar na een verhuizing heeft alles even tijd nodig om op z’n plek te vallen, en dan zijn dingen als tandartsbezoek iets wat ik heel snel in het hokje ‘ow komt wel een keer’ zet. Gelukkig viel alles mee. Natuurlijk moesten er nieuwe foto’s gemaakt worden, dus de rekening zal wel tegenvallen, maar er waren geen gaatjes te zien. Alleen 2 oude vullingen die wat beginnen te kieren en donkere randjes vertonen, dus ik mocht meteen een afspraak maken voor het plaatsen van 2 nieuwe vullingen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat valt me alles mee, gezien mijn verleden met een lange lijst van vullingen, een paar wortelkanaalbehandelingen en een kroon.

Vorige week was ik nog bezig om Dankbaarheidsdag op de kaart te zetten, vandaag hoorde ik dat ik een andere traditie was vergeten: Sint Pannekoek. Begonnen halverwege de jaren ’80 in Jan, Jans en de Kinderen, de beroemde strip van Jan Kruis. Toen vader Jan thuis kwam, vond hij zijn gezin incluis oppasopa aan tafel, allemaal met een pannekoek op het hoofd, waar zij in koor ‘wij wensen u een vrolijke en gezegende Sint Pannekoek!’ riepen. Helaas was ik deze traditie vergeten op het boodschappenlijstje te zetten, en zo stond ik ’s middags aan het aanrecht, hoe ironisch, boontjes te doppen *smiley die druk zit te krabbelen* dus zet in de agenda voor volgend jaar: 29 november – Sint Pannekoek!

Donderdag mochten we dan weer naar Harlingen toe. Het was even zoeken om het werkvakje te vinden, en belangrijker nog: de juiste weg daar naartoe. Niet via de oprit bij Midlum, wat ik las als ‘het doorsteekje met de oprit naar de oude N31’, maar via de oprit vanaf de rotonde de nieuwe N31 op, tussen de schildjes uitvoegen en dan moesten we de toplaag van het asfalt af halen, waar de restanten van witte lijnen en verdrijvingsvlakken nog in te zien waren. Het was het stukje van de N31 waar vroeger alle verkeer moest invoegen naar 1 baan, maar straks ligt daar een nieuwe toplaag overheen met slechts 3 strepen, zodat het verkeer 2 banen breed de tunnelbak in kan duiken. Helaas zat het jou niet helemaal mee snoes, Bij de derde vracht maakte je een vreemde harde klap, en na het laden wilde je de linkerklep niet meer dicht doen *smiley met opengesperde ogen* dat kan maar 1 ding betekenen: stuk! Terwijl ik naar de garage belde voor een telefonisch consult, werd de frees opgeladen en naar het volgende werkvak gebracht. Waar we dinsdag bezig waren met het laten verdwijnen van een oprit, daar moest nu ook nog een stukje toplaag vanaf, zodat je straks geen restanten meer ziet van de plek waar het van 1 naar 2 banen ging. Daarna de afrit van de N31 naar de Kimswerderweg nog even laten verdwijnen. Je weet wel, die afrit net voor de tunnelbak bij de supermarkten, blijkbaar is daar in de nieuwe situatie niet meer genoeg ruimte voor. Terwijl de freesmachinist zijn spullen stond schoon te maken en op te ruimen, begonnen wij aan ons ritje naar de garage. Op de radio hoorde ik dat het toch wel belangrijk is om regelmatig naar de tandarts te gaan. Uit eerder onderzoek was al gebleken dat Alzheimerpatienten in hun hersenen stukjes ‘plaks’ hebben. Of plaques, het zal wel weer een moeilijk geschreven woord zijn. Dat zijn eigenlijk stukjes tandplak, de aanslag en bacterieën die hardnekkig rond je tanden blijven zitten, reizen af en toe ook verder het lichaam in en richten dan langzaam maar zeker schade aan in de hersenen. Maar nu is uit nieuw onderzoek gebleken dat ook bij mensen die geen Alzheimer hebben maar wel vergeetachtig zijn, er ook van dat ‘plaks’ in hun hoofd rondzwermt. Natuurlijk zijn nuances op hun plaats, maar kort gezegd zorgt slecht of niet verzorgen van het gebit voor hersenschade *smiley met opengesperde ogen* als dat geen reden is om vaker naar de tandarts te gaan… Ook was er melding gemaakt van ouderen (daarmee werden 55+ers bedoeld) die steeds vaker in het ziekenhuis belanden vanwege alcoholgebruik. Niet dat ze comazuipen, zoals jongeren doen, maar ze drinken net iets meer dan goed voor ze is, en vallen vervolgens aangeschoten van de trap, over de drempel of met de fiets, waardoor ze tipsy in het ziekenhuis verschijnen *smiley die aan z’n kin krabt* mensen van 55+ zijn van de generatie dat tweemaal daags tandenpoetsen nog niet zo normaal was. Het gebeurde regelmatig dat ze na het aanzoek hun tanden lieten trekken en een kunstgebit namen, zodat ze in ieder geval met een goed gebit op de trouwfoto’s stonden. Misschien is dat het wel, dat ze veel last hebben van ‘plaks’, daardoor vergeetachtig worden en dan niet meer weten hoeveel ze precies hadden gedronken?

Na het eten en uitbuiken begonnen Wingman en ik aanstalten te maken om naar de slaapkamer te verplaatsen, toen mijn telefoon ging *smiley die wit wegtrekt* strooien. De eerste keer dit jaar. Na de drukte van de vlootschouw hield ik mijn hart vast. Hoewel er toen met alle goede bedoelingen was gezegd dat de 2 ploegen niet tegelijkertijd gebeld zouden worden, stonden we daar nu dus wel allemaal tegelijk. 5 vrachtwagens van ons team, 2 vrachtwagens van het andere, en daar tussendoor nog een stuk of 10 fietspadstrooiers. Het ongeluk dat even verderop was gebeurd, waardoor we via de A7 naar het steunpunt hadden moeten rijden, was tijdens het opbouwen netjes opgeruimd, zodat we de kortste weg konden pakken naar het begin van onze route. En dan bedoel ik niet het begin bij de Roskamsluis, want daar waren wegwerkzaamheden, maar het begin bij het Nollencircuit, waar vandaan we de S3 op gingen, dan linksaf naar Schoorldam, tuteren bij de oud-collega, de N9 oversteken en omkeren bij de rotonde, langs het water weer terug de provinciale weg op door Noordzuid Scharwoude heen, beetje kloten en klieren tussen de pylonnen en hekken door bij de Roskamsluis, weer terug naar de S3 en daar nog een rondje extra rijden om alle uitvoegers voor de verkeerslichten mee te kunnen nemen, en weer terug naar het steunpunt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* beetje piekspanning maar verder geen problemen gehad met de route. Tot we op het steunpunt kwamen. Er kunnen 2 auto’s tegelijk leegdraaien, net zoals voorheen bij de Lange Balk, alleen is het voor vrachtwagens nogal krap om netjes in de deuropening te kunnen rijden. Daarna in de rij staan om schoon te maken, waarna ik met een verlengsnoer en gevaar voor eigen leven door het water banjerde om de strooier goed schoon te kunnen maken. Met een tuinslang *smiley die staat te tandenknarsen* maar ok, officieel mag je geen hogedrukspuit gebruiken, dus daar mag ik niet over klagen. Snoertje weer los, aan de kant gooien, naar achteren rijden om de strooier af te bouwen, maar niet te ver naar achteren anders is het verlengsnoer te kort. Daarna wachten tot er ruimte was tussen de schoonmakers door om weer naar voren te rijden en de collega met de knijperauto te zoeken, die bij jou en de andere collega de achterklep er weer in zou hangen. Eigenlijk zou de shovel dat moeten doen, maar die had geen ketting bij zich, dus was de collega maar even blijven wachten. Uiteindelijk waren we na 5 uur weer op de zaak, terwijl een rondje normaal gesproken niet langer duurt dan 3,5 uur.

Nog even wat slaap pakken voordat we in de mist naar Harlingen reden. We reden grond vanaf het depot aan de Kanaalweg naar de oude oprit vanaf de Kimswerderweg naar de N31 richting Zurich, waar we eerder ook al bezig waren geweest. Tussen het gebabbel over het bakkie door, hoorde ik een interessant nieuwtje over de agrarische sector. Weet je het vorige nieuws nog? Ja dat Nederlandse koeien naar Siberië worden verscheept om Danone-toetjes te maken, omdat dat goedkoper is dan importeren. Maar ik bedoel eigenlijk het nieuwtje daarvoor: dat boeren in Nederland afscheid moesten nemen van een gedeelte van hun veestapel, omdat de Nederlandse overheid de administratie niet op orde heeft en Brussel heeft bepaald dat er teveel koeienpoep in Nederland word geproduceerd. Dat nieuwtje. Dat gezonde dieren moeten worden afgevoerd vanwege administratieve bladiebla. Dat bedrijven die juist bezig waren met schaalvergroting om het nog een beetje rendabel te kunnen houden, nu juist weer moeten inkrimpen en met een dure nieuwe en ongebruikte stal zitten. De nieuwe minister van landbouw had dat blijkbaar niet gehoord toen ze haar plek innam tussen de andere ministers, want zij heeft nu juist besloten om een subsidiepotje te openen voor beginnende boeren. Er gaan de komende jaren zoveel boeren stoppen omdat ze met pensioen gaan, terwijl er maar zo weinig opvolgers zijn, omdat het overnemen van een bedrijf gewoonweg te duur en ingewikkeld is, dat er nu miljoenen aan subsidie moet worden uitgegeven *smiley die de haren uit z’n kop trekt* snappen ze het dan echt niet? Het bedrijfsleven, of het nu agrarisch is of iets anders, is geen vierjarige cyclus. Er is een toekomstperspectief nodig dat verder gaat dan 1 kabinetsperiode, want je kunt niet van bedrijven verwachten dat ze elke 4 jaar de hele boel omgooien om aan nieuwe regels te gaan voldoen. Mensen kunnen er misschien nog een beetje op inspringen, maar aan planten en dieren kun je zulke dingen heel moeilijk uitleggen. Geef geen subsidie, gebruik die miljoenen lekker om wat regels te schrappen. Maak 1 nieuwe regel: je mag maximaal X aantal koeien per bunder land hebben, en laat de sector vervolgens zichzelf regelen. De bedrijven die net allemaal zijn uitgebreid mogen hun stallen volzetten, als ze genoeg land hebben, andere bedrijven verdwijnen omdat het boertje met pensioen gaat en er geen opvolger is, onder de streep is er niets aan de hand, want er word zoveel zuivel, vlees, groente en fruit geproduceerd in Nederland dat we wel moeten exporteren, dus we hoeven voorlopig niet bang te zijn dat we verhongeren. Behalve dan die boeren die voor een beneden-bijstands-inkomen 7 dagen in de week aan het werk zijn, en met lede ogen moeten aanzien hoe de sector stapje voor stapje word afgebroken.

Maar goed, vrolijker praat, want die middag was het weer tijd voor de vrijmibo. Collega’s nipten lachend van hun biertje toen ik naar het apparaat liep voor een bakkie thee, en Wingman en ik besloten niet te lang te blijven. Ik had een kort nachtje gehad en er hing weer kou in de lucht. Thuis aangekomen zouden we net pizza gaan bestellen toen de telefoon ging: jawel hoor, we mochten weer een rondje. Dit keer waren de fietspadstrooiers wat later, waardoor we meer ruimte hadden, en was er een ketting meegenomen voor de shovel, zodat hij onze kleppen eruit kon tillen. Gelukkig maar, want de collega met de knijperauto had vrij en was vervangen door een trailerchauffeur. Handige snuiter, maar een kraantje had hij niet op zijn trekker. Na zo’n 3 kwartier reden we dan eindelijk van het steunpunt weg, luisterend naar Veronica waar het concert van Waylon werd uitgezonden. In het publiek daar ergens stond de collega die vrij was, en ja, we waren allemaal jaloers. De invallende collega had nog meer pech, want toen hij aan zijn route begon kwam er vanalles uit de strooier, behalve zout. Het leek op een lekkage aan het calciumwater-systeem, maar toen hij eindelijk weer terug was op het steunpunt, bleek het een hydrauliekslang te zijn, dus hij was klaar. Inmiddels was er een andere collega opgetrommeld die het rondje over moest nemen, maar die had geen flauw idee wat de route ongeveer precies was. Na diverse telefoontjes over en weer hielp ik hem nog een stukje met zijn route, waarna we achter elkaar aan terug reden naar het steunpunt. Leegdraaien, schoonmaken, afbouwen. Iedereen was al naar huis, behalve de shovelmachinist die ons hielp en de 2 coördinatoren die in de kantine genoten van een bakkie koffie. Met zijn drietjes bouwden we de 2 strooiers af, waarna de shovelmachinist het bakkie van de trekker afhaalde en bij jou de achterklep er weer in hing. Het was even stuntelen, maar de boel hing er weer goed in. Alleen was de hoofdcoördinator, die ons vanachter het keukenraam had zitten bespieden, het niet eens met de manier waarop dat ging. Nogal onveilig *smiley die staat te tandenknarsen* ja we hadden voorheen ook zo’n kraan aan het plafond hangen, in de schuur waar verlichting was en de vloer niet glad werd als het vroor, zodat we veilig en snel de achterklep eruit konden halen. Maar hier staat alles buiten, in het donker en de glibberige kou, en zijn we aangewezen op de kampeermethodes die we voorhanden hebben, met verlengsnoeren, tuinslangen en een onhandige ketting-shovel-constructie.

Onderweg naar huis zag ik dat het inmiddels al zaterdag was geworden, wat mijn nogal vroege ochtendhumeur verklaarde. Nog even een paar uurtjes op bed, en toen ging de wekker alweer. Tot 2 keer toe wist ik de uitknop in te drukken in plaats van de snoesknop, en op slot vroeg ik maar hoe laat Wingman’s wekker ging. Het was al 5 voor 7, en we zouden 7 uur in de auto stappen *smiley die wit wegtrekt* het ochtendhumeur werd geparkeerd, Wingman probeerde zijn auto ijsvrij te maken terwijl ik me aankleedde en de handtassen vulde met make up, telefoonlader, flesje water en fruit. Tussen het vroege zaterdagverkeer door reden we in de mist naar Opheusden, waar we om 9:00 werden verwacht voor een bakkie koffie/thee en een rijdersbriefing. Dolf en Anita, het stel dat geweldige auto-vakanties organiseert in Europa, hadden nu wat dichter bij huis een rally uitgezet. Net zoals de dagen in de vakanties, begon de rit nu ook met een briefing van Dolf. Er zat een kleine omleiding in de route wegens werkzaamheden, het kon glad wezen dus rij voorzichtig, en mocht je er niet uitkomen, dan waren de adressen van de lunchlocatie en de finish in dichtgeplakte enveloppen in de goodiebag gestopt *smiley die in z’n handen wrijft* wat een mooie dag zou het worden. We zagen weinig van de omgeving, maar de parkeerplaats bij de start stond vol met mooi speelgoed. Porsche 911, natuurlijk heel veel, maar dit keer ook in blauw en oranje, en zelfs een politiePorsche waar ik laatst nog over had gelezen, compleet met blauwe lampen en opvallende bestickering. Jaguar F-type, waarvan de opvallendste een SVR in knallend blauw was. Diverse terreinwagens, Cayennes, de bekende witte Jeep Cherokee SRT, handjevol Land Rovers, Mercedes G-klasse in opvallend oranje. Mitsubishi Lancer Evo *smiley die aan z’n kin krabt* van de zesde of zevende generatie geloof ik. Nieuwe Mini’s en BMW’s, oude Audi 80 en Mercedes, het was zeer divers. En al vlak na de start was ik blij dat we met de herriebak van Wingman waren gegaan, want wat er in het buitenland bijna niet is, daar werden we hier binnen een kilometer al op getrakteerd: drempels en springschansen die de snelheid en de lak onder de sportieve voorbumpers er goed af haalden. Een lompgrote SUV leek opeens niet zo’n slechte keus meer. Via bolletje-pijltje voerde de route over slingerende dijken en boerenweggetjes. Het uitzicht bleef vrijwel de hele dag grijzig, en dat werd de sfeer ook in de auto toen de foto’s tevoorschijn kwamen. In het tweede deel van de route moest je namelijk wat vragen beantwoorden over foto’s. In welke gemeente staat deze eend, hoe heet deze ijsbaan, in welke plaats zie je dit kantoor. Maar het was teveel voor ons. Navigeren na een kort nachtje, proberen sportieve Porscherijders en een enkele Ferrariman op afstand te houden, de afstanden tussen de afslagen, kruispunten en rotondes herberekenen, het lukte niet meer. Nog voor we bij de behendigheidsproef waren, lagen de foto’s op de achterbank en wilde Wingman dat ik mij alleen nog op de bolletjes en pijltjes zou richten. Behendigheidsproef? Jawel, omdat de navigator altijd de schuld krijgt wanneer er verkeerd word gereden, mochten de bestuurders nu even hun kunsten laten zien: achteruit rijden tot de achterkant een meter voor de pylonnen stond. De kont van Wingman’s auto is nogal slecht in te schatten, en pas na het uitstappen hoorde hij dat er werd gemeten vanaf het hart van het achterwiel, waardoor zijn score uitkwam op 3,67 meter. Nee de hoop op een prijs hadden we al opgegeven. Na een boerenlunch met erwtensoep, kroket en broodje kaas ging het verder. Met een vlot tempo reden we over bospaadjes en door dorpjes. Hier en daar een hoofdschuddende oudere, maar vaak ook zaterdagklussers en vrolijke kinderen die ons toezwaaiden vanuit tuinen en bermen. De dag werd afgesloten in een hotelrestaurant waar gezellig werd geborreld terwijl de organisatie de antwoorden en scores nakeek. Na een uitgebreide prijsuitreiking voor rookies, poedelaars, keurige achteruitrijders en getrainde vossenjachters, mochten we aanschuiven voor het avondeten *smiley die over z’n buik wrijft* een voorgerecht met vis, daarna varken en hert met aardappelpuree en groenvoer, en vervolgens nog een proeverijtje van toetjes *smiley die een kushandje doet* Dolf en Anita heel erg bedankt voor de mooie dag, de mooie route, het heerlijke eten. Met wat hulp van boven voor de kou, de mist en de sneeuwvlokjes tijdens het avondeten is het met recht een winterrally geworden.

Ja na zo’n enerverende dag kan je niet anders doen dan de zondag gebruiken om lekker bij te komen. En een beetje slaap in te halen. De winter is nu echt begonnen, met al zijn schoonheid en stressmomenten. Geniet ervan of blijf lekker op je berenvelletje voor de kachel liggen, over een paar maanden is alles weer voorbij.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *