Geachte Shirley, week 25 2018: Schud het af! Schud het af!

MAN LadyGeachte Shirley, na het korte nachtje van zondag kon jij een uurtje langer blijven rusten dan ik. Geduldig stond je tegen de trechter in Diemen geleund, wachtend tot ik de carpoolauto in de hoek had gezet en een bakkie thee had gepakt. Weer een dag stoeien in Muiden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* genieten van de mooie omgeving. En van gebak, want niet alleen had ik wat gratis appeltaart mee van de supermarkt, er kwam ook nog visite langs bij de loswal, die wat lekkers had meegenomen. Een beetje verwennerij was wel op z’n plek, want het was druk op het werk. Behalve de kiepauto’s reden er ook dumpers en hertjes door de zandbaan. De kraan, shovel en waterwagen van ons gedeelte van het werk waren ook weer in bedrijf gelukkig. Terwijl de kraanmachinist de bulten zand verwerkte tot een strak geheel, deed de waterwagenmachinist een poging onze sporen dicht te rijden en ze ondertussen nat te sproeien, en was de shovelmachinist begonnen met het veranderen van de oprit *smiley met opengesperde ogen* terwijl het verkeer in de zandbaan gewoon doorreed. Ongeloveloos, wat kan het werk toch mooi lopen. Tussen het gebabbel op de 27MC door, hoorde ik nog een paar nieuwtjes op de radio. Bij Pinkpop waren 4 slachtoffers gevallen, waarvan 1 was overleden, door een aanrijding met een busje. In Duitsland is een politieke crisis gaande omdat de CSOE en de CDOE met elkaar moeten regeren, maar eigenlijk lijnrecht tegenover mekaar staan. Ondertussen worden in Amerika de kinderen van immigranten gescheiden van hun ouders en gehuisvest in kooien, waarin de oudere kinderen maar voor de jongere kinderen moeten zorgen. Een schrikbeeld waarbij de rillingen over je rug lopen, toevallig had ik vorige week de film Haar naam was Sarah gezien, een Frans-Amerikaanse productie over het drama met de Franse Joden in de Vel d’Hiv ten tijden van de Tweede Oorlog. Ik dacht dat we geleerd hadden van zulke praktijken, dat we dat niemand meer willen aandoen, maar toch gebeurt het nog. Maar het belangrijkste nieuws, wat met de regelmaat van het uur in de bulletins voorbij kwam, was toch wel het ontsnappen van de olifant die voorheen van Michael Jackson is geweest. De dikhuid heeft jarenlang in het sprookje Neverland gewoond, de ranch annex pretpark die Michael speciaal voor zichzelf en zijn kleine vrienden had laten aanleggen, en huist nu in een gewone dierentuin. Iemand was vergeten de deur dicht te doen, waarna het dier besloot een kijkje te nemen buiten het hok. Schokkend natuurlijk, maar gelukkig zijn de bezoekers van de dierentuin geen moment in gevaar geweest, en kon de langneus weer teruggelokt worden naar z’n eigen hok *smiley de het zweet van z’n voorhoofd veegt* eind goed al goed.

Dinsdag, jawel, weer Muiden. Weer reden we tussen de dumpers door, en hoewel anders was verwacht, reden we elkaar niet echt in de weg. Toch kwam het feest niet helemaal los. Ik was een beetje uit m’n hummetje, de ene machinist leek met gekromde tenen rond te rijden, de ander had zijn haar in de war zitten, de waterwagenmachinist was vooral druk met ons ontwijken en proberen duidelijkheid te krijgen uit de intonatie van de aanwijzingen. De stortplekken waar we heen mochten konden ons ook niet echt bekoren. Zelfs de schaal met Pinkstereitjes en het blik met snoepjes konden mij niet erg opbeuren *smiley die zit te mokken* dinsdag, een overduidelijke dinsdag. Het enige goede nieuwtje wat ik kon ontdekken, was dat de aanrijding bij Pinkpop geen terroristische aanslag was, maar een samenloop van omstandigheden. De slachtoffers hadden met een groep op straat zitten na te praten, de bestuurder van het busje was via de slecht verlichte weg onderweg naar zijn werk. Meteen daarna kwam dan weer slecht nieuws, want nu moeten de verzekeringen gaan uitzoeken wat erger is: midden op straat zitten in het donker en het verkeer hinderen, of doorrijden na een ongeluk *smiley die aan z’n kin krabt* blijkbaar heeft het wel indruk gemaakt, want waar bij andere ongelukken en rampen het meestal niet lang duurt voordat er slechte grappen via watsep worden verspreid, bleef het nu angstvallig rustig in het digitale postvakje.

Woensdag, ik hoef het eigenlijk niet meer te zeggen he *smiley die zich uitrekt* nogmaals Muiden. Het tempo zat er goed in, waardoor we tussen de 2 boten door een extra pauze hadden. Kon ik jouw kleppen en haken op het gemakkie even smeren, want met 24 vrachten op een dag krijgen die scharnieren het aardig te voorduren. De sfeer begon wel wat te veranderen. Gister was het helemaal ruk, vandaag ging het iets beter, langzaam kwam het besef bij me binnen dat het werd veroorzaakt door een minder fijn bericht: donderdag zou de laatste dag zijn. Het werk is klaar. Niet af, maar voor nu wel klaar *smiley met natte ogen* de laatste uren die we nog samen hadden als groep, moesten goed benut worden. De grappen werden wat beter, alle onvolkomenheden werd weggewuifd met een ‘ach, morgen toch de laatste dag’. Wel jammer dat het ’s middags nog even drukkend warm moest worden, en dat juist op het moment dat je de zandbaan zag opdrogen, de waterwagen ermee stopte. Of eigenlijk de trekker die de waterwagen moest voortslepen. Terwijl we de laatste vrachten door de opdrogende sporen heen sleepten, werd snel een nieuwe trekker geregeld.

En zo konden we donderdag weer vol goede moed aan de gang. Tenminste, als er geen file had gestaan op de A7, waardoor ik met de kleine Skoda een alternatieve route moest zoeken voordat ik met jou, de grote Skoda, achteraan kon aansluiten in het rijtje. Het grauwe weer was passend bij het naderend afscheid. De shovel vloog over de zandbaan om een mooie plek te schuiven voor een groepsfoto, zodat we altijd nog konden zeggen ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’. Helaas werden wij weggeroepen voor een andere klus. Niet even snel tussendoor naar Soesterberg, maar 7 vrachten naar Bentveld *smiley die achter z’n oor krabt* dat bleek ergens achter Zandvoort verstopt te liggen. De kans dat we de laatste dag op het rallyparcours konden volmaken, was daarmee verkeken. Zonder al teveel zoeken kwamen we in een straatje uit dat pal tegen de duinen lag. Huizen die niet worden verkocht voor 6 cijfers lagen verscholen achter lange opritten, bomen en wat subtiel hekwerk. Gek genoeg maakt het die mensen nooit uit hoe beroerd de oprit is, als ze er zelf maar doorheen kunnen met hun maxi-SUV. Voor een auto met 5 assen waarvan de achterste niet kunnen sturen is het andere koek. We waren 4 minuten bezig met vooruit-achteruit-vooruit-achteruit te rollen in de hoop dat je jouw kont zover opzij zou krijgen dat we de poort in konden rijden, zonder dat we uit pure frustatie de boom voor ons omver zouden duwen. Het struikgewas schuurde over jouw stoffige plaatwerk en liet rode strepen achter. Jouw wielen markeerden de ingang met zwarte strepen, en tandenknarsend konden we uiteindelijk via het smalle paadje en de scherpe bocht de achtertuin in rijden. Dit ging ‘em niet worden snoes, hier zouden slachtoffers gaan vallen. Jij, de boom en/of het straatwerk, ik zou het nooit allemaal heel kunnen houden. Daarom besloot ik de planner te bellen en het op te geven. Zoek maar een andere auto, eentje die wel kan sturen aan de achterkant, die geen moeite heeft om vanuit een straatje dat 1 auto breed is, haaks om te draaien de gemetselde poort in. Planner teleurgesteld, machinist teleurgesteld, wat een scheitdag. Het had een dinsdag kunnen wezen. We mochten door naar de Zaanstreek, waar we 4 vrachten grond naar een werkje toe reden dat aan de voet van een brug lag. Omdat de brug alleen toegankelijk was voor lijnbussen, moesten we een stuk omrijden. Eenmaal gekiept zagen we het bordje pal voor de brug hangen: verboden voor auto’s tussen 6:00 tot 9:00 en 16:00 tot 19:00 *smiley die z’n haren uit z’n kop trekt* zijn we dus voor niks aan het omrijden. Terwijl we hier geeneens hadden hoeven rijden, als die gesjeesde yuppen niet zonodig aan een beroerd smal weggetje hadden willen wonen, met hun beroerd smalle oprit bij hun beroerd dure huis. Waar we eigenlijk ook niet eens hadden willen zijn, omdat we in Muiden hadden moeten staan, op een rijtje voor de fotograaf *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* ik kon niet anders dan heel hard dingen roepen over mensen die coïtus hebben met lichtekooien in combinatie met wat Middeleeuwse ziekten, om daarna heel hard met Taylor Swift mee te zingen. Schud het af! Schud het af! Als afsluiter had de planner een adresje voor ons, aan een parallelweggetje langs een drukke doorgaande weg, waar we alleen met een paar keer steken op konden draaien. De draai was nog te krap voor de BMW 5GT van de buurvrouw, die een soort van dubbelgeparkeerd stond. Vanaf het hoger gelegen weggetje, moest de vracht zand in de tuin pal naast het talud terecht komen. Het linkerachterwiel net niet op het randje, de rechtervoorwielen schuin tegen de berm van de provinciale weg op, en zo kiepten we de vracht netjes naar beneden, precies langs een PENkastje, waarna we een grote dankjewel en een stevige hand kregen van de tevreden klant *smiley die grijnst* om vervolgens via de schuine kant weer weg te rijden en dwars door de berm heen de weg weer op te gaan, terwijl de buurman zijn duim nog eens naar ons opstak. Zo kan het dus ook. Lekker stunten en weten dat het wel lukt. Na deze vermoeiende dag mocht jij tot rust komen in Amsterdam, en reed ik met de mini-MAN weer terug naar huis.

Om vrijdagochtend terug te dwarrelen naar de loswal langs de A10. Er stond een flinke woei toen we aan ons allitererende rondje van Amsterdam via A8 naar Assendelft begonnen. Het eerste rondje ging zonder strubbelingen, daarna was het knoeien voor de tunnel, knoeien voor de brug, of een combinatie daarvan. Op een gegeven moment stonden er zelfs 2 pechgevallen op de A8, tegenover elkaar, waardoor we op zowel de heen- als de terugweg via 1 baan werden geleid. Nouja zin om te haasten had het toch niet, want vervolgens konden we weer aansluiten in de rij voor de Coentunnel *smiley die diep zucht* op die korte rondjes tussen Diemen en Muiden was er dan wel weinig tijd om radio te luisteren of te bellen met collega’s, er was ook een stuk minder verkeer. Moet ik wel zo eerlijk zijn te zeggen dat de kans om een Bentley Mulsanne in Kapow Blauw te zien, ook een stuk kleiner is op dat korte rondje. En de Bentley Bentayga die ons inhaalde, terwijl ie werd achtervolgd door een Mercedes Benz G500 (zag ik toevallig omdat de eigenaar die cijfers er op had laten zitten, je moet nu niet gaan denken dat ik verstand heb van motoren), zullen we ook niet gauw treffen op dat B-weggetje dat eigenlijk alleen maar naar een goedkoop winkelcentrum leid. Op de A8 kwamen we die enorme bakken wel tegen. Die trouwens ook niet zouden misstaan op het laatste adres waar we ’s middags nog even heen mochten. Langs een stil weggetje net buiten Bergen heeft een manege plaats moeten maken voor een nieuwbouwplannetje met een paar luxe woningen, nieuwerwets met ouderwetse houten en leistenen muren. Het ene huis nog bedekt met bouwzeil, bij het andere huis stond een bewoner de tuin al te sproeien, en daar tussenin mochten wij nog even een vracht zand kiepen voor een tuin die alleen te betreden viel met een grote 4×4. De week was weer voorbij, tijd om de zaak op te zoeken, zodat jij van je rust kon gaan genieten.

Wat ik op de zaterdagochtend bij de schoonheidsspecialiste op tafel deed. Lekker relaxen terwijl mijn gezicht in een jongere vorm werd gekneed. Alles om er goed uit te zien op de bruiloft! Daarna snel door naar de lunch bij Vader en Moeder, waar ik we nog wat kon napraten over het werk van afgelopen week, en de toestand van de wereld heden ten dage. Vervolgens kroop ik thuis weer op de bank, terwijl Wingman druk aan het tuinieren was in de rimboe, bleef ik met mijn gevoelige huid in de schaduw en stopte mijn neus in de boeken.

Ja een paar boekies en films verder, en het is alweer zondag. Lekker uitslapen, de wasmachine volproppen en zodrekt misschien toch maar samen met Wingman achter de computer kruipen om eindelijk eens een band te bespreken voor de bruiloft *smiley die achter z’n oor krabt* dat word ook wel eens tijd. Een drukke ochtend, maar de middag ziet er veelbelovend uit. Wingman kan ongestoord de Formule 1 race van Frankrijk bekijken, terwijl ik met een paar vrachten grind naar Den Haag rijd. Hopelijk zit iedereen lekker voor de tv, en kan ik ongestoord naar het werk toe rijden met de 10×4. Dan ga ik morgen weer met jou op pad snoes. Fijne zonnigdag allemaal!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *