Geachte Shirley, wat werden we verwend he, maandag. Jij mocht een dagje langer op het pad blijven staan en voordat je denkt dat ik mocht uitslapen *smiley die in z’n ogen wrijft* om 5 uur stond ik evengoed alweer naast het bed. Warme kleren aan, ontbijten, motor tevoorschijn toveren en de koffer volgooien met snaaiwerk, Wingman en ik waren er weer druk mee. Alles om op tijd klaar te staan voor de overtocht naar Fryslân, waar we de Elfstedentocht zouden gaan rijden. In een colonne van 9 motoren reden we de dijk over, waar we nog eens 2 auto’s met aanhangers inhaalden die ons ook zouden gaan vergezellen. In Leeuwarden stond de koffie en thee al klaar, en tussen de vele andere motorrijders door haalden we onze stempelkaarten en vaantjes op. Het was mooi weer, de eerste truien en thermo-jassen verdwenen alweer in de tassen, en zo gingen we met 11 motoren en een dikke sportwagen op pad. Van rijdende bankstellen tot racertjes en allroad-hoogzitters, het was weer een mooi gezelschap, met daar tussenin het glimmend rode plaatwerk van de klassieke Opel GT. Via de nieuwe wegen rondom Leeuwarden werden we weggeleid van alle drukte, en al snel doken we de boerenweggetjes op. Dit jaar werden er voor het eerst geen routebeschrijvingen meer uitgedeeld, en moest je zelf van tevoren de route op je navigatie zetten of uitprinten. Er waren een paar gevorderde toerders die over navigatie en computerkennis beschikten, de rest moest vooral zorgen dat ze bij de groep bleven. Hier en daar konden we niet anders dan de bebouwde kom induiken om op een industrieterrein of in een woonwijk aan te sluiten voor de rij bij de stempelposten, maar verder voerde de ochtend voornamelijk door het buitengebied. Ondanks dat het zonnetje volop scheen en het aangenaam warm was, gingen de bruggen gelukkig niet heel vaak open. Helaas voor mij wel 1 keer teveel. Terwijl we stonden te wachten op een stuk weg dat ietsje schuin afliep, zette ik de motor op de standaard om rustig een gesprekje te kunnen voeren met de motorrijder naast me. Helaas stond mijn brommer, die door alle broodjes en pakjes drinken ook nog eens topzwaar was, erg rechtop, waardoor ik maar een heel klein beetje naar rechts hoefde te leunen om de totale combinatie omver te krijgen *smiley met opengesperde ogen* de motorrijder naast me rolde de berm in, en de brug bleef lang genoeg dicht om de andere leden van ons toerklupje de tijd te geven alles weer overeind te zetten en de schade te bekijken. Een spiegel, een lampje, een stuk kuipwerk *smiley met het schaamrood op de kaken* dat verklootte de dag toch wel voor mij. Natuurlijk, we stonden ook in de file voor een ernstig ongeluk ergens vlak na een stempelpost, en later hoorden we nog wat over een aanrijding waar de trauma-heli bij moest komen, maar toch voelde ik me wel een tijdje rot over dit stomme foutje waarbij eigenlijk weinig aan de hand was. Bij een lunchstop in een weiland, net na een stempelpost, wisten de mannen op vakkundige wijze mijn vastgelopen handvat weer draaibaar te maken, en langzaamaan begon mijn humeur ook weer wat op te klaren. De vrolijke mensen langs de weg die onafgebroken zwaaiden, de mooie toerweggetjes, een paar aparte auto’s die er ook meereden, het gebakje dat voor ons klaar stond toen we even van de route afweken, al met al was het een geweldige dag. Hulde voor alle vrijwilligers die in Leeuwarden en langs de route klaar stonden om al die 3200 motoren zonder stremming voorbij te laten komen. Na nog een laatste drankje in Leeuwarden werden een paar motoren en de auto weer opgeladen, zodat we nogmaals in colonne de dijk over konden, om in Abbekerk de dag af te sluiten met een gezellig etentje.
Gelukkig hoefden we dinsdag niet al te vroeg te beginnen. In de file reden we naar Alkmaar, naar Garbage City, waar we een vracht fijne korrel konden laden voor het Westfrisiaproject. Een tijd geleden dat we daar waren geweest, en we bleven ook niet lang, want daarna konden we door naar Middenmeer, waar we bij de andere Garbage City de grovere korrel konden laden voor het windmolenpark. Met een groepje collega’s bleven we daar de rest van de dag rijden. Terwijl de temperatuur alweer in rap tempo opliep, hoorde ik op de radio dat Friesland op nummer 3 staat in de lijst van mooiste plekken om op vakantie te gaan. Volgens de Lonely Planet dan *smiley die achter z’n oor krabt* er zijn een aantal mensen die daar anders over denken, als je het in de keet vraagt. Gisteren hebben we nog kunnen genieten van die mooie provincie. Het viel me op hoeveel slingerende wegen er voorzien waren van een nieuwe laag asfalt. Puntje voor de toerrijders dus. In de middag werden we nog een paar keer door de bebouwing heen geleid, oude stadjes, grachten, panden met geschiedenis, terrassen, niet fijn als je in de zon in een motorpak op een ronkende brommer zit, maar wel een mooi punt voor de stadsliefhebbers. En wil je graag bordjes lezen en ouwe spullen bekijken, googel dan eens op het poppenhuismuseum, het gevangenismuseum (of ligt dat net buiten Friesland?) of het planetarium. Of boek een vakantie langs 1 van de vele meren, met een bootje erbij, zoals we jaren geleden nog eens met de familie hebben gedaan. Ouders op het terras, kinderen met de zeilboot op pad, Oma helemaal gelukkig. Kleine tip: neem wel een motortje bij die zeilboot, zeker als je nog niet zo ervaren bent met het zeilen-tegenwind. Alhoewel het je zal verbazen hoe behulpzaam en vriendelijk die zogenaamd stugge Friezen zijn. En dat taaltje *smiley die z’n schouders ophaalt* met een paar Berenburgjes gaat dat praten al makkelijker, veel Friezen kunnen al Nederlands en zelfs Engels praten, en voor de Duitse toeristen klinkt het platfries bijna hetzelfde als platduits. Bestel je op een terras iets in het Nederlands, dan word er in ieder geval geen Engels teruggepraat, zoals wel in ‘ontwikkelde’ steden als Rotterdam en Amsterdam gebeurt. Ja ik snap de Lonely Planet wel, nu ben ik alleen benieuwd wel 2 gebieden er nog meer te bieden hebben dan Fryslân.
Woensdag mochten we weer korrel rijden vanaf Middenmeer. Omdat ik de begintijd niet helemaal goed had onthouden, stonden we er al op tijd. Uitgebreid een kwartier maken, boekie lezen, beetje babbelen met de collega’s die er ook bij kwamen staan, gezamenlijk wachten op de machinist die nog een kwartier later begon dan wij op de bon hadden staan, het was best te doen in de koelte van de ochtend. Helaas ging na vlak na de start de puinbreker al stuk, de voorraad hadden we al weggereden, dus stuurde de planner ons naar Alkmaar om daar een vracht te gaan halen. Onderweg van Middenmeer naar Alkmaar reden we langs Heerhugowaard, langs de Zandhorst daalden we af naar het grote kruispunt waar er een extra rijbaan bijkomt voor rechtdoorgaand verkeer, die na de kruising weer verdwijnt. We tikten nog net het oranje licht aan, en schuin achter ons reden een zwarte Mercedes S-klasse en BMW 7 serie. De Mercedes dacht nog wel even snel die vrachtwagen in te kunnen halen, dik door oranje en daarna via het verdrijvingsvlak. Voor ons begon het verkeer al af te remmen en de Mercedes besloot op het laatste moment om toch maar vol in de ankers te gaan en achter ons aan te sluiten, voor de BMW *smiley die achter z’n oor krabt* zal het een speciale eenheid zijn van de politie? Dat ze daarom perse samen willen blijven rijden? Onder het spoorviaduct door reed het inmiddels al een beetje 80, en na de ovale rotonde-viaductconstructie werd het weer tweebaans. Beide banen waren druk, en de Mercedes bleef met de BMW in z’n slipstream een stuk achter ons op de linkerbaan rijden. Tot we bij het tankstation in de bocht weer van het gas af konden voor wat auto’s die bang zijn voor bochten. Opeens zat de Mercedes naast me, en die besloot het korte afritje net na het tankstation, dat je naar het industrieterrein met autodemontagebedrijven leid, te pakken. Vlak voor ons dook ie naar rechts, gevolgd door de BMW die bijna jouw koplamp eruit reed *smiley met het hart in z’n keel* ik was zo overdonderd door deze absurd brutale actie, dat ik helemaal vergat te tuteren. De BMW moest vervolgens ook nog eens remmen voor de Mercedes, die op het afritje al aan het afremmen was, waardoor het niet veel scheelde of we reden zijn achterlicht eraf. Ik hoop maar dat het een stelletje kampers waren, onderweg naar hun discutabele handeltjes op dat terrein vol slopers, want als de speciale politie-eenheden zo asociaal over de weg boenderen, dan vind ik dat wel een hele grote deuk in hun imago. Na het laden en schaften in Alkmaar reden we weer naar Middenmeer, waar we nogmaals in de rust konden omdat het stort niet voor elkaar was *smiley die met z’n ogen rolt* de stijgende temperatuur deed mijn humeur geen goed, in plaats van 3 kwartier hadden we nu met het groepje vijfassers een uurtje of 2 over een vracht gedaan, er reden nog een paar trailers mee maar ook die zaten op de langere afstanden, en nog lukte het niet om de diverse vierkantjes waar de molens moeten komen te staan, op tijd van een laag zeil te voorzien zodat we konden kiepen. Aangezien maandag een extra zondag was, betekent het dan dat vandaag eigenlijk een dinsdag is? Die vraag werd beantwoord toen ik later die middag jou even aan de kant zette voor een toiletbezoek. Buiten de schaft om, dus dan zal het wel rustig zijn *smiley die op de deur staat te bonken* nee hoor, toilet bezet. De druk was nog niet zo hoog dat ik in een soort van yoga-houding bij de hoge pot moest gaan staan. Al 2 keer hoorde ik doorspoel-geluiden, maar de deur voor de zitpot bleef dicht *smiley die staat te tandenknarsen* warmte, en dan ook nog eens tijdens die ene week in de maand, je weet niet meer of je een zweetreet hebt, of je staat door te lekken, of een combinatie van beide. Na een subtiele klop op de deur werd er nogmaals doorgespoeld en kon ik eindelijk plaatsnemen op de voorverwarmde bril. Teruggekomen bij jou, zag ik dat de hele exercitie ons slechts 8 minuten had gekost. Net zoveel tijd als buschauffeurs krijgen voor een plaspauze tussen de ritten door. Het kan dus wel, als je de bus direct naast het toilethokje parkeert, niet te lang op een collega hoeft te wachten, en niet teveel tijd kwijt bent met poepen en/of tampons wisselen, maar erg ontspannen zit je niet. Misschien dat buschauffeurs dan ook maar gewoon een kwartiertje moeten maken, net als andere chauffeurs.
Donderdag begonnen we met frisse moed aan een nieuwe dag. Het voelde als een woensdag, maar slechts 1 wekker scheidde ons nog van het weekend, een fijn vooruitzicht. Wederom ging het allemaal rustig aan. De planner had wat gesneden in de aantallen en we reden nu met slechts 3 auto’s van Middenmeer naar Middenmeer, zodat de puinbreker ons gemakkelijk voor kon blijven. Vanuit Alkmaar reden er ook nog 3 trailers naar hetzelfde adres, en dan nog een handjevol vanaf Amsterdam. De ochtend verliep een beetje creatief in Middenmeer, omdat de weegbruggen werden gekalibreerd was er slechts 1 open, waardoor we soms even moesten wachten. Daarna hadden we wel meer tijd om de benen te strekken, want we waren aan de andere kant van de werkweg begonnen. Eigenlijk was het de bedoeling om er eenrichtingsverkeer van te maken, dat we via een smal weggetje en een boerenerf de werkweg op zouden rijden, kiepen bij 1 van de vierkantjes waar straks een molen komt te staan, en dan door naar de provinciale weg, zodat we niet meer om elkaar heen hoefden te draaien wanneer er meerdere auto’s op het stort stonden. Helaas zat er halverwege een kwel ofzo, waardoor de korrelbaan maar niet wilde opdrogen en onder de shovel door golfde. Dat betekende dat we met volgeladen en lege auto’s over een werkweg van 1 auto breed moesten rijden, mekaar daarna passeren bij het boertje, en vervolgens proberen mekanders spiegels er niet af te rijden op het weggetje dat nog iets smaller was dan de werkweg. File, daar kwam het eigenlijk op neer, kroos in de schroef, kat in de gordijnen, boekie op het stuur en rustig afwachten. Op de radio was er wel goed nieuws, tenminste, zo werd het gebracht: de Wereld Kanker Organisatie heeft nieuwe richtlijnen uitgegeven waarmee je kanker kunt voorkomen. Schrijft U even mee? Regelmatig bewegen, gezond eten *smiley die met z’n ogen rolt* en je raad het niet: stoppen met roken en drinken. Tuurlijk, heel goed dat ze dat doen, geen-kanker-krijgen is altijd beter dan genezen-van-kanker, maar mag het iets specifieker? Gisteren was namelijk op het nieuws dat een Access To Nutrition-organisatie (toegang tot voedingstoffen) onderzoek heeft gedaan in meerdere landen in Europa. In de supermarkten zijn zo’n 22.000 producten gekocht en getest, en wat blijkt? Slechts 1 op de 3 is gezond *smiley die op het stuur trommelt* dat betekent dat tweederde van de inhoud van een supermarkt minder gezond is en dus geen goede invloed heeft op je weerstand en het risico om ziektes als kanker te krijgen. De uitkomsten van de ‘ATNI’, zoals de Access To Nutrition Index werd genoemd, vond ik eigenlijk best schokkend, zeker omdat het onderzoek was gedaan in ‘ontwikkelde’ landen, waar ‘beschaafde’ mensen ‘bewust en gezond’ leven. Terwijl wij ons mandje volproppen met producten die 50% minder suiker bevatten, light en vetvrij zijn, bedenken de grote bedrijven nieuwe E-nummers die net niet ziekmakend genoeg zijn om verboden te worden, of voegen ze nog een andere naam voor ‘suiker’ toe aan de lijst van 180 synoniemen voor melasse, fructose, kandij, cyclamaat, ahorn of sacharose. Na slechts 6 vrachten konden we afzwaaien. Jij kreeg een vrije middag, ik ging snel naar huis om tanden te poetsen zodat ik in de wachtkamer bij de tandarts nog even snel een Privé, Story en Weekend door kon bladeren.
Met een fris gebit waarin een paar nieuwe stukjes zwart prijkten, gingen we vrijdag weer op pad. En ik vond het niet eerlijk *smiley die staat te stampvoeten* onderweg naar jou toe begon mijn rug al klam te worden onder de rugzak met voederbakjes, en in de loop van de dag werd het alleen maar warmer en vooral drukkender. Weer mochten we van Middenmeer naar Middenmeer rijden. Weer stonden we te wachten wanneer we tegelijkertijd met de trailers aan kwamen rijden. Weer met de ramen open in de hoop dat er niet alleen stof maar ook wat verkoelende lucht naar binnen zou waaien. Gisteravond waren er wat spatjes op het raam te zien, maar de regenbui met misschien nog een flinke onweersklap bleef uit. ’s Ochtends was de weg nog droog, net als de plantjes in de tuin. Op het nieuws werd wel gezegd dat het wat bewolkt kon wezen, en er hier en daar een buitje kon vallen, maar meer dan een paar spatjes op jouw voorraam heb ik niet gezien. Waarschijnlijk waren die ook nog eens komen overwaaien van 1 van de vele sproei-installaties die op het land prijkten. Het is zo ongelijk verdeeld allemaal! In Limburg waren er modderstromen door de vele regenval, in Zeeland stonden straten en kelder vol met regenwater, en in Noordholland verzuchtte iedereen dat het nog te warm was om te poepen. Het scheelde niet veel of Wingman verplaatste de tv naar de gang, zodat we in de koelste ruimte van het huis konden eten. Zelfs voor de koelkast zitten had geen zin, want ’s middags schijnt de zonnetje ongenadig hard op de bijkeuken en dan zit je met stijve tepels je rug te verbranden. Gelukkig waren we op tijd klaar, kon ik in de garage, met alle deuren tegenover elkaar open zodat het lekker doortochtte, nog even jouw wielen natrekken en je kleppen smeren. Na zo’n absurd lange werkweek had je dat wel verdiend.
Zaterdag begon weer met uitslapen. Rustig wachten tot Wingman naar beneden zou komen, zodat ik me op kon tutten. Er prijkten 3 verjaardagen en een trouwdag op de agenda, maar gelukkig was er wel wat geclusterd, zodat we maar 2 locaties hoefden te bezoeken. Eerst maar eens ontbijten, en hoe toevallig *smiley die grijnst* was er ook iets van Formule 1 op tv. De vooruitblik die werd herhaald, de vrije training die we terug konden zien, en de kwalificatie. Er word geracet op het stratencircuit van Monaco. Als je het bekijkt, snap je niet dat zoiets ooit mogelijk is geweest. De straten zijn smal, de auto’s zijn slechts een vangrail en een bandenstapel verwijderd van voordeuren en historische puien. Op de radio werd verteld dat de enige reden dat er in Monaco word geracet, is dat het vroeger ooit eens zo is begonnen, en dat het al die jaren op de agenda is blijven staan. Moet je nu vanuit niks zo’n evenement gaan opstarten, dan krijg je dat nooit voor elkaar. Vroeger kon het wel, in de tijd dat coureurs nog wel eens dood gingen tijdens races, dat de weg was afgezet met strobalen die na een crash opzij of in de fik vlogen. Voor de coureurs is het ook zwaar, er is geen recht stuk waar ze even kunnen ‘rusten’, zelfs het rechte stuk loopt in een flauwe bocht, waardoor ze continue tegen het stuur lopen te duwen. Het is warm, de baan is smal, het gaat in een fractie van een seconde van licht naar donker naar licht wanneer ze met 250+ door de tunnel razen. En toch wisten ze tijdens de training het rondje te doen in een ademstokkende 1 minuut, 11 seconden en een beetje. Verstappens naam prijkte bovenaan het lijstje met snelste tijden, tot hij een bocht iets te ver afsneed, het wiel tegen een vangrail drukte waardoor de boel afbrak, en daarna de volgende vangrail indook. Auto stuk, rode vlag, einde training voor hem. Nog 4 minuten keken we naar de resterende training, reclame, bladiebla, reclame, en kwalificatie. Terwijl ik een luchtig schminkje op stond te smeren, hoorde ik van Wingman dat Ricciardo, die andere coureur met die Rode Stier, de rondetijd op 1 minuut 10 seconden nog wat wist te zetten. De Stier van Max stond zo lang bij de veearts dat ie geen kwalificatie kon rijden, wat voor ons het teken was om naar het eerste feestje te gaan. Lekker in de tuin, met een grote groep visite 2 verjaardagen en een trouwdag vieren, terwijl het wapperende plastic dat over de tuin was gespannen, ons wat schaduw bood. Na een uitgebreid buffet met dode dieren en blokjes kaas reden we naar de laatste verjaardag van die dag. Weer in de tuin, maar met de ondergaande zon werd het al wat frisser. Gelukkig had ze een vuurkorf gekregen, die meteen uitgeprobeerd werd door de mannen, waardoor het iets aangenamer werd tussen de schuttingen. Kou, het was iets wat ik al een tijdje niet meer had gevoeld. Met tranende ogen van het lachen en de rook namen we afscheid. Zo rond half 1, waar de kerkklok ons tweemaal op attendeerde.
Zondag begon met uitslapen, natuurlijk. De schone was werd al droog terwijl ik het nog aan het ophangen was, en voor de voorbespreking kon ik nog snel een uurtje bakken in de tuin. Maar natuurlijk ging het vandaag vooral om de race, die we konden kijken in de schaduw van de kamer, met de ramen tegenover elkaar open. Eerst de voorbeschouwing, waarin de crash van Max nog vele malen herhaald moest worden, maar ook kwam Olav Mol weer in beeld om te vertellen over de situatie daar zo vlak voor de start. Met spetters op zijn bril en op de achtergrond wat mensen die lange mouwen droegen, leek het wel wat frisser te zijn dan gisteren en kwam er een sprankje hoop op een regenrace, wat in Verstappens voordeel zou werken. Het meest opvallende was het bootje wat langsdobberde, gesierd met de tekst TAG Heuer en #don’tcrackunderpressure *smiley die in z’n knuistje grinnikt* en dat terwijl de naam van de Rode Stieren voluit Aston Martin Red Bull Racing is, en ze rijden met een motor die ze voor het gemak TAG Heuer is genoemd, na een ruzie met motorenleverancier Renault, als ik het goed heb begrepen. Vooraan bij de start stond die andere Rode Stier met Ricciardo aan de teugels, schuin daarachter Vettel met zijn Steigerende Paard, gevolgd door de Zilveren Pijl van Hamilton, nogmaals een Steigerend Paard met Raikkonen in het zadel, die andere Zilveren Pijl met Bottas en daarna de rest van het veld, dat werd afgesloten met Verstappen. Max begon achter de pluisstaartjes van Hazen Magnussen en Grosjean, maar die was hij al snel voorbij. Voorin veranderde er weinig, maar op eenderde van de race stampte Max de top 10 alweer binnen. Daar moet wel bij gezegd worden dat vrijwel iedereen al een pitstop had gemaakt, behalve Gasly, Hulkenberg en hij. Na de stops viel ie terug tot net buiten de punten en achter Sainz en Hulkenberg. Sainz kreeg de opdracht Hulkenberg er voorbij te laten, en na een mislukte eerste poging kwam ook Max er voorbij. Sainz verloor al snel veel terrein terwijl de Rode Stier doorstampte tot in de spiegels van het gele Wybertje van Hulkenberg. Ondertussen hoorden we Ricciardo over de boordradio zeggen dat ie vermogen verloor. Hij kreeg te horen dat er niks aan te doen was, maar hij was wel lekker aan het rijden, dus ga zo door *smiley die met z’n ogen rolt* dus Vettel kwam al aan de staart te snuffelen, want die hoorde dat natuurlijk ook. Er werd gehoopt op een safety car-situatie, maar we moesten ruim 50 rondes wachten tot er een uitvaller kwam. Alonso reed in de top 10, maar zijn Volvo safety truck verloor vermogen en werd aan de kant geparkeerd. Een virtual safety car kwam digitaal de baan op in de staart van de wedstrijd, omdat LeClerc met blokkerende remmen achter op Hartley dook. Meer uitvallers kwamen er niet, ondanks dat Stroll tot tweemaal toe de pits in moest met een lekke band (waarvan ie zelf niet doorhad dat ie die had) en Grosjean waarschijnlijk wel weer van de baan getikt zou worden door Ericsson, wat uiteindelijk toch niet gebeurde. Ricciardo wist Vettel achter zich te houden, met op het laatste stukje nog wat hulp van Vandoorne die als achterblijver uit de pits kwam en Vettel zo uit zijn comfortzone haalde dat ie meteen een stuk terugviel. De tijden linksboven in beeld waren haast nog interessanter dan de lijnen op het asfalt, omdat er op zo’n knus circuit met korte knikken weinig ruimte is om in te halen. De top 5 finishte in dezelfde volgorde als ze waren gestart, gevolgd door Ocon met zijn Roze India, Gasly met het Pinkenbulletje en Hulkenberg met het Wybertje voor ‘onze’ Verstappen. Al met al een mooie dag, zeker voor Charlene, de vrouw van Prins Albert, die zonder problemen eindelijk eens met andere mannen kon zoenen. En Ginger Spice natuurlijk, die er ook weer bij was *smiley die diep zucht* memo had ik even gemist, maar zelfs Wingman wist dat zij al een tijdje getrouwd is met Christian Horner, hoge pief bij team TAG Heuer that doesn’t crack under pressure.
Nu nog even van het zonnetje genieten, een beetje in de schaduw in de tuin, en dan is ook dit weekend weer voorbij. Tot morgen snoes, dan rijden wij onze eigen race weer.
