Beste Babette (deel 16): de laatste van dit jaar!


Beste Babette, na de zondagsrust was het maandag weer tijd om aan het werk te gaan *smiley die gniffelt in z’n knuistje* voor Wingman tenminste. Jij was inmiddels al door de wasstraat getoerd en stond uitgebreid van je rust te genieten, ik kon als een zeester in het grote tweepersoonsbed uitslapen. Met de gordijnen op een kiertje voorzichtig wennen aan het felle daglicht, in bed nog een hoofdstuk lezen uit een biografie van Prince, naar beneden om een heel langgerekt ontbijtritueel te houden, compleet met bladeren door veesboek en bladeren door een ouderwets papieren tijdschrift. Lekker op de bank hangen tot Wingman thuis kwam en ik hem kon vertellen dat hij gemiste oproepen had van mij en zijn Moeder, omdat we (zo zijn vrouwen) graag wilden weten hoe laat hij ongeveer thuis zou zijn en hoe laat we dan bij Moeder aan tafel konden zitten *smiley die met z’n ogen rolt* ik weet dat het voor kerels lastig is om te schakelen tussen de diverse hokjes in hun hoofd, maar het zou soms wel fijn zijn als ze een beetje meewerken. Die avond zaten we dus aan de Indische rijsttafel. Eigenlijk aan een lege tafel, alle Indische rijst en pittige eieren stonden uitgestald in de keuken. Een beetje heen en weer lopen, goed om honger te kweken, werd er nog gezegd. Het werkte niet, sterker nog, ik kreeg mijn toetje van rijstepapvlaai niet eens op *smiley die wit wegtrekt* dat zou nog wat beloven voor de rest van de feestdagen.

De volgende dag, Eerste Kerstdag, waren we uitgenodigd bij Oom en Tante. Eerst een flinke taartpunt naar binnen werken, oja en iedereen een fijne kerst wensen natuurlijk. De grote tafels bleken te klein om alle ooms, tantes, neven en nichten te kunnen herbergen, toch vond iedereen plekje om zittend te kunnen eten. Terwijl vakanties, carrières en wisselende gezinsvormgevingen werden besproken, stond in de keuken een lopend buffet met vlees en vis uitgestald, bakje soep toe, daarna dunde de groep al aardig uit. Na de laatste verhalen over de vakanties van afgelopen jaar, werd het dan echt tijd om op huis aan te gaan. Lekker nog even saampjes op de bank hangen en foute kerstfilms kijken.

Waar we Tweede Kerstdag gewoon mee verder konden gaan. Er stond niets ingepland, dus ik verheugde me al op weer een dag bankhangen. Ware het niet dat Wingman enthousiast “ja hoor!” had gezegd toen Moeder gisteren vroeg of we nog zouden komen eten. Niet met de hele familie, maar met z’n viertjes zaten we aan tafel, in het midden een grote pan rijst en een pan met kip, perzik en saus. Praten over de afgelopen dagen, hoe is het met degene die we niet hebben gesproken? Vooruit kijken naar het nieuwe jaar, de plannen voor het opknappen van de garage, de 4 vakanties die staan gepland *smiley die achter z’n oor krabt* oja waarvan er eentje nog geboekt moet worden en voor een ander staan we op de reservelijst. Nog wat geopolitieke zaken die de revue passeerden, dat we binnenkort ook eens een proefrit gaan maken met electrische motoren, dat soort dingen. Na het warme eten volgde er nog een bak ijs, het was tenslotte Kerst. Daarna nog koffie/thee toe en nadat ik eindelijk het muntjes-schuif-spelletje op de tablet af had weten te sluiten, was het tijd om op huis aan te gaan. Geen foute film meer, meteen op bed.

Wingman moest donderdag namelijk gewoon weer te werk. Ik sliep uit, snoesde nog wat met Prince, nam iets van ontbijt en ging ook de deur uit. De trouwkleren naar de stomerij brengen, meteen maar even boodschappen doen want alle belangrijke dingen in huis, zoals fruit en bier, raakten op. De batterijen in de koplamp van de fiets vervangen, wat nog een heel avontuur op zich bleek te zijn. Klein beetje opruimen in huis, douchen en lekker in de badjas zitten wachten tot Wingman thuis kwam. “Dus jij hebt de hele dag op de bank gelegen?” “Nou, ik heb wel de koplamp van mijn fiets gemaakt hoor.” “Zo zo…” De rest vertelde ik niet, wie weet komt ie daar zelf nog eens achter, of niet. Dan kan ik het altijd nog tegen hem gebruiken, net zoals in de vele films en romcoms gebeurde die er de afgelopen dagen door de woonkamer slingerden.

Nu ik het zo even kort terug lees, valt het me wel op dat ik weinig nieuws heb geluisterd. Met Nichtje hebben we nog wel even de situatie in Cuba besproken, dat het een geweldig mooi land is maar dat ze eigenlijk al die aftandse bakken uit de jaren ’60 moeten wegdoen (lees: verpatsen aan gefortuneerde verzamelaars), want er is duidelijk een verschil in luchtkwaliteit te merken wanneer je van de buitengebieden naar de grote stad verplaatst, zo vertelde Nicht. Alles vervangen door electrische auto’s uit China vandaan, waar ze al een stuk verder zijn dan wij in Europa, en zeker veel verder zijn dan Amerika waar er maar 1 merk mee bezig is. Moet geen probleem zijn, gezien de handelsovereenkomst met China en de vele zonuren op het eiland waarmee je de auto’s kan laden. Misschien was het de rode wijn, misschien de romantische kerstgedachte die ervoor zorgt dat je er altijd vertrouwen in hebt dat alles nog weer goed kan komen. Altijd fijn om dan op de terugweg met Wingman nog even door te praten, die weet te vertellen dat al jarenlang de poolkappen aangroeien en weer afsmelten, dat al duizenden jaren het klimaat verandert. Het deed me herinneren aan een nieuwsbericht van vorige week, als ik het goed heb onthouden, dat er een verschil is te zien in hoe erg mannen en vrouwen zich druk maken over de wereld om zich heen en de ‘zingeving’ in het leven. Vrouwen zijn daar meer mee bezig en liggen daar vaker wakker van. Afgezien van die ene Oom waren het op die dag voornamelijk vrouwen die nadachten over hoe ze een stukje van de wereld konden redden. De Oom werd trouwens ernstig aan het twijfelen gebracht door Wingman *smiley die vuil kijkt* weer iemand uit Kamp Groen verloren…

Ook vrijdag moest Wingman weer de deur uit om de kost te verdienen. Na al mijn inspanningen van gisteren, bleef ik lekker op de bank liggen. Boekies lezen over auto’s en feministen. Op veesboek langs berichten scrollen dat warmtepompen onzin zijn en dat kleine kindjes in mijnen werken waar grondstoffen voor accu’s gedolven worden *smiley die aan z’n kin krabt* misschien moet ik me toch maar eens gaan interesseren voor andere dingen, internet lijkt een aardige klimaatbubbel over mij heen te draperen. Gelukkig konden we ’s avonds weer ongestoord voor de tv hangen. Op netfliks kwam de miniserie Waterschapsheuvel voorbij. In mijn herinneringen een tekenfilm over een groep konijnen die op de vlucht gaan voor een groot, gemeen konijn met zonder oog. Nu een animatieserie over een groep konijnen waarvan er eentje een visioen heeft dat er iets ergs gaat gebeuren, waarna een klein groepje op de vlucht gaat en er allemaal spannende dingen gebeuren. Schrikken, huilen, er is niet zoveel veranderd sinds groep 8.

Zaterdag mocht Wingman wel weer uitslapen van de baas. Terwijl hij op pad ging om aan zijn auto te knutselen, ruimde ik wat in het huis op, waarna ik mezelf beloonde met een boekie en een pot thee. De pot thee uit het Sinterklaaspakket ja, ideaal, kun je meerdere kopjes schenken zonder dat je steeds naar de keuken terug moet lopen en het blijft ook lekker op temperatuur. Ditmaal met een boekie over de psychologie, met op de voorpagina de pakkende tekst: de enige normale mensen zijn de mensen die je nog niet goed kent. Oftewel: iedereen is diep van binnen een beetje koekoek. Een geruststellende gedachte. Volgens onderzoek heeft meer dan de helft van de mensen (wel eens) een stoornis (gehad). Variërend van stemmen horen, psychoses, eetstoornissen tot iets in het autistisch spectrum. Meer dan de helft *smiley die aan z’n kin krabt* de meest voorkomende vorm van ‘abnormaal’ noemen we ‘normaal’, zo bekeken zijn geestelijke storingen geen afwijking maar een normaal iets, wat bijna iedereen (slechts 4% van de onderzochten zegt nooit zoiets te hebben gehad) wel een keer meemaakt. Over langere tijd of in een bepaalde periode waarin alles even boven het hoofd groeit. Het zijn de berichten die mij vrolijk stemmen, ik ben dus niet de enige die enorm vast kan blijven zitten in z’n hoofd, die dingen anders ziet dan alle andere mensen *smiley die alvast een witte bloes uitzoekt* of zijn er wel mensen die er net zo over denken als ik, maar schamen zij zich omdat ze niet willen afwijken van de norm? Van wat als ‘normaal’ word beschouwd? In de boekies word er redelijk makkelijk over gepraat, maar veel stoornissen hebben een slecht imago, mensen schamen zich ervoor, wat ook deels verklaart waarom mensen vaak iets te lang wachten met hulp zoeken. Het is niet iets wat je in het openbaar of op een eerste date meteen op tafel legt. Op een tweede date trouwens nog steeds niet. Waarmee we dus eigenlijk een wereld en een denkpatroon in stand houden dat we allemaal als ‘normaal’ zien, maar waar niemand zich echt ‘normaal’ in voelt, omdat we allemaal, in ieder geval 96 van de 100, een beetje anders zijn *smiley die nog een kopje thee inschenkt*

Over ‘normaal’ gesproken: zondag werden we bij Oma verwacht, waar er met de familie een keeztoernooi gehouden werd. Ooms, tantes, neven en nichten streden om de wisselbeker in 3 spannende rondes. Kezen, voor degene die nu aan vunzige dingen zitten te denken, is een bordspel waarbij de kaarten beslissen hoeveel plaatsen je 1 of 2 pionnen mag verzetten. Met 4 personen strijd je niet alleen als partners twee tegen twee, maar natuurlijk ook voor jezelf. Even bespreken hoe de Kerst was verlopen, hapjes eten die de kleinste nichtjes samen rondbrachten, tijdens het ene potje werd gepraat over operaties, aan de andere tafel ging het over een net opgezette onderneming, de mondjes stonden niet stil. Tot eindelijk het laatste potje ook was uitgespeeld en het eten op tafel kwam. Soep met een broodje, echt Hollands Welvaren. Ondertussen was Tante druk met het uitrekenen van de punten en het uitstallen van de kado’s. Een volle tafel met keuze uit geurige en kleurige kleinigheden, maar uiteindelijk ging het natuurlijk om de beker. Na nog een laatste bakkie koffie en thee werden de jassen weer uitgezocht uit de grote stapel in de hal en werd het zoetjesaan leger in de kamer. Met vereende krachten werden de afwas gedaan, de tafels en stoelen weer opgeruimd en voor Oma er erg in had, zag de kamer er weer uit alsof er geen wedstrijd met 20 deelnemers had plaats gevonden. Zo gaat dat in grote gezinnen, ieder neemt een stukje op zich en zo is een grote klus snel weer gedaan. Een mooie afsluiter van het jaar samen, nog 1 dagje en 2018 is ook voorbij. De tijd vliegt, alleen de trouw-, rouw- en geboortekaarten herinneren ons nog aan wat er het afgelopen jaar allemaal voorbij is gekomen. Daarom wil ik bij deze niemand een fijn uiteinde wensen, dat klinkt zo doods. Liever een gezellige jaarwisseling, met in het nieuwe jaar een klok die wat minder snel tikt, zodat we meer tijd hebben om te kezen, om samen te zijn, om tot jezelf te komen, om uit te rusten en om er vol voor te gaan, om het hele jaar door Kerst te kunnen vieren *smiley die een kushandje doet* *smiley die de champagne ontkurkt en de hele tafel ondersproeit* tot volgend jaar allemaal!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *