Beste Babette, na dat rondje paardrijden door de duinen, was een tijdje bankhangen wel fijn. Konden we mooi de Formule 1 race in Rusland terugkijken. Eerst de voorbeschouwing, met grappige filmpjes over de verdachte verjaardagstaart van Max, dan door naar de race. De Zilveren Pijlen stonden vooraan, gevolgd door de 2 Steigerende Paarden, daarachter de rest van het veld. Zowel de Rode Stieren als de Pinkenbulletjes stonden in de top 10 vanaf de achterkant gezien. Verstappen op 19, net voor Hartley, Ricciardo een paar plaatsen daarvoor. Vanwege vernieuwde technische onderdelen hadden ze straf gekregen in de vorm van het opschuiven van de startplaatsen *smiley die in z’n handen wrijft* dat zou een mooie inhaalrace moeten gaan worden, zo was de gedachte! Helaas viel dat nogal tegen. In 2 ronden tijd dook Max de top 10 alweer in, zijn spectaculaire inhaalacties moesten we in de herhaling in slowmotion bekijken. Nadat de hele kopgroep de pits in dook, kwam Verstappen even vooraan te rijden, om na zijn bandenwissel weer terug te keren naar de vijfde plaats, voor teammaatje Ricciardo. Bottas ging als een malle met zijn Zilveren Pijl. Pole position en aan de leiding, tot hij na het bezoek aan de pits de koppositie weggeeft aan Hamilton. Hij was in de overtuiging dat hij, als Hamilton niet heel veel zou uitlopen, die plek weer terug zou krijgen. Volgens de boordradio werd er anders besloten. Zelfs voor mannen die niet aan emoties en dat soort ongein doen, was dit duidelijk een ongemakkelijk en pijnlijk moment. Dat moment werd verder opgerekt toen er handen geschud moesten worden met Poetin en zijn tolk, waarna we 2 beduusde mannen op het podium zagen staan. Vettel had zijn Steigerende Paard naar de laatste trede op het ereschavot weten te sturen, en stond daar met de glimlach van een man die weet dat er nog een heel klein kansje is op een kampioenstitel.
Na zo’n sportieve en ontspannende dag, mochten we maandag weer aantreden op het werk. Langs de Westfrisiaweg, op een gedeelte van de oude weg dat als depot en parkeerplaats word gebruikt, mochten we samen met een collega grove en fijne brokken puin laden, om af te voeren naar het stort bij Middenmeer. Een rustig ritje via de Westfrisiaweg en de A7, en vanwege een ongeluk in de file op de A7 via de rotondes van de Markerwaardweg. Na een half dagje waren we klaar. De uitvoerder had in samenspraak met de planner voor een korte werkdag gezorgd, want die middag wilde de planner ons op een andere belangrijke klus hebben: de vlootschouw *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, het weer zover, de winter komt eraan. Sterker nog, bij sommige steunpunten is die winter vandaag al begonnen. Wij moeten vanaf 1 november klaar staan om de wegen begaanbaar te houden. Een jaar of 12 geleden begon ik met mijn eerste winter bij de strooiploeg. Dat stelde niet veel voor, ik was ‘curatief’ en werd alleen ingezet bij sneeuwval. Het jaar daarop, als ik me goed kan herinneren, ging ik naar ‘preventief’, wat betekende dat ik bij elke mogelijke dreiging van bevroren wegen de weg op ging. Voor jou is alles nog nieuw, mensen in mijn omgeving weten inmiddels dat afspraken in de winter onder voorbehoud zijn, Wingman heeft maandenlang een BOB zonder erom te hoeven dobbelen, want de alcohol kan ik beter laten staan. En wanneer hij een biertje meer drinkt, heeft ie minder last van mijn gestress of de telefoon die midden in de nacht rinkelt. Maar goed, de vlootschouw dus. Eerst reden we naar de zaak om jouw achterklep te verwijderen en een dubbele bodem in de bak te leggen. Omdat jouw bak aan de onderkant rond loopt, is ie te smal voor de strooier, wat de garage netjes heeft opgelost door een brok ijzer in elkaar te lassen, waarop de strooier komt te staan. Daarna toerden we naar de Middenbeemster, waar vorig jaar het steunpunt was, om de boel op te laden en meteen te verhuizen naar het oude maar helemaal opgeknapte steunpunt in Heerhugowaard. Elk jaar is het weer spannend, past alles en werkt alles nog? Er waren 2 monteurs van de verschillende merken strooiers en schuivers aanwezig om te helpen en te repareren, en natuurlijk de 2 coördinatoren die de chauffeurs bellen wanneer we op pad moeten. Het was een chaos, zoals elk jaar, maar wel op een ontspannen manier. Met het zonnetje erbij waren we lekker aan het studderen. Het terrein is eigenlijk veels te krap voor al die grote vrachtwagen, met een beetje passen en meten kon iedereen zijn strooier en schuiver vinden en opbouwen. Alleen bij ons ging het wat moeizamer. Samen met de collega die ook een nieuwe auto heeft gekregen, en dus ook zo’n dubbele bodem heeft, zouden we week-op-week-af gaan rijden. Zelfde auto, zelfde strooier die dan op de hoogte aangepast kan worden. Alleen klopte de breedte niet *smiley die met z’n ogen rolt* zowel links als rechts kon er een nageltje tussen, terwijl dat normaal gesproken een vuist is. Er stond 4 man achter de auto om alle kanten in de gaten te houden, want schade is duur. Na een klein uur stond de strooier bij de collega in de bak, stekkers aansluiten, rondje rijden om alles te testen en weer afbouwen. Hij pikte de schuiver op terwijl wij aan het stoeien gingen om de strooier in jouw bak te krijgen. Na 3 kwartier konden de zwaailampen aan en toerden we naar Heerhugowaard, waar al een aantal collega’s al op de Lange Balk waren aangekomen. Het was druk, het onbekende terrein leidde tot een beetje zoeken, maar gelukkig waren er muffins en brownies geregeld *smiley met kruimels op z’n kin* vol bewondering keken we rond in de kantine van het nieuwe pand. De keuken miste een la, theezakjes waren al bijna op, de plafonds waren immens hoog en toch was er maar ruimte voor 1 toilet, maar laten we positief blijven: de houtlook op de muren zag er waanzinnig goed uit. Behalve veel hoge piefen van de diverse bedrijven die bij het steunpunt en het strooien zijn betrokken, liepen er ook wat mensen van de krant rond. Er werd gefilmd, niet voor de krant maar voor internet, en omdat ik nogal opviel als enige vrouw tussen de mannen, werd ook ik nog even gevraagd voor een klein interviewtje *smiley die begint te blozen* inmiddels waren bijna alle strooiers en schuivers afgebouwd, tijd voor een praatje over veiligheid. We moeten reflecterende kleding dragen, en een helm, en we mogen niet zonder begeleiding achteruit rijden vanwege de kans op ongelukken en schades. Op mijn vraag of er ook bijrijders komen, zodat de strooichauffeurs tijdens het rijden hun ogen op de weg kunnen houden en niet op de bedieningskastjes hoeven te kijken, kon nog geen antwoord gegeven worden. Na nog een laatste kadetje, krentenbol en 2 muffins te hebben meegegrist, werd het tijd om jou dan eindelijk te verlossen van de strooier. Lang verhaal kort (ben je lekker op tijd mee) het was 8 uur geweest voordat ik jou die avond in de hoek zette, en of we eigenlijk wel konden gaan strooien, dat was nog onzeker.
Dinsdag mocht jij met een andere chauffeur op pad, ik had namelijk alweer vakantie. Je weet: een ontspannen vakantie begint met een goede voorbereiding. Oftewel ik was die ochtend als een malle door het huis aan het rennen om de koffer in te pakken, de koekenpan, de boekies, tandenborstel niet vergeten. Zusje zou mij op komen halen samen met Nichtjes, net daarvoor ging ik nog even op versnelde manier van de trap af en met een paar kleine schaafwondjes kon ik de meiden verwelkomen. Konijntje aaien, spullen in de auto en gaan. De reis ging naar Texel, de boot slechts om het uur, dus we waren precies op tijd om nog een tijdje over de parkeerplaats te lopen en in de verte te turen of de boot er al aan kwam. Het was een enorme belevenis voor de Nichtjes, met de auto in de boot *smiley met opengesperde ogen* en daarna ook nog eens bijna uit je bontkraag waaien op het panoramadek, wat een verhalen! Na wat werkzaamheden en zelfs een file kwamen we aan bij het vakantiehuisje-in-ouderwetse-boerderij-stijl, waar Moeder, Tante, Oma en andere Zusje al een dag eerder waren begonnen met de vakantie. Aan de grote tafel genoten we van de lunch, waarna we een safari deden op het park. Op zoek naar de grote speeltuin zagen we de konijnen hard wegrennen voor de nichtjes, die er luid roepend “Aaien! Aaien!” achteraan hobbelden, en kwamen we ook een paar kleinere speeltuintjes tegen, die we natuurlijk allemaal uit moesten proberen. Uiteindelijk vonden we dan de grote speeltuin met het springkussen en de kabelbaan, waarna we weer terug konden naar ons boerderijtje voor het eten en een avond Say Yes To The Dress *smiley die zich nog eens uitrekt* heerlijk ongestoord vrouwenprogramma’s kijken met Fred van Leer, zonder gezeur van kerels op de bank er tussendoor.
Woensdag gingen we op excursie naar het Juttersmuseum. Tijdens het schoolkamp met groep 8 was ik daar ook al eens geweest, nu leek het veel groter. De verhalen over vergane schepen en vooral de mensen die daarmee ook waren verdwenen, of later aanspoelden aan een kust, kon ik me ook niet echt herinneren. Indruk maakte het wel. Natuurlijk, alle spullen die er waren uitgestald in diverse schuren, en de verhalen erbij over containers met tv’s en gezonken autocarriers, waren erg leuk om te zien en te lezen, maar de boten die waren gezonken, mensen die overboord waren geslagen, een onderzeeër die vertrok maar nooit op bestemming aankwam zonder dat er ooit bekend is geworden wat er is gebeurd onderweg, maakten nog veel meer indruk. In de achterkant van een terreinwagen was een tv geplaatst, waarop we beelden zagen van de reddingsbrigade. Eerst de sloepen in zwart wit, waarin vele mannen tegen de golven in de zee op probeerden te roeien, de boten die groter werden en met paarden te water werden gereden, de paarden werden vervangen door rupsvoertuigen, de riemen en zeilen door motoren, er kwam meer kleur in beeld, er werden boten gebouwd die uit zichzelf weer rechtop draaiden wanneer ze omsloegen, maar het blijft een risicovol vak. Met de hoofden vol van alle verhalen en informatie reden we door naar een prullaria-winkel, waar ik me moest inhouden om niet met tassen vol rommeltjes en gebbetjes thuis te komen, zodat mijn huis er straks ook uit gaan zien als een uitdragerij. De Nichtjes zochten het veilige water op van het zwembad, de oudste Zussen doken samen de keuken in, en ik kon eindelijk rustig op de bank liggen en boekie lezen.
Donderdag stapten we weer in de auto, ditmaal om zeehondjes te bekijken in Ecomare. Eerst maar eens een parkeerplek vinden, daarna konden we achter de Nichtjes aan naar binnen rennen. Zeehondjes! *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* maar niet voordat je door de hal bent gelopen die vertelt over de geschiedenis, waar een grote harige mammoet staat, en opgezette vossen, konijnen en muizen in vitrines leven. Zeehonden opvangen, beter maken en weer uitzetten is slechts een klein deel van wat er daar is te zien. Niet alleen voor de groepachters die er rondrenden, maar ook interessant voor alle andere Nederlanders, was de hoek waar een snackmuur, supermarkt en CSI crime scene waren nagebouwd. Eten we straks zeewier, omdat we in zout water moeten telen en het land begint op te raken? Wat eten de vogels en vissen op het wad? En waarom moeten wij geen afval zomaar laten slingeren? Aangevreten zeehonden in de crime scene, menukaarten met visjes en krabbetjes, dode vogels met daarnaast de maaginhoud van stukjes plastic, het was zeer interessant om al die bordjes te lezen. Tot groot ongenoegen van de Nichtjes, die nog niet kunnen lezen en vooral dieren willen zien. Dus gingen we de trap af naar het aquarium, liepen we weer naar boven om te zien hoe de bruinvissen worden gevoerd, bleven we nog wat treuzelen tussen de grijze zeehonden en gewone zeehonden (die allemaal leken te zijn voorzien van ‘laserogen’) om te kijken hoe de jonge opgevangen zeehondjes werden verwend met een vis-ijs *smiley die grinnikt in z’n knuistje* en hoe je die arme beesten zag denken ‘IJs? Met dit weer? Ik zwem mooi de andere kant op’. Na een korte schaft liepen we nog even door de walviszaal, daarna werd iedereen weer ingeladen en reed Zusje voorop via een toeristische route naar een oud dorpje waar we nog even mochten sjoppen. Met een aangename vislucht in de auto weer terug naar de vakantie-boerderette, tijd om het avondeten in de oven te gooien.
Vrijdag begon het net een beetje te wennen, met z’n allen ontbijten, mekaar helpen met brood snijden en thee inschenken, alsof deze 8 vrouwen van 4 generaties al jarenlang zo leefden. Jammer genoeg was het de laatste ochtend, dus na het ontbijt ging iedereen als een malle door het huis heen om de spulletjes weer bij elkaar te zoeken. Boekies werden uitgewisseld, tandenborstels en tandpasta’s tussen de zelfgemaakte washandjes vandaan getoverd, nog snel even koffie drinken zodat we de laatste koekjes op konden maken, koffers en tassen in de auto’s proppen, en op pad. Zeg je ‘Texel’, dan zeg je ‘Boer Jan’, dus reden we niet rechtstreeks naar de boot, maar via zijn boerderij. Daar aangekomen voelde ik me plotseling wat voyeuristisch. Als bakvissen de auto uitrennen om met hem op de foto te gaan, zo erg waren we nog niet, maar het idee dat het uiteindelijk gewoon mensen zijn die een bedrijf runnen, terwijl wij lief (Boer Zoekt Vrouw) en leed (Onze Boerderij) van hun hebben kunnen volgen, deed mijn aandrang om foto’s te willen maken nogal temperen. Natuurlijk zijn er wel foto’s gemaakt in de stal. Terwijl Boerin Rianne bezig was met de paardenboxen, liepen wij langs de boxen met varkentjes, konijnen en puberende lammetjes. Alles moest even geaaid worden, tenzij een varken zijn natte neus tegen de hand van Nichtje drukt, dan moeten we doorlopen naar het volgende hok *smiley met opengesperde ogen* wat zijn die varkens groot en lomp, als je zelf amper boven het hekje uitkomt. Via een gangetje kwamen we bij een balkon uit, vanwaar we uitkeken over de stal met schapen. Wat voor schapen? Oudere lammeren? Rammen? En waarom hadden die in dat ene vak allemaal een groene streep? Helemaal vergeten te vragen natuurlijk. Door naar het winkeltje. De stal met melkschapen is afgesloten voor publiek, wel keken we even om het hoekje van de 2×14 zij-aan-zij melkput, die nog korter is dan Vaders 2×6 visgraat melkput. Met tassen vol lamsvlees, schapenkaas, wolvette cremè en souvenirs liepen we weer naar buiten. Rianne vertelde ondertussen enthousiast over hoe het nou werkt, met schapen in plaats van de koeien die we zijn gewend, over de camping die ze ook nog hebben, dat de koeienkaas bij hun buren vandaan komt, en dat ze van plan zijn om de kinderboerderij binnen nog wat uit te breiden *smiley die in z’n handen wrijft* alle reden om nog eens terug te keren naar dat mooie eiland! Eerst maar eens terugkeren naar het vaste land. In de file van de boot af, zo snel mogelijk een parkeerplaats zoeken en onder de rook van het Marinemuseum lunchen. We hadden nu wel even genoeg bordjes gelezen, de groep viel uit elkaar en ieder ging weer terug naar haar eigen gezin in haar eigen huis.
Zaterdag werd ik niet wakker naast Tante, maar naast mijn eigen Wingman. Hij had ook een drukke week gehad, nu konden we samen weer lekker uitslapen. Even brunchen en weer in de auto, dit keer naar de fotografe, die uit een bulk van 900 foto’s voor ons een boek probeert samen te stellen van de bruiloft. Even de foto’s nalopen, even kijken of je in die lichtintensiteit of die wilt printen *smiley die z’n schouders ophaalt* gelukkig zat ik met pro’s aan tafel, want het verschil was voor mij niet te zien. Wingman gaf me wel alle ruimte om een kaft uit zoeken, met ingestanste of geprinte letters? In zwart, zilver of goud? Opeens waren we 3 uur verder. Dan konden we ook nog wel even doorsteken naar Vader en Moeder toe, die waarschijnlijk net aan de koffie zaten. Een foto met de verkeerde lichtintensiteit prijkte op het dressoir, terwijl Moeder nog eens met de koektrommel rond ging. Lekker bijkletsen, maar ook tijd om te gaan melken. De grote gevlekte schapen wachten niet graag, dus zwaaiden we weer af om thuis lekker te chillaxen voor de tv, met een smakelijk stukje worst van Boer Jan en een lekker biertje erbij.
Zondag weer uitslapen, en natuurlijk Formule 1. Na Rusland was het nu tijd voor Japan, het circuit van Suzuka, waar eerder dit jaar de motoren al overheen zijn geracet. Gesponsord door Honda, gespannen voor de prestaties van de Renaultmotoren. In de kwalificatie zagen we de regen langzaam over het circuit trekken. Heel langzaam. Natuurlijk waren de Zilveren Pijlen en Steigerende Paarden door naar Q3, waarin de startvolgorde voor de top 10 word bepaald. Verstappen zette zijn Rode Stier daar ook tussen, maar teammaat Ricciardo bleef door motorpech in Q2 hangen, en zou startten vanaf de vijftiende plaats. Doordat er langzaamaan regen over het circuit kwam, lieten Vettel en Raikkonen de kalkoenen onderbinden, helaas zetten hun Paarden daarmee geen goede tijd neer, tijdens het wisselen naar slicks begon het harder te regenen en was er geen tijd meer om terug naar intermediates te gaan, waardoor ze geen goede tijd konden zetten. De Zilveren Pijlen van Hamilton en Bottas schitterden natuurlijk vooraan, gevolgd door de Rode Stier van Max, daarachter Raikkonen, dan Grosjean met zijn Haas, de grote verrassingen Hartley en Gasly die hun Pinkenbulletjes de top 10 in wisten te krijgen, Vettel die de kans op een kampioenstitel nog verder zag slinken, en Perez en Leclerc die de top 10 completeerden. De start ging goed voor Verstappen, Hamilton pakte de leiding, Bottas ging mee en Max kon aansluiten. Vettel kwam meteen al een paar plaatsen naar voren. Behalve Magnussen en Leclerc, die mekaar raakten waardoor Magnussen een lekke band opliep, kwam iedereen zonder schade door de eerste ronde. Tenminste, tot Max een klein foutje maakte met zijn Rode Stier, een bocht moest afsnijden over het vuile gedeelte en daarna tegen Raikkonen aantikte die niet kon wachten om een veiligere lijn te pakken. Vettel maakte van de situatie gebruik en kroop naar plek 4, Max kreeg 5 seconden straf aan zijn race-overall. Niet lang daarna viel Magnussen uit doordat hij met de lekke band zo hard had gereden, dat er ook een paar onderdelen van de auto af waren geslagen. Wat ook zorgde voor een safety car, zodat de baan veilig geveegd kon worden. In het wel of niet weer starten daarna tikte Ericsson nog even tegen zijn teammaatje van Sauber Romeo, Leclerc. Net een nieuwe neus erop, nu weer schade aan de kont *smiley die met z’n ogen rolt* Vettel kwam met zijn Steigerende Paard voorbij de Rode Stier van Max, maar tikte hem in de flank aan. Max ging wijd maar Vettel bijna in de rondte, en hij zag het hele veld aan zich voorbij trekken, voordat ie weer kon aansluiten. Inmiddels had Ricciardo zijn Rode Stier ook de top 10 in geleid, terwijl de Pinkenbulletjes langzaamaan wat afzakten. In ronde 22 dook Verstappen naar binnen om klauwen te laten bekappen, en kwam hij met nieuw schoeisel net voor Raikkonen weer op de baan. Boven in beeld zagen we dat Alonso en Stroll 5 seconden straf kregen, de ene had ‘de baan verlaten en voordeel gepakt’, de ander een ‘ongeluk veroorzaakt’. Vettel echter kreeg geen straf voor het ‘veroorzaken van een ongeluk’ bij Max. Inmiddels was Ricciardo ook weer aangesloten, hij reed op een nette vierde plaats achter zijn teammaatje, een inhaalslag van 11 plekken. Vettel kroop ook weer terug de punten in. Hulkenberg was de tweede uitvaller, hij parkeerde zijn auto met het Wybertje op de neus definitief in de pits. Niet veel later stopte ook Leclerc ermee, waarschijnlijk vanwege de schade na de aanrijding. Hij parkeerde zijn Sauber Romeo in de berm. Verstappen kwam al dichter bij Bottas, die wat werd opgehouden door langzamere rijders die op een rondje werden gezet, maar gezien de technische staat van de auto wilde hij niet alles op alles zetten om de tweede plek nog te kunnen pakken. Uiteindelijk ging Hamilton als eerste de finishlijn over, gevolgd door de Zilveren Pijl van Bottas. De 2 Rode Stieren volgden met Verstappen voor Ricciardo, daarna de 2 Steigerende Paarden waarbij Raikkonen voor Vettel onder de geblokte vlag doorreed, gevolgd door de rest van het veld. Een mooie race, nu nog even over veesboek struinen tot Boer Zoekt Vrouw begint, en dan is het weekend alweer voorbij.
){kind=link}