Beste Babette (deel 15): de laatste werkweek van het jaar


Beste Babette, na een rustige zondag op de bank kon ik die avond gelukkig weer tegen mijn Wingman aankruipen. Heerlijk geslapen voordat maandag de wekker ging. Beiden moesten we weer op pad, niet al te vroeg gelukkig. Wingman moest ergens in de buurt beginnen, en wij ook. In de buurt van de hoofdkeet bij de Westfrisiaweg was nog niet alle zand opgeruimd. En in Grootebroek lag nog niet genoeg zand. Met het donker in de ochtend en wat regen op de spiegels is het toch wel fijn om bij een bekend adres te beginnen. Zeker omdat de machinisten op het stort speciaal voor mij een waterkoker en thee hadden geregeld *smiley die een kushandje doet* dat was wel weer heel lief van ze. Ondertussen toerden we heen en weer terug over de nieuwe Westfrisiaweg, terwijl er op de radio vooruit werd gekeken naar de verkiezingen voor volgend jaar. Dan mogen we stemmen voor de waterschappen, Provinciale Staten en het Europees parlement. De VVD had al iets van de campagne vrijgegeven, waarin onder andere staat dat ze zich afzetten tegen mensen die niet meedoen in de groep en mensen die alleen aan zichzelf denken *smiley die aan z’n kin krabt* klinkt alsof de partij zich wil afzetten tegen de persoon die eigenhandig besloot dat de dividendbelasting moest worden afgeschaft en dat er geen rekeningrijden word geïntroduceerd, terwijl alle andere partijen en de deskundigen het daar niet mee eens zijn. Dan ben je als minister wel heel ver gezakt, dat je eigen partij je via de campagnes duidelijk moet maken dat het tijd word dat je eens vertrekt. Ook ging het over het gedrag ten opzichte van het klimaat. Veel mensen vinden dat niet interessant, merk ik als ik erover praat maar merken ook de mensen die naar de landelijke cijfers kunnen kijken. We moeten iets doen aan de uitstoot van vervuilende stoffen, of het nu vieze luchtjes of de grote hoeveelheid plastic in de oceaan is, maar mensen willen daar niet aan. Volgens een gedragsdeskundige komt dat niet alleen door het vele gebruik van het word ‘moeten’, waardoor mensen zich meteen in een hoek gedrukt voelen, ook de urgentie komt niet echt bij ons binnen. Is er brand, dan voel je de warmte op je lijf, de warmte die je longen langzaam verschroeit, je hoort het knisperen en ziet de vlammen. Klimaatverandering gaat langzamer. We merken dat de zomers warmer en langer worden, dat is iets wat de meeste mensen juist fijn vinden. Klimaatprobleem? Klimaatoplossing! Wat we maar heel langzaam zien, en waar we gelukkig nog geen last van hebben, is het stijgen van het water. Het zoete drinkwater dat op begint te raken. Anderen delen van de wereld waar je geen eten meer kunt verbouwen en waar mensen massaal wegtrekken. De lucht die steeds viezer word en waaraan meer mensen (langzaam en luid rochelend) doodgaan. Veel van de geschetste problemen gaan ook pas in de toekomst komen, over zoveel jaar dat het voor de meeste mensen ver van hun bed is. En dan zijn er nog de grote bedrijven en andere landen die veel meer vervuilen dan wij zelf doen in ons kleine huishoudentje. Er moet iets anders verzonnen worden om mensen tot actie aan te zetten. Mocht Rutte opstappen wanneer hij straks eindelijk de campagnes van zijn eigen partij begint te snappen, misschien dat de milieulobby dan eens met de schrijvers van de VVD om tafel kan gaan.

Dinsdag ging het weer vrolijk verder op hetzelfde werk. Het werd al wat knusser in het werkvak waar we moesten laden, het tempo zat er ook aardig in. Ik had maar weinig tijd om even het boekie op het stuur te leggen. Er was een extra auto bijgekomen, om de machinisten niet helemaal over de kop te jagen was er een andere auto stuk gegaan, zodat we nog steeds met 3 auto’s over de Westfrisiaweg en door de zandbaan heen banjerden. Na 12 vrachten was de dag om en ook het zand op.

Daarom mochten we ons woensdag melden bij de loswal in Hoorn. Het eerste vrachtje werden we meteen verrast door een overstekende vos bij de trechter *smiley met een rode pluisstaart* blijft mooi om te zien, al de dieren die gewoon in de habitat van de mensen hun plekje opeisen. En soms de kippen opeten. Terwijl we over de provinciale weg van verkeerslicht naar verkeerslicht toerden om het zand in Grootebroek te krijgen, hoorden we op de radio dat er een enquête is geweest onder de Nederlanders, wat ze met de zomer- en/of wintertijd willen doen. Zo’n 41% wil alleen nog maar wintertijd, een kwart wil alleen nog maar zomertijd en een kwart wil gewoon blijven wisselen elk halfjaar. Persoonlijk wil ik zo snel mogelijk stoppen met wisselen. De weekenden verlopen al zo rommelig bij ons, met het tijdsverschil dat we hebben met doordeweekse dagen, als we dan ook nog de klok een stukje moeten verzetten, geeft dat alleen maar meer onrust. Om nog maar te zwijgen van al die kinderen die van slag zijn, alle dieren die op vaste tijden gevoerd en gemolken worden en de boeren die dagen van tevoren al bezig zijn met het voorzichtig opschuiven van de voedertijd, en wat dacht je van alle autisten die dagen nodig hebben voordat ze weer netjes in hun schema zitten? Na het zien van Arjen Lubach’s uitleg over de tijdverschillen, gaat mijn voorkeur uit naar de wintertijd. Nu kunnen we in de eerste schaft zonder verlichting naar de keet lopen, gaan we over op zomertijd dan word het pas na de schaft een beetje licht. Dat het omrekenen ook voor deskundigen nogal moeilijk is, bleek wel uit de enquête zelf. Bij de voorbeelden over zonsopkomst en het invallen van de duister, waren wat verkeerde tijden in de vraagstelling terecht gekomen. Toch werd besloten om de mensen niet opnieuw om hun mening te vragen, de dienstdoende minister gaat eerst nog wat deskundige instanties onderzoek laten doen en daarmee is het afschaffen van het verzetten van de tijd weer opgeschoven naar 2021 *smiley die zit te mokken*

Om de gedachten een beetje te verzetten, keken we ’s avonds naar de herhaling van de Roast van Johnny de Mol. Overgewaaid uit Amerika (wat niet tegenwoordig?) is het programma waarin een zeer bekend persoon door diverse bekende vrienden, bekende comedians en bekenden-zonder-baan te kakken word gezet. Harde grappen gingen over en weer, niet alleen over Johnny maar ook over de mensen die naast hem in de rij stonden om het publiek aan het lachen te maken. Harde humor, ik kan er wel om lachen. Syndromen en ziektes werden niet gespaard, voormalige losbandigheid en overmatig gebruik van alcohol en drugs werden vaak genoemd. Tot Johnny zelf aan de beurt was. Als afsluiter mocht hij al zijn gasten nog een verbale klap terug geven. Iedereen werd weer even op zijn en haar plek gezet, inclusief het publiek en de kijkers thuis *smiley met opengesperde ogen* met de initialen J.C. en zijn inzet voor vluchtelingen en Downies werd hij neergezet als godenzoon, wat hij liet blijken in zijn afsluiter. Tuurlijk, harde grappen, heerlijk, maar als iedereen zich eens inzet voor een ander en verder z’n grote smoel een beetje weet te matigen, dan word deze wereld een stuk prettiger om in wonen. Ongeloveloos, de ultieme kerstgedachte op de hedendaagse manier gebracht, wat een topgozer is het toch eigenlijk!

Donderdag mochten we met de beste intenties weer verder in het rondje loswal Hoorn – Grootebroek. Ik had de fout gemaakt om het Bovenkarspel te noemen in de kantine, wat niet erg werd gewaardeerd. Hoewel Grootebroek, Lutjebroek en Bovenkarspel tegen mekaar aan zijn gegroeid, zit er wel degelijk een grens tussen. Ook al is dat op sommige stukken slechts een dorpsweggetje, waag het niet om die plaatsen door mekaar te halen. Ondanks mijn goede voornemen om goed te zijn voor de wereld en mijn stem te matigen, hoorde je mij wel weer luidkeels vloeken. Hoewel de kraan en shovel druk samenwerkten om de sleuven vol te storten met zand en dat netjes aan te rijden, wisten we toch weer een zachte plek te vinden. De kraan schepte het grootste gedeelte van de vracht eruit, de shovel trok je weer op de aangereden sporen en met de belofte dat we volgende keer wat lekkers meenemen, konden we weer op pad. Het werd een dag van beloftes, want op het nieuws werd verteld dat iedereen met een inkomen er volgend jaar op vooruit gaat *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zit je in de categorie 30.000 tot 50.000 euro per jaar, dan ga je er 2,5% op vooruit. Nog afgezien van mogelijke loonsverhoging die je met de baas hebt besproken. Dat fijne bericht werd wel iets afgezwakt met het nieuws dat het hebben en rijden van een niet-electrische auto duurder word, de zorgpremie die natuurlijk gaat stijgen, de stroom en vooral het gas dat duurder word, oja en dan gaat de belasting op eten ook nog eens met 3% omhoog. Volgens berekeningen gaan je kosten met zo’n 1,6% omhoog, wat zou betekenen dat je uiteindelijk toch 0,9% meer overhoud aan het end van de maand. De berichten werden vervolgens compleet onderuit gehaald met de opmerking dat het globale berekeningen zijn en dat het voor iedereen op net wat anders kan uitdraaien. Van de energiemaatschappij heb ik geen belofte gehad, maar wel mailtjes waarin het verbruik stond aangegeven. We hebben gas en stroom verbruikt, maar ook stroom teruggeleverd met de zonnepanelen. Hoe die belofte en vooral het nieuwe maandbedrag eruit gaat zien, merken we volgend jaar pas *smiley die in z’n handen wrijft* dan kunnen Wingman en ik weer doorsparen voor de volgende besparende investering. ’s Middags op de zaak was er geen belofte maar echt kado *smiley die met z’n ogen rolt* nu stoppen hoor! Eerst al het Sinterklaaspakket met een groot extraatje, en nu weer een grote rode kaars, zodat alle personeel met Kerst ook warm en verlicht is. We worden eigenlijk gewoon veels te veel verwend door de baas.

Wat niet altijd van de planner gezegd kan worden. De week voor Kerst is altijd een beetje rommelig, vrijdag is dan het toppunt van totale paniek. Het kan stilstaan zijn, maar ook hollen. Voor ons betekende het na vele dagen rondtoeren in het bekende Westfriesland, opeens weer een dagje Amsterdam. ’s Ochtends toerden we in de regen en pittige woei naar IJburg, waar ergens een kraan en een andere kieper moesten staan. Tussen de nieuwbouw en bewoonde bouw door moesten we wat zand afgraven, zodat de huizen echt aan het water zouden staan. Die mengeling van droog zand en slushpuppie kon naar het strand van IJburg, wat we later bij daglicht al konden zien vanaf de plek waar we stonden te laden. In het donker, ruitenwissers op standje 2, airco aan om de ramen te ontwasemen, reden we via de rijplaten omhoog en aan de andere kant via de zandbaan achteruit weer het talud af *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* gelukkig was er een verlichte shovelmachinist die ons begeleidde naar de kraan waar we konden storten, langs het water niet in het water. Nadat het een beetje licht was geworden, zagen we op welk strandje we bezig waren en werd het zelfs leuk in de zandbaan. Nog eens ouderwets met alle sperren erin volgas een heuveltje opklimmen, het leek Dakar wel. Op de radio en het bakkie werd er veel besproken. Edwin Evers nam na 21 jaar afscheid van de radio, de bekendste DJ van 538 en misschien wel van de radio in het algemeen , stopte ermee. Het afscheid duurde zo’n beetje de hele dag. Wat niet lang was, want het was de kortste dag van het jaar. Halverwege de langste nacht van het jaar zou de astronomische winter beginnen, terwijl we ondertussen een temperatuur van boven de 10 graden op het dashboard zagen staan. Ook werd er druk gepraat over de stijgende kosten, en vooral de zorgkosten. Een onderwerp dat we buiten de keet lieten staan toen de uitvoerder binnen kwam stappen met patat. Het was een gezellige dag, dat de machinist met de eerste bak zand die ochtend meteen mijn theebeker omstootte waarna ik het dashboard kon dweilen, daar hebben we het niet meer over. Er was wel wat belangrijkers te doen.

Die middag was namelijk ook de kerstborrel op de zaak *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* gezellig met de collega’s in de garage bijkletsen, tussen de tap en de Amerikaan met een snackbar in de slaapcabine. Ja 2 keer patat op 1 dag, maar bij zulke gelegenheden moet dat wel kunnen toch? Terwijl er werd gepraat over de werken waar we hadden gereden, het korte maar nu al roerige winterseizoen, en de vakantieplannen voor de kerstvakantie en het komende jaar, liep alleen de klok nog harder dan de tap. De garage werd zoetjes aan al rustiger, voor we er met het laatste groepje erg in hadden, was het opeens al zaterdag. Tijd voor Wingman en mij om mekaar naar huis te begeleiden.

Zaterdag konden we namelijk niet uitgebreid uitslapen. Sinds kort is Wingman uit de kast gekomen als brildrager, daar hoort natuurlijk wel een knap modelletje bij. Dus stapten we zaterdag in de auto om heel in Weesp een opticien te bezoeken. Geen grote keten, maar een bekende die toevallig helemaal daaro een zaak heeft. Wat eigenlijk ook wel weer mooi uitkwam, want in plaats van later weer terug te moeten komen om de bril op te halen, kon Wingman nu na het testen en even wachten meteen zijn nieuwe bril opzetten. Nog even frunniken met de pootjes achter de oren, en we liepen de deur uit met een perfect passende bril. Om daarna weer terug te rijden naar huis en lekker op de bank verder te gaan met kateren.

Zondag de volgende afspraak, kraamvisite. De winter is begonnen, maar we reden door een regenachtig herfstland naar Nichtje toe, die haar eerste kindje een paar weken geleden heeft verwelkomd op deze wereld. Belangrijker nog: we kregen beschuit met muisjes *smiley die over z’n buik wrijft* met een dikke laag boter ertussen, het blijft lekker. Babbelen over hoe het is gegaan, hoe het kleine meisje al lekker groeit, hoe het straks op het werk weer zal gaan, en we konden weer naar huis. Stukje typen terwijl de wasmachine staat te rammelen op de achtergrond, het lijkt een zondag als alle anderen. Dat het jaar bijna voorbij is, wil nog niet erg bij me binnendringen. Van de andere kant, op 1 januari gaat de wereld gewoon verder met draaien, dus we moeten er ook niet al te dramatisch over gaan doen. Toch, voor iedereen die er waarde aan hecht, wens ik iedereen fijne feestdagen. Samen zijn met geliefden en familie, nooit zo romantisch, gezellig en perfect als in de tv-reclames maar toch is het mooi om die momenten te koesteren, want helaas hebben we ook afgelopen jaar weer gezien hoe snel het voorbij kan zijn. Fijne Kerst, matig je toon en doe eens iets voor iemand anders zonder vooroordeel en zonder er iets voor terug te verwachten, dan hebben we allemaal de dagen die Johnny Christus de Mol voor ons ziet.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *