Geachte Shirley, na het bankhangen werd het afgelopen zondag toch nog een wilde rit. Door de stad, over wegen die tweebaans en plotseling weer eenbaans werden, en dat terwijl het razend druk was en de auto’s rakelings langs mijn Kadett raasden. Tot er eentje zo stom was om zonder iets van richting aan te geven naar rechts te komen op een stuk weg dat werd geflankeerd door vangrail, waardoor het plaatwerk zowel links als rechts deukte en de verfkrullen op straat eindigden. Woedend probeerde ik er voorbij te komen, de tranen prikten in mijn ogen nadat mijn geliefde Kadett zo bruut was mishandeld. Ik voelde me schuldig dat ik haar niet uit deze situatie had kunnen houden en het minste wat ik kon doen was de tegenpartij staande houden en zijn verzekering laten dokken. Maar nog voordat we een gesprek konden beginnen, werd de Kadett nogmaals het slachtoffer van een dwaze automobilist. Badend in het zweet werd ik wakker, en het duurde een paar tellen voordat ik door had dat Wingman naast me lag in bed, en ik niet verdwaald was in een overbevolkte stad met een aangereden auto. Ik probeerde mezelf rustig te maken door me in te beelden dat ik over een groene heide huppelde, maar steeds als ik naar beneden keek, zag ik beschadigde stukken groen metaal.
Je snapt, ik was maandag niet helemaal fris en fruitig toen de wekker ging. Gelukkig hadden we een bekend en rustig rondje. Grond laden ergens langs de toekomstige Westfrisiaweg, achter Hoogkarspel verstopt, en dat lossen langs de huidige Westfrisiaweg, net voorbij afrit Hoorn-Noord. Een rustig dagje, het eerste rondje stond er even file op de A7, zowel richting Amsterdam als vanaf Amsterdam voor de afrit Hoorn-Noord, maar daarna koetelde de dag voort. Het was zo rustig, de planner liet ons geeneens een retourvrachtje doen, ondanks dat we op tijd klaar waren. Eenmaal op de zaak aangekomen, vertelde hij dat ie ergens op internet had gelezen dat ik een zwaar weekend had gehad *smiley die een kushandje doet* en dat we daarom zo op tijd naar huis mochten. Ondanks dat er nog 5 chauffeurs ongesteld waren en voor 4 uur mochten uitklokken, voelde ik me toch een beetje speciaal. Tot Wingman later die middag thuis kwam en vroeg wat er allemaal aan de hand was *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* hij was wakker geworden met diepe krassen op zijn buik en schouder, dat kon niet anders dan van mijn nagels zijn *smiley met het schaamrood op de kaken* als vrouw zijnde kun je zoiets dan maar op 1 manier goedmaken: klein stoeipakje aan, pornohakken eronder, en manlief het grootste stuk vlees uit de pan geven. Voor de mannen die in plaatjes denken: ik voldeed slechts aan 1 van die 3 punten.
De nacht naar dinsdag toe verliep iets rustiger, en wederom mochten we weer aansluiten in de file op de A7, die al net voor de afrit Hoorn begon. Toevallig reed er voor ons een collega-kieperchauffeur, die onderweg was naar hetzelfde werk. Alhoewel ‘toeval’ misschien geen juiste woordkeuze is, aangezien 9 van de 10 kiepers die daar rondrijden iets met de Westfrisiaweg doen. Maar goed, ik kon mooi aansluiten, we hadden een Groene Golf te pakken en rolden gemakkelijk door Hoorn heen. Tot er net na het spoorviaduct een klein, grijs autootje opdook, die in de sportieve bocht voor de fietsbrug nog snel wilde inhalen. De collega hield het gat dicht, en ik sloot direct aan, waardoor de haastige meneer achter ons moest aansluiten. Bij het volgende kruispunt, waar wat verkeer afsloeg naar HN80, kreeg ie net genoeg ruimte om tussen ons in te kruipen. We zagen hoe hij op slechts een halve meter afstand naar de stalen bumper seinde met zijn grootlicht (wat bij een Hyundai Atoz net zo ‘groot’ is als het dimlicht van jou) en probeerde om de dubbellucht heen te kijken, zoekend naar ruimte om in te halen. Wat op de N506 ’s ochtends bijna niet te doen is. We bewogen voort in een stroom auto’s waarvan de snelheid schommelde tussen de 60 en 75 km/h, en vanaf de andere kant kwam er eenzelfde bijna onafgebroken colonne van koplampen ons tegemoet. We naderden de bocht bij Chinese Taco’s, waar vaak veel auto’s afsloegen, en toen de collega voor ons iets bruusker remde omdat dat in dit geval gewoon passender was, dacht ik ook nog een brutale tuut-tuut te horen. En dus kon ik het niet laten om even met het grootlicht te seinen. Een ietwat opgefokte middelvinger werd tussen de voorstoelen naar achteren gewezen, en tot aan de rotonde bij Bovenkarspel bleef het autootje tussen ons in snorren, waarna de kiepers het werkvak inreden en de Atoz waarschijnlijk een volgend slachtoffer zocht om achteraan te slipstreamen *smiley die achter z’n oor krabt* tja waar is de politie als je ze eigenlijk wel kan gebruiken? Nou, zo hoorden we op de radio, die is er dus niet. Er is een groot tekort aan rechercheurs en een overvloed aan administratieve bladiebla, waardoor Nederland langzaamaan veranderd in een narco-staat. Of Narcos-staat, naar die serie op netfliks? Windhappers en kruimeldieven hebben vrij spel, waardoor ze hun praktijken kunnen uitbreiden en het niet moeilijk is om van hun tientjeswerk uit te groeien tot serieuze zakenmensen met vastgoed en dure horloges. De ene partij zegt dat er nog zeker 2000 rechercheurs nodig zijn om alles weer op orde te krijgen en te houden, de ander zegt dat het verzuimcijfer gewoon even omlaag gebracht moet worden, want dan zijn er weer genoeg mensen op de werkvloer *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* het is niet voor niks dat er zoveel mensen ziek thuis zitten, misschien moet je de reden daarachter ondertussen ook eens nakijken. Maar goed, voor iedereen is uitgeziekt en opgeleid, komen we dus nog steeds mensen tekort. Toen dacht ik: haal ze van tv *smiley die ‘tadaa’ roept* jarenlang hebben we gezien hoe eenvoudig er moorden en complotten worden opgelost door de mensen van Baantjer, Spangen, Flikken Maastricht, Moordvrouw(en), Smerissen, CSI Jordaan en Brabowouten. Laat die mensen eens echte zaken oplossen, binnen een uurtje is het altijd gedaan, blijkbaar zijn dat de echte natuurtalenten.
Die avond mochten we nog even een rondje strooien. Gelukkig waren er bij ons weinig storingen, in tegenstelling tot de collega die al voor de tweede keer een andere strooier moest opbouwen omdat zijn eigen machine niet wilde werken. En natuurlijk zitten we ondertussen allemaal te rillen in ons tuigje, in afwachting van de Russische Beer *smiley met pluisoortjes die honing zit te eten* die nog erger schijnt te worden dan de Siberische Tijger een paar jaar terug.
Woensdag mochten we ons voor de derde dag op rij melden op werkvak 23, in het niemandsland achter Hoogkarspel, om grond te rijden naar werkvak 17, wat inmiddels al boven de hoofdkeet en de huidige Westfrisiaweg uitsteeg. Gisteren werd op het nieuws gezegd dat het aantal motorrijders weer is gestegen, net zoals voorgaande jaren werd verteld wanneer de motorbeurs in Utrecht weer van start ging. Of het aantal motorrijders steeg, of het aantal verkochte motoren, positivo’s als die motorrijders zijn, is er altijd wel iets stijgende. En positief waren ze zeker, want het aantal tweewielers in de ochtendspits is overduidelijk ook aan het toenemen, ondanks de Russische Beer die op de loer ligt. Na 2 vrachten grond veranderde ons rondje. We mochten bij een andere kraan in werkvak 23 zand laden, dat moest naar werkvak 25, op die grote bult naast de rotonde bij Bovenkarspel. Kleine stukjes dus, en hoewel de werkweg al enorm is opgeknapt sinds we over het asfalt mogen rijden, viel het na 6 ritjes in een paar uur tijd toch een beetje tegen, al dat gehobbel over de laatste stukken platen- en korrelbaan. Ik raakte er zelfs een klein beetje door uit mijn hummetje. In plaats van een kleine omweg om bij de hoofdkeet het toilet te kunnen bezoeken, moest ik nu plaatsnemen in een koude dixie. Handen wassen kon geeneens, want hoewel er een aggregaat naast stond te brullen, was de keet nog op slot *smiley die diep zucht* en dan moesten we vervolgens ook weer terug naar het grondrijden, omdat de totale paniek rondom het zand alweer voorbij was. Zelfs de mensen van de radio waren in mineur, omdat de mannen en vrouwen van de ploegenachtervolging (of massastart? Ik hou het zo slecht uit elkaar) slechts brons en zilver hadden gewonnen op de Olympische Spelen. Tweemaal geen goud, maar eerste en tweede van de losers. De beste losers ter wereld, maar toch leek iedereen nogal ontdaan.
Donderdag, niet schrikken snoes, hoefden we niet naar Bovenkarspel, sterker nog, we hoefden niet eens naar het Westfrisia-project. We mochten zand laden, uit de trechter, bij de loswal in Alkmaar *smiley die verdwaasd om zich heen kijkt* laden onder de trechter, zandbonnetjes, het was helemaal wennen. Dat zand mocht dan weer naar het grote nieuwbouwplan Broekhorn, dat tussen Heerhugowaard en Broek op Langedijk ingeklemd ligt, inmiddels grotendeels verscholen achter een grote rug met grond. De eerste rondjes gingen rustig aan, want even voorbij de Omval (waar we afslaan naar de trechter toe) ligt de Leeghwaterbrug. Werd er vorig jaar nog gewerkt aan het opknappen van het brugdek in de richting A9-Heerhugowaard, nu is de andere kant aan de beurt, waardoor het verkeer zich tussen schildjes en barriers door moet wringen om naar de andere kant van de brug te slingeren. Je snapt: dikke file. Zeker wanneer die brug dan ook nog eens open moest voor 3 zandschuiten *smiley met het schaamrood op de kaken* sorry daarvoor. Als de Russische Beer straks is gearriveerd, zal het wel rustiger worden met zandrijden, dan kan de brug ook open blijven voor de auto’s. In de nieuwe wijk is al aardig wat voortgang te zien. Vanaf de rotonde reden we eerst tussen bewoonde huizen door, daarna een paar woningblokken die in aanbouw zijn, op de plek waar we een halfjaar geleden nog zand stonden te kiepen in het weiland, en daarachter was de kraan bezig om de ingegraven riolering verder te begraven, met slechts een paar verdwaalde bouwhekken om hem heen. Op de radio werd nog wat nagepraat over de ‘school shooting’ of ‘mass shooting’ waarbij vorige week 17 mensen omkwamen nadat een 19jarige jongen los was gegaan. En er viel mij een interessant cultuurverschil op. Naar aanleiding van de schietpartij stelt president Trump voor om leerkrachten ook een wapen te geven, zodat ze snel in kunnen grijpen. Ondertussen werd in Nederland door ex-minister Rouvoet, die een werkgroep leid met de naam ‘scheiden zonder schade’, voorgesteld om ouders-in-spé (mensen met een kinderwens of mensen die net zwanger zijn) op cursus te sturen. Er is genoeg informatie over hoe je moet bevallen en daarna voor je kind moet zorgen, maar geen cursus die vertelt hoe je relatie daarna gaat veranderen en hoeveel impact die krijsende roze wolk heeft *smiley die aan z’n kin krabt* waar Trump geweld wil uitbannen door er nog meer geweld tegenover te zetten, daar pleit Rouvoet (die dit nieuws helemaal los van de massaschieting bracht, laat ik dat even duidelijk zeggen) voor het beter voorbereiden van mensen die nieuwe mensen willen gaan opvoeden, zodat kinderen niet meer tussen wal, schip en hun ouders vallen wanneer de relatie toch niet bestand blijkt te zijn tegen onderbroken nachten en de extra verantwoordelijkheid en zorg, en de ouders ervoor kiezen om gescheiden verder te gaan. Zal dat ervoor zorgen dat ‘gekkies’ uitsterven, dat er geen jongeren meer zo doordraaien dat ze schietend een school inlopen? Misschien niet 100%, maar als ouders (in wording) beter beseffen hoeveel tijd er in zo’n kleintje gaat zitten, en daar bewuster meer tijd voor vrijmaken en inzien hoeveel invloed zij hebben op de manier waarop dat kind later in het leven staat, dan zal dat zeker een positief effect gaan hebben op de maatschappij.
Vrijdag reden we weer een ander rondje. We mochten ons melden bij de loswal in Schagen, waarna we zand mochten rijden naar Microsoft. Nu gebruik ik vaker het woord ‘mogen’ in plaats van het nogal dwingende ‘moeten’, wanneer ik omschrijf wat de planner voor ons bedacht heeft, maar in dit geval is het ook echt ‘mogen’. Bij Gods gratie werden we toegelaten tot het terrein van Microsoft, de enorme disco waar iedereen met zwaailampen aan stapvoets over het terrein kruipt. Geen werk voor ADHD’ers of epilepten. Zelfs de grote groep verkeersregelaars die er rondloopt, doet dat met tegenzin. Gelukkig hoefden we er alleen maar een vracht zand te kiepen, waarna we snel (met maximaal 8 km/h) weer de uitgang zochten. Het idee alleen al, dat je hier jarenlang voor vast op dit werk zit, en 8 uur lang het terrein niet afkomt, maakte mij een beetje gek. Maar het kan altijd gekker *smiley die als een aapje door de kamer heen springt* op de radio werd gesproken met de directeur van McDonalds, en het viel mij op dat die grote vergelijkenissen vertoonde met de directeur van Philip Morris die gisteren op de radio was, en de directeur van Mars (die ook andere snoeprepen maken). Allemaal zijn ze zich ervan bewust dat ze iets maken wat misschien niet helemaal goed is, maar daarom willen ze ook graag dat mensen het niet dagelijks gebruiken. Bij Philip Morris, waar sigaretten worden gemaakt, was de directeur dan wel zo eerlijk om toe te geven dat roken inderdaad ziekmakend is, en nu komt de mindfuck: ze zijn wel bezig om naar een rookvrije toekomst toe te werken *smiley die ‘wuh’ kijkt* met ‘rookvrij’ bedoelen ze dan dat mensen massaal overstappen naar e-sigaretten, waarbij er minder schadelijke stoffen in het lichaam komen. En natuurlijk willen ze ook absoluut niet dat de jeugd begint met roken. Daarna kwam het eerlijkste antwoord: ze stoppen niet met het maken van sigaretten, want dan stoppen mensen niet met roken, maar stappen ze over naar de concurrentie. Gelukkig kan het ook beter, want bij een verzorgingstehuis voor mensen met dementie loopt sinds kort de nachtploeg in pyjama. Klinkt gek maar is eigenlijk zo simpel, want wanneer je gaat dementeren verlies je het overzicht in dag en nacht, en juist de ouderen die ziek zijn (dement, met daarbij soms nog wat extra kwaaltjes) doen het beter bij een duidelijk dag-nachtritme. Dus wanneer ze ’s nachts wakker worden, komt de verpleegster langs in haar pyjama of badjas, waardoor het voor de mensen een stuk duidelijker is dat het ook daadwerkelijk nacht is. Er is minder onrust ’s nachts en minder slaapmedicatie nodig *smileys die een staande ovatie doen* en dat met zo’n simpele oplossing.
Die avond werd mijn dag-nachtritme ook nog even verstoord, toen we een rondje mochten strooien. Wingman was laat thuis en ik werd al vroeg gebeld, dus moest eerst in razend tempo de kapsalon naar binnen worden gewerkt, voordat we ons ritje konden maken naar de Beemster. Het begon net zaterdag te worden toen ik weer in bed lag.
En een paar uurtjes later was de wekker ook alweer wakker. Uitslapen werd niks dit keer, want ik had cursus. Voor de Code 95, en ja daar zijn ze nogal streng, dus ik moest er wel echt op tijd zijn. Met 3 collega’s carpoolden we naar een rijschool bij Avenhorn, waar we begonnen met koffie/thee en koek, en daarna een paar uurtjes theorie over het hoe en wat van de heftruck. Even was ik bang dat ik het al voor mezelf had verpest, aangezien mijn ochtendhumeur mij soms sneller en feller liet antwoorden dan eigenlijk de bedoeling was, maar gelukkig bleek de instructeur dat niet heel erg te vinden. En de collega’s ook niet blijkbaar. Dan weer serieus, dan weer lachend vlogen we door de lesstof heen, en werden er nog even 2 proefexamens gemaakt, voordat we bij de lunch konden aanschuiven voor tomatensoep en witte kadettjes. In het kader van ‘pakken wat je pakken kan’, en omdat we van collega’s hadden gehoord dat de broodjes niet zo groot waren als verwacht, kruisten ik genoeg aan op het lijstje. Met een volle buik en een krentenbol op zak voor de verwachte suikerdip, schoof ik weer aan voor het examen. Nadat iedereen was geslaagd mochten we de jassen aantrekken voor het praktijkgedeelte. Een vriendelijke collega had al gewaarschuwd dat het sterveskoud zou zijn, en had mij zijn thermo-doorwerkend-stoeipak aangeboden. Als een soort Michelinvrouwtje liep ik door de hal, die was ingericht als magazijn. De 6 collega’s werden in 3 teams verdeeld en ombeurten mochten we iets uit het schap pakken, een slalommetje achteruit rijden, en het weer terug plaatsen. En dat terwijl de heftrucks bij de minste geringste beweging van het gaspedaal of de hendels een mweeehh-achtige piepende zoem lieten horen. Er werd gewerkt in een ruimte waarin klagende huisvrouwen leken rond te rijden, maar gelukkig werden er geen scheenbenen doormidden gereden en kwam er niets uit de stelling vandaan gevallen, zoals we in de filmpjes aan het begin van de cursus hadden gezien. Nog even een laatste koffiepauze, en toen werd het eerste koppel teruggeroepen naar de hal voor een examen. Ondanks dat het vrij vlot ging, was ik evengoed pas om 5 uur weer thuis *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een dag! Het leek zowat wel werken. Met de buik nog vol van de witte bolletjes kroop ik bij Wingman voor de tv, die dankzij mijn verhalen tijdens de cursus een soort van heldenstatus had bereikt bij de instructeur en collega’s. De man die weerstand kon bieden aan mijn vlijmscherpe en bijdehante kutopmerkingen, de man die niet verblikte of verblooste wanneer ik hem een ‘als blikken konden doden’-blik toewierp, de man die eindelijk eens rustig had kunnen uitslapen.
De man die mij vandaag een dagje rust gunt en met zijn vader naar de motorbeurs is vertrokken. Kan ik lekker languit op de bank boekies lezen, bijkomen van de drukke week en alvast opladen voor de komst van de Russische Beer. Fijne zonnigdag allemaal *smiley verkleed als beer, die met een tijger en een ezel door het bos huppelt*
