Geachte Shirley, zondag zaten we dus niet in de badjas op de bank, maar in zondagse kleren bij collegiale vrienden op de bank. Het was heerlijk weer buiten, maar toch zaten we met een mannetje (m/v) of 15 in de woonkamer. De tv lekker hard zodat we de schreeuwende kinderen in de tuin niet hoorden, eerst de voorbeschouwing met beelden van rokende vliegtuigen, een laatste keer naar de wc en roken in de reclame en toen was het tijd om de rode lampen aan te zetten en weer te doven. Er zouden 3 auto’s vanuit de pits starten, en ‘onze’ Max stond met zijn Rode Stier achter de Zilveren Pijlen en Steigerende Paarden die de kopposities hadden verdeeld. Vettel had zijn Steigerende Paard wat extra suikerklontjes gegeven, hij had een geweldige start, terwijl Hamilton zijn Zilveren Pijl niet echt goed van z’n plek kreeg. De race vond plaats in het Verenigd Koninkrijk, het thuisland van Hamilton, en hij moest hier wel winnen. Ondertussen wilde Vettel ook winnen, omdat hij daarmee weer vooraan kon komen te staan in het kampioenschap. Een strijd die Hamilton hier leek te gaan verliezen. In het gedrang werd hij ook nog eens van de baan gebokt door het Steigerende Paard van Raikkonen, waarmee hij terugviel naar een achtiende plaats *smiley die in z’n handen wrijft* maar Max reed nog, en daar ging het om. Het scheelde niet veel of er werd geklapt voor de spin van Hamilton, waardoor we pas in de herhalingen zagen hoe het precies goed ging toen een Roze India in de eerst bocht spinde, zijwaarts over de baan gleed zonder iemand te raken, en vervolgens achterwaarts over de uitgang van de pits schoof, waar dus nog 2 Williams-auto’s en een Pinkenbulletje volgas uit kwamen blazen in de hoop aansluiting te kunnen vinden bij de rest van het veld. We keken nog wat naar de herhalingen van de start en de tikkies die hier en daar werden uitgedeeld, ondertussen klom Hamilton binnen 10 ronden op naar de staart van de top 6. Hartley was inmiddels in ronde 2 al uitgevallen. In de training raakte zijn Pinkenbulletje kreupel toen er tijdens het aanremmen een wiel afbrak en hij recht vooruit de bandenstapels in dook, nu was hij vanuit de pits gestart, maar technisch was het toch nog niet voor mekaar. De top 3 was rood en grijs, gevolgd door het roodblauw van Verstappen en Ricciardo, maar omdat Raikkonen 10 seconden straf krijgt voor het wegduwen van Hamilton, zet Verstappen zijn Rode Stier na de pitstops op een virtuele podiumplaats. ‘Virtueel’, het word steeds erger, en onduidelijker, want met elke inhaalactie van Hamilton kwam er een rijtje namen en punten links in beeld, over wat de stand in het kampioenschap zou zijn als ze in deze volgorde zouden finishen *smiley die met z’n ogen rolt* irritant en je hebt er ook weinig aan, want we waren net aan op de helft van de race. Er kon nog vanalles gebeuren. Bijvoorbeeld dat Hamilton verder naar voren kwam met zijn Zilveren Pijl, dat Ricciardo nog even naar binnen gaat voor een tweede pitstop en dat een ronde later Ericsson de baan af schuift, waardoor het rijdersveld eerst een tijdje moet aansluiten achter de bekende Mercedes, als ze tenminste niet (bijna) allemaal naar binnen zouden duiken voor een vers setje rubber. Na het wapperen van de groene vlaggen was het weer dringen geblazen. Sainz had een geweldige start gehad, in de hectiek van de eerste ronde had hij slim alle brandhaarden weten te ontwijken en was de top 10 binnen gereden. Nu was ie zijn mojo duidelijk kwijt, toen hij een bocht instuurde terwijl Grosjean nog in de binnenbocht zat met zijn Haas, die volgas in Sainz’ flank huppelde en het Wybertje zijwaarts de grindbak in duwde. Nog een keer kwam Maylander met zijn Merc de baan op, waardoor Verstappen en Ricciardo aansluiting konden houden bij de snellere auto’s, maar na het wapperende groen komt zowel het rood als het zilver hen weer voorbij. Sterker nog, Max moet zelfs het gras opzoeken om zijn Rode Stier even te laten grazen, want de techniek hapert weer. In de cockpit en in de kamer klinkt hard gevloek. De tv moet harder omdat de kinderen anders al die stoute woorden horen. Vettel weet uiteindelijk te winnen, voor Hamilton en Raikkonen. De 2 mannen in rode overalls zijn uitgelaten en blij, voor zover er iets van emotie bij Raikkonen valt te zien tenminste. Hamilton verdwijnt snel in de coulissen, nog voordat er vragen gesteld kunnen worden, zoals officieel volgens het draaiboek wel moet. Jankerd. Maar in Nederland was de stemming niet heel veel beter met de technische misser voor Max. Tijd om iets genadeloos in de fik te steken, de barbecue ofzo.
Na een paar biertjes en wat lappen vlees was het evengoed nog wel gezellig geworden. Er was zelfs nog wat van mijn salade over, zodat ik maandag weer wat gezonds kon eten op het werk. De dag was rustig begonnen, langs de Westfrisiaweg moesten we wat asfalt frezen, dat weer naar een stukje oude weg bij De Strip moest worden gebracht. Daarna werd het een beetje chaotisch, want de uitvoerder wist ook niet meer precies hoe en wat. Dat er een groot ongeluk was gebeurd op de Westfrisiaweg zelf, waardoor het verkeer in 2 richtingen werd stilgelegd tussen Westwoud en de Markerwaardweg, hielp ook niet echt. Dat was precies het stukje waar de kieptrailers, en wij vervolgens ook, het werkvak uit moesten rijden en omkeren om richting Enkhuizen te gaan. Een beetje improviseren aan de ingang-kant van het werkvak dan maar. Samen met de 2 collega’s brachten we een vracht lichte korreltjes naar de fietsbrug bij de turborotonde, daarna konden we een tijdje wachten voordat duidelijk werd dat we freesasfalt vanaf de bult moesten laden voor werkvak 23. Van werkvak 21 naar werkvak 23, het is zo’n beetje de langste afstand die in het werk afgelegd moet worden, want de tunnelbak bij werkvak 22 is blijkbaar nog steeds niet klaar, dus volgden we de oude route langs alle verkeerslichten en Enkhuizen, naar de tijdelijke werkrotonde bij Bovenkarspel, waar de situatie inmiddels ook al aardig begint te veranderen. En vanaf daar nog eens 10 minuten over de nieuwe weg die nu alleen nog toegankelijk is voor werkverkeer. Gelukkig ligt vrijwel het hele stuk al in het asfalt, dat hobbelt een stuk minder. Zo gaandeweg merk je wel dat het tijd word dat dit werk af komt. De sfeer is ietwat knorrig in het ene werkvak, waar chauffeurs niet meer in de keet mogen zitten en de dixie zelfs al bijna uit elkaar valt. Kom je bij het andere werkvak aan, waar we dan nog wel pauze mochten houden, blijkt daar alle papier op te zijn *smiley die diep zucht* wc-papier, keukenpapier, helemaal niks meer. Toen heb ik de koffiefilters ook maar opgemaakt. Na het kiepen van de frees, bleek dat de uitvoerder eigenlijk grof grind had willen hebben, dus hebben we de middag vol gemaakt met nog 2 vrachten over de lange route langs Enkhuizen. En dan had ik nog dikke vette mazzel ook, want Wingman was die dag als eerste thuis, en stond al lekker in de keuken te rommelen toen ik binnen kwam stampen *smiley die een kushandje doet*
Dinsdag reden we alleen, lekker rustig, vanaf Garbage City in Alkmaar, aan de ene kant van industrieterrein Boekelermeer, naar een weggetje dat langs P9 van het AZ-stadion loopt, aan de andere kant van de Boekelermeer *smiley die zich uitrekt* heerlijk dagje. Beetje laden, beetje rijden, beetje kiepen, en weer terug. Op de radio was er wel lichte paniek ontstaan, want er werd na maandenlange droogte (duurt het al 2 weken? Wat lijkt dat lang he) weer eens regen voorspeld *smiley met opengesperde ogen* ik zou zeggen fijn, dan kan het gras voor de koeien en de plantjes in de tuin weer een beetje bijtrekken. Maar de verkeersinstanties waren in paniek. Wat veel mensen namelijk niet erg lijken te snappen, is dat er tijdens het rijden stukjes afgesleten autoband, remstof, beetje olie en koelvloeistof en andere materialen van de auto af vallen. Die zijn nu een tijdlang niet weggespoeld, en als het dan plotseling gaat regenen begint de weg te schuimen en word het spekglad. Levensgevaarlijk, want dan glij je uit de bocht vandaan en is je remweg stukken langer. Dus moesten er tips worden gegeven, dat auto’s meer afstand moeten houden, en dat fietsen en motoren beter in het schuurtje kunnen blijven staan, omdat die op 2 banden nog eerder omvallen. Ondertussen zat ik me al te verheugen op een flinke bui. Gelukkig was het niet meer zo heel erg warm geweest, de afgelopen dagen, maar toch zou het de boel lekker opfrissen. Helaas kwamen we rondom Alkmaar niet veel verder dan een klein buitje, waarvoor de intervalstand van de ruitenwisser eigenlijk nog te snel ging *smiley die diep zucht* moeten we dus alsnog met de gieter de tuin in. Iets wat we volgend jaar waarschijnlijk alweer vergeten zijn, want er gebeurde vandaag nog iets veel belangrijkers. Een paar weken terug was een voetbalteam met jonge jochies samen met hun coach op avontuur gegaan in een Thaise grot, waar ze werden overvallen door het stijgende water en vast kwamen te zitten. Niet alleen de Thai maar ook de rest van de wereld dook op dit nieuws. Dat er een boot met vluchtelingen was gekapseisd waarbij 14 mensen waren verdronken *smiley die z’n schouders ophaalt* niets spreekt zo tot de verbeelding als de ultieme nachtmerrie van vastzitten in het donker met kinderen. Een soort hel, bekleed met vleermuizenpoep. Sinds het nieuws bekend werd, waren we al bestookt met berichten over de moeilijkheidsgraad van de grot, hoe smal de spelonken zijn, hoe moeilijk het duiken is, dat er misschien wel een gat geboord zou worden om de jongens van bovenaf te kunnen redden, dat er een duiker was overleden toen hij zuurstofflessen daarheen probeerde te brengen, dat de coach van het team kalm was gebleven en de jongens had leren mediteren. Eerder waren er twee keer 4 jongens bevrijd door duikers, en vandaag kwamen de laatste 4 en hun coach dan ook eindelijk weer boven. Het scheen dat er behalve veel pers ook al Hollywoodmensen waren gesignaleerd in de omgeving van de grot. De jongens moesten eerst naar het ziekenhuis om aan te sterken en weer op temperatuur te komen. Er was wel een uitnodiging van de FIFA geweest om bij de finale van het voetballen in Rusland te komen kijken, maar het was iets te kort dag om daar nog even gauw heen te vliegen. De wereld haalde opgelucht adem, de jongens waren bevrijd, nu zou alles weer goed komen.
Woensdag leek een klusjesdag te gaan worden, de planner had ons wel 3 bonnen meegegeven *smiley met opengesperde ogen* eerst moesten we 2 vrachten zand naar een werkweggetje langs de Westfrisiaweg brengen, waar de grond word voorbereid om een paar windmolens op te plaatsen. Daarna mochten we weer terug naar de loswal in Hoorn, waar we vrachten korrel en zand konden laden voor een camping in Bovenkarspel. Eigenlijk net buiten het dorp, tegen het water van IJsselmeer aan, of heet dat hier het Markermeer? En een echte camping is het ook niet, meer een soort Tiny House meeting. Het grootste gebouw dat we daar zagen was rood en stond op 10 wielen. En dat maakte ook nog eens het meeste lawaai. Met een bokkende automaat en een lange achterklep is het verdomde lastig om na het kiepen geen onwijze klap te geven, en ook hier was iedereen om even over 9:00 wakker. Alhoewel sommige vakantiegasten al op de veranda zaten te ontbijten. Alleen bij dat ene huisje bleven de gordijnen dicht, rit na rit, zelfs na de laatste vracht rond 4 uur *smiley die aan z’n kin krabt* misschien had dat ook iets te maken met het stapeltje bierkratten en de waterpijp op de veranda. Tijdens het toeren hoorden we op de radio dat steeds drukker word op de weg en er steeds meer ongelukken gebeuren *smiley die met z’n ogen rolt* dat had niemand aan zien komen… Maar is dat geen oud nieuws? Hebben we dat niet al eens gehoord? Het CBR kwam wel met een nieuw bericht: maandelijks zijn er zo’n 130 examens die vroegtijdig worden afgekapt omdat mensen gewoon echt niet kunnen rijden, en die mensen moeten nu minimaal 1,5 maand wachten tot ze weer op mogen voor een nieuw examen. Er zijn al wachtlijsten bij het CBR, en nu blijkt dus dat er elke maand 130 mensen meer zouden kunnen afrijden, als de instructeurs wat beter op zouden letten *smiley die in z’n handen wrijft* natuurlijke smulde ik van de verhalen over aanstaande automobilisten die niet eens van de eerste naar de tweede versnelling konden schakelen wanneer ze het parkeerterrein afreden, mensen die zonder blikken of blozen met 50 invoegen op een snelweg, zonder over de schouder te kijken of het gas wat verder in te trappen. Het probleem schijnt te zijn begonnen in de recessie. Toen was er een tekort aan instructeurs, en dus werd iedereen die bij het UWV binnenkwam omgeschoold tot rij-instructeur, inclusief baangarantie. Maar omdat het recessie was, hadden ouders minder geld om hun kinderen te laten lessen en afrijden, en zaten rijschoolhouders niet op al dat extra personeel te wachten. Dus werd er vanuit het UWV niet alleen een omscholing aangeboden, maar kwam daar ook het advies bij om een eigen bedrijfje te beginnen *smiley die achter z’n oor krabt* begint er al iets te dagen? Dan komt daar nog de regeling bij dat als je via zo’n constructie voor jezelf begint, je inkomsten de eerste tijd worden aangevuld met een uitkering, wanneer je te weinig verdient. En vanuit de belastingdienst is er een regeling dat startende bedrijven de eerste 2 jaar minder belasting hoeven te betalen. Gevolg: iedereen die was ontslagen en omgeschoold naar rij-instructeur-die-voor-zichzelf-begint, kon belachelijk lage prijzen vragen omdat het inkomen toch werd aangevuld, en omdat die mensen toevallig in het vak waren gerold in plaats van er zelf echt voor te kiezen, was de drang om beginnende bestuurders goed op te leiden ook niet zo groot. Vaak werden er pakketten aangeboden met een X aantal lessen inclusief examen. Dat iemand dan nog niet zo goed kan rijden, dat maakt niet uit, het examen is aangevraagd, dus dat gaat ook door. Het schijnt dat rij-instructeurs ook regelmatig moeten bijscholen, maar de controle daarop is niet zo groot. Een bevoegd instructeur moet ook een bewijs hebben dat ie bij bepaalde instanties is aangesloten, maar jongeren van 17,5 jaar oud weten dat niet en zijn al helemaal niet mans genoeg om daarnaar te vragen. Kortom, dankzij het UWV zit het CBR met een aardig probleem, en dat sijpelt door naar de openbare weg.
Donderdag reden we weer zonder collega’s, nu van de loswal in Alkmaar naar Heerhugowaard. Het was een gezellige bedoening in de nieuwbouwwijk, met al die oude bekenden van het strooien die er bezig waren. Dit keer ga ik niets zeggen over de slecht afgestelde verkeerslichten of kralenketting van rotondes die als ‘doorgaande wegen’ door Hereyougoweird zijn geregen, geen grappen over het verpauperde schilderwerk op de huizen die achter groenstroken en geluidswallen zijn verstopt, geen gezeur over de smalle wegen die in de nieuwbouw worden voorbereid en die straks helemaal onbegaanbaar zijn wanneer iedereen z’n auto voor de deur probeert te parkeren. Geen verkeerd woord, want die hele hoek moet nog volgebouwd worden, dan die hoek daarnaast, gevolgd door de braakliggende weilanden verderop. Nog 4 jaar werk zeiden de mannen, maar dan moeten die huizen wel verkocht worden natuurlijk, dus dat die bewoners straks allemaal in de file staan omdat het een slaapstad is en iedereen een end moet rijden om iets van werkgelegenheid te kunnen vinden, dat hoeft niemand te weten. Op de radio kwamen wat andere cijfers voorbij *smiley die in z’n handen wrijft* dat sprak mij wat meer aan. Ik erger me mateloos aan de filemeldingen waarbij wel word gezegd dat het verkeer vastloopt omdat er iets met een vrachtwagen is, maar waarbij je niks hoort over die forenzen die met z’n zessen op de linkerbaan in een kopstaartbotsing staan. Nu zijn de officiële cijfers naar buiten gebracht: akkefietjes met vrachtwagens veroorzaken slechts 0,5% van de files. En die halve procent werd dan nog wat verder uit elkaar getrokken, want 40% van de vrachtwagens die niet zonder hulp verder kunnen rijden (omdat ze een lekke band hebben of op hun spiegel liggen), worden bestuurd door buitenlandse chauffeurs. Voornamelijk Duitsers, Polen en Roemenen werd er gezegd. Iedereen die nu heel hard ‘Zie je wel!!’ tegen z’n scherm roept, moet even snel rekenen. 40% buitenlanders, dat betekent dat 60% door autochtone chauffeurs word gedaan. Dus we kunnen die platkoppen met hun witte platen niet overal de schuld van geven. Van de 1000 files worden er dus 5 door vrachtwagens veroorzaakt, 2 door buitenlandse chauffeurs en 3 door Nederlandse. Ongeveer. Even snel gerekend. Dan werd er ook nog verteld dat de meeste dodelijke slachtoffers worden veroorzaakt door kopstaartbotsingen, gevolgd door obstakels in de berm, en daarna frontaaltjes, bijvoorbeeld op tweebaanswegen waar verkeer op de rijbaan voor tegemoetkomend verkeer terecht komt. Die obstakels in de berm deden mij denken aan een vervolgcursus motorrijden die ik nog eens heb gevolgd. De instructeur vertelde dat er meer motorrijders overlijden doordat ze in paniek uitwijken voor iets op de weg, dan dat er doden zijn omdat ze ergens bovenop rijden. In Duitsland is een keer een proef gedaan met een koe en een Duitse rij-instructeur van de gevorderde motorrijders vereniging daaro. Een dode koe was ‘opgezet’ en hij zou er tegenaan rijden. Veel motorrijders wijken uit voor koeien en herten, maar zoals gezegd raken ze juist daarbij de bomen in de berm. De instructeur reed op de koe in, die scheurde uit elkaar, organen en andere zachte materialen spatten in het rond, de ruggegraat knapte als een bezemsteel, en de motorrijder moest naar het ziekenhuis met gebroken polsen, iets van gekneusde ribben en wat aan zijn benen. Tenminste, zo werd het verteld, ik heb er geen filmpje of iets over kunnen vinden, maar de boodschap was duidelijk: beter hard remmen en desnoods gecontroleerd crashen, dan uitwijken en als ongeleid projectiel van een boom afgeschraapt moeten worden.
Vrijdag mochten we samen met 2 collega’s naar Garbage City in Middenmeer. Al om 6:30 mochten we laden, en hoewel dat eerder wel eens leidde tot een halfuurtje wachttijd, was de machinist er nu daadwerkelijk al om 6:35. Vervolgens moesten we op de stortlocatie, ergens bij Wieringerwerf, in de wacht. Daar hadden ze geen vrachtwagens verwacht om stipt 7:00 *smiley die achter z’n oor krabt* kon ik toch nog even wat lezen voor aanvang van het werk. Vervolgens kwam de planning met een extra opdracht: na het lossen in Wieringerwerf, mochten we naar een andere locatie in Middenmeer, daar korrel laden, dat ging naar Garbage City, kiepen en meteen weer hydro-korrel (ik weet het verschil niet, maar dat is er dus wel) laden voor Wieringerwerf. Een efficiënte heen-en-terugvracht. Alleen jammer dat niemand precies op de hoogte was hoeveel er in Middenmeer aan gewone korrel moest worden opgeladen, maar ook dat kwam na een paar telefoontjes weer goed. Het viel wel op dat er veel nieuws was over het verkeer deze week. Misschien omdat er geen jongetjes meer in een grot zaten, dat er nu tijd over was tijdens de bulletins ofzo. Nu werd er weer melding gemaakt van het aantal boetes dat is uitgedeeld aan chauffeurs die hun lange weekendrust in de cabine maken *smiley die achter z’n oor krabt* hoe moet ik dit nu weer uitleggen? De regels snap ik ook niet altijd helemaal goed, gelukkig heb ik Wingman achter de hand die met het CAO-boekje onder zijn kussen slaapt en me af en toe weet te verrassen met dingen die ik als hoog-opgeleide chauffeur ook zou moeten weten *smiley met het schaamrood op de kaken* van deze regel was ik dan wel weer op de hoogte. Sinds 1 januari is het zo dat je de weekendrust van minimaal 48 uur niet meer in de cabine van de vrachtwagen mag houden. Een hotel boeken dus, of gewoon thuis slapen. Die regel is bedacht om te zorgen dat buitenlandse chauffeurs die met buitenlandse vrachtwagens voor binnen- en/of buitenlandse firma’s rijden, met enige regelmaat weer terug gaan naar huis, zodat de chauffeurs in Nederland ook nog eens wat ritjes kunnen maken, en moderne slavernij waarbij chauffeurs maandenlang niet thuis komen word voorkomen. Het zal niet geheel verrassend zijn dat de 103 bekeuringen die zijn uitgeschreven, allemaal voor niet-Nederlandse chauffeurs waren. Op de hippe-mensen-radiozender hoorde ik iemand iets verstandigs zeggen: maar dat is toch allemaal onze eigen schuld? Wij willen toch alles zo goedkoop mogelijk hebben? *smiley met het schaamrood op de kaken* dat ik die middag zelf even naar de A.C.Tion ging, ga ik natuurlijk niet vertellen. Dat je 3 vliegenmeppers voor 80 cent koopt en een insectenhotel voor anderhalve euro, daar moeten ergens een paar mensen voor worden uitgebuit, dat kan niet anders.
Zaterdag was thuisdag, uitslapen, was draaien, dingen voor de bruiloft regelen. Terwijl Wingman op zijn knieën in de tuin zat om het gras tussen de tegels te snoeien, lag ik op mijn klapbedje nog wat bij te kleuren. ’s Avonds moesten we wel weer even in actie komen, Zusje vierde haar verjaardag, de relaxkleding werd omgewisseld voor een nette outfit en zo zagen we vanonder de partytent in de tuin de zon langzaam wegzakken. Lekker babbelen met de andere visite, de nichtjes die stiekem toch nog wakker waren proberen een tomaatje en een worteltje te voeren, het was een dolle boel. Op mijn ongemakkelijke hakken (die wel heel goed kleurden bij mijn jurkje) slobberde ik een paar roséetjes weg, en knabbelde ik wat van de verantwoorde snacks die tussen de zoute sticks op tafel lagen. Alles voor een platte buik *smiley die z’n adem inhoud* hopelijk heb ik met het onhandig wiebelen om de gevoelige voeten wat te ontlasten, genoeg extra calorieën verbrand om een paar van die zoute stokjes te compenseren.
Zondag was weer uitslapen, alhoewel het voor sommigen geen uitslapen is als je om half 10 alweer wakker bent. Zodrekt even brunchen met Wingman, en dan begint het grote keuzespel: auto, motor, of misschien toch de fiets *smiley die aan z’n kin krabt* en gaat het dan richting de oldtimer-motorracerij, of de trekkertrek, of gewoon in het wilde weg wat toeren en ergens stoppen voor een ijsje? Ik kom er nog op terug. Tot die tijd wens ik iedereen een fijne zonnigdag met een stukje schaduw en een verkoelend briesje *smiley met een zonnebril op en een witgesmeerde neus*
