Geachte Shirley week 4 2018: van viezigheid naar vunzigheid

MAN TGS 2nd genGeachte Shirley, na zondagochtend hoefde er niet meer gestrooid te worden, en konden we maandag rustig aan beginnen met een sanering. Vorige week stonden we nog bij een fruitboer op het pad om koper uit de grond te halen, nu vonden we de keet en de kraan aan het uiteinde van een doodlopend weggetje, verstopt tussen de weilanden langs de A7 bij een koeienboer op het pad, om zink en lood op te ruimen. Ook dit keer ging het weer rustig aan *smiley die zich nog eens uitrekt* en na de spits reden we de A7 op richting stort Nauerna. Het was druk op de weg, niet zozeer met auto’s in het algemeen als wel met opvallende types. Eerst spotten we een knalblauwe Ford Focus RS, daarna een BYD E6, waarvan ik nog steeds niet weet of je het nu uitspreekt als biet of bie-wei-die. Geen opvallende sportwagen zoals de Focus, maar een onopvallende MPV met blauwe taxi-platen. BYD maakt alleen maar electrische voertuigen, de E6 is vooral bedoeld voor taxi-bedrijven en de bussen die ze maken voor het openbaar vervoer, zie je ondanks de groene doelstellingen nog maar weinig in het dagelijks straatbeeld. Even later werden we opgeschrikt door het geronk van een zwarte Range Rover, die in de supermegadikke SVR-uitvoering blijkbaar met sportuitlaat word geleverd. Ook kruisten een paar nieuwe vierdeurs Opel Insignia’s onze weg. Geen zeldzame auto maar wel een leuk ding om te zien, met die gestrekte coupé-lijn. Wat een verschil dan met de strakke D Kadett station die ons inhaalde, daar was geen glooiïng in het plaatwerk te vinden. Een zwarte sedan die verdacht veel leek op een Corsa, maar dan met bullbar, en een zwarte Lexus SC maakten de dag compleet. Met 3 weegbonnen in het mapje keerden we terug naar huis.

Om dinsdag het werk af te maken. De uitvoerder dacht dat er nog 2 vrachten lagen, de collega die er gisteren ook bij was, had al ander werk gekregen. Maar tijdens het laden bleek dat we meteen het laatste beetje in de bak hadden. Geen uitgebreid boekie lezen, maar in de file aansluiten op de A7 *smiley die zich nog eens uitrekt* dat is een tijd geleden dat we daar in reden. Na het storten konden we dan eindelijk eens met het nieuwe spuitkanon spelen om de laatste restjes ijzerwaren uit de bak te halen, want de planner stuurde ons naar Muiderberg, waar we bomenzand mochten laden. En ja, als er bomen op moeten groeien, moet het wel schoon zijn natuurlijk. De navigatie werd ingeschakeld om het adres te vinden. In Amsterdam. Maar dan ook echt IN Amsterdam. Het leek wel een City Daylight Toer, helaas zonder rustgevend gekabbel maar met een hoop verkeer, fietsers, overstekers op willekeurige punten, auto’s die in de weg rijden, auto’s die tuteren, slingers in de weg omdat er weer ergens gewerkt moet gaan worden, maar we konden het vinden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* en we konden gelukkig ook kiepen zonder een bovenleiding van een tram te raken. Even een stukje rallyrijden langs de Houthavens en de Spaarndammertunnel die bijna open gaat, toen stonden we alweer bij de Vlothaven om een volgende vracht zand te laden. Die moest naar Lijnden, een adres dat we uiteindelijk wel konden vinden, na mijn piekspanning in de stad kreeg de navigatie nu last van stress vanwege de A9 die niet meer netjes door Badhoevedorp loopt. Vervolgens ging mijn bloeddruk weer omhoog, want het ‘adres’ bleek een hek te zijn tussen 2 schuttingen, waar we achteruit tussendoor moesten rijden. Eerst 12 keer steken om tussen de auto’s door te komen die precies niet voor het hek stonden, maar wel midden in jouw draaicirkel, daarna de heg aan de ene kant flink gesnoeid, de dakgoot aan de andere kant net niet geraakt, halverwege het pad 2 keer weer naar voren moeten rijden omdat beide buurmannen hun schutting in een bocht hadden gezet *smiley die rood aanloopt* en dan kom je achter op het terrein* smiley die aan het stuur knaagt* en dan is het de bedoeling dat je haaks om draait en de vracht tussen de muurtjes kiept *smiley die alvast z’n witte bloes aantrekt* met in de binnenbocht een pallet met pallets en in de buitenbocht pallets met stapels stenen. Wat een bende! En dan durft die piegem aan de telefoon ook nog te zeggen dat ie zelf ook moeite heeft om het pad af te komen met een aanhanger. Waarom bestel je daar dan een vrachtwagen met zand? Zoek eerst eens een knap terrein op. Of ga werk doen dat op dat terrein past. Poppenhuizen maken ofzo. In alle poestigheid hebben we bij het uitrijden de berm misschien een beetje verkloot. Nouja uitrijden, het leek wel alsof de heg een vrachtwagen baarde, zo krap was het. Hopelijk gaan de buren klagen over de bende naast het asfalt, dan hoeven we daar niet meer heen. En vervolgens had de planner nog 2 klussies voor ons *smiley die in de gordijnen hangt* weet je hoeveel klussen we hebben gedaan? 5. Dat zijn er 4 teveel. Wingman had een zware avond, toen hij bij thuiskomst vroeg hoe mijn dag was.

Woensdag zou het beter moeten gaan, we mochten weer naar het Westfrisiaproject. Niet dat alles daar beter is, maar dan kun je tenminste nog een tijdje hetzelfde rondje blijven rijden. We moesten al vroeg beginnen, voor 7 uur, en dan ook nog eens naar werkvak 23, dat houd in dat je 10 minuten over een combinatie van werkweg, verzopen platenbaan en nieuw asfalt rijd voordat je bij de kraan bent. Op de radio werd gezegd dat het de warmste 24 januari was, sinds de metingen zijn begonnen. Sterker nog, het was zo warm dat 1 van jouw luchtbalgen spontaan uit elkaar klapte. En dus moesten we tussendoor even naar de garage voor een nieuwe balg. Kon ik meteen jouw kleppen smeren en een paar lampjes vervangen *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* ondanks dat we zo lekker aan het studderen waren, was ik nog steeds uit m’n hummetje. Het rondje van Bovenkarspel via het Circuit Van Hoorn en de A7 naar de afrit Hoorn-Noord liep niet lekker, er was weinig interessants op de radio, nee gewoon geen fijne dag. Alhoewel, laten we positief blijven: ik werk gelukkig niet in de bediening bij een Engelse mannensociëteit. Als er tijdens een bouwvakborrel tegen mij word gezegd dat ik te nuchter ben, en dat ik zonder slipje op tafel moet gaan dansen, dan weten we dat het tijd is om de muziek zachter te zetten, want dan versta ik het niet zo goed meer.

Donderdag, jawel, weer Westfrisiaweg. Alhoewel we ook deze dag weinig zagen van het gedeelte dat daadwerkelijk Westfrisiaweg heet. We hoefden nu niet 10 minuten lang naar de kraan toe te hobbelen, maar mochten laden nog voor de keet bij de ingang vanaf de rotonde bij Bovenkarspel. En ook nu ging het weer via de N506 naar het Circuit Van Hoorn, de A7 op en halverwege de afrit Hoorn-Noord uitvoegen naar het werkvak toe met de vele kranen. De verkeerslichten leken ons wat beter gezind, alhoewel dat natuurlijk vooral tussen mijn oren zit, want sinds het verdwijnen van de Groene Golf en het toevoegen van dat extra licht bij het ziekenhuis, is het gewoon ruk voor vrachtwagens. Er kwam een aparte geur van de remmen af en het verbruik lag ook wat hoger dan gemiddeld, maar toch voelde ik me goed *smiley die begint te stralen* een gevoel van rechtvaardigheid, van “Karma! Biotsj!” maakte zich van mij meester, toen er op de radio werd verteld over 2 automobilisten die de gevangenis in moesten. Een vrouw had een tijdje terug 2 mannen dood gereden tijdens een epileptische aanval. Kan gebeuren. Maar als je al meerdere aanvallen hebt gehad, en je verzwijgt dat voor het CBR, en vervolgens stap je na dat dodelijke ongeval ook gewoon weer in de auto, dan is het wel duidelijk dat je geen flauw idee hebt hoe gevaarlijk je bezig bent. De vrouw krijgt 2 jaar de tijd om in een hotelkamer met 1 raampje na te denken over haar daden, en mag daarna nog 3 jaar met de taxi en het OV reizen. Dan was er ook nog een man, die een fietsende man dood had gereden. Hij had wel een stuk in zijn kraag maar miste een stuk van zijn papieren, want vanwege eerdere overtredingen was zijn rijbewijs al ingenomen. De rechter besloot: 5 jaar in een hotelkamer zonder sleutel van de deur, en daarna nog eens 5 fietsen *smileys die een staande ovatie doen* eindelijk! Altijd zijn het de vrachtwagenchauffeurs die onder vuur liggen. Bij filemeldingen, bij ongelukken waar ze zijdelings in worden meegesleept, veesboek staat vol met ‘knoop ze op!’- en ‘haal ze van de weg!’-reacties onder foto’s met gestrande vrachtwagens. Maar nu, eindelijk, gerechtigheid, eindelijk eens die kloterige automobilisten die straf krijgen, waar ze anders altijd overal mee wegkomen, die nooit worden genoemd bij filemeldingen (tenzij ze met z’n zessen op een rijtje op de linkerbaan staan, kutforenzen), die met een simpele PINactie hun rijbewijs kunnen verlengen zonder huisartsbezoek of rijtest, die op hun 17-en-een-halfde al in een auto met meer dan 400 pk mogen stappen, terwijl de tweewielers geknepen moeten worden tot 25 kw (in pk’s is dat een opgevoerde brommer), die arrogante meerderheid waarvan driekwart pretendeert beter te rijden dan gemiddeld, die altijd de vrachtwagens/caravans/bestelbussen/Rijkswaterstaat overal de schuld van geven, die zijn nu zelf eindelijk eens aan de beurt. Nou ok, het waren er maar 2, van de *smiley die z’n schouders ophaalt* 10 miljoen? Maar het is een begin!

Vrijdag, jawel, het leek wel alsof het belletje van Wingman naar de planner heeft gewerkt. Om mij toch vooral ergens rondom een kerk te laten rijden, anders raak ik in paniek, en erger nog: ga ik Wingman lastig vallen met lange verhalen over hoe mijn dag was. Wederom mochten we ons melden in werkvak 25, bij de rotonde bij Bovenkarspel, om weer naar 17 te rijden, het werkvak tussen de krakkemikkige fietsbrug en de Wogmergouw, die momenteel even niet helemaal bereikbaar meer is voor verkeer vanaf de Westfrisiaweg. En nu werd het helemaal problematisch, want na het eerste rondje kwam er geen zonneschijn maar mist. Een grijze deken beperkte het zicht tot een paar honderd meter, voor sommigen het teken om al hun extra lampjes in te schakelen, anderen vonden het ver genoeg en namen niet eens de moeite om de verlichting in te schakelen. Op het werk was het zicht zo beperkt dat de machinist op de tast de auto’s moest laden. Of de bak al vol was? *smiley die z’n schouders ophaalt* ach op het stort zien ze ook bijster weinig, dus niemand die het opvalt of je met hele of halve vrachten rijd. De sfeer zat er goed in, al vroeg begon er iemand over een Tiroler feestje, en van dirndl-jurkjes met grote tieten ging het gesprek naar verkapte complimenten, drooggelopen turbo’s, leuke muziekbandjes (of leukemuziek bandjes?) en de snack voor die middag *smiley die over z’n buik wrijft* de lasagne met frikandel en kroket smaakte best, gelukkig had ik nog 3 rondjes om uit te buiken voordat de dag voorbij was en ik jou weer in je weekendrust-positie kon manouvreren.

Zaterdag begon met uitslapen. Wingman kon lekker blijven liggen en ik had voor mezelf al een heel programma uitgestippeld. Ontbijten terwijl de wasmachine staat te ronken, boodschappen doen, bij 4 verschillende winkels nog wel, dan naar de kapper, misschien tussendoor de was nog even ophangen, en dan met mijn nieuwe kapsel Wingman wakker maken om te zeggen dat we naar een verjaardag toe moeten. Het liep lekker, tot ik voor de tweede keer thuis kwam, en Wingman weg bleek te zijn. Het huis en de oprit waren leeg, maar helaas zat de wasmachine nog wel vol. Licht tandenknarsend stond ik de was op te hangen, toen ik hem weer thuis hoorde komen. Een donker wolkje pakte zich boven mij samen toen hij vroeg of ik al naar de kapper was geweest. Dat hij dinsdag gewoon op de wc ging zitten, terwijl ik nog druk was met mijn verhaal vertellen, was ik nog niet vergeten. En nu moest ik me opeens haasten om mijn knappe kleren aan te doen, omdat ik de was moest ophangen, waar trouwens meer kleren van hem dan van mij tussen zaten. “Moet je nog naar de kapper?” *smiley die een voodoopoppetje maakt en er naalden insteekt* nee ik heb net voor 40 euro aan vlees gehaald voor je, omdat je geen vis eet, dus dankjewel voor het compliment. Je snapt, de sfeer was supergezellig onderweg naar Zwagers verjaardag. We maken wel eens grapjes over de afstand naar Zusje en Zwager toe. Vrijwel de hele familie woont in Noord Holland, maar Zusje emigreerde voor de liefde naar Zuid Holland. Op de kaart is het maar een stukje voorbij Amsterdam, maar hoe ver het daadwerkelijk is, merk je pas als je aan tafel zit. Op de theezakjes staan Oostblok-achtige teksten, de kaas- en vleeshapjes kwamen uit Slovenië en de likeur die later op tafel kwam, daar was het etiket vanaf gekruld, zo sterk rook het. Ondanks dat hebben we toch goed gegeten. De Nicksicko en Lav biertjes gingen er op razend tempo doorheen, terwijl er werd gepraat over vervelende dinsdagen, karts, logeerhonden, karts, welke Praagse stripclub er bezocht moet worden bij een mogelijk vrijgezellenfeestje, karts, technisch lego en karts. Na 2 proeverijtjes van zelfgemaakte appeltaart, monsjoe en arretjescake, en een halve fles door oma gestookte likeur gemaakt van *smiley die met z’n armen wappert en BZZ BZZ geluiden maakt* begon het al bijna zondag te worden, tijd om naar huis te gaan.

En thuis eerst eens lekker uit te slapen, om vervolgens verder te rusten op de bank. Na de drukke weekenden van afgelopen weken, hebben we dat wel verdiend. Fijne zonnigdag allemaal *smiley die een kopje thee zet* ik ga nog even nagenieten met een lekker kopje sipak caj.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *