Beste Babette, maandag was dan eindelijk de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Midden in de nacht schrok ik nog wakker van de gedachte dat de wekker nog niet was gezet, om te zien dat ik nog een paar uurtjes kon slapen voordat de wekker zou gaan. En ja hoor, midden in een droom hoorde ik de welbekende vogeltjes zingen tegen een achtergrond van ruisende bomen. Jouw spanningsniveau werd tijdens de vakantie in de gaten gehouden door de monteurs, dus starten was geen probleem. Wel stond de stoel in een nogal vreemde stand, helemaal omhoog en een beetje voorover gekanteld *smiley die achter z’n oor krabt* en dan die grijze vegen op het voorraam, wat was er allemaal gebeurd? Dat is ook zo, in tegenstelling tot het achteroverleunen voor de tv, zit ik in jou hoog en voorover, omdat mijn knieën het in die houding het langste volhouden. En die grijze vegen zijn nog van de vrijdag voor de vakantie, toen ik een poging deed om de ramen te glassexen. Eenmaal onderweg leek het alsof er niets veranderd was. De ene chauffeur reed op de A7 niet harder dan 79, de andere kwam met precies dezelfde snelheid via de oprit langszij en wilde perse op ons plekje invoegen. Gelukkig konden we bij Hoorn de snelweg alweer verlaten om naar de loswal te rijden, waar we zand laadden voor Grootebroek. Het was al even geleden, toch wisten we in grote lijnen de bochten achteruit in het donker nog te vinden. Lekker uitrazen in de zandbaan, als een bulldozer door halve vrachten heen stampen die de machinist nog niet vlak had geschoven *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* een heerlijke dag. En ook de schaft viel alles mee, vorig jaar moest er natuurlijk een ketting aan te pas komen, nu had ik dan eindelijk de kans om te trakteren op zoetigheid. Op kantoor ging het er wat minder ontspannen aan toe. Tijdens de vakantie waren alle boordcomputers omhoog gedateerd, het was de bedoeling dat we maandag konden starten in een nieuw systeem (waar we vorig jaar al mee hadden test gedraaid), zodat we zonder bonnen konden werken *smiley die met grote blauwe ogen verwonderd om zich heen kijkt* je raad het al, na 2 weken rust waren veel chauffeurs vergeten hoe het ook alweer werkte en zaten er nog een paar kleine verrassingen in het systeem, waardoor vooral de belfunctie veel werd gebruikt.
Toch stond er dinsdag weer een nieuwe opdracht in de computer: zand rijden van Hoorn naar Grootebroek. Eigenlijk Bovenkarspel, maar dat schijnt bij de lokale bevolking nogal gevoelig te liggen. Een bekend ritje en ook de boordcomputer werkte al beter, gelukkig maar want de rest van de wereld was in paniek. Een heftige storm zou over Nederland trekken, mogelijk met windkracht 9. De inlandse wind in combinatie met springtij deed terugdenken aan de storm in 1953. De paniek was te horen op de radio toen verslaggevers vertelden over waterkeringen die gesloten werden, dat de dijkbewaking actief was op het hele stuk dijk in Friesland en Groningen, dat een groot gedeelte van de 290 verloren containers (is tijdens de vakantie gebeurd, had ik helemaal gemist) op drift zou raken en op de Waddeneilanden in zou beuken. Er ging een melding uit naar alle chauffeurs dat we niet met lege trailers, aanhangers of caravans mochten rijden. Nederland was langzaam aan het vergaan en we hoorden het gebeuren. Sterker nog, ondanks dat Westfriesland lag verscholen achter een brede kuststrook, waren de windstoten toch zo hard dat we op een gegeven moment scheef in de zandbaan hingen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* gelukkig was de kraanmachinist zo behulpzaam om een paar kuub van bovenaf te lossen, waarna we een betere positie konden vinden om rechtstandig omhoog te kiepen. Nog voordat de werkdag voorbij was, hoorden we de verslaggevers opgelucht adem halen, de storm was voorbij. De windkracht bleek niet verder te komen dan 8, het water steeg tot slechts 3,80 NAP en niet de verwachte 4,20. Ook de Waddeneilanden waren er nog, zij het bedolven onder een dikke laag My Little Pony, piepschuim en auto-onderdelen. Een oud booreiland was echter wel voor een deel weggeslagen, net als een grote bult vervuilde grond. De vervuilde grond zou vast wel doorspoelen naar Duitsland, daar kan het weinig kwaad, en veel (vakantie)bewoners van de eilanden gingen het strand op om gratis souvenirs te zoeken, alles lost zich vanzelf wel weer op.
Woensdag mochten we wederom hetzelfde rondje rijden. Een makkelijke route, met 3 auto’s rijd je mekaar niet echt in de weg, een uitdagend stukje zandbaan, eigenlijk het ideale werk voor een langere tijd. Alleen die storende radio wanneer je op HN80 rijd, dat begon toch wel te irriteren. Zit je net midden in een interessant nieuwsitem, begint het enorm te ruisen *smiley die met z’n ogen rolt* schakel je over naar 1 van de weinige zenders die daar wel te ontvangen is *smiley die aan het stuur knaagt* zit je weer naar een reclameblok te luisteren! Gekmakend is het. Over gek maken gesproken, eerder deze week was er iets te doen over een Nashville-verklaring. Ik dacht iets met countrymuziek, maar het bleek een verklaring te zijn waarin staat dat homo’s slecht zijn. De precieze bewoordingen verschilden van radiostation tot radiostation, maar als ik het goed heb begrepen zijn de mensen die de verklaring hebben ondertekend, het er over eens dat homosexuelen en transgenders geen plek verdienen in deze maatschappij, de maatschappij die is gemaakt door God en zich ook moet laten leiden door God. Iets waar ik om moest lachen, want er word wel meer flauwekul verspreid dezer dagen. Het schokkende was echter dat de verklaring werd ondertekend door een aantal mensen met een hogere politieke functie, een groot aantal religieuze types en nog een grote groep mensen zonder interessante baan, waarschijnlijk woonachtig in de Bijbelriem ofzo. Tolerante Nederlanders stonden op hun achterste poten, de complete HLBGT (zeg ik het zo goed?) gemeenschap was natuurlijk razend, alle radioDJ’s keurden het af, er werd schande gesproken over de ministers die zoiets durfden te ondertekenen, het land was te klein. Vandaag werd gemeld dat er bij de Dokkummer Vlaggen Centrale geen regenboogvlag meer te krijgen was. Ook op veesboek kwamen al veel protesten en regenboogkleurige berichten voorbij. Dat vond ik vreemd. Nee natuurlijk is het wel te begrijpen. Inmiddels is al wetenschappelijk bewezen dat je homosexualiteit niet kunt genezen door te bidden, maar dat heeft weinig zin om aan een gelovige uit te leggen, want die denken ook nog steeds dat dinosauriërs een verzinsel zijn uit de film. De hele verklaring slaat nergens op, het is een lachertje. Maar dat het andere gedeelte van Nederland, het gedeelte dat de verklaring niet ondertekende, nu massaal aan de regenboogvlaggen gaat en op de barricades staat te schreeuwen hoe tolerant Nederland is, dat vind ik nogal overdreven. Zo tolerant is Nederland niet. Sterker nog, ga je als man met make up over straat, dan word de pruik gewoon van je hoofd getrokken. Ja, dat gebeurt, in Amsterdam, de grote stad waar iedereen welkom is, waar iedereen tolerant is, waar ‘gek’ het nieuwe ‘normaal’ is, zelfs daar kun je als LHGBT’er niet zonder gevaar over straat. Ik heb niks tegen homosexuelen, transgenders en andere tussenvormen. Ja soms vraag ik aan de magazijnman om van die ‘strakke gaylord handschoentjes’, dan weet hij precies welke ik bedoel, mocht iemand dat als kwetsend ervaren, laat het me weten dan pas ik mijn taalgebruik aan. Maar doen alsof er voor iedereen een plek is in Nederland? Alsof hier alles kan en alles mag? Dat hand in hand lopen met iemand van hetzelfde geslacht geen probleem is? Dat mannen mekaar op straat gewoon een kusje kunnen geven, net zoals man-vrouw-stelletjes dat doen wanneer ze verliefd zijn? Nee, zover zijn we nog lang niet in dit land. Het is heel fijn dat bekende mensen, uit de showbizz, politiek, sport en andere sectoren met hoog aanzien, zich van de verklaring afkeren. Dat veel mensen zich op sociale media daar bij aansluiten. Maar laten we eerst eens tolerant, open en onbevooroordeeld zijn op plekken waar je geen vinnikleuks scoort, gewoon op straat. Waar mensen hand in hand willen lopen omdat ze blij zijn met en trots zijn op hun partner, ongeacht of dat een man, vrouw of een tussenvorm is. Dan hebben we geen protesten met wapperende vlaggen meer nodig.
Na het werk, koken, eten en in slaap vallen, ging totaal onverwachts de telefoon *smiley met opengesperde ogen* strooien! Blinde paniek, want het was alweer een maand geleden. Snel de tas pakken, muts op en handschoenen aan, vol gas op de fiets naar de zaak. Waar de sleutels niet in de kast hingen en ik na 2 rondjes over het terrein de planner maar eens wakker belde waar mijn strooitrekker was gebleven. In de garage misschien? Ow duh… Inderdaad, daar stond ze, in de schemer was de tekst op haar neus te lezen. De neus die bijna op de grond lag, want de cabine was voorover gekanteld en ik dacht nog iets van losse kappen te zien liggen *smiley die staat te tandenknarsen* dan kom je met je goeje gedrag je nest uit, om vervolgens met een beginnende ongesteldheid te moeten inbreken in de garage waar je auto uit elkaar geschroefd staat, om fakking half 2 ’s nachts! In nette woorden heb ik de strooicoördinator laten weten dat ik niet kwam, maar in mijn hoofd dacht ik alleen maar “sterf! Sterf allemaal!”. Onverrichter zake fietste ik weer huiswaarts, waar Wingman in karatehouding op het bed stond, die had mij niet zo snel terug verwacht.
Het duurde even voordat de bloeddruk weer laag genoeg was om in slaap te vallen. Niet lang daarna ging Wingman’s wekker. Terwijl hij de trap af stommelde begon mijnes alweer te zingen. Gelukkig mocht ik jou weer meenemen in het rondje Hoorn – Grootebroek, waar ik me kon afreageren in de zandbaan. Mijn hart kon ik luchten toen een collega belde om te vragen hoe strooien was gegaan afgelopen nacht *smiley aan de andere kant van de lijn die zit te tandenknarsen* hij reed de wat langere afstanden, mocht ook in Duitsland komen, waar hij zag dat er gistermiddag werd gestrooid. Onderweg naar Brabant (dacht ik, in ieder geval ergens onder Amsterdam) kwam hij meer strooiploegen en gestrooide wegen tegen. Een paar uurtjes nadat hij zich in foetushouding achter de stoelen had gevouwen, werd ie gewekt door de telefoon: het bekende nummer van de strooicoördinator. Of hij in kon vallen voor mij omdat ik niet kwam. Te idioot voor woorden, iedereen is al wezen strooien, alle strooipoppetjes liggen alweer onder de klamme lappen om nog een paar uurtjes te kunnen pakken voordat de wekker weer gaat, en ja hoor, het steunpunt van 22 miljoen word nog even opgestart om 1 uur ’s nachts! Mafkezen! Vloekend en tierend blaften we in de telefoon, wat kan dat heerlijk opluchten. Met een opgeschoond hoofd luisterde ik daarna naar de radio, waar iemand van IBM vertelde over het nieuwe weer-voorspel-systeem wat in de loop van dit jaar levend moet worden. Nu is het nog zo dat er meetsystemen op de grond en satellieten in de lucht worden gebruikt, die de wereldbol omvatten in een raamwerk van 15 vierkante kilometer grote blokken. In de 24 uur worden de gegevens zo’n 3 tot 4 keer omhoog gedateerd. Dat systeem vormt nu de basis voor weersberichten en waarschuwingen voor orkanen en dergelijke, zoals we die afgelopen dinsdag in Nederland meemaakten. Ondertekenaars van de Nashville-verklaring zeggen waarschijnlijk dat het nepnieuws is, de aarde is namelijk plat en God was boos toen hij het zo liet stormen. Daarom hebben ze geiten, maagden en nog wat van de oogst (uit hun volkstuintje, maar het is een begin) geofferd, hebben ze urenlang gebeden en ziedaar: woensdag was het heerlijk weer, windstil, dus het heeft gewerkt. Mensen die wel ontwikkeld zijn en liever met hun eigen hersens denken in plaats van het over te laten aan een stoffig boek dat jaren geleden niet eens door God zelf is geschreven, kijken reikhalzend uit naar het systeem van IBM, dat 200% nauwkeuriger word dan wat we nu hebben. De meetsystemen op de grond worden uitgebreid met de data die word verkregen uit mobiele telefoons, aangezien die tegenwoordig ook barometers bevatten (dat verklaart waarom ze steeds groter en duurder worden, er zit een ingenieus systeem in van met water gevulde buisjes) en de meetstationnetjes die mensen hebben aangeschaft om het weer in hun tuin in de gaten te houden. Daardoor word het raamwerk verkleind tot vakjes van zo’n 3 vierkante kilometer en worden de gegevens elk uur ververst. Handig voor winkeliers die dan preciezer weten wanneer er een orkaan langs gaat komen, zodat ze extra blikken eten en flesjes water kunnen opslaan. Of wanneer de orkaan nog heviger word, kunnen bewoners eerder geëvacueerd worden. Of wanneer er gestrooid moet worden, kunnen ze ’s middags bellen dat we vanavond aan de gang gaan, zodat je op tijd naar huis kunt om te eten en daarna nog wat uurtjes slaap kunt pakken. Ik kijk nu al uit naar de plannen van IBM!
Vrijdag liep anders dan anders. Grootebroek was even klaar, je mocht zelfs op het pad blijven staan. In plaats van zelf te rijden mocht ik namelijk bij een collega instappen. Na de onrustige maandag, met de nieuwe boordcomputer, waren er nog een paar collega’s die wat problemen hadden. Volgens de planner ging het bij ons best wel netjes allemaal, en dus mocht ik een collega gaan helpen die er echt niet uit kwam. Een dagje dubbelbemand rijden kost minder dan een boordcomputer die als rijplaat word gebruikt. Het was even puzzelen, vooral voor de collega. Ik tikte al bijna zonder te kijken door het menuutje heen, hij had nog iets meer tijd nodig. Samen toerden we van de loswal in Hoorn naar de Toren van Hoorn. Een kort rondje waardoor de boordcomputer niet genoeg tijd kreeg om de volgende opdracht klaar te leggen, maar al snel wisten we daar een truukje voor te vinden. Ondertussen babbelden we lekker over de vakanties, ouwe auto’s, motoren, luisterden we wat naar muziek en al gauw had hij een soort van gewoonte ontwikkeld. Gemiddeld duurt het zo’n 60 dagen voordat een vreemde handeling een gewoonte word, nu kwamen we al best ver binnen 12 ritjes. Halverwege de middag zwaaide ik af en toerde ik met de carpoolauto weer terug naar de zaak. Begin januari is ook de periode van medische keuringen. Omdat we soms met vervuilde grond werken, is het wel fijn om alles even te controleren. Sowieso is het niet verkeerd natuurlijk, even bloed prikken, in een potje plassen, kleine lettertjes aan de muur lezen, naar piepjes luisteren en door een buisje blazen. Het word al bijna een herhaalbericht: stoppen met roken, te weinig asem, bloeddruk is wel goed, ogen en oren zijn goed (al zijn er veel mensen die daarover twijfelen) maar wat mij het meeste zorgen baarde *smiley met opengesperde ogen* de meetlat en de weegschaal. In de loop der jaren ben ik een centimeter gekrompen, en het gewicht ging alweer over de 70 heen *smiley die huilend wegkruipt achter de kamerplanten* 71 kilo met de werkkleren aan, ik begin langzaam te veranderen in een dik propje. Misschien toch maar weer eens op de crosstrainer klimmen en wat minder gaan snoepen in de weekenden.
Snack bestellen en voor de tv kruipen, zoals elke vrijdag *smiley die z’n hoofd schud* dat ging niet door die middag. Wingman had een borrel op zijn werk, nadat hij in zijn gestreken overhemd naar beneden kwam om op zijn collega en carpoolbuddy te wachten, kon ik naar boven om te douchen, schminken en aan te kleden voor een avondje uit met de meiden. Zusje had kaarten geregeld om samen met Moeder en Tante naar de Friesian Proms te gaan. Onderweg naar Leeuwarden zaten we in de auto van Tante als volleerde reizigers gezonde bolletjes en kopjes thee naar binnen te werken. Bij het WTC aangekomen was het nog een hele toer om een parkeerplek te vinden. Het was niet voor te stellen, maar zo in het donker leek het nog wel drukker te zijn dan tijdens de Elfstedentocht. Het hele weekend stond in het teken van paarden, Friese Paarden, of zoals ze in Ljouwert zissen: ut Frysk Hynder. Wat trouwens ook een smakelijke whiskey is, maar daar zijn weer andere evenementen voor. We liepen de grote hallen in waar stands met paardenspulletjes werden afgewisseld met snoepkramen, kunstige dierenbeelden, Sonnema en Friese (voorlees)boeken. We stiefelden langs paarden gemaakt van drijfhout, langs glanzende paardentrailers, jasjes met glimmertjes die misschien wel erg duur waren om alleen op de zondag 2 maal zes minuten te dragen tijdens een proefje. Nog meer halsters, dekens en touwen in verschillende kleuren, hoefijzers ingelegd met edelsteentjes, caps met glitters, sjabrakken met een glanzend Anky-logo, peesbeschermers in goud en zilver, paardrijden is zoveel leuker en vooral stralender geworden de laatste jaren. Overdag waren er hengsten gekeurd, ’s avonds was het tijd voor (nog) meer show. We zochten ons plekje op de tribune en keken uit op een grote zandbak waarboven een indrukwekkende stellage van lampen hing. Op het grote scherm was het werk van de zandkunstenaar te zien, er was muziek, de presentatrice reed zelf ook op een Fries en de avond trok in een gestrekte draf aan ons voorbij. Op het podium stond een orkest en een koor, verschillende artiesten kwamen klassieke muziek, rock’n’roll en disco laten horen, terwijl de paarden over het zand vlogen. De Fryske Quadrille, 8 klassieke Frieze sjezen die met hun tweespannen een mooi samenspel lieten zien dat precies binnen de hekjes paste. Steigerende Andalusiërs die wat van de Spaanse Rijschool lieten zien en dansten op de muziek. Een stuntteam met lichtgevende Shetlanders. Een rij Friezen die aan de lange lijn ronddraafden, hun tuigage vol met belletjes wat voor een kerstig geluid zorgde. Waarna ook nog een beiaardier met een enorm klokkenspel door de piste werd rondgereden. Een stuntteam waarbij men op skateboards achter de paarden aan zeilden. Het was een wervelende show, van ingetogen klassieke dressuur tot losgeslagen stunts en gekkigheid. Van klassieke muziek tot Danny Vera van dat voetbalprogramma. Van zandkunstenaar tot disco met de Gibson Brothers. Van stokpaardjes tot een optocht van ouderwetse landbouwmachines, natuurlijk voortgetrokken door Friezen. De avond werd afgesloten met een reclame voor Terschelling, wat 3 nummers lang duurde en waarin we niet alleen een duet zagen tussen een vrouw en een paard, maar ook een zuipkeet op z’n eilands. Even voor middernacht was de show voorbij, voordat we tussen alle paardenmeisjes en dikke SUV’s door het parkeerterrein hadden verlaten, was het al zaterdag.
Een paar uurtjes later ging de wekker alweer. Tijd om naar de schoonheidsspecialiste te gaan. Dan hoef ik niet op te tutten van te voren, dat scheelt weer. Lekker ontspannen op tafel liggen tijdens het intensieve 1 op 1 gesprek waarbij mijn gezicht weer in een wakkere staat werd gekneed. Daarna was het klaar, de drukke vrijdag, de overdaad aan prikkels langs de piste waar aroma’s van mensen, poffertjes en paarden voorbij waaiden, het korte nachtje en het praten in rustgevende ambiance van de salon, ik had genoeg gehad. Terug naar huis, waar Wingman lag bij te komen van zijn avondje met de collega’s. Er stond nog een verjaardag op de planning, maar mijn tukje voor de tv zei genoeg. Na zo’n week hard werken moet er ook uitgerust kunnen worden.
Dan is het alweer zondag. De ultieme uitrustdag. Het stukje is getypt, de was met werkkleren hangt alweer te drogen in de logeerkamer, nu rustig afwachten tot Wingman naar beneden komt, dan kunnen we gaan zien wat de rest van de dag ons brengt. Fijne zonnigdag allemaal!
: paarden als stralend middelpunt){kind=link}