Beste Babette, het was even verloren geraakt in de opruimstress na het doen van de boodschappen, maar zondag kwam de chocoladeboot weer tevoorschijn die we zaterdag van de baas hadden gekregen *smiley met bruine mondhoeken* lekker smikkelen voor de tv en kijken naar de Formule 1 race in Brazilië. In de kwalificatie was het een klein beetje gaan regenen, niet genoeg om het nog spannend te maken, maar natuurlijk bleef er genoeg te bespreken over. Vettel was te gehaast tijdens de verplichte weging van de auto, Ricciardo zou plaatsen straf krijgen omdat ie weer een technisch deel had gewisseld, Hamilton had een akkefietje met het wel of niet netjes inhalen tussen auto’s die een snelle ronde en een rustige ronde reden, lekker klessebessen over kleinigheidjes, zoals vrouwen graag doen. De uiteindelijke startopstelling was Hamilton met een Zilveren Pijl, Vettel met een Steigerend Paard, weer een Zilveren Pijl van Bottas, het andere Steigerende Paard van Raikkonen, de Rode Stier van Verstappen, de 2 Sauber Romeo’s met Ericsson en Leclerc, de Haas van Grosjean, Pinkenbulletje van Gasly, de andere Haas van Magnussen, dan eindelijk de Rode Stier van Ricciardo, gevolgd door de rest. Na de start leidden Hamilton en Bottas, op de voet gevolgd door Vettel, Verstappen en Raikkonen. Ericsson had de beste kwalificatie van het seizoen, maar zakte snel terug. Verstappen maakte een klein foutje waardoor Raikkonen er voorbij kwam, alsof Max zichzelf daarmee ‘aan’ zette, pakte hij daarna die plek weer terug op Raikkonen. Vervolgens stampte hij met zijn Rode Stier langs het Steigerende Paard van Vettel, die daardoor zo van slag raakte dat ie ook voor Raikkonen aan de kant ging. Terwijl Ricciardo weer aansluiting vond bij de top 6, reed zijn teammaat Max voor Bottas. Alonso was de eerste om een pitstop te maken met zijn Volvo Safetytruck, het ging niet helemaal vloeiend en hij zakte terug naar de 20e plek. Bottas en Hamilton stuurden daarna hun Zilveren Pijlen naar binnen, waardoor Max op de eerste plaats terecht kwam. Vettel en Raikkonen kwamen niet lang daarna naar binnen voor nieuwe ijzers onder hun Steigerende Paarden, Vettel kwam voor Raikkonen, de Rode Stier van Ricciardo kwam op 2 te staan, Leclerc sloot met zijn Sauber Romeo als vierde aan achter Hamilton. De jonge snaken deden het goed in de kop van het veld. Helaas voor jonge snaak Ericsson eindigde de race eerder dan verwacht. Tijdens de kwalificatie lieten er al een paar onderdelen los, in de eerste ronde verloor hij nog meer onderdelen en de balans tijdens een touché, het was mooi geweest. Hulkenberg was de tweede uitvaller, halverwege de race kreeg hij te horen dat zijn zwart-gele Wybertje met pensioen ging. Ook Vettel en Raikkonen kregen aanwijzingen van de baas, zij moesten van plek wisselen. Blijkbaar zag de baas ook wel dat de tweede rijder nu sneller was dan de eerste. In ronde 36 kwam eindelijk de Rode Stier van Max een keer naar binnen voor een pitstop. Hij viel daarmee terug naar een derde plek. De Zilveren Pijlen leken niet helemaal lekker door te trekken, waardoor Max al snel weer een tweede plaats te pakken had. Ricciardo kwam na zijn pitstop terug op een zesde positie, Max *smiley met opengesperde ogen* kwam op 1 te rijden, nadat in rondje 41 de hele top 6 klaar was met wisselen. Nu was het een kwestie van heelhouden en uitrijden. Verstappen op 1 en Ricciardo in gevecht met Vettel voor plek 4, op een circuit waarvan werd gezegd dat de Rode Stieren niet veel kans zouden maken. Heel voorzichtig werd er al wat gejuicht, tot Max problemen kreeg met een achterblijver. Ocon van het vrolijke roze team zou op een ronde gezet gaan worden, maar hij had net nieuwe banden en dacht sneller te zijn dan Verstappen, die nu al een ruime voorsprong had op wereldkampioen Hamilton. Ondanks de blauwe vlag wilde Ocon zich niet laten ‘lappen’, en volgens de reglementen mag je jezelf ook ‘unlappen’, maar nu liep het zo af dat ze beiden spinden en Hamilton doorschoof naar de eerste positie. Terwijl de race doorging en we in slowmotion nog een paar keer naar het moment tussen de Roze India en de Rode Stier kijken, zagen we dat Ocon 10 seconden stop-en-go straf kreeg. Hij moest dus in de pits 10 seconden stil blijven staan. Er werd nog wat gewisseld, in posities en aan banden, uiteindelijk was het Hamilton die als eerste onder de zwartwit geblokte vlag doorreed, gevolgd door een lange pieieieiep van Verstappen, en Raikkonen om het podium vol te maken. Ricciardo greep er net naast, net als Bottas en Vettel. Leclerc, die volgend jaar zijn Sauber Romeo mag inruilen voor een Steigerend Paard, was de beste van de rest. Mark Webber deed de interviews tussen de race en het podium, en hij stond daar niet helemaal op zijn gemak. Hamilton huppelde rond alsof hij nu pas kampioen was geworden, iedereen met een Mercedes-logo op de kleding huppelde net zo hard mee, want de Zilveren Pijlen hadden wederom het constructeurskampioenschap binnen gehaald. Ondertussen mocht Verstappen zijn gal spuwen, terwijl hij met een dodelijke blik de grid afspeurde naar Ocon. Terwijl er van interview naar kamertje naar podium naar nabeschouwing werd geschakeld, hoorden we dat er wel degelijk een opstootje was geweest. Al vrij snel doken er beelden op van Max en Ocon bij de weegschaal. De ene gaf een duw, de andere lachte sullig. Bij de persconferentie werd er verteld dat er niets was gebeurd en dat het erg onhandig was van Ocon om zo te unlappen. Hoewel de race af en toe stop gezet moest worden voor zingende kinderen aan de deur, was het een mooie race geweest, op de spin van Max na. Het bleef nog lang onrustig achter de schermen, maar Wingman en ik zochten ons bedje op.
Maandag mochten we ons weer melden in Schagen, om zand te rijden naar het nieuwe trafostation. Op de radio werd verteld dat Max een taakstraf kreeg vanwege het incident met Ocon. Het duurde niet lang voordat er op watsep een foto voorbij kwam van de New Kids die papier aan het prikken waren, met het hoofd van Verstappen daarop geplakt *smiley die aan z’n kin krabt* George Michael heeft ook nog eens een taakstraf gekregen, vanwege een incident in een openbaar herentoilet. Hij maakte toen het nummer Outside, met de videoclip waarin mensen stiekem vanuit een helicopter worden gefilmd en hij met danseressen een dansje doet in een herentoiletruimte met discolampen. Zal dat ook iets voor Max wezen, of gaat hij koffie schenken in een bejaardentehuis, om daarna een rolstoelrace door de gangen te houden? De dag leek voorbij te vliegen, voor we er erg in hadden lagen er 13 vrachten tussen de hoogspanningsmasten en konden we ons op de zaak melden. Koken, eten, de dag een beetje nabespreken, we zouden bijna richting bed gaan toen Wingmans telefoon rinkelde. Ik zag zijn houding verstrakken en hoorde aan de andere kant iets in de trant van ‘vanochtend gevonden, hoorde het ook net pas’. In een paar tellen tijd leek de wereld stil te staan en tegelijkertijd in sneltreinvaart om ons heen te draaien. Werk, taakstraffen, het maakte allemaal niks meer uit. Uiteindelijk zijn we toch maar op bed gegaan, want veel anders kun je toch niet doen.
Dinsdag ging het gewoon allemaal door. De wekker rinkelde weer, jij stond weer op me te wachten, er lag een bon met opdrachten in mijn postvakje, alsof er niets veranderd was. Dus laten we dan ook maar aan het werk gaan, alsof er niets anders is. Dat we elke rit tweemaal langs een crematorium reden, en dat er regelmatig rouwauto’s gevolgd door auto’s met droef kijkende mensen ons pad kruisten, maakte het er niet makkelijker op. Gelukkig was er wat nieuws om me af te leiden. Rijkswaterstaat had een systeem bedacht dat de wet van de privacy niet overtreed, maar waarmee ze toch enquêtes kunnen sturen naar mensen die in de spits door de randstad rijden. Zal Arjen Lubach dan toch effect hebben met zijn vroempoen-actie? Het verkeer in Nederland stroomt als dikke stront over het asfalt, en er zijn wel oplossingen voor om de doorstroming te verbeteren, maar daar sluit de regering zijn ogen voor. Nu is het in toom houden van stront sowieso al lastig voor de overheid, want de regels zijn nu zo onoverzichtelijk dat bijna iedereen met koeien door het OM als fraudeur word gezien. In plaats van een simpele x aantal koeien per hectare land, moeten er allerlei lastige rekensommen gebruikt worden. Om gek van te worden. Net als van huilende kinderen trouwens. Een man was opgepakt nadat hij zijn 3 maanden oude dochtertje op de grond had gegooid omdat ze niet wilde stoppen met huilen. Terwijl zij in het ziekenhuis werd opgenomen met meerdere schedelbreuken, gaf hij zichzelf aan bij de politie en hoorden wij dat diezelfde man 10 jaar geleden ook al was opgepakt omdat hij met zijn zoon een soortgelijk iets had gedaan. Ook werd bekend gemaakt dat homomannen voortaan in Nederland een draagmoeder moeten kunnen vinden. Nu zijn ze nog aangewezen op het buitenland. Alle homofoben zijn waarschijnlijk al weggeklikt, andere mensen zullen nu lezen dat ik al eens wat heb gelezen en gehoord over co-ouderschap. Bijvoorbeeld als 2 homomannen met kinderwens een kind gaan opvoeden met een alleenstaande vrouw die wel een kinderwens heeft maar nog geen geschikte vader heeft gevonden. Er worden afspraken gemaakt over wie welke dagen voor het kind zorgt, welke verjaardagen en feesten gezamenlijk gevierd worden, de verdeling van de vakanties, net zoals bij alle gescheiden stellen. Alleen moeten er ook afspraken gemaakt worden over de manier van opvoeden, welke rol eventuele religie zou spelen, wie welke kosten nu betaald, maar ook hoeveel er nu word gespaard voor de studie straks. En dat lijkt mij eigenlijk iets wat alle stellen, homo of hetero, zouden moeten bespreken. Kun je niet mee voorkomen dat mensen hun kind van de commode af gooien, maar veel andere problemen ben je wel voor.
Woensdag was een drukke dag. Vooral op de boordcomputer. Er was iets aan het systeem veranderd, waardoor er straks beter bijgehouden kan worden wie wat doet en hoe lang dat duurt, dat moet ervoor gaan zorgen dat we op den duur geen papieren bon meer nodig hebben. Ik was nu proefkonijn voor de herhalende ritten. Bij de trailers word het langer gebruikt, maar die rijden vaak geen 11 tot 13 dezelfde rondjes op een dag. Veel knopjes aantikken dus, en tussendoor wisselen naar het andere programmaatje waarin de vrachten ook bijgehouden moeten worden. Ondertussen hoorden we op de radio dat de PvdA een nieuw recht aan de grondwet wil toevoegen: het recht om niet gestoord te worden door je baas in je vrije tijd *smiley die aan z’n kin krabt* het zal wel iets voor kantoorpersoneel zijn ofzo. Als ik aan de strooicoördinator voorstel dat ik de telefoon niet meer opneem in mijn vrije tijd, denkt ie waarschijnlijk dat ik een grapje maak. Ondertussen was de zwartepietendiscussie doorgedrongen tot de rechtszaal. Terwijl het uiterlijk van zowel Sint als Piet in de vele jaren dat deze traditie al bestaat, flink is veranderd, moet er nu een rechter aan te pas komen om een kinderfeest zonder problemen te laten verlopen *smiley die met z’n ogen rolt* wat een gekkigheid mensen! Wat laten we ons toch vreselijk opnaaien door iets wat voor ouders en leraren is bedoeld, om te zorgen dat kinderen netjes en gehoorzaam blijven. Iets wat nu alleen maar lastiger word lijkt het, want kinderen mogen niet meer geslagen worden, je mag geen ‘nee!’ meer tegen ze zeggen, ze moeten alle ruimte hebben om alles te kunnen worden wat ze willen terwijl ze er ondertussen een zooitje van maken op school, hoge cijfers halen ze alleen nog maar als de ouders dreigend genoeg zijn naar de leerkrachten toe, en dan kan een simpel feestje ook niet eens als volwassenen worden georganiseerd? Die middag lagen er thuis wat folders op de mat, waaronder een aankondiging van Black Friday met veel aanbiedingen in een kledingzaak *smiley die een witte bloes aantrekt* ik snap het niet meer. Zwart mag niet meer, maar noem het Black Friday, vier dat op een vrijdag en zaterdag, en het mag wel. Die vorm van logica doet zeer aan mijn hoofd.
Donderdag, jawel, Schagen – ’t Veld. Volgens de machinist zou het 2 weken gaan duren, volgens de loswalmedewerker die het aantal kuubs in de computer kan zien, zijn we wel tot de Kerst bezig. Dus maak je borst maar nat, voorlopig draaien we nog lekker over de rotondes. Het thema op de radio was ‘stress’. We hadden een beetje last van werkstress, want op de parkeerplaats werd nog een extra keet opgebouwd. De auto’s die stonden te wachten om grond te laden, moesten maar even ergens anders staan. Stuk voor stuk manoeuvreerden we langs de rand van de korrel en de kraanauto die de units op elkaar stapelde. Op de radio was er ook drukte, alsof kinderen nog niet genoeg stress hebben met halloween, sintremaarten, sinterklaas, kerst, carnaval, vakantie, cito-toets en dat soort ongein, moeten kinderen van 2 en 3 jaar oud nu ook al getest worden op ‘stress’, omdat het een beeld geeft van hoe gevoelig ze zijn voor een burnout op latere (tussen de 20 en 30) leeftijd. Geen slecht idee, om er eens wetenschappelijk en dus officieel onderzoek naar te doen. In de wandelgangen is al langer bekend dat wanneer kinderen in hun eerste levensjaar naar de kinderopvang worden gestuurd, ze in de puberteit vaker ziek zijn en lagere cijfers halen dan leeftijdsgenoten die niet door wisselende pabostudenten maar door de eigen ouders werden opgevoed. Zolang dat niet voor het eggie is onderzocht, is het een mening en geen feit. Meningen en feiten vlogen ook door elkaar heen in het Verenigd Koninkrijk. Daar is al langere tijd stress over de Brexit, maar May heeft nu gezegd dat het plan klaar is. Ze leek het hele kabinet achter zich te hebben, tot de ene na de andere minister opstapte. Tijdens het eten kijken we regelmatig Deurwaarders UK, niet alleen vanwege de leuke accenten, maar ook omdat het ons een fijn gevoel geeft dat we naast de hypotheek geen schulden hebben en er regelmatig huizen voorbij komen die rommeliger zijn dan de habitat waar Wingman en ik ons in bevinden. Het lijkt alsof iedereen in de UK schulden en problemen met afbetalen heeft, en waarschijnlijk word dat met de Brexit alleen maar erger. Dat koekjes en chocola in prijs gaan stijgen is een futiel detail, vergeleken met de problemen zoals stroomvoorziening, want het eiland kan zichzelf niet bedruipen en is voor de dagelijkse electriciteit aangewezen op de verbinding met Nederland. Hoewel ze regelmatig leuke modellen draagt, zou ik niet graag in May’s schoenen willen staan.
Vrijdag was het mistig, we moesten ons goed op de borden oriënteren, om niet verrast te worden door plotseling opdoemende rotondes. Inmiddels heb ik al een aardig schema ontwikkeld, het ene stuk rijden we niet harder dan 65, het andere stuk kunnen we even de 70 of zelfs de 80 aantikken. Ondanks dat wil het verbruik niet onder de 1 op 1,5 zakken. Gelukkig zag niemand de pluimen uit de uitlaat, want het bleef de hele dag mistig. Dat er veel mensen waren die met zonder lichten reden, daar hoeven we nu geen aandacht aan te besteden. Al die nieuwe auto’s waarvan de dagrijlichten automatisch aangaan aan de voorkant, terwijl de achterkant donker blijft, het geeft niet. We hebben net 7 maanden zomer gehad, tropische temperaturen en eindeloos veel zon, er was licht zo ver als je met je half dichtgeknepen ogen kon zien. Mensen moeten weer even wennen aan de eerste winterse dag, en die tijd moet je ze dan even gunnen. Aan de andere kant van het land was er zelfs al gestrooid, het zal niet lang meer duren voordat wij ook aan de beurt zijn. Op de radio werd de week van de werkstress afgesloten. Zo’n 16% van de bevolking heeft last van een burnout, en dan is er nog een groot percentage dat in het voorstadium zit en niet voor de volle 100% kan functioneren, terwijl ze dat zelf niet altijd inzien. Iemand met een echte burnout, compleet met lichamelijke klachten, kost een werkgever zo’n 16.000 euro. En de verwachting is dat ‘gen Z’, of generatie Z, nog hogere cijfers gaat scoren wat betreft de uitval. Het worden zware jaren voor bazen, willen ze hun personeel nog gezond en tevreden houden. Dat zoiets niet altijd te regelen valt, merkte ik die middag wel. Van de planner mochten we de laatste vracht naar ’t Veld laten vallen, en bollenzand laden voor een bollenboer ergens verderop. Het was druk bij de loswal, de trechter raakte leeg waardoor we moesten wachten op de shovel, ik probeerde iets leuks op de radio te luisteren wat niet eens echt heel leuk was maar toch was ik geïrriteerd dat een collega precies op dat moment over het bakkie tegen me begon te praten. Met een diepe zucht wilde ik bijna zeggen dat de hele wereld tegen mij was, toen de klok vertelde dat het nog geeneens 4 uur was *smiley die met z’n ogen rolt* geen reden tot stress, we waren ruim op tijd klaar, toch voelde het alsof we een zware week hadden gehad.
Wat te verklaren was door de zaterdag. Sinds maandagavond hebben we er naartoe geleefd. Je wilt het niet, maar het moet wel gebeuren. Afscheid nemen van iemand die nog veel te jong was om heen te gaan, een laatste groet brengen aan iemand die zoveel heeft betekend voor veel andere mensen. Er waren tranen, zakdoekjes, nog meer tranen, gesnotter, maar ook een lach om de mooie herinneringen en de grappen die hij uithaalde. De hechte vriendengroep waar hij deel van uitmaakt, zocht mekaar na de ceremonie op om te gaan eten. Eten was belangrijk voor hem, hij kon koken zoals het er op de plaatjes in de kookboeken uitzag. Die avond zaten we met meer dan 20 man aan een grote tafel, proosten, eten, praten.
Een emotionele achtbaan, Wingman had me al gewaarschuwd. Zo hard als dat er gehuild word, zo hard word er ook gelachen. Want in gedachten is hij niet weg, is hij er nog steeds bij. Zo’n gebeurtenis plaatst je keihard weer met beide benen terug op aarde. Alles wat er gebeurt, in een race, op het werk, in de politiek, uiteindelijk is er maar 1 zin die door onze hoofden bleef gaan. Nothing really matters.
: ‘nothing really matters’){kind=link}