Geachte Shirley, week 33 2018: Bruiloft!!!

MAN LadyGeachte Shirley, na het typen van het stukje kon ik de hele zondag lekker op de bank blijven liggen. Wingman was druk aan het sleutelen in de tuin met zijn Vader, dus uitgebreid zonnen zat er niet in voor mij *smiley die z’n schouders ophaalt* ach wat was het heerlijk, de bruiloft leek nog zo ver weg, genoeg middagen om dat boerenbruin een beetje bij te kleuren. Urenlang kon ik ongestoord zitten en lezen, langzaam zakte er wat van de spanning weg uit m’n schouders. Tussendoor nog even een broodje shoarma met wat konijnenvoer maken voor de mannen, lekker dat het nu eens niet al laat in de middag was, maar dat we gewoon op tijd zaten te eten. Ja, eigenlijk was het de meeste chillaxte zondag die ik sinds tijden heb gehad.

En dat heerlijke gevoel van rust en weldaad kon ik maandag ook nog vasthouden. Van de planner hoefden we pas om 8:00 te laden in Schagen, die vracht zand mochten we naar een stratenmaker op het Tata-terrein brengen, dan even verderop een soort korrelmix laden, dat brachten we naar Garbage City in Middenmeer, dan weer naar Schagen, bakkie doen, naar Tata, lossen en weer laden, om daarna voor de laatste keer die dag te lossen in Middenmeer *smiley die zich uitrekt* superefficiënte heen-en-terug-vracht, makkelijker kunnen we het niet verdienen. Op de radio werd er traditiegetrouw weer melding gedaan van een Nederlander die was overleden in een vakantieland. Dit keer een vrouw die aangereden werd met een gestolen auto ergens in een grote stad in Australië *smiley die achter z’n oor krabt* ik dacht dat er na meerdere seizoenen van Aussie Cops (of hoe heet dat ook alweer op RTL7?) niemand meer beschonken en onverzekerd in gestolen auto’s durfde te rijden, maar blijkbaar heeft de lokale bevolking geen boodschap aan zulke programma’s. Er was ook lokaal nieuws, de stichting Wakker Dier hoorde iets over ‘komkommertijd’ en wilde over de rug van de groente aandacht vragen voor hun verkiezing voor de Liegebeest van het Jaar. Elk jaar zoeken ze een aantal bedrijven of producten op die iets op hun etiket hebben staan wat heel mooi, gezond, duurzaam en lief lijkt, maar wat volgens de uitgeslapen dieren nogal lulkoek is. Dit jaar gaat de strijd tussen Albert Heijn, Rabobank, Campina en ECOstyle. Eigenlijk stond meneer Heijn tweemaal in de lijst, van het ene product word nu de verpakking aangepast, en het andere product daar schrok ik eerlijk gezegd nogal van. Levende kreeft. In de supermarkt *smiley met opengesperde ogen* probeert de grootgrutter weer voet aan de grond te krijgen in het Gooi ofzo? Is dit om de buitenlandse vestiging in Brasschaat wat beter op de kaart te zetten? Levende kreeft. Vroeger moest je naar, ja, waar moest je eigenlijk naartoe voor kreeft? Maar nu kan je dus ook de meer exotische producten gewoon bij de supermarkt halen. Volgens Wakker Dier word gesteld dat de aangeraden manier om de kreeft in de vriezer te doen en zo langzaam dood te laten gaan, helemaal niet zo humaan is omdat de kreeft na het doodvriezen nog steeds heel veel lijdt. Ik vind het vooral inhumaan voor de lokale middenstand die al hun klanten zien verdwijnen naar de supermarkt. De Rabobank is ook stout, want die verstrekt leningen aan bedrijven met ‘zeer lage dierenwelzijnsnormen’. Niet geheel verrassend, want het is een bank, en die doen dat, leningen verstrekken. Wakker Dier vind dat niet netjes, omdat de bank in een reclamespot zegt dat ze de wereld beter willen maken en samen het voedselprobleem op willen lossen. Investeren in bedrijven waar dieren niet goed worden verzorgd is het niet hetzelfde als de wereld beter maken. Op die manier werken ze wel aan het andere standpunt, het oplossen van het voedselprobleem *smileys die confetti strooien* de helft van de leuze is waar, en dat is voor een bank juist bewonderenswaardig. Een onbekende in het rijtje is ECOstyle, een bedrijf dat onder andere diervoeding maakt, maar door de naam ‘ECO’ stelt Wakker Dier dat veel mensen denken aan ‘EKO’, wat het keurmerk is voor biologisch eten. Verwarrend, want ECOstyle maakt juist diervoeding van industrievlees. Misschien moet Wakker Dier eens echt wakker worden, want iedereen weet inmiddels dat ‘ECO’ staat voor het efficiënt leeghalen van de portemonnee. Auto’s met de opdruk ‘eco’ zijn altijd vervuilender dan auto’s zonder die duurdere technieken, huishoudelijke apparaten, schoonmaakmiddelen, alles met de opdruk ‘eco’ is duurder maar niet overduidelijk beter voor het milieu. Het enige wat je hoeft te doen is dyslecten uitleggen dat ze in de supermarkt goed kijken naar het verschil tussen de C en K, en dan is er niets meer aan de hand. Maar wat ik de meest opvallende vond, was de Campina. Op verpakkingen staat de koeien van Campina-boeren best oud kunnen worden, volgens Wakker Dier worden koeien na een jaar of 6 naar de slager gebracht. Je kan bij een willekeurige boer het pad op lopen en vragen naar de leeftijd van zijn of haar koeien, elke veehouder met uitzondering van de opfokbedrijven waar alleen kalfjes en pinken rondscharrelen, heeft meerdere koeien die ruim boven de 10 zijn. Behalve dan boer Frans, die afscheid moest nemen van zijn bejaarde koe Jannie omdat de overheid wat regeltjes had veranderd en hij anders een megaboete moest betalen. Misschien dat Wakker Dier eens wat afleveringen van Onze Boerderij moet terugkijken, en een keertje om de EKOlogische koffie gaat met Yvon Jaspers, zodat ze een beetje snappen wat er gaande is bij boerenbedrijven. De Liegebeest van het Jaar? Ik twijfel nog tussen de overheid en een bepaalde stichting…

Dinsdag mochten we dan wel vroeg op, en nog ver weg ook. Helemaal naar Muiden. Je weet wel, die magistrale zandklus die we daar hadden, ruim 20 vrachten op een dag en lekker door de sporen heen boenderen, geweldig was het! Nu moesten we daar juist laden, vervuilde grond, dat helemaal naar Middenmeer toe ging. Op zo’n eerste dag is het natuurlijk altijd even kijken hoe en wat, wie en waar. De planner had de auto’s netjes met een paar minuten verschil laten starten, maar toen wij stipt 7:20 aan kwamen rijden, hoorden we de chauffeur van 7:00 nog praten met de machinist tijdens het laden. Uiteindelijk was het 8:05 voordat we wegreden. In die tijd had ik lekker zitten lezen in een psychologisch tijdschrift dat heel toepasselijk ‘vakantie’ als thema had. Mensen hebben van nature een hekel aan veranderingen en onzekerheden, een ‘verrassing’ is bij voorbaat al een tegenvaller. Denk aan file onderweg naar je bestemming, vliegtuig dat vertraging heeft, hotel dat anders is dan op de foto’s, zwembad dat nog niet geopend is, het kan je hele vakantie verpesten. Een deskundige gaf de tip: koester geen verwachting, hoop nergens op, want dan word je teleurgesteld. Wees gewoon benieuwd. Kijk dat zijn dingen waar ik met het oog op de bruiloft nog wel eens wat aan kan hebben. Ik moet gewoon nog even aan mijn ambiguïteitstolerantie werken! Daarover gesproken, op de radio werd gezegd dat rechters minder moeilijke taal moeten gebruiken. De uitspraken die ze doen, moeten in ‘normale’ taal worden verteld. Ken je dat verhaal van die snelweg waar voor miljoenen een spitsstrook was aangelegd? Matrixborden, de hele teringzooi, alles erop en eraan. En dat die strook jarenlang niet werd gebruikt omdat het oordeel van de rechter verkeerd was begrepen? Niet in een land waar Spaans, Mexicaans en Portugees de officiële voertalen is, maar gewoon in Nederland, waar iedereen ABN praat. Het verklaarde voor mij wel waarom er zoveel studenten depressief zijn en hun heil zoeken in drank, drugs en zelfdoding. Heb je jarenlang geploeterd, enorme schulden gemaakt, ben je eindelijk op de plek waarvan je denkt dat je ouders willen dat je bent, eindelijk beginnen met het maken van een carriere, moet je weer terug naar Jip en Janneke-taal! *smiley die z’n haren uit z’n kop trekt* 10 jaar keihard geleerd om weer te gaan praten in een taal die je op de basisschool al irritant simpel vond! Nee, dan snap ik wel dat theoretische studenten massaal naar de therapeut stappen.

Woensdag mochten we wederom naar Muiden, om grond te rijden naar Middenmeer. Lange stukken, genoeg te zien onderweg, zoals een donkergrijze Mercedes A klasse AMG, met subtiele oranje randjes langs de spoiler en diffuser. Een witte BMW i8, grijsblauwe Porsche 911 Targa, zwarte Chevrolet SSR met een paardentrailer *smiley die z’n mouwen opstroopt* een lichtzwarte BMW M2, nieuw type Chevrolet Camaro in (hoe verrassend) zwart, een grijze Honda S2000, grijze BMW 6 serie cabrio. Zeer fijne afwisseling was de groenblauwe BMW 2 serie, rijd die ook regelmatig op dat traject of zijn er meerdere mensen die zo’n waanzinnige kleuren hebben aangevinkt? Want het lijkt wel alsof we die auto meerdere keren zien rijden. Van een totaal andere orde was de klassieke Citroen DS in oudbruin. Weer naar grijs met een Nissan 350Z cabrio, een Audi Q2 in opvallend geel (dan is het wel een kek bakkie), een Maserati Levante die ondanks de donkergrijze kleur toch een indrukwekkende muil heeft. Een zwarte Mini cabrio, geen opvaller, ware het niet dat deze de Engelse vlag op het stoffen dak had. Nog een zwarte Mercedes GT-AMG, een CLS van het eerste type in ijsgrijs *smiley die tegen het raam aan zit te kwijlen* Jaguar F-type in British Racing Green met gouden velgen, zwarte Chevrolet Corvette C7, klassieke Mercedes 450 SL in donkerblauw, Lexus IS in het grijs maar opvallend door het tuningwerk van de eigenaar, en als afsluiter een klassieke Mustang in het grijs, zodat ie bijna niet opviel tussen de andere grijze Fords die bij de dealer stonden geparkeerd. Ja zeg je ‘auto’ dan zeg je ‘belasting’, BPM met daaroverheen de standaard 21% algemene belasting, daarna maandelijks nog wat motorrijtuigenbelasting, en dan de accijnzen elke keer dat je aan de pomp staat. De overheid verdient miljarden aan al die stukken blik op de weg. En wij maar klagen. Tot er gistermiddag een brug in Italië instortte. Geen houten brug in een boerenweggetje, maar een grote betonnen brug in een doorgaande weg. Auto’s en vrachtwagens doken de diepte in, het aantal doden was inmiddels opgelopen tot boven de 40 maar er waren nog steeds mensen vermist, omwonenden konden niet terug naar hun huizen, het was een enorme ramp. En de overheden wisten niet hoe snel ze naar buiten moesten treden om anderen de schuld te geven. De ene partij had al eens gezegd dat de brug opgeknapt moest worden, de andere partij had dat niet nodig gevonden omdat het geldweggooierij zou zijn, weer een andere partij gaf de schuld aan de EU en er was ook nog ergens een partij die een rapport liet zien waarin de belabberde staat van de grote staanders stond beschreven, en dat zij na het doorsturen van dat rapport niks meer hoorden van hogerhand. De politieke ramp lijkt haast nog groter dan de chaos rondom de brug. En ondertussen klaagden wij steen en been toen de Merwedebrug een paar maanden werd afgesloten voor zwaar verkeer, omdat er een paar lullige haarscheurtjes in de constructie zaten *smiley die aan z’n kin krabt* met terugwerkende kracht ben ik toch wel blij dat we hier belasting mogen betalen.

Donderdag, jawel, Muiden – Middenmeer. We zijn al een paar dagen bezig, en genieten elke keer weer van de niet-file op de A7. Na 6:00 uit Winkel wegrijden, en toch zonder vertraging in Muiden aankomen, het is ongeloveloos! Zelfs niet op de A8, afgezien van de rechterbaan voor de Coentunnel af en toe, en ook op de A10 bleef het lekker doorrollen. Tot we plotseling de matrixborden zagen knipperen en remlichten in grote getale opdoken voor de Zeeburgertunnel *smiley die z’n schouders ophaalt* het ging ook al te lang goed. Terwijl we nog in dubio stonden of we net als die andere aso’s over de vluchtstrook naar afrit Schellingwoude zouden rijden, begon het verkeer alweer te rijden. Een file van amper 10 minuten vertraging, waar tref je dat tegenwoordig nog? Op het nieuws werd verteld dat er in de eerste helft van dit jaar (de eerste 7 maanden werden daarmee bedoeld) al 1100 electrische auto’s zijn verkocht, terwijl dat in dezelfde periode vorig jaar iets meer dan 500 auto’s waren. Een dikke verdubbeling dus *smileys die confetti strooien* hoezee voor de electrische auto! Hoewel de groei grotendeels komt doordat de leasecontracten beginnen af te lopen en er daardoor simpelweg meer aanbod is, word nu ook duidelijk dat particulieren het voordeel van zo’n auto beginnen in te zien. Sterker nog, waar benzineauto’s gemiddeld 70 dagen te koop staan, is een electrische variant na gemiddeld 42 dagen al weg. Grote angst is natuurlijk de staat van de accu, maar met een batterijcheck voor de aankoop, waarbij je kunt zien hoeveel procent de accu nog daadwerkelijk levert, kun je al veel zorgen wegnemen. De onderhoudskosten daarna zijn stukken lager dan bij een auto met brandstofmotor. Er hoeft geen olie in, er is geen distributiesnaarketting om te wisselen, geen haperende turbo en over cilinders en krukassen hoef je je al helemaal niet druk te maken. Volgens de mannetjes op de radio kun je zo’n auto al kopen voor minder dan 15.000 euro, heb je iets meer budget dan kun je ook kijken naar een Tesla, die heeft niet alleen 8 jaar garantie op het batterijpakket, maar ze blijken zonder problemen 5 ton op de teller te zetten. Veel tijd om weg te dromen over een electrische toevoeging aan de renstal had ik niet, want die middag moesten Wingman en ik ons weer melden bij de notaris. Hoewel de gemeente niet erg duidelijk is, en de BABS het ook niet wist, werd er ook nu weer gezegd dat je het wel echt voor het trouwen geregeld moet hebben. Nog even snel jouw cabine opruimen, dit was mijn laatste werkdag voor de bruiloft. Haasten en stressen natuurlijk, je had niet anders van mij verwacht. Nog even snel langs de planning rennen, waar een bos bloemen voor ons klaar stond *smiley die een kushandje doet* heel lief natuurlijk, echt waar, maar we moeten door! Wingman stond al met de auto voor de deur te wachten, en ik liep met snelle passen het kantoor weer uit. Voor de baas zal het ook wel vreemd zijn, ik vertrek met de vraag wat het zou zijn als ik een jochie was, en kom straks weer terug in een echte mannenwereld. Gelukkig was alles snel afgehandeld bij de notaris. De papieren vol met ingewikkeld taalgebruik destilleerde zij tot een verhaal in Jip en Janneke-taal wat door de klemtoon op een vreemde plek in de zin toch een beetje wazig over kwam, maar alle doopnamen klopten, dus de krabbel kon gezet worden en alles was klaar. Geregeld. Tijd om te gaan genieten van de voorpret.

Vrijdag mocht ik uitslapen, Wingman had nog een laatste rijtje klussies van de baas gekregen, en ik stond voor 8 uur al naast het bed. In mijn hoofd duikelden alle ‘oja dat nog!’ over elkaar heen. Wat ik niet moet vergeten en wat ik al 3 keer op het niet-vergeten-lijstje heb gezet. Wat ik nog even moet kopen, of niet, alleen als ik er zin in heb, want oorbellen heb ik al genoeg. Maar eigenlijk moet je wel wat nieuws hebben voor zo’n belangrijke dag *smiley die z’n schouders ophaalt* eerst de versnelde cursus ambiguïteitstolerantie. Tijdens het toiletbezoek stond opeens een pakketbezorger voor de deur, helemaal klaar voor de rit naar de supermarkt bleek de fiets op een lekke band te staan, en vervolgens werd ik ook nog eens genadeloos ongesteld met een flinke buikpijn erbij *smiley die diep zucht* zo’n beetje het ergste wat je op je trouwdag kan gebeuren, dat je ongecontroleerd loopt te bloeden. Nouja laten we positief blijven, ik zit in ieder geval niet zwanger in De Jurk. Na een paar aspirientjes en een tijdje zonnen was ik klaar om naar Vader en Moeder te rijden. Lekker traditioneel vanuit het ouderlijk huis trouwen, nog een laatste keer als klein meisje op de bank hangen voor de tv, voordat ik officieel mevrouw zou worden.

Zaterdag begon al op tijd. Ondanks de zenuwen toch nog goed geslapen. De eerste verrassing kwam van Vader en Moeder. Omdat ze geen stukje mochten doen op het feest, hadden ze bedacht een stukje te laten maken. Een groot spandoek met foto’s van mijn levensloop als chauffeuse, vermengd met Wingmans carriere, stond op het erf opgesteld *smiley met natte ogen* Origineler dan dat word het niet! De visagiste en kapster stonden netjes op tijd voor de deur, snel mijn broodje naar binnen werken en toen konden ze aan het werk. Als een prinses werd ik in de steigers gezet. Nagellak, haarverf, schmink en haarlak, ik zag er fantastisch uit. Moeder, Zussen en Nichtjes werden ook onder handen genomen, de fotografe legde alles vast in pixels en de mannen begonnen alvast met het aantrekken van nette pakken *smiley met klamme handjes* nu was het wachten tot Wingman zou verschijnen. Nog even wat plaatjes klikken met het gezin, toen kwam een enorme Caddilac het pad op draaien. Via de rode loper liep Wingman naar de voordeur, en daar kwamen de tranen. Mijn prins met de witte auto, in een mooi pak, zijn grote blauwe ogen die mij vertrouwd toekeken *smiley met hartvormige ogen* wat een geweldige kerel is het toch! De fotografe klikte er lustig op los, in het groene gras tussen de nieuwsgierige koeien, voor de molen waar de chauffeur ons achteruit heen reed via een geitenpaadje zonder rechterspiegel en met een enorm boeket op de motorkap, het was een mooie show. Tijd om naar de feestlocatie te toeren. De auto was een verrassing van Wingman en zijn Vader, onze chauffeur voor die dag. Ik wist van niks en de rest van de gasten ook niet. Iedereen verwachtte een vrachtwagen en stond nieuwsgierig buiten te wachten toen we aankwamen. Onder luid applaus kwamen we aan *smiley met natte ogen* het ging nu echt gebeuren. De band speelde ons liedje en Vader bracht mij tussen de visite door naar het altaartje onder de wapperende parasols. Precies snel genoeg om niet als een malle te gaan janken. Onder toeziend oog van de vele gasten vertelde de ambtenaar over de locatie waar we zaten. Op een paar kleine foutjes in de anekdotes na, vertelde hij de gasten tussen de windruis door over onze achtergrond, hoe we elkaar leerden kennen en hoe Richard… Richard? Halverwege de ceremonie leek het plotseling toch nog fout te gaan. Gelukkig stonden de namen wel goed op papier en 2 luide JA’s en een ferme klap met de hamer was het officieel, we waren in de echt verbonden, meneer en mevrouw Wingman-Shirley. Een smakelijke proost met een heerlijke taart, die gelukkig niet over de kleren werd gesmeerd, het feest was begonnen. Handen schudden, kado’s en enveloppen in ontvangst nemen, we struinden door de zaal en over het terras, tussen de lachende gasten in zondagse kleding door. Dat gaf al een rijk gevoel, vele malen rijker dan wat er in de enveloppen zou zitten. Daarna ging het veel te snel allemaal. Foto’s maken met de ouders en opa’s en oma’s, praatjes maken met de gasten, haasten om het buffet te openen, lekker eten en borrelen. Er waren teveel mensen, het lukte niet om met iedereen een praatje te maken. Daarom hadden we ook gezegd dat we geen stukjes wilden, hoe goedbedoeld ook, we wilden niet een halve avond voor het podium zitten luisteren naar levenslopen en grappige anekdotes die op dat moment misschien niet zo heel grappig waren. Maar er moest wel een uitzondering gemaakt worden, collegiale vrienden hadden samen een mooi kado geregeld, wat niet half zo leuk zou zijn als er geen begeleidende tekst bij zou zitten. En dus stond er midden op het terras iemand in een rood werkshirt een verhaal te vertellen in plat Westfries. Wete jullie troewus ut vurskil tussen un man met kiespoin, en un man die net trouwt is? Die man met kiespoin is bloit dat ie dur uit is, en die man die net trouwt is… is harstikke bloit… dat ie gien kiespoin heb! Het terras liep vol met toehoorders en stiekem kreeg ik spijt van het besluit om geen stukjes te doen. Het ging in sneltreinvaart voorbij. De band begon te spelen en Wingman en ik schuifelden op ons liedje. Weer natte ogen, wat is hij toch een knappe man! En vervolgens weer natte ogen toen Vader mij over de dansvloer heen slingerde. Zonder dansles en met de hakken die bleven hangen in de onderrok, het ging precies goed allemaal. Voor we er erg in hadden was het feest alweer voorbij, de band speelde nog een laatste toegift met een waanzinnige drumsolo, de pizzapunten en koffie werden rondgedeeld en de gasten namen afscheid *smiley die een kushandje doet* allemaal bedankt voor jullie aanwezigheid. Woorden kunnen niet omschrijven hoe blij ik was om iedereen te hebben gezien.

Auto’s werden ingeladen met kado’s en bloemstukken, met vereende krachten werden Wingman en ik thuisgebracht en eindelijk kon ik bevrijd worden uit De Jurk die nu toch wel een beetje begon te knellen. De gehakte schoenen die de hele avond verrassend goed hadden gezeten werden ingeruild voor slippers, en beduusd liep ik door de kamer die vol stond met een melkbus vol enveloppen, overal kado’s, nog een verdwaald bloemstuk, en delen van de trouwoutfit die er overheen waren gedrapeerd. Wingman bezette de laatste vrije zitplaats, het toilet, en ik begon met een laatste borreltje in de hand aan het uitpakken. We waren moe, wilden dolgraag eindelijk rustig liggen zonder knellende kleding, maar de verrassingen hielden ons bezig. Een snoephuisje met lieve kaartjes, een vrachtwagen vermomd als strooiauto, een rode kieper compleet met JUST MARRIED en blikjes aan de trekhaak, de Spaansen loopauto met een vrachtje zand in het bakkie, de zware en breekbare pakken ductape waar spaarvarkens uit tevoorschijn kwamen, konijntjes, flessen wijn die nog een jaar moeten rijpen en veel mooie verhalen en gedichten. Oja en natuurlijk een lege envelop van zo’n grapjas die de kadotip iets te letterlijk heeft genomen *smiley die met z’n ogen rolt* tijd om op bed te gaan…

En om zondag wakker te worden naast Mijn Man. Er was niets veranderd, ik was als eerste wakker en na een uurtje woelen liet ik hem rustig uitslapen. Beneden was alles anders. De kamer stond nog steeds vol *smiley met opengesperde ogen* het feest van gisteren was geen droom, het was echt gebeurd. Met een klein beetje opruimen en autistisch structureren kwam er wat ruimte vrij om te zitten en tv te kijken. En de kaartjes nog eens te lezen. En nog eens herinneringen op te halen aan gisteren. Iedereen die heeft meegeholpen aan het mogelijk maken van dit mooie feest, heel erg bedankt. Richard en ik hebben ervan genoten, en nu gaan we genieten van onze wittebroodsweken.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *