Beste Babette, de zondagmiddag had nog een kleine verrassing in petto. Wingman stelde voor om in de auto te stappen en Harlingen te bezoeken. Eindelijk eens de Gerd bekijken, de boot waar iedereen het al een tijdje over had. Voor de collega’s was wel op stel en sprong een open ochtendje georganiseerd toen ie net was aangekomen in Harlingen, helaas had ik toen andere verplichtingen. Nu pikten we Wingmans Vader op en toerden we de dijk over, voor de tweede keer dat weekend. Weer door de nieuwe tunnelbak bij Harlingen en daarna een beetje op de gok het industrieterrein op *smiley die achter z’n oor krabt* helemaal gokken hoef je niet, want de Gerd is al bijna vanaf de snelweg te zien. Toevallig lag de MNO, een andere boot van Spaansen, ervoor. Een imposant gezicht als je zo over de kade aan komt rijden, het bekende rood, in een grote punt naar voren, klaar om golven te doorklieven. Het duurde dan ook een momentje voordat we doorhadden dat het gebouw daarachter de Gerd was *smiley die wit wegtrekt* welhaast onbewogen in de golven en stevige woei keken we naar het schip. 40 meter hoog, de MNO zou je zo in het ruim kunnen leggen, zo’n boot waardoor je gaat twijfelen aan het water, hoe kan zoiets blijven drijven. Maar goed, we hadden het gezien. Een stevige, koude wind joeg ons terug de auto in en naar een eettentje, waar we een warme chocolademelk en poffertjes bestelden. Vader vroeg nog even hoe het met de keuring was gegaan, aangezien ik nu met mijn 71 kilo twee porties slagroom naar binnen zat te werken *smiley met het schaamrood op de kaken* maar het is zo lekker! Na een laatste wandelingetje door de wind en langs het water, stapten we in de auto om nog even bij de rode trechter te kijken die word omgebouwd tot hotelkamer, waarna we weer terug toerden naar het eveneens winderige Noord Holland.
Maandag mocht jij nog een dagje in de rusthouding blijven staan. Wederom was er een collega die mijn assistentie nodig had. Hij gedoogde de boordcomputer in zijn omgeving, heel veel meer gebeurde er niet. En dat vond de planner niet helemaal goed gaan, dus mocht ik gaan lesgeven *smiley met een knotje in het haar en een bril met dik zwart montuur op* het verhaal ging vrij snel in de wandelgangen, er begonnen zelfs al collega’s te bellen om mijn hulp. Daarmee lag de lat wel heel erg hoog, want in het dagelijks leven zie ik mezelf liever als een digibeet die met een 5 jaar oude telefoon rondloopt zonder veesboek en swepsjet, omdat ik paniekerige waanideeën krijg wanneer iemand begint over ‘overstappen’ of ‘gewoon de boel omzetten’ op een nieuwe telefoon. En nu reed ik dus al 2 dagen met collega’s mee om te vertellen hoe een boordcomputer, in feite niets meer dan een mobiele telefoon met een applicatie, werkt.
Dinsdag moesten we alles dan weer zelf doen. Nogal een tegenvaller. Ik stond al aan de rechterdeur te morrelen voordat ik doorhad dat ik links in moest stappen. En ja hoor, meteen bij het begin al zo gehaast zijn dat het fout ging *smiley die met z’n ogen rolt* wat een lerares. Bij de loswal in Schagen mochten laden voor Slootdorp. Of eigenlijk ergens tussen de dorpen in, waar het windmolenpark van Wieringerwerf op de kaart is getekend. We moesten een sloot dichtgooien zodat de werkweg gewoon door kon lopen, dat betekende een kilometers lange rijplatenbaan volgen om uiteindelijk ergens bij 2 kranen te kunnen kiepen. Op de radio dacht ik even een thema te ontwaren, in de nieuwsberichten werd wel heel vaak ‘20’ gezegd. Zo rukte de reddingsdienst vorig jaar 20% vaker uit dan het jaar ervoor, om drenkelingen uit het water te vissen. Babies die nu worden geboren, hebben straks ongeveer 20 jaar lang pensioen. Na 60 jaar gewerkt te hebben, dat dan statistisch gezien weer wel. En er zijn 20% meer asielzoekers weggelopen uit AZC’s en illegaal ondergedoken, omdat ze bang zijn te worden teruggestuurd naar hun thuisland. Dat is wel heel sneu, als een leven in de illegaliteit beter is dan het leven in het land waar je vandaan komt. Een ander thema was politieke ongezondheid. President Trump van Amerika had een aantal sporters uitgenodigd om bij hem in het Witte Huis te komen eten. Hij trakteerde, letterlijk hijzelf, want de banktegoeden van de overheid waren al een paar dagen bevroren. Gelukkig had hij genoeg op zijn pasje staan om al die jonge winnaars te trakteren *smiley die met z’n ogen rolt* op het beste voedsel dat Amerika te bieden heeft: hamburgers, pizza’s en Franse frietjes. Dat zal die afgetrainde toppers goed doen. Ondertussen is in het Verenigd Koninkrijk nog een heel gedoe rond de Brexit gaande. Want ze willen wel uit Europa, maar dan moet er eerst een goed plan komen met afspraken over hoe dingen tussen de V.K. en de E.U. worden geregeld. Om mee te kunnen doen aan de stemming over dat plan, is er een parlementslid die ondanks waarschuwingen van de doktoren haar geplande keizersnee 2 dagen heeft opgeschoven om mee te kunnen stemmen. Ongeloveloos. Je weet dat je kind nog 60 jaar moet werken, en voor de geboorte moet het zich zelfs al aanpassen aan het werkrooster. Dan is dat plan van de asielzoekers, om weg te duiken in illegaliteit zonder kans op een vaste baan en vast inkomen, niet eens zo heel erg slecht. Na 8 vrachten over de lange rijplatenbaan te hebben gesjouwd, zag je eruit als een Dalmatiër. Nog even een vrachtje zand naar de sierbestrating, en onze eerste gezamenlijke werkdag was om.
Woensdag toerden we naar Hoorn, waar we zand konden laadden voor Grootebroek. Vorige week reden we daar ook nog even een hobbelig baantje met ijzeren en betonnen platen, nu hadden de mannen de boel aardig opgeknapt. Met het opkomen van de zon konden we eindelijk zien hoe het verloop van de sloot was aangepast en wat voor rondje we moesten maken. Op het nieuws werd verteld dat in Groningen proeven gaan plaatsvinden met treinen. Of ze kunnen rijden op electriciteit, op waterstof en helemaal autonoom kunnen rijden. Nu moet dat laatste geen groot probleem zijn, sturen hoeven ze al niet. Maar dat electrische, dat vond ik wel interessant klinken. Tijdens het stilstaan bij een perron moet er dan even bijgeladen worden, waarna de batterijen net niet leeg zijn voordat de trein bij het volgende station aankomt. Iets wat met bussen nu ook al veel gebeurd. Het zou een hoop diesel en gedoe met bovenleidingen moeten schelen. Wel fijn ook dat ze in Groningen beginnen, want laatst hoorde ik op het nieuws dat het stroomnet in die regio nogal eens vastloopt. Door de lage grondprijzen zijn er veel investeerders die een stuk land kopen en dat vol planten met zonnepanelen *smiley die in z’n handen wrijft* maar al dat aanbod van stroom kan het net niet aan *smiley met een vuil lachje* en dan komen we op het punt aan dat iedereen z’n best doet om goed te doen voor het milieu, om aan de plannen van de overheid mee te doen, maar dat de overheid zelf en vooral de infrastructuur die jaren geleden in opdracht van de overheid is aangelegd niet helemaal toereikend zijn voor al die plannen. Vastlopers doordat er teveel stroom word opgewekt en te weinig word verbruikt op dat moment. Later op de dag weer vastlopers omdat het begint te schemeren, iedereen thuis komt, de lichten aan en de auto in de lader klikt. In mijn omgeving zijn er al aardig wat mensen die al die klimaatafspraken onzin vinden, om het gewoonweg niet haalbaar is. De situatie met de zonne-weilanden vind ik dan ook geweldig, want we doen precies wat de overheid van ons vraagt, en daarmee laat het juist zien wie er tekort doet om aan de klimaatafspraken te kunnen voldoen: namelijk de overheid zelf. Het is te hopen dat die electrische treinen snel gaan rijden. Niet alleen om eindelijk de overvloed aan zonnestroom te kunnen gebruiken, ook omdat het laat zien dat grote bedrijven (die voor het overgrote deel van de klimaatbelastende uitstoot verantwoordelijk zijn) er mee bezig zijn, en burgers niet de enige zijn die moeten betalen en krom liggen voor de gekke en onhaalbare plannen die vanuit Den Haag op ons worden uitgestort. Belangrijkste vraag van de dag was toch eigenlijk wel hoe het met de zwangerschap van het parlementslid ging. Waren de vliezen niet gebroken na alle spanningen over het wegstemmen van de deal die werd voorgesteld om de Brexit door te laten gaan?
Donderdag toerden we weer naar Hoorn. Met een heerlijk rustgevende akoestische versie van Simply Red’s Fairground zoefden we over de A7. Het contrast met de nieuwsberichten kon niet groter zijn. Net als gisteren vielen we in een Engels hoorspel met een grote menigte die niet stil wilde zijn, en een strenge man die dingen riep als “eyes to the left!”, “nose to the right!” en “order! Order!”. Hoewel het plan van May niet werd goedgekeurd, mag ze nu wel blijven. Maar nog steeds werd er niets verteld over de keizersnede, was die vrouw inmiddels al een keer bevallen of wat? Ondertussen reden we onze rondjes van de loswal naar Grootebroek, lekker door de zandbaan banjeren in het frisse Hollandse weer. Zo nu en dan een klein buitje, verder was het vooral koud. Het is dan ook te hopen dat de verwaarloosde Syrische leeuw, die binnenkort naar Nederland komt, warm word ingepakt. Arm beest, terwijl zijn soortgenoten in het Afrikaanse zonnetje liggen te doezelen, word hij naar het koele Anna Paulowna gebracht. Het is te hopen dat ze daar een binnenhok voor hem klaar maken *smiley die aan z’n kin krabt* en hoe zouden de Syriërs dit op gaan vatten? Dat je straks niet alleen bussen vol Chinezen hebt die naar de Zaanse Schans rijden, maar dat er ook bussen vol Syriërs naar de kop van Noord Holland komen om hun leeuw te bekijken? Eerst moest jij eens grondig bekeken worden. Tijdens het kiepen zag de machinist gelukkig op tijd dat jouw achterklep niet open ging. De knevels, die de achterklep vast houden, wilden niet meer open draaien. Even kijken, even bellen, even knoeien, maar zelfs met 2 technische mannen erbij wilde het niet lukken. We moesten met een volle bak uit de baan gesleept worden om ruimte te maken voor de collega’s, waarna ik via een chaotische telefoonverbinding contact probeerde te zoeken met iemand die er meer verstand van had *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* of je kijkt eerst eens zelf in de zekeringenkast of er niet zo’n gekleurd plasticje is weggefakkeld. Dat bleek niet zo te zijn, wel wist ik in al mijn enthousiasme bijna de 27 MC te slopen. Gelukkig had de opgetrommelde monteur/electricien er meer verstand van. Dashboard open, knopje nameten, het motortje onder de bak nameten, kastje achter de cabine nameten, alles was heel en onder spanning. Tot we bij het kastje, verstopt achter de achterbumper, aankwamen. Er bleek bij jou letterlijk een draadje los te zitten *smiley die z’n schouders ophaalt* kwestie van ‘als je weet waar je moet zoeken, is het met 5 minuten gemaakt’. Nu konden we mooi nog even 1 vrachtje doen om de dag af te sluiten.
Moe maar voldaan kroop ik die avond tegen Wingman aan. Helaas kon ik slechts een uurtje van zijn warme lijf genieten, toen rinkelde de telefoon alweer. Het was weer even wennen, met een trekkertje en laag bakkie proberen de strooier netjes in het midden te houden, maar na wat geknoei lukte het gelukkig, flinke bak zout erin en we konden op pad. Ondanks dat we 20 gram moesten strooien (wat betekent dat er sneeuw of flinke ijzel word verwacht) hadden we nog wat over aan het einde van de rit. Gelukkig dat afgelopen week de stroomvoorziening is nagekeken. Hoewel ik er niet over mag klagen omdat ik er zelf ook geen verstand van heb, vond ik het wel heel slordig dat ze er na 3 maanden pas achter kwamen dat er niet genoeg ampères uit de stekkers in de zoutloods en bij het schoonmaakbordes kwamen. Slechte aannemer of slechte opdrachtgever? Voor 22 miljoen zou je toch wel iets beters verwachten. Na het schoonmaken en afbouwen nog een kopje thee en een kort babbeltje, daarna snel weer naar huis om op te warmen aan Wingman.
Waar een paar uurtjes later zijn wekker alweer ging, gevolgd door de mijnes. Weer naar Hoorn voor het bekende rondje, dit keer zonder hoorspel over het Britse Lowerhouse. Er was iets veel ergers gebeurt *smiley die wit wegtrekt* prins Philip, de man van koningin Elizabeth, had met zijn Land Rover een aanrijding gehad waarbij de terreinwagen op z’n kant eindigde. Het hele land kon opgelucht adem halen, want waar 60-jarigen bij een verkeerde afstap van het keukentrapje al een heup breken, wist hij met 97 jaar oude lichaam ongedeerd uit de auto te komen. Over de uitgestelde keizersnee werd echter nog steeds niks vertelt. Ondertussen toerden wij rustig onze rondjes door het donkere Westfriesland. De blauwe lampen op de nieuwe Westfrisiaweg waren goed te zien, niet veel later verscheen er ook een politieauto op de rotonde om verkeer tegen te houden dat de nieuwe weg op wilde rijden. Na de schaft stond er nog steeds een blokkade, ditmaal van een gele pickup met een bord dat de weg was afgesloten vanwege een ongeval *smiley die aan z’n kin krabt* waarom er dan strooiauto’s rondreden, weet ik niet helemaal, maar het gaf me een goed gevoel dat wij niet het enige steunpunt hadden waar wel eens iets verkeerd ging. Of het met het strooien te maken had, of omdat mensen gewoon hard rijden op provinciale wegen (tenzij er een vrachtwagen achter rijd, dan durven ze niet harder dan 65 km/h *smiley die aan z’n stuur knaagt*) feit is wel dat er een auto van de weg was geraakt. De sporen gingen door de berm en het struikgewas, over de parallelweg en de sloot en eindigden bij een grijs autootje dat in het struikgewas in een voortuin geparkeerd stond. Blijkbaar waren de sleepauto’s druk genoeg met het opruimen van wat voor ongeval er dan ook was op de Westfrisiaweg, want het werd al bijna middag eer de auto werd opgeruimd en de bewoners konden kijken wat er in het voorjaar opnieuw geplant moet worden. Ondertussen genoten wij van de lunch die de machinist voor ons had gemaakt *smiley die een kushandje doet* warme aardappeltjes met vleesgerechten en een kaassoufflé, wat een verwennerij! ’s Middags in de garage had jij ook wel wat vettigheid verdient tussen de kleppen en knevels, daarna kon je in de ruststand.
Zaterdag mocht ik echter nog wel aan de bak. Met de collega’s carpoolden we naar de rijschool voor een theorieles over het optimaliseren van het rijden. Ja een onzincursus die we moeten doen omdat Brussel heeft besloten dat chauffeurs elke 5 jaar 35 uur bijgeschoold moeten worden en bladiebla, maar meewerken doet het minste pijn dus ga maar gewoon in die schoolbankjes zitten en luister een beetje naar wat de instructeur te vertellen heeft. Later in de week gaan de chauffeurs dan ook nog de weg op, om het in praktijk te brengen, maar eerst zaten we dus een aantal uur samen te babbelen over de grote tegenstrijdigheden die er zijn. Want met een optimale rijstijl verbruik je minder brandstof en heeft je auto minder onderhoud en nieuwe banden nodig. Allemaal winst voor de baas. Er komen ook minder uitlaatgassen en remstof in de lucht, dat is winst voor het milieu. Maar toch wringt het een beetje. Rijd je ’s ochtends vroeg over een uitgestorven provinciale weg, dan gaat elk verkeerslicht op rood wanneer je over de lus rijd. Al dat afremmen en optrekken is niet goed voor het milieu en de baas, maar wel weer voor de veiligheid. Dezelfde veiligheid waar rij-assistenten mee schermen. De auto piept en doet wanneer je te dicht op je voorganger rijd, wanneer je over de witte strepen rijd, wanneer je te vaak je ogen niet op de weg hebt, heel mooi allemaal. En dan nog dat systeem dat ervoor zorgt dat de vrachtwagen zichzelf afremt wanneer er een langzamer rijdend obstakel opdoemt, het is helemaal geweldig. Tot je in een bocht een groot verkeersbord tegenkomt, of onder een viaduct door rijd, en het systeem dan plotseling gaat remmen. Het is te hopen dat de chauffeur achter je dan ook met zo’n moderne auto rijd, want een filmpje dat de instructeur op internet had opgeduikeld liet overduidelijk zien wat de komende jaren het grootste gevaar gaat zijn: (vracht)auto’s die net op tijd stil staan voor een file en de achterliggers die dat nooit kunnen beremmen en er genadeloos achterop klappen. De conclusie was simpel, het is eigenlijk niet leuk meer om chauffeur te zijn in het drukke en verzekeringtechnisch dichtgetimmerde verkeer, maar ja, iemand moet het werk doen he… De supermarkt waar ik ’s middags doorheen banjerde moet toch ook een keer bijgevuld worden. Na een uitnodiging om een bakkie te komen doen, en een fietsrit met 3 volle fietstassen en een kratje bier op de bagagedrager, plofte ik naast Wingman op de bank neer. Een wassie draaien, het konijnenhok een keer schoonmaken, en dan beleefd nee zeggen tegen de uitnodiging, de zaterdag was al druk genoeg geweest.
Opeens is het dan alweer zondag. De auto en tuin zijn wit van de vorst, maar strooien was niet nodig. Het stukje getypt, de oven staat al aan voor de warme broodjes, straks een verjaardag en dan is het weekend alweer om. Fijne zonnigdag allemaal!
 geoptimaliseerde code 95){kind=link}