Beste Babette, zoals gezegd ging ik afgelopen zondag naar Vader en Moeder toe. Precies op tijd voor een bordje soep stapte ik binnen. Of eigenlijk net te laat, maar je weet hoe moeders zijn, die zetten zo weer een volgende pan op het vuur. Na het bijpraten over werk, Wingmans mannengriep en Moeders vrouwengriep, hadden ze nog een klusje voor me: een kaart maken *smiley met opengesperde ogen* op de computer *smiley die begint te zweten* gelukkig dat ze precies de dochter vragen met de meeste digitale kennis. Koe Lena had in haar vijftienjarige leven meer dan 100.000 liter melk gegeven, en dat moet gevierd worden. Samen met Moeder kroop ik achter de computer, Vader zou buiten nog even wat studderen. Een website vinden waar je kaarten kan maken was geen probleem. Dan een leuke kaart uitzoeken, wel of geen foto. Doe maar geen foto, want dat is te moeilijk. Wil je een enkele kaart, of zo’n dubbelgevouwen *smiley die zit te typen* uiteindelijk hadden we het voor mekaar, en terwijl ik zat te denken hoe we de tekst een beetje konden rekken zodat de kaart wat voller leek, besloot Moeder dat er toch een foto op moest. Ondertussen was Vader klaar met zijn klusje buiten, probeerde hij te helpen, ging hij vervolgens weer naar buiten om een foto van Lena te maken en kwam daarna weer binnen om met 2 hulplijnen te beeldbellen terwijl ik driftig allerlei mapjes en bestanden zat aan te klikken *smiley die aan het toetsenbord knaagt* we waren een paar uur verder toen eindelijk de kaart af was. Nog even het bestelmenuutje doorwerken, betalen en klaar *smiley die begint te schuimbekken* en dan zegt de website “nou dat ging toch makkelijk he? Wil je nog een kaart maken?” NEE! Bijna m’n bakkes verbrand omdat ik van de poestigheid was vergeten hoe lang die beker thee er stond (nog niet zo lang dus), Moeder die maar even aan de keukentafel ging zitten omdat ze er ook niet meer uitkwam, Vader die bleef lachen in de hoop dat er geen computerscherm zou sneuvelen, het is niet te hopen dat ze binnenkort weer zo’n koe hebben, want we hebben nu wel gezien dat het sneller gaat als je de kaarten gewoon allemaal met de hand schrijft. Gelukkig begon die avond een nieuw seizoen van De Luizenmoeder, kon ik nog even naast Wingman op de bank ontspannen van de intensieve middag.
Om maandag samen met jou de A7 op te duiken naar Amsterdam toe. Het rolde lekker door, tot we tussen de weilanden van de Wijdewormer stil kwamen te staan. Heel langzaam rolde het verkeer verder richting de A8. In de verte zag je het sluipverkeer rijden over de boerenwegen die parallel aan de A7 lopen, maar wij bleven in het rijtje staan. Op de radio werd verteld dat er inmiddels al meer dan een uur vertraging werd gemeten, dan wilden we zien ook wat er aan de hand was *smiley die staat te stampvoeten* heel frustrerend dat je met dik een half uur vertraging dan eindelijk langs de plek komt waar het ergens gebeurd zou moeten zijn, en alles is al opgeruimd. Dan maar een kwartiertje maken en gaan laden onder de trechter in Amsterdam, voor de zandbaan in Zaandam. Collega’s zijn er vorig jaar al druk bezig geweest, hadden er al tig kuub heen gereden, nu moest er nog een laatste laagje overheen. Net van de rotonde af, naast de brandweer, reden we in het donker de rijplaten op en zochten we naar een spoor van de auto’s voor ons, om de keerplek in de zandbaan te kunnen vinden. Heerlijk, gewoon weer eens ouderwets door het zand heen banjeren. Een stukje rijplaten, verderop nog een paar om stil te kunnen staan voordat we achteruit vlogen naar de lichtjes van de shovel toe die ons naast elkaar liet kiepen en daarna de bulten weer vlak schoof. Terwijl met het opkomende zonnetje de sporen steeds duidelijker werden, hoorden we op de radio dat de kans groot is dat we nog wel wat ongelukken gaan zien onderweg. Vanochtend waren we net te laat geweest, maar aangezien het aantal verkeersdoden in 2018 weer is gestegen ten opzichte van 2017, is de kans zeer aanwezig dat het ook in 2019 weer een stukje omhoog klimt. Echt nieuws kan je dat trouwens niet noemen, aangezien het steeds drukker word, het lijkt haastiger te gaan, de lontjes worden korter en daar tussendoor is er veel afleiding van de digitale snufjes in de auto, voornamelijk de telefoon. Wat ook niet echt nieuws meer is, zijn de berichten over zogenaamde ‘dickpics’, dat is hip Engels voor piemelfoto’s, die worden via watsep en chatberichten op datingpagina’s verstuurd. Het werd echter wel nieuws toen iemand er onderzoek naar had gedaan, want waarom doen mannen dat? Een tijdje geleden stond er in de L’Homo (of was het toch de Linda?) een uitgebreide reportage van piemelfoto’s. Omdat het soms lastig is de afmeting in te schatten, hadden mannen er dan ook nog iets naast of op de piemel gelegd, zoals een aansteker of een euro. Bladzijden vol met foto’s, netjes gecategoriseerd op de verschillende artikelen die er bij lagen. Maar waarom doen mannen dat? Uit onderzoek is gebleken dat er verschillende redenen zijn. Zo kan het zijn dat mannen niet goed kunnen inschatten wat de status van de relatie is, wanneer er alleen nog maar via de chat contact is geweest. Terwijl de vrouw nog bezig is met koetjes en kalfjes, denkt de man al aan bloemetjes en bijtjes. Sommige mannen gebruiken het ook om het langzaam doodbloedende gesprek op gang te houden. De ene keer is de vrouw weg, de andere keer stuurt ze wat terug, het is een kansberekening. Er zijn ook mannen die gewoon ouderwets onzeker zijn, wat op zich niet vreemd is met al die pornofilmpjes op de watsep waarin piemels van ongekende lengte acteren. Mannen die een foto van hun piemel sturen omdat ze graag eens horen dat ze gewoon ok zijn, niet perse woest aantrekkelijk of megasexy, maar gewoon, gewoon goed genoeg. En dan is er nog het oergevoel natuurlijk, want vrouwen zoeken (onbewust dames! Voel je niet aangesproken!) een sterke man die hun kan beschermen en waar ze mee kunnen nestelen voor langere tijd. Mannen daarentegen moeten hun energie (en kwakkie) kwijt, willen niet alleen maar nestelen maar ook nog wel eens jagen. Aangezien de mammoeten en bizons niet vaak meer voorbij lopen in het dagelijks leven, gaan de mannen op andere manieren ‘jagen’ en hun mannelijkheid tonen om indruk te maken. Kortom: genoeg argumenten die met een beetje moeilijk woordgebruik de piemelfoto geschikt maken als alledaags onderwerp, aangezien het nu ‘biologisch’ en ‘wetenschappelijk’ valt te bespreken.
Maandag was jij in Amsterdam blijven slapen, en ik carpoolde met de collega’s heen en weer terug. Dinsdag konden we gelukkig zonder dikke file naar de loswal rijden. De spits ging best goed eigenlijk, het valt nog mee hoe druk het dan is. En het aantal vrachtwagens dat te hoog is voor de lage tunnels is minder groot dan verwacht. Wel jammer dat er net voor de ingang van de tunnel even een ongelukje gebeurde, waardoor we voor de afwisseling maar een andere tunnelbuis pakten. Ondertussen was het lekker weer, fris maar zonnig. Er waren dan ook opvallend veel motoren op pad en langzaam veranderde de dag in een Dikke Dinsdag. Niet alleen zagen we een Rolls Royce Phantom stilletjes voorbij glijden, ook de uitgebouwde Nissan 350Z viel op. Ondanks dat ie net zo saai zwart was als de Infiniti Q60, een waanzinnig mooie coupe die een opvallende kleur verdient. De Honda CRX Del Sol viel meer op in fris mintgroen. Net als de Subaru Impreza WRX STi in het bekende blauw met de gouden velgen. De zwarte Lincoln limousine moest het van z’n lengte hebben, de nieuwe maar ook weer zwarte Audi A8 van z’n glimmende stripjes en lopende richtingaanwijzers. De Mercedessen waren er in te grote aantallen om bij te houden, van de klassiekers tot de allernieuwste in AMG-uitvoering, en alles wat er tussenin zat. Niet vreemd, want het was nogal een ghetto waar we moesten kiepen, gek genoeg rijden mensen daar graag in een wat duurder merk. Op de valreep zagen we nog een Opel Kadett E cabrio met frisse roze details en een vierdeurs Nissan Skyline, de Kia Sorento die het vooral van z’n opvallende Gulfkleurstelling moest hebben, bleef de hele dag onaangeroerd op de parkeerplaats staan. We waren inmiddels 16 vrachten verder, tijd om weer in de carpoolauto te stappen en met de collega’s naar het noorden te toeren.
Zodat we woensdag met bijna hetzelfde groepje weer verder konden in het rondje Amsterdam – Zaandam. Wederom viel de ochtendspits weer mee, het gedonder begon na de middagschaft. De tunnel van de A8 naar de Vlothaven ging dicht, en op een gegeven moment werd het verkeer op de oprit zelfs door de politie teruggestuurd. Ondertussen stond ook het verkeer vanuit de richting Volendam stil voor de tunnel. De wisselbuis die ’s ochtends van de A8 naar de A10 leidt, bleef ook gesloten. Al bellend met de collega’s besloten er een paar om dan maar een heel rondje ring A10 te doen, anderen doken de stad in om binnendoor terug te rijden naar de loswal. Met wat aanwijzingen van mijn hulplijn Wingman wist ik een binnendoor route te vinden, ook wel eens leuk voor de afwisseling. Een halfuur later en daarmee een rondje later dan eigenlijk de bedoeling was, stonden we weer onder de trechter. Vervolgens kom je de tunnel weer uit rijden *smiley die aan het stuur knaagt* en is er geen file meer te zien. Vracht kiepen en weer terug *smiley die begint te schuimbekken* stonden we weer in de file, omdat er 7 auto’s voor ons een te hoge trailer stond. Terwijl we stonden te wachten en ons verbaasden over het rode kruis wat vrijwel de hele dag 1 baan in de richting Volendam – Westpoort buitenspel zet, hoorden we op de radio dat premier Rutte in gesprek is geweest met een paar scholieren. Naar aanleiding van het spijbelen en demonstreren vorige week, wilde hij graag praten over het hoe en wat van de klimaatproblemen en vooral de klimaatoplossingen. De scholieren hadden er nog maar weinig vertrouwen in, trapten niet in de mooie praatjes van Rutte en lieten weten dat er meer acties zouden volgen, omdat de plannen die nu op tafel liggen gewoon niet goed genoeg zijn. En ik kan ze geen ongelijk geven. Het is duidelijk te zien dat er aan de ene kant van de Coentunnel moedwillig file word gecreëerd. Een collega heeft wel eens opgebeld naar Rijkswaterstaat en gevraagd waarom, het schijnt dat er voor de veiligheid een calamiteitenstrook vrij moet blijven *smiley die met z’n ogen rolt* waarom er in de andere tunnelbuizen met 2 rijstroken dan wel 2 rijstroken beschikbaar blijven, terwijl er daar ook geen vluchtstrook of iets naast ligt, werd niet helemaal duidelijk. Maar goed, file dus, met allemaal uitlaatgassen enzo. Ga je naar de andere kant van de Coentunnel, dan zou je de A10 kunnen zien als de scheidslijn tussen de wolkenfabriek aan de Hemweg, waar kolen worden omgezet in wolken en de energie die daarbij vrijkomt word gebruikt om in het electriciteitsnet te stoppen, en aan de andere kant de milieuzone, waar oudere auto’s en vrachtwagens niet in mogen om de luchtkwaliteit wat te verbeteren in de stad. Op een postzegel van een paar vierkante kilometer is te zien hoe we in Nederland geen flauw idee hebben van hoe we met de problematiek om moeten gaan. Het is jammer dat de meeste scholieren nog geen auto rijden, anders hadden ze dit een keertje kunnen bekijken.
Donderdag, jawel, wederom met de Audi Fabia van Winkel naar Amsterdam getoerd, om net als gisteren zand te rijden van de Vlothaven naar Zaandam. We kregen versterking van een bijrijder. Een nieuwe chauffeur die wel al wat jaren vrachtwagen reed, maar geen ervaring had met zand en sperren. De eerste rondjes in het donker reed ik, na de schaft wisselden we van plek en mocht hij het eens proberen met alle draai- en drukknoppen. Liftas omhoog, sperren erin en automaat op handmatig zetten, terwijl we ondertussen rustig het werk op rolden en de boordcomputer ook nog bediend moest worden. Gas geven door de zandbaan heen, beetje versporen, proberen op het groene zand te blijven want in het gele zand werden de sporen een stuk dieper. Kiepen met alle knoppen en hendeltjes die in de juiste volgorde bediend moesten worden. De machinist had op het grote stort meerdere plaatsen aangewezen om te kunnen kiepen. Gek genoeg kwam de leerling wel elke keer op de juiste plek uit, terwijl een chauffeur met ervaring, die via een ander spoor reed, regelmatig halverwege de baan kiepte *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat soort dingen doet het altijd goed in de keet. Sterker nog, het viel zelfs de machinist op, die speciaal voor die ene auto een aparte opritje maakte. Al met al was het lekker dagje en een mooie opsteker voor de nieuwe collega.
Vrijdag, jawel, weer naar Zaandam, het bekende rondje. Heerlijk dat soort vastigheid in het werk. Helaas werd dat wel verstoord door een paar hoge piefen van de gemeente, die moesten het nieuwbouwplan feestelijk gaan openen ofzo, en dan mogen er natuurlijk geen vrachtwagens en mensen in werkkleding op de achtergrond in de foto staan. Tot 12 uur konden we kiepen, terwijl er ondertussen een grote partytent werd opgebouwd, compleet met stevige vloer (je wilt niet met je Italiaanse lederen stappers in het zand lopen) en een barretje. De bouwhekken werden voorzien van spandoeken en de tochtige keet waarin de machinist en waterwagenchauffeur hun bakkie koffie moeten drinken stond netjes in de schaduw van de brandweer. Van die kant zouden er toch geen foto’s gemaakt worden, niemand zit te springen om een woning waarin je meerdere keren per dag en nacht word opgeschrikt door loeiende sirenes. Na een vroege schaft bij de loswal, reden we met 4 auto’s in een soort langgerekte colonne naar Slootdorp, waar we nog wat zand heen mochten brengen voor het windmolenpark. Terwijl we in het zonnetje reden en de temperatuurindicatie van jouw kachel wat naar beneden werd bijgesteld, hoorden we in het nieuwsbulletin dat het vandaag warmetruiendag was. De dag waarop iedereen de kachel een graadje lager zet om gas en het milieu te sparen, en een warme trui draagt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* perfecte timing, want in hetzelfde bulletin werd vermeld dat de temperatuur kon oplopen tot 14 of zelfs 17 graden in Limburg. Dat maakte het nog duidelijker dat er wat veranderd aan het klimaat. De natuur past zich vanzelf wel aan, daar hoeven we ons niet druk om te maken, het zijn vooral de mensen die nogal eens problemen hebben met veranderingen. Zo moeten bewoners in een megaduurzame wijk in Rijswijk zich aanpassen aan de veranderingen in het stroomaanbod. De wijk zit vol met zonnepanelen en warmtepompen, maar regelmatig valt ’s middags de hele boel uit. Terwijl het zonnetje achter de gevel van de buren wegzakt, komen de bewoners massaal thuis van hun werk en gaat de kachel een graadje omhoog terwijl ook de tv en de electrische kookplaat worden opgestart. De omschakeling die dan gemaakt moet worden in het netwerk is zo belastend dat alles voor de veiligheid word platgelegd. Reden voor Wingman en mij om een accupakket tussen de zonnepanelen en de meterkast aan te sluiten, het idee is dat die zulke pieken kan opvangen en dat de koelkast koel en het aquarium warm blijft, zelfs als alle buren in het donker zitten. Of het echt werkt moeten we natuurlijk nog afwachten, de grote batterij komt straks in de garage te staan als die klaar is, maar vreemd vind ik het wel dat er bij de aanleg van zo’n wijk geen rekening mee is gehouden, dat er niemand van de geleerde mensen heeft bedacht of een dergelijk systeem misschien ook niet ingebouwd zou kunnen worden, zodat het meteen is uitgetest en het vervolgens in andere wijken toegepast kan worden. Die avond zaten Wingman en ik voor de tv, kleedje er overheen om het warm te houden, kaarsjes aan zodat de kachel wat minder hoefde te stoken, heel duurzaam allemaal.
Zaterdag werd begonnen met project garage. Omdat eerst de huidige garage plat moet voordat er een nieuwe kan verschijnen, begon Wingman samen met zijn Vader aan het bouwen van een klein boetje achter de bijkeuken, zodat tijdens de grote verbouwing de motoren in ieder geval droog kunnen staan. Terwijl ik wassies draaide, boodschappen deed en broodjes in de oven gooide, waren de mannen buiten druk bezig met zagen en timmeren. Mijn taak was voornamelijk stil zijn en mooi zitten, en zo nu en dan wat koffie en eten regelen. Met de invallende schemer kwamen de mannen naar binnen voor Italiaans eten, om daarna in het licht van de bouwlamp nog een laatste hoekje af te maken voordat het echt te koud werd buiten. Het is halverwege februari maar er werd zonder skipak of vallende sneeuw gewerkt in het voorjaarszonnetje, die ondertussen ook nog even de was droogde.
En zo gaat het deze zondag weer verder. Buiten word druk gemeten en gezaagd om passende deuren in het motorschuurtje te kunnen maken, binnen draait de wasmachine en mag ik de keuken opruimen na het bakken van de eitjes. Ieder z’n eigen functie binnen het grote geheel. Fijne zonnigdag allemaal, of je nu buiten aan het studderen bent of binnen zit mooi te wezen.
: piemelfoto’s!){kind=link}