Geachte Shirley, wat was het weer een drukke week. We zijn bij de Westfrisiaweg bezig geweest, we hebben gestrooid, we hebben ons opgewonden over vreemde nieuwsberichten, maar laten we eerst eens met de maandag beginnen. We mochten uitslapen, ik moest me om 7 uur op kantoor melden en jij kon wat langer in de rusthouding blijven staan, want eerst kreeg ik de nieuwe boordcomputer overhandigd. Met een cursus erbij. Bij het inbouwen van de vorige generatie boordcomputers gingen de mensen op kantoor er nog vanuit dat minieme uitleg wel zou voldoen, omdat alles zo intuïtief te bedienen zou zijn. Dat bleek een beetje tegen te vallen, en daarom kregen we nu een kleine cursus. Aan de oude computer was inmiddels iedereen wel gewend, maar nu hebben we een telefoon gekregen waar alles in zit, en dat alleen al is voor sommigen niet te bevatten. Best begrijpelijk als je bedenkt dat sommige chauffeurs vroeger nog met een bakelieten telefoon met draaischijf belden. Voordat mensen zich aangesproken voelen: daar bedoel ik mezelf mee. Na een uur van activiteiten beginnen en eindigen, en berichten sturen naar kantoor waar de thee bleef, mochten we op pad. Omdat we wat later waren, had de planner voor een lijstje met klusjes uitgedraaid. Via Schagen en de kop van Noord Holland doken we Westfriesland weer in. Gelukkig werkte de navigatie inmiddels wel, want Slootdorp, Berkhout en Onderdijk zijn dan misschien niet zo groot, als je moet zoeken hebben ze nog verrassend veel straten. Om de dag vol te maken mochten we nog een paar vrachten naar Hoorn brengen, voor de nieuwbouw van de ‘Toren van Hoorn’, of als je het rijmend uit wilt spreken: de Toruhh van Horuhh.
Tussendoor kwamen er natuurlijk weer allerlei verhalen boven borrelen over de Vrienden Van Een Bepaald Biermerk afgelopen vrijdag. Hoe Marco Borsato zijn stem kwijtraakte tijdens ‘Vandaag is roche uche uche’, dat Jaqcueline Govaerts bijna zat te janken toen de hele zaal ‘I woud stay’ meezong, en dat Broederliefde weer over precies dezelfde jungle zong en precies hetzelfde ‘Waar is dat feestje? Hier is dat feestje!’ stonden te roepen, vanaf precies dezelfde plek als waar ze dat vorig jaar deden. Van Wingman hoorde ik dat er inmiddels unaniem was besloten om bij een volgend concert gewoon weer naar de Vergulde Toekan te gaan. Dan maar een kille en gesloten bar als we terugkomen, maar deze toko had iets teveel *smiley die aan z’n kin krabt* nouja laten we het ‘sfeer’ noemen. Alhoewel het verhaal van de vrouw die op tafel stond te dansen met het houten beeld van een Chinese vrouw, het erg goed deed bij de verjaardag waar we zondag waren geweest. Volgend jaar dus weer een groot hotel, ergens aan de buitenkant van de stad, en dan met een taxi naar de ingang gebracht worden. Gelukkig kon ik die avond alvast wat centjes bij elkaar harken, toen we werden gebeld om een rondje strooien. Even voor 19:00, net na het eten, mooie tijd om nog op pad te gaan, want zo waren we voor middernacht weer thuis.
En konden we dinsdag met een fris hoofd beginnen met een rondje Westfriesland. Geen Westfrisiaweg, maar van de trechter in Hoorn eerst 2 vrachten naar Onderdijk, en vervolgens mochten we de dag vol maken met pendelen tussen de loswal en de Toruhh van Horuhh, waar we mikado speelden met de trailers die daar grond stonden te laden en de autootjes die door het straatje naar hun parkeerplaats, achter de keet, moesten. We hadden al een paar keer gehoord dat er een tekort is aan leerkrachten, en dat er griep heerste in het land, maar nu kwam een viroloog met een goed idee: dat we alle leraren en leraressen standaard elk jaar een griepprik geven, zodat er geen 1500 leerlingen naar huis worden gestuurd omdat er geen leerkracht beschikbaar is, zoals vandaag weer was gebeurd. Even dacht ik dat het wel een goed plan zou zijn *smiley die aan z’n kin krabt* maar misschien moeten we er even wat langer over nadenken. Niet alleen omdat er in het leger veel mensen met narcolepsie schijnen te zijn, wat waarschijnlijk door de griepprik word veroorzaakt maar wat niet onderzocht kan worden, omdat niemand het durft te melden uit angst zijn of haar baan kwijt te raken. Niet alleen omdat we elk jaar weer horen dat het specifieke griepvirus dat deze winter ronddoolt, net weer iets anders is als het specifieke virus waarvoor is gevaccineerd, en dat het dus helemaal niet helpt. Maar ook omdat we even goed onderscheid moeten maken tussen symptoombestrijding en het probleem bij de kern aanpakken. Leraren en leraressen worden eerder ziek, dat is niet vreemd als ze dagelijks tussen 30 rondspringende ziekteverwekkers moeten werken. Volgens mij zou het beter gaan als de salarissen wat omhoog gaan, de werkdruk wat omlaag, en de kleinere klassen in beter onderhouden schoolgebouwen, zonder rottende kozijnen en schimmelende muren, worden gehuisvest. Dan gaat niet alleen de weerstand van de leerkracht omhoog, maar ook die van de leerlingen, zodat die niet hoeven op te groeien tot laaggeschoolde, astmatische dikkerdjes die zich regelmatig ziek melden en in een baan terechtkomen waar ze van hun baas zo’n horloge krijgen die een schok geeft wanneer je in slaap dreigt te vallen. Dat lijkt mij een mooier streven dan de boel elk jaar maar gewoon platspuiten tegen virussen die zich niet laten voorspellen.
Woendag begon koud, jij glinsterde alsof je metallic rood was, toen ik je ophaalde voor een dagje Westfrisiaweg. Dit keer niet in Westfriesland *smiley met opengesperde ogen* maar aan de Heerhugowaardse kant van de A7. We mochten grond laden bij Spierdijk, dat naar de oude oprit van Avenhorn, onder aan de A7 ging. Een keet stond er niet, alleen een kraan, de auto van de machinist en een vrachtwagen die nog even snel wat rijplaten aan het leggen was. Tijd genoeg dus om een kwartiertje te maken in de auto, en ondertussen de boordcomputer uit te proberen. Het laden en lossen hadden we aardig onder de knie, nu moest ook de Grip-app bediend worden. Een applicatie waardoor er geen papieren bonnen meer nodig zijn. Voorheen kregen we een aparte telefoon, naast de boordcomputer, om die app te gebruiken. Nu moesten we op 1 telefoon tussen 2 programma’s wisselen *smiley die rood aanloopt* wat een drukte heb je dan als je even gauw staat te laden of te lossen. Wel leuk dat we het werk nu eens van een andere kant konden zien, hoe ver het hier al gevorderd was. Op elke kruising maakten we sportieve slingers om de kunstwerken heen. De vormen van fietstunnels en rotondes zijn al goed zichtbaar. Voor de schaft werden we uitgenodigd bij de keet onder aan de A7. Het is 1 van de weinigen met een wateraansluiting, maar tegenover die luxe stond een dixie te glinsteren in het zonnetje, een dixie die tijdens de storm vorige maand was omgewaaid, en nog niet was schoongemaakt. Verwend als ik ben, heb ik mezelf het recht toegeëigend om naar de hoofdkeet te rijden bij Obdam, en daar van het verwarmde toilet gebruik te maken, zonder kans op blaasontsteking of vastgevroren billen. Dat zijn de momenten waarop ik dan even diep zucht en denk ‘was ik maar een jongetje’.
Donderdag mochten we weer naar Spierdijk, en dit keer begon het wat vlotter dan gisteren. De rijplaten lagen al en omdat ik gokte dat er geen kwartiertje nodig zou zijn van tevoren, kwam ik precies op tijd op het werk, zodat we als vierde en laatste auto konden aansluiten in het rijtje. De dixie naast de schaftkeet was nog steeds niet schoongemaakt, en uit nieuwsgierigheid opende ik dan toch toilethokje in de keet. In veel andere keten word het hokje als opbergruimte gebruikt, en dat was hier niet anders. Wat oud papier stond op de pot opgestapeld, die was omringd door stof, spinnewebben en een paar slakken die zich op de stortbak hadden gevestigd. In het keukenkastje stond zelfs nog een pak schuurpapier dat als toiletpapier moest doorgaan *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en het feest was compleet! Een werkend toilet dat niet eens zo heel smerig was, wat een meevaller. Een tegenvaller was er volgens verzekeraar TVM te melden. Het aantal schademeldingen van vrachtwagens is met 20% gestegen. Niet alleen de mobiele telefoon is daar debet aan, het laat ook zien dat er een groot tekort is aan chauffeurs, waardoor een beetje begeleiding bij het aannemen van een nieuwe chauffeur er vaak bij inschiet. Iedereen die ooit eens het groot rijbewijs heeft gehaald, word zonder blikken of blozen op een 50tonner gezet, en kan de werkgever niemand vinden, dan moet het maar iemand uit het buitenland zijn. Volgens TLN daarentegen valt het allemaal wel mee. Door de aantrekkende economie word het drukker op de wegen (waar ook nog eens veel word gewerkt omdat het onderhoud tijdens de crisis zoveel mogelijk was uitgesteld) en gebeuren er in het totaal meer ongelukken, dus dan is het niet gek dat er ook bij de vrachtwagens wat meer schades voorkomen. Geen enkele reden tot paniek dus.
Die nacht mochten wij ervoor zorgen dat mensen schadevrij konden rijden. Het was even voor elven *smiley die staat te stampvoeten* dat we werden gebeld. Na 2 uurtjes slaap weer aan het werk, zo snel mogelijk het rondje doen en met gillende gympies weer naar huis om nog even 2 uurtjes te pakken voordat de wekker weer zou gaan.
Na die wekker, en stiekem toch nog even 5 minuten snoezen, reden we weer naar de Westfrisiaweg. Het werkvak in net voor het kruispunt bij Spierdijk, en inmiddels waren we al zo ver gevorderd met grond laden, dat we achteruit bijna helemaal terugreden naar Wogmeer. 2 Dagen was het goed gegaan, in de zandbaan, beetje versporen, soms een sperretje erbij om weg te rijden bij de kraan, niks aan de hand. Nu was het meteen de eerste vracht klaar, we kwamen niet weg *smiley die rood aanloopt* de machinist bood aan om te helpen duwen, maar ook dat mocht niet baten *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* op jouw dashboard werd inmiddels al melding gedaan van een overbelaste koppeling en er zat niks anders op dan de bak achterover te gooien. We hadden blijkbaar zo’n zacht plekje in de zandbaan gevonden, dat het zelfs toen nog niet lukte om weg te komen. Een collega had eens verteld over een truukje: de bak laten zakken, weer opkiepen, en als de achterklep dan in de hoop begint te drukken moet je gaan rijden, dan drukt ie zichzelf zo naar voren. Gelukkig werkte dat, want het was koud, ik had een flink ochtendhumeur en de machinist kwam ook niet al te vrolijk over in het pikkedonker. Nog maar een keer volgooien dan. Gelukkig konden we het afschuiven, want na 2 dagen was er van machinist geruild, dus daar moest het wel aan liggen. De nieuwe machinist had van de uitvoerder te horen gekregen dat de auto’s goed vol moesten. Helaas, of moet ik zeggen gelukkig, zat er een auto tussen met een weegsysteem, en die tikte toch een paar keer de 60 ton aan. Geen volle vrachten dus, daarvoor was de grond te zwaar, en na het aanspreken van de machinist ging het wegrijden ook een stuk makkelijker. Beter voor de auto, beter voor de zandbaan, beter voor het stuk nieuw asfalt waar we overheen reden. En beter voor ons, want nu hadden we nog een dag meer werk.
Voordat we verder zou gaan bij de Westfrisiaweg, eerst maar eens weekend vieren. Lekker samen met Wingman op de bank. Eigenlijk hadden we een verjaardag van Neef, helemaal in Haarlem, maar ondanks dat de sneeuwbui van 10:00 naar 14:00 naar 18:00 was verplaatst, durfde ik het toch niet aan om zo ver van huis te gaan. Wachtend op het telefoontje keken Wingman en ik naar Alles is Liefde, een Nederlandse film die zich rond Sinterklaastijd afspeelt. Op tv kleurde Amsterdam langzaam steeds witter, en heel voorzichtig onze voortuin ook. Ook nu was het weer na tienen voordat er werd gebeld, maar met het vooruizicht op een vrije zaterdag lijkt het wat minder erg. De sneeuw was nergens meer te zien, en in de donkere nacht luisterden we naar de herhaling van de BNR Autoshow, voordat we helemaal Zen weer terugkwamen op het steunpunt. Waar mijn ochtendhumeur razendsnel de kop opstak. De kapotte stekker in de zoutloods is nog steeds stuk, waardoor er maar 1 vrachtwagen tegelijk kan leegdraaien en iedereen hetzelfde verlengsnoer moet gebruiken bij op- en afbouwen. De coördinatoren, die voor de gelegenheid met z’n tweetjes waren, waren tijdens het afbouwen de keet aan het vegen *smiley die alvast een witte bloes met lange mouwen aantrekt* terwijl een collega, die inviel en met een vreemde auto reed, in zijn eentje stond te knoeien. Toen bleek er ook nog eens een calciumleiding lek te zijn bij zijn strooier, wat voor de coördinator reden was om te wachten tot de tank zou zijn leeggelopen. Nee meneertje koekepeertje, daarom moet je werkkleding aandoen en een paar waterdichte handschoenen in je jaszakken proppen, dan kun je langs het gespetter gewoon de ketting en snoeren loshalen, want je dacht toch zeker niet dat er mensen gek genoeg zijn om hier 4 uur te gaan wachten tot het calcium er niet meer uitdruppelt? Het schijnt heel goed te werken, opbouwende kritiek en feedback geven, want dan kunnen mensen er iets mee doen. Ik daarentegen begin met kritiek, wat vervolgens word opgebouwd tot sarcastische sneren, al dan niet met stemverheffing en veelvuldig gelardeerd met de nodige krachttermen. Gelukkig had Wingman mijn kantje alvast opgewarmd, en kon ik rustig in slaap vallen tegen zijn ontspannen lijf aan.
Om zaterdag dan eerst maar eens uit te gaan slapen. Wassie draaien, beetje tv kijken, dat soort ontspannende dingen. Terwijl ik een shoarmaschotel in elkaar probeerde te flansen, maakte Wingman alvast een beginnetje met het ontwerp van de trouwkaarten, want dat word nu toch ook wel eens tijd om die dingen te gaan versturen. Met nog iets van 6 maanden te gaan, wil ik ze gewoon de deur uit hebben. Dan is iedereen op tijd op de hoogte, hebben we geen afzeggers omdat ze dan net even op vakantie zijn of geen vrij meer konden krijgen van hun baas, en vooral voor mij weer een zorg minder.
Hopelijk lukt het ons straks, kibbelende digibeten die we zijn, om die kaartjes te bestellen. De was hangt alweer te drogen, mijn stukje is getypt, nu kan ik lekker onspannen tot Wingman mij het seintje geeft dat de oven aan kan voor een paar warme broodjes. Of word het eitje? Of yoghurt met meusli *smiley die aan z’n kin krabt* wat heerlijk als dat de enige dingen zijn waar je je druk om hoeft te maken. Moet ik er misschien even bij zeggen dat we gisteren 12 Years a Slave hebben gezien, waarin een vrij man word ontvoerd en als slaaf word verkocht. Druk maken over de juiste kleur lippenstift en of het feest nu om 22:00 of 22:30 moet eindigen, word daardoor in een heel ander perspectief geplaatst. Misschien een goed idee om daar af en toe even bij stil te staan, hoe makkelijk en luxe ons leven tegenwoordig is, terwijl we er zo snel en negatief doorheen jagen. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van je vrijheid om de dingen te doen die je blij maken *smiley die een kushandje doet*
