Beste Babette, maandag begon anders dan anders. Meestal pak ik jouw sleutel en de bon en rijd dan in alle rust naar het werk, soms mag ik aanschuiven in een carpoolauto, nu kregen we een bijrijder mee. Een stageloper, een fijne jonge snaak die alle facetten van het bedrijf zou doorlopen, maar die door een arm in het gips werd veroordeeld tot een week meerijden in de vrachtwagen. En zijn eerste dag was met iemand die afgelopen zaterdag net een gezichtspeeling had gehad, waardoor hij ’s ochtends werd verrast met een nors goejemogguh en een verlept halloweenmasker. Tot grote pret van de collega’s en machinist op het werk, want wat zijn die vrouwen toch een rare wezens dat ze zichzelf dit aandoen *smiley die zit te mokken* wacht maar tot mijn snor er is afgerimpeld, onder die laag losse vellen schuilt een strak en glanzend vers huidje! Terwijl ik de drang om continu aan mijn gezicht te krabben probeerde te onderdrukken, reden we grond vanonder een gesloopt gebouw in Hoorn naar het land van een boertje in Kwadijk. Op zondag wil je die route met de motor mooi binnendoor rijden, rijd je met 50 ton rond dan pak je liever de snelweg en provinciale weg om daarna via het dorpje en een veredeld fietspad in het midden van nergens uit te komen. De mist benam ons het zicht enigszins, maar tussen de flarden door zagen we nog iets van de uitgestrekte landerijen waar de boeren nog echt boer zijn. Dat merkten we ook bij het voorlaatste rondje, toen 1 van de zware roodbonte koeien op het hoekje land op haar zij draaide en nogal begon te puffen. De bevalling was begonnen, de eerste ballon met vruchtwater kwam al naar buiten. We waarschuwden de boer, die blij verrast was dat mensen nog steeds op dat soort dingen letten, en reden verder. Bij het laatste rondje was de koe, samen met haar 2 vriendinnen, al naar binnen gehaald. Ook fijn voor de koe die even een uitstapje in de sloot had gemaakt, en waarvan alleen de ruggegraat nog roodbont kleurde boven de zwarte vacht. Om de flexibiliteit van de chauffeur nog eens te onderstrepen, en een eventuele file op de A7 te omzeilen, toerden we binnendoor terug naar de zaak. Kon hij thuis vertellen over bevallende koeien en ik eindelijk ongestoord aan mijn velletjes frunniken *smiley die opgelucht zucht*
Dinsdag was van een heel andere orde. Omdat het met jou niet helemaal lekker ging, had de garage een andere auto opgebouwd voor het strooien. Een trekkertje, lekker flexibel, dat wel, maar de strooier moest nog wel aangepast worden op die nieuwe rijhoogte, of rijlaagte. Jij ging met een andere chauffeur op pad, ik wandelde op het gemakje om half 8 bij de planning binnen. Sleutels pakken, trekker zoeken en op naar het steunpunt. Bij het instappen ging ik 3 auto’s terug in de tijd *smiley met opengesperde ogen* het dashboard herinnerde ik me nog van Gina a.k.a. Poekie, en hoewel de collega’s er graag grapjes over maakten, zag ze er bij haar vertrek wel wat beter uit dan deze casco-sleper. Het rijden was even wennen, want ook de mapping van de automaat ging een paar generaties terug, in combinatie met de lichtgewicht auto en de flexibele vering betekende het dat ik letterlijk strak in het tuigje hing bij het nemen van bochten en rotondes. De monteur was al aanwezig, en onder toeziend oog van de vele leasebakken die over het terrein reden, knutselden wij de steunpoten en het staartstuk op maat. Lichten testen, rondje rijden, duim omhoog, afbouwen. Het ging zo vlot dat ik er niet eens meer aan had gedacht om even de kantine in te lopen, om te kijken of de keukenlade al was gemaakt of de theezakjes waren aangevuld. Terug op een leeg terrein kon ik mijn compaan voor de koude winterdagen weer in de hoek zetten. De planner bood met zijn allerliefste gezicht nog een ritje aan naar Laag Soeren, om daar een cascotrailer op te pikken, maar omdat er niemand in de buurt was om mij bij zo’n serieuze trailerrit te begeleiden, sloeg ik die aanbieding af. Lekker naar huis, het wassie draaien dat van het weekend was blijven liggen, boekie lezen op de bank met toch wel een klein schuldgevoel omdat de collega’s allemaal aan het zwoegen waren. Toen het boekie voor de tweede keer in mijn gezicht sloeg tijdens het dommelen, vond ik het mooi geweest. Tijdens het stofzuigen laatst leek er wel wat viezigheid langs de kozijnen te zitten, tijd om de ramen in de slaapkamer eens te lappen en de kozijnen weer wit te maken *smiley die begint te kokhalzen* nee wit is absoluut niet mijn kleur, maar omdat Wingman de laatste tijd ook al wat hoesterig was, moest de ruimte nu misschien dan toch maar ondergedompeld worden in zo’n ranzige schoonmaaklucht om de zwarte schimmels weg te boenen. Geloof me, het staat allemaal op het lijstje om nog eens vervangen te worden, maar kunststof kozijnen zijn pittig aan de prijs en tot die tijd functioneren ze nog goed. Net zoals de nu weer witte plankjes en wasbak in de badkamer. Make upresten, losse haren en afgebladderde velletjes verdwenen in het putje. De potjes lichamelijk schoonmaakmiddel werden weer teruggezet op hun plek *smiley die in z’n handen wrijft* ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat het Wingman opvalt dat er iets is veranderd *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* en of hij er wel iets van wil zeggen, want die avond was ik zo stom om hem spruitjes voor te schotelen.
Woensdag was de schoonmaakpret weer voorbij, de andere chauffeur had jou in Amsterdam achter gelaten, dus carpoolde ik in alle vroegte met de collega’s mee. De planner had na mijn werkweigering gisteren een heerlijk ritje voor ons uitgezocht: samen met 4 collega kiepers zand laden in Amsterdam en dat ergens anders in Amsterdam weer lossen. Op het laadadres was ik al eens eerder geweest, de fijne jonge snaak die de bonnen uitdeelde, had ook een routebeschrijving. Volgens een witgrijze kaart met wat onzichtbare straten, konden we zo de grijze streep volgen tot aan het kruisje. Via niet bestaande wegen die langs de opgebroken leidde waar de navigatie ons heen stuurde, kwamen we bij een grote zandvlakte aan. Kranen, shovel en een trekker, alles was aanwezig om de chaos van de stad een beetje op afstand te houden. We reden van rustige bubbel naar rustige bubbel, dwars door de stad heen met alle prikkels, geluiden, dwarrelende fietsers en overstekers die stug de zebrapaden negeerden. Na de eerste schaft trok ik het niet meer, we doken de ring A10 op en omzeilden zo een hoop van die drukte. Helaas kwam de drukte van de weg ook naar het werk toe. Om bij de kraan te kunnen laden, moesten we het hek binnenrijden en via een kort platenbaantje naar de machinist toe draaien. Daar tussendoor reden andere auto’s met korrel en was een shovel lekker aan het studderen. Ging heel harmonieus allemaal, tot er een heistelling opdook, die precies voor de inrit van de dieplader af moest komen *smiley die zit te tandenknarsen* dan eerst maar pauze houden, om vanuit de keet te kunnen zien hoe het gevaarte het werk op rupste. ’s Middags lekker doorrijden? Nou nee, want elke heistelling heeft meerdere vrachten aan accessoires mee, en ook die moesten precies voor onze inrit door de shovel van de oplegger getild worden. Zo werd de tiende vracht ons door de neus geboord, maar waren we wel lekker op tijd voor de volgende opdracht. Nadat jouw camera binnen 2 maanden al was gesneuveld, was er een nieuwe ingebouwd. Helaas filmde die in spiegelbeeld, waardoor het achteruitrijden een beetje op een mindfuck begon te lijken. Nu kreeg je dus weer een nieuwe camera, en kon ik meteen even bij de hoofdmonteur over de balie hangen om wat vragen te stellen. Dat het stuur naar links afwijkt, dat schijnt normaal te zijn. De auto heeft wat kilometers nodig om te zetten, straks een keertje laten uitlijnen, stuur recht laten zetten, niks meer aan de hand. Maar het rare brommen en het snelheidsverschil wat heel lichtjes voelbaar is wanneer je op de cruise control rijd, en het rare inhouden en weer gas geven, wat jij graag doet wanneer ik de snelheidsbegrenzer heb ingeschakeld, daar had ie nog niet eerder van gehoord en wist ie dus ook geen oplossing voor. We waren al bijna zover dat ik begon te twijfelen of het niet tussen mijn oren zat *smiley die een witte bloes aantrekt* is er verder dan echt niemand die zoiets opmerkt?
Gelukkig had de planner nog wel iets anders om tussen mijn oren te stoppen, want ‘s avonds moest er nog even een cursus gedaan worden op de computer, voor het werk waar we donderdag zouden beginnen *smiley die wit wegtrekt* een cursus ‘veilig werken’, dat je het gereedschap aan je moet vastbinden, als je een ladder op gaat, zodat het niet kan vallen en je er iemand mee dood kan maken. Of dat je een gebied met een bepaald risico alleen mag betreden via de ingang tussen de geelzwarte afzetting en pas nadat je dat bij iemand hebt gemeld in een groen pak die nogal nors kijkt. Terwijl Wingman een 100% score voor mij regelde, was ik de keuken ingedoken om het eten klaar te maken. Veilig werken gaat volgens mij meer over gezond eten, goed slapen en uitgerust genoeg zijn om helder te denken, want elke sukkel weet dat je niks moet aanraken waar stroom op staat en dat je niet in een diep gat moet lopen. Maar goed, donderdag stonden we daar dus, 3 collega’s met een handtekening op een certificaatje, en konden we zonder verdere vragen het werk op om bij de shovel te gaan kiepen. Het zand werd geladen bij de loswal in Schagen en via 8 rotondes reden we naar het trafostation-in-wording. Hoewel de buurt een tijd bezig is geweest om het tegen te houden, ben ik blij dat het er komt. Dit gebied zit precies in het midden van de 3 stroomverdelers in Noord Holland, en mocht er daar eentje van uitvallen, dan is het maar de vraag of de andere 2 genoeg capaciteit hebben om de stroomleverantie op peil te houden. En dan word het net alleen nog maar zwaarder belast de komende jaren, met alle nieuwbouw en het plaatsen van zonnepanelen en windmolens, waardoor er stroom heen en weer word gestuurd door een netwerk dat eigenlijk is gebouwd op eenrichtingsverkeer. Dat zoiets niet altijd goed kan gaan, werd ook duidelijk bij de rotonde net voor de loswal. Na de verkeerslichten word het verkeer normaal gesproken via het rondje verdeeld over het industrieterrein en de woonwijken, nu werd er gefreesd en geasfalteerd en moesten de verkeersregelaars met al hun enthousiasme *smiley die met z’n ogen rolt* de auto’s via 1 kant laten rijden, zonder dat ze mekaar tegen zouden komen halverwege. Hangend over een roodwit hek of zittend op een paaltje, deed de ene snuiter een poging om het verkeer vanaf het industrieterrein te regelen, terwijl zijn collega aan de andere kant stond en zo nu en dan het hele kruispunt dicht zette omdat hij te lang wachtte met auto’s doorsturen. Nee het is niet het meest geweldige werk, maar ik heb wel mensen gezien die er wat meer werkvreugde en vooral autoriteit in gooiden, waardoor het wat beter verliep. De autoriteit op de stortlocatie werd die middag ook uit handen gegeven. De machinisten lieten het aan ons over en de uitvoerders stonden netjes in een kringetje te luisteren naar een lerares die hen vertelde hoe ze zonder rugklachten 2 halfvolle flessen koffiemelk konden optillen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de machinisten tegen hun voorhoofd tikken voordat ze wegreden, en eerlijk gezegd had ik zelf ook moeite om mijn lachen in te houden toen ik de groep vroeg of ze misschien uit mijn draaicirkel wilden gaan *smiley die grinnikt in z’n knuistje* een cursus tillen, krijgen we straks ook een cursus broodsmeren in de keet? Of dat we gezamenlijk veiligheidstouwtjes gaan punniken waar we ons gereedschap aan kunnen vastmaken wanneer we op hoogte gaan werken? Gelukkig waren de mannen ook in een vrolijke bui, en het was helemaal lachen toen de cursusleidster niet erg leek te snappen dat ik met dat grote rode gebouw reed, en dat ik precies hier moest straatje-keren omdat de rest van de parkeerplaats vol stond.
Wegens groot succes mochten we vrijdag weer naar hetzelfde werk. Geen cursusgroep die in de weg stond, de machinist had geregeld dat we vooruit het werk in konden rijden. Sterker nog, er moesten 5 auto’s grond laden en we konden mekaar via de platenbaan passeren zonder spiegels te raken. In het zonnetje reden we onze rondjes, terwijl we op de radio hoorden dat we binnenkort misschien ’s nachts moeten gaan rijden. Op veesboek komen regelmatig dat soort berichten voorbij, waarna een hele lijst met boze reacties van chauffeurs volgt. Mensen denken dat alleen vrachtwagens files veroorzaken, en als die allemaal ’s nachts rijden, hebben wij (de automobilisten die liever op hun telefoon kijken dan naar wat er buiten de auto gebeurd) geen last meer van drukke spitsen. Nu waren er zelfs mensen in de politiek die dat idee overnamen *smiley die wit wegtrekt* dat ’s nachts werken leidt tot meer ziektes (had ik al verteld dat de zorgpremies gaan stijgen?) werd weggewuifd met het argument “ik wil niemand dwingen om ’s nachts te werken, maar het heeft voor de chauffeur ook voordelen.” *smiley die z’n schouders ophaalt* nouja, laten we het dan maar gaan proberen. Ik stel voor om eerst een proef te doen bij supermarkten en bij het transport in de binnenstad, omdat chauffeurs daar het meeste in de weg staan overdag. Al die potentiële parkeerplaatsen die vrij gehouden moeten worden omdat er vrachtwagens moeten lossen, vreselijk is het! Gewoon ’s nachts die rolkarretjes uitladen. Met zwaailampen en achteruitrijpiepers aan door een bijna verlaten stad rijden om winkels, verbouwklussen en stratenmakers te bevoorraden, ik kijk er wel naar uit. Helaas wilde minister Van Nieuwenhuizen eerst met wat grote bedrijven in gesprek over de haalbaarheid van dit idee, want het zou betekenen dat ook winkel- en magazijnpersoneel ’s nachts moet werken. Of kwam het omdat iemand zei dat er wel wat geld bij mocht vanuit de overheid, om dit idee te laten slagen? Extra kosten zijn altijd een goed argument om een minister nog even na te laten denken. Een journalist belde die middag nog even met wat wetenschappers, want hoe kun je zo gezond mogelijk de nachtdienst door komen? Uit eerder onderzoek was al gebleken dat je door ’s nachts te werken een groter risico hebt op slaapproblemen, wat niet goed is voor je algehele weerstand, ook heb je meer kans op suikerziekte en hart- en vaatproblemen. En er schijnt een relatie te zijn tussen een vergrote kans op borstkanker en veel ’s nachts werken. Wanneer je zorgt dat je overdag goed kan slapen, door de verlichting in huis te dimmen als je thuiskomt zodat het lijkt alsof het gaat schemeren, en wanneer je gezond eet en wegblijft van de suikerrijke producten die je een snelle kik en daarna een snelle dip geven, en dat combineert met een hazenslaapje tussendoor, kun je het nachtwerk aardig volhouden, zeggen deskundigen. Om af te sluiten met “het is natuurlijk altijd beter om het gewoon niet te doen.”. Dus, automobilisten die last hebben van de drukke spits, als jullie lekker ’s nachts gaan rijden, dan blijven de vrachtwagens gewoon overdag jouw eten naar jouw supermarkt brengen, beter voor de gezondheid van de chauffeurs en het ontlasten van de drukke wegen.
Zaterdag mocht jij uitrusten, en meldde ik me samen met een lange lijst collega’s in de kroeg. Niet voor een borrel, maar voor het chauffeursoverleg. Samen koffie en thee drinken en lekker mopperen over werklampjes en boordcomputers, kijken naar de statistieken over ongevallen en kosten, mopperen over wie de bak nou eigenlijk moet schoonmaken als je vervuilde grond hebt gereden, en nog een keer over werklampjes en knevels beginnen. Na de rookpauze kwam een lang verhaal van 1 van de directeuren. Dat soort informatie kan natuurlijk niet gedeeld worden. Behalve dan wat er over de boot werd verteld. Een paar maanden terug werd het bekend gemaakt, inmiddels circuleert er ook een filmpje op veesboek, dus is het echt waar: Spaansen heeft een nieuwe schuit aangeschaft *smiley die aan z’n kin krabt* alle woorden die je ervoor gebruikt zijn te klein, want het gevaarte is ongeveer net zo groot als de betonfabriek in Harlingen. Via piraten en Suezkanalen is het gevaarte naar Nederland gekomen, nu word het omgebouwd van container naar losgestorte materialen, en straks kunnen we de klanten nog beter bedienen doordat echt alle schakels in de keten binnen 1 bedrijf zijn, wat in de spreektaal betekent dat het grind in de voortuin alleen maar door rood materiaal is vervoerd. Het is zo allesomvattend dat de zaal er even stil van werd. De ogenschijnlijk kleine aanpassingen in de cascofabriek, die van grote invloed zijn wanneer je een stap achteruit zet en het totaalplaatje bekijkt, er is zoveel meer gaande binnen het bedrijf dan alleen maar wat zand, wanden en vloeibare vloeren heen en weer sjouwen. Na de inspirerende ochtend werd de middag gevuld met kletserij. Een bakkie doen met de buren, borreltje halen op de verjaardag van een neef, de dag vloog voorbij.
En voor je er erg in hebt, is het dan alweer zondag. Ook die is weer vol gepland, maar dan vooral door de tvgids. Straks de Formule 1 race in Brazilië kijken, en als er geen gekke dingen gebeuren met rode vlaggen vanwege de hevige regenval, zoals 2 jaar geleden, kunnen we daarna zo door naar Boer Zoekt Vrouw *smiley die in z’n handen wrijft* een heerlijk vooruitzicht. Fijne namiddag allemaal!
){kind=link}