Beste Babette, afgelopen maandag mochten we ons weer van onze beste kant laten zien. Er reed namelijk een stagaire mee. De planner liet ons beginnen bij Garbage City Middenmeer, zodat we niet heel erg vroeg op hoefden te staan. Eerst een vracht korrel naar het werk langs de Afsluitdijk, daarna mochten we meerijden in het rondje zand vanaf Schagen. Een jonge meid die de opleiding voor transport en logistiek volgt, bekeek alles vanaf de bijrijderstoel. Het gekrioel in het donker met al die auto’s die op de shovelmachinist stonden te wachten om korrel te kunnen laden. Daarna de trechters in Schagen waar de enorme kraan bovenuit torende. De zandbaan waar we een stukje doorheen stuurden. Ze vond alles interessant en was overal enthousiast over. Dat is wel iets wat de sector nodig heeft, jonge mensen die het graag willen, die het echt leuk lijkt om met transport bezig te zijn. Wel weer jammer dat er in alle klassen op haar school maar 3 meiden te vinden zijn *smiley die z’n schouders ophaalt* nouja emancipatie moet ook niet te snel gaan, dan schrikken de mannen ervan. Nadat we nog een vracht zand in Den Helder direct vanuit de boot hadden geladen en op het steeds groter wordende terrein langs de Afsluitdijk hadden gestort, was het tijd om weer terug te toeren naar de zaak. Jij werd netjes afgetankt terug in het rijtje gezet, de sleutels werden opgehangen en de bonnen ingeleverd, nog even een gebakje eten van een jarige collega en toen was de werkdag zoals die er normaal gesproken uitziet wel echt over. Zij keerde met nieuwe verhalen huiswaarts, ik ging nog even aan het mantelzorgen. Wingman voelde zich gisteravond al niet zo lekker, vandaag had ie alleen maar op bed gelegen. Koken deed ik voor mezelf, in m’n eentje zat ik te eten, om daarna tegen Wingman’s koortsige lijf aan te kruipen.
Wat niet lang duurde, want ’s avonds mochten we weer een rondje strooien. Even voor middernacht zette ik het hobbelpaard weer in de hoek.
Om na een paar uurtjes weer opgebeld te worden. Toch nog maar een rondje, want het zout van gisternacht was alweer van de weg gespoeld en het vroor misschien toch ook nog een beetje. Ondertussen begon de winter zijn tol te eisen. Een collega had al moeten afzwaaien vanwege ziekte, de collega die hem zou vervangen, liep er gisteravond niet al te vrolijk bij. Die ochtend zag de planner geen andere mogelijkheid meer dan zelf maar te gaan strooien. Al met al was iedereen toch weer voor de spits van de weg af. Terug naar de zaak om het hobbelpaard om te ruilen en samen met jou naar Schagen te rijden, waar we weer verder mochten in de zandrace naar de Afsluitdijk. Na het kiepen dansten we door de spoorvorming, door een stukje niemandsland heen, om bij het tankstation weer te keren en al slingerend weer terug te komen. Gisteren samen met de stagiare viel het op dat er een stuk weg is dat niet bij een provincie hoort. Wanneer je door de sluizen bent, het werk voorbij rijd, kun je na een paar kilometer een bord in je spiegel zien met de tekst ‘welkom in Noord Holland’, vervolgens rijd je verder, langs het monument, nog verder, pas wanneer je in de verte het tankstation kunt zien tref je een bord met ‘wolkom yn Fryslan’ *smiley die aan z’n kin krabt* als dat stuk ertussen van niemand is, zou iemand dat dan nog kunnen claimen? Na 5 rondjes mocht ook jij weer aan de kant en kon ik door naar mijn volgende baan. Nog even langs de drogisterij voor wat hoestsiroop en daarna weer naar Wingman toe, die leed aan een heftige mannengriep. Hij was ietsie beter aanspreekbaar dan gisteren, maar balanceerde nog steeds op het randje van de dood. Alles was auw en een zielig stemmetje *smiley met een treurige blik* echt heel sneu allemaal.
Gelukkig mocht ik woensdag van de planner uitslapen. Een andere chauffeur ging met jou op pad, ik bleef thuis op de bank wachten tot de sneeuwbui los zou barsten om 9:00. Dat werd 11:00. Nee het schoof toch op naar 15:00. Hart van Nederland had gisteren de planning benaderd, ze wilden graag eens meemaken hoe dat strooien en schuiven nou precies gaat, en dat vanuit de cabine naast een vrouwelijke chauffeuse. Gistermiddag was er al wat contact geweest over hoe en wat, vandaag belde ik ook maar even op dat de start van de verschrikkelijke sneeuwstorm steeds verder opschoof naar de avond. Het viel me wel op dat iedereen die ik aan de lijn had, erg verbaasd was over de gang van zaken. Nee we weten niet van tevoren wanneer we op pad moeten, als de telefoon gaat, dan gaan we. Ja we gaan gewoon door met strooien. Ja tot de weg weer schoon is. Ja je mag gewoon 15 uur op een dag werken hoor *smiley met opengesperde ogen* nee normaal gesproken heb je rij- en rusttijdenwet, maar tijdens calamiteiten vervalt dat. Natuurlijk krijgen we wel de tijd om een bakkie te pakken tussendoor. De mensen aan de telefoon reageerden nogal geschokt op die lange werkdagen. Wat ik dan weer vreemd vond, want in de showbizz (dat is televisie toch? Zelfs al is het maar een journaal?) werken ze toch lange dagen? Daar klagen ze toch over in de roddelbladen, dat het zo hard werken is? En elke zichzelf respecterende ondernemer met een fancy startup, die pocht toch ook met een werkweek van 80 uur? En dan schrikken ze van een werkdag van 15 uurtjes? Inmiddels begonnen de auto’s in de straat al wit te kleuren, toen eindelijk het telefoontje kwam van de coördinator. De hele dag zitten wachten op een sneeuwbui die het land weer zou lamleggen, en pas om 19:15 ging ik op pad met het hobbelpaard. Te laat voor Hart van Nederland om nog mee te kunnen rijden, filmen, monteren en doorsturen naar de studio. Misschien maar beter ook, want hoewel we door dikke sneeuwvlokken heen naar het steunpunt reden, kleurde tijdens het strooien de weg alweer zwart. Sterker nog, we werden naar huis gestuurd met het bericht dat we een paar uurtjes later weer gebeld zouden worden.
Dus kon ik mijn koude tengels nog even opwarmen aan Wingman’s grieperige lijf, daarna riep de plicht alweer. Over gladde straten fietste ik naar het steunpunt, waar het hobbelpaard al op me stond te wachten. Na het opbouwen begon het te sneeuwen, we zagen de weg wit kleuren. In de sporen van het op gang komende vrachtverkeer werd het even zwart, maar die sporen verdwenen al snel weer onder de dikke vlokken. De sneeuwlaag was net niet dik genoeg om te kunnen schuiven en na het uitwisselen van stoere verhalen bij een koppie soep, strooiden we nog een rondje door de beginnende ochtendspits en de slush puppie heen. De mensen van Hart van Nederland zouden na zo’n werkochtend wel naar huis toe gaan, ik reed echter door naar de loswal in Alkmaar, waar een collega met jou aan het toeren was geweest. Even swisselen, even een bakkie doen, daarna kon ik verder gaan in het rondje Alkmaar – Heerhugowaard. Langs de omver gereden lantaarnpaal waar nog geen getuigen en daders voor waren gevonden, via reuzenpanda’s en roze flamingo’s naar een weggetje in het oude gedeelte van Heerhugowaard. Waar boerderijtjes en nieuwbouw mekaar afwisselen, waar de kavels nog zo groot zijn dat er paarden of een Eend in de tuin kunnen staan. In de schaft werd ik verwend, ’s ochtends stond er koek op tafel, ’s middags een gekookt eitje. Gelukkig word er goed voor me gezorgd, want thuis moest ik weer druk aan het mantelzorgen *smiley met opengesperde ogen* of toch niet? Wingman’s auto was weg, was hij toch maar naar de dokter gereden? Of misschien met zijn duizeligheid wel gestrand in een sloot onderweg daar naartoe? *smiley die met z’n ogen rolt* nee hoor, hij voelde zich weer goed genoeg om aan zijn auto te studderen, en daarna bij zijn Vader nog even wat op zolder te rommelen. Sterker nog, hij voelde zich zo goed dat ie niet op de tijd had gelet en geen eten voor mij had gekookt. Nu stond ik zelf weer te vloeken en te snijden in de keuken, terwijl in de strooi-watsep het bericht voorbij kwam dat we om 19:00 weer een rondje gingen doen. Wingman nam zijn Vader mee voor het eten, of als buffer voor hemzelf, dat weet ik niet precies. De ovenschotel werd in de borden gesmeten, beetje dooreten en daarna kon ik weer naar mijn hobbelpaard toe. Vader was wel een beetje nieuwsgierig geworden, en omdat hij toch al in de buurt was, kon ie ook wel een rondje meerijden. Na 10 jaar is het voor mij inmiddels gesneden koek, hij keek zijn ogen uit bij al dat technisch vernuft wat er in en aan de strooier zit.
Thuis gekomen bleek Wingman wel iets van mijn frustratie te hebben gesnapt, hij had de vaatwasser ingeruimd en aangezet, en zelfs nog een bakje voer voor mij klaar gezet *smiley die een kushandje doet* de schat.
Gelukkig kon ik vrijdag een beetje uitslapen. De planner had een geniale klus voor ons, we hoefden pas om 7:30 zand te laden in Schagen omdat we niet voor 8:00 mochten storten. Tijdens het ochtendritueel ging de telefoon alweer. De sneeuwbui die ’s ochtends werd verwacht, de vierde al deze winter, daar moesten we nog even een rondje voor strooien. Dwars door de drukke ochtendspits heen, terwijl het nog steeds een beetje bleef sneeuwen. De temperatuur begon echter al te stijgen, waardoor de weg zwart bleef. Nog even een broodje eten met de coördinator, die het na al dat soep eten wel eens tijd vond worden voor een knap ontbijt, en daarna weer naar de zaak. Hobbelpaard in de hoek en op m’n tenen aan jouw deur staan morrelen, het was nogal een omschakeling. We reden naar Schagen en konden zo aansluiten tussen de andere 2 auto’s die al zand reden naar het windmolenpark-project. Direct werden we geremd in ons enthousiasme, want op de enige werkweg die er beschikbaar was, stond een kraanauto een hijsklusje te doen *smiley die aan het stuur knaagt* 3 kwartier staan wachten tot er 2 passenlezerapparaten waren opgeladen, terwijl de machinist over de bak vertelde dat er maandag geen zandauto’s zouden rijden. Bij het steunpunt is het soms knoeien, maar hier konden ze er ook wat van. Het volgende rondje stonden we weer te kijken naar een kieptrailer die het hupsje achteruit naar boven niet kon maken op de gladde rijplaten, daarna moesten we ergens anders kiepen dan de kraanmachinist eigenlijk wilde, omdat er verderop op de werkweg een dieplader met een kraan reed *smiley die met z’n ogen rolt* of het kwam door de korte nachtjes of door het werk, maar ik wist even niet meer of het nou blue monday of een daapse dinsdag was. Op de zaak aangekomen bleek het vrijdag te zijn. De kantine was in de afgelopen weken flink opgeknapt en de mannen zochten al snel een plekje aan de hoge tafel, waar ze gezeten op de nieuwe barkrukken graag hun stoere verhalen vertelden. Nog een bakkie thee, nog een sigaartje en toen ging ik op huis aan. Misschien moest er nog gestrooid worden, het kon alle kanten op.
Zaterdag was het onverwachts uitslapen. Geen telefoon, geen wekker, het gehoest van Wingman was ook al een stuk minder geworden. Uitgerust werd ik wakker. In ieder geval uitgerust genoeg om een wassie te draaien en daarna voor de tv bijna weer in slaap te vallen. De dag sukkelde voort tot we in de middag naar Vriendin toe reden om bij haar te gaan eten. Daarna reden we nog een stukje verder naar haar ouders toe, die bezig zijn met zonnepanelen, een houtkachel en hoe ze zoveel mogelijk van het gas af kunnen *smiley die zit te glunderen* na alle berichten op veesboek over hoe klein Nederland is, en dat de regering hier denkt dat ze de wereld kunnen redden door arme burgers heel veel geld te laten betalen voor allerlei installaties en pompen die niet eens goed werken, door mensen te dwingen om electrische auto’s te kopen terwijl die duur zijn en worden gemaakt met kinderarbeid, was het fijn om weer eens mensen te spreken die wel hun huis willen aanpassen. Niet omdat de regering dat wil, maar omdat zij zelf meer comfort in hun woning en in hun portemonnee willen. Net zoals Wingman en ik stap voor stap minder afhankelijk willen worden van de grillen (en vooral prijsstijgingen) van de overheid, en we ons huis nog comfortabeler willen maken. Heerlijk om eindelijk gelijkgestemden te treffen, in plaats van al die zeikerds op veesboek waar ik even helemaal klaar mee was. Jammer genoeg werd het niet zo’n avond waarbij je tot diep in de nacht met een sigaartje voor de open haard zit te mijmeren over de toestand in de wereld, want nadat we eerst al een waarschuwing kregen dat er tussen 22:00 en 0:00 gebeld kond worden, rinkelde om 21:30 ook daadwerkelijk de telefoon *smiley met een kloppende ader in z’n nek* snel de thee koud blazen, voorzichtig vlot naar de zaak toe rijden, hobbelpaard starten, langs huis om de werkschoenen aan te trekken en door naar het steunpunt. Nog even wat uurtjes scoren voor project garage, dat elke keer dat we erover praten wat groter word, en daarna weer naar huis, met mijn koude lijf tegen Wingman aankruipen, die helaas al niet meer zo koortsig was, waardoor het iets langer duurde eer ik op temperatuur was.
Ja en dan is het zondag. Beetje uitslapen, het lijkt alsof mijn lijf in een soort korte-slaap-modus begint te raken. De was is alweer gedaan, vanmiddag hebben we nog een dubbele verjaardag, en dan is het weekend alweer voorbij. Fijne zonnigdag allemaal, het is ideaal weer voor de zonnepanelen, dus schroom niet om zelf ook lekker achter het raam van de stralende warmte te genieten.
: Wingman bijna overleden aan mannengriep){kind=link}