Beste Babette, onze eerst week samen begon met een stukje theorieles voor mij. Na een paar weken vakantie was het wel lekker om op kantoor te starten. Bakkie thee, beetje babbelen over de vakanties, en een lesje ‘boordcomputer’, daar waren we eigenlijk voor uitgenodigd. Er zitten wat omhoog dateringen aan te komen in het systeem, en om daar optimaal gebruik van te kunnen maken, moeten we natuurlijk wel weten wat de bedoeling is. Na nog een laatste bakkie thee werden de chauffeurs losgelaten en de auto’s gestart. Daar bleek meteen het voordeel van de evolutie tegenover een revolutie: ik startte jou zonder twijfelen voor de eerste keer en zonder om te kijken reden we samen het pad af richting onze eerste klus. Bij de chicanes in het dorp had ik het idee dat je wat anders stuurde dan je voorgangster, maar dat kan natuurlijk ook komen omdat ik 2 weken met een motor aan het sturen ben geweest. Het stuur is wel duidelijk anders vormgegeven, ligt iets beter in de hand en lijkt ook iets dichter bij de stoel te komen. Nog steeds te ver weg, en dat is dan weer het nadeel van evolutie, veranderingen gaan in kleine stapjes. Rondrijdend in en om Alkmaar vielen er nog meer dingen op. Of de radio over DAB+ beschikt, heb ik nog niet kunnen ontdekken, een ingang voor de CD’s ook niet, maar er zitten wel 18 voorkeuzezenders in! Lekker zappen! Een asbak heb je natuurlijk niet meer, roken is passé. Shirley had nog een aansteker, jij hebt een aanstekervormig stukje plastic in de 12 volt aansluiting, dus de privé-telefoon kan ik nog wel opladen in de baas z’n tijd. Ik had het goede voornemen om niet te gaan roken in de baas z’n tijd, dat idee sneuvelde echter al na 2 ritten. Waar andere chauffeurs een strakke plasser krijgen van de geur van nieuw, daar zat ik bijna te kokhalzen achter het stuur. Een chemische lucht die maar niet wilde verdwijnen uit de cabine, waardoor het leek alsof we continu langs weilanden reden waar synthetische mest was uitgereden. Het bootje zand dat we moesten leeg rijden, bleek niet 1 maar 2 bootjes te zijn die we moesten vol rijden *smiley die z’n schouders ophaalt* wen er maar aan, dat soort dingen gebeuren in dit soort werk. Het gaf mij de kans om jou op de korte stukjes wat beter te leren kennen. De interieurdesigner lijkt helemaal los te zijn gegaan, zonder erbij na te denken dat er met zulke auto’s gewerkt moet worden. Het stuur lijkt een sportstuur, maar de welvingen maken het niet makkelijker om bonnetjes erop te schrijven. De 50 tinten grijs uit de vorige cabine zijn voor een deel verwisseld door zandkleurig plastic dashboarddelen *smiley die met z’n ogen rolt* leuk grapje voor een zandauto maar de eerste zwarte vegen zaten er al op. Op een deel waarvan ik me niet kon herinneren dat ik het had aangeraakt. Het zal mij benieuwen hoe lang het beige ook beige blijft. Sommige dingen zijn hetzelfde gebleven, het stuur heeft nog steeds 4,5 rondje nodig lock tot lock, wat naar mijn smaak ook te licht gaat voor een auto van 50 ton. De spiegels zijn ook nog steeds absurd groot. Wel is het zicht daarin veranderd. Shirley was voorzien van een vierkante bak, maar bij jou loopt ie rond, waardoor ik steeds denk met een bulker op pad te zijn. Voordeel is wel dat ik nu goed zicht heb op het reflecterende stokje aan de knevel die de achterklep moet dichtknijpen, zodat ik kan zien of de achterklep dicht is of nog los hangt. Scheel heel veel onnodig op het knopje drukken en hopelijk ook veel ergerlijke blikken van machinisten omdat ik het ben vergeten. Het knopje van de automaat is niet veranderd, wel van plek gewisseld. Zat ie eerst nog naast de stoel, zodat er regelmatig zandjes en zoutjes tussen rolden, nu heeft de draaiknop een plek gekregen in het dashboard, naast de knop voor de sperren. Niet alleen greep ik vaak mis (kwestie van wennen), helaas moet ik nu ook steeds voorover hangen in de stoel om aan de knop te zitten, wat het manouvreren er niet makkelijker op maakt omdat de spiegels dan niet meer kloppen. Al met al hadden we een mooi eerste dagje.
Dinsdag konden we verder in het mooie werk. De planner stuurde ons naar de Westfrisiaweg. Voor jou is alles nieuw, voor mij al redelijk gesneden koek. Er was wat onduidelijkheid over de te rijden route. Voorheen moesten we alles buitenom rijden, nu dachten we dat we van werkvak 19 naar werkvak 25 binnendoor mochten. Dat betekende dat we via de Strip en een slingerend weggetje met overhangende bomen binnendoor naar de N302 reden, de andere provinciale weg door Hoorn, en via die weg reden we dan naar het viaduct bij Bovenkarspel. Zo tegen het einde van de middag kregen we bericht dat we die route nog steeds niet mochten gebruiken, en dus ging het laatste rondje via de ‘normale’ route: van de Strip via de nieuwe Westfrisiaweg naar Enkhuizen, rechtsaf en de provinciale weg volgen tot de rotonde bij Bovenkarspel. Voordeel van die repetitieve rondjes is dat ik jou een beetje kon uitproberen. Met de vorige automaat had ik regelmatig ruzie omdat die stug volhield dat je met 50 ton in de derde versnelling kan wegrijden. Jij probeert het nu in de vierde, zelfs als we tegen het kluffie op en met ingeschakelde sperren vanuit een zandkorrelmix bij de kraan proberen weg te rijden. Even laten smoren en hopen dat je zou terugschakelen, zoals ik de vorige nog wel eens manipuleerde, resulteerde helaas in een schaamteloze motoruitval *smiley met het schaamrood op de kaken* en dan kan je niet meteen doorstarten, eerst moet de sleutel een tikje teruggedraaid worden voordat de kabouters in de pringle-bussen onder de cabine weer aan het werk wilden. Ja het is voor beiden nogal wennen. Gelukkig wen je wel wat sneller aan mij, en aan de lading, want na een paar keer te hebben teruggetikt naar de tweede versnelling bij de kraan of een verkeerslicht, reed je de rest van de rit netjes weg in 2. Soms zelfs in 1, jij fanatiekeling! Ik heb het idee dat de computer ook wat beter snapt waar ie mee bezig is, het oppakken van een volgende versnelling gaat wat vlotter, en wanneer ik je weer van 4 naar 2 tik ga je sneller over van de ‘manueel’ naar de ‘automaat’-stand. De vorige bleef dan nog wel eens in ‘manueel’ hangen, waardoor je volgas in z’n 2 over het kruispunt kroop. Wat me ook opviel was jouw gedrag bij een ingeschakelde snelheidsbegrenzer. Hoewel ik eerst wat twijfels had, is het echt een handig knopje gebleken. Stel de snelheid in op ‘50’ en je rijd niet per ongeluk te hard door de bebouwde kom. Voor jou was dat blijkbaar te langzaam, want na een paar kilometer en een paar kruispuntjes begon je hinderlijk te stotteren. Of andere daar ook last van hadden, kon ik zo snel niet ontdekken. Een collega die ik erover belde, moest ik de werking van die begrenzer nog uitleggen, dus zijn oordeel dat zijn auto er geen last van had heb ik onder het kopje ‘misschien’ gezet. Na 11 rondjes was de pret voorbij en mochten we naar de zaak komen.
Om woensdag weer terug te keren naar de Strip. Nu moesten we dus via de langere route rijden, waardoor de machinisten aan beide kanten het wat rustiger hadden. Op de radio hoorden we gisteren dat er al wat informatie over Prinsjesdag is uitgelekt. Een Hollandse traditie, van tevoren verschijnen er dan wat berichten waardoor iedereen op z’n achterste poten gaat staan. Gister werd verteld dat er op de derde dinsdag van september bekend gaat worden gemaakt dat de zorgpremie met een tientje per maand omhoog gaat. Schande natuurlijk. Elk najaar stroomt veesboek weer vol met doorstuur berichten over hoe duur alles is en hoe schandalig de overheid ons aan het uitkleden is. ’s Avonds werd op het nieuws verteld dat de zorgpremie met 12 euro per maand gaat stijgen, dus hoeveel het precies word moeten we nog maar afwachten. Vandaag hoorden we op het nieuws dat steeds meer mensen te dik zijn. Niet gewoon een beetje stevig, geen zachte Rubens-rondingen, maar echt dik. Obesitas dik. Uit hetzelfde onderzoek bleek ook dat veel mensen zich daar niet echt druk om maken. Van de mensen die obesitas hebben, is 1 op de 5 zelfs tevreden met zijn of haar lichaam. Obesitas, dat is zeg maar dat je niet meer weet of je ‘zijn’ of ‘haar’ bent, omdat je dat onderdeel niet meer kunt zien onder je buiken. Dat je huffend en puffend uit je stoel op staat en je gewrichten pijn doen omdat er teveel speklaag op drukt. Van zulke mensen hebben we dus steeds meer in Nederland. Een andere groep specialisten uit het ziekenhuis liet weten dat er steeds meer mensen zijn met huidklachten, waaronder psoriasis. Geen jeukende rode vlekjes die vanzelf weer wegtrekken, maar serieuze klachten waarvoor je behandeld moet worden bij een specialist. De deskundigen lieten weten dat het waarschijnlijk komt omdat we te schoon zijn geworden. We boenen teveel goede bacterieën weg, we komen te weinig in aanraking met vieze bacterieën en bouwen daardoor te weinig weerstand op, onze huiden reageren daarop door te gaan jeuken en schilferen. In gedachten zie ik de dikke mensen met huidschilfers onder hun onderkin al boos op de bank zitten te vloeken dat Rutte hun leven zo duur maakt. Na 8 rondjes was de dag voorbij en toerden we terug naar de zaak.
Donderdag kregen we een ander ritje en moesten we wat vroeger op. In de schemer reden we naar Amsterdam waar we zand laadden, in de opkomende mist reden we naar Oosthuizen waar we onder aan een mooi motortoerdijkje achteruit een hekje door moesten, om onder aan de dijk een werkweg voor te bereidden. We konden kiezen uit 2 routes: via de verkeerslichten langs Purmerend en dan linksaf naar Oosthuizen, of via de nieuwe afrit vanaf het viaduct bij Purmerend Noord langs de sierbestrating en vele drempels naar het dijkje dat net buiten Oosthuizen ligt. Natuurlijk stond er wat file op de A7, ondanks die stremming reden we toch onze eerste 1000 kilometers samen. Al bijna een week samen op pad, een mooi moment om aan het einde van de werkdag de garage eens op te zoeken om de kleppen te gaan smeren. Ja het is niet netjes, maar ik ga je weer met je voorgangster vergelijken. Die had 22 smeerpunten, zo even uit me hoofd, op 4 na waren die allemaal aangesloten op blokjes die onder de bak waren gelast. Superhandig, in de garage hoefde je alleen maar een rondje om de auto te lopen met de opgevoerde vetspuit die uit het plafond vandaan komt, dan kon je met een kwartiertje weer buiten staan. Nu begon ik bij de mannen op kantoor, of zij me op weg konden helpen, want smeerpunten aan blokjes kon ik bij jou niet vinden. In een poging zowel grappig als pedagogisch verantwoord te zijn, werd er verteld dat ik zelf maar moest gaan zoeken *smiley die met z’n ogen rolt* hoe moet ik dan weten of ik wel alle punten heb gehad? Uiteindelijk vond ik er 18, waarvan 4 dubbele, en daarvoor moest ik ook nog eens ouderwets de bak in kruipen. Na 3 kwartier reed ik jou de garage uit en naar je plek, tijd om wat te rusten.
Vrijdag hoefden we niet naar Amsterdam, we mochten bij de trechter in Hoorn laden. Wel weer voor hetzelfde klusje als gisteren, Oosthuizen, onder aan het dijkje. We moesten steeds verder achteruit de zandbaan in, liftas omhoog en sperren ingeschakeld, lekker gasgeven en in de sporen proberen te blijven. Aan de ene kant lag een ruggetje grond, aan de andere kant een dieper gelegen sloot. Ze zeggen wel eens ‘hou de glimmende kant boven’, aangezien je nu ook nog echt glimt, moet ik dat ook wel doen natuurlijk. Het was een mooie route naar de zandbaan toe. Eerst lekker trappen over het Circuit van Hoorn, dan tussen de landerijen door, de dag vloog voorbij. Nu begon ook jouw remgedrag op te vallen, vooral de motorrem. Een verbetering ten opzichte van de vorige, die niet echt afremde. Tik ik nu het knopje aan, dan schakel je 2 versnellingen terug en lig ik bijna met mijn neus op jouw sportstuur. Soms dan, want af en toe neem je ook genoegen met een lafjes broaaarrrrp en vind je het de moeite niet om zelfs maar 1 versnelling terug te schakelen *smiley die achter z’n oor krabt* het is niet te hopen dat jouw mate van afremmen op de motor, word bepaald door algoritmes die mijn voetbewegingen en de stand van het gaskabeltje volgen. Mijn humeur heeft een schommelende beweging, niet alleen gedurende de maand maar zelfs op een dag kan het flink veranderen. Als jij dan ook nog eens gaat fluctueren, dan zou dat nog wel eens wat botsingen kunnen veroorzaken. Figuurlijk natuurlijk, want je beschikt ook gewoon over een voetpedaal dat soelaas biedt. Toch zou ik het fijner vinden als je altijd voluit remt, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben en kan ik altijd nog aangeven dat het een tikje zachter mag. Ondanks alle perikelen wel lekker radio kunnen luisteren. Een enkele keer mis ik dat CD’tje nog wel, maar met meer dan de helft van de voorkeuzezenders al ingevuld, is er genoeg verschillende muziek om op mee te zingen.
Zaterdag was een rustdag, tenminste, zo word dat omschreven. Na een beetje uitslapen was het tijd om te ontbijten en de weekendtas in te pakken. Wingman had afgesproken om bij vrienden langs te gaan, zo rond het middaguur. Geen probleem natuurlijk, maar ze wonen een anderhalf uur rijden verderop en ik heb in de ochtend nogal wat tijd nodig om gehaast te treuzelen. We waren er gelukkig precies op tijd voor een bakkie thee en een puntje appeltaart. Lekker bijkletsen en daarna door naar een andere uithoek van Nederland. Onder de rook van Rotterdam moesten we in de namiddag op een kade staan, waar een partiehboot klaar lag om de collega’s van Wingman een avondje bezig te houden. Alle werknemers en hun +1’s werden welkom geheten met een hapje en drankje in de grote zaal, na een speech van de directie en een veiligheidsinstructie gingen de tussendeuren en buffetten open, waarna het publiek over 3 verschillende dekken kon struinen om onder het genot van live muziek diverse hapjes kon proeven. Natuurlijk lag onze lat vrij hoog, na de theatershows die we op de cruiseboot hadden gezien. Gelukkig hier geen Noorse disco met Pia Pijngrens, maar een Nederlandse disco met een band die verzoekjes speelde, van stevige rock tot moderne dance en een lekker gay plaatje omdat die het altijd goed doet op de dansvloer. Struinend over de diverse dekken spraken we diverse collega’s die hun collega’s nu eens van een andere kant zagen. En kwam ik erachter dat ze ook fruitbier hadden *smiley die over z’n buik wrijft* helaas pas nadat ik al had geproefd van het Jupiler-van-de-tap en de witte wijn die net niet zoet genoeg was. Na een toegift van de band, meerde de feestschuit weer aan, na de loterij en een laatste woordje werden we weer vrijgelaten. Wingman met een grote prijs in zijn handen, hij had op de valreep de hoofdprijs weten binnen te slepen. Of hij er echt blij mee was, wisten we niet, hij zag later pas dat het om een ballonvaart ging *smiley die grinnikt in z’n knuistje* zie daar maar eens een +1 voor te vinden!
Zondag konden we lekker aansluiten en met een beetje zoeken naar een vrije plek, aanschuiven voor het ontbijtbuffet. Omdat we zo ver van huis waren, hadden we maar een hotelletje geboekt. Lekker zo’n mini-vakantie. Nog even napraten en daarna in de auto om op tijd te zijn voor de Formule 1 race in Singapore. Een circuit met 23 bochten in een warm land. Weinig lange rechte stukken waar de Rode Stieren voorbij gereden kunnen worden, dus er werd veel verwacht van onze Max en zijn maatje Ricciardo. We waren mooi op tijd voor de voorbeschouwing, lekker languit voor de tv met een katertje tussen ons in. Hamilton had zijn Zilveren Pijl naar de eerste startplaats gekatapulteerd, naast hem de Rode Stier van Verstappen, daarachter het wilde gebries van Vettel’s Steigerende Paard, de andere Zilveren Pijl van Bottas, Raikkonen, Ricciardo en de rest van het veld. Vorig jaar was de race voor de Nederlandse fans voor de eerste bocht al afgelopen, nadat de 2 coureurs in rode overalls Verstappen sandwichten en er meerdere auto’s op de uitloopstrook eindigden. Nu was Max niet helemaal goed weg, de strijd ging neusring aan bit terwijl Hamilton afstand nam. In de rijlijnen wist Max zijn tweede plaats te behouden, maar op snelheid kwam Vettel er toch voorbij gegaloppeerd. Daarachter waren het de roze auto’s van Force India die in een akkefietje terecht kwamen, waardoor Ocon zijn bolide tegen de muur zette en moest afzwaaien. De safety car werd in de eerste ronde tevoorschijn gehaald, en bleef 4 ronden aan kop, waarna Hamilton het tempo weer kon aangeven. De eerste pitstop was van Sirotkin, die een neuspiercing uit de voorbumper moest laten verwijderen. Rondes later was Vettel de eerste in de top die naar de bandenboer ging, een zogenaamde ‘undercut’, in de hoop dat de koploper daarna ook naar de pits komt en je hem in de tussentijd daardoor kunt inhalen. Vettel hoopte waarschijnlijk op nog een safety car, en ging niet voor de meest duurzame banden. Niet lang daarna koos Hamilton juist wel voor die banden, zodat hij de race in theorie zonder verdere pitstops kon uitrijden. Verstappen kwam daardoor even aan kop te rijden, moest ook even klauwen bekappen en was precies snel genoeg terug op de baan om de plek voor Vettel weer in te nemen. De rest kwam ook binnen voor nieuw rubber, er was nog een kleine touché hier en daar, ik keek een paar ronden met alleen de oren open en opeens zaten we al in het laatste stuk van de race. Vettel was banden aan het sparen omdat hij zich geen tweede pitstop kon veroorloven, Verstappen had daardoor ruimte achter zich om rustig vooruit te kijken naar de achterblijvers die Hamilton een beetje afremden en in die volgorde reden ze naar het podium. Bottas, Raikkonen en Ricciardo volgden, een half rondje daarachter Alonso die eerste werd van de B-teams en daarna niks meer want de rest van het veld was allemaal ingehaald en dus al afgevlagd *smiley die in z’n handen wrijft* nabeschouwing! Max vertelde nog even over zijn problemen met de versnellingsbak, als je dat zo hoort dan valt het met jouw bak nog wel mee Babette.
Nu het stukje onlijn staat kan ik weer voor de tv gaan zitten, want vanavond gaan we zien hoeveel brieven de boer(inn)en in Boer Zoekt Vrouw hebben gehad. Fijne avond en tot morgen!
){kind=link}