Geachte Shirley, ·
Geachte Shirley, afgelopen zondag werd het toch een rondje met de motor. Via toeristische route reden Wingman, Vriendin en ik naar Schagen om daar naar andere motoren te kijken. Alhoewel ‘motoren’ misschien een beetje groot klinkt als je het hebt over 50 knetterende cc’s. Op het industrieterrein in Schagen was een circuit aangelegd, compleet met bandenstapels, marshalls en een Mercedes als safety car. Een Vito van een lokale ondernemer, maar goed, dat is wel de Mercedes onder de busjes. Vanachter de hekken zagen we hoe elke klasse de cc’s wat toenamen en de motoren wat groter werden, het geluid werd dieper en zwaarder, en wat de omroeper allemaal voor interessants stond te vertellen over de oude merken als Jawa, BSA, Kreidler, Honda en Ducati, was allang niet meer hoorbaar tussen het gebulder door. Als laatste klasse kwamen de zijspannen *smiley met opengesperde ogen* een oude motor waar een coureur overheen ligt, met daarnaast een platte bak waar de bakkenist op plaatsneemt. De bijrijder moet ervoor zorgen dat de constructie zo efficiënt mogelijk door de bochten vliegt, door steeds in de binnenbocht te hangen. Of met een soort voltige-oefening over de coureur heen, of door met de kont naast het bakkie te hangen en daarbij rakelings langs de stoeprand te vliegen, erop vertrouwend dat de degene die stuurt net genoeg afstand houd van het verraderlijke randje. Erg leuk om te zien dat er veel vrouwen meededen als bakkenist. Ook een paar mannen van 70+, die niet zo heel fanatiek meer meehingen in de bochten, dus je kan begrijpen dat het snelheidsverschil nogal groot was tussen de diverse combinaties. Supergaaf om een keer gezien te hebben. Terwijl de organisatie begon met het opruimen van het circuit, dronken wij nog een laatste frisje voordat we weer op onze eigen knetterende brommers stapten. Vriendin reed naar huis, Wingman en ik naar mijn ouders, waar mijn tweewieler zou blijven logeren voor een onderhoudsbeurtje. Het was de bedoeling dat we op tijd op bed zouden gaan, maar op de een of andere manier deden we na het borreltje in de tuin toch nog heel even de tv aan, waarbij we met ons neus in de electrische boter vielen. De (herhaling van de) race in New York was net begonnen. Van oude tweewielers naar de modernste vierwielige raceklasse. Er worden nog vaak grapjes over gemaakt, dat de Formule E auto’s geeneens een race vol kunnen maken zonder tussendoor van auto te wisselen. Toch heb ik het idee dat die auto’s dichter bij de normale straatauto’s staan dan die van de Formule 1. Kijk maar eens wat Renault en Jaguar aan volledig electrische modellen (gaan) verkopen, terwijl Mercedes, Ferrari en Aston Martin (Red Bull) bezig zijn de motoren zover uit te kristalliseren, dat ze bij het minste geringste een pitstop nodig hebben, wat die technieken te onbetrouwbaar maakt om in massa-productie aan de klanten voor te schotelen.
Maandag hoefden we gelukkig niet zo vroeg te beginnen. Om 7:00 pas laden bij Garbage City in Middenmeer, waarvandaan we samen met 2 collega kiepers hydraulische korrel mochten rijden naar ergens in een weiland bij Wieringerwerf, waar we afgelopen vrijdag gestopt waren. Het was nog steeds warm, het was nog steeds droog, en de dag kabbelde gezapig voort. Volgens mij was er iets op de radio over het WK voetbal. Frankrijk had gewonnen en vierde dat met rellen in de steden, een verdronken man in een gracht ofzo, en een paar aangereden kinderen *smiley die achter z’n oor krabt* klinkt als een topweekend.
Dinsdag reden we weer hetzelfde rondje, maar nu met slechts 1 auto erbij. Wel zo fijn voor de machinist op het stort, want terwijl we probeerden om afstand te houden, kwamen we met het wachten bij het laden toch steeds weer achter elkaar op het stort aan. Behalve de deken van droogte die al een paar weken over Nederland heen ligt, liep de temperatuur ook na een korte daling ook weer op. Veel gemeenten hadden last van hittestress, omdat er nu ook nog eens gepraat moet worden over de opslag van water bij korte maar heftige regenbuien. De grond zucht om wat verkoeling, maar als er straks wat valt, dan is de verwachting dat in veel dichtgebouwde gemeentes het water over de straten stroomt. Hoe zorg je dat al die millimeters aan hemelwater zonder hinder voor de bewoners verdwijnen, zonder dat het al teveel kost natuurlijk. Ondergrondse wateropslag, een ander soort stoepranden zodat er geen straatkolken meer nodig zijn die toch alleen maar verstopt raken, bewoners aansporen om hun tuin niet helemaal dicht te smeren met tegels en ook regentonnen te gebruiken, de mogelijkheden zijn legio. Ondertussen meldde Vitens, dat het waternet verzorgt in een groot deel van het land, dat in een aantal regio’s de waterdruk omlaag zou gaan. Omdat in het zuiden de vakantie al was begonnen, en veel van die mensen naar het noorden trokken waar iedereen nog gewoon thuis was en z’n werk deed, waren er in een aantal noordelijk gelegen toeristenoorden teveel mensen voor te weinig water. Door de druk te verlagen, hoopten ze wat te kunnen besparen, en tegelijkertijd te zorgen dat de druk op de leidingen wel constant zou blijven. Wel zo fijn als je onder de douche staat, dat het niet lijkt alsof er steeds iemand het toilet doortrekt en je het even moet doen met een knullig straaltje. Bij ons thuis sloeg de droogtestress ook al een beetje toe. De regenton is inmiddels leeg, en het grasland in de konijnenren is kaal en dor. Net als veel koeien moet kleine Nein nu bijgevoerd worden. Maar goed, ze leeft nog. Ze lijkt een beetje dement, soms is het net alsof ze tijdens het grazen in slaap valt, dus zoveel gras heeft ze ook niet meer nodig.
Woensdag, jawel, wederom van Middenmeer naar Wieringerwerf. Heerlijk. Natuurlijk ging het op de radio weer over het weer. Naar mijn idee duurde het nog vrij lang, maar nu trekken dan ook de aardappelboeren aan de bel. Door de droogte moest er gesproeid worden, maar nu raken de sloten en daarmee de voorraad sproeiwater ook uitgeput. Aardappels blijven daardoor kleiner, wat betekent dat we straks meer moeten gaan betalen voor kortere frietjes. Ja, dat is een nationale ramp natuurlijk. Ik ben trouwens benieuwd hoe het mijn aardappelkwekerij vergaat. Vorige week hadden we een paar piepers over, en omdat ik het dorre onkruid in de bloembakken zat was, bedacht ik dat daar wel een paar aardappels in gestopt konden worden. Ze hebben nog 2 keer water gehad, toen was de regenton leeg, dus ik heb straks een paar schimmelbolletjes in de grond zitten, of zelfgeteelde korte frietjes uit de oven. Aangezien Wingman zei dat aardappels normaal gesproken in het voorjaar worden geplant, zal het wel een mislukte poging gaan worden. Ondertussen vroeg ik me ook af waarom er overdag word gesproeid *smiley die aan z’n kin krabt* volgens grootmoeders tegeltjeswijsheid moet je overdag niet sproeien, omdat de druppels op de bladeren door de brandende zon voor schroeiplekjes zorgen op de planten. En dan was er nog het verhaal op de radio dat er van de 10 millimeter water die er valt, zo’n 8 millimeter verdampt voordat het op de grond valt. En van de 2 millimeter die het wel haalt, is het nog maar de vraag of elk druppeltje ook bij de wortels terecht komt *smiley met een lichtbolletje boven z’n hoofd* zou het dan niet beter zijn om de drainagepijpen vol te pompen met water? Als het van bovenaf toch maar verdampt, dan kun je de worteltjes toch beter van onderaf bevochtigen? Tevreden met mijn oogstreddende ideeën kroop ik die avond op tijd op bed. Wingman lag alweer met zijn oordopjes in te genieten van de rust, en ik begon net aan een nieuw leesboek. Even een hoofdstukje voor het slapen gaan, maar doordat het zonnetje nog lang tussen de kierende gordijnen door bleef prikken, was ik zomaar een uur verder voordat het licht eindelijk uit ging.
Gelukkig konden we donderdag op een bekend rondje weer verder. Wel moesten we nu iets langer doorrijden. De korrelbaan waar we eerst bezig waren, eindigt bij een vogelnest dat ons de weg verspert. Gistermiddag begonnen we al even verderop bij een betonplatenbaan, en vandaag gingen we daar gewoon verder. Het rijd wel wat comfortabeler dan de met rijplaten verstevigde golfslag van het andere korrelpad. Inmiddels begin ik ook al een bekend gezicht te worden in de keet bij Middenmeer, waar we dagelijks onze 2 pauzes houden. En is het niet gezellig, dan kun je altijd een krantje van tafel pakken om het nieuws van de afgelopen week nog eens terug te lezen. Zo zag ik, meekijkend over een schouder, dat er wifi op het strand moet komen *smiley die achter z’n oor krabt* op de radio en op veesboek kwamen al meerdere berichten voorbij dat er zoveel kinderen kwijtraken, omdat de ouders niet op hen maar op hun telefoon letten, het aantal zoekrakertjes is enorm toegenomen vergeleken met voorgaande jaren. Er waren zelfs al ludieke acties van reddingswerkers die op stranden en bij recreatiewatertjes telefoons afpakten om de ouders aan het schrikken te maken. En nu stond er dus (een paar dagen geleden) in de krant dat Noord Holland moet zorgen dat er naast Callantsoog, op veel meer stranden een goed wifi-signaal te ontvangen is. Waarom? Omdat je dan de track&trace die je bij je kinderen om het nekje hebt gebonden, beter kunt volgen? Zodat je makkelijker naar 112 kunt watseppen wanneer je je kind kwijt bent geraakt in de mensenmassa? Waarom niet gewoon samen met je kinderen spelen, zodat je weet waar ze zijn? Foto’s bekijken van andere mensen die ook op het strand liggen, dat kun je ’s avonds wel doen, als de koters licht aangebrand en ingesmeerd met aftersun op bed liggen, en je eindelijk weer even contact kunt hebben met volwassenen. Of zie ik het verkeerd? Zijn kinderen echt zo vervelend dat het zelfs voor de eigen ouders niet is vol te houden om meerdere uren achter elkaar met ze bezig te zijn? *smiley die aan z’n kin krabt* zo had ik het nog niet bekeken. Maar ik schrijf het wel op in mijn boekje met argumenten die ik kan gebruiken wanneer mensen weer eens vragen of ik al zwanger ben.
Vrijdag mochten we weer hetzelfde rondje rijden. Gelukkig maar, want door de warmte en vermoeidheid worden de nachten steeds korter, dan wil je niet op de laatste dag van de werkweek opeens nog iets heel anders gaan doen. Bij de nieuwsberichten was het duidelijk komkommertijd. Er waren al iets van 160 natuurbranden gemeld in Nederland, er was nog steeds watertekort, er dreigde een tekort aan waterdruk, de patatjes worden kleiner en in Amerika was een toeristenboot die ook kon rijden, gekapseisd in het water, waarna zo’n 11 mensen waren overleden. Allemaal berichten in de categorie ‘klein leed’ *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* maar nu was er nieuws dat mij wel enigszins naar de keel greep: ook de tankstations komen droog te staan *smiley met opengesperde ogen* door een samenloop van omstandigheden zitten sommige tankstations al zonder peut, en is de verwachting dat het vaker voor gaat komen. Eerst was er die boot in de haven van Rotterdam, die tegen de kade botste waarna er 2 weken geen scheepvaart mogelijk was omdat de verloren olie opgeruimd moest worden. Daarna kwam De Droogte, waardoor het waterpeil in de rivieren zakte, en binnenvaartschepen met benzine en diesel slechts deels geladen verder inlands kunnen met hun kostbare waar. Maar het belangrijkste probleem, dat geen kwestie is van tijd of regen, is het tekort aan chauffeurs. In de hele branche zijn er te weinig mensen, dus zijn er ook te weinig om de tankwagens te bemannen. En een groot deel van die chauffeurs moet in deze tijd van het jaar op een strandje via de wifi met hun telefoon pielen terwijl de kinderen een zandkasteel maken, dus word de groep van beschikbare chauffeurs nog veel kleiner. Een aantrekkelijker salaris werd meteen genoemd als constructieve oplossing. Die chauffeurs zijn gewoon nodig, en aangezien je niet elke willekeurige zij-instromende omgeschoolde bouwvakker met 30 ton aan gevaarlijke stoffen de weg op wilt sturen (met alle respect voor de omgeschoolde zij-instromers, daar zitten ook goede mensen tussen hoor), moeten er toch serieuze stappen ondernomen worden voordat Nederland langzaam verandert in een land waar we korte frietjes eten en de benzine weer op de bon gaat. Ondertussen begon het bij ons ook spannend te worden. Omdat we gisteren nog even in de garage aan het studderen waren, en ik hoopte dat Wingman alvast was begonnen met koken, was de dagelijkse tankbeurt een keertje overgeslagen. Volgens de meter was er net een kwart uit, wat in de praktijk ongeveer eenderde betekent. Maar ’s middags liep de meter al aardig in het rood, en bij het laatste rondje begon ook het lampje nog eens te branden *smiley met opengesperde ogen* met een fluwelen voetje reden we de laatste kilometers naar het losadres, snel kiepen en daarna vol gas op de cruise control naar de zaak. Met geknepen billetjes draaide ik jou naast de pomp, waarna je 313 liters opslokte *smiley die achter z’n oor krabt* met een tank van 350 liter, dus we hadden nog een beetje ruimte over. 627 kilometer hadden we gereden in 2 dagen, ondanks dat het nogal een kort rondje was, maar het bevestigde wel mijn zenuwachtige rekensom dat we zo’n 1 op 2 konden halen op dat ritje.
Zaterdag waren er nog veel meer zenuwen. We konden niet te lang uitslapen, want Wingman zou opgehaald worden voor zijn vrijgezellenfeestje, en hoewel het een verrassing moest zijn, had ik ook al een vermoeden dat mijn feestje op dezelfde dag zou plaats vinden. De mannen stapten in de auto, ik rommelde zenuwachtig nog wat rond in huis, en toen was het tijd om me over te geven aan dat onbehaaglijke gevoel dat ze ‘verrassing!’ noemen. Met 8 giechelende meiden reden we naar Schagen, Eindhoven of toch Nijmegen, om uiteindelijk in Alkmaar te eindigen, waar we op de trein stapten *smiley die met z’n ogen rolt* naar Amsterdam! Van alle steden die er zijn, zoeken ze precies de ergste uit! Nouja vooruit maar, doen alsof het gezellig is in de trein, beetje babbelen over hoe het met iedereen gaat tegenwoordig, daarna langs de rij voor de toiletten lopen om andere toiletten te zoeken en vervolgens weer teruggeleid te worden naar dezelfde toiletten waar de rij inmiddels wat langer was *smiley die loopt te mokken* heel fijn allemaal. Lang verhaal kort: OV is ruk, en levensgevaarlijk als je niet weet dat ze gaan rijden terwijl je nog in je tas staat te rommelen, maar na een korte wandeling vanaf de halte net voordat we IJburg zouden oprijden, kwamen we dan eindelijk op de plek waar het ging gebeuren *smiley die zit te juichen in z’n bodyprotector* een crosstereintje waar we los mochten gaan met electrische crossmotoren. Eerst een rondje achter de instructeur aan, en daarna lekker zelf klooien. Met noppenbanden door het zand heen banjeren, de verkoelende rijwind die door het shirt blies en op de achtergrond het gezoem van de motor. Het was echt vet! Daarna gingen we weer terug naar het drukke gedeelte van de stad, waar we na een korte wandeling aan kwamen bij een restaurantje met allerlei aparte dingen op de kaart. We genoten van een proeverijtje, en daarna volgde voor met de citroen-nogiets-koekjes met gebakken groenten, wat werd weggespoeld met IJwit. Het eten werd afgesloten met karnemelk-laurier ijs, en we trokken verder het uitgaansgebied in. Langs de rode ramen wandelden we naar de Old Sailor. Een kroeg waar het veels te druk is en de muziek te hard staat, vooral als je daar broodnuchter binnen stapt tijdens een kerstvakantie met een partner die zich thuis op de bank verveelde. Nu waren we gezellig aangeschoten, vonden we het niet erg om wat harder te moeten praten, en zaten we gezamenlijk te klokken hoe lang welk gordijn dicht bleef. Vervolgens zochten we nog een andere kroeg op waar we nog wat konden dansen, veel te snel kwam het sein dat we moesten lopen om de laatste trein te halen. Het was een topavond *smiley die een kushandje doet* dankjulliewel meiden! De stress, de paniek in mijn ogen, het tegenstribbelen in de trein en in de stad, het was het allemaal waard. Alles was tot in de puntjes geregeld. In tegenstelling tot het uitje van de mannen *smiley die met z’n ogen rolt* na alle krachtsporten zoals bierkratten stapelen en paintballen, was er blijkbaar nog wat energie over om te gaan zwemmen. In de grachten van Alkmaar. Hoe ze thuis moesten komen? Geen idee. Dus besloten ze maar om de meiden lastig te gaan vallen. Het begon grappig, maar op een gegeven moment was het al 3 uur geweest, en ik zal er niet teveel over uitwijden omdat dat niet netjes is. What happens at the vrijgezellenfeest, stays at the vrijgezellenfeest. Lang verhaal kort: ik moest een ruitje inslaan om in mijn eigen bed te kunnen slapen, en na een korte zoektocht lukte het ook nog om dat samen met a.s. man te kunnen doen.
Nu is het zondag, iedereen is weer wakker. Soort van. De deur-zonder-ruit word gemaakt terwijl ik zit te typen, Vader en Oom waren tijdens het toeren toevallig in de buurt en kwamen langs voor een bakkie koffie en wat sterke verhalen, de Formule 1 is al begonnen geloof ik, maar de herhaling kijken we straks wel. Fijne zonnigdag allemaal, en een dikke digitale knuffel voor mijn vriendinnen, dat ze er een onvergetelijke dag van hebben gemaakt.
